Muziektrack van de dag: 'Open Your Heart' - The Human League
"Being an island
Shying from trying
Seems the easy way
Such an easy way
But there's no future
Without tears
Lies the reason
Faith or treason
Playing a part
End concealing
Try revealing
Open your heart
But, if you can stand the test you know your worst is better than their best"
Ruim een jaar geleden startte ik met dit weblog als een uitvloeisel van mijn sporadische Indymedia bijdragen.
Als mens, als levenslang observator en sinds enkele jaren schrijvend berichtgever over de fenomenen die mij omringen, valt mij steeds het schrijnend gebrek aan open communicatie van mens tot mens op. In het beste geval kennen we een aantal 'vertrouwensfiguren' in onze directe omgeving, anders resten ons enkel de tralies van een imago.
Vooral de westerse mens start in zijn menselijke verhoudingen niet vanuit vertrouwen maar wantrouwen t.a.v. de andere, wat een indicatie is over hoe we onze medemens ervaren: als een vreemde die in het beste geval op termijn, als hij of zij het door ons verwachte gedrag weet te produceren, misschien tot de kring van intimi kan toetreden. Dat wil zeggen als we tenminste niet volledig opgeslorpt worden door onze dagdagelijke bezigheden en het clubje van relaties daaraan verbonden.
Deze houding is overigens een typisch westers fenomeen, want andere samenlevingen zoals de Afrikaanse vinden het doorgaans van goede smaak getuigend om gastvrij en uitnodigend te zijn t.o.v. de onbekende mens. Zo werd ik ooit door een mij volstrekt onbekende kamerman van het Egyptisch hotel waar ik toen verbleef, uitgenodigd om zijn familie te bezoeken in de sloppenwijken van Caïro.
Ondanks hun naar westere normen armoedige levensstandaard, afgemeten op de dag van vandaag overleven, deelden zij in gastvrijheid hun bescheiden maaltijd met mij. Een familielid was zelfs bereid op de grond te slapen om mij zijn matras te schenken voor de nacht, ondanks het feit dat er een keurige hotelkamer op mij wachtte.
De pragmatische westerse mens mag dan misschien verwachten dat er tegenover zo'n gastvrij gebaar wellicht onuitgesproken een financiële beloning wordt verhoopt, maar een allusie hierop werd door de familie in kwestie zelfs als een belediging ervaren. Nee, ze vonden het fascinerend en waren nieuwsgierig, zo'n vreemde mens uit een andere samenleving en sociale klasse in hun midden te hebben. Ze deelden hun maaltijd en matras wat mijns inziens toch eerder wijst op een basishouding van vertrouwen, eerder dan wantrouwen.
Doorgaans is onze westerse communicatie keurig afgelijnd tot pragmatische of professionele uitwisselingen, veilig afgelijnd door sociale conventies. Wie zich in publieke of professionele omstandigheden anders gedraagt dan het zakelijk gebruikelijke, loopt al vlug de kans om voor gestoord door te gaan.
In een verhardende samenleving, waarin het neo-liberalisme verder oprukt, is de andere vooral tot de concurrent verworden. Zo worden ook onze professionele relaties efficiënt en wordt het gevoelsmatige en emotionele hier doelbewust uit geweerd. De mens als productie eenheid met een keurig afgelijnde functie, waarin alles wat dit verstoord of hiervan afwijkt als ongewenst wordt ervaren.
Authentieke communicatie wordt als bedreigend ervaren: het toont niet de rol waaraan de andere hem of haar verwacht maar wie we zijn in al onze kwetsbaarheid, onze twijfel en ons verlangen.
Het herinnert ons eraan dat we zelf nog steeds mens zijn, en dat ons rollenspel vaak tot een bevreemdend, onbevredigend en onpersoonlijk carnaval verworden is.
Wie waarlijk het schrijverschap ambieert, kan niet anders dan zich verdiepen in introspectie en vanuit dat inzicht de communicatie met de andere aangaan.
Niet uit financiële overwegingen, niet uit het verlangen naar het behalen van een bepaalde status, niet uit het verlangen naar schouderklopjes, niet uit het afmeten van het succes uit het aantal lezers maar uit een diepgeworteld authentiek verlangen om te communiceren met een mens.
Dat, mijn beste lezers, is mijn wens en boodschap voor 2007.
dinsdag, december 26, 2006
maandag, december 25, 2006
DJ John Solitude LIVE - Dancing with himself
Muziektrack van de dag: luisteren
'Dancing with myself
Dancing with myself
When there is nothing to lose
And nothing to prove
I'll be dancing with myself'
Het was vroeg in de ochtend, zo'n zes uur.
De drukte en de hoop van de evenementen had plaats gemaakt voor de confrontatie:
de ware was hier niet geweest.
Ja, het is op die verpletterende momenten dat ik mijn beste dj-invallen krijg.
Zoals bvb. 'Open Your Eyes' van Nalin & Kane mixen met 'Dancing with myself' van Billy Idol, op de 'loop' knop drukken tot er zich een eindeloze catharsis vormt en de lichtman mij vraagt als ik eindelijk gek ben geworden.
En ik zeg: 'Ja, er is niets te verliezen en niets te bewijzen' en ik trap het af, terwijl de loop zich eindeloos blijft herhalen in mijn hoofd, doorheen de barre winterkou naar een huis waar de t sinds lange tijd afgevallen is.
'Dancing with myself
Dancing with myself
When there is nothing to lose
And nothing to prove
I'll be dancing with myself'
Het was vroeg in de ochtend, zo'n zes uur.
De drukte en de hoop van de evenementen had plaats gemaakt voor de confrontatie:
de ware was hier niet geweest.
Ja, het is op die verpletterende momenten dat ik mijn beste dj-invallen krijg.
Zoals bvb. 'Open Your Eyes' van Nalin & Kane mixen met 'Dancing with myself' van Billy Idol, op de 'loop' knop drukken tot er zich een eindeloze catharsis vormt en de lichtman mij vraagt als ik eindelijk gek ben geworden.
En ik zeg: 'Ja, er is niets te verliezen en niets te bewijzen' en ik trap het af, terwijl de loop zich eindeloos blijft herhalen in mijn hoofd, doorheen de barre winterkou naar een huis waar de t sinds lange tijd afgevallen is.
'Vijf dingen die u nog niet wist over mij'
Muziektrack van de dag: 'Open Your Eyes' (Club Mix) - Nalin & Kane
'Open your eyes and see ... the child you are.'
Deze post valt buiten het normale stramien van de bijdrages op deze weblog.
Doorgaans zijn mijn bespiegelingen doorspekt van verbittering, cynisme, zwartgalligheid, naargeestigheid en zelfironie. De fijnbesnaarden van geest zullen ook de zwarte humor weten te appreciëren, al is die geen doel an sich en een bijproduct voortgesproten uit de volstrekte uitzichtloosheid van het geheel.
Want op sommige punten in het leven is de infernale tragedie zo totaal, dat huilen of lachen slechts dezelfde reactie zijn op dezelfde volstrekt absurde feiten.
Mijn eerste probeersel om indirect in opdracht te schrijven: een schrijfster van een andere weblog No Butterfly, vermeldde de link naar deze weblog in een stuk onder dezelfde noemer. Gezien er hier voorheen nog geen stuk onder de noemer 'Vijf dingen die u nog niet wist over mij' te vinden was, ben ik pienter genoeg om de suggestie te snappen.
Uiteraard valt er bij dit soort zaken af te wegen wat ik wel of niet wil delen met de lezers.
Michel Houellebecq, één van mijn helden en schrijver, zou schreeuwen dat er niets af te wegen valt. Het beeld van de schrijver als martelaar: in alle kwetsbaarheid stelt hij zich naakt op en legt zijn meest innerlijke gevoelsleven bloot in een schreeuw tot authentieke communicatie.
Hier gaan we, voorbij de pijngrens.
Feit 1
In Graffiti Jeugddienst vzw te Gent las ik volledig naakt voor ongeveer een publiek van 150 man in temperaturen net boven het vriespunt in de tuin, mijn meest intieme poëzie voor.
Een docent van de Hogeschool Gent die het gebeuren meemaakte, stapte nadien op mij af en zei:
'Je bent de beste student die de Sociale Hogeschool ooit heeft gehad.'
En ik zei: 'Nonsens, ik probeer enkel één iemand te vinden waarvan ik kan houden en die ook van mij houdt.'
Feit 2
Ik ben nooit mijn eerste jeugdliefde te boven gekomen. Alle relaties die volgden waren enkel een pijnlijke herinnering dat Walt Disney een perverse leugenaar was.
Feit 3
Ik zette als hulpverlener mijn handtekening onder een document waardoor iemand (eindelijk) een waardige dood kon sterven. Het is en blijft tot op heden de meest humane daad die ik ooit heb gesteld. Oh ja, en de directies in katholieke ziekenhuizen bestaan uit een bende inhumane klootzakken die een hond niet zouden aandoen wat ze mensen aandoen.
Feit 4
Liever zou ik stinkend rijk zijn. Ik zou een architect de opdracht geven een bunker te bouwen en een luxueuze kluizenaar worden. Als ik alles zou gekocht hebben, dan zou ik in mijn volstrekte éénzaamheid de gifbeker drinken, ter nagedachtenis van Socrates: de intelligentste mens die ooit heeft geleefd.
Feit 5
Ik heb nog zoveel liefde, teder- en hardheid te geven.
Prettige feesten van John Solitude.
'Open your eyes and see ... the child you are.'
Deze post valt buiten het normale stramien van de bijdrages op deze weblog.
Doorgaans zijn mijn bespiegelingen doorspekt van verbittering, cynisme, zwartgalligheid, naargeestigheid en zelfironie. De fijnbesnaarden van geest zullen ook de zwarte humor weten te appreciëren, al is die geen doel an sich en een bijproduct voortgesproten uit de volstrekte uitzichtloosheid van het geheel.
Want op sommige punten in het leven is de infernale tragedie zo totaal, dat huilen of lachen slechts dezelfde reactie zijn op dezelfde volstrekt absurde feiten.
Mijn eerste probeersel om indirect in opdracht te schrijven: een schrijfster van een andere weblog No Butterfly, vermeldde de link naar deze weblog in een stuk onder dezelfde noemer. Gezien er hier voorheen nog geen stuk onder de noemer 'Vijf dingen die u nog niet wist over mij' te vinden was, ben ik pienter genoeg om de suggestie te snappen.
Uiteraard valt er bij dit soort zaken af te wegen wat ik wel of niet wil delen met de lezers.
Michel Houellebecq, één van mijn helden en schrijver, zou schreeuwen dat er niets af te wegen valt. Het beeld van de schrijver als martelaar: in alle kwetsbaarheid stelt hij zich naakt op en legt zijn meest innerlijke gevoelsleven bloot in een schreeuw tot authentieke communicatie.
Hier gaan we, voorbij de pijngrens.
Feit 1
In Graffiti Jeugddienst vzw te Gent las ik volledig naakt voor ongeveer een publiek van 150 man in temperaturen net boven het vriespunt in de tuin, mijn meest intieme poëzie voor.
Een docent van de Hogeschool Gent die het gebeuren meemaakte, stapte nadien op mij af en zei:
'Je bent de beste student die de Sociale Hogeschool ooit heeft gehad.'
En ik zei: 'Nonsens, ik probeer enkel één iemand te vinden waarvan ik kan houden en die ook van mij houdt.'
Feit 2
Ik ben nooit mijn eerste jeugdliefde te boven gekomen. Alle relaties die volgden waren enkel een pijnlijke herinnering dat Walt Disney een perverse leugenaar was.
Feit 3
Ik zette als hulpverlener mijn handtekening onder een document waardoor iemand (eindelijk) een waardige dood kon sterven. Het is en blijft tot op heden de meest humane daad die ik ooit heb gesteld. Oh ja, en de directies in katholieke ziekenhuizen bestaan uit een bende inhumane klootzakken die een hond niet zouden aandoen wat ze mensen aandoen.
Feit 4
Liever zou ik stinkend rijk zijn. Ik zou een architect de opdracht geven een bunker te bouwen en een luxueuze kluizenaar worden. Als ik alles zou gekocht hebben, dan zou ik in mijn volstrekte éénzaamheid de gifbeker drinken, ter nagedachtenis van Socrates: de intelligentste mens die ooit heeft geleefd.
Feit 5
Ik heb nog zoveel liefde, teder- en hardheid te geven.
Prettige feesten van John Solitude.
zaterdag, december 23, 2006
DJ John Solitude LIVE - Techno Lynn
Muziektrack van de dag: luisteren
Het club milieu is er traditioneel één van serieux.
De bezoekers zijn steevast fashion victims die menen zich te onderscheiden mits het dragen van merkkledij, de muziek playlist is er afgemeten trendy, de meisjes hebben net hun laatste plastische ingrepen gehad.
Het wasemt er naar de laatste designer parfums, imago, vogue en 'B.C.B.G.' (= Bon Chic, Bon Genre).
De ideale gelegenheid dus voor den John om de stok in het hoenderhok te gooien en compleet loos te gaan. Electro gemengd met Laura Lynn, een waarlijk surrealistische combinatie.
De 'tongue in cheek' ontging wellicht de bezoekers, maar niet de lichtman die tweemaal op de sirene duwde.
Hier ist ie dan:
de John Solitude 'boerenleute meets the snobs mix'.
Een ware dansvloerravage.
Het club milieu is er traditioneel één van serieux.
De bezoekers zijn steevast fashion victims die menen zich te onderscheiden mits het dragen van merkkledij, de muziek playlist is er afgemeten trendy, de meisjes hebben net hun laatste plastische ingrepen gehad.
