Happy Days

Muziektrack van de dag: 'This is the day' - The The

'And all your friends and family
think that you're lucky
But the side of you they never see,
is when you're left alone with your memories
that hold your life together like glue.'


Ik plofte mij in de zetel, zette de nostalgische 70's tv-serie 'Happy Days' op, verlangend om zo snel mogelijk een catatonische staat te bereiken.

De staat der dingen scheen eenvoudiger toen, in dat tijdperk of wellicht was het omdat ik als kind nog geloofde in figuren als 'The Fonz': de man die met een handomdraai alles wat scheef was recht kon zetten onder het motto: 'Hey, be cool.'

Nog los van het feit dat 'The Fonz' met alle mooie meisjes aan de haal ging, onder het gezwind poneren van enkele oneliners, veranderde hij ook nooit van garderobe om te imponeren: een leren spijkerjakker, een onmodieuze jeansbroek en een wit t-shirt.

Mode was aan hem niet besteed, uitpakken met persoonlijkheid des te meer.

Ik vraag mij af hoe 'The Fonz' zou functioneren in 'this day and age'.

Misschien zou een gladde verkoopster zijn anti-fashion statement ondermijnen en hem een nieuwe 'moderne' look aanpraten. Daarna zou hij te horen krijgen dat hij misschien een huidcréme kon gebruiken en dat brilliantine 'out' was.

In de kortste keren zou 'The Fonz' een identiteitscrisis doormaken en men zou hem proberen te laten geloven dat zwart niet altijd zwart was en wit niet altijd wit. Hij zou van het verschrikkelijkste soort grijs moeten worden. Zijn uitspraken moesten genuanceerd worden. The Fonz zou vrouwenbladen moeten lezen om te achterhalen wat het nu eigenlijk was dat ze van hem verwachten en het nog altijd niet weten.

'The Fonz' zou naar een nieuw rolmodel moeten zoeken.

'Iets gaat zijn gang.' - Samuel Beckett

Muziektrack van de dag: 'Alive' - Josh Gabriël

'The way you look at me.
Defies gravity.'


Ze was het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kon breken.

Met haar fondantbruine ogen, een exotisch geïnspireerde volstrekt gave huid en een figuur die model stond voor de gangbare schoonheidsidealen. Alsof Leonardo Da Vinci de gulden snede voor haar had uitgevonden.

Seksualiteit ademde uit elk van haar porieën. Hitsig, walmend door haar rode mantel met daaronder een zwarte nauw aansluitende trui. Als een gas verspreidde ze in de kamer, ik ademde haar in.

Ze keek me aan met een blik waarvan ik dacht: 'Dit is het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kan breken.'

Op mijn trouwe mp3-speler startte ik 'Alive' van Josh Gabriel. Een extatische tranceplaat die niet zou misstaan op de playlist tijdens een basejump van de Eifeltoren. Op volume 10. Mokerhard, zodat ik elke gedachte die tot complicaties kon leiden wou overstemmen.

Maar de verpletterende geluidsmuur was enkel een auditieve versterking van hoe ik mij voelde:

'I feel alive. The way you look at me defies gravity.'

Ik dacht: 'Hier komen problemen van.'

Toen dacht ik aan mijn rationeel lijstje -alsof dat ooit had geholpen bij situaties als deze:

- Heb je al een vriend (of bedoelde ik eigenlijk heb je iemand waarmee je regelmatig seks bedrijft op een exclusieve basis?)

- Hebben we compatibele interesses? (of bedoelde ik eigenlijk kunnen we leven met elkaars fixaties op wat we dan ook deden in onze vrije tijd)

- Nee, ik wil niet trouwen.

- Nee, ik wil géén kinderen.

- Mag ik regelmatig gedeprimeerd op je schouder hangen als een klein kind bij zijn moeder?

- Zul je mij altijd trouw blijven, zelfs al zal ik als je schoonheid taant naar andere méér verleidelijke exemplaren verlangen?

Maar de rede ging zoals gewoonlijk, platgewelst door hormonen al knockout in de koorden door haar uppercut: die blik. Daarin lag alles besloten. Paf.

