zondag, april 30, 2006

'Network' - De Filmgoden (de revival van de auteurscinema)

De al wat oudere cinefiele garde klaagt er over 'dat het allemaal niet meer is zoals vroeger' en zeker wat de Hollywood film betreft, dreigden ze bij aanvang van het nieuwe millennium overschot van gelijk te krijgen.

Het aantal brave U.S.A.-formulefilms, waarvan het scenario is uitgedokterd door marketingspecialisten i.p.v. cineasten, heeft in de 'eighties' en 'nineties' grotendeels de eens zo veelbelovende Amerikaanse auteurscinema verdrongen.

Maar er is hoop, af en toe duiken er vreemde eenden met een scherpe snavel op in de bijt:
het hallucinante 'Requiem For A Dream' van Darren Aranofsky of de scheermes scherpe, sociaal dissecterende prenten van Todd Solondz ('Happiness' en 'Storytelling'). En er was het poëtische 'American Beauty' van Sam Mendes die de witte gordijnen van huisje-tuintje-boompje spreidde.

Maar ook als actiefilms vermomde pellicule, zoals 'Fight Club', 'The Matrix' of 'Minority Report' wist, al is het bedekt onder een laag van special effects en explosies, meer te bieden dan louter entertainment.
'DE realiteit' mocht opnieuw -al was het met de kassa in het achterhoofd- in vraag gesteld worden.

En natuurlijk is er als vanouds die goeie oude Woody Allen die onvermoeibaar aan de kar trekt van de 'nothing-is-as-it-seams' cinema: Allen heeft net zoals elke veelschrijver een aantal stinkers geproduceerd, maar ook een onvolprezen meesterwerk als 'Crimes And Misdemeanors', de cinematografische evenknie van Schuld En Boete van Dostojowski.

Laat ons ook niet Michael Moore vergeten, die met 'Bowling For Columbine' en 'Fahrenheit 9/11' de geëngageerde onderzoeksjournalistiek terug op het voorplan bracht, al was het zeker wat die laatste betreft net iets te goedkoop.

En dan vergeet ik nog recente Amerikaanse parels als 'Lost In Translation' van Sofia Coppola, of 'The Hours' van Stephen Daldry.

De dictatuur van de 'happy endings' mocht al eens haperen. Bioscoopgangers mochten al eens met vragen i.p.v. antwoorden de zaal verlaten.

Zelfs de meest recente lichting Oscarkandidaten toont een duidelijke kentering van de popcorn tijdsgeest aan en een revival van de producties die meer willen zijn dan enkel een 'crowdpleaser'.

Sociaal geëngageerde prenten uit de oorden van de droomfabriek lijken weer te kunnen: 'Syriana', 'Munich', 'Good Night And Good Luck', 'Brokeback Mountain' en 'Crash', scoorden hoge ogen zowel bij critici als het publiek. Enkel 'Lord Of War' van Andrew Nicoll was net iets teveel over de Amerikaanse pijngrens om bij het recente Oscarcircus nog op sympathie te kunnen rekenen.

Krijgen we terug meesterwerken zoals uit de hoogjaren 'seventies' van het magnum kaliber als 'Network' uit 1976 van Sidney Lumet?


'Network' is wellicht DE referentie wanneer het op Amerikaanse visionaire auteurscinema aankomt.

Howard Beale is een nieuwslezer bij een 'major' Amerikaanse tv-zender, spuugzat om tussen de commercials door 'objectieve' nieuwsberichten van de auto-cue af te lezen. Gedeprimeerd van zijn mechanische rol in de nieuwsgaring en gestript van zingeving, kondigt hij plots tijdens een live uitzending aan om volgende week 'on air' suicide te plegen.

De 'tv-executives', in blinde paniek over het effect op de adverteerders en kijkcijferstatistieken, proberen al snel om de man een psychiatrisch etiket op te plakken maar, omdat de massa schreeuwt naar meer van 'de gekke profeet', krijgt Beale zijn eigen programma waarin hij in een ongeziene furie tekeer gaat met fenomenale kijkcijfers tot gevolg.

De ironie van het door sponsors gedicteerde tv-landschap leidt er echter toe dat de authentieke rol die Howard Beale bij aanvang opneemt, door de netwerkbeheerders ook weer tot controleerbare entertainment dreigt herleid te worden, want zoals zo treffend geformuleerd in Network: 'The world is a business.'

'Network' is een grandioos staaltje van gedurfde Amerikaanse auteurscinema die het tv-landschap, de macht van de grote media en hun 'onafhankelijke' nieuwsredacties volledig in de zeik zet.

Hilarisch, ontroerend en ontnuchterend en in alle gelaagdheid kunst met de grote K.

Spijtig genoeg in jaren niet vertoond op de kijkbuis -hoe zou dat komen- , en nog steeds niet verkrijgbaar op DVD in Vlaamse contreien, maar buitenlandse sites als
www.amazon.co.uk kunnen soelaas bieden voor de cinematografische fijnproevers. En zelfs de piraten van het internet hebben 'Network' in ere gehouden mits een 'divx' transfer.

dinsdag, april 25, 2006

Verhalen uit het grote dierenbos en lezersvragen

Hier komt de vitriool, laat onszelf er in wentelen tot we oplossen tot één.

Bijtijds slagen lezers erin om mijn e-mailadres te achterhalen.

Dat hebben ze dan weer via via intimi weten te bemachtigen, onder het voorwendsel het niet verder te verspreiden. Mijn e-mailadres is inderdaad niet te vinden op dit blog omdat ik rozen met of zonder doornen weiger en al meer dan genoeg stront in mijn digitale bus krijg.

Bovendien, het interesseert mij nauwelijks wat u ervan denkt, ik wil enkel dat u het leest.


U mag er zelfs commentaar op leveren, maar vreemd genoeg durft quasi niemand dat aan van de gestaag groeiende, blijkbaar gefascineerde lezers.

I am the man you loooooove to hate.

Lees mij en negeer mij, maar kom terug want ik mis u.

Bovendien, beste cyberspace kinderen, ben ik een staatsgevaarlijk individu, terug te vinden op de lijst van subversieve elementen:

Toen ik begin de 20 was mocht ik mij al gaan verantwoorden bij de bijzondere opsporingsbrigade, omdat ik legerdienst had geweigerd en zoals destijds een bevel was -op straffe van boete en detentie- mij gaan verantwoorden bij de loopjongens van de Minister van Binnenlandse Kluchten.


Stel u voor: u vliegt in de bak omdat u weigert te leren hoe te moorden.

Ik stapte er binnen zonder 'col en plastrong' maar met mijn t-shirt 'Ni maître, Ni Dieu' om er niet veel woorden aan vuil te maken. Ik kreeg er 24 maanden nauwelijks vergoede crepeer-maar-in-armoede 'burgerdienst' voor in de plaats. Om op bevel mensen te leren vermoorden heb je niet zoveel tijd nodig -slechts 12 maanden of 10 maanden als je in het land van de Führer dienstplicht ging lopen.

Om een subversief element te worden en te figureren op de lijstjes van de B.O.B. (= Bijzondere Opsporings Brigade) zoals ik, daar hoeft u nog steeds géén bommen, dreiging met terreuraanslagen maar enkel het woord voor te gebruiken.

Cut commercial-next item. Gedachten flitsen: ik moet ze vangen.

Ooit vroeg ik aan Ronald Commers, prof aan de R.U.G.:
'Hoe is mogelijk dat iemand als u 'ethica' kan doceren?'

Echt waar, zoiets begreep ik niet. 'Uit mijn ogen', schreeuwde hij, ontmaskert, alsof ik hem een spiegel voorhield. Het leverde mij een applaus van de omstaanders op, en ingetogen gedweeheid van zij die nog examen moesten afleggen. Nu, ik was nooit officieel ingeschreven, dus kon ik nog eens lachen met zo'n schertsfiguur: hij kon mij niet buitengooien want ik zat er niet in.


Hahaha, zover had hij nog niet gedacht maar ik wel: dus stond hij machteloos.
Alsof je al voorhand de stok had weggepakt waarmee hij kon slaan.

Commers, het modelvoorbeeld van de salonfilosoof, met zijn zijden 'foulartje' en kreukvrije dandykostuumpje. Commers had wellicht nog nooit de sociale klassen waarover hij orakelde van dichtbij gezien.


Wellicht zat hij zoals zoveel broeders in de loge zelfverheerlijkende rituelen te ondergaan, te bouwen aan de toren van Babel.

De vrijmetselaars van de bouwaanvragen, de clan van drinkebroeders en postjesritselaars.

Ik ben er zelfs ooit eens voor uitgenodigd maar na een korte verkenning had ik al genoeg van die megalomane heikneuters met hun passertjes.

Waarom de vrijmetselaarsloge nooit op de lijst van sekten is verschenen in mij een raadsel, zo gaat dat: wie definities bekokstoofd voor anderen ziet zichzelve niet meer.


Uit mijn ver verleden kan ik zelfs nog een telegram voorleggen van J.P. Van Rossem met de vraag om lid te worden van Rossem. 'Niet links, niet rechts, maar averechts', dat was nog eens een leuke politieke slogan.

Toen zat ik met J.P. voor een gratis 'vormingssessie' in café 't Putje' op 't Zand' in Brugge.

J.P. stoof toe met een Rolls Royce, parkeerde de auto vlak voor de ingang in de verboden zone en toen ik hem vroeg 'Ben je niet bang dat ze je wagen wegslepen?' zei hij:

'Nee, want er ligt een kaartje van Volksvertegenwoordiger voor de venster.' en ik begreep de ironie van zijn gevatte repliek.

Nee, de wetten zijn niet voor iedereen gelijk, dat gelooft u toch heus niet?
Zoiets gaat u toch echt niet aan scholieren doceren?