Het wasemt er naar de laatste designer parfums, imago, vogue en 'B.C.B.G.' (= Bon Chic, Bon Genre).
De ideale gelegenheid dus voor den John om de stok in het hoenderhok te gooien en compleet loos te gaan. Electro gemengd met Laura Lynn, een waarlijk surrealistische combinatie.
De 'tongue in cheek' ontging wellicht de bezoekers, maar niet de lichtman die tweemaal op de sirene duwde.
Hier ist ie dan:
de John Solitude 'boerenleute meets the snobs mix'.
Een ware dansvloerravage.
vrijdag, december 22, 2006
DJ John Solitude Live - Troy
Muziektrack van de dag: luisteren
In mijn puberteit was ik een stakker als het op het uitspreken van de juiste woorden naar de andere seks aankwam. De woorden kwamen niet op het juiste moment, of in de verkeerde volgorde, of niet de juiste, het was altijd wel wat.
Verlegen, onzeker, met complexen, de 'beta male' bij uitstek.
Aan vriendinnen géén gebrek, al wou ik er liever slechts één die ook met mij naar bed wou.
Ik was het beu te horen dat ik toch zo'n attente, luisterende, vriendelijke, ... jongen was.
Meestal, na zo'n compliment gevolgd door een stamelende en onhandige toenadering van mijn kant om méér te worden dan goede vrienden. Gevolgd door de klassieker: 'We kunnen toch goede vrienden blijven' van haar kant.
Meisjes gingen toen voor mij door als subtiele, gevoelige wezens, een soort van Maria-figuren, bij wie ik troost wou vinden. En toen keerden ze terug naar hun macho vriendjes, onbeschofte Neaderthalers die hun behandelden als een pop in de vitrine. Dan kwamen ze bij mij klagen over hun vriendjes, welke klootzakken mannen toch wel waren.
Wellicht is het daarom dat ik toen DJ ben geworden in een lokaal Jeugdhuis. Ik zou de muziek voor mij laten spreken, de teksten uit popnummers werden mijn redevoering, de discobar mijn kansel. Vijf jaar lang zou ik plaatjes draaien en ik zou géén enkel genre discrimineren: alles kon, alles mocht, alle muziek die ik als een extensie van mijn gevoelsleven beschouwde.
En nu, ruim een decennia later en enkele mislukte 'serieuze' relaties verder is een dj-sessie nog steeds mijn therapie bij uitstek. Ach, de troost in teksten van nummers als 'While You See A Chance' van Steve Winwood of 'Troy' van Sinead 'O Connor. De verlossing in een bezwerend ritme. De voldoening wanneer al die nummers met elkaar integreren tot één lange reis doorheen mijn zieleroerselen en het publiek daarin mee te nemen.
Mijn nieuwste liefdesverdriet-creatie: 'While You See A Chance' van Steve Winwood, verenigd met 'Troy' (The Push Phoenix In The Flames Mix) van Sinead 'O Connor.
Laat de schrijvers van popliedjes voor mij spreken. Laat de man die het licht bedient op de sirene drukken. Omdat hij weet dat de dj zijn donkerste uur bereikt heeft waarin de muziek voor hem treurt.
"Stand up in a clear blue morning until you see what can be
Alone in a cold day dawning, are you still free? Can you be?
And that old gray wind is blowing and theres nothing left worth knowing
And it's time you should be going
While you see a chance take it
Find romance, fake it
Because its all on you"
Gevolgd door
"Tell me when did the light die
You will rise
You'll return
The phoenix from the flame
You will learn
You will rise
You'll return
Being what you are
There is no other Troy
For you to burn"
In mijn puberteit was ik een stakker als het op het uitspreken van de juiste woorden naar de andere seks aankwam. De woorden kwamen niet op het juiste moment, of in de verkeerde volgorde, of niet de juiste, het was altijd wel wat.
Verlegen, onzeker, met complexen, de 'beta male' bij uitstek.
Aan vriendinnen géén gebrek, al wou ik er liever slechts één die ook met mij naar bed wou.
Ik was het beu te horen dat ik toch zo'n attente, luisterende, vriendelijke, ... jongen was.
Meestal, na zo'n compliment gevolgd door een stamelende en onhandige toenadering van mijn kant om méér te worden dan goede vrienden. Gevolgd door de klassieker: 'We kunnen toch goede vrienden blijven' van haar kant.
Meisjes gingen toen voor mij door als subtiele, gevoelige wezens, een soort van Maria-figuren, bij wie ik troost wou vinden. En toen keerden ze terug naar hun macho vriendjes, onbeschofte Neaderthalers die hun behandelden als een pop in de vitrine. Dan kwamen ze bij mij klagen over hun vriendjes, welke klootzakken mannen toch wel waren.
Wellicht is het daarom dat ik toen DJ ben geworden in een lokaal Jeugdhuis. Ik zou de muziek voor mij laten spreken, de teksten uit popnummers werden mijn redevoering, de discobar mijn kansel. Vijf jaar lang zou ik plaatjes draaien en ik zou géén enkel genre discrimineren: alles kon, alles mocht, alle muziek die ik als een extensie van mijn gevoelsleven beschouwde.
En nu, ruim een decennia later en enkele mislukte 'serieuze' relaties verder is een dj-sessie nog steeds mijn therapie bij uitstek. Ach, de troost in teksten van nummers als 'While You See A Chance' van Steve Winwood of 'Troy' van Sinead 'O Connor. De verlossing in een bezwerend ritme. De voldoening wanneer al die nummers met elkaar integreren tot één lange reis doorheen mijn zieleroerselen en het publiek daarin mee te nemen.
Mijn nieuwste liefdesverdriet-creatie: 'While You See A Chance' van Steve Winwood, verenigd met 'Troy' (The Push Phoenix In The Flames Mix) van Sinead 'O Connor.
Laat de schrijvers van popliedjes voor mij spreken. Laat de man die het licht bedient op de sirene drukken. Omdat hij weet dat de dj zijn donkerste uur bereikt heeft waarin de muziek voor hem treurt.
"Stand up in a clear blue morning until you see what can be
Alone in a cold day dawning, are you still free? Can you be?
And that old gray wind is blowing and theres nothing left worth knowing
And it's time you should be going
While you see a chance take it
Find romance, fake it
Because its all on you"
Gevolgd door
"Tell me when did the light die
You will rise
You'll return
The phoenix from the flame
You will learn
You will rise
You'll return
Being what you are
There is no other Troy
For you to burn"
donderdag, december 21, 2006
'Cinéma, Cinéma, je suis cinéma.' - Benoit Poelvoorde
Muziektrack van de dag: 'Don't bring me down' - E.L.O.
"You got me shakin, got me runnin away
You get me crawlin up to you everyday
Dont bring me down,no no no no no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Dont bring me down."
Nog méér dan iemand die regelmatig boeken uitleest, ben ik een cinefiel.
Ik kijk niet naar film, ik verslind pellicule of in dit tijdperk beter gezegd 'digitale informatie.'
De troost in en identificatie met een Woody Allen-
film is onbetaalbaar.
Zijn 'Anything Else' was weer een uppercut, al blijven zijn meesterwerken 'Crimes And Misdemeanors' en 'Manhattan'.
De analogie tussen mijn observaties en levenservaringen en het Woody Allen universum is een feit.
Onlangs liep uw blog verslaggever uit 'Het leven zoals het is' een 'coup de foudre' op. De uitdrukking 'coup de foudre' dekt de lading.
Vrij vertaald: 'een klap van plots opzettende waanzin'.
Animale aantrekkingskracht en rede liggen meestal niet in elkaar verlengde. Als ze dat al wel doen is het eerder een uitzondering dan de regel.
Nee, we ontmoeten iemand per toeval, één van die miljarden mensen, bouwen razendsnel enkele indrukken op (mooi - niet mooi, interessant - niet interessant, serieus - niet serieus te nemen) en projecteren onze verlangens op de persoon in kwestie, zolang de biochemicalieën actief blijven.
Later zullen we het diezelfde persoon kwalijk nemen dat zij of hij niet is wat wij verlangden.
Men noemt het 'verliefdheid'.
Klinisch uitgedrukt leunt het eerder aan bij een tijdelijke aanval van zinsverbijstering.
Om bij Woody Allen te blijven: hier is een waar gebeurd verhaal in een notedop:
Man met aanzettende mid-life crisis loopt 'coup de foudre' op voor prille twintiger. Man focust zijn aandacht op de persoon in kwestie. Ondertussen mist man de signalen die een andere rijpere twintiger uitzendt t.a.v. man. Man wordt afgewezen door de prille twintiger en beseft pas achteraf dat de andere persoon, de rijpere twintiger een veel interessantere keuze was. Vermoedelijk weet rijpere twintiger van de intenties van de man t.a.v. prille twintiger. Misschien ook niet, hoe dan ook, omdat man de signalen van rijpere twintiger niet tijdig beantwoordde, haakt ook de rijpere twintiger af.
Man trekt lange winterjas aan. Het is koud buiten.
Man steekt sigaret op en denkt aan Humprey Bogaert, de 'alpha male' bij uitstek.
Man zucht en vraagt zich af waarom hij niet zoals Humprey Bogaert kan zijn.
De identificatie met een Woody Allen-film 'Play It Again Sam' is compleet.
Rijpere twintiger vroeg destijds aan mij: 'Wat is vrijzinnigheid?'
Man kon toen niet meteen antwoorden, daarom doe ik het nu:
"Het denken mag zich nooit onderwerpen,
noch aan een dogma,
noch aan een partij,
noch aan een hartstocht,
noch aan een belang,
noch aan een vooroordeel,
noch aan om het even wat,
maar uitsluitend aan de feiten zelf,
want zich onderwerpen betekent het einde van alle denken."
Eén ding is duidelijk: man is niet vrijzinnig,
man is een mens.
"You got me shakin, got me runnin away
You get me crawlin up to you everyday
Dont bring me down,no no no no no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Dont bring me down."
Nog méér dan iemand die regelmatig boeken uitleest, ben ik een cinefiel.
Ik kijk niet naar film, ik verslind pellicule of in dit tijdperk beter gezegd 'digitale informatie.'
De troost in en identificatie met een Woody Allen-
film is onbetaalbaar. Zijn 'Anything Else' was weer een uppercut, al blijven zijn meesterwerken 'Crimes And Misdemeanors' en 'Manhattan'.
De analogie tussen mijn observaties en levenservaringen en het Woody Allen universum is een feit.
Onlangs liep uw blog verslaggever uit 'Het leven zoals het is' een 'coup de foudre' op. De uitdrukking 'coup de foudre' dekt de lading.
Vrij vertaald: 'een klap van plots opzettende waanzin'.
Animale aantrekkingskracht en rede liggen meestal niet in elkaar verlengde. Als ze dat al wel doen is het eerder een uitzondering dan de regel.
Nee, we ontmoeten iemand per toeval, één van die miljarden mensen, bouwen razendsnel enkele indrukken op (mooi - niet mooi, interessant - niet interessant, serieus - niet serieus te nemen) en projecteren onze verlangens op de persoon in kwestie, zolang de biochemicalieën actief blijven.
Later zullen we het diezelfde persoon kwalijk nemen dat zij of hij niet is wat wij verlangden.
Men noemt het 'verliefdheid'.
Klinisch uitgedrukt leunt het eerder aan bij een tijdelijke aanval van zinsverbijstering.
Om bij Woody Allen te blijven: hier is een waar gebeurd verhaal in een notedop:
Man met aanzettende mid-life crisis loopt 'coup de foudre' op voor prille twintiger. Man focust zijn aandacht op de persoon in kwestie. Ondertussen mist man de signalen die een andere rijpere twintiger uitzendt t.a.v. man. Man wordt afgewezen door de prille twintiger en beseft pas achteraf dat de andere persoon, de rijpere twintiger een veel interessantere keuze was. Vermoedelijk weet rijpere twintiger van de intenties van de man t.a.v. prille twintiger. Misschien ook niet, hoe dan ook, omdat man de signalen van rijpere twintiger niet tijdig beantwoordde, haakt ook de rijpere twintiger af.
Man trekt lange winterjas aan. Het is koud buiten.
Man steekt sigaret op en denkt aan Humprey Bogaert, de 'alpha male' bij uitstek.
Man zucht en vraagt zich af waarom hij niet zoals Humprey Bogaert kan zijn.
De identificatie met een Woody Allen-film 'Play It Again Sam' is compleet.
Rijpere twintiger vroeg destijds aan mij: 'Wat is vrijzinnigheid?'
Man kon toen niet meteen antwoorden, daarom doe ik het nu:
"Het denken mag zich nooit onderwerpen,
noch aan een dogma,
noch aan een partij,
noch aan een hartstocht,
noch aan een belang,
noch aan een vooroordeel,
noch aan om het even wat,
maar uitsluitend aan de feiten zelf,
want zich onderwerpen betekent het einde van alle denken."
Eén ding is duidelijk: man is niet vrijzinnig,
man is een mens.
zondag, december 17, 2006
DJ John Solitude Live - New Gold Dream
Muziektrack van de dag: luisteren.
Wie mij uitnodigt om achter de draaitafels plaats te nemen, in het bijzonder rond 3u 's nachts wanneer de meute verlangt naar een extatisch hoogtepunt, die krijgt van mij de muzikale drugs aangereikt.
Dan zegt iemand van: 'Komaan Solitude, haal het dak eraf. Ga ze halen.'
Geef mij daarenboven één Margarita cocktail (Tequila + Triple Sec + Vers Limoensap + Zout), één blauwe Gauloise en mijn neurotransmittoren komen in de ideale stemming voor de emanatie van muzikale extase.
Dan begin ik sigarettenrook via mijn neusgaten te exhaleren, als een stier klaar voor de aanval.
