Alle vormen van schreeuwerig nationalisme herinneren mij aan marcherende Duitsers en dwangbuis glorifiëring en vergoeilijking van bloed en bodem. Het succes van het 'Vlaams Belang' beschouw ik als een graadmeter voor de intelligentie van de Vlaamse inwoners.
Ik ben niet discriminatorisch: ik beschouw alle klassieke godsdiensten als achterlijk en ik verzet mij tegen elke vorm van censuur als een totalitaire poging om de vrijheid van expressie aan banden te leggen.
Een hoofdrol voor Mohammed in een vrouwonvriendelijke pornofilm moet kunnen, net zoals Christus zou kunnen figureren in een sm-prent: beiden zouden, hoewel niet subtiele, artistieke uitingen met een intrinsieke boodschap zijn.
De kunstenaar heeft niet als taak zich af te vragen wat wel dan niet kan maar enkel de drang om de werkelijkheid in al zijn facetten te verkennen en zich in alle vrijheid te uiten. Beknot die vrijheid op éénder welke manier en je hebt (intellectueel) fascisme en de dictatuur van de grootst gemene deler -ook beter gekend als commercie.
De geschiedenis zou ons ondertussen al moeten geleerd hebben waar zo'n gedachtegoed eindigt, niet dus ... Over smaak valt te twisten, over de vrijheid ertoe niet.
Ook in de 'Vlaamse' kunsten in de breedste zin van het woord dreigt er een tendens van misplaatste bewieroking en mediageil 'pluggen' van namen van eigen bodem.
Alle eer aan en een diepe buiging van respect voor zij die dit waardig waren en alle namen die ik onmogelijk kan opnoemen, maar toch een kleine bloemlezing. Ik was het zeker niet eens met alles wat jullie schreven, zongen of declareerden maar ik bewonderde er de nimmer aflatende moed van, ik heb jullie lief:
Johan Anthierens (auteur en journalist), Frans Verleyen (voormalig hoofdredacteur van de Knack), Wim Elsschot (auteur), Jean-Pierre Van Rossem (auteur en politicus), het vroegere werk van Herman Brusselmans (auteur), Herman Deconinck (auteur), Jacques Brel (musicus), Jaap Kruithof (professor emeritus R.U.G.), Jef Sleeckx (politicus en 'echte' socialist -de bende softies en huidige verraders van de SP.A kunnen hier nog wat van opsteken-), ...
Maar fluimen voor de kunstmatige bewieroking van Vlaams non talent als bvb. Guy Mortier (verantwoordelijk om Humo te laten verzakken tot een mainstream sensatieblaadje en quasi reactionistisch tijdschrift van zogenaamd progressief Vlaanderen die nog steeds denkt dat rockmuziek revolutionair is), Geert Hoste (would be politiek satiricus, maar dan wel niveau zatte moppentapperij aan de toog), Raf Coppens (stand down comedians die enkel de muffe en braaf burgerlijke oudejaarsavondconference op VTM ambieert), Stevaert en zijn teletubbies (socialisme als ideologie vernauwd tot gratis barbecues en pinten en een klasseloze maatschappij waar multinationals en werknemers in pijs en vree aan elkaars belang denken).
Eh, ik hou er maar mee op voor ik het weer zuur krijg van dergelijk bedrog.
Zonder een gewiekste en georchestreerde marketingcampagne in de Vlaamse pers zouden de voorgenoemde heren nog steeds de parochiezalen en bejaardentehuizen afdweilen, waar ze het publiek braafjes in slaap konden wiegen met hun hopelijk-stoten-we-niemand-echt-tegen-het-hoofd acts.
Toegegeven: cabaret en stand up comedians behoeven ballen om moederziel alleen de scéne te bestijgen en wanneer ze falen, falen ze alleen. Op schrijver na, is de cabaretier wellicht de éénzaamste en kwetsbaarste der kunstenaars. De schrijver kan zich nog verschuilen achter een naam of pseudoniem zonder gezicht, maar de caberetier kan niet op anonimiteit rekenen.
Schrik om af te gaan, de drang naar succes of de angst om het publiek echt op stang te jagen, heeft de Vlaamse cabaret scéne laten verworden tot een gebeuren waar 'entertainment' brengen het enige doel is. Door de wildgroei en promotie van het genre is het niveau ervan gedaald tot moppentapperij van de alcholist in het locale café.
En dan is er Hans Teeuwen uit Nederland ...
In vergelijking met het Vlaamse aanbod is Teeuwen één brok losgeslagen pure energie die zijn publiek aan een hels tempo bombardeert met absurde verhalen over de menselijke conditie. Vaak had ik tijdens het bekijken van zijn performances, schrik in zijn plaats dat hij uitgeput zou neerstorten op de scéne.
Teeuwen kiest nooit om te scoren met vulgaire politieke billenkletsers, stijl Geert Hoste Dehaene-is-een-dikke-vent maar met een meedogenloze dissectie van de gangbare waarden en normen.
Voortdurend de pijngrens aftastend, brakend van ingewanden, kotsend van verontwaardiging, doorregen met passie en perversie maar ook wondermooie ontroering, vervoering en vertedering. Kortom, het ganse spectrum van de menselijke psyche doorwrocht in één verpletterende voorstelling.
Hans Teeuwen: een poëet van het zuiverste geschonken water, een man uit een stuk, een zeldzame held van de scéne op de desolate grens van genie en waanzin. Mocht ik homoseksueel aangelegd zijn dan zou ik deze man intens beminnen en met plezier in sensuele pijpbeurten voorzien.
Het is verdomme een regelrechte schande dat de opnames van zijn legendarische one-man-shows, nu verkrijgbaar op DVD, nauwelijks enige aandacht krijgen in de Vlaamse pers. Wellicht is het te pijnlijk voor de Vlaamse plagiërende copycats om eraan herinnerd te worden dat er ook nog zoiets als origineel en compromisloos talent bestaat, niet mikkend op de muf burgerlijke eindejaarsconference formule maar straight-from-the-gut-in-your-face vitriool en zijdezachte podiumkunsten.
Mocht u Teeuwen niet kennen, spoed u naar de FNAC -zowat de enige winkel die momenteel de Teeuwen DVD's in de rekken verdeeld- (de G.B. is wellicht niet te vinden voor dit soort gein) en start met 'Trui' met de hilarische en briljante 'bidden' openingsact.
Meer info over Teeuwen.