Zoiets gaat u uw kinderen toch niet wijsmaken?
Enkel aan de arme economische vluchteling die een overbezette pro deo advocaat toebedeeld krijgt.


Als een zoon van een textielbaron wordt ontvoerd, dan gaat het ganse nationale speurderskorps de baan op, als de dochter van een immigrante verdwijnt dan gaat m'n ervan uit dat ze het volk misschien een dienst levert vanachter de vitrines.

Komaan, laat de vitriool komen. Sneller moet het branden, scheuren, ontploffen.

Trouwens, toen ik naast J.P. zat in de Rolls, scheurend door het zwerk, begreep ik dat een Rolls inderdaad aangenamer was om in te zitten dan een Lada. En dat er om die Rolls te bouwen ook minder mensen werden geëxploiteerd in vergelijk met het ordinaire wagentje, de citroen van de-man-in-de-straat.

Het was ook een fenomenaal zicht: zo'n ongeschoren en langharige man die luidop een boer liet in een sjiek restaurant, en zich bewust provocatief in zo'n statussymbool van het establishment verplaatste.

Veel van geleerd van die man, hoe het grootkapitaal bij hem met bakken zwart geld in kartonnen dozen kwam aanzetten en hij er op reageerde 'Smijt het maar bij de andere dozen', alvorens het hen afhandig te maken.

J.P. had een I.Q. , een belezenheid en gevoeligheid waarbij het gezamenlijk corps van hedendaagse politici verbleekte. 'Geen gezeik, iedereen rijk', dat was zijn devies en toen stopten ze hem in de bak omdat hij mensen die toch al veel te veel hadden wat lichter had gemaakt: zoiets lijkt mij evident.

En toen schreef J.P. mij, ik heb het bewaard

'De enige weg naar vrijheid is permanente revolte.'

Geniaal.

De bankovervallers zijn de ware helden. Leve de R.A.F. en de C.C.C.
Blaas het allemaal op.

Voilà nog een streepje bij op de subversieve lijst, bij te houden in rapporten voor Kafka procedures in achterkamertjes.

J.P. maakte een afspraakje met zijn secretaresse dat ze hem moest opbellen terwijl hij bezoek had van gewichtige en beladen cliënten met een fictief verhaal 'over de aankoop van een privé-Jet', want zoiets schepte meteen vertrouwen in zijn klasse van cliënten.

De clan der zwarte aandeelhouders liep er meteen likkebarend in:

hier is een man die ons NOG rijker kan maken.

Denkt u nu werkelijk dat het toeval is dat er nauwelijks enige belastingscontrole die naam waardig is op grote vermogens?


Dat een arbeider of bediende tot op de laatste zuurverdiende frank wordt gecontroleerd en belast, en dat honderden bedrijven zelfs straffeloos géén belastingaangifte kunnen indienen omdat er te weinig personeel is?

En hoe de Sossen hun (arbeiders)publiek probeerden verkopen hoe zelfs jarenlange belastingsfraude in Luxemburg niet met gevangenisstraf zou worden bestraft, maar met een peulschil van een achterstallige premie, die in het niets verzinkt in vergelijk met het ontdoken kapitaal.

Maar zie ze daar eens de cannabisplanten plukken, als waren het de grootste criminelen.

Ho, ho, planten zo'n gevaarlijke substantie, terwijl er elk weekend in het café vaten met chemisch bier worden aangerukt: de drugs van de Sossen.

Trakteer ze nog een pint, voer ze zat en geef ze de voetbal, de sukkels.

Vandelanotte: zowaar ik moet u feliciteren als koning der Sofisten.

Voor de niet filosofisch aangelegden: de Sofisten waren -degelijk betaalde- redenaars die de kunst uitoefenden om eender wie die ervoor betaalde te leren hoe een anders iets wijs te maken, maakte niet uit wat, zolang het maar werd geloofd en er iemand voor betaalde.

Of zoals Kruithof het ooit zei tegen zijn studenten op café recht tegenover de Blandijn: 'Vertegenwoordiging in de studentenraad? Om te beslissen waar de Cola-automaat komt zeker?' Jawel, Kruithof ging met zijn studenten op café, niet om te zuipen maar omdat hij liever onder de studenten wou zijn, liever dan in muffe achterkamertjes waar intriges over de te verdelen postjes en budgetten werden bekokstoofd.

Maar, we dwalen af, ik zou het nog over lezersvragen hebben.


Een primeur: vragen uit de grote cybersoep, ontvangen per e-mail.

Wat betekent het pseudoniem John Solitude?

John, Engelstalig voor Jan. Leidt hieruit af de uitdrukking 'Jan Modaal'.
Solitude, Engelstalig voor (existentiële) éénzaamheid.

M.a.w. het gaat hier over de spiritueel isolate bewustzijnstoestand van Jan Modaal.

John Solitude is dan wéér een samenraapsel die klinkt als een Hollywoodster, waardoor ik meteen ook de draak met mijzelf steek.

Geef toe, zover had u nog niet gedacht.

Ik ook niet, want ik heb het nog maar pas verzonnen.


Waar haal je de inspiratie vandaan?

Ik schud het zo uit mijn zak, man.

Ik leerde blind typen maar zelfs dan nog zijn mijn gedachteflitsen mij veel te snel af om ze allemaal uit te schrijven. 's Nachts moet ik de maalstroom uitschakelen met 'Lorametazepam' wil ik regelmatig eens rust krijgen. Psychiaters noemen het 'insomnia', ik noem het gedrevenheid.


Nog andere dingen geschreven dan de columns in je blog?

> Film- en muziekrecensies op vrijwillige basis. Op vrijwillige en onbetaalde basis schrijven is de enige weg om géén enkel compromis te sluiten.

Schrijf omdat u niet anders wilt dan schrijven vanwege een onweerstaanbare drang om het woord te verspreiden buiten de geijkte en controleerde kanalen.

Zoek uw meest angstaanjagende demonen op, experimenteer met bewustszijnsverruimende middelen om u geest buiten de vastgeroeste neurotransmitoren te jagen, loop met een grote boog om de alcohol heen, creveer en ga dood in het proces en als u het overleeft, begin dan te schrijven.

Behoud de artistieke vrijheid om dt en spellingsfouten te maken: taal is een middel, geen doel an sich.

> Poëzie, maar dat draag ik enkel maar letterlijk compleet naakt voor. Zo kan ik vrouwen impressioneren met mijn groot lid, en die gevoeligheid, en zo.

> Een roman waar ik al een aantal jaren aan werk en voortdurend digitaal in de prullebak gooi omdat ik niet nodeloos nog meer Amazonepapier wil verkwisten met slechte literatuur.


Wanneer draai je nog eens als d.j.? Jouw sessies waren vroeger legendarisch.

> Hou uw gekwijl voor uw zelf man, maar toch merci.

Ik draai enkel nog voor intimi en enkel als ik volledig carte blanche krijg.


Een offer van véél geld kan ook helpen maar vraag mij nooit meer om 'Paradise by the dashboardlight te draaien' of ik sla op uw bakkes.


Voila lezers, zwelgen maar die troep.

Phara de Aguirre For President

Free Style Poëzie
opgestuurd naar Phara di Aguirre

Jij draagt het geweten van de wereld


Het valt je bijtijds zwaar

Jij scheurt opgespelde zoethoudersverhalen

Van de laffe huichelaars

Jij kleedt uit zonder achting voor de goede zeden.

Elke mens naakt


Een blik als een röntgenapparaat

Zie de huichelaars al sidderen, de laffen gaan lopen

De cijfers zal je splijten


De mens tonen


Voel je je soms alleen

Tussen Barbies en domme kloten

Denk aan mij, wachtend op Terzake


Om in jouw ogen

De onversaagde schoonheid te zien

De ex-d.j. en de ijsbeer

De d.j. is net als elke podiumkunstenaar een tragische figuur.

Zo'n clown met een opgeverfde rode grote glimlach en een wit traantje onder zijn oog.

Op feestjes, veilig verscholen achter zijn tafel, draait de d.j. deuntjes van vandaag en gisteren.

En wat de d.j., net als elke kunstenaar wil, is zijn publiek tot reactie dwingen.

Ze liefst in extase laten dansen, alsof er geen morgen is.

Het publiek die één golf wordt en drijft op de harteklop van een tribaal ritme.

Wat een wondermooi zicht is dat.

Daarin ligt de kunst.


Dit is DE herinnering die ik meedraag uit mijn carrière als ex-dj
(met heden een occasionele 'guest appearance' voor de fans):

In elke d.j.-set, draaide ik altijd met zekerheid één nummer: 'Eisbär' van Grauzone.

En zoals dat gaat in het d.j.-milieu met elk 'klassiek' nummer, bestaan er tientallen herwerkte mixen van het origineel. Ik legde destijds mijn hand op de nu zelden te horen coverversie van 'Eisbär' door de groep 'Iglu', omdat ik de herwerkte 'intro' zo passend vond, en schakelde dan over naar de originele versie van Grauzone.

'Eisbär' draaien was en is nog steeds zo'n beetje mijn muzikale handtekening en statement.
Mijn vast publiek wist dat en zoals dat gaat krijg je dan al snel een bijnaam: De Ijsbeer.

En na een tijdje, begon het vaste publiek het refrein van het nummer -al dan niet in staat van dronkenschap- mee te scanderen.

En zo gebeurde het dat op één dag, op het stomende hoogtepunt van een d.j.-set, toen ik wist van: 'Ik heb het publiek hier in mijn zak', Eisbär draaide, de 'fader' (voor niet ingewijden: dit is de schuiver op het mengpaneel waarmee een d.j. het volume bepaalt) volledig naar beneden haalde en het publiek uit volle borst verder bleef scanderen, de massa mij strak aankeek en er één stem luidkeels klonk:

'Eisbär, Eisbär, Eisbär, ... ' , terwijl ze erbij klapten en stampten.