Dan wil ik de boel zo opfokken dat de lichtman op de sirene drukt, wat enkel gebeurt op die momenten wanneer de dj als een sjamaan tekeer gaat en zijn publiek tot zulke hoogten brengt dat hunzelf als één verliezen in een extatische dans.
Nog slechts één deinende massa op geluidsgolven, dat wil ik.
Toen ik vroeger nog in een jeugdhuis draaide, kwamen de opvoeders mij regelmatig aanmanen om het wat rustiger aan te doen, gezien er een duidelijk statistisch verband bestond tussen het aantal gesneuvelde glazen en mijn dj-sessies.
Opgedragen aan de onbekende man op de morgentrein (zie post 'New Gold Dream'), dacht ik: waarom géén toegankelijke poprock (The Simple Minds) live mixen met Nitzer Ebb (te klasseren onder keiharde Front 242 industriële muziek). Er komt wat gegoochel met de equalising instellingen bij kijken en wat pitchen van de Technics platendraaiers en de synchroniciteit is er.
En als 'tour de force' goochel ik nog wat met de 'crossfader' om andere aspirant d.j.'s ontzag voor ritme en timing bij te brengen.
En zo geschiedde: in het geluidsfragment de live opname van één van die momenten waarop we terug allen die tribale traditie indachtig zijn: toen we nog dansten op de universele harteklop van de tam tam. Eén.
En toen ging de sirene. Net toen de leadzanger van The Simple Minds zingt:
Wie mij uitnodigt om achter de draaitafels plaats te nemen, in het bijzonder rond 3u 's nachts wanneer de meute verlangt naar een extatisch hoogtepunt, die krijgt van mij de muzikale drugs aangereikt.
Dan zegt iemand van: 'Komaan Solitude, haal het dak eraf. Ga ze halen.'
Geef mij daarenboven één Margarita cocktail (Tequila + Triple Sec + Vers Limoensap + Zout), één blauwe Gauloise en mijn neurotransmittoren komen in de ideale stemming voor de emanatie van muzikale extase.
Dan begin ik sigarettenrook via mijn neusgaten te exhaleren, als een stier klaar voor de aanval.
Dan wil ik de boel zo opfokken dat de lichtman op de sirene drukt, wat enkel gebeurt op die momenten wanneer de dj als een sjamaan tekeer gaat en zijn publiek tot zulke hoogten brengt dat hunzelf als één verliezen in een extatische dans.
Nog slechts één deinende massa op geluidsgolven, dat wil ik.
Toen ik vroeger nog in een jeugdhuis draaide, kwamen de opvoeders mij regelmatig aanmanen om het wat rustiger aan te doen, gezien er een duidelijk statistisch verband bestond tussen het aantal gesneuvelde glazen en mijn dj-sessies.
Opgedragen aan de onbekende man op de morgentrein (zie post 'New Gold Dream'), dacht ik: waarom géén toegankelijke poprock (The Simple Minds) live mixen met Nitzer Ebb (te klasseren onder keiharde Front 242 industriële muziek). Er komt wat gegoochel met de equalising instellingen bij kijken en wat pitchen van de Technics platendraaiers en de synchroniciteit is er.
En als 'tour de force' goochel ik nog wat met de 'crossfader' om andere aspirant d.j.'s ontzag voor ritme en timing bij te brengen.
En zo geschiedde: in het geluidsfragment de live opname van één van die momenten waarop we terug allen die tribale traditie indachtig zijn: toen we nog dansten op de universele harteklop van de tam tam. Eén.
En toen ging de sirene. Net toen de leadzanger van The Simple Minds zingt:
'New Gold Dream
She is the one in front of me, the siren and the ecstasy
New Gold Dream
Crashing beats and fantasy, setting sun in front of me
New Gold Dream
And the world goes hot
And the cities take
And the beat goes crashing
All along the way
She is your friend until the ocean breaks
And when you dream, dream in the dream with me'
De sjamaan kon tevreden zijn.
dinsdag, december 12, 2006
DJ John Solitude Live - Eisbar
Muziektrack van de dag: luisteren.
Wie mij kent uit een vorig leven weet dat ik bijtijds manisch aan twee Technics Draaitafels -u hoeft met géén ander te komen aanzetten- tekeer kon gaan.
Ik was 2 Many DJ's avant-la-lettre al eind de jaren '80.
Fusie tussen verschillende muziekstijlen was mijn 'middle name.'
Tegenwoordig noemen ze het 'mash up'.
En bijtijds dagen ze mij, bij gelegenheid nog eens uit in zweterige pomperige keten. Waar mensen komen om zich in vergetelheid een breuk te dansen.
Dan zegt de dj van dienst: 'Solitude, doe nog eens je Eisbar ding.'
Elke DJ heeft zijn handelsmerk: de mijne was 'Eisbar' van Grauzone.
Wat zeg ik, 't is mijn leven.
Live opgenomen: Solitude fokt het publiek nog eens op door 'Eisbar' live te mixen met industriële muziek.
Beremoeilijk: de drummer van Grauzone kon géén exacte maat houden, althans niet volgens de loepzuivere beat van een drumcomputer. 't Was kwestie van de twee live voor een publiek synchroon te houden.
Eisbar, verhard en kil, de DJ John Solitude treatment.
En wéér stak de lichtman de sirene op, merci.
Wie mij kent uit een vorig leven weet dat ik bijtijds manisch aan twee Technics Draaitafels -u hoeft met géén ander te komen aanzetten- tekeer kon gaan.
Ik was 2 Many DJ's avant-la-lettre al eind de jaren '80.
Fusie tussen verschillende muziekstijlen was mijn 'middle name.'
Tegenwoordig noemen ze het 'mash up'.
En bijtijds dagen ze mij, bij gelegenheid nog eens uit in zweterige pomperige keten. Waar mensen komen om zich in vergetelheid een breuk te dansen.
Dan zegt de dj van dienst: 'Solitude, doe nog eens je Eisbar ding.'
Elke DJ heeft zijn handelsmerk: de mijne was 'Eisbar' van Grauzone.
Wat zeg ik, 't is mijn leven.
Live opgenomen: Solitude fokt het publiek nog eens op door 'Eisbar' live te mixen met industriële muziek.
Beremoeilijk: de drummer van Grauzone kon géén exacte maat houden, althans niet volgens de loepzuivere beat van een drumcomputer. 't Was kwestie van de twee live voor een publiek synchroon te houden.
Eisbar, verhard en kil, de DJ John Solitude treatment.
En wéér stak de lichtman de sirene op, merci.
'New Gold Dream'
Muziektrack van de dag: 'New Gold Dream' - The Simple Minds
Mijn leven bestaat heden uit treinreizen, documenten herwerken, treinreizen, medewerkers inspireren en adviseren, treinreizen, nog meer documenten herwerken, ...
Bijtijds word ik uit mijn voor de buitenwereld keurig gestructureerd bestaan gerukt door een blik van de andere sekse of een gewaarwording uit een momentopname.
Een emotie.
Zo ook, deze morgen op de trein.
Man met middelmatig geprijsd pak, zonnebankbruin en egale huid wellicht bekomen door het regelmatig gebruiken van een huidbevochtiger. Weemoedige ogen, verdoken rimpels van de dagelijkse gang-van-zaken. Vooral moe.
Normaal kijk ik naar vrouwen op de trein maar deze man trok dus mijn aandacht. Alsof er iets buitengewoons stond te gebeuren.
In de wagon is het oorverdovend stil. Alsof er 100 stemmen net niet hoorbaar kermen.
Man zet MP3-player op. Trein rolt richting Brussel, nog enkele kilometers.
Grijze anonieme gebouwen klauteren op de skyline. De aanval is begonnen.
Man zet volume hoger, duidelijk hoorbaar: 'New Gold Dream' van The Simple Minds.
Het panorama: mistroostig, te licht om zwart te zijn, te zwart om licht te zijn.
'New Gold Dream', de man draait het volume hoger, de omzittende medereizigers luisteren mee:
'New gold dream
Sun is set in front of me, worldwide on the widest screen
New gold dream
Burning bridge and ecstasy, crashing beats and fantasy
Dream in the dream with
And the world goes hot
And the cities take
And the beat goes crashing
All along the way
She is your only friend until the ocean breaks'
En ik vroeg mij vooral af, indien iemand méér dacht dan die klootzak zijn muziek staat te luid.
Mijn leven bestaat heden uit treinreizen, documenten herwerken, treinreizen, medewerkers inspireren en adviseren, treinreizen, nog meer documenten herwerken, ...
Bijtijds word ik uit mijn voor de buitenwereld keurig gestructureerd bestaan gerukt door een blik van de andere sekse of een gewaarwording uit een momentopname.
Een emotie.
Zo ook, deze morgen op de trein.
Man met middelmatig geprijsd pak, zonnebankbruin en egale huid wellicht bekomen door het regelmatig gebruiken van een huidbevochtiger. Weemoedige ogen, verdoken rimpels van de dagelijkse gang-van-zaken. Vooral moe.
Normaal kijk ik naar vrouwen op de trein maar deze man trok dus mijn aandacht. Alsof er iets buitengewoons stond te gebeuren.
In de wagon is het oorverdovend stil. Alsof er 100 stemmen net niet hoorbaar kermen.
Man zet MP3-player op. Trein rolt richting Brussel, nog enkele kilometers.
Grijze anonieme gebouwen klauteren op de skyline. De aanval is begonnen.
Man zet volume hoger, duidelijk hoorbaar: 'New Gold Dream' van The Simple Minds.
Het panorama: mistroostig, te licht om zwart te zijn, te zwart om licht te zijn.
'New Gold Dream', de man draait het volume hoger, de omzittende medereizigers luisteren mee:
'New gold dream
Sun is set in front of me, worldwide on the widest screen
New gold dream
Burning bridge and ecstasy, crashing beats and fantasy
Dream in the dream with
And the world goes hot
And the cities take
And the beat goes crashing
All along the way
She is your only friend until the ocean breaks'
En ik vroeg mij vooral af, indien iemand méér dacht dan die klootzak zijn muziek staat te luid.
zondag, december 10, 2006
Jean-Marie Dedecker 'For President' 2
Muziektrack van de dag: (opgedragen aan Jean-Marie Dedecker):
"The game above my head" - Blancmange
(als ik één muzieknummer mag meenemen naar een eiland, dan is het dit nummer wel)
"Someone touched me late last night
Someone tried to tie me down
Passing by at such a height
Smashing down the laughing clown"
"The game above my head" - Blancmange
(als ik één muzieknummer mag meenemen naar een eiland, dan is het dit nummer wel)
"Someone touched me late last night
Someone tried to tie me down
Passing by at such a height
Smashing down the laughing clown"
Ach, de Jean-Marie, vaak ben ik het fundamenteel met hem oneens.
Maar hij heeft meer karakter, authenticiteit en 
recht-voor-de-raapsheid dan een ganse fractie parlementsleden samen. Voor zo iemand neem ik altijd de hoed af en overstijg de ideologische verschillen.
En... Jean-Marie IS de ware democraat: niet van voorakkoorden maar van stemmen.
Een fluim in het gezicht van hoge heren in salons die en petit comité de zaken al geregeld hebben, met verkiezingen als een toch wat onwennige formaliteit in de dagelijkse gang van zaken.
Een onafhankelijk denker en meesterprovocateur die zich niet laat leiden door slaafse loyaliteit, kan in een politieke cultuur die bestaat uit slippendragers niet anders dan tumult teweegbrengen.
Jean-Marie, je bent toegetreden tot het pantheon van narren als Van Rossem, Anthierens, Nietzsche, Houellebecq en uiteraard John Solitude.
Welkom.
Opgedragen en verstuurd aan Jean-Marie Dedecker, uit respect
Ach, Jean-Marie
Je karakter is nog niet vermoord
Het moment is gekomen: overstijg de ketens van partijgrenzen
De bewakers van de poorten sidderen al
Zij willen geen universele mens
Ze meten je liever een lappenpak aan van links en rechts
Zo ben je al bedwongen
Nog voor de vraag is gesteld
Ga je als een koe herkauwen
Of zelf de spriet worden?
Als het bestaande betonrot is
Hanteer dan de hamer zoals Nietzsche
Niet voor een partij, niet voor een fractie
Niet voor een voorzitter, niet voor een belangengroep
Doe wat je denkt
Druk dan op het knopje
Niet op bevel maar uit vertegenwoordiging
Voor al wie op jou, een mens, en niet op een partij stemt
zondag, december 03, 2006
De maalstroom
Muziektrack van de dag: 'Hotel California' - NEE niet de versie van 'The Eagles' maar van 'The Gipsy Kings' 
"Up ahead in the distance, I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night
There she stood in the doorway
I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
this could be heaven or this could be hell"
"Aaaarghhhhh", ongeveer zo voelde het.
Een transcriptie ervan, zou er ongeveer als volgt uitzien:
- 'Hoe durf je er zelfs maar aan te denken dat zij tot de mogelijkheden behoort?'
- 'En waarom niet?'
- 'Zet het uit je hoofd, je weet al waar dit naar toe leidt: insomnia, pijnscheuten, maagkrampen, ...'
- 'Wie niet waagt, wie niet wint'
- 'Man, wanneer word je eindelijk eens volwassen.'
- 'Wat zouden haar seksuele fantasieën zijn?'
- 'Zou ik er deel van uitmaken?'
- 'Ik wil gewoon haar twee armen die mij omsluiten en niet meer lossen.'
- 'Dit leidt nergens naar: enkel naar fantasieën waarvan de idee van de vervulbaarheid op zich al pathetisch is.'
- 'Waar zou ze uithangen op zaterdagavond, dan kan ik haar zien.'
- 'Ik moet haar zien, dit kan zo niet langer.'