'Hier komen problemen van', zo dacht ik. Bergen. Himalaya's. Ik was niet als Hannibal met zijn olifanten.

Hoe ik verkleumd en ploeterend door de ijskou zou smeken om genade, nadat ze mij al lang verlaten had met haar warme rode jas, na mij gedumpt te hebben voor één of andere casanova.

En Samuel Beckett fluisterde vanuit zijn grafkist: 'Iets gaat zijn gang.'

Ik ging alvast liggen.

Depeche Mode - Touring The Angel (Live In Milan)

Muziektrack van de dag: 'Goodnight Lovers' - Depeche Mode

'When you're born a lover
You are born to suffer.'

Dave Gahan, de frontzanger van Depeche Mode, is nog géén meter verloren van zijn demonische dynamiek. Gehuld in tatoeages en zweet, getuige de nieuwe Depeche Mode DVD, een opname van hun recente ‘Playing The Angel’ tournee in Milaan, februari 2006.

Wat Depeche de tand des tijds laat trotseren is hun totaalconcept van audio, video en grafiek.
Ze treden daarmee in goed gezelschap van illustere voorgangers zoals Pink Floyd en Kraftwerk, waarvan concerten gelijk stonden aan vaak visionaire audiovisuele performances

Depeche Mode neemt zoals gewoonlijk fotograaf Anton Corbijn onder de arm om een onheilspellend melancholisch universum te creëren: van de opener ‘A Pain That I’m Used To’ tot bisnummer ‘Goodnight Lovers’ is deze DVD een streling voor de zintuigen. Muzikaal is ‘Playing The Angel’ niet hun sterkste werk maar dat wordt ruimschoots verteerd door gedreven live interpretaties.

‘John The Revelator’ wordt een sneer naar het Bush-beleid, ‘A Pain That I’m Used To’ de uitdrukking van de emotioneel uitverkochte westerling, ‘Suffer Well’ vertolkt het sadomasochistische ‘gewoon-doorgaan’ van onze hyperkinetische samenleving en er mag ook gefeest worden op het ambivalente ‘Just Can’t Get Enough’. Er is het obligate ‘Never Let Me Down Again’ en een stomend ‘Behind The Wheel’. Als finale het bloedmooie en ingetogen ‘Goodnight Lovers’ met Gahan en Gore als 'partners in crime':

‘When you’re born a lover
You’re born to suffer
Like all soul sisters and soul brothers’

‘Live In Milan’ is af: van de hoes tot de fotografie, van de belichting tot de montage, van de audio opnamekwaliteit tot het laatste beeld op uw netvlies: kunst.

Icarus

Muziektrack van de dag: 'Behind The Wheel' - Depeche Mode

'Drive
I'm yours to keep
Do what you want

I'm going cheap'


Icarus

Door de ingewanden van de stad

Geglibberd

Als een zetpil

Naar de exit


Naambordje en functie afgerukt

Een transformatie die

Geen getuigen

Verdraagt


De Porsche 911 Carrera 4 S

Icarus achterna

‘Riders On The Storm’

Voluit naar het oog

Viva Boema, Patattn mé Saucissn

Muziektrack van de dag: 'Hotel California' - NEE niet de versie van 'The Eagles' maar van 'The Gipsy Kings'

'El espejo en el techo
Champana en el hielo
Yella dijo somos todos prisioneros
De propia voluntad
Y en los cuartos principales
Hacen sucias esta
Hasta aca a la bestia
Pero no la logra a matar'


Onlangs zegt een vriend tegen me:

'En, oe zit et me je mentn?'

Hoe kleurrijk dialecten zijn. Voor het geval u bovenstaande uitdrukking niet snapt, ze betekent:

'Hoe is het met je financiële toestand gesteld?'

Véél humoristischer, gelaagder en gedurfder dan het steriele A.B.N.

'Menten' slaat dus op geldmiddelen. 'Menten' is waarschijnlijk afgeleid van pepermuntjes. Je kunt het dus interpreteren als:

'Hoe fris sta je ervoor?'

En vooral hier, in 'good old West-Flanders', kunnen ze er weg mee met dat dialect en de vranke stoutmoedigheid die er mee gepaard gaat.