300 opééngepakte mensen die 'Eisbär' zingen in een snikhete keet, een hoogst surrealistisch zicht. Enkel een gevoelige ziel weet dat zo'n moment poëzie van de meest ontroerende soort is.

En hoewel velen gezien de Duitstalige tekst wellicht niet volledig beseften welk refrein ze zongen, gaf mij dat voor enkele luttele momenten het gevoel van:

We zitten hier toch maar allemaal met zijn allen mooi samengepakt op Antartica.



Hierna volgt de volledige vrije Nederlandstalige vertaling van Eisbär van Grauzone
(inclusief de introtekst later toegevoegd in de versie door de groep 'Iglu'):

De ijsbeer is de heer van Antartica
Koning van de Polen
De vorst van het eeuwige ijs

Eenzaam maar trots trekt de Ijsbeer over land en meer

naar de warmte van de zon in het Noorden

Twee lichtende ogen en een scherpe snuit

Volkomen alleen kan enkel een echte ijsbeer zijn


Ik wou dat ik een ijsbeer was


Dan zou ik niet meer triest zijn, tot inzicht komen:

Ijsberen moeten niet huilen



En als u nu zich enigszins kunt identificeren met deze kleine 'memoire' van een ex-d.j.,
doe hem dan een plezier, en draai 'Eisbär'.









maandag, april 24, 2006

Poëzie voor een lezer

Ik ga er prat op zo'n weblog te zijn waarop u niet elke dag hetzelfde dag kunt lezen, zodat ik voortdurend ontsnap aan definities.

Zo kunt u hier maatschappelijke observaties, film- en boekrecensies, muzieklijstjes, poëzie, persoonlijke beslommeringen, reflecties over kunst, gal en occasioneel tedere verklaringen lezen.

Zoiets als je lezers met rotte vis op het gezicht slaan, om dan rozeblaadjes rond te dwarrelen.
En dan, vooraleer ze tijd hebben om te bekomen, kotsen op de scéne en oprecht vragen:
'Smaakt het?'. En ondertussen is de smurrie weeral in haute cuisine veranderd. Zoiets.

Enfin, dat betracht ik toch.

Als ik het zelf nalees, dan is het vaak barslecht -en onderga ik de persoonlijke schande om ooit zo'n rot ei te hebben gelegd-. Bij zeldzame uitzondering waan ik mij als Anthierens, mijn rolmodel, die als een bevrijde redenaar en visionair fulmineerde, opgejaagd door zijn eigen demonen die hem uitscholden voor huichelaar mocht hij anders hebben gehandeld.

Niet als zo'n entertainer, lekker in een hondehok gestopt, die u op tijd en stond van het verwachte kunstje voorziet: 'Geef eens een pootje.' Ik ben de man die het prachtig zou vinden mocht die hond op zo'n commando zijn baasje van een straal zeik voorzien.

Stel je voor: je hebt zin in een hapje en gaat naar restaurant x vanuit de verwachting dat de kreeft fijnzinnig is klaargemaakt en de garçon snauwt u meteen toe: 'Fuck You, vandaag zijn het spruiten en je kunt je miezerige fooi in je hol steken.' En in plaats van de verwachte muzak in de lift, krijgt de bediende het in zijn hoofd om hard core metal -een genre die ik zelf niet kan appreciëren- op 10 te draaien.

Maar toch, ewel, voor zo'n garçon en zo'n bediende zou ik applaus geven.

Niets is erger dan gekunsteld gedwee gedrag: ik verwacht dat de vijand van voren komt en dat we op elkaars gezicht timmeren, niet elkaar de dolk in de rug steken.

En om alweer meteen terug aan de definiëring te ontsnappen, als ware ik enkel een cynicus, dit is van eigen hand voor een lezer:


Geschenk

Een doosje zou ik willen zijn
Jij die zachtjes de verpakking afscheurt
Mij openvouwt en vind wat je wou als cadeau
En ik vind mijzelf in je hand

En als de twijfel komt
Dan knijp je even
En ik fluister ‘alles zal wel in orde komen’
Tot je terug lacht

Zo’n grote en stoere jongen zou ik zijn
Voor jou vechten met draken en zo
Dan dep jij mijn wonden
En je fluistert op jouw beurt
'Alles zal wel in orde komen’
___

Voila, lieve lezer, haal mij neer: de borst vooruit en de dolk is binnen handbereik.

zondag, april 23, 2006

Joe Van Holsbeeck, de lijstjes en Samuel Beckett

'Laat ons alles ophopen tot er géén plaats en géén licht meer is voor meer.'

- Samuel Beckett- uit 'Molloy'.

Over Samuel Beckett:

'The farther he goes the more good it does me. I don’t want philosophies, tracts, dogmas, creeds, ways out, truths, answers, nothing from the bargain basement. He is the most courageous, remorseless writer going and the more he grinds my nose in the shit the more I am grateful to him. He’s not fucking me about, he’s not leading me up any garden path, he’s not slipping me a wink, he’s not flogging me a remedy or a path or a revelation or a basinful of breadcrumbs, he’s not selling me anything I don’t want to buy — he doesn’t give a bollock whether I buy or not — he hasn’t got his hand over his heart. Well, I’ll buy his goods, hook, line and sinker, because he leaves no stone unturned and no maggot lonely. He brings forth a body of beauty. His work is beautiful.'

- Harold Pinter-

Over Joe Van Holsbeeck, de lijstjes en Samuel Beckett

Lijstjes opstellen is een heikele onderneming. Ze komen tegemoet aan een 'efficiënte' tijdsgeest waarin we leven met synthesen, netjes vacuum ingepakt als een bewijsstuk en die onthechte stukken benoemden tot de werkelijkheid.

'Zo zit dat.'

Onlangs maakte een lezer mij attent op het lijstje favorieten van films in mijn profiel. Bij nader inzien is die lijst verre van compleet, en op een ander moment zou het lijstje er anders uitzien.
Nochtans zullen lezers mij op basis van een momentopname één of ander beeld toedichten en hun beeld met wie ik ben verwisselen. We zullen vooral onszelf zien en denken dat het de andere is.

Maar de tijd achterhaalt ons allen.

Hoeveel 'favorieten' som je op: is het mogelijk om een top 10 lijstje op te stellen, netjes chronologisch gerangschikt? Wat bewijst het lijstje: enkel de definitie die je daar zelf aan gaf op dat eigenste moment. Niettemin: we houden er allemaal van, het geeft ons het waanidee dat we op één of andere manier snel grip kunnen krijgen op de werkelijkheid en haar gevangen zetten: hap -en slikklaar zoals fastfood.

Ziehier de videobeelden van de daders: 'Dat zijn de schoften en het zijn nog makakken ook'.

Weinig zaken lijken zo onwennig dan het besef dat er ons véél meer zaken overkomen, dan wij er zelf voor kiezen.
Had Joe Van Holsbeeck die met zijn mp3-spelertje het centraal station te Brussel inliep kunnen vermoeden dat hij binnen enkele minuten zou worden overvallen en afgemaakt met een messteek?

Dat bijstaanders vlug zouden doorlopen om hun trein te halen: zo'n tafereeltje past natuurlijk niet in het lijstje van je dagelijkse routine.

Vandaag is er een betoging om te protesteren tegen 'brutaal' geweld alsof er er een andere vorm van geweld bestaat. We zullen betogen als tegen verwerpelijke individuen, het kwaad dient uitgeroeid met meer blauw op straat. Opportunistische politici zullen mee opstappen uit 'steunbetuiging', de handen in onschuld wassen en morgen met de vinger wijzen naar de oppositie.

Als kleuters zul je hen zien tekeergaan, grabbelend naar een stift zodat u later het bolletje kunt inkleuren. Grabbelend als mestkevers die stront tot bolletjes rolden en zelf tot stront zijn verworden.


'Wij hebben er niets mee te maken, dat hebben wij niet gewild', 'Dat zijn de slechten', 'Er zijn te weinig jeugdgevangenissen', 'Hardere aanpak'. 'Waarom hebben hulpverleners zoiets niet kunnen voorkomen?'

Laat ons een vossejacht inzetten op de daders zoals op heksen en terug aan de inquistitie beginnen. Laat ons het kwade identificeren met een gezicht en dat aan alle vitrines van de winkelstraten plakken.

Nochtans mogen morgen Belgische wapenfabrikanten in alle legaliteit hun productie voortzetten bvb. door ook wapens te leveren aan stroman regeringen die als enig doel hebben om westerse kapitaalkrachtige ondernemingen in hun land te vestigen (onder het mom van 'democratie') die de plaatselijke bevolking van hongerlonen zullen voorzien.

Argument: het is beter aan een hongerloon te werken dan te creperen. Jullie zouden verdomme blij moeten zijn dat jullie aan een hongerloon mogen werken, anders zouden jullie gewoon zand kunnen vreten.
Hou ze arm, dan kunnen ze enkel aan een lege maag denken en als ze braaf zijn dan krijgen ze misschien een mp3-spelertje.

Diegenen die onze grens oversteken als 'economische vluchteling' -omdat ze bvb. noch wensten te creperen, noch aan een hongerloon te werken- die zullen we netjes terugsturen en hen verplichten om negers te blijven zodat we ons t-shirt lekker goedkoop in de Hema kunnen kopen.

Managers met toplonen, die niet bekend worden gemaakt, zullen zich op de borst kloppen en onderscheidingen krijgen van een blad als Trends. Operatie exploitatie: geslaagd, de aandeelhouders zijn tevreden met de dikke coupon.