- 'Ok, maak jezelf dan maar weer belachelijk.'
- 'Wat een ego, zie je jezelf als naast haar lopen: zij, zo'n zinnebeeld van esthetische topklasse, naast jou; een sterveling, al lichtjes grijzend en kalend.'
- 'Ik ben natuurlijk een stuk ouder, wellicht valt ze op mijn maturiteit.'
- 'Welke maturiteit: je bent gewoon een kind met een huizenhoog ego.'
- 'Zou ze kinderen willen?'
- 'Ik niet, maar met haar gerust een stuk of twee.'
- 'Hoe zou haar moeder eruitzien? Dan weet je al waar je je later aan kan verwachten.'
- 'Ze ziet er nu toch goed uit, wat doet later ertoe.'
- 'Je zoekt weer uitvluchten om zelfs de minieme possibiliteit al te schrappen.'
- 'Welke possibiliteit: zelfs die gedachte op zich al is pathetisch.'
Maar uiteraard flitsen al die gedachten tegelijk als een flipperkastbal door mijn hoofd. Manisch ketsend tussen de hersengedeeltes die zich afzonderlijk ontfermden over rede, zintuigen en emoties.
En voortplanting. Of wat er kort aan vooraf ging. Haar lange benen weid gespreid en ik in haar tempel.
Uiteraard was het rationele gedeelte vanuit evolutionair oogpunt slechts een heel recente ontwikkeling.
Ze doorspiesde mij nog maar eens met haar bijna hitzwarte ogen.
Steek. Steek. Steek.
Of wellicht beelde ik mijzelf dat ook maar in: zij keek toevallig in mijn richting en ik was aangestoken.
Of niet, nee, haar kijken was meer dan kijken; ze gaf mij te kennen dat ze graag keek.
Naar mij of het behang erachter.
"Up ahead in the distance, I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night
There she stood in the doorway
I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
this could be heaven or this could be hell"
"Aaaarghhhhh", ongeveer zo voelde het.
Een transcriptie ervan, zou er ongeveer als volgt uitzien:
- 'Hoe durf je er zelfs maar aan te denken dat zij tot de mogelijkheden behoort?'
- 'En waarom niet?'
- 'Zet het uit je hoofd, je weet al waar dit naar toe leidt: insomnia, pijnscheuten, maagkrampen, ...'
- 'Wie niet waagt, wie niet wint'
- 'Man, wanneer word je eindelijk eens volwassen.'
- 'Wat zouden haar seksuele fantasieën zijn?'
- 'Zou ik er deel van uitmaken?'
- 'Ik wil gewoon haar twee armen die mij omsluiten en niet meer lossen.'
- 'Dit leidt nergens naar: enkel naar fantasieën waarvan de idee van de vervulbaarheid op zich al pathetisch is.'
- 'Waar zou ze uithangen op zaterdagavond, dan kan ik haar zien.'
- 'Ik moet haar zien, dit kan zo niet langer.'
- 'Ok, maak jezelf dan maar weer belachelijk.'
- 'Wat een ego, zie je jezelf als naast haar lopen: zij, zo'n zinnebeeld van esthetische topklasse, naast jou; een sterveling, al lichtjes grijzend en kalend.'
- 'Ik ben natuurlijk een stuk ouder, wellicht valt ze op mijn maturiteit.'
- 'Welke maturiteit: je bent gewoon een kind met een huizenhoog ego.'
- 'Zou ze kinderen willen?'
- 'Ik niet, maar met haar gerust een stuk of twee.'
- 'Hoe zou haar moeder eruitzien? Dan weet je al waar je je later aan kan verwachten.'
- 'Ze ziet er nu toch goed uit, wat doet later ertoe.'
- 'Je zoekt weer uitvluchten om zelfs de minieme possibiliteit al te schrappen.'
- 'Welke possibiliteit: zelfs die gedachte op zich al is pathetisch.'
Maar uiteraard flitsen al die gedachten tegelijk als een flipperkastbal door mijn hoofd. Manisch ketsend tussen de hersengedeeltes die zich afzonderlijk ontfermden over rede, zintuigen en emoties.
En voortplanting. Of wat er kort aan vooraf ging. Haar lange benen weid gespreid en ik in haar tempel.
Uiteraard was het rationele gedeelte vanuit evolutionair oogpunt slechts een heel recente ontwikkeling.
Ze doorspiesde mij nog maar eens met haar bijna hitzwarte ogen.
Steek. Steek. Steek.
Of wellicht beelde ik mijzelf dat ook maar in: zij keek toevallig in mijn richting en ik was aangestoken.
Of niet, nee, haar kijken was meer dan kijken; ze gaf mij te kennen dat ze graag keek.
Naar mij of het behang erachter.
zaterdag, december 02, 2006
DJ John Solitude LIVE
Muziektrack van de dag: 'Sexmachine' - James Brown
"You said, you said you got the
You said the feeling
You said the feeling you got to get
You give me the fever 'n' a cold sweat.
The way i like, it is the way it is,
I got mine 'n' don't worry 'bout his"
Aan een manisch ritme draaide ik ze er door, ik pakte ze in, ze gingen tekeer.
Ze dansten alsof er géén morgen meer was.
Het gebeurde tegen het ochtendgloren, opgezweept door de bomvolle transpirerende zaal.
Aan een pulserend ritme van 130 bmp (= beats per minute).
In een staat van trance, dacht ik:
Ja, het kan.
Hier en nu.
Doe het.
Laat alle muziekculturen verenigen.
Hotel California in de Spaanse versie van 'The Gypsy Kings' vs 'Freefall' van Fixmer & Mc Carthy.
Het equivalent van Spaanse flamenco met Front 242 mixen.
Krankzinnig.
Ik deed het: ik mixte ze naadloos.
De lichtman startte meteen de sirene: voorbehouden voor die unieke momenten waarin een dj in staat van opperste concentratie het dak eraf haalt.
Alle kleuren overstijgt.Alle tribes verenigt op de dansvloer, zoals de indianen in een rondedans verenigd door de harteklop van de tamtam.
DJ John Solitude op zijn allerbest: een kort extract uit een manische playlist.
Vooraleer te klikken: zet uw speakers op 10.
Klik dan hier.
"You said, you said you got the
You said the feeling
You said the feeling you got to get
You give me the fever 'n' a cold sweat.
The way i like, it is the way it is,
I got mine 'n' don't worry 'bout his"
Aan een manisch ritme draaide ik ze er door, ik pakte ze in, ze gingen tekeer.
Ze dansten alsof er géén morgen meer was.
Het gebeurde tegen het ochtendgloren, opgezweept door de bomvolle transpirerende zaal.
Aan een pulserend ritme van 130 bmp (= beats per minute).
In een staat van trance, dacht ik:
Ja, het kan.
Hier en nu.
Doe het.
Laat alle muziekculturen verenigen.
Hotel California in de Spaanse versie van 'The Gypsy Kings' vs 'Freefall' van Fixmer & Mc Carthy.
Het equivalent van Spaanse flamenco met Front 242 mixen.
Krankzinnig.
Ik deed het: ik mixte ze naadloos.
De lichtman startte meteen de sirene: voorbehouden voor die unieke momenten waarin een dj in staat van opperste concentratie het dak eraf haalt.
Alle kleuren overstijgt.Alle tribes verenigt op de dansvloer, zoals de indianen in een rondedans verenigd door de harteklop van de tamtam.
DJ John Solitude op zijn allerbest: een kort extract uit een manische playlist.
Vooraleer te klikken: zet uw speakers op 10.
Klik dan hier.
vrijdag, december 01, 2006
Van Rossem spreekt (eindelijk)
Muziektrack van de dag: "Runaround Sue" - Dion
"Here's the moral and the story
from the guy who knows
I fell in love and my love still grows
Ask any fool that she ever knew
they'll say keep away from-a Runaround Sue"
Zet vooral de klank op bij het beluisteren van onderstaand fragment.
Klik best op de pijl linksonder en even geduld.
Go Jean-Pierre.
"Here's the moral and the story
from the guy who knows
I fell in love and my love still grows
Ask any fool that she ever knew
they'll say keep away from-a Runaround Sue"
Zet vooral de klank op bij het beluisteren van onderstaand fragment.
Klik best op de pijl linksonder en even geduld.
Go Jean-Pierre.
woensdag, november 29, 2006
De Kameleon
Muziektrack van de dag: 'Major Tom' - Peter Shilling
"Im Kontrollzentrum,
da wird man panisch.
Der Kurs der Kapsel, der
stimmt ja gar nicht.
Hallo, Major Tom,
können Sie hören?
Wollen Sie das Projekt
denn so zerstören?
Doch - Er kann nichts hören.
Er schwebt weiter ..."
De banale rollen die mensen aantrokken zoals oude kleren, interesseerden mij niet.
Het volstrekt vervelend en voorspelbaar reproduceren van sociale conventies uit hun referentiekader.
Als een kameleon infiltreerde ik in verschillende milieu's om door te dringen tot de fundamenten van de denkbeelden. Tegen intellectuelen zwansde ik wat over het existentialisme en post-modernisme, met volksmensen wedde ik wie Wendy Van Wanten zou kiezen.
Ik las zowel de Knack als P-Magazine.
Er waren altijd argumenten voor en tegen, nuances en overwegingen, tot eender welk besluit op een status quo uitdraaide.
De intellectuelen keken van hoog neer op VTM, de minimumloonslaaf keek de programmagids in voor wat snelle vergetelheid, verveeld met het geleuter over politieke discussies die zijn zak niet spijsden.
We begrepen elkaar niet. Belangen moesten verdedigd. Status gevrijwaard.
Het was aangenaam te schijten en te kijken hoe ver de drol in de pot rolde.
Het voelde veilig aan de andere tot vreemde te verklaren en onszelf vooral beter te achten.
Ik werd er zo bedreven in tot ik vervreemd en ontheemd, grijs werd.
In alle milieu's thuis en ontworteld in alle.
Verlangend naar iets volstrekt onberekend, ontdaan van strategie.
Iemand die op tafel trommelde en met schrik om ridicuul verklaard te worden stelde:
'Voila, ik geloof hierin, dat ben ik'.
Direct.
Een schreeuw van naakte communicatie.
Nee, niet zoals van een gek.
Maar als van een mens.
"Im Kontrollzentrum,
da wird man panisch.
Der Kurs der Kapsel, der
stimmt ja gar nicht.
Hallo, Major Tom,
können Sie hören?
Wollen Sie das Projekt
denn so zerstören?
Doch - Er kann nichts hören.
Er schwebt weiter ..."
De banale rollen die mensen aantrokken zoals oude kleren, interesseerden mij niet.
Het volstrekt vervelend en voorspelbaar reproduceren van sociale conventies uit hun referentiekader.
Als een kameleon infiltreerde ik in verschillende milieu's om door te dringen tot de fundamenten van de denkbeelden. Tegen intellectuelen zwansde ik wat over het existentialisme en post-modernisme, met volksmensen wedde ik wie Wendy Van Wanten zou kiezen.
Ik las zowel de Knack als P-Magazine.
Er waren altijd argumenten voor en tegen, nuances en overwegingen, tot eender welk besluit op een status quo uitdraaide.
De intellectuelen keken van hoog neer op VTM, de minimumloonslaaf keek de programmagids in voor wat snelle vergetelheid, verveeld met het geleuter over politieke discussies die zijn zak niet spijsden.
We begrepen elkaar niet. Belangen moesten verdedigd. Status gevrijwaard.
Het was aangenaam te schijten en te kijken hoe ver de drol in de pot rolde.
Het voelde veilig aan de andere tot vreemde te verklaren en onszelf vooral beter te achten.
Ik werd er zo bedreven in tot ik vervreemd en ontheemd, grijs werd.
In alle milieu's thuis en ontworteld in alle.
Verlangend naar iets volstrekt onberekend, ontdaan van strategie.
Iemand die op tafel trommelde en met schrik om ridicuul verklaard te worden stelde:
'Voila, ik geloof hierin, dat ben ik'.
Direct.
Een schreeuw van naakte communicatie.
Nee, niet zoals van een gek.
Maar als van een mens.
dinsdag, november 28, 2006
Fata Morgana
Muziektrack van de dag:
'Troy' ('Phoenix From The Flames Remix') - Sinead O' Connor vs Push
'Being what you are
There is no other Troy
For you to burn'
'Comme d'habitude' worstelde ik mij op maandagmorgen naar het middagmaal.
Alles ging zijn voorspelbare gang.
En plots doemde een fata morgana van mogelijkheden op.
Ze worden zeldzamer.
Natuurlijk blond, staalharde blauwe ogen, mondig maar gereserveerd naar het hauteine neigend.
Jong, te jong. Zo praatte ik rationeel op mijzelf in. Een leeftijdsverschil van 10 jaar: zij net comfortabel afgestudeerd, ik getekend geploeterd met het universum van het leven.
Mijzelf behoedend voor dramatische wendingen, zocht ik een rustig tafeltje, ver weg, vooral van haar.
Zij kwam recht tegenover mij zitten, onuitgenodigd: 'Ik ga mijzelf hier zetten.'
Als een antwoord, als een wegomlegging.
We praatten wat, de gebruikelijke professionele wetenswaardigheden over mijn beroepsverleden. Over het orgasmisch genot van heroïnegebruikers bij de volgende shot. Het inwisselen van het menselijk verlangen naar troost en geborgenheid, het onzekere van de vervulling, voor de zekerheid van de next shot. Niet meteen een doorsnee gesprek, ze leek ontzet.
In haar ogen zag ik scheermesblaadjes steken: staalblauw koel in haar gepolijst porseleinen gezicht.
Dreigend omfloerst in fluweel.
Wat later op het terras zocht ik verzuchting in de obligate sigaret.