Zo is er een legendarisch frietkot in een zijstraat van de Langestraat genaamd 'Hannibal'.

De uitbater, spuugzat van ganse dagen frieten en hamburgers bakken, vraagt zijn klanten:

'Is't voe op 't etn of voe direct weg te smietn?'

De achterliggende boodschap is: dit voedsel is zo walgelijk dat ik mij niet kan voorstellen dat mensen het helemaal opeten.

Meneer is dus eigenlijk een intellectueel die zijn klanten steevast beledigt en er tegelijk zijn broodwinning mee verdient.

Faut le faire!

Zo werd ik in de Langestraat, bij nachte, door een wildvreemde eens begroet met:

'Ej, ej, zoek je boel?'

Waarop ik zei: 'Nee, dank u.'

En hij: 'k Gon op je mulle klopn'

Waarom ik, Dirty Harry indachtig, mijn magnum pistool bovenhaalde en hem voor zijn raap schoot, waarna ik met enige zelfgenoegzaamheid om een efficiënt opgelost meningsverschil, de rookpluim van de loop blaasde.

Vervolgens stapte ik op een vrouw af en zei:

'Ej, schoon keun.'

Konijnen, zo zou een intellectueel weten, zijn beeldspraak voor schattigheid en paardrift.

Maar ze apprecieerde mijn fijnzinnige en open communicatie niet.

Ze had liever de ganse cliché reutemeteut gehoord als inleiding.

De mooie woorden. Haar bijzonder laten voelen.

Maar ik wist dat sneeuwwitje al lang dood was. En die ervoor.

En trouwens:

't Spelt allemoale gé rolle in é cowboyfilm'

Oscar

Muziektrack van de dag: 'Escape (The Pina Colada Song)' - Rupert Holmes

"So I waited with high hopes
And she walked in the place
I knew her smile in an instant
I knew the curve of her face
It was my own lovely lady
And she said, 'Oh it's you.'
Then we laughed for a moment
And I said, 'I never knew.'"


Oscar

Tegenwoordig ging ik op mijn werk voor een deskundige door

Op de trein nam ik dan weer de rol op van vrouwenloerder

En op vrijdagnacht werd ik co-piloot, dan wou ik dat ik Schumacher was

Soms waande ik mij zelfs een intelligente en veelzijdige man


En praatte ik tegen vriend en vijand

Ze dachten er allemaal het hunne van

Hoe ik was en zus en zo en van je dit en van je dat

Voor sommigen was ik brio, voor anderen was het kak


En na de zoveelste scène

De bloemen, de doornen en de tomaten

Verdween ik in de coulissen

Om vooral alleen te zijn

De Lucide Droom

Muziektrack van de dag: ‘Senses Working Overtime’ – XTC

‘And all the world is football-shaped
Its just for me to kick in space
And I can see, hear, smell, touch, taste
And I've got one, two, three, four, five
Senses working overtime’


Toen ik nog jong was en vol illusies stak, meer bepaald begin de twintig levensjaren, hield ik mij intensief bezig met dromen.

’t Is te zeggen: de bezigheid van de hersenen bij nachte, waarvan, schrikt u niet, wetenschappelijk aangetoond is dat het een intensievere brein activiteit vergt, dan terwijl u probeert na te denken overdag. Ironisch genoeg gebruiken wij dus onze hersenen méér tijdens onze slaap dan onze waak.

Wetenschappers namen decennia aan, dat een mens géén bewuste invloed kon uitoefenen op zijn dromen. De droomactiviteit, meer bepaald de 'R(apid) E(ye) M(ovement)'-fase werd gezien als een passieve bezigheid die een biologische functie vervulde (het herordenen en emotioneel verwerken van informatie en verlangens) maar voor de rest als een film was die voor de toeschouwer afdraaide.

Dat was buiten de waard gerekend van Stephen Laberge, phd (dat wil zeggen doctorandus) aan Stanford University.

Hij beweerde dat een mens, mits intensieve mentale oefeningen, zijn dromen bewust kon sturen, ja zelfs een actieve rol kon opnemen maar met het gemak dat u er zelfs uw bed niet moest voor uitkomen.

