Poëzie - Wat is poëzie?

In een ver verleden heb ik een poëzie en performance groep voor jongeren begeleid voor de organisatie Graffiti Jeugddienst vzw te Gent.

In tegenstelling tot kunstacademieën waar poëzie vaak nogal muf en afstandelijk analytisch wordt behandeld, ondernam ik een poging om samen met gelijkgezinden tot de kern van poëzie door te dringen.

Ik verwijt de didactiek in kunstacademies dat ze enkel 'copycats' nastreeft: hoe vooral NIET creatief te zijn. Studenten wordt vaak -vooral in muziekafdelingen- de moed ontnomen om aan zelfexpressie te doen: allerlei geleerde heren en dames van hogerhand hebben nu éénmaal gedefinieerd wat 'kunst' is en studenten worden getaxeerd op hun vermogen om het bestaande zo exact mogelijk te kopiëren.

Uiteraard is techniek onderdeel van het scheppend proces, maar als techniek doel an sich wordt dan wordt de kunstenaar als het ware een ambachtsman - of vrouw. Het is dan ook géén wonder dat hermetische kunstexpressies als klassieke muziek tot het ongenaakbare panthenon worden verkozen door véél docenten binnen de academies: wie kiest om zich via klassieke muziek te uiten, is vaak een leven bezig met techniek, maar véél minder met zelfexpressie.

Wat is dan poëzie? Volgens mij is het een nederige poging om het onbenoembare in tekst te vatten. Zoals elk van de kunstvormen is het verlangen naar communicatie het motief: communicatie met zichzelf of met een ander over de fenomenen die ons overvallen.

En voor het eerst in deze blog, een stukje van eigen hand ter afsluiting.

Tijd

In het druppelen van de sekonden

Splintert haar afwezigheid

Dagen echo's van de Moesson

De geur van humus en zaad

Een smachtende woestijn

Klaagt niet over regen

Maar aborbeert haar

Zilt en zoet

Verlangend naar

De terugkeer van de oceaan

'The Edukators' - De Filmgoden (2)

'The Edukators' of 'Die Fetten Jahre Sind Vorbei' van regisseur Hans Weingarter, is voor mensen met nostalgie naar de revolutionaire tijdsgeest van '69 een hartverwarmend stukje cinema.

Drie gedesillusioneerde twintigers weigeren zich te onderwerpen aan het neo-liberale bewind van de 21ste eeuw en voelen zich geroepen om rijke burgers een les in nederigheid te geven.
Ze breken in in villa's met palleisallures om het meubilair te herschikken, vooral niets mee te nemen en hun graffitisignatuur achter te laten 'Die Fetten Jahre Sind Vorbei'. Doel is vooral het kunstmatige gevoel van veiligheid te ondermijnen die de bourgoisie graag creëert in hun thuiscocon. Bij één van de inbraken loopt het fout en de drie zien géén andere uitweg dan de bewoner te gijzelen en mee te nemen naar een berghut.

Wat volgt zijn sterke dialogen tussen de twee tegenpolen: een gevestigde burger die zich vroeger 'links' durfde noemen en de jongeren.

'The Edukators' biedt vooral reflectie over de huidige tijdsgeest, of zoals één van de acteurs het uitdrukte tijdens de persconferentie op Cannes: 'Is vrijheid de keuze hebben tussen drie creditcards?'.

Een uiterst gebalanceerd stukje 'opvoedende' cinema, wars van sentiment en vooral een uitnodiging tot bezinning over de verheerlijking van het blauwe gedachtegoed.

De Nieuwe Man

'De Man', meer specifiek het heteroseksuele specimen heeft de laatste decennia zwaar aan credibiliteit moeten inboeten.

Waar in het beginnende industriële tijdperk, eigenschappen zoals 'een goede kostwinner', 'aandacht hebben voor vrouw en kinderen', 'trouw', 'niet aan de drank zitten' wellicht op het verlanglijstje van menig vrouw t.a.v. hun partner voorkwamen, zijn de huidige eisen van het vrouwelijk geslacht t.a.v. mannen exponentieel toegenomen. Onder de noemer 'de nieuwe man' is het voorgaande lijstje aangevuld met een flinke dosis inzet in het huishouden en kwaliteiten die historisch voornamelijk aan vrouwen werden toegeschreven.

De nieuwe 'Beaujolais' man is bij voorkeur een goed verdiener met een standvastige job, die naast de besoignes van zijn carrière ook een strijkijzer weet te hanteren en die 's avonds na een belastende werkdag zich volledig heroplaad voor vrouw en kinderen.

Vrouwen mogen dan vaak argumenteren dat er van hen beide wordt verwacht, de realiteit is dat tot enkele decennia geleden de man-vrouw taken als een ongeschreven regel werden opgesplitst.
De man waagde zich elke dag in de arbeidsjungle om toespijs voor op de boterham te verzamelen, de vrouw zette 's avonds de toespijs op tafel voor man en kinderen. Beide geslachten hadden als het ware hun specialisatie en die taakverdeling vulde elkaar naadloos aan.

Waar de vrouwen slaaf waren van aanrecht en vuile onderbroeken, daar was de man loonslaaf. Het laatste wordt immers vaak vergeten want het aanrecht en de onderbroeken moesten immers betaald worden. Om de één of andere reden werd het ene als minderwaardig t.o.v. het andere beschouwd: huisvrouw zijn is wellicht de meest ondergewaardeerde job ooit, op korte afstand gevolgd door prostituée.

Nog maar enkele jaren geleden ontstond er een klein schandaaltje van politieke incorrectheid toen prinses Mathilde nogal vrijpostig durfde toegeven dat ze graag om 16u wou thuis zijn om haar baby te zien. Zo'n uitspraak paste duidelijk niet in de opgedrongen tijdsgeest waarin kinderopvang wordt verondersteld zo'n verlangen overbodig te maken.

De toetreding van de vrouw tot de arbeidsmarkt heeft de taakindeling danig gewijzigd, tegenwoordig moeten zowel vrouw als man:

a) carrière maken of op zijn minst over een tamelijk stabiele job beschikken
b) aan alle stijgende verwachtingen van de werkgever voldoen om het eerste te kunnen bestendigen
b) voorzien in huishoudelijke taken
c) aandacht hebben voor elkaar en de kinderen

De man in gans dit verhaal kwam er voor feministen vaak tot op het absurde af uit als 'de onderdrukker' , waarin een man zich bijna beschaamd diende te voelen omdat hij een penis had.

Vrouwen moesten plots ook rechtop kunnen pissen.

Maar nu vrouwen ook een aantal decennia een meer gelijke toegang krijgen tot de carrièremarkt, begint voor hen misschien een andere realiteit en meer inlevingsvermogen in de mannelijke psyche te dagen. Misschien is het zich dagelijks in de jungle begeven, wedijver voor promoties, stress om de werktaken zo efficiënt mogelijk te vervullen, dan toch niet het verhoopte plezier en de vrijheid waar vrouwen op zaten te wachten.

Waarom zou je overigens als man de zaken niet willen omdraaien en verlangen om dagelijks in je cocon te kunnen blijven bij de kinderen en in huishoudelijke taken te voorzien tot je vrouw 's avonds thuiskomt met het spek?

Gepaard met de verworvenheden van de consumptiemaatschappij (g.s.m.'s, internet, digitale televisie, ...), is paradoxaal ook de vrijheid afgenomen. Beide partners moeten zich nu op de arbeidsmarkt begeven