Fata Morgana

Muziektrack van de dag:
'Troy' ('Phoenix From The Flames Remix') - Sinead O' Connor vs Push

'Being what you are
There is no other Troy
For you to burn'


'Comme d'habitude' worstelde ik mij op maandagmorgen naar het middagmaal.

Alles ging zijn voorspelbare gang.

En plots doemde een fata morgana van mogelijkheden op.

Ze worden zeldzamer.

Natuurlijk blond, staalharde blauwe ogen, mondig maar gereserveerd naar het hauteine neigend.

Jong, te jong. Zo praatte ik rationeel op mijzelf in. Een leeftijdsverschil van 10 jaar: zij net comfortabel afgestudeerd, ik getekend geploeterd met het universum van het leven.

Mijzelf behoedend voor dramatische wendingen, zocht ik een rustig tafeltje, ver weg, vooral van haar.

Zij kwam recht tegenover mij zitten, onuitgenodigd: 'Ik ga mijzelf hier zetten.'

Als een antwoord, als een wegomlegging.

We praatten wat, de gebruikelijke professionele wetenswaardigheden over mijn beroepsverleden. Over het orgasmisch genot van heroïnegebruikers bij de volgende shot. Het inwisselen van het menselijk verlangen naar troost en geborgenheid, het onzekere van de vervulling, voor de zekerheid van de next shot. Niet meteen een doorsnee gesprek, ze leek ontzet.

In haar ogen zag ik scheermesblaadjes steken: staalblauw koel in haar gepolijst porseleinen gezicht.

Dreigend omfloerst in fluweel.

Wat later op het terras zocht ik verzuchting in de obligate sigaret.

Adem diep in. Je hebt alles onder controle.

Ze liep wat verloren in mijn ooghoeken. Ondertussen probeerde ik schier onaangedaan een luchtig praatje te maken met collega's.

Een welgeplaatste grap. 'Hahaha.'

Ze kwam op één meter van mij zitten: alleen, zo alleen als ik mij voelde. Projectie. Wist ik veel wat zij voelde.

Ik zette mij naast haar, het had iets van een opgave, zoiets van ik-ben-kapot-en-laat-mij-alstublieft-hier-gewoon-even-zitten-naast-jou.

We praatten wat, ik herinner mij niet meer over wat. Ik was mijn weg aan het zoeken in de opspelende zintuigelijke indrukken, op de wipplank van lust en vertedering. Het zand stoof op.

's Avonds schrijf ik haar in een impulsieve bui een e-mail.

Over indrukken, over verlangen.

Over een uitnodiging tot samen eten als voorgerecht: die dag, die plaats, dat uur, voor mijn part aan de andere kant van de wereldbol. Een begin. Hoop.

Vanavond schrijft ze mij een e-mail:

'Ik had dit eerlijk gezegd helemaal niet verwacht en zal je jammergenoeg moeten teleurstellen. Om eerlijk te zijn: ik zie dat niet zitten. Het spijt me als ik je hiermee teleurstel...'

Er zijn steeds minder fata morgana's.

Tot er enkel nog woestijn is.