Vrouwen zullen bij bosjes als hoeren aan de slippen van machtige en kapitaalkrachtige mannen hangen en mannen zullen zich als hoeren gedragen voor de hoogste stok in het kippenhok.

En er zullen leningen voorzien worden met rentes door nog meer kapitaalkrachtige ondernemingen: wie geen geld heeft moet nog meer geld uitgeven om wat leengeld te krijgen.


Diezelfde ondernemingen zullen onder een bombardement van reclame en 'lifestyle' magazines ons de lijstjes proberen op te leggen waarnaar we moeten leven om als succesvol en gelukkig door te gaan.

Hoe we moeten worden: 'flexibeler', 'dynamischer', 'efficiënter'.

Elke zomer een ander modekleurtje, een nieuw design van wagen, een snellere computer, een moderner huis met design meubelen, een Playstation en een dunnere I-Pod, wittere tanden en een esthetisch mooiere neus, sporten om het gênante vet weg te werken, bij voorkeur met schoenen van Nike.

We zullen onze huizen volproppen en een verpletterende leegte voelen.

Liberalen zullen dat idee als vrijheid verkopen. Als we leven in een samenleving waar de enen al véél te véél hebben en de anderen véél te weinig dan is het idee om minder aan herverdeling te doen complete waanzin.

Tegenwoordig moet je betalen om minder reclame op t.v te zien door bvb. een abonnement te nemen op Prime of enkel nog naar BBC te kijken -zowat de enige verworvenheid die Thatcher niet kon neerhalen. Je moet een sticker op je postbus plakken om minder reclame te zien i.p.v. bvb. eerst toelating te geven dat een wildvreemde een bundel psychologisch uitgedokterd verleidingspapier in je bus komt proppen.


Oh ja, en we zullen de moordenaars van Joe vatten en hen tot de goorste soort van criminelen benoemen, er met rode pijltjes naar wijzen:

'Zie daar, dat zijn de schoften, daar hebben wij geen uitstaans mee.'

Hen aan de schandpaal hijsen om te beschimpen en welk een schande het wil is, hen opbergen in steeds meer uitpuilende gevangenissen en er nog meer bouwen.

Maar de vraag: 'Hoe komt het dat een jongere een andere jongere vermoord voor een mp3-speler' die zullen we nauwelijks stellen.


De priester zal preken en dan terugkeren naar de Vaticaanse bank.

Noch zullen wij ons afvragen waarom zoveel bijstaanders de gewonde jongen voor dood achterlieten omdat ze nu éénmaal de trein moesten halen want 'the show must go on.'
Het past niet in het lijstje: een antwoord hierop geven kunnen wij niet.

En ik wou dat ik een hand had om vast te houden vandaag, ogen om in te kijken, haar om in te strelen en een stem die mij zachtjes fluistert 'dat alles wel in orde zou komen.'Hoe graag zou ik dat willen geloven.

zaterdag, april 22, 2006

Flashbacks

Ik werd geboren in het jaar toen mensen voor het eerst landen op de maan, en de 'flower power' generatie nog droomde over verandering en die mogelijkheid tastbaar werd, al was het maar in het collectief bewustzijn van zij die erin geloofden.


Naarmate ik ouder word, placht ik al eens te mijmeren over het verleden en de vraag te stellen:

Wat waren DE momenten van complete verwondering in mijn leven?

Zie hier mijn top 5 van onuitwisbare indrukken: de grote kluis van gegravuurde herinneringen opengesteld als in een museum.


Momentopnames waar sterrenstof herinnert aan kometen, voor zij uit het zicht verdwenen en mij met verlangen vervulden tot de constellatie terug oplicht.

Belevenissen die mijn leven tekenden, zoals een blauwdruk de voorstelling van een huis oproept.


Het gevoel dat je voor even op die plaats was, waar je behoorde te zijn en alles zijn weg vond:
toen er géén enkele twijfel was, maar een volstrekte zekerheid van: dit is mijn ritje op de caroussel van het universum.


Flashback 1

Zij Muriël, 17, van Luik, ik 19.

De plaats van het gebeuren: discotheek Yab-Yum, Langestraat, een ooit legendarische, nu vergane stek van het betere nachtleven in Oostende. De d.j. draaide een hoogst eigenzinnige mix van funk, disco, new wave en alles wat enigszins een aanstekelijke beat had.

Yab-Yum was toen als het ware DE plaats van de 'muziekconnoisseur' die ook over rekbare benen beschikte.
De d.j. was mijn mentor en startte mijn grote ontdekkingstocht doorheen alle genres van muziek en zijn voorbeeld zou mij later inspireren om later zelf gedurende ongeveer vijf jaar elk weekend in een Jeugdhuis te draaien.

Het moment: Mike, één van mijn vrienden, had de vriendin van Muriël in het vizier. We sloten een pact zoals jongens op jacht doen: jij de vriendin, ik haar.


Vier uur 's morgens: 'Don't you forget about me' van The Simple Minds, vooraleer ik haar in mijn armen sloot en nergens anders meer wou zijn. Zij sprak nauwelijks Nederlands en ik Frans stijl 'americain préparé'. Het was géén bezwaar: we vonden elkaar in één blik van herkenning en verlangen zonder véél woorden. We hielden elkaars hand vast als gidsen. Zij moest de dag erna terug vertrekken naar Luik en we bleven bij elkaar tot op het moment van het vertrek, zonder slaap. Ik heb haar nadien nooit meer terugzien maar ze schreef haar afscheid gebeiteld in mijn herinnering.


Flashback 2

Plaats: Moortsele. 10.000 meter hoogte, een gammel klein 'Cesna' vliegtuig.


Ik vooraan de 20. Ik wou weten hoe het voelde om in vrije val, dwars doorheen het wolkendek naar beneden te storten. Het signaal: 'one, two, three go'. Een mengeling van doodsangst en pure euforie: valsnelheid boven de 200 km per uur gedurende ongeveer 30 seconden. De luchtweerstand zo hoog, dat er een zwevend gevoel optreedt.

Ik was voor even een vogel, die uitkeek over de aarde.


Flashback 3

Zij Martine, van Oostende, 19, ik begin de 20.


Plaats: het lokale jeugdhuis De Kim. Ik, een toen populaire d.j. die praktisch elk weekend een publiek van 200 a 300 man uit hun dak liet gaan. Ik zag haar terwijl ik aan het draaien was en stuurde een collega op haar af 'als ze even wou naar de discobar komen'. Ik vraag haar zonder dralen: 'Heb je zin om samen eens uit te gaan', zij zegt 'Ja' alsof het een vanzelfsprekendheid was.

In dat ene moment wist ik dat bij haar wou zijn en uiteindelijk hadden we twee jaar een relatie met elkaar. We leefden niet lang en gelukkig, maar meer dan voldoende om haar te koesteren als een doosje waarin je een steen bewaart die je aan de zee herinnert.


Flashback 4

Zij Caroline van de U.S.A., studeerde aan de Sorbonne, 23, ik 23.


Plaats: nogmaals de discotheek Yab-Yam, Langestraat Oostende.

Mijn vriend stapt met knikkende knieën op haar vriendin Thérese af, ik sta te observeren hoe deze poging tot contact zal uitdraaien. Maar, ik kreeg hiertoe nauwelijks de tijd want Caroline stapt op mij af. Ze had een onweerstaanbare mix van temperament en verlegenheid. 48 uren zonder slaap.

Ze had een vriend in Parijs, maar het leek haar weinig uit te maken: één week later zat ik met haar koffie te drinken in Mont Martre, Parijs. Ze koos uiteindelijk voor de meest praktische oplossing -terug naar de U.S.A.-, maar ik weet dat toen België, Frankrijk en de U.S.A. allemaal voor even één waren.


Flashback 5

Een vriend van mij studeerde filosofie en raakt via de lessen culturele antropologie gefascineerd door de rites van Mexicaanse indianen, waarbij er psychedelische natuurmiddelen (paddestoelen, cactussen en sommige kruiden) worden gebruikt om tot een verruimde bewustzijnstoestand te komen.


Ter voorbereiding lezen we:

- Aldous Huxley ('The Doors Of Perception')
- Carlos Castaneda ('The Teachings of Don Juan: A Yaqui Way of Knowledge')
- Dr. Timothy Leary ('The Psychedelic Experience')
- Dr. Stanislav Grof ('Realms Of The Human Unconscious - observations from LSD research')

In de golden sixties doopten nogal wat vooraanstaande psychologen en kunstenaars LSD (het chemische equivalent van het natuurmiddel psylocibine paddestoelen en mescaline cactussen) als de ultieme trip naar zelfonderzoek, het openen van de deuren van de perceptie en de overstijging van het ego.

Na véél research en de juiste connecties vinden in de onderwereld van het nachtmileu, bemachtigen we enkele 'papertrips' ('slang' in het drugmilieu voor vloeipapier, gedoopt in l.s.d).

Een half uur na inname zal niets ooit nog hetzelfde zijn: plots begreep ik de essentie van de Boeddhistische filosofie 'Alles is één' want klank, kleur en ego vloeiden symbiotisch in elkaar over: een gegeven dat psychologen 'synergie' noemen.
Als je zonder angst loslaat, bevind je je voor even in de smeltkroes van het nirvana. Het universum als één kloppend hart van Yin en Yang.

Spiritueel ingestelde natuurvolken noemen de ervaring 'de weg van de sjamaan', hedendaagse westerse onderzoekers -met uitzondering van enkele dissidente wetenschappers- noemen het pejoratief 'een psychose'.

