Het was halféén ‘s nachts...
en ik vloog in een American Airlines-vliegtuig boven de Mojave-woestijn.
Meer nog: het was géén wensdroom...
het was halféén ‘s nachts...
en ik vloog in een American Airlines-vliegtuig boven de Mojave woestijn,
cirkelend boven LAS VEGAS.
In Chicago O’ Hare miste ik de connectie maar American Airlines was méér dan joviaal:
‘No problem: we’ll put ya on a jet to Dallas and transfer ya to Vegas.
Don’t worry, relax, we'll get ya to Vegas."
Maar ik gaf er niet om: Brussel Zaventem, Chicago ‘O Hare, Dallas Fort Worth en finaal Las Vegas.
We vlogen door hevig onweer boven Texas, het vliegtuig ging tekeer als een trampoline
maar zelfs als was ik toen verongelukt: it would have been with a big smile on my face.
Alles wat België mij naliet was een existentiële crisis.
Ik zou, zo zou blijken, België zelfs helemaal niet missen.
En toen gebeurde het na een reis van méér dan 12 uur:
- “Ladies and gentlemen: we’re approaching Las Vegas McCarran Airport.
The temperature is 102 degrees, the forecast is sunny.
We’re clear for descent, please fasten your safety belts.”
Jawel, u leest het goed: 102° Fahrenheit = ong. 38.8° Celcius kurkdroge woestijnhitte.
Jawel, om kwart voor één 's nachts. Was dat effen gniffelen zeg, toen ik aan dat miezerige en onvoorspelbare Belgische weertje dacht.
Als u ooit naar Las Vegas vliegt, dan regelt u het zo dat u bij nacht landt, want dat aanzicht vergeet u gegarandeerd NOOIT in uw leven: als een oase verrijst de stad uit de woestijn, als een fata morgana die er géén is. Géén foto zal het ooit kunnen bevatten.
Overweldigend, provocerend, broeierige en passioneel, vibrerend met energie...
temidden van duizenden hectaren zand en rotsen. Ik begreep Las Vegas meteen.
Ik voelde het leven in mijzelf terugkeren. Meer nog, ik zou hier nooit meer weg willen.
LEVEN.
Om het geheel nog wat te accentueren dimde de piloot de interieurverlichting en gooide ‘Viva Las Vegas’ op de aircom. Alle passagiers waren op slag wakker, naarstig loerend, in de ban van het verblindende neon lichtbaken.
ONWEERSTAANBAAR.
ON-WEER-STAAN-BAAR.
Het was kwart voor één ‘s nachts en ik voelde kinderlijke verwondering en plezier terugkeren;
het was kwart voor één ‘s nachts en ik zat in een vliegtuig met Vegas in aanschouw,
neen, het was geen droom: IK BEN HIER.
Vegas leefde 24/24u en het cliché gaat volledig op.
In Vegas vragen ze je werkelijk in een restaurant op eender welk moment van de dag of nacht:
- “Do you want breakfast, lunch or dinner?”
De airportshuttles van en naar de strip rijden er werkelijk dag en nacht.
En wie bij zijn Margarita geen zout op de rand wil, dat is pas een vreemde vogel.
Want Tequila drink je met vers limoensap en met zout op de rand.
Met een stevige zwier zette de piloot de neus omlaag.
Ik herinner mij dat Elvis uit volle borst op de aircom zong:
“How I wish that there were more than the twenty-four hours in the day,
cause even if there were forty more,
I wouldn’t sleep a minute away.
Vivaaaaaaa Las Vegas.” 
Anderhalf jaar geleden had ik tegen enkele intimi gezegd:
- Ik wed met jullie dat ik poker ga spelen in de mooiste pokerzaal van de wereld: het Bellagio op de Las Vegas Boulevard. Het walhalla van het pokerspel.
- en ik wed met jullie dat ik ga overnachten in The Flamingo Hilton (het legendarische hotel van de gangster Bugsy Siegel) in een kamer met zicht op de strip. (zie rechts: The Flamingo Hilton, gefotografeerd vanuit de Airportshuttle, onder: ingang Flamingo - © John Solitude photography)
- en ik wed met jullie dat ik vanuit Boulder City met een helikopter 450 km ga overbruggen naar de Grand Canyon. (meer foto's volgen in het vervolg van de reisreportage)
- en ik wed met jullie dat ik met een Ford Mustang diep de Mojavewoestijn in ga rijden om via Red Rock Canyon, Death Valley en The Valley Of Fire, mij aan een basejump van The Skywalk in de Grand Canyon te wagen.
En vandaag zei de piloot:
‘Ladies and gentlemen. Thank you for flying with American Airlines. We do apologise for the slight delay in the flight schedule. Welcome to Las Vegas, the entertainment capital of the world.” 
De passagiers begonnen spontaan te applaudisseren voor de piloot en de “aircrew”. Nog nooit zoiets meegemaakt: 1u ’s nachts; we waren nog niet geland en je voelde al de adrenalinerush van Las Vegas door de passagiers gieren.
Ik wandelde niet om mijn bagage, nee, ik holde erom, alsof ik de bus zou missen, maar de 'Greyhound' bussen, de 'cabs', de 'monorail', reden er werkelijk dag en nacht. Veel stipter zelfs dan de Belgische Spoorwegen.
Ik stapte in een 'airportshuttle' richting Las Vegas Boulevard (in de volksmond 'The Strip') naar 'The Flamingo'. Het was twee uur 's nachts.
De chauffeur was een struise Afro-Amerikaan, regelrecht uit een Quentin Tarentino-film. 'Hey Ya' van Outcast beukte op zijn voortreffelijke 'soundsystem'. Ik was op slag een Outcast-fan.
'Hey ya, alright now
alright now fellas, now what's cooler than being' cool?
I can't hear ya': I say what's cooler than being' cool?
ICE COLD! whoooooo...”
- 'Hey man, how are you doing? To The Flamingo right?
You’re new in Vegas? Let me warn ya: fasten your seatbelts,
Vegas drivers are the fastest and most dangerous in the world and we’re proud of it.'
Las Vegas voelt aan als een surrealistische droom maar ik droomde niet:
ik ben hier verdomme, herhaalde ik binnensmonds om het te kunnen geloven.
Ik bedacht zelfs geen dialogen: hier werden ze uitgesproken,
hier hoefde ik ze enkel nog neer te schrijven.
Ik zei, Quentin Tarentino achterna:
- 'No problem, I traveled all the way here from Europe to NOT wear a safety belt.'
-' You’ve come to the right place man, you’ll fit right in here. Welcome to the city of sin.'
We zoefden er vandoor in een luxe slee met de airco op volle bak en ik voelde een rustig en voldaan gevoel inzetten. Ik dacht aan hen die mij gek verklaarden, toen ik zei: ik ga naar Las Vegas.
Maar vandaag was ik hier en ik getuig:
VIVA LAS VEGAS.
Oh, ja... en aan zij die gewed hadden, dat ik er niet in zou slagen:
YOU HAVE LOST THE BET, NOW GIVE ME THE CHIPS.
Oh... en wedden dat, ik zelfs nog dit jaar terug ga?
Come on, hey ya :-)
zicht uit mijn kamer 28139,
topverdieping Flamingo Hilton