Laberge verwees hierbij naar de rituelen van, door onze zelfgenoegzame cultuur genoemd, primitieve culturen waar ‘bewust dromen’ als een normale zaak werd gezien.

Uiteraard zijn de mogelijkheden legio bvb. een man kan zich dan voornemen om ’s nachts seks te hebben met Isabelle A,, bepaalde vaardigheden inoefenen of gewoon wat rondvliegen (nog steeds één van de populairste verlangens: wegvliegen van de ganse zooi).

U kunt het al raden: daar hield ik mij dan zeer intensief mee bezig tot ik na lange en moeizame mentale oefeningen de kunst van het ‘bewust dromen’ onder de knie kreeg.

Ik zei dan bvb. nogal snoeverig tegen vrienden: vannacht heb ik seks gehad met Isabelle en nog een paar andere vrouwelijke coryfeeën. Ik kon er ook in geur en kleur over vertellen over mijn droomveroveringen: dat ze zus en zo waren en dat die ene toch wat beter was in bed dan een andere. Uiteraard werden dit soort boude uitspraken niet serieus genomen, maar één ding was zeker: ik beleefde het ’s nachts in een verrukkelijke intensiteit dan ooit mogelijk zou zijn in het dagelijks bestaan.

Nu, om tot de pointe van deze uiteenzetting te komen: deze nacht had ik dus een droom, één die ik herinnerde, wel te verstaan, toen ik wakker werd. Want dat is al een eerste mentale hindernis die dient overwonnen: het zichzelf mentaal trainen in herinneren. Tegenwoordig vergeet ik liever, maar tot daar.

Hier komt het: vannacht had ik dus géén seks maar wel een wandeling. Zij zag eruit als een compositie van bestaande vrouwen, maar dan wel zo samengesteld dat mijn vrouwelijke medewandelaar een droombeeld van sublieme schoonheid was. Een soort Jennifer Connolly meets Isabelle Adam meets Kirsten Dunst meets Elisha Cuthbert. We liepen maar wat rond te slenteren, zonder iets te zeggen en toen gingen we verrassend genoeg luisteren naar een preek in de kerk.

Ik keek haar aan en alles werd aannemelijk, zelfs dragelijk.

Een zoveelste bewijs dat u best als de weerwind het boek van dr. Stephen Laberge koopt (ja, een echte wetenschapper, geen pseudo prietprater), om uzelf op een perfect leven te trakteren, terwijl u slaapt.

Jean-Marie Dedecker 'For President'

Muziektrack van de dag: 'Trojan Horse' - Luv

'You move a little fast
Now wait a little while
If you want to last'

Opgedragen en verzonden aan Jean-Marie Dedecker, uit diepe sympathie


Ik deel Jean-Marie zijn gedachtegoed niet.

Ja, ik ben het vaak fundamenteel met hem oneens.

Maar geef mij liever elke dag

Een rechts-liberaal die ernaar handelt

Dan Vandelanotte als Trojaans paard


Ach, Jean-Marie

Je partij sprak over vrijheid

Maar zie Bartje Tommelein nu schurken

Als een lakei voor de keizer

Jij boog niet


Jean-Marie

Lieve enfant terrible, mijn lievelingskind

Ga en bestorm de poort frontaal

Want een diepblauwe liberaal dat ben je

Beter dan een wolf in rode schaapskleren

'An Inconvenient Truth' - De Filmgoden

Muziektrack van de dag: 'Holding Out For A Hero' - Bonnie Tyler

'Where have all the good men gone?
And where are all the gods?'


En wat ik ‘van de verkiezingen dacht?’

Occasioneel was iemand geïnteresseerd in mijn opinie.

Of ’t kon ook ‘making conversation’ zijn. We moesten toch ergens over praten. De leegte opvullen.

Het maakte zelfs helemaal niets uit wat ik erover dacht, getuige de uitslag.

Nee, ik deelde de hoera-stemming van Antwerpen niet.