Ter verantwoording en waarschuwing voor psychonauten in spe:


Deze ervaring is absoluut NIET aan te raden voor conservatieve, angstige of instabiele personen en is zeker niet te gebruiken puur voor entertainment doeleinden. LSD is ZEKER NIET geschikt als een partydrug en het is onverantwoord om dit (illegaal) middel in te nemen zonder degelijke research en psychologische voorbereiding vooraf (zie bovenstaande literatuurlijst).

Een observator die nuchter blijft en een veilige rustige (natuur)omgeving is een noodzaak.
Onderga deze ervaring enkel met personen waar je je voor 100 % vertrouwt bij voelt en die bij voorkeur reeds een psychedelische ervaring hebben ondergaan. LSD is een potentiëel zeer gevaarlijke ingrijpende psychologische gebeurtenis bij roekeloos gebruik, maar een middel voor zij die zonder vooroordelen het menselijk bewustzijn in alle facetten wensen te verkennen en zichzelf kunnen openstellen voor een grensverleggende psychologische ervaring.


En zo kom ik terug naar de roots waaruit ik ontsproten ben: een kind uit de generatie van de sixties.

Zij die nog droomden, idealen en principes hadden en voor wie een utopie géén lelijk woord was.

donderdag, april 20, 2006

'Leaving Las Vegas' - De Filmgoden

'Leaving Las Vegas' vond ik zo'n magistrale film dat ik zowel de DVD, de roman, de soundtrack EN de poster ervan in mijn bezit heb.

Hoewel ik de film zeker al een vijftal keer heb gezien in verschillende omstandigheden (op groot doek, op tv, alleen of met vrienden), kan ik niet anders dan steeds opnieuw ontroerd worden, in het bijzonder door de verpletterende eindscéne.

Zowel de literaire - , beeldende - , muzikale - en podiumkunsten kunnen mij sterk intrigeren, maar de sterkste cinema slaagt erin al het vorige te verenigen in één multimediaal gebeuren.


'Leaving Las Vegas' van Mike Figgis, naar de gelijknamige roman van John O'Brian, is zo'n zeldzame en delicate parel van evenwichtskunst.

Nicholas Cage vertolkt grandioos de gebroken man Ben, die na een onverwerkbare verlieservaring zijn verdoving in de drank zoekt. Wanneer hij zijn job verliest en met een gouden handdruk aan de deur wordt gezet, besluit hij om nog éénmaal de bloemetjes buiten te zetten in Las Vegas.


Het doel: zichzelf al feestend letterlijk dood drinken.
Ter plaatse komt Cage in contact met prostituee Sera (al even schitterend vertolkt door Elisabeth Shue). Wat een betaalde wip moest worden, groeit uit tot een unieke romance.

Ik zou er bij kunnen vertellen wat deze romance zo indrukwekkend maakt, maar uiteraard zou dat enigszins afbreuk doen aan een eerste kijkervaring.

Rennen naar de dvd-theek, of tegenwoordig ook verkrijgbaar voor ongeveer 8 € in de FNAC, Free Record Shop of Mediamarket.

woensdag, april 19, 2006

Hans Teeuwen For President

Ik ben geen Vlaamse chauvinist: in de 1ste plaats voel ik mij een wereldburger, slechts op de laatste plaats een Vlaming.

Alle vormen van schreeuwerig nationalisme herinneren mij aan marcherende Duitsers en dwangbuis glorifiëring en vergoeilijking van bloed en bodem. Het succes van het 'Vlaams Belang' beschouw ik als een graadmeter voor de intelligentie van de Vlaamse inwoners.

Ik ben niet discriminatorisch: ik beschouw alle klassieke godsdiensten als achterlijk en ik verzet mij tegen elke vorm van censuur als een totalitaire poging om de vrijheid van expressie aan banden te leggen.

Een hoofdrol voor Mohammed in een vrouwonvriendelijke pornofilm moet kunnen, net zoals Christus zou kunnen figureren in een sm-prent: beiden zouden, hoewel niet subtiele, artistieke uitingen met een intrinsieke boodschap zijn.

De kunstenaar heeft niet als taak zich af te vragen wat wel dan niet kan maar enkel de drang om de werkelijkheid in al zijn facetten te verkennen en zich in alle vrijheid te uiten. Beknot die vrijheid op éénder welke manier en je hebt (intellectueel) fascisme en de dictatuur van de grootst gemene deler -ook beter gekend als commercie.

De geschiedenis zou ons ondertussen al moeten geleerd hebben waar zo'n gedachtegoed eindigt, niet dus ... Over smaak valt te twisten, over de vrijheid ertoe niet.

Ook in de 'Vlaamse' kunsten in de breedste zin van het woord dreigt er een tendens van misplaatste bewieroking en mediageil 'pluggen' van namen van eigen bodem.


Alle eer aan en een diepe buiging van respect voor zij die dit waardig waren en alle namen die ik onmogelijk kan opnoemen, maar toch een kleine bloemlezing. Ik was het zeker niet eens met alles wat jullie schreven, zongen of declareerden maar ik bewonderde er de nimmer aflatende moed van, ik heb jullie lief:

Johan Anthierens (auteur en journalist), Frans Verleyen (voormalig hoofdredacteur van de Knack), Wim Elsschot (auteur), Jean-Pierre Van Rossem (auteur en politicus), het vroegere werk van Herman Brusselmans (auteur), Herman Deconinck (auteur), Jacques Brel (musicus), Jaap Kruithof (professor emeritus R.U.G.), Jef Sleeckx (politicus en 'echte' socialist -de bende softies en huidige verraders van de SP.A kunnen hier nog wat van opsteken-), ...

Maar fluimen voor de kunstmatige bewieroking van Vlaams non talent als bvb. Guy Mortier (verantwoordelijk om Humo te laten verzakken tot een mainstream sensatieblaadje en quasi reactionistisch tijdschrift van zogenaamd progressief Vlaanderen die nog steeds denkt dat rockmuziek revolutionair is), Geert Hoste (would be politiek satiricus, maar dan wel niveau zatte moppentapperij aan de toog), Raf Coppens (stand down comedians die enkel de muffe en braaf burgerlijke oudejaarsavondconference op VTM ambieert), Stevaert en zijn teletubbies (socialisme als ideologie vernauwd tot gratis barbecues en pinten en een klasseloze maatschappij waar multinationals en werknemers in pijs en vree aan elkaars belang denken).


Eh, ik hou er maar mee op voor ik het weer zuur krijg van dergelijk bedrog.

Zonder een gewiekste en georchestreerde marketingcampagne in de Vlaamse pers zouden de voorgenoemde heren nog steeds de parochiezalen en bejaardentehuizen afdweilen, waar ze het publiek braafjes in slaap konden wiegen met hun hopelijk-stoten-we-niemand-echt-tegen-het-hoofd acts.

Toegegeven: cabaret en stand up comedians behoeven ballen om moederziel alleen de scéne te bestijgen en wanneer ze falen, falen ze alleen. Op schrijver na, is de cabaretier wellicht de éénzaamste en kwetsbaarste der kunstenaars. De schrijver kan zich nog verschuilen achter een naam of pseudoniem zonder gezicht, maar de caberetier kan niet op anonimiteit rekenen.

Schrik om af te gaan, de drang naar succes of de angst om het publiek echt op stang te jagen, heeft de Vlaamse cabaret scéne laten verworden tot een gebeuren waar 'entertainment' brengen het enige doel is. Door de wildgroei en promotie van het genre is het niveau ervan gedaald tot moppentapperij van de alcholist in het locale café.

En dan is er Hans Teeuwen uit Nederland ...

In vergelijking met het Vlaamse aanbod is Teeuwen één brok losgeslagen pure energie die zijn publiek aan een hels tempo bombardeert met absurde verhalen over de menselijke conditie. Vaak had ik tijdens het bekijken van zijn performances, schrik in zijn plaats dat hij uitgeput zou neerstorten op de scéne.


Teeuwen kiest nooit om te scoren met vulgaire politieke billenkletsers, stijl Geert Hoste Dehaene-is-een-dikke-vent maar met een meedogenloze dissectie van de gangbare waarden en normen.

Voortdurend de pijngrens aftastend, brakend van ingewanden, kotsend van verontwaardiging, doorregen met passie en perversie maar ook wondermooie ontroering, vervoering en vertedering. Kortom, het ganse spectrum van de menselijke psyche doorwrocht in één verpletterende voorstelling.

Hans Teeuwen: een poëet van het zuiverste geschonken water, een man uit een stuk, een zeldzame held van de scéne op de desolate grens van genie en waanzin. Mocht ik homoseksueel aangelegd zijn dan zou ik deze man intens beminnen en met plezier in sensuele pijpbeurten voorzien.

Het is verdomme een regelrechte schande dat de opnames van zijn legendarische one-man-shows, nu verkrijgbaar op DVD, nauwelijks enige aandacht krijgen in de Vlaamse pers.
Wellicht is het te pijnlijk voor de Vlaamse plagiërende copycats om eraan herinnerd te worden dat er ook nog zoiets als origineel en compromisloos talent bestaat, niet mikkend op de muf burgerlijke eindejaarsconference formule maar straight-from-the-gut-in-your-face vitriool en zijdezachte podiumkunsten.

Mocht u Teeuwen niet kennen, spoed u naar de FNAC -zowat de enige winkel die momenteel de Teeuwen DVD's in de rekken verdeeld- (de G.B. is wellicht niet te vinden voor dit soort gein) en start met 'Trui' met de hilarische en briljante 'bidden' openingsact.

Meer info over Teeuwen.

dinsdag, april 18, 2006

Gevraagd: prinses / Aanbod: ridder

Net zoals elk kind van mijn generatie, ben ik beïnvloed door de populaire beeldcultuur uit mijn jeugdjaren.