Adem diep in. Je hebt alles onder controle.
Ze liep wat verloren in mijn ooghoeken. Ondertussen probeerde ik schier onaangedaan een luchtig praatje te maken met collega's.
Een welgeplaatste grap. 'Hahaha.'
Ze kwam op één meter van mij zitten: alleen, zo alleen als ik mij voelde. Projectie. Wist ik veel wat zij voelde.
Ik zette mij naast haar, het had iets van een opgave, zoiets van ik-ben-kapot-en-laat-mij-alstublieft-hier-gewoon-even-zitten-naast-jou.
We praatten wat, ik herinner mij niet meer over wat. Ik was mijn weg aan het zoeken in de opspelende zintuigelijke indrukken, op de wipplank van lust en vertedering. Het zand stoof op.
's Avonds schrijf ik haar in een impulsieve bui een e-mail.
Over indrukken, over verlangen.
Over een uitnodiging tot samen eten als voorgerecht: die dag, die plaats, dat uur, voor mijn part aan de andere kant van de wereldbol. Een begin. Hoop.
Vanavond schrijft ze mij een e-mail:
'Ik had dit eerlijk gezegd helemaal niet verwacht en zal je jammergenoeg moeten teleurstellen. Om eerlijk te zijn: ik zie dat niet zitten. Het spijt me als ik je hiermee teleurstel...'
Er zijn steeds minder fata morgana's.
Tot er enkel nog woestijn is.
'Troy' ('Phoenix From The Flames Remix') - Sinead O' Connor vs Push
'Being what you are
There is no other Troy
For you to burn'
'Comme d'habitude' worstelde ik mij op maandagmorgen naar het middagmaal.
Alles ging zijn voorspelbare gang.
En plots doemde een fata morgana van mogelijkheden op.
Ze worden zeldzamer.
Natuurlijk blond, staalharde blauwe ogen, mondig maar gereserveerd naar het hauteine neigend.
Jong, te jong. Zo praatte ik rationeel op mijzelf in. Een leeftijdsverschil van 10 jaar: zij net comfortabel afgestudeerd, ik getekend geploeterd met het universum van het leven.
Mijzelf behoedend voor dramatische wendingen, zocht ik een rustig tafeltje, ver weg, vooral van haar.
Zij kwam recht tegenover mij zitten, onuitgenodigd: 'Ik ga mijzelf hier zetten.'
Als een antwoord, als een wegomlegging.
We praatten wat, de gebruikelijke professionele wetenswaardigheden over mijn beroepsverleden. Over het orgasmisch genot van heroïnegebruikers bij de volgende shot. Het inwisselen van het menselijk verlangen naar troost en geborgenheid, het onzekere van de vervulling, voor de zekerheid van de next shot. Niet meteen een doorsnee gesprek, ze leek ontzet.
In haar ogen zag ik scheermesblaadjes steken: staalblauw koel in haar gepolijst porseleinen gezicht.
Dreigend omfloerst in fluweel.
Wat later op het terras zocht ik verzuchting in de obligate sigaret.
Adem diep in. Je hebt alles onder controle.
Ze liep wat verloren in mijn ooghoeken. Ondertussen probeerde ik schier onaangedaan een luchtig praatje te maken met collega's.
Een welgeplaatste grap. 'Hahaha.'
Ze kwam op één meter van mij zitten: alleen, zo alleen als ik mij voelde. Projectie. Wist ik veel wat zij voelde.
Ik zette mij naast haar, het had iets van een opgave, zoiets van ik-ben-kapot-en-laat-mij-alstublieft-hier-gewoon-even-zitten-naast-jou.
We praatten wat, ik herinner mij niet meer over wat. Ik was mijn weg aan het zoeken in de opspelende zintuigelijke indrukken, op de wipplank van lust en vertedering. Het zand stoof op.
's Avonds schrijf ik haar in een impulsieve bui een e-mail.
Over indrukken, over verlangen.
Over een uitnodiging tot samen eten als voorgerecht: die dag, die plaats, dat uur, voor mijn part aan de andere kant van de wereldbol. Een begin. Hoop.
Vanavond schrijft ze mij een e-mail:
'Ik had dit eerlijk gezegd helemaal niet verwacht en zal je jammergenoeg moeten teleurstellen. Om eerlijk te zijn: ik zie dat niet zitten. Het spijt me als ik je hiermee teleurstel...'
Er zijn steeds minder fata morgana's.
Tot er enkel nog woestijn is.
donderdag, november 16, 2006
Sympathy For The Devil
Muziektrack van de dag: 'Sympathy For The Devil' - The Rolling Stones
Ik zette 'Sympathy For The Devil' van The Stones op 10, en zei tegen de chauffeur:
'Waar wacht je op?'.
Een grol uit de onderwereld scheurde door de natuur en we braakten doorheen het panorama.
'Please allow me to introduce myself: I'm a man of wealth and taste.
I've been around for many years.
Please to meet you.
Hope you guessed my name.'
Eén ding was zeker: duivels zijn was verdomd opwindender dan jezus navolgen.
Gierend door de bocht, onversaagd voor lijf en leden, uit volle borst:
'Whoo, Whoo
Whoo, Whoo
Whoo, Whoo
What's puzzling you is the nature of my game'
Vlakuit op het 3de vak van 'Der Autobahn'.
'Whoo Whoo
Whoo Whoo
Whoo Whoo
All the sinners are saints'
Extatisch nu, ramen open, 250 km/u en klimmend.
'Whoo Whoo
Whoo Whoo
Whoo Whoo
Oh yeah'
Sneller dan de herinnering mij achterhaalt.
Ik zette 'Sympathy For The Devil' van The Stones op 10, en zei tegen de chauffeur:
'Waar wacht je op?'.
Een grol uit de onderwereld scheurde door de natuur en we braakten doorheen het panorama.
'Please allow me to introduce myself: I'm a man of wealth and taste.
I've been around for many years.
Please to meet you.
Hope you guessed my name.'
Eén ding was zeker: duivels zijn was verdomd opwindender dan jezus navolgen.
Gierend door de bocht, onversaagd voor lijf en leden, uit volle borst:
'Whoo, Whoo
Whoo, Whoo
Whoo, Whoo
What's puzzling you is the nature of my game'
Vlakuit op het 3de vak van 'Der Autobahn'.
'Whoo Whoo
Whoo Whoo
Whoo Whoo
All the sinners are saints'
Extatisch nu, ramen open, 250 km/u en klimmend.
'Whoo Whoo
Whoo Whoo
Whoo Whoo
Oh yeah'
Sneller dan de herinnering mij achterhaalt.
donderdag, november 02, 2006
Toskana Therme - nog 728 kilometer
Muziektrack van de dag: 'Alive' - Josh Gabriel
'The way you look at me,
defies gravity
And I feel your presence
running right through me
You are busy watching angels above me
I FEEL ALIVE.'
Vrijdagavond 3 november, 19u.
Nog 728 kilometer asfalt scheiden ons.
Richting Duitse autosnelwegen zonder snelheidsbeperkingen.
Aan de einder wacht het paarse beloofde land.
De Toskana Therme in de Weimar streek van Duitsland.
Van heinde en verre komen ze. Als pelgrims, als hoogtechnologische nomaden. Op weg naar het Liquidsound festival.
En op de autoboxen klinkt het extatisch geniale:
'Alive' van Josh Gabriël.
Afspraak in de Wunderwaldstrasse in Bad Sulza, broeders en zusters.
We zullen gewichteloos drijven, verlangend naar de baarmoeder.
Om vier uur 's nachts gaan we naakt in de vallei rondrennen.
Als Adam en Eva zonder schaamte zullen we het doen:
En terwijl ik één wordt met de sterrenhemel, zeg ik een welgemeende:
'Fuck you, god, het aardsparadijs is hier.'
'The way you look at me,
defies gravity
And I feel your presence
running right through me
You are busy watching angels above me
I FEEL ALIVE.'
Vrijdagavond 3 november, 19u.
Nog 728 kilometer asfalt scheiden ons.
Richting Duitse autosnelwegen zonder snelheidsbeperkingen.
Aan de einder wacht het paarse beloofde land.
De Toskana Therme in de Weimar streek van Duitsland.
Van heinde en verre komen ze. Als pelgrims, als hoogtechnologische nomaden. Op weg naar het Liquidsound festival.
En op de autoboxen klinkt het extatisch geniale:
'Alive' van Josh Gabriël.
Afspraak in de Wunderwaldstrasse in Bad Sulza, broeders en zusters.
We zullen gewichteloos drijven, verlangend naar de baarmoeder.
Om vier uur 's nachts gaan we naakt in de vallei rondrennen.
Als Adam en Eva zonder schaamte zullen we het doen:
En terwijl ik één wordt met de sterrenhemel, zeg ik een welgemeende:
'Fuck you, god, het aardsparadijs is hier.'
maandag, oktober 30, 2006
Happy Days
Muziektrack van de dag: 'This is the day' - The The
'And all your friends and family
think that you're lucky
But the side of you they never see,
is when you're left alone with your memories
that hold your life together like glue.'
Ik plofte mij in de zetel, zette de nostalgische 70's tv-serie 'Happy Days' op, verlangend om zo snel mogelijk een catatonische staat te bereiken.
De staat der dingen scheen eenvoudiger toen, in dat tijdperk of wellicht was het omdat ik als kind nog geloofde in figuren als 'The Fonz': de man die met een handomdraai alles wat scheef was recht kon zetten onder het motto: 'Hey, be cool.'
Nog los van het feit dat 'The Fonz' met alle mooie meisjes aan de haal ging, onder het gezwind poneren van enkele oneliners, veranderde hij ook nooit van garderobe om te imponeren: een leren spijkerjakker, een onmodieuze jeansbroek en een wit t-shirt.
Mode was aan hem niet besteed, uitpakken met persoonlijkheid des te meer.
Ik vraag mij af hoe 'The Fonz' zou functioneren in 'this day and age'.
Misschien zou een gladde verkoopster zijn anti-fashion statement ondermijnen en hem een nieuwe 'moderne' look aanpraten. Daarna zou hij te horen krijgen dat hij misschien een huidcréme kon gebruiken en dat brilliantine 'out' was.
In de kortste keren zou 'The Fonz' een identiteitscrisis doormaken en men zou hem proberen te laten geloven dat zwart niet altijd zwart was en wit niet altijd wit. Hij zou van het verschrikkelijkste soort grijs moeten worden. Zijn uitspraken moesten genuanceerd worden. The Fonz zou vrouwenbladen moeten lezen om te achterhalen wat het nu eigenlijk was dat ze van hem verwachten en het nog altijd niet weten.
'The Fonz' zou naar een nieuw rolmodel moeten zoeken.
'And all your friends and family
think that you're lucky
But the side of you they never see,
is when you're left alone with your memories
that hold your life together like glue.'
Ik plofte mij in de zetel, zette de nostalgische 70's tv-serie 'Happy Days' op, verlangend om zo snel mogelijk een catatonische staat te bereiken.
De staat der dingen scheen eenvoudiger toen, in dat tijdperk of wellicht was het omdat ik als kind nog geloofde in figuren als 'The Fonz': de man die met een handomdraai alles wat scheef was recht kon zetten onder het motto: 'Hey, be cool.'
Nog los van het feit dat 'The Fonz' met alle mooie meisjes aan de haal ging, onder het gezwind poneren van enkele oneliners, veranderde hij ook nooit van garderobe om te imponeren: een leren spijkerjakker, een onmodieuze jeansbroek en een wit t-shirt.
Mode was aan hem niet besteed, uitpakken met persoonlijkheid des te meer.
Ik vraag mij af hoe 'The Fonz' zou functioneren in 'this day and age'.
Misschien zou een gladde verkoopster zijn anti-fashion statement ondermijnen en hem een nieuwe 'moderne' look aanpraten. Daarna zou hij te horen krijgen dat hij misschien een huidcréme kon gebruiken en dat brilliantine 'out' was.
In de kortste keren zou 'The Fonz' een identiteitscrisis doormaken en men zou hem proberen te laten geloven dat zwart niet altijd zwart was en wit niet altijd wit. Hij zou van het verschrikkelijkste soort grijs moeten worden. Zijn uitspraken moesten genuanceerd worden. The Fonz zou vrouwenbladen moeten lezen om te achterhalen wat het nu eigenlijk was dat ze van hem verwachten en het nog altijd niet weten.
'The Fonz' zou naar een nieuw rolmodel moeten zoeken.
woensdag, oktober 25, 2006
'Iets gaat zijn gang.' - Samuel Beckett
Muziektrack van de dag: 'Alive' - Josh Gabriël
'The way you look at me.
Defies gravity.'
Ze was het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kon breken.
Met haar fondantbruine ogen, een exotisch geïnspireerde volstrekt gave huid en een figuur die model stond voor de gangbare schoonheidsidealen. Alsof Leonardo Da Vinci de gulden snede voor haar had uitgevonden.
Seksualiteit ademde uit elk van haar porieën. Hitsig, walmend door haar rode mantel met daaronder een zwarte nauw aansluitende trui. Als een gas verspreidde ze in de kamer, ik ademde haar in.
Ze keek me aan met een blik waarvan ik dacht: 'Dit is het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kan breken.'
Op mijn trouwe mp3-speler startte ik 'Alive' van Josh Gabriel. Een extatische tranceplaat die niet zou misstaan op de playlist tijdens een basejump van de Eifeltoren. Op volume 10. Mokerhard, zodat ik elke gedachte die tot complicaties kon leiden wou overstemmen.
Maar de verpletterende geluidsmuur was enkel een auditieve versterking van hoe ik mij voelde:
'I feel alive. The way you look at me defies gravity.'