Dewinter had tot spijt van wie het benijd voor één keer gelijk: ‘match nul’. Of nog dichter bij de feiten: het Vlaams Belang had nóg een half procent kiezers erbij in tegenstelling tot de vorige gemeenteraadsverkiezingen maar dat vertaalde zich niet in één zetel extra.

De monstercoalitie in Antwerpen had niet gewonnen, noch verloren, enkel de kleurtjes anders verdeeld. Feit was dat méér dan één kiezer op drie voor een partij met een fascistisch gedachtegoed had gekozen, …

Is dat nu iets om opgetogen over te zijn?

‘En trouwens,’ zei ik ‘in minder dan tien jaar zullen we volgens verschillende vooraanstaande wetenschappers, aangehaald in het niet geheel schitterende maar toch sterk aanbevelenswaardige "An Inconvenient Truth", een nieuwe huiveringwekkende wetenschappelijke docu, the-point-of-no-return bereiken.’

‘Ja,’, zeg ik ‘dan zullen we ons niet druk hoeven te maken over een fietspad, een buurthuis, een autochtoon, een verdraagzame samenleving méér of minder, dan zullen we met zijn allen meezwieren – en zwemmen in natuurcatastrofes zoals tsunami’s, cyclonen, windhozen en finaal opbranden in de zon.’

We zouden de gelijkheidwaardigheid bereiken in as.

Ik keek er al naar uit.

De op-lossing

Muziektrack van de dag: 'This Is My Life' - Shirley Bassey

'Funny how a lonely day, can make a person say: what good is my life
Funny how a breaking heart, can make me start to say: what good is my life
Funny how I often seem, to think I'll never find another dream in my life
Till I look around and see, this great big world is part of me and my life
This is my life, this is how I was born to be'



De op-lossing

Ze aaide hem, als een baby, strokend over zijn kwetsbaarheid.

Hij was gehavend.

Bij elke aanraking op-lossend.

Als dauw in een lentezon.

Verdampend in haar heelal.

De appel, de bloesem en de wormen.

Muziektrack van de dag: 'The Sound Of The Crowd' - The Human League

(JA, IK HEB EEN TICKET VOOR HET UITVERKOCHTE OPTREDEN OP 20 DECEMBER 2006 IN DE ZAAL MET DE BESTE AKOESTIEK VAN EUROPA: het Brugse concertgebouw.)

'Get around town
Where the people look good
Where the music is loud
Get around town
No need to stand proud
Add your voice to the sound of the crowd'


Ze kwam zomaar recht tegenover mij zitten op de trein, als een smak in mijn gezicht op een onbewaakt moment, 7u40 's morgens:

een deerne van midden de twintig die klasse met de grote K uitwasemende.

Groene trui, nauw aansluitende maar niet vulgaire snit waardoor haar gulden snede vormen subtiel verleidelijk tot hun recht kwamen. Daarover droeg ze een grote veelkleurige houten kralenketting.
Het verleende haar verschijning iets dierlijk primitief: ik stelde mij voor hoe ze er naakt in 'slow motion' zou uitzien met enkel die kralenketting om. Een goddelijke dans der vormen.

Ze leek zich enkel bewust van haarzelf en de lettertjes in de krant.

Niet hoe ik zinnebeelden verzon met haar in de hoofdrol.

Mocht ik méér lef hebben, dan had ik pardoes gevraagd:

'Zeg juffrouw, bent u zich eigenlijk wel bewust van wat er hier gaande is?'

Maar dat deed ik niet. Er waren omstaanders en zo, altijd excuses genoeg om niet naar je eerste ingeving te handelen.

De zaken werden er ongelooflijk complex door.

En vooral onbevredigend.

Gedistingueerd nam ze 'De Standaard' door, niet meteen de grote vertolker van mijn gedachtegoed maar toch journalistiek gezien een zeer degelijke krant en zou ik zelfs durven schrijven kritischer dan 'De Morgen'?

Ja, zij las 'De Standaard' en ik probeerde haar te lezen, zo gaat dat. Mijn 'Knack' lag er verwaarloosd bij -ook weer niet de grote vertolker van mijn gedachtegoed want uitgegeven door het katholieke Roularta- maar toch ook weer waardering voor de geslepen pennen aldaar.