Welke ambitie kon ik anders koesteren dan later ooit zelf een held te worden die ten strijde trok tegen onrecht? 'Held zijn' of 'ridder': dat was nog eens een full-time job om op je visitekaartje te laten drukken.


Wiske of de Rozemiekes, gekneveld en geboeid dienden altijd bevrijd en gered te worden door Suske of Jommeke. Maar Suske en Jommeke zitten tegenwoordig in een identiteitscrisis: ze kregen te horen van Wiske en de Rozemiekes dat zij hunzelf wel zouden redden en dat Suske en Jommeke 'male chauvinist pig's' waren als ze het wel zouden doen.

Mijn licht sadomasochistische dominante aanleg is waarschijnlijk een gevolg van zo'n beeldcultuur.
In nogal wat populaire stripverhalen spelen meisjes meestal de rol van geknevelde, wachtend op Suske, Jommeke of De Rode Ridder of ik die ze kwam redden.

Nu, een paar decennia later vind ik het idee dat meisjes geboeid zijn erotiserend in die zin dat ze tenminste niet zo gemakkelijk kunnen weglopen.


Nog altijd hou ik de deur open voor vrouwelijk gezelschap vooraleer zelf binnen te stappen, alsof een vrouw niet in staat zou zijn om zelf de klink om te draaien.

'Knight Rider', destijds een populaire tv-serie die nogal wat succes bij jongens kende had één 'catchy phrase': 'Michael Knight, a lost and lonely knight in a dark and dangerous world.'
Als puber kun je je gemakkelijk identificeren met zo'n uitgangspunt: 'Ik ben een verloren en eenzame ridder in een donkere en gevaarlijke wereld.' Nu ik erover nadenk: ik kan mij er nog steeds mee identificeren.

Of wat te denken van 'The A-Team'? Catch phrase: 'If you have a problem, if no one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team.' Toen zocht ik in de telefoongids het nummer op van 'The A-Team' maar het was niet te vinden. Als ik het A-Team ooit vind dan is het een understatement te zeggen dat ze rijkelijk te laat zijn. Ze hebben dan waarschijnlijk ook véél werk tegenwoordig met al dat onrecht en zo, of misschien gaven ze er de brui aan na een burnout.



Ik ben nog steeds op zoek naar een prinses:

Profiel: bevindt zich af en toe in geknevelde houding -liefst schaars gekleed- en kan zelf geen klink van deur openhouden. Pist niet rechtop. Wil nog lang en gelukkig leven met mij en geen ander.

In de aanbieding: ridder, stijl Don Quichotte.

maandag, april 17, 2006

Free Style Literatuur

Braak de stroom van bewustzijn en zintuigelijke indrukken uit in brokken van vastgepinde letters met scherpe randen.

Vergeet structuur en consistentie: uw enige houvast is illusie.

Durf uzelf te voelen en u complementeus een gek te laten noemen:

Waanzin, niet orde is de meest natuurlijke staat van zijn.

Zet 'Rise' van Public Image Limited op 10 en schreeuw:

'I could be wrong, I could be right.
I could be black, I could be white.
Anger is an energy.
May the road rise with you.'

Op bergtoppen van euforie zal ik dansen, in kraters van verlangen en gemis vallen met een bulderende schaterlach over alle ketens die mij weerhielden.

Luister naar de intro van Primal Scream's 'Loaded':

'- Just what is that you want to do?

> Well, we want to be free.
> We want to be free to do what we want to do.
> We want to get loaded and we want to have a good time.
> And that's what we gonna do...
> All the way baby let's go.

- We gonna have a good time. We gonna have a party.'

En ik zou eraan toevoegen: 'What else is there to do?'

woensdag, april 12, 2006

John Solitude Live Performance In Berlin

'Never belong to any club that wants you as a member'. - Groucho Marx-

Wie dit weblog met enige regelmaat volgt -het aantal regelmatige lezers stijgt gestaag, waarvoor dank-, zal -zoals het des mensen is- wellicht mij al gecatalogeerd hebben onder één van de volgende rubrieken of combinaties ervan:

cynicus, (ex)-romanticus, nihilist, arrogant, gevoelig, pervers, bot, seksist, emancipatorisch, misantroop, megalomaan, bescheiden, juist, fout, links-rechts-of-averechts, ex-d.j., schrijver, poëet, kunstenaar, maatschappelijk assistent, gek, geniaal, ...

In categories indelen, van etiketten voorzien en vervolgens classificeren geeft ons het wanidee dat we 'de realiteit' kunnen vatten of de ander tot een gemakkelijk hanteerbaar blokje kunnen reduceren met een kant en klaar handleidingsboekje.

Zelf heb ik er altijd van genoten om mensen op het verkeerde been te zetten door op sommige momenten bvb. standpunten te verdedigen waar ik persoonlijk totaal geen uitstaans mee had, puur om de relativiteit aan te tonen en het principe van de-twee-kanten-van-het-verhaal geen onrecht aan te doen.


Zelfs de grootste gek heeft valabele argumenten.

Ook zo'n uitdrukking als 'de twee kanten' is natuurlijk een belachelijke simplifiëring van de fenomenen, want er zijn een oneindig aantal nuances variërend per nanoseconde.

Maar goed, zo'n intellectuele oefening is natuurlijk een bij-voorbaat-tot-mislukking-gedoemde poging om ons eigen ego te overstijgen, maar aanbevelingswaardig, niettemin, al is het maar voor even onze eilanden vanuit vogelperspectief te bekijken.

En bovendien scoor je hiermee steevast hoog op testen in emotionele intelligentie, zoals ondergetekende. Ik speelde het ooit eens klaar om 'grote onderscheiding' te behalen als enige van meer dan 300 studenten, met als doorslaggevend vak 'psychologie' -goed voor 10 studiepunten- waarvoor ik een 19/20 kreeg toebedeeld. De docent in kwestie begroette mij enkele jaren geleden op een oudstudenten reunie als 'de beste student die deze instelling ooit heeft gehad'.

De realiteit is dat ik enkel de regels van het spel met succes analyseerde, wat grosso modo neerkomt op reproductie van de meest gangbare gedrag- en denkwijzen van een intellectuele elite klasse, die zichzelf masturberen op hun visie. Ik maakte er al snel komaf mee door te stellen dat het allemaal reductionistische onzin was en werd op slag minder populair.

Zo voel ik mij tot géén enkele partij aangetrokken die niet als logo alle kleuren van de regenboog heeft.


Minder is een wansmakelijke verkrachting en belachelijke simplifiëring van de werkelijkheid. Ik verwerp zelfs elke partij die verwacht dat zijn mandatarissen keurig 'in fractie' op het stemknopje drukken over diverse voorstellen, het riekt teveel naar intellectueel fascisme.

Met andere woorden: ik stem sinds het invoeren van de kiesdrempel blanco. Waarom zouden minderheidsstandpunten vertolkt door hun eigen vertegenwoordigers niet thuishoren in het parlement? Uiteraard is dit slechts een kwestie van macht met recuperatie door de grote partijen als inzet.

Laat nooit een ander voor u spreken, leer en durf het zelf, maar daarvoor moet je ook een eerlijke kans krijgen en de kiesdrempel ontzegt dit.

Overigens, omdat elke 'grote' partij, inclusief Groen! enkel variaties op het blauwe gedachtegoed verdedigt, wat uiteindelijk enkel logischerwijze catastrofaal zal blijken voor het voortbestaan van de mensheid -al vind ik zelfs dat niet echt een zonde, de mens is als biologisch wezen altijd gekenmerkt door grootheidswaanzin.

Laat ons hopen dat er na ons en de apocalyps betere species komen met meer intelligentie om hun eigen milieu niet stelselmatig te verwoesten.

Menswetenschappers houden nogal van deconstructivisme om de fenomenen te analyseren -dat maakt het gemakkelijker om de realiteit naar hun hand te zetten- maar de werkelijkheid is holistisch. We worden voortdurend beïnvloed, gemanipuleerd, niet alleen door de buitenwereld maar ook door onszelf en ons eigen verleden.

Wie er 'au fond' over nadenkt kan niet anders dan in een permanente staat van identiteitscrisis verkeren. Wie stelt zichzelf te kennen is een leugenaar, laat staan dat we de andere echt kunnen 'kennen'.

Enfin, met zo'n instelling kun je natuurlijk niet anders ambiëren dan de hoop om kunstenaar te worden of in een psychiatrische instelling te worden opgenomen.

Dat brengt mij uiteindelijk op de titel van deze column:

Vorig jaar kreeg ik de kans voor een 'live' performance in het Liquidrom van Berlijn. Ik combineerde audio-visuele kunsten tot één hallucinant geheel. De bezoekers dreven letterlijk op water op lichaamstemperatuur terwijl ze gebombardeerd werden met grafische kunst van eigen hand en een doorgedreven selectie van audio moesten ondergaan te beluisteren onder water. Een reproductie van de baarmoeder en de indrukken die een foetus ondergaat in een staat van symbiose.

Zowaar, ik waande mij effentjes een kunstenaar. Als de artistiek directeur van het complex mij meteen bombardeerde tot 'The electronic master from Belgium', dan is er al meteen een nieuwe categorie bijgekomen.

Verdomme, ik mis jou zo.

dinsdag, april 11, 2006

No Butterfly - Casablanca vs Play It Again Sam

Als het op amoureuze relaties aankomt, dan vertoont mijn leven gelijkenis met een Woody Allen-film.

'Play It Again Sam' is dan ook één van mijn all-time favoriete Woody Allen prenten die als geen ander troost verschaft op melancholische momenten, voorafgegaan door 'Casablanca', wellicht de meest romantische film aller tijden.