Ik dacht: 'Hier komen problemen van.'
Toen dacht ik aan mijn rationeel lijstje -alsof dat ooit had geholpen bij situaties als deze:
- Heb je al een vriend (of bedoelde ik eigenlijk heb je iemand waarmee je regelmatig seks bedrijft op een exclusieve basis?)
- Hebben we compatibele interesses? (of bedoelde ik eigenlijk kunnen we leven met elkaars fixaties op wat we dan ook deden in onze vrije tijd)
- Nee, ik wil niet trouwen.
- Nee, ik wil géén kinderen.
- Mag ik regelmatig gedeprimeerd op je schouder hangen als een klein kind bij zijn moeder?
- Zul je mij altijd trouw blijven, zelfs al zal ik als je schoonheid taant naar andere méér verleidelijke exemplaren verlangen?
Maar de rede ging zoals gewoonlijk, platgewelst door hormonen al knockout in de koorden door haar uppercut: die blik. Daarin lag alles besloten. Paf.
'Hier komen problemen van', zo dacht ik. Bergen. Himalaya's. Ik was niet als Hannibal met zijn olifanten.
Hoe ik verkleumd en ploeterend door de ijskou zou smeken om genade, nadat ze mij al lang verlaten had met haar warme rode jas, na mij gedumpt te hebben voor één of andere casanova.
En Samuel Beckett fluisterde vanuit zijn grafkist: 'Iets gaat zijn gang.'
Ik ging alvast liggen.
'The way you look at me.
Defies gravity.'
Ze was het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kon breken.
Met haar fondantbruine ogen, een exotisch geïnspireerde volstrekt gave huid en een figuur die model stond voor de gangbare schoonheidsidealen. Alsof Leonardo Da Vinci de gulden snede voor haar had uitgevonden.
Seksualiteit ademde uit elk van haar porieën. Hitsig, walmend door haar rode mantel met daaronder een zwarte nauw aansluitende trui. Als een gas verspreidde ze in de kamer, ik ademde haar in.
Ze keek me aan met een blik waarvan ik dacht: 'Dit is het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kan breken.'
Op mijn trouwe mp3-speler startte ik 'Alive' van Josh Gabriel. Een extatische tranceplaat die niet zou misstaan op de playlist tijdens een basejump van de Eifeltoren. Op volume 10. Mokerhard, zodat ik elke gedachte die tot complicaties kon leiden wou overstemmen.
Maar de verpletterende geluidsmuur was enkel een auditieve versterking van hoe ik mij voelde:
'I feel alive. The way you look at me defies gravity.'
Ik dacht: 'Hier komen problemen van.'
Toen dacht ik aan mijn rationeel lijstje -alsof dat ooit had geholpen bij situaties als deze:
- Heb je al een vriend (of bedoelde ik eigenlijk heb je iemand waarmee je regelmatig seks bedrijft op een exclusieve basis?)
- Hebben we compatibele interesses? (of bedoelde ik eigenlijk kunnen we leven met elkaars fixaties op wat we dan ook deden in onze vrije tijd)
- Nee, ik wil niet trouwen.
- Nee, ik wil géén kinderen.
- Mag ik regelmatig gedeprimeerd op je schouder hangen als een klein kind bij zijn moeder?
- Zul je mij altijd trouw blijven, zelfs al zal ik als je schoonheid taant naar andere méér verleidelijke exemplaren verlangen?
Maar de rede ging zoals gewoonlijk, platgewelst door hormonen al knockout in de koorden door haar uppercut: die blik. Daarin lag alles besloten. Paf.
'Hier komen problemen van', zo dacht ik. Bergen. Himalaya's. Ik was niet als Hannibal met zijn olifanten.
Hoe ik verkleumd en ploeterend door de ijskou zou smeken om genade, nadat ze mij al lang verlaten had met haar warme rode jas, na mij gedumpt te hebben voor één of andere casanova.
En Samuel Beckett fluisterde vanuit zijn grafkist: 'Iets gaat zijn gang.'
Ik ging alvast liggen.
zondag, oktober 22, 2006
Depeche Mode - Touring The Angel (Live In Milan)
Muziektrack van de dag: 'Goodnight Lovers' - Depeche Mode
'When you're born a lover
You are born to suffer.'
Dave Gahan, de frontzanger van Depeche Mode, is nog géén meter verloren van zijn demonische dynamiek. Gehuld in tatoeages en zweet, getuige de nieuwe Depeche Mode DVD, een opname van hun recente ‘Playing The Angel’ tournee in Milaan, februari 2006.
Wat Depeche de tand des tijds laat trotseren is hun totaalconcept van audio, video en grafiek.
Ze treden daarmee in goed gezelschap van illustere voorgangers zoals Pink Floyd en Kraftwerk, waarvan concerten gelijk stonden aan vaak visionaire audiovisuele performances
Depeche Mode neemt zoals gewoonlijk fotograaf Anton Corbijn onder de arm om een onheilspellend melancholisch universum te creëren: van de opener ‘A Pain That I’m Used To’ tot bisnummer ‘Goodnight Lovers’ is deze DVD een streling voor de zintuigen. Muzikaal is ‘Playing The Angel’ niet hun sterkste werk maar dat wordt ruimschoots verteerd door gedreven live interpretaties.
‘John The Revelator’ wordt een sneer naar het Bush-beleid, ‘A Pain That I’m Used To’ de uitdrukking van de emotioneel uitverkochte westerling, ‘Suffer Well’ vertolkt het sadomasochistische ‘gewoon-doorgaan’ van onze hyperkinetische samenleving en er mag ook gefeest worden op het ambivalente ‘Just Can’t Get Enough’. Er is het obligate ‘Never Let Me Down Again’ en een stomend ‘Behind The Wheel’. Als finale het bloedmooie en ingetogen ‘Goodnight Lovers’ met Gahan en Gore als 'partners in crime':
‘When you’re born a lover
You’re born to suffer
Like all soul sisters and soul brothers’
‘Live In Milan’ is af: van de hoes tot de fotografie, van de belichting tot de montage, van de audio opnamekwaliteit tot het laatste beeld op uw netvlies: kunst.
'When you're born a lover
You are born to suffer.'
Dave Gahan, de frontzanger van Depeche Mode, is nog géén meter verloren van zijn demonische dynamiek. Gehuld in tatoeages en zweet, getuige de nieuwe Depeche Mode DVD, een opname van hun recente ‘Playing The Angel’ tournee in Milaan, februari 2006.
Wat Depeche de tand des tijds laat trotseren is hun totaalconcept van audio, video en grafiek.
Ze treden daarmee in goed gezelschap van illustere voorgangers zoals Pink Floyd en Kraftwerk, waarvan concerten gelijk stonden aan vaak visionaire audiovisuele performances
Depeche Mode neemt zoals gewoonlijk fotograaf Anton Corbijn onder de arm om een onheilspellend melancholisch universum te creëren: van de opener ‘A Pain That I’m Used To’ tot bisnummer ‘Goodnight Lovers’ is deze DVD een streling voor de zintuigen. Muzikaal is ‘Playing The Angel’ niet hun sterkste werk maar dat wordt ruimschoots verteerd door gedreven live interpretaties.
‘John The Revelator’ wordt een sneer naar het Bush-beleid, ‘A Pain That I’m Used To’ de uitdrukking van de emotioneel uitverkochte westerling, ‘Suffer Well’ vertolkt het sadomasochistische ‘gewoon-doorgaan’ van onze hyperkinetische samenleving en er mag ook gefeest worden op het ambivalente ‘Just Can’t Get Enough’. Er is het obligate ‘Never Let Me Down Again’ en een stomend ‘Behind The Wheel’. Als finale het bloedmooie en ingetogen ‘Goodnight Lovers’ met Gahan en Gore als 'partners in crime':
‘When you’re born a lover
You’re born to suffer
Like all soul sisters and soul brothers’
‘Live In Milan’ is af: van de hoes tot de fotografie, van de belichting tot de montage, van de audio opnamekwaliteit tot het laatste beeld op uw netvlies: kunst.
zaterdag, oktober 21, 2006
Icarus
Muziektrack van de dag: 'Behind The Wheel' - Depeche Mode
'Drive
I'm yours to keep
Do what you want
'Drive
I'm yours to keep
Do what you want
I'm going cheap'
Icarus
Icarus
Door de ingewanden van de stad
Geglibberd
Als een zetpil
Naar de exit
Naambordje en functie afgerukt
Een transformatie die
Geen getuigen
Verdraagt
De Porsche 911 Carrera 4 S
Icarus achterna
‘Riders On The Storm’
Voluit naar het oog
Geglibberd
Als een zetpil
Naar de exit
Naambordje en functie afgerukt
Een transformatie die
Geen getuigen
Verdraagt
De Porsche 911 Carrera 4 S
Icarus achterna
‘Riders On The Storm’
Voluit naar het oog
woensdag, oktober 18, 2006
Viva Boema, Patattn mé Saucissn
Muziektrack van de dag: 'Hotel California' - NEE niet de versie van 'The Eagles' maar van 'The Gipsy Kings'
'El espejo en el techo
Champana en el hielo
Yella dijo somos todos prisioneros
De propia voluntad
Y en los cuartos principales
Hacen sucias esta
Hasta aca a la bestia
Pero no la logra a matar'
Onlangs zegt een vriend tegen me:
'En, oe zit et me je mentn?'
Hoe kleurrijk dialecten zijn. Voor het geval u bovenstaande uitdrukking niet snapt, ze betekent:
'Hoe is het met je financiële toestand gesteld?'
Véél humoristischer, gelaagder en gedurfder dan het steriele A.B.N.
'Menten' slaat dus op geldmiddelen. 'Menten' is waarschijnlijk afgeleid van pepermuntjes. Je kunt het dus interpreteren als:
'Hoe fris sta je ervoor?'
En vooral hier, in 'good old West-Flanders', kunnen ze er weg mee met dat dialect en de vranke stoutmoedigheid die er mee gepaard gaat.
Zo is er een legendarisch frietkot in een zijstraat van de Langestraat genaamd 'Hannibal'.
De uitbater, spuugzat van ganse dagen frieten en hamburgers bakken, vraagt zijn klanten:
'Is't voe op 't etn of voe direct weg te smietn?'
De achterliggende boodschap is: dit voedsel is zo walgelijk dat ik mij niet kan voorstellen dat mensen het helemaal opeten.
Meneer is dus eigenlijk een intellectueel die zijn klanten steevast beledigt en er tegelijk zijn broodwinning mee verdient.
Faut le faire!
Zo werd ik in de Langestraat, bij nachte, door een wildvreemde eens begroet met:
'Ej, ej, zoek je boel?'
Waarop ik zei: 'Nee, dank u.'
En hij: 'k Gon op je mulle klopn'
Waarom ik, Dirty Harry indachtig, mijn magnum pistool bovenhaalde en hem voor zijn raap schoot, waarna ik met enige zelfgenoegzaamheid om een efficiënt opgelost meningsverschil, de rookpluim van de loop blaasde.
Vervolgens stapte ik op een vrouw af en zei:
'Ej, schoon keun.'
Konijnen, zo zou een intellectueel weten, zijn beeldspraak voor schattigheid en paardrift.
Maar ze apprecieerde mijn fijnzinnige en open communicatie niet.
Ze had liever de ganse cliché reutemeteut gehoord als inleiding.
De mooie woorden. Haar bijzonder laten voelen.
Maar ik wist dat sneeuwwitje al lang dood was. En die ervoor.
En trouwens:
't Spelt allemoale gé rolle in é cowboyfilm'
'El espejo en el techo
Champana en el hielo
Yella dijo somos todos prisioneros
De propia voluntad
Y en los cuartos principales
Hacen sucias esta
Hasta aca a la bestia
Pero no la logra a matar'
Onlangs zegt een vriend tegen me:
'En, oe zit et me je mentn?'
Hoe kleurrijk dialecten zijn. Voor het geval u bovenstaande uitdrukking niet snapt, ze betekent:
'Hoe is het met je financiële toestand gesteld?'
Véél humoristischer, gelaagder en gedurfder dan het steriele A.B.N.
'Menten' slaat dus op geldmiddelen. 'Menten' is waarschijnlijk afgeleid van pepermuntjes. Je kunt het dus interpreteren als:
'Hoe fris sta je ervoor?'
En vooral hier, in 'good old West-Flanders', kunnen ze er weg mee met dat dialect en de vranke stoutmoedigheid die er mee gepaard gaat.
Zo is er een legendarisch frietkot in een zijstraat van de Langestraat genaamd 'Hannibal'.
De uitbater, spuugzat van ganse dagen frieten en hamburgers bakken, vraagt zijn klanten:
'Is't voe op 't etn of voe direct weg te smietn?'
De achterliggende boodschap is: dit voedsel is zo walgelijk dat ik mij niet kan voorstellen dat mensen het helemaal opeten.
Meneer is dus eigenlijk een intellectueel die zijn klanten steevast beledigt en er tegelijk zijn broodwinning mee verdient.
Faut le faire!
Zo werd ik in de Langestraat, bij nachte, door een wildvreemde eens begroet met:
'Ej, ej, zoek je boel?'
Waarop ik zei: 'Nee, dank u.'
En hij: 'k Gon op je mulle klopn'
Waarom ik, Dirty Harry indachtig, mijn magnum pistool bovenhaalde en hem voor zijn raap schoot, waarna ik met enige zelfgenoegzaamheid om een efficiënt opgelost meningsverschil, de rookpluim van de loop blaasde.
Vervolgens stapte ik op een vrouw af en zei:
'Ej, schoon keun.'
Konijnen, zo zou een intellectueel weten, zijn beeldspraak voor schattigheid en paardrift.
Maar ze apprecieerde mijn fijnzinnige en open communicatie niet.