Maar de schrijvende kunsten waren op dat eigenste moment het minst van mijn besoignes.

Zulke intellectuele zijsporen komen achteraf bvb. bij het schrijven van dit stuk.

Op dat eigenste moment zat ik in de savanne en zij, mijn recht tegenover gezeten buurvrouw op de trein, dartelde er rond als een amazone.

De taakinvulling van het omringende manvolk op de trein was haar steels in het vizier nemen, haar mooi en gewild laten voelen. Voor zolang haar fysieke schoonheid de erosie des tijd weerstond. Het onafwendbare drama waarop elke vrouw de machtsgreep verliest op de mannelijke psyche.

Als een appel die na de bloesem aan de steel afknapt overgeleverd aan de wormen.

En waarvoor vrouwen bij voorbaat elke man al konden haten. Dat er andere en méér verleidelijke appels zouden komen.

Toen bedacht ik dat de rol van haar aanstaren wellicht nog aangenamer is dan elke dag in haar aanwezigheid doorbrengen en de teloorgang te aanschouwen. En terug de routineuze dooddoeners door te maken die langzaam maar zeker de passie de nek omwringen.

Afwassen, vuilnisbakken buitenzetten, eten koken, boodschappen doen, 's avond moegepeigerd in bed kruipen en het nog eens uit gewoonte doen, zuchtend uit weerzin van de efficiënte zooi.

De nachtmerrie.

Enfin, in de nogal arrogante veronderstelling dat zij met mij dat soort dingen überhaupt zou willen ondergaan.

Hypothetisch.

Ik was een man van hypothesen en observaties.

Maar enkel daar te zitten, en naar haar te kijken, daar in de savanne op de trein.

Ach, wat een genot.

De vraag is: 'Wat is de vraag?'

Muziektrack van de dag: 'The Men' - Covenant

'We are the men
Silent and strong
Beautiful eyes
Sheep among wolves'


Sinds ik startte met dit blog ontvang ik al eens e-mails van lezers.

Die lezers hebben dan weer via via mijn e-mailadres achterhaald, sommigen sturen mij samen met complimenten een vraag, anderen wensen mij de verdoemenis in.

Niettemin, bedankt aan allen, inclusief de fascisten, voor uw reactie.

Er zijn immers geen onnozele vragen, enkel onnozele mensen.


De vragen:

‘Wie is de beste hedendaagse schrijver?’

Internationaal: De drievuldigheid t.t.z. Michel Houellebecq, Charles Bukowski en Jonathan Franzen.

Nederlandstalig: Jeroen Brouwers met honneurs voor Johan Anthierens.


‘Maakt niet uit dood of levend: wie wil je eens ontmoeten?’

Socrates


‘Beste songtekst ooit?’

‘The game above my head.’ – Blancmange


‘Als je zelf politieker was, wat zou jij dan doen?’

Een staatsgreep plegen op de banken, het bankgeheim afschaffen en de humaniteit herinstalleren.


‘Waarom ga je de politiek niet in?’

Omdat er geen enkele van de hedendaagse partijen nog de essentiële vragen durft stellen, laat staan er redelijke antwoorden op te vinden.


‘Wat is het meest indrukwekkende kunstwerk aller tijden?’

De instorting van de WTC-torens.


‘Wat met het Vlaams Belang?’

Steek de kopstukken samen in een concentratiekamp, in de kortste keer jagen ze elkaar door de schouw.


‘Heeft Freya haar eigen thesis geschreven?’

Ze was toen bezig met haar benen te scheren voor haar eerste promotiecampagne.


'Heb je al een lief?.'

Nee, ik heb de vorigen allemaal versleten en zij mij. Als u de brokken wil komen lijmen, als een puzzel waarvan sommige stukken zoek blijven, stel dan uw kandidatuur.

U hebt een hoog I.Q., een kritisch analytische en onafhankelijke geest, een zeer brede belangstelling gaande over politiek, actualiteit en cultuur, bent een beest in bed, zacht, teder en liefdevol in hedendaags gebruik en u ziet eruit als Elisha Cuthbert?

Niet dus.