Muziektrack van de dag: 'This is the day' - The The
'And all your friends and family
think that you're lucky
But the side of you they never see,
is when you're left alone with your memories
that hold your life together like glue.'
Ik plofte mij in de zetel, zette de nostalgische 70's tv-serie 'Happy Days' op, verlangend om zo snel mogelijk een catatonische staat te bereiken.
De staat der dingen scheen eenvoudiger toen, in dat tijdperk of wellicht was het omdat ik als kind nog geloofde in figuren als 'The Fonz': de man die met een handomdraai alles wat scheef was recht kon zetten onder het motto: 'Hey, be cool.'
Nog los van het feit dat 'The Fonz' met alle mooie meisjes aan de haal ging, onder het gezwind poneren van enkele oneliners, veranderde hij ook nooit van garderobe om te imponeren: een leren spijkerjakker, een onmodieuze jeansbroek en een wit t-shirt.
Mode was aan hem niet besteed, uitpakken met persoonlijkheid des te meer.
Ik vraag mij af hoe 'The Fonz' zou functioneren in 'this day and age'.
Misschien zou een gladde verkoopster zijn anti-fashion statement ondermijnen en hem een nieuwe 'moderne' look aanpraten. Daarna zou hij te horen krijgen dat hij misschien een huidcréme kon gebruiken en dat brilliantine 'out' was.
In de kortste keren zou 'The Fonz' een identiteitscrisis doormaken en men zou hem proberen te laten geloven dat zwart niet altijd zwart was en wit niet altijd wit. Hij zou van het verschrikkelijkste soort grijs moeten worden. Zijn uitspraken moesten genuanceerd worden. The Fonz zou vrouwenbladen moeten lezen om te achterhalen wat het nu eigenlijk was dat ze van hem verwachten en het nog altijd niet weten.
'The Fonz' zou naar een nieuw rolmodel moeten zoeken.
'And all your friends and family
think that you're lucky
But the side of you they never see,
is when you're left alone with your memories
that hold your life together like glue.'
Ik plofte mij in de zetel, zette de nostalgische 70's tv-serie 'Happy Days' op, verlangend om zo snel mogelijk een catatonische staat te bereiken.
De staat der dingen scheen eenvoudiger toen, in dat tijdperk of wellicht was het omdat ik als kind nog geloofde in figuren als 'The Fonz': de man die met een handomdraai alles wat scheef was recht kon zetten onder het motto: 'Hey, be cool.'
Nog los van het feit dat 'The Fonz' met alle mooie meisjes aan de haal ging, onder het gezwind poneren van enkele oneliners, veranderde hij ook nooit van garderobe om te imponeren: een leren spijkerjakker, een onmodieuze jeansbroek en een wit t-shirt.
Mode was aan hem niet besteed, uitpakken met persoonlijkheid des te meer.
Ik vraag mij af hoe 'The Fonz' zou functioneren in 'this day and age'.
Misschien zou een gladde verkoopster zijn anti-fashion statement ondermijnen en hem een nieuwe 'moderne' look aanpraten. Daarna zou hij te horen krijgen dat hij misschien een huidcréme kon gebruiken en dat brilliantine 'out' was.
In de kortste keren zou 'The Fonz' een identiteitscrisis doormaken en men zou hem proberen te laten geloven dat zwart niet altijd zwart was en wit niet altijd wit. Hij zou van het verschrikkelijkste soort grijs moeten worden. Zijn uitspraken moesten genuanceerd worden. The Fonz zou vrouwenbladen moeten lezen om te achterhalen wat het nu eigenlijk was dat ze van hem verwachten en het nog altijd niet weten.
'The Fonz' zou naar een nieuw rolmodel moeten zoeken.