Beide films vullen elkaar overigens perfect aan, als antipoden: Allen vs Bogaert in een onvergetelijk episch duel met als inzet de worp op de realiteit van het verlangen: hoe 'juist' te handelen bij amoureuze perikelen.


Op een levenslijn van 36 mensenjaren is het mij welgeteld één keer overkomen dat één van mijn romances het vooropgestelde romantische ideaal -althans bij aanvang- kon waarmaken.

Ze heette Martine, ze was toen 19 en ik ongeveer 21. Ik kreeg haar in mijn vizier in Jeugdhuis De Kim terwijl ik net aan een uitputtende d.j.-sessie van vijf uren was begonnen. Noodgedwongen vroeg ik een collega d.j. als hij op haar af wou stappen om haar richting discobar te loodsen. Vroeg haar pardoes zonder omwegen: 'Heb je zin om samen eens uit te gaan?' en ze antwoordde simpelweg 'Ja'.


Bingo.

Geen complicaties, geen gesnuffel, geen tactische spelletjes, geen partners langs beide kanten: een volmondig JA. Qua kansberekening is zo'n situatie in de regionen van 0,000 ... 1 %.


En gedurende toch zeker anderhalf jaar was ik smoorverliefd op haar en zij op mij en dat was dat.


Nadien begon de tergende disintegratie van de cocon: de doorsijpelende realiteit van de andere vertoonde steeds minder gelijkenis met het sprookje 'en ze leefden nog lang en gelukkig'.

We waren beiden te onervaren om met indringende stemmen uit de buitenwereld en conflicten om te gaan. Er waren kapers op de kust langs beide oevers en het eindigde ermee dat we beiden onzeker en teleurgesteld werden over de andere. De realiteit has ons achterhaald in de koers om haar voor te blijven.

Voor Martine -de piek van de curve- en nadien kwam de rest: niet wederzijds beantwoordde verliefdheden, fastfood one night stands, praktische beslommeringen zoals geografische afstand, perverse seksuele verlangens door de andere niet bevredigbaar, ...

Naarmate je ouder wordt komt daarbij de groter wordende groep van mensen die een moedige poging ondernemen om een bestaande relatie op gang te houden, al dan niet gecombineerd met 'reserves'. Die laatste groep wordt volgens mij grof onderschat in de statistieken gezien het typisch heimelijke karakter van dergelijke hypocriete activiteiten -tenzij het met wederzijdse instemming gebeurt, een statistisch insignificante minderheidsgroep.

Onlangs meegemaakt:

Onbekend meisje onderhoudt een interessante e-mailcorrespondentie met de schrijver van dit blog.
De eerste indrukken waren veelbelovend: uit haar e-mails bleek dat ze wellicht een excellent stel hersenen had -uiteraard een vereiste gezien mijn eigen genialiteit-, interesses en visies die een aanvaardbare correlatie vertoonden met ondergetekende MAAR ze had een tamelijk kersverse relatie -wat het natuurlijk nog pijnlijker maakt, althans voor mijzelf.

Zoiets van 'waarom heb ik persoon x niet x aantal maanden vroeger leren kennen.' daagde.

Op zijn minst bleven de opties langs beide kanten dan toch open. Want uiteindelijk gaat het over aandelen en ik ga enkel voor een meerderheidsparticipatie op hersenen, borsten en kut.

De consensus onder de vriendenkring is dan: spreek op zijn minst eens af, 'je weet maar nooit' maar ik heb géén zin meer in complicaties, noch overnames. Smeulende nieuwgierigheid, verlangen uitdagen of zelfs gaan aanwakkeren door ontmoetingen te gaan organiseren, laat zich zeker niet blussen door feiten als persoon x heeft al een relatie, noch heb ik zin in een zitje op de reservebank.

Soms denk ik dan wel eens, nadat ik het contact had verbroken 'wat als en dan' maar het feit is dat 'wat als en dan' logischerwijze enkel tot complicaties leidt, waarin er één van de partijen of de partner onzeker wordt, misnoegd op zijn honger blijft zitten, in het slechtste geval wordt bedrogen of de laan wordt uitgestuurd.


Ik word er al vermoeid van als ik denk wat er weer misschien al dan niet had kunnen gebeuren -met als favoriete scenario: je wordt beiden smoorverliefd op elkaar en bevredigd elkaar in de meest 'kinky' seksuele handelingen, op zoek naar een symbiotisch orgasme en je leeft nog lang en gelukkig, zelfs al krijg je met de tijd een huid als perkamentvel en kun je je stoelgang niet meer ophouden.

Na 36 jaar levenskunst, na de grenzen te hebben afgetest stijl 'to-boldly-go-where-no-man-has-gone-before', stel ik het u volmondig, gebaseerd op persoonlijke ervaringsdeskundigheid en professionele anekdotes:

'Vriendschappelijke' relaties tussen de twee geslachten -en ook tussen hetzelfde geslacht om de homo's en lesbiennes niet te discrimineren- waarbij één van de partijen een vaste partner heeft, en de andere meer verlangd dan een louter vriendschappelijke relatie werken niet. Het verzeilt steeds in een machtssituatie waarin de ene iets niet kan verwerven wat de andere bezit en zoiets geeft enkel aanleiding tot frustratie.


De enige uitweg is de dans ontspringen en Boeddha indachtig zijn: 'Volg het licht in uzelf, het is de enige waarheid'. Niet uw partner, niet uw vrienden, niet uw familie, niet uw docenten, niet uw kunstenaars, zelfs niet de schrijver van dit blog -jawel, zelfs hij, kunnen u van de juiste antwoorden bedienen, maar enkel gij zelf staat moederziel alleen in de exploratie van de 'juiste' antwoorden op levenskeuzen.

Anderen kiezen er dan weer voor om een pragmatische variant zoals minaars of minaressen, gecombineerd met een traditionele klassieke relatie te onderhouden, maar zoiets is verwoestend voor de psyche van de bedrogen partner als het zonder ongedwongen instemming gebeurt.

Het is géén pretje voor de mens die eerst denkt en dan handelt. Je kunt natuurlijk ook als een kip zonder kop rondlopen en wellicht is het een even valabel antwoord waarvoor er argumenten zijn.

However, Ik stel het volmondig aan alle vrouwen die al dan niet bewust op de wedren met twee spelen:


U zult andere hengsten moeten zoeken om u te entertainen wanneer de twijfel, de sleur en het banale kandidaat 1 met ter tijd onderuit halen en enkel nog het pragmatische overblijft. U
kunt de pot op met die dooddoeners als 'we kunnen toch altijd vrienden blijven' voor een contract met onbepaalde duur.


't is wat mij betreft merg, been en vriendschap of helemaal niets.

Oh ja, nu ik goed of dreef ben, nog een boodschap voor aspirant koppels aller tijden:

Niet het manisch volproppen van tijd met allerlei bezigheidstherapie activiteit voor koppels stijl 'oh-wat-passen-wij-toch-goed-bij-elkaar-want-we-zijn-voortdurend-samen', is het antwoord tegen de tand des tijds. 'Samen zijn' of constant samen buitenshuis andere prikkels gaan opzoeken is niet het synoniem van 'samen passen'.

De ware en gevaarlijkste test die uitsluitsel geeft is de stilte:


Wie dan nog zijn partner met verlangen recht in de ogen kan kijken en zich verheugd kan voelen zich op dat eigenste moment zich op die plaats bij die persoon te bevinden, zonder persé iets te moeten gaan doen, ondernemen of zeggen, jawel dat mensen, dat is de persoon die u zoekt.

Wie echt het geluk heeft gevonden heeft niet de behoefte om het breed te etaleren om zichzelf ervan te overtuigen in de ogen van anderen, maar geniet ervan in alle intimiteit die het meebrengt.

Geluk is stil, niet schreeuwerig of druk bezet.

maandag, april 10, 2006

Big Brother vs De Intellectuelen

Als (would be) intellectueel is het bon ton om met minachting, eigen aan de kuddegeest van de hoeders der goede smaak, neer te kijken op de aanhoudende trend van de 'reality tv'.

Ga vooral niet op een academische cocktailparty gaan declameren dat programma's als Big Brother, Temptation Island of de Robinson Expeditie u intrigeren en ze u keer op keer aan de buis kluisteren, wil u nog 'au serieux' worden genomen in de koffiesalen of de wijnbar; dat is 'not done'.

Omdat ik schijt heb aan eender wie die mij opdringt, hoe ik word verondersteld te denken over zus en zo, verklaar ik hierbij en publique dat ik Big Brother de meest intrigerende tv-serie OOIT vind.


O.k., enige verantwoording is op zijn plaats -om de intellectuelen wat stof tot gesoubatteer te geven- maar ik zou natuurlijk ook als Jan Modaal kunnen stellen dat het nu éénmaal leuk -en bovendien zeer educatief- is.

Big Brother is de ultieme metafoor voor onze gouden kooi -al hebben véél intellectuelen dat uiteraard nooit begrepen gezien ze het zelf te druk hebben met het maatschappelijke spel:
wie het best een kunstje verkoopt als een aap op een stok krijgt lekkers -status, financiële 'incentives', wie het spel niet meespeelt wacht de verbanning of wordt netjes gerangeerd op een zijspoor.

In Big Brother wordt iedereen gemanipuleerd:

> de kijker door de programmamakers die beslissen wat er wel dan niet wordt uitgezonden (merk de analogie met zogenaamde onafhankelijke nieuwsredacties die 'het volk' met keurig uitgezochte beelden van oorlogen zonder opengespetterde ingewanden bestookt)

> de programmamakers door de bewoners (de relatie baas-loonslaaf, waarvan de laatste zich in de gratie van de overste wurmt door een odeur van gewillige maar net niet genânte onderwerping te verspreiden)

> de bewoners door de programmamakers op straffe van het wegnemen van status, basisbehoeften of simpelweg bewoners de laan uitsturen (uiteraard is hier een verdere analyse van ons hedendaags maatschappelijk bestel verder overbodig)

Géén enkele cursus groepdynamica is zo'n adequate illustratie van menselijke relaties als Big Brother het in beeld brengt.


