'The way you look at me.
Defies gravity.'
Ze was het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kon breken.
Met haar fondantbruine ogen, een exotisch geïnspireerde volstrekt gave huid en een figuur die model stond voor de gangbare schoonheidsidealen. Alsof Leonardo Da Vinci de gulden snede voor haar had uitgevonden.
Seksualiteit ademde uit elk van haar porieën. Hitsig, walmend door haar rode mantel met daaronder een zwarte nauw aansluitende trui. Als een gas verspreidde ze in de kamer, ik ademde haar in.
Ze keek me aan met een blik waarvan ik dacht: 'Dit is het type meisje die de overgrote meerderheid van de mannen kan breken.'
Op mijn trouwe mp3-speler startte ik 'Alive' van Josh Gabriel. Een extatische tranceplaat die niet zou misstaan op de playlist tijdens een basejump van de Eifeltoren. Op volume 10. Mokerhard, zodat ik elke gedachte die tot complicaties kon leiden wou overstemmen.
Maar de verpletterende geluidsmuur was enkel een auditieve versterking van hoe ik mij voelde:
'I feel alive. The way you look at me defies gravity.'
Ik dacht: 'Hier komen problemen van.'
Toen dacht ik aan mijn rationeel lijstje -alsof dat ooit had geholpen bij situaties als deze:
- Heb je al een vriend (of bedoelde ik eigenlijk heb je iemand waarmee je regelmatig seks bedrijft op een exclusieve basis?)
- Hebben we compatibele interesses? (of bedoelde ik eigenlijk kunnen we leven met elkaars fixaties op wat we dan ook deden in onze vrije tijd)
- Nee, ik wil niet trouwen.
- Nee, ik wil géén kinderen.
- Mag ik regelmatig gedeprimeerd op je schouder hangen als een klein kind bij zijn moeder?
- Zul je mij altijd trouw blijven, zelfs al zal ik als je schoonheid taant naar andere méér verleidelijke exemplaren verlangen?
Maar de rede ging zoals gewoonlijk, platgewelst door hormonen al knockout in de koorden door haar uppercut: die blik. Daarin lag alles besloten. Paf.
'Hier komen problemen van', zo dacht ik. Bergen. Himalaya's. Ik was niet als Hannibal met zijn olifanten.
Hoe ik verkleumd en ploeterend door de ijskou zou smeken om genade, nadat ze mij al lang verlaten had met haar warme rode jas, na mij gedumpt te hebben voor één of andere casanova.
En Samuel Beckett fluisterde vanuit zijn grafkist: 'Iets gaat zijn gang.'
Ik ging alvast liggen.
