Muziektrack van de dag: 'Open Your Heart' - The Human League
"Being an island
Shying from trying
Seems the easy way
Such an easy way
But there's no future
Without tears
Lies the reason
Faith or treason
Playing a part
End concealing
Try revealing
Open your heart
But, if you can stand the test you know your worst is better than their best"
Ruim een jaar geleden startte ik met dit weblog als een uitvloeisel van mijn sporadische Indymedia bijdragen.
Als mens, als levenslang observator en sinds enkele jaren schrijvend berichtgever over de fenomenen die mij omringen, valt mij steeds het schrijnend gebrek aan open communicatie van mens tot mens op. In het beste geval kennen we een aantal 'vertrouwensfiguren' in onze directe omgeving, anders resten ons enkel de tralies van een imago.
Vooral de westerse mens start in zijn menselijke verhoudingen niet vanuit vertrouwen maar wantrouwen t.a.v. de andere, wat een indicatie is over hoe we onze medemens ervaren: als een vreemde die in het beste geval op termijn, als hij of zij het door ons verwachte gedrag weet te produceren, misschien tot de kring van intimi kan toetreden. Dat wil zeggen als we tenminste niet volledig opgeslorpt worden door onze dagdagelijke bezigheden en het clubje van relaties daaraan verbonden.
Deze houding is overigens een typisch westers fenomeen, want andere samenlevingen zoals de Afrikaanse vinden het doorgaans van goede smaak getuigend om gastvrij en uitnodigend te zijn t.o.v. de onbekende mens. Zo werd ik ooit door een mij volstrekt onbekende kamerman van het Egyptisch hotel waar ik toen verbleef, uitgenodigd om zijn familie te bezoeken in de sloppenwijken van Caïro.
Ondanks hun naar westere normen armoedige levensstandaard, afgemeten op de dag van vandaag overleven, deelden zij in gastvrijheid hun bescheiden maaltijd met mij. Een familielid was zelfs bereid op de grond te slapen om mij zijn matras te schenken voor de nacht, ondanks het feit dat er een keurige hotelkamer op mij wachtte.
De pragmatische westerse mens mag dan misschien verwachten dat er tegenover zo'n gastvrij gebaar wellicht onuitgesproken een financiële beloning wordt verhoopt, maar een allusie hierop werd door de familie in kwestie zelfs als een belediging ervaren. Nee, ze vonden het fascinerend en waren nieuwsgierig, zo'n vreemde mens uit een andere samenleving en sociale klasse in hun midden te hebben. Ze deelden hun maaltijd en matras wat mijns inziens toch eerder wijst op een basishouding van vertrouwen, eerder dan wantrouwen.
Doorgaans is onze westerse communicatie keurig afgelijnd tot pragmatische of professionele uitwisselingen, veilig afgelijnd door sociale conventies. Wie zich in publieke of professionele omstandigheden anders gedraagt dan het zakelijk gebruikelijke, loopt al vlug de kans om voor gestoord door te gaan.
In een verhardende samenleving, waarin het neo-liberalisme verder oprukt, is de andere vooral tot de concurrent verworden. Zo worden ook onze professionele relaties efficiënt en wordt het gevoelsmatige en emotionele hier doelbewust uit geweerd. De mens als productie eenheid met een keurig afgelijnde functie, waarin alles wat dit verstoord of hiervan afwijkt als ongewenst wordt ervaren.
Authentieke communicatie wordt als bedreigend ervaren: het toont niet de rol waaraan de andere hem of haar verwacht maar wie we zijn in al onze kwetsbaarheid, onze twijfel en ons verlangen.
Het herinnert ons eraan dat we zelf nog steeds mens zijn, en dat ons rollenspel vaak tot een bevreemdend, onbevredigend en onpersoonlijk carnaval verworden is.
Wie waarlijk het schrijverschap ambieert, kan niet anders dan zich verdiepen in introspectie en vanuit dat inzicht de communicatie met de andere aangaan.
Niet uit financiële overwegingen, niet uit het verlangen naar het behalen van een bepaalde status, niet uit het verlangen naar schouderklopjes, niet uit het afmeten van het succes uit het aantal lezers maar uit een diepgeworteld authentiek verlangen om te communiceren met een mens.
Dat, mijn beste lezers, is mijn wens en boodschap voor 2007.
dinsdag, december 26, 2006
maandag, december 25, 2006
DJ John Solitude LIVE - Dancing with himself
Muziektrack van de dag: luisteren
'Dancing with myself
Dancing with myself
When there is nothing to lose
And nothing to prove
I'll be dancing with myself'
Het was vroeg in de ochtend, zo'n zes uur.
De drukte en de hoop van de evenementen had plaats gemaakt voor de confrontatie:
de ware was hier niet geweest.
Ja, het is op die verpletterende momenten dat ik mijn beste dj-invallen krijg.
Zoals bvb. 'Open Your Eyes' van Nalin & Kane mixen met 'Dancing with myself' van Billy Idol, op de 'loop' knop drukken tot er zich een eindeloze catharsis vormt en de lichtman mij vraagt als ik eindelijk gek ben geworden.
En ik zeg: 'Ja, er is niets te verliezen en niets te bewijzen' en ik trap het af, terwijl de loop zich eindeloos blijft herhalen in mijn hoofd, doorheen de barre winterkou naar een huis waar de t sinds lange tijd afgevallen is.
'Dancing with myself
Dancing with myself
When there is nothing to lose
And nothing to prove
I'll be dancing with myself'
Het was vroeg in de ochtend, zo'n zes uur.
De drukte en de hoop van de evenementen had plaats gemaakt voor de confrontatie:
de ware was hier niet geweest.
Ja, het is op die verpletterende momenten dat ik mijn beste dj-invallen krijg.
Zoals bvb. 'Open Your Eyes' van Nalin & Kane mixen met 'Dancing with myself' van Billy Idol, op de 'loop' knop drukken tot er zich een eindeloze catharsis vormt en de lichtman mij vraagt als ik eindelijk gek ben geworden.
En ik zeg: 'Ja, er is niets te verliezen en niets te bewijzen' en ik trap het af, terwijl de loop zich eindeloos blijft herhalen in mijn hoofd, doorheen de barre winterkou naar een huis waar de t sinds lange tijd afgevallen is.