Persoonlijk blijf ik wachten op een Big Brother waarin intellectuele zwaargewichten als Etienne Vermeersch of Yves Desmedt in het huis worden gedropt. Wellicht zou het de meest ontnuchterende soap ooit worden over hoe mensen die schermen met rede en ethiek in de kortste keren zouden vervallen tot banaal gedrag: achterklap, 'mes-in-de-rug', meewerken aan karakter moord van de andere personages, om toch maar de bonus in de wacht te slepen.

Tussen haakjes, ik moet nog altijd lachen met Vermeersch die meewerkte aan een commissie om op een 'humane' manier vluchtelingen te verwijderen bvb. met handboeien en kalmeerpillen, liefst uit het zicht van de andere passagiers die zich enigszins verontrust zouden kunnen voelen vooraleer ze richting Afrika vertrekken voor een safari.

En wat te denken van Temptation Island, de antipode van de Walt Disney natte droom.
Vier koppels die bij de start van het programma met gevoel voor romantische bombast en sentiment elkaar seksuele exclusiviteit bezworen, worden met zichzelf geconfronteerd wanneer er interessantere verleidingspartners op de koppels worden losgelaten.


Temptation Island steekt de draak met traditionele 'geloofsovertuigingen': vrouwen zijn al net zo ontrouw als mannen -al weten ze dat beter met gevoelsmatige motieven in te kleden- en géén enkele man weerstaat seksueel aan een femme fatale die op het juiste moment de aas weet te trekken.

En dat alles pijnlijk gênant in beeld gebracht met infraroodcamera's die voorbij de gordijen gluren.

Ik las menig één klassieker van de wereldliteratuur en volgde alle series van Big Brother op de voet en twijfel sterk wie genialer is: het ganse 'serieuze' schrijverscorps samen of de uitvinder van het Big Brother format.


Wie reality tv als format haat, schuwt de spiegel: banaal zijt gij, en zo zult ge blijven, want gij zijt slechts een mens.

woensdag, april 05, 2006

De gek op de heuvel ('The Fool On The Hill')

Ik drink koffie -liefst met sloten- en ik rook net iets minder dan een pakje blauwe Gauloises per dag.

So what?


Ik ben niet flexibel en dynamisch en ik vertik het om als een lijfeigene eender welke idiote opdracht stijl 'befehl ist befehl' te gaan uitvoeren, om toch maar 'the corporation' en hun aandeelhouders nog wat meer vet te spijzen.

Wetenschappelijke psychogische experimenten waarin aangetoond werd dat een overgrote meerderheid van de proefpersonen bereid waren een onderzoeker dodelijke schokken electriciteit toe te dienen, omdat het hen nu éénmaal werd opgedragen door een autoritaire figuur, zijn mij niet onbekend.

So what?


Ik eet bij tijd en stond graag een dikke malse lap vlees met frieten en bearnaise.

Mensen zijn biologisch gezien geëvolueerd tot omnivoren sedert we uit onze boom kropen en op onze achterbenen gingen staan. Daarom vind ik nog niet dat dieren rijp voor de slachtbank desrespectvol moeten behandeld worden: integendeel, ook zij hebben recht op een laatste avondmaal en een schietgebed -voor de gelovigen- vooraleer wij ze met smaak opeten.

Ik vind konijntjes mooie dieren maar het best smaken ze op mijn teljoor.

Om geen discriminatie onder de diersoorten te zaaien vind ik dat we ook eens bij tijd hond, kat of rat moeten proberen.

Als vegetariërs echt een statement willen maken dan zie ik ze wel graag eens naakt in de wei rondlopen tussen de koeien.

So what?


Ben hevig voorstander om op t.v. in primetime meer porno en minder geweld te tonen.

Stel u voor (voor mannen of lesbiënnes althans): b.v.'s zoals Dina Tersago, Francesca Vanthielen, Ann Van Elsen, Isabelle A, Veronique De Cock, ... die elke week met een andere b.v. in bed duiken, terwijl alles in multi cameraperspectief in beeld wordt gebracht.

Zou Dina Tersago ook blond schaamhaar hebben, ik vraag het mij wel eens af.


Zou Van Elsen bij voorkeur liever boven- of onderaan liggen of liever keihard in haar kont gepakt worden?

Zou Isabelle A zich destijds hebben laten vastbinden door Willy Sommers -de gedachte alleen al is heiligschennis tenzij ik het zou mogen doen-.

Zoveel vragen, zo weinig tijd en zo weinig antwoorden.

Een nieuw format 'Sterren Op De Vloer.' Ik garandeer u: miljoenen kijkcijfers die zullen vertellen welk een schande het wel is.


Wie de opwindendste 'fuck' van de week laat zien gaat door naar de finale voor de 'fuck of the century'.

Als het op sensualiteit aankomt dan s.m.s. ik voor Dina, prijs mooiste borsten gaat naar Veronique -jawel, u kunt ze nog steeds vinden op het internet- en beste all rounder in alle categorieën inclusief neukbeurt is wellicht Van Elsen Of Isabelle A.

Voor zo'n tv-programma schrijf ik mij zeker in als kandidaat. Ik wil er verdomme zelfs voor betalen.

So what?


De Islam en alle godsdiensten kunnen voor mijn part de boom in samen met hun profeten, want het is bedrog voor mensen met een mentale handicap. Folklore die thuishoort in een tijdperk toen het monster van Lochness rondzwemde.

Eerlijk gezegd, ik heb nooit het verschil begrepen indien men nu geloofde in God, Mohammed of kabouters. Van het laatste kun je nog aannemen dat het leuk en aandoenlijk is om kinderen in de maling te nemen.

Ik hoef noch een kerk, noch een moskee, noch een synagoge over mijn deur en ook geen kernraketten, een diamantwinkel of Ikea.

Raus damit!

Als moslims of joden persé hun schapen ritueel willen slachten, dan moeten ze dat maar in hun eigen land gaan doen.
Bovendien, als moslims echt ballen aan hun lijf hadden, dan zouden ze een schaap met hun tanden kelen en vervolgens rauw verslinden: voor zoiets zou ik nog respect kunnen opbrengen.

So what?


En ik zal met volle borst vechten voor eender wie de grootse smeerlapperij wenst en publique te declareren, want ik koester mijzelf met de troost dat de weirdo's, de verschoppelingen en de gekken van vandaag de genieën van morgen zijn.


We hebben allemaal nu éénmaal iets nodig om in te geloven.

dinsdag, april 04, 2006

De Soundtrack Van Mijn Leven (deel 2)

Eén van mijn favoriete bezigheden is een mp3-player volstouwen met muziek en de audio hutsepot gebruiken als muzikale begeleiding bij wereldse en introverte beschouwingen.

Zo leg ik bij tijd en stond 'Bad Moon Rising' van Creedence Clearwater Revival op als ik de toekomst van het menselijke specimen overpeins: 'Hope you got your things together ... looks like we are in for nasty weather'.


Praat met mij over hedendaagse politici en spontaan klinkt 'Rikketikketik' van Urbanus: 'Rarara, wie ben ek ik: ... een zwijn ... een mossel ... een kapstok?'

Als het over mijmeringen over mijn eerste (onbeantwoorde) kalverliefde gaat dan is 'Runaround Sue' van Dion & The Belmonts een auditieve borrel: 'Here's my story, sad but true, it's about a girl I once knew, she took my love and ran around, with every boy in town ... hip, hip, oh yeaaah, hip, hip, ...'

De synthese van ex-romances gecombineerd met 'Love Wars' van Womack & Womack is niet mis:

'We need to get to our act together ... and drop those guns on the floor ... let the band roll on ... we got to quit ... in the name of love.'

Een ex-lief plachtte geregeld 'Hoopvol' van Noordkaap te draaien, toen ze op mij nog allerlei eigenschappen projecteerde die ik nooit bezat. Op het einde nam ze de cd mee want de lamp was stuk.

Foert, denk ik dan en ik leg nog eens knoerhard 'Addicted To Love' van Robert Palmer op. 'Gonna have to face it, you're addicted to love.'

Als het verlangen te sterk wordt, dan doe ik een solo rondedans met 'Dancing With Myself' van Billy Idol: 'There is nothing to lose and nothing to prove, I'm dancing with myself'.

"Nog eens zo gemakkelijk", zucht ik dan.

In vlagen van gezwollen eigendunk gevolgd door 'Personal Jezus' van Depeche Mode.

Steek mij in een wagen bij een vriend, draai het raam open en zet 'The Passenger' van Iggy Pop op: 'Come on, let's take a ride and see what's mine.'


Ah, de zoete troost waarin menig deuntje weet te voorzien.

Toen ik zelf nog met een kaduuke b.m.w. (bouwjaar '87, voor de liefhebbers) richting horizon spurtte, stond 'BM Double V' van Vive La Fête te pompen: 'Quand les amants perdues, que la fête continue, dans mon BM Double V je me sens comme liberé.'

Bij tijden vergat ik zelfs besoignes over milieuverontreiniging en trapte ik plankgas op 'Driving To Heaven' van Morel en 16b, wat de tunnelvisie vergoeilijkte: 'We're driving to heaven and there is no way back home.'

Tegenwoordig stijgend met stip in sla-mij-achterover-songs:

'More Than This' van Roxy Music: 'More Than This ... You know there is nothing.'