Ze had liever de ganse cliché reutemeteut gehoord als inleiding.
De mooie woorden. Haar bijzonder laten voelen.
Maar ik wist dat sneeuwwitje al lang dood was. En die ervoor.
En trouwens:
't Spelt allemoale gé rolle in é cowboyfilm'
dinsdag, oktober 17, 2006
Oscar
Muziektrack van de dag: 'Escape (The Pina Colada Song)' - Rupert Holmes
"So I waited with high hopes
And she walked in the place
I knew her smile in an instant
I knew the curve of her face
It was my own lovely lady
And she said, 'Oh it's you.'
Then we laughed for a moment
And I said, 'I never knew.'"
Oscar
Tegenwoordig ging ik op mijn werk voor een deskundige door
Op de trein nam ik dan weer de rol op van vrouwenloerder
En op vrijdagnacht werd ik co-piloot, dan wou ik dat ik Schumacher was
Soms waande ik mij zelfs een intelligente en veelzijdige man
En praatte ik tegen vriend en vijand
Ze dachten er allemaal het hunne van
Hoe ik was en zus en zo en van je dit en van je dat
Voor sommigen was ik brio, voor anderen was het kak
En na de zoveelste scène
De bloemen, de doornen en de tomaten
Verdween ik in de coulissen
Om vooral alleen te zijn
"So I waited with high hopes
And she walked in the place
I knew her smile in an instant
I knew the curve of her face
It was my own lovely lady
And she said, 'Oh it's you.'
Then we laughed for a moment
And I said, 'I never knew.'"
Oscar
Tegenwoordig ging ik op mijn werk voor een deskundige door
Op de trein nam ik dan weer de rol op van vrouwenloerder
En op vrijdagnacht werd ik co-piloot, dan wou ik dat ik Schumacher was
Soms waande ik mij zelfs een intelligente en veelzijdige man
En praatte ik tegen vriend en vijand
Ze dachten er allemaal het hunne van
Hoe ik was en zus en zo en van je dit en van je dat
Voor sommigen was ik brio, voor anderen was het kak
En na de zoveelste scène
De bloemen, de doornen en de tomaten
Verdween ik in de coulissen
Om vooral alleen te zijn
donderdag, oktober 12, 2006
De Lucide Droom
Muziektrack van de dag: ‘Senses Working Overtime’ – XTC
‘And all the world is football-shaped
Its just for me to kick in space
And I can see, hear, smell, touch, taste
And I've got one, two, three, four, five
Senses working overtime’
Toen ik nog jong was en vol illusies stak, meer bepaald begin de twintig levensjaren, hield ik mij intensief bezig met dromen.
’t Is te zeggen: de bezigheid van de hersenen bij nachte, waarvan, schrikt u niet, wetenschappelijk aangetoond is dat het een intensievere brein activiteit vergt, dan terwijl u probeert na te denken overdag. Ironisch genoeg gebruiken wij dus onze hersenen méér tijdens onze slaap dan onze waak.
Wetenschappers namen decennia aan, dat een mens géén bewuste invloed kon uitoefenen op zijn dromen. De droomactiviteit, meer bepaald de 'R(apid) E(ye) M(ovement)'-fase werd gezien als een passieve bezigheid die een biologische functie vervulde (het herordenen en emotioneel verwerken van informatie en verlangens) maar voor de rest als een film was die voor de toeschouwer afdraaide.
Dat was buiten de waard gerekend van Stephen Laberge, phd (dat wil zeggen doctorandus) aan Stanford University.
‘And all the world is football-shaped
Its just for me to kick in space
And I can see, hear, smell, touch, taste
And I've got one, two, three, four, five
Senses working overtime’
Toen ik nog jong was en vol illusies stak, meer bepaald begin de twintig levensjaren, hield ik mij intensief bezig met dromen.
’t Is te zeggen: de bezigheid van de hersenen bij nachte, waarvan, schrikt u niet, wetenschappelijk aangetoond is dat het een intensievere brein activiteit vergt, dan terwijl u probeert na te denken overdag. Ironisch genoeg gebruiken wij dus onze hersenen méér tijdens onze slaap dan onze waak.
Wetenschappers namen decennia aan, dat een mens géén bewuste invloed kon uitoefenen op zijn dromen. De droomactiviteit, meer bepaald de 'R(apid) E(ye) M(ovement)'-fase werd gezien als een passieve bezigheid die een biologische functie vervulde (het herordenen en emotioneel verwerken van informatie en verlangens) maar voor de rest als een film was die voor de toeschouwer afdraaide.
Dat was buiten de waard gerekend van Stephen Laberge, phd (dat wil zeggen doctorandus) aan Stanford University.
Hij beweerde dat een mens, mits intensieve mentale oefeningen, zijn dromen bewust kon sturen, ja zelfs een actieve rol kon opnemen maar met het gemak dat u er zelfs uw bed niet moest voor uitkomen.
Laberge verwees hierbij naar de rituelen van, door onze zelfgenoegzame cultuur genoemd, primitieve culturen waar ‘bewust dromen’ als een normale zaak werd gezien.
Uiteraard zijn de mogelijkheden legio bvb. een man kan zich dan voornemen om ’s nachts seks te hebben met Isabelle A,, bepaalde vaardigheden inoefenen of gewoon wat rondvliegen (nog steeds één van de populairste verlangens: wegvliegen van de ganse zooi).
U kunt het al raden: daar hield ik mij dan zeer intensief mee bezig tot ik na lange en moeizame mentale oefeningen de kunst van het ‘bewust dromen’ onder de knie kreeg.
Uiteraard zijn de mogelijkheden legio bvb. een man kan zich dan voornemen om ’s nachts seks te hebben met Isabelle A,, bepaalde vaardigheden inoefenen of gewoon wat rondvliegen (nog steeds één van de populairste verlangens: wegvliegen van de ganse zooi).
U kunt het al raden: daar hield ik mij dan zeer intensief mee bezig tot ik na lange en moeizame mentale oefeningen de kunst van het ‘bewust dromen’ onder de knie kreeg.
Ik zei dan bvb. nogal snoeverig tegen vrienden: vannacht heb ik seks gehad met Isabelle en nog een paar andere vrouwelijke coryfeeën. Ik kon er ook in geur en kleur over vertellen over mijn droomveroveringen: dat ze zus en zo waren en dat die ene toch wat beter was in bed dan een andere. Uiteraard werden dit soort boude uitspraken niet serieus genomen, maar één ding was zeker: ik beleefde het ’s nachts in een verrukkelijke intensiteit dan ooit mogelijk zou zijn in het dagelijks bestaan.
Nu, om tot de pointe van deze uiteenzetting te komen: deze nacht had ik dus een droom, één die ik herinnerde, wel te verstaan, toen ik wakker werd. Want dat is al een eerste mentale hindernis die dient overwonnen: het zichzelf mentaal trainen in herinneren. Tegenwoordig vergeet ik liever, maar tot daar.
Hier komt het: vannacht had ik dus géén seks maar wel een wandeling. Zij zag eruit als een compositie van bestaande vrouwen, maar dan wel zo samengesteld dat mijn vrouwelijke medewandelaar een droombeeld van sublieme schoonheid was. Een soort Jennifer Connolly meets Isabelle Adam meets Kirsten Dunst meets Elisha Cuthbert. We liepen maar wat rond te slenteren, zonder iets te zeggen en toen gingen we verrassend genoeg luisteren naar een preek in de kerk.
Ik keek haar aan en alles werd aannemelijk, zelfs dragelijk.
Een zoveelste bewijs dat u best als de weerwind het boek van dr. Stephen Laberge koopt (ja, een echte wetenschapper, geen pseudo prietprater), om uzelf op een perfect leven te trakteren, terwijl u slaapt.
Nu, om tot de pointe van deze uiteenzetting te komen: deze nacht had ik dus een droom, één die ik herinnerde, wel te verstaan, toen ik wakker werd. Want dat is al een eerste mentale hindernis die dient overwonnen: het zichzelf mentaal trainen in herinneren. Tegenwoordig vergeet ik liever, maar tot daar.
Hier komt het: vannacht had ik dus géén seks maar wel een wandeling. Zij zag eruit als een compositie van bestaande vrouwen, maar dan wel zo samengesteld dat mijn vrouwelijke medewandelaar een droombeeld van sublieme schoonheid was. Een soort Jennifer Connolly meets Isabelle Adam meets Kirsten Dunst meets Elisha Cuthbert. We liepen maar wat rond te slenteren, zonder iets te zeggen en toen gingen we verrassend genoeg luisteren naar een preek in de kerk.
Ik keek haar aan en alles werd aannemelijk, zelfs dragelijk.
Een zoveelste bewijs dat u best als de weerwind het boek van dr. Stephen Laberge koopt (ja, een echte wetenschapper, geen pseudo prietprater), om uzelf op een perfect leven te trakteren, terwijl u slaapt.
woensdag, oktober 11, 2006
Jean-Marie Dedecker 'For President'
Muziektrack van de dag: 'Trojan Horse' - Luv
'You move a little fast
Now wait a little while
If you want to last'
Opgedragen en verzonden aan Jean-Marie Dedecker, uit diepe sympathie
Ik deel Jean-Marie zijn gedachtegoed
niet.
Ja, ik ben het vaak fundamenteel met hem oneens.
Maar geef mij liever elke dag
Een rechts-liberaal die ernaar handelt
Dan Vandelanotte als Trojaans paard
Ach, Jean-Marie
Je partij sprak over vrijheid
Maar zie Bartje Tommelein nu schurken
Als een lakei voor de keizer
Jij boog niet
Jean-Marie
Lieve enfant terrible, mijn lievelingskind
Ga en bestorm de poort frontaal
Want een diepblauwe liberaal dat ben je
Beter dan een wolf in rode schaapskleren
'You move a little fast
Now wait a little while
If you want to last'
Opgedragen en verzonden aan Jean-Marie Dedecker, uit diepe sympathie
Ik deel Jean-Marie zijn gedachtegoed
niet. Ja, ik ben het vaak fundamenteel met hem oneens.
Maar geef mij liever elke dag
Een rechts-liberaal die ernaar handelt
Dan Vandelanotte als Trojaans paard
Ach, Jean-Marie
Je partij sprak over vrijheid
Maar zie Bartje Tommelein nu schurken
Als een lakei voor de keizer
Jij boog niet
Jean-Marie
Lieve enfant terrible, mijn lievelingskind
Ga en bestorm de poort frontaal
Want een diepblauwe liberaal dat ben je
Beter dan een wolf in rode schaapskleren
maandag, oktober 09, 2006
'An Inconvenient Truth' - De Filmgoden
Muziektrack van de dag: 'Holding Out For A Hero' - Bonnie Tyler
'Where have all the good men gone?
And where are all the gods?'
En wat ik ‘van de verkiezingen dacht?’
Occasioneel was iemand geïnteresseerd in mijn opinie.
Of ’t kon ook ‘making conversation’ zijn. We moesten toch ergens over praten. De leegte opvullen.
Het maakte zelfs helemaal niets uit wat ik erover dacht, getuige de uitslag.
Nee, ik deelde de hoera-stemming van Antwerpen niet.
Dewinter had tot spijt van wie het benijd voor één keer gelijk: ‘match nul’. Of nog dichter bij de feiten: het Vlaams Belang had nóg een half procent kiezers erbij in tegenstelling tot de vorige gemeenteraadsverkiezingen maar dat vertaalde zich niet in één zetel extra.
De monstercoalitie in Antwerpen had niet gewonnen, noch verloren, enkel de kleurtjes anders verdeeld. Feit was dat méér dan één kiezer op drie voor een partij met een fascistisch gedachtegoed had gekozen, …
Is dat nu iets om opgetogen over te zijn?
‘En trouwens,’ zei ik ‘in minder dan tien jaar zullen we volgens verschillende vooraanstaande wetenschappers, aangehaald in het niet geheel schitterende maar toch sterk aanbevelenswaardige "An Inconvenient Truth", een nieuwe huiveringwekkende wetenschappelijke docu, the-point-of-no-return bereiken.’
‘Ja,’, zeg ik ‘dan zullen we ons niet druk hoeven te maken over een fietspad, een buurthuis, een autochtoon, een verdraagzame samenleving méér of minder, dan zullen we met zijn allen meezwieren – en zwemmen in natuurcatastrofes zoals tsunami’s, cyclonen, windhozen en finaal opbranden in de zon.’
We zouden de gelijkheidwaardigheid bereiken in as.
Ik keek er al naar uit.
'Where have all the good men gone?
And where are all the gods?'
En wat ik ‘van de verkiezingen dacht?’
Occasioneel was iemand geïnteresseerd in mijn opinie.
Of ’t kon ook ‘making conversation’ zijn. We moesten toch ergens over praten. De leegte opvullen.
Het maakte zelfs helemaal niets uit wat ik erover dacht, getuige de uitslag.
Nee, ik deelde de hoera-stemming van Antwerpen niet.
Dewinter had tot spijt van wie het benijd voor één keer gelijk: ‘match nul’. Of nog dichter bij de feiten: het Vlaams Belang had nóg een half procent kiezers erbij in tegenstelling tot de vorige gemeenteraadsverkiezingen maar dat vertaalde zich niet in één zetel extra.
De monstercoalitie in Antwerpen had niet gewonnen, noch verloren, enkel de kleurtjes anders verdeeld. Feit was dat méér dan één kiezer op drie voor een partij met een fascistisch gedachtegoed had gekozen, …
Is dat nu iets om opgetogen over te zijn?