'Vijf dingen die u nog niet wist over mij'
Muziektrack van de dag: 'Open Your Eyes' (Club Mix) - Nalin & Kane
'Open your eyes and see ... the child you are.'
Deze post valt buiten het normale stramien van de bijdrages op deze weblog.
Doorgaans zijn mijn bespiegelingen doorspekt van verbittering, cynisme, zwartgalligheid, naargeestigheid en zelfironie. De fijnbesnaarden van geest zullen ook de zwarte humor weten te appreciëren, al is die geen doel an sich en een bijproduct voortgesproten uit de volstrekte uitzichtloosheid van het geheel.
Want op sommige punten in het leven is de infernale tragedie zo totaal, dat huilen of lachen slechts dezelfde reactie zijn op dezelfde volstrekt absurde feiten.
Mijn eerste probeersel om indirect in opdracht te schrijven: een schrijfster van een andere weblog No Butterfly, vermeldde de link naar deze weblog in een stuk onder dezelfde noemer. Gezien er hier voorheen nog geen stuk onder de noemer 'Vijf dingen die u nog niet wist over mij' te vinden was, ben ik pienter genoeg om de suggestie te snappen.
Uiteraard valt er bij dit soort zaken af te wegen wat ik wel of niet wil delen met de lezers.
Michel Houellebecq, één van mijn helden en schrijver, zou schreeuwen dat er niets af te wegen valt. Het beeld van de schrijver als martelaar: in alle kwetsbaarheid stelt hij zich naakt op en legt zijn meest innerlijke gevoelsleven bloot in een schreeuw tot authentieke communicatie.
Hier gaan we, voorbij de pijngrens.
Feit 1
In Graffiti Jeugddienst vzw te Gent las ik volledig naakt voor ongeveer een publiek van 150 man in temperaturen net boven het vriespunt in de tuin, mijn meest intieme poëzie voor.
Een docent van de Hogeschool Gent die het gebeuren meemaakte, stapte nadien op mij af en zei:
'Je bent de beste student die de Sociale Hogeschool ooit heeft gehad.'
En ik zei: 'Nonsens, ik probeer enkel één iemand te vinden waarvan ik kan houden en die ook van mij houdt.'
Feit 2
Ik ben nooit mijn eerste jeugdliefde te boven gekomen. Alle relaties die volgden waren enkel een pijnlijke herinnering dat Walt Disney een perverse leugenaar was.
Feit 3
Ik zette als hulpverlener mijn handtekening onder een document waardoor iemand (eindelijk) een waardige dood kon sterven. Het is en blijft tot op heden de meest humane daad die ik ooit heb gesteld. Oh ja, en de directies in katholieke ziekenhuizen bestaan uit een bende inhumane klootzakken die een hond niet zouden aandoen wat ze mensen aandoen.
Feit 4
Liever zou ik stinkend rijk zijn. Ik zou een architect de opdracht geven een bunker te bouwen en een luxueuze kluizenaar worden. Als ik alles zou gekocht hebben, dan zou ik in mijn volstrekte éénzaamheid de gifbeker drinken, ter nagedachtenis van Socrates: de intelligentste mens die ooit heeft geleefd.
Feit 5
Ik heb nog zoveel liefde, teder- en hardheid te geven.
Prettige feesten van John Solitude.
'Open your eyes and see ... the child you are.'
Deze post valt buiten het normale stramien van de bijdrages op deze weblog.
Doorgaans zijn mijn bespiegelingen doorspekt van verbittering, cynisme, zwartgalligheid, naargeestigheid en zelfironie. De fijnbesnaarden van geest zullen ook de zwarte humor weten te appreciëren, al is die geen doel an sich en een bijproduct voortgesproten uit de volstrekte uitzichtloosheid van het geheel.
Want op sommige punten in het leven is de infernale tragedie zo totaal, dat huilen of lachen slechts dezelfde reactie zijn op dezelfde volstrekt absurde feiten.
Mijn eerste probeersel om indirect in opdracht te schrijven: een schrijfster van een andere weblog No Butterfly, vermeldde de link naar deze weblog in een stuk onder dezelfde noemer. Gezien er hier voorheen nog geen stuk onder de noemer 'Vijf dingen die u nog niet wist over mij' te vinden was, ben ik pienter genoeg om de suggestie te snappen.
Uiteraard valt er bij dit soort zaken af te wegen wat ik wel of niet wil delen met de lezers.
Michel Houellebecq, één van mijn helden en schrijver, zou schreeuwen dat er niets af te wegen valt. Het beeld van de schrijver als martelaar: in alle kwetsbaarheid stelt hij zich naakt op en legt zijn meest innerlijke gevoelsleven bloot in een schreeuw tot authentieke communicatie.
Hier gaan we, voorbij de pijngrens.
Feit 1
In Graffiti Jeugddienst vzw te Gent las ik volledig naakt voor ongeveer een publiek van 150 man in temperaturen net boven het vriespunt in de tuin, mijn meest intieme poëzie voor.
Een docent van de Hogeschool Gent die het gebeuren meemaakte, stapte nadien op mij af en zei:
'Je bent de beste student die de Sociale Hogeschool ooit heeft gehad.'
En ik zei: 'Nonsens, ik probeer enkel één iemand te vinden waarvan ik kan houden en die ook van mij houdt.'
Feit 2
Ik ben nooit mijn eerste jeugdliefde te boven gekomen. Alle relaties die volgden waren enkel een pijnlijke herinnering dat Walt Disney een perverse leugenaar was.
Feit 3
Ik zette als hulpverlener mijn handtekening onder een document waardoor iemand (eindelijk) een waardige dood kon sterven. Het is en blijft tot op heden de meest humane daad die ik ooit heb gesteld. Oh ja, en de directies in katholieke ziekenhuizen bestaan uit een bende inhumane klootzakken die een hond niet zouden aandoen wat ze mensen aandoen.
Feit 4
Liever zou ik stinkend rijk zijn. Ik zou een architect de opdracht geven een bunker te bouwen en een luxueuze kluizenaar worden. Als ik alles zou gekocht hebben, dan zou ik in mijn volstrekte éénzaamheid de gifbeker drinken, ter nagedachtenis van Socrates: de intelligentste mens die ooit heeft geleefd.
Feit 5
Ik heb nog zoveel liefde, teder- en hardheid te geven.
Prettige feesten van John Solitude.
zaterdag, december 23, 2006
DJ John Solitude LIVE - Techno Lynn
Muziektrack van de dag: luisteren
Het club milieu is er traditioneel één van serieux.
De bezoekers zijn steevast fashion victims die menen zich te onderscheiden mits het dragen van merkkledij, de muziek playlist is er afgemeten trendy, de meisjes hebben net hun laatste plastische ingrepen gehad.
Het wasemt er naar de laatste designer parfums, imago, vogue en 'B.C.B.G.' (= Bon Chic, Bon Genre).
De ideale gelegenheid dus voor den John om de stok in het hoenderhok te gooien en compleet loos te gaan. Electro gemengd met Laura Lynn, een waarlijk surrealistische combinatie.
De 'tongue in cheek' ontging wellicht de bezoekers, maar niet de lichtman die tweemaal op de sirene duwde.
Hier ist ie dan:
de John Solitude 'boerenleute meets the snobs mix'.
Een ware dansvloerravage.
Het club milieu is er traditioneel één van serieux.
De bezoekers zijn steevast fashion victims die menen zich te onderscheiden mits het dragen van merkkledij, de muziek playlist is er afgemeten trendy, de meisjes hebben net hun laatste plastische ingrepen gehad.
Het wasemt er naar de laatste designer parfums, imago, vogue en 'B.C.B.G.' (= Bon Chic, Bon Genre).
De ideale gelegenheid dus voor den John om de stok in het hoenderhok te gooien en compleet loos te gaan. Electro gemengd met Laura Lynn, een waarlijk surrealistische combinatie.
De 'tongue in cheek' ontging wellicht de bezoekers, maar niet de lichtman die tweemaal op de sirene duwde.
Hier ist ie dan:
de John Solitude 'boerenleute meets the snobs mix'.
Een ware dansvloerravage.
vrijdag, december 22, 2006
DJ John Solitude Live - Troy
Muziektrack van de dag: luisteren
In mijn puberteit was ik een stakker als het op het uitspreken van de juiste woorden naar de andere seks aankwam. De woorden kwamen niet op het juiste moment, of in de verkeerde volgorde, of niet de juiste, het was altijd wel wat.
Verlegen, onzeker, met complexen, de 'beta male' bij uitstek.
Aan vriendinnen géén gebrek, al wou ik er liever slechts één die ook met mij naar bed wou.
Ik was het beu te horen dat ik toch zo'n attente, luisterende, vriendelijke, ... jongen was.
Meestal, na zo'n compliment gevolgd door een stamelende en onhandige toenadering van mijn kant om méér te worden dan goede vrienden. Gevolgd door de klassieker: 'We kunnen toch goede vrienden blijven' van haar kant.
Meisjes gingen toen voor mij door als subtiele, gevoelige wezens, een soort van Maria-figuren, bij wie ik troost wou vinden. En toen keerden ze terug naar hun macho vriendjes, onbeschofte Neaderthalers die hun behandelden als een pop in de vitrine. Dan kwamen ze bij mij klagen over hun vriendjes, welke klootzakken mannen toch wel waren.
Wellicht is het daarom dat ik toen DJ ben geworden in een lokaal Jeugdhuis. Ik zou de muziek voor mij laten spreken, de teksten uit popnummers werden mijn redevoering, de discobar mijn kansel. Vijf jaar lang zou ik plaatjes draaien en ik zou géén enkel genre discrimineren: alles kon, alles mocht, alle muziek die ik als een extensie van mijn gevoelsleven beschouwde.
En nu, ruim een decennia later en enkele mislukte 'serieuze' relaties verder is een dj-sessie nog steeds mijn therapie bij uitstek. Ach, de troost in teksten van nummers als 'While You See A Chance' van Steve Winwood of 'Troy' van Sinead 'O Connor. De verlossing in een bezwerend ritme. De voldoening wanneer al die nummers met elkaar integreren tot één lange reis doorheen mijn zieleroerselen en het publiek daarin mee te nemen.
Mijn nieuwste liefdesverdriet-creatie: 'While You See A Chance' van Steve Winwood, verenigd met 'Troy' (The Push Phoenix In The Flames Mix) van Sinead 'O Connor.
Laat de schrijvers van popliedjes voor mij spreken. Laat de man die het licht bedient op de sirene drukken. Omdat hij weet dat de dj zijn donkerste uur bereikt heeft waarin de muziek voor hem treurt.
"Stand up in a clear blue morning until you see what can be
Alone in a cold day dawning, are you still free? Can you be?
And that old gray wind is blowing and theres nothing left worth knowing
And it's time you should be going
While you see a chance take it
Find romance, fake it
Because its all on you"
Gevolgd door
"Tell me when did the light die
You will rise
You'll return
The phoenix from the flame
You will learn
You will rise
You'll return
Being what you are
There is no other Troy
For you to burn"
In mijn puberteit was ik een stakker als het op het uitspreken van de juiste woorden naar de andere seks aankwam. De woorden kwamen niet op het juiste moment, of in de verkeerde volgorde, of niet de juiste, het was altijd wel wat.
Verlegen, onzeker, met complexen, de 'beta male' bij uitstek.
Aan vriendinnen géén gebrek, al wou ik er liever slechts één die ook met mij naar bed wou.
Ik was het beu te horen dat ik toch zo'n attente, luisterende, vriendelijke, ... jongen was.
Meestal, na zo'n compliment gevolgd door een stamelende en onhandige toenadering van mijn kant om méér te worden dan goede vrienden. Gevolgd door de klassieker: 'We kunnen toch goede vrienden blijven' van haar kant.
Meisjes gingen toen voor mij door als subtiele, gevoelige wezens, een soort van Maria-figuren, bij wie ik troost wou vinden. En toen keerden ze terug naar hun macho vriendjes, onbeschofte Neaderthalers die hun behandelden als een pop in de vitrine. Dan kwamen ze bij mij klagen over hun vriendjes, welke klootzakken mannen toch wel waren.
Wellicht is het daarom dat ik toen DJ ben geworden in een lokaal Jeugdhuis. Ik zou de muziek voor mij laten spreken, de teksten uit popnummers werden mijn redevoering, de discobar mijn kansel. Vijf jaar lang zou ik plaatjes draaien en ik zou géén enkel genre discrimineren: alles kon, alles mocht, alle muziek die ik als een extensie van mijn gevoelsleven beschouwde.
En nu, ruim een decennia later en enkele mislukte 'serieuze' relaties verder is een dj-sessie nog steeds mijn therapie bij uitstek. Ach, de troost in teksten van nummers als 'While You See A Chance' van Steve Winwood of 'Troy' van Sinead 'O Connor. De verlossing in een bezwerend ritme. De voldoening wanneer al die nummers met elkaar integreren tot één lange reis doorheen mijn zieleroerselen en het publiek daarin mee te nemen.
Mijn nieuwste liefdesverdriet-creatie: 'While You See A Chance' van Steve Winwood, verenigd met 'Troy' (The Push Phoenix In The Flames Mix) van Sinead 'O Connor.
Laat de schrijvers van popliedjes voor mij spreken. Laat de man die het licht bedient op de sirene drukken. Omdat hij weet dat de dj zijn donkerste uur bereikt heeft waarin de muziek voor hem treurt.
"Stand up in a clear blue morning until you see what can be
Alone in a cold day dawning, are you still free? Can you be?
And that old gray wind is blowing and theres nothing left worth knowing
And it's time you should be going
While you see a chance take it
Find romance, fake it
Because its all on you"
Gevolgd door
"Tell me when did the light die
You will rise
You'll return
The phoenix from the flame
You will learn
You will rise
You'll return
Being what you are
There is no other Troy
For you to burn"
donderdag, december 21, 2006
'Cinéma, Cinéma, je suis cinéma.' - Benoit Poelvoorde
Muziektrack van de dag: 'Don't bring me down' - E.L.O.
"You got me shakin, got me runnin away
You get me crawlin up to you everyday
Dont bring me down,no no no no no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Dont bring me down."
Nog méér dan iemand die regelmatig boeken uitleest, ben ik een cinefiel.
Ik kijk niet naar film, ik verslind pellicule of in dit tijdperk beter gezegd 'digitale informatie.'
De troost in en identificatie met een Woody Allen-
film is onbetaalbaar.
Zijn 'Anything Else' was weer een uppercut, al blijven zijn meesterwerken 'Crimes And Misdemeanors' en 'Manhattan'.
De analogie tussen mijn observaties en levenservaringen en het Woody Allen universum is een feit.
Onlangs liep uw blog verslaggever uit 'Het leven zoals het is' een 'coup de foudre' op. De uitdrukking 'coup de foudre' dekt de lading.
Vrij vertaald: 'een klap van plots opzettende waanzin'.
Animale aantrekkingskracht en rede liggen meestal niet in elkaar verlengde. Als ze dat al wel doen is het eerder een uitzondering dan de regel.
Nee, we ontmoeten iemand per toeval, één van die miljarden mensen, bouwen razendsnel enkele indrukken op (mooi - niet mooi, interessant - niet interessant, serieus - niet serieus te nemen) en projecteren onze verlangens op de persoon in kwestie, zolang de biochemicalieën actief blijven.
Later zullen we het diezelfde persoon kwalijk nemen dat zij of hij niet is wat wij verlangden.
Men noemt het 'verliefdheid'.
Klinisch uitgedrukt leunt het eerder aan bij een tijdelijke aanval van zinsverbijstering.
Om bij Woody Allen te blijven: hier is een waar gebeurd verhaal in een notedop:
Man met aanzettende mid-life crisis loopt 'coup de foudre' op voor prille twintiger. Man focust zijn aandacht op de persoon in kwestie. Ondertussen mist man de signalen die een andere rijpere twintiger uitzendt t.a.v. man. Man wordt afgewezen door de prille twintiger en beseft pas achteraf dat de andere persoon, de rijpere twintiger een veel interessantere keuze was. Vermoedelijk weet rijpere twintiger van de intenties van de man t.a.v. prille twintiger. Misschien ook niet, hoe dan ook, omdat man de signalen van rijpere twintiger niet tijdig beantwoordde, haakt ook de rijpere twintiger af.
Man trekt lange winterjas aan. Het is koud buiten.
Man steekt sigaret op en denkt aan Humprey Bogaert, de 'alpha male' bij uitstek.
Man zucht en vraagt zich af waarom hij niet zoals Humprey Bogaert kan zijn.
De identificatie met een Woody Allen-film 'Play It Again Sam' is compleet.
Rijpere twintiger vroeg destijds aan mij: 'Wat is vrijzinnigheid?'
Man kon toen niet meteen antwoorden, daarom doe ik het nu:
"Het denken mag zich nooit onderwerpen,
noch aan een dogma,
noch aan een partij,
noch aan een hartstocht,
noch aan een belang,
noch aan een vooroordeel,
noch aan om het even wat,
maar uitsluitend aan de feiten zelf,
want zich onderwerpen betekent het einde van alle denken."
Eén ding is duidelijk: man is niet vrijzinnig,
man is een mens.
"You got me shakin, got me runnin away
You get me crawlin up to you everyday
Dont bring me down,no no no no no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Dont bring me down."
Nog méér dan iemand die regelmatig boeken uitleest, ben ik een cinefiel.
Ik kijk niet naar film, ik verslind pellicule of in dit tijdperk beter gezegd 'digitale informatie.'
De troost in en identificatie met een Woody Allen-
film is onbetaalbaar. Zijn 'Anything Else' was weer een uppercut, al blijven zijn meesterwerken 'Crimes And Misdemeanors' en 'Manhattan'.
De analogie tussen mijn observaties en levenservaringen en het Woody Allen universum is een feit.
Onlangs liep uw blog verslaggever uit 'Het leven zoals het is' een 'coup de foudre' op. De uitdrukking 'coup de foudre' dekt de lading.
Vrij vertaald: 'een klap van plots opzettende waanzin'.
Animale aantrekkingskracht en rede liggen meestal niet in elkaar verlengde. Als ze dat al wel doen is het eerder een uitzondering dan de regel.
Nee, we ontmoeten iemand per toeval, één van die miljarden mensen, bouwen razendsnel enkele indrukken op (mooi - niet mooi, interessant - niet interessant, serieus - niet serieus te nemen) en projecteren onze verlangens op de persoon in kwestie, zolang de biochemicalieën actief blijven.
Later zullen we het diezelfde persoon kwalijk nemen dat zij of hij niet is wat wij verlangden.
Men noemt het 'verliefdheid'.
Klinisch uitgedrukt leunt het eerder aan bij een tijdelijke aanval van zinsverbijstering.
Om bij Woody Allen te blijven: hier is een waar gebeurd verhaal in een notedop:
Man met aanzettende mid-life crisis loopt 'coup de foudre' op voor prille twintiger. Man focust zijn aandacht op de persoon in kwestie. Ondertussen mist man de signalen die een andere rijpere twintiger uitzendt t.a.v. man. Man wordt afgewezen door de prille twintiger en beseft pas achteraf dat de andere persoon, de rijpere twintiger een veel interessantere keuze was. Vermoedelijk weet rijpere twintiger van de intenties van de man t.a.v. prille twintiger. Misschien ook niet, hoe dan ook, omdat man de signalen van rijpere twintiger niet tijdig beantwoordde, haakt ook de rijpere twintiger af.
Man trekt lange winterjas aan. Het is koud buiten.
Man steekt sigaret op en denkt aan Humprey Bogaert, de 'alpha male' bij uitstek.
Man zucht en vraagt zich af waarom hij niet zoals Humprey Bogaert kan zijn.
De identificatie met een Woody Allen-film 'Play It Again Sam' is compleet.
Rijpere twintiger vroeg destijds aan mij: 'Wat is vrijzinnigheid?'
Man kon toen niet meteen antwoorden, daarom doe ik het nu:
"Het denken mag zich nooit onderwerpen,
noch aan een dogma,
noch aan een partij,
noch aan een hartstocht,
noch aan een belang,
noch aan een vooroordeel,
noch aan om het even wat,
maar uitsluitend aan de feiten zelf,
want zich onderwerpen betekent het einde van alle denken."
Eén ding is duidelijk: man is niet vrijzinnig,
man is een mens.
zondag, december 17, 2006
DJ John Solitude Live - New Gold Dream
Muziektrack van de dag: luisteren.
Wie mij uitnodigt om achter de draaitafels plaats te nemen, in het bijzonder rond 3u 's nachts wanneer de meute verlangt naar een extatisch hoogtepunt, die krijgt van mij de muzikale drugs aangereikt.
Dan zegt iemand van: 'Komaan Solitude, haal het dak eraf. Ga ze halen.'
Geef mij daarenboven één Margarita cocktail (Tequila + Triple Sec + Vers Limoensap + Zout), één blauwe Gauloise en mijn neurotransmittoren komen in de ideale stemming voor de emanatie van muzikale extase.
Dan begin ik sigarettenrook via mijn neusgaten te exhaleren, als een stier klaar voor de aanval.
Dan wil ik de boel zo opfokken dat de lichtman op de sirene drukt, wat enkel gebeurt op die momenten wanneer de dj als een sjamaan tekeer gaat en zijn publiek tot zulke hoogten brengt dat hunzelf als één verliezen in een extatische dans.
Nog slechts één deinende massa op geluidsgolven, dat wil ik.
Toen ik vroeger nog in een jeugdhuis draaide, kwamen de opvoeders mij regelmatig aanmanen om het wat rustiger aan te doen, gezien er een duidelijk statistisch verband bestond tussen het aantal gesneuvelde glazen en mijn dj-sessies.
Opgedragen aan de onbekende man op de morgentrein (zie post 'New Gold Dream'), dacht ik: waarom géén toegankelijke poprock (The Simple Minds) live mixen met Nitzer Ebb (te klasseren onder keiharde Front 242 industriële muziek). Er komt wat gegoochel met de equalising instellingen bij kijken en wat pitchen van de Technics platendraaiers en de synchroniciteit is er.
En als 'tour de force' goochel ik nog wat met de 'crossfader' om andere aspirant d.j.'s ontzag voor ritme en timing bij te brengen.
En zo geschiedde: in het geluidsfragment de live opname van één van die momenten waarop we terug allen die tribale traditie indachtig zijn: toen we nog dansten op de universele harteklop van de tam tam. Eén.
En toen ging de sirene. Net toen de leadzanger van The Simple Minds zingt:
Wie mij uitnodigt om achter de draaitafels plaats te nemen, in het bijzonder rond 3u 's nachts wanneer de meute verlangt naar een extatisch hoogtepunt, die krijgt van mij de muzikale drugs aangereikt.
Dan zegt iemand van: 'Komaan Solitude, haal het dak eraf. Ga ze halen.'
Geef mij daarenboven één Margarita cocktail (Tequila + Triple Sec + Vers Limoensap + Zout), één blauwe Gauloise en mijn neurotransmittoren komen in de ideale stemming voor de emanatie van muzikale extase.
Dan begin ik sigarettenrook via mijn neusgaten te exhaleren, als een stier klaar voor de aanval.
Dan wil ik de boel zo opfokken dat de lichtman op de sirene drukt, wat enkel gebeurt op die momenten wanneer de dj als een sjamaan tekeer gaat en zijn publiek tot zulke hoogten brengt dat hunzelf als één verliezen in een extatische dans.
Nog slechts één deinende massa op geluidsgolven, dat wil ik.
Toen ik vroeger nog in een jeugdhuis draaide, kwamen de opvoeders mij regelmatig aanmanen om het wat rustiger aan te doen, gezien er een duidelijk statistisch verband bestond tussen het aantal gesneuvelde glazen en mijn dj-sessies.
Opgedragen aan de onbekende man op de morgentrein (zie post 'New Gold Dream'), dacht ik: waarom géén toegankelijke poprock (The Simple Minds) live mixen met Nitzer Ebb (te klasseren onder keiharde Front 242 industriële muziek). Er komt wat gegoochel met de equalising instellingen bij kijken en wat pitchen van de Technics platendraaiers en de synchroniciteit is er.
En als 'tour de force' goochel ik nog wat met de 'crossfader' om andere aspirant d.j.'s ontzag voor ritme en timing bij te brengen.
En zo geschiedde: in het geluidsfragment de live opname van één van die momenten waarop we terug allen die tribale traditie indachtig zijn: toen we nog dansten op de universele harteklop van de tam tam. Eén.
En toen ging de sirene. Net toen de leadzanger van The Simple Minds zingt:
'New Gold Dream
She is the one in front of me, the siren and the ecstasy
New Gold Dream
Crashing beats and fantasy, setting sun in front of me
New Gold Dream
And the world goes hot
And the cities take
And the beat goes crashing
All along the way
She is your friend until the ocean breaks
And when you dream, dream in the dream with me'
De sjamaan kon tevreden zijn.
dinsdag, december 12, 2006
DJ John Solitude Live - Eisbar
Muziektrack van de dag: luisteren.
Wie mij kent uit een vorig leven weet dat ik bijtijds manisch aan twee Technics Draaitafels -u hoeft met géén ander te komen aanzetten- tekeer kon gaan.
Ik was 2 Many DJ's avant-la-lettre al eind de jaren '80.
Fusie tussen verschillende muziekstijlen was mijn 'middle name.'
Tegenwoordig noemen ze het 'mash up'.
En bijtijds dagen ze mij, bij gelegenheid nog eens uit in zweterige pomperige keten. Waar mensen komen om zich in vergetelheid een breuk te dansen.
Dan zegt de dj van dienst: 'Solitude, doe nog eens je Eisbar ding.'
Elke DJ heeft zijn handelsmerk: de mijne was 'Eisbar' van Grauzone.
Wat zeg ik, 't is mijn leven.
Live opgenomen: Solitude fokt het publiek nog eens op door 'Eisbar' live te mixen met industriële muziek.
Beremoeilijk: de drummer van Grauzone kon géén exacte maat houden, althans niet volgens de loepzuivere beat van een drumcomputer. 't Was kwestie van de twee live voor een publiek synchroon te houden.
Eisbar, verhard en kil, de DJ John Solitude treatment.
En wéér stak de lichtman de sirene op, merci.
Wie mij kent uit een vorig leven weet dat ik bijtijds manisch aan twee Technics Draaitafels -u hoeft met géén ander te komen aanzetten- tekeer kon gaan.
Ik was 2 Many DJ's avant-la-lettre al eind de jaren '80.
Fusie tussen verschillende muziekstijlen was mijn 'middle name.'
Tegenwoordig noemen ze het 'mash up'.
En bijtijds dagen ze mij, bij gelegenheid nog eens uit in zweterige pomperige keten. Waar mensen komen om zich in vergetelheid een breuk te dansen.
Dan zegt de dj van dienst: 'Solitude, doe nog eens je Eisbar ding.'
Elke DJ heeft zijn handelsmerk: de mijne was 'Eisbar' van Grauzone.
Wat zeg ik, 't is mijn leven.
Live opgenomen: Solitude fokt het publiek nog eens op door 'Eisbar' live te mixen met industriële muziek.
Beremoeilijk: de drummer van Grauzone kon géén exacte maat houden, althans niet volgens de loepzuivere beat van een drumcomputer. 't Was kwestie van de twee live voor een publiek synchroon te houden.
Eisbar, verhard en kil, de DJ John Solitude treatment.
En wéér stak de lichtman de sirene op, merci.
'New Gold Dream'
Muziektrack van de dag: 'New Gold Dream' - The Simple Minds
Mijn leven bestaat heden uit treinreizen, documenten herwerken, treinreizen, medewerkers inspireren en adviseren, treinreizen, nog meer documenten herwerken, ...
Bijtijds word ik uit mijn voor de buitenwereld keurig gestructureerd bestaan gerukt door een blik van de andere sekse of een gewaarwording uit een momentopname.
Een emotie.
Zo ook, deze morgen op de trein.
Man met middelmatig geprijsd pak, zonnebankbruin en egale huid wellicht bekomen door het regelmatig gebruiken van een huidbevochtiger. Weemoedige ogen, verdoken rimpels van de dagelijkse gang-van-zaken. Vooral moe.
Normaal kijk ik naar vrouwen op de trein maar deze man trok dus mijn aandacht. Alsof er iets buitengewoons stond te gebeuren.
In de wagon is het oorverdovend stil. Alsof er 100 stemmen net niet hoorbaar kermen.
Man zet MP3-player op. Trein rolt richting Brussel, nog enkele kilometers.
Grijze anonieme gebouwen klauteren op de skyline. De aanval is begonnen.
Man zet volume hoger, duidelijk hoorbaar: 'New Gold Dream' van The Simple Minds.
Het panorama: mistroostig, te licht om zwart te zijn, te zwart om licht te zijn.
'New Gold Dream', de man draait het volume hoger, de omzittende medereizigers luisteren mee:
'New gold dream
Sun is set in front of me, worldwide on the widest screen
New gold dream
Burning bridge and ecstasy, crashing beats and fantasy
Dream in the dream with
And the world goes hot
And the cities take
And the beat goes crashing
All along the way
She is your only friend until the ocean breaks'
En ik vroeg mij vooral af, indien iemand méér dacht dan die klootzak zijn muziek staat te luid.
Mijn leven bestaat heden uit treinreizen, documenten herwerken, treinreizen, medewerkers inspireren en adviseren, treinreizen, nog meer documenten herwerken, ...
Bijtijds word ik uit mijn voor de buitenwereld keurig gestructureerd bestaan gerukt door een blik van de andere sekse of een gewaarwording uit een momentopname.
Een emotie.
Zo ook, deze morgen op de trein.
Man met middelmatig geprijsd pak, zonnebankbruin en egale huid wellicht bekomen door het regelmatig gebruiken van een huidbevochtiger. Weemoedige ogen, verdoken rimpels van de dagelijkse gang-van-zaken. Vooral moe.
Normaal kijk ik naar vrouwen op de trein maar deze man trok dus mijn aandacht. Alsof er iets buitengewoons stond te gebeuren.
In de wagon is het oorverdovend stil. Alsof er 100 stemmen net niet hoorbaar kermen.
Man zet MP3-player op. Trein rolt richting Brussel, nog enkele kilometers.
Grijze anonieme gebouwen klauteren op de skyline. De aanval is begonnen.
Man zet volume hoger, duidelijk hoorbaar: 'New Gold Dream' van The Simple Minds.
Het panorama: mistroostig, te licht om zwart te zijn, te zwart om licht te zijn.