‘En trouwens,’ zei ik ‘in minder dan tien jaar zullen we volgens verschillende vooraanstaande wetenschappers, aangehaald in het niet geheel schitterende maar toch sterk aanbevelenswaardige "An Inconvenient Truth", een nieuwe huiveringwekkende wetenschappelijke docu, the-point-of-no-return bereiken.’
‘Ja,’, zeg ik ‘dan zullen we ons niet druk hoeven te maken over een fietspad, een buurthuis, een autochtoon, een verdraagzame samenleving méér of minder, dan zullen we met zijn allen meezwieren – en zwemmen in natuurcatastrofes zoals tsunami’s, cyclonen, windhozen en finaal opbranden in de zon.’
We zouden de gelijkheidwaardigheid bereiken in as.
Ik keek er al naar uit.
donderdag, oktober 05, 2006
De op-lossing
Muziektrack van de dag: 'This Is My Life' - Shirley Bassey
'Funny how a lonely day, can make a person say: what good is my life
Funny how a breaking heart, can make me start to say: what good is my life
Funny how I often seem, to think I'll never find another dream in my life
Till I look around and see, this great big world is part of me and my life
This is my life, this is how I was born to be'
De op-lossing
'Funny how a lonely day, can make a person say: what good is my life
Funny how a breaking heart, can make me start to say: what good is my life
Funny how I often seem, to think I'll never find another dream in my life
Till I look around and see, this great big world is part of me and my life
This is my life, this is how I was born to be'
De op-lossing
Ze aaide hem, als een baby, strokend over zijn kwetsbaarheid.
Hij was gehavend.
Bij elke aanraking op-lossend.
Als dauw in een lentezon.
Hij was gehavend.
Bij elke aanraking op-lossend.
Als dauw in een lentezon.
Verdampend in haar heelal.
dinsdag, oktober 03, 2006
De appel, de bloesem en de wormen.
Muziektrack van de dag: 'The Sound Of The Crowd' - The Human League
(JA, IK HEB EEN TICKET VOOR HET UITVERKOCHTE OPTREDEN OP 20 DECEMBER 2006 IN DE ZAAL MET DE BESTE AKOESTIEK VAN EUROPA: het Brugse concertgebouw.)
'Get around town
Where the people look good
Where the music is loud
Get around town
No need to stand proud
Add your voice to the sound of the crowd'
Ze kwam zomaar recht tegenover mij zitten op de trein, als een smak in mijn gezicht op een onbewaakt moment, 7u40 's morgens:
een deerne van midden de twintig die klasse met de grote K uitwasemende.
Groene trui, nauw aansluitende maar niet vulgaire snit waardoor haar gulden snede vormen subtiel verleidelijk tot hun recht kwamen. Daarover droeg ze een grote veelkleurige houten kralenketting.
Het verleende haar verschijning iets dierlijk primitief: ik stelde mij voor hoe ze er naakt in 'slow motion' zou uitzien met enkel die kralenketting om. Een goddelijke dans der vormen.
Ze leek zich enkel bewust van haarzelf en de lettertjes in de krant.
Niet hoe ik zinnebeelden verzon met haar in de hoofdrol.
Mocht ik méér lef hebben, dan had ik pardoes gevraagd:
'Zeg juffrouw, bent u zich eigenlijk wel bewust van wat er hier gaande is?'
Maar dat deed ik niet. Er waren omstaanders en zo, altijd excuses genoeg om niet naar je eerste ingeving te handelen.
De zaken werden er ongelooflijk complex door.
En vooral onbevredigend.
Gedistingueerd nam ze 'De Standaard' door, niet meteen de grote vertolker van mijn gedachtegoed maar toch journalistiek gezien een zeer degelijke krant en zou ik zelfs durven schrijven kritischer dan 'De Morgen'?
Ja, zij las 'De Standaard' en ik probeerde haar te lezen, zo gaat dat. Mijn 'Knack' lag er verwaarloosd bij -ook weer niet de grote vertolker van mijn gedachtegoed want uitgegeven door het katholieke Roularta- maar toch ook weer waardering voor de geslepen pennen aldaar.
Maar de schrijvende kunsten waren op dat eigenste moment het minst van mijn besoignes.
Zulke intellectuele zijsporen komen achteraf bvb. bij het schrijven van dit stuk.
Op dat eigenste moment zat ik in de savanne en zij, mijn recht tegenover gezeten buurvrouw op de trein, dartelde er rond als een amazone.
De taakinvulling van het omringende manvolk op de trein was haar steels in het vizier nemen, haar mooi en gewild laten voelen. Voor zolang haar fysieke schoonheid de erosie des tijd weerstond. Het onafwendbare drama waarop elke vrouw de machtsgreep verliest op de mannelijke psyche.
Als een appel die na de bloesem aan de steel afknapt overgeleverd aan de wormen.
En waarvoor vrouwen bij voorbaat elke man al konden haten. Dat er andere en méér verleidelijke appels zouden komen.
Toen bedacht ik dat de rol van haar aanstaren wellicht nog aangenamer is dan elke dag in haar aanwezigheid doorbrengen en de teloorgang te aanschouwen. En terug de routineuze dooddoeners door te maken die langzaam maar zeker de passie de nek omwringen.
Afwassen, vuilnisbakken buitenzetten, eten koken, boodschappen doen, 's avond moegepeigerd in bed kruipen en het nog eens uit gewoonte doen, zuchtend uit weerzin van de efficiënte zooi.
De nachtmerrie.
Enfin, in de nogal arrogante veronderstelling dat zij met mij dat soort dingen überhaupt zou willen ondergaan.
(JA, IK HEB EEN TICKET VOOR HET UITVERKOCHTE OPTREDEN OP 20 DECEMBER 2006 IN DE ZAAL MET DE BESTE AKOESTIEK VAN EUROPA: het Brugse concertgebouw.)
'Get around town
Where the people look good
Where the music is loud
Get around town
No need to stand proud
Add your voice to the sound of the crowd'
Ze kwam zomaar recht tegenover mij zitten op de trein, als een smak in mijn gezicht op een onbewaakt moment, 7u40 's morgens:
een deerne van midden de twintig die klasse met de grote K uitwasemende.
Groene trui, nauw aansluitende maar niet vulgaire snit waardoor haar gulden snede vormen subtiel verleidelijk tot hun recht kwamen. Daarover droeg ze een grote veelkleurige houten kralenketting.
Het verleende haar verschijning iets dierlijk primitief: ik stelde mij voor hoe ze er naakt in 'slow motion' zou uitzien met enkel die kralenketting om. Een goddelijke dans der vormen.
Ze leek zich enkel bewust van haarzelf en de lettertjes in de krant.
Niet hoe ik zinnebeelden verzon met haar in de hoofdrol.
Mocht ik méér lef hebben, dan had ik pardoes gevraagd:
'Zeg juffrouw, bent u zich eigenlijk wel bewust van wat er hier gaande is?'
Maar dat deed ik niet. Er waren omstaanders en zo, altijd excuses genoeg om niet naar je eerste ingeving te handelen.
De zaken werden er ongelooflijk complex door.
En vooral onbevredigend.
Gedistingueerd nam ze 'De Standaard' door, niet meteen de grote vertolker van mijn gedachtegoed maar toch journalistiek gezien een zeer degelijke krant en zou ik zelfs durven schrijven kritischer dan 'De Morgen'?
Ja, zij las 'De Standaard' en ik probeerde haar te lezen, zo gaat dat. Mijn 'Knack' lag er verwaarloosd bij -ook weer niet de grote vertolker van mijn gedachtegoed want uitgegeven door het katholieke Roularta- maar toch ook weer waardering voor de geslepen pennen aldaar.
Maar de schrijvende kunsten waren op dat eigenste moment het minst van mijn besoignes.
Zulke intellectuele zijsporen komen achteraf bvb. bij het schrijven van dit stuk.
Op dat eigenste moment zat ik in de savanne en zij, mijn recht tegenover gezeten buurvrouw op de trein, dartelde er rond als een amazone.
De taakinvulling van het omringende manvolk op de trein was haar steels in het vizier nemen, haar mooi en gewild laten voelen. Voor zolang haar fysieke schoonheid de erosie des tijd weerstond. Het onafwendbare drama waarop elke vrouw de machtsgreep verliest op de mannelijke psyche.
Als een appel die na de bloesem aan de steel afknapt overgeleverd aan de wormen.
En waarvoor vrouwen bij voorbaat elke man al konden haten. Dat er andere en méér verleidelijke appels zouden komen.
Toen bedacht ik dat de rol van haar aanstaren wellicht nog aangenamer is dan elke dag in haar aanwezigheid doorbrengen en de teloorgang te aanschouwen. En terug de routineuze dooddoeners door te maken die langzaam maar zeker de passie de nek omwringen.
Afwassen, vuilnisbakken buitenzetten, eten koken, boodschappen doen, 's avond moegepeigerd in bed kruipen en het nog eens uit gewoonte doen, zuchtend uit weerzin van de efficiënte zooi.
De nachtmerrie.
Enfin, in de nogal arrogante veronderstelling dat zij met mij dat soort dingen überhaupt zou willen ondergaan.
Hypothetisch.
Ik was een man van hypothesen en observaties.
Maar enkel daar te zitten, en naar haar te kijken, daar in de savanne op de trein.
Ach, wat een genot.
maandag, oktober 02, 2006
De vraag is: 'Wat is de vraag?'
Muziektrack van de dag: 'The Men' - Covenant
'We are the men
Silent and strong
Beautiful eyes
Sheep among wolves'
Sinds ik startte met dit blog ontvang ik al eens e-mails van lezers.
Die lezers hebben dan weer via via mijn e-mailadres achterhaald, sommigen sturen mij samen met complimenten een vraag, anderen wensen mij de verdoemenis in.
Niettemin, bedankt aan allen, inclusief de fascisten, voor uw reactie.
Er zijn immers geen onnozele vragen, enkel onnozele mensen.
De vragen:
‘Wie is de beste hedendaagse schrijver?’
Internationaal: De drievuldigheid t.t.z. Michel Houellebecq, Charles Bukowski en Jonathan Franzen.
Nederlandstalig: Jeroen Brouwers met honneurs voor Johan Anthierens.
‘Maakt niet uit dood of levend: wie wil je eens ontmoeten?’
Socrates
‘Beste songtekst ooit?’
‘The game above my head.’ – Blancmange
‘Als je zelf politieker was, wat zou jij dan doen?’
Een staatsgreep plegen op de banken, het bankgeheim afschaffen en de humaniteit herinstalleren.
‘Waarom ga je de politiek niet in?’
Omdat er geen enkele van de hedendaagse partijen nog de essentiële vragen durft stellen, laat staan er redelijke antwoorden op te vinden.
‘Wat is het meest indrukwekkende kunstwerk aller tijden?’
De instorting van de WTC-torens.
‘Wat met het Vlaams Belang?’
Steek de kopstukken samen in een concentratiekamp, in de kortste keer jagen ze elkaar door de schouw.
‘Heeft Freya haar eigen thesis geschreven?’
Ze was toen bezig met haar benen te scheren voor haar eerste promotiecampagne.
'Heb je al een lief?.'
Nee, ik heb de vorigen allemaal versleten en zij mij. Als u de brokken wil komen lijmen, als een puzzel waarvan sommige stukken zoek blijven, stel dan uw kandidatuur.
U hebt een hoog I.Q., een kritisch analytische en onafhankelijke geest, een zeer brede belangstelling gaande over politiek, actualiteit en cultuur, bent een beest in bed, zacht, teder en liefdevol in hedendaags gebruik en u ziet eruit als Elisha Cuthbert?
Niet dus.
'We are the men
Silent and strong
Beautiful eyes
Sheep among wolves'
Sinds ik startte met dit blog ontvang ik al eens e-mails van lezers.
Die lezers hebben dan weer via via mijn e-mailadres achterhaald, sommigen sturen mij samen met complimenten een vraag, anderen wensen mij de verdoemenis in.
Niettemin, bedankt aan allen, inclusief de fascisten, voor uw reactie.
Er zijn immers geen onnozele vragen, enkel onnozele mensen.
De vragen:
‘Wie is de beste hedendaagse schrijver?’
Internationaal: De drievuldigheid t.t.z. Michel Houellebecq, Charles Bukowski en Jonathan Franzen.
Nederlandstalig: Jeroen Brouwers met honneurs voor Johan Anthierens.
‘Maakt niet uit dood of levend: wie wil je eens ontmoeten?’
Socrates
‘Beste songtekst ooit?’
‘The game above my head.’ – Blancmange
‘Als je zelf politieker was, wat zou jij dan doen?’
Een staatsgreep plegen op de banken, het bankgeheim afschaffen en de humaniteit herinstalleren.
‘Waarom ga je de politiek niet in?’
Omdat er geen enkele van de hedendaagse partijen nog de essentiële vragen durft stellen, laat staan er redelijke antwoorden op te vinden.
‘Wat is het meest indrukwekkende kunstwerk aller tijden?’
De instorting van de WTC-torens.
‘Wat met het Vlaams Belang?’
Steek de kopstukken samen in een concentratiekamp, in de kortste keer jagen ze elkaar door de schouw.
‘Heeft Freya haar eigen thesis geschreven?’
Ze was toen bezig met haar benen te scheren voor haar eerste promotiecampagne.
'Heb je al een lief?.'
Nee, ik heb de vorigen allemaal versleten en zij mij. Als u de brokken wil komen lijmen, als een puzzel waarvan sommige stukken zoek blijven, stel dan uw kandidatuur.
U hebt een hoog I.Q., een kritisch analytische en onafhankelijke geest, een zeer brede belangstelling gaande over politiek, actualiteit en cultuur, bent een beest in bed, zacht, teder en liefdevol in hedendaags gebruik en u ziet eruit als Elisha Cuthbert?
Niet dus.
Abonneren op:
Posts (Atom)