'New Gold Dream', de man draait het volume hoger, de omzittende medereizigers luisteren mee:
'New gold dream
Sun is set in front of me, worldwide on the widest screen
New gold dream
Burning bridge and ecstasy, crashing beats and fantasy
Dream in the dream with
And the world goes hot
And the cities take
And the beat goes crashing
All along the way
She is your only friend until the ocean breaks'
En ik vroeg mij vooral af, indien iemand méér dacht dan die klootzak zijn muziek staat te luid.
zondag, december 10, 2006
Jean-Marie Dedecker 'For President' 2
Muziektrack van de dag: (opgedragen aan Jean-Marie Dedecker):
"The game above my head" - Blancmange
(als ik één muzieknummer mag meenemen naar een eiland, dan is het dit nummer wel)
"Someone touched me late last night
Someone tried to tie me down
Passing by at such a height
Smashing down the laughing clown"
"The game above my head" - Blancmange
(als ik één muzieknummer mag meenemen naar een eiland, dan is het dit nummer wel)
"Someone touched me late last night
Someone tried to tie me down
Passing by at such a height
Smashing down the laughing clown"
Ach, de Jean-Marie, vaak ben ik het fundamenteel met hem oneens.
Maar hij heeft meer karakter, authenticiteit en 
recht-voor-de-raapsheid dan een ganse fractie parlementsleden samen. Voor zo iemand neem ik altijd de hoed af en overstijg de ideologische verschillen.
En... Jean-Marie IS de ware democraat: niet van voorakkoorden maar van stemmen.
Een fluim in het gezicht van hoge heren in salons die en petit comité de zaken al geregeld hebben, met verkiezingen als een toch wat onwennige formaliteit in de dagelijkse gang van zaken.
Een onafhankelijk denker en meesterprovocateur die zich niet laat leiden door slaafse loyaliteit, kan in een politieke cultuur die bestaat uit slippendragers niet anders dan tumult teweegbrengen.
Jean-Marie, je bent toegetreden tot het pantheon van narren als Van Rossem, Anthierens, Nietzsche, Houellebecq en uiteraard John Solitude.
Welkom.
Opgedragen en verstuurd aan Jean-Marie Dedecker, uit respect
Ach, Jean-Marie
Je karakter is nog niet vermoord
Het moment is gekomen: overstijg de ketens van partijgrenzen
De bewakers van de poorten sidderen al
Zij willen geen universele mens
Ze meten je liever een lappenpak aan van links en rechts
Zo ben je al bedwongen
Nog voor de vraag is gesteld
Ga je als een koe herkauwen
Of zelf de spriet worden?
Als het bestaande betonrot is
Hanteer dan de hamer zoals Nietzsche
Niet voor een partij, niet voor een fractie
Niet voor een voorzitter, niet voor een belangengroep
Doe wat je denkt
Druk dan op het knopje
Niet op bevel maar uit vertegenwoordiging
Voor al wie op jou, een mens, en niet op een partij stemt
zondag, december 03, 2006
De maalstroom
Muziektrack van de dag: 'Hotel California' - NEE niet de versie van 'The Eagles' maar van 'The Gipsy Kings' 
"Up ahead in the distance, I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night
There she stood in the doorway
I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
this could be heaven or this could be hell"
"Aaaarghhhhh", ongeveer zo voelde het.
Een transcriptie ervan, zou er ongeveer als volgt uitzien:
- 'Hoe durf je er zelfs maar aan te denken dat zij tot de mogelijkheden behoort?'
- 'En waarom niet?'
- 'Zet het uit je hoofd, je weet al waar dit naar toe leidt: insomnia, pijnscheuten, maagkrampen, ...'
- 'Wie niet waagt, wie niet wint'
- 'Man, wanneer word je eindelijk eens volwassen.'
- 'Wat zouden haar seksuele fantasieën zijn?'
- 'Zou ik er deel van uitmaken?'
- 'Ik wil gewoon haar twee armen die mij omsluiten en niet meer lossen.'
- 'Dit leidt nergens naar: enkel naar fantasieën waarvan de idee van de vervulbaarheid op zich al pathetisch is.'
- 'Waar zou ze uithangen op zaterdagavond, dan kan ik haar zien.'
- 'Ik moet haar zien, dit kan zo niet langer.'
- 'Ok, maak jezelf dan maar weer belachelijk.'
- 'Wat een ego, zie je jezelf als naast haar lopen: zij, zo'n zinnebeeld van esthetische topklasse, naast jou; een sterveling, al lichtjes grijzend en kalend.'
- 'Ik ben natuurlijk een stuk ouder, wellicht valt ze op mijn maturiteit.'
- 'Welke maturiteit: je bent gewoon een kind met een huizenhoog ego.'
- 'Zou ze kinderen willen?'
- 'Ik niet, maar met haar gerust een stuk of twee.'
- 'Hoe zou haar moeder eruitzien? Dan weet je al waar je je later aan kan verwachten.'
- 'Ze ziet er nu toch goed uit, wat doet later ertoe.'
- 'Je zoekt weer uitvluchten om zelfs de minieme possibiliteit al te schrappen.'
- 'Welke possibiliteit: zelfs die gedachte op zich al is pathetisch.'
Maar uiteraard flitsen al die gedachten tegelijk als een flipperkastbal door mijn hoofd. Manisch ketsend tussen de hersengedeeltes die zich afzonderlijk ontfermden over rede, zintuigen en emoties.
En voortplanting. Of wat er kort aan vooraf ging. Haar lange benen weid gespreid en ik in haar tempel.
Uiteraard was het rationele gedeelte vanuit evolutionair oogpunt slechts een heel recente ontwikkeling.
Ze doorspiesde mij nog maar eens met haar bijna hitzwarte ogen.
Steek. Steek. Steek.
Of wellicht beelde ik mijzelf dat ook maar in: zij keek toevallig in mijn richting en ik was aangestoken.
Of niet, nee, haar kijken was meer dan kijken; ze gaf mij te kennen dat ze graag keek.
Naar mij of het behang erachter.
"Up ahead in the distance, I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night
There she stood in the doorway
I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
this could be heaven or this could be hell"
"Aaaarghhhhh", ongeveer zo voelde het.
Een transcriptie ervan, zou er ongeveer als volgt uitzien:
- 'Hoe durf je er zelfs maar aan te denken dat zij tot de mogelijkheden behoort?'
- 'En waarom niet?'
- 'Zet het uit je hoofd, je weet al waar dit naar toe leidt: insomnia, pijnscheuten, maagkrampen, ...'
- 'Wie niet waagt, wie niet wint'
- 'Man, wanneer word je eindelijk eens volwassen.'
- 'Wat zouden haar seksuele fantasieën zijn?'
- 'Zou ik er deel van uitmaken?'
- 'Ik wil gewoon haar twee armen die mij omsluiten en niet meer lossen.'
- 'Dit leidt nergens naar: enkel naar fantasieën waarvan de idee van de vervulbaarheid op zich al pathetisch is.'
- 'Waar zou ze uithangen op zaterdagavond, dan kan ik haar zien.'
- 'Ik moet haar zien, dit kan zo niet langer.'
- 'Ok, maak jezelf dan maar weer belachelijk.'
- 'Wat een ego, zie je jezelf als naast haar lopen: zij, zo'n zinnebeeld van esthetische topklasse, naast jou; een sterveling, al lichtjes grijzend en kalend.'
- 'Ik ben natuurlijk een stuk ouder, wellicht valt ze op mijn maturiteit.'
- 'Welke maturiteit: je bent gewoon een kind met een huizenhoog ego.'
- 'Zou ze kinderen willen?'
- 'Ik niet, maar met haar gerust een stuk of twee.'
- 'Hoe zou haar moeder eruitzien? Dan weet je al waar je je later aan kan verwachten.'
- 'Ze ziet er nu toch goed uit, wat doet later ertoe.'
- 'Je zoekt weer uitvluchten om zelfs de minieme possibiliteit al te schrappen.'
- 'Welke possibiliteit: zelfs die gedachte op zich al is pathetisch.'
Maar uiteraard flitsen al die gedachten tegelijk als een flipperkastbal door mijn hoofd. Manisch ketsend tussen de hersengedeeltes die zich afzonderlijk ontfermden over rede, zintuigen en emoties.
En voortplanting. Of wat er kort aan vooraf ging. Haar lange benen weid gespreid en ik in haar tempel.
Uiteraard was het rationele gedeelte vanuit evolutionair oogpunt slechts een heel recente ontwikkeling.
Ze doorspiesde mij nog maar eens met haar bijna hitzwarte ogen.
Steek. Steek. Steek.
Of wellicht beelde ik mijzelf dat ook maar in: zij keek toevallig in mijn richting en ik was aangestoken.
Of niet, nee, haar kijken was meer dan kijken; ze gaf mij te kennen dat ze graag keek.
Naar mij of het behang erachter.
zaterdag, december 02, 2006
DJ John Solitude LIVE
Muziektrack van de dag: 'Sexmachine' - James Brown
"You said, you said you got the
You said the feeling
You said the feeling you got to get
You give me the fever 'n' a cold sweat.
The way i like, it is the way it is,
I got mine 'n' don't worry 'bout his"
Aan een manisch ritme draaide ik ze er door, ik pakte ze in, ze gingen tekeer.
Ze dansten alsof er géén morgen meer was.
Het gebeurde tegen het ochtendgloren, opgezweept door de bomvolle transpirerende zaal.
Aan een pulserend ritme van 130 bmp (= beats per minute).
In een staat van trance, dacht ik:
Ja, het kan.
Hier en nu.
Doe het.
Laat alle muziekculturen verenigen.
Hotel California in de Spaanse versie van 'The Gypsy Kings' vs 'Freefall' van Fixmer & Mc Carthy.
Het equivalent van Spaanse flamenco met Front 242 mixen.
Krankzinnig.
Ik deed het: ik mixte ze naadloos.
De lichtman startte meteen de sirene: voorbehouden voor die unieke momenten waarin een dj in staat van opperste concentratie het dak eraf haalt.
Alle kleuren overstijgt.Alle tribes verenigt op de dansvloer, zoals de indianen in een rondedans verenigd door de harteklop van de tamtam.
DJ John Solitude op zijn allerbest: een kort extract uit een manische playlist.
Vooraleer te klikken: zet uw speakers op 10.
Klik dan hier.
"You said, you said you got the
You said the feeling
You said the feeling you got to get
You give me the fever 'n' a cold sweat.
The way i like, it is the way it is,
I got mine 'n' don't worry 'bout his"
Aan een manisch ritme draaide ik ze er door, ik pakte ze in, ze gingen tekeer.
Ze dansten alsof er géén morgen meer was.
Het gebeurde tegen het ochtendgloren, opgezweept door de bomvolle transpirerende zaal.
Aan een pulserend ritme van 130 bmp (= beats per minute).
In een staat van trance, dacht ik:
Ja, het kan.
Hier en nu.
Doe het.
Laat alle muziekculturen verenigen.
Hotel California in de Spaanse versie van 'The Gypsy Kings' vs 'Freefall' van Fixmer & Mc Carthy.
Het equivalent van Spaanse flamenco met Front 242 mixen.
Krankzinnig.
Ik deed het: ik mixte ze naadloos.
De lichtman startte meteen de sirene: voorbehouden voor die unieke momenten waarin een dj in staat van opperste concentratie het dak eraf haalt.
Alle kleuren overstijgt.Alle tribes verenigt op de dansvloer, zoals de indianen in een rondedans verenigd door de harteklop van de tamtam.
DJ John Solitude op zijn allerbest: een kort extract uit een manische playlist.
Vooraleer te klikken: zet uw speakers op 10.
Klik dan hier.
vrijdag, december 01, 2006
Van Rossem spreekt (eindelijk)
Muziektrack van de dag: "Runaround Sue" - Dion
"Here's the moral and the story
from the guy who knows
I fell in love and my love still grows
Ask any fool that she ever knew
they'll say keep away from-a Runaround Sue"
Zet vooral de klank op bij het beluisteren van onderstaand fragment.
Klik best op de pijl linksonder en even geduld.
Go Jean-Pierre.
"Here's the moral and the story
from the guy who knows
I fell in love and my love still grows
Ask any fool that she ever knew
they'll say keep away from-a Runaround Sue"
Zet vooral de klank op bij het beluisteren van onderstaand fragment.
Klik best op de pijl linksonder en even geduld.
Go Jean-Pierre.
Abonneren op:
Posts (Atom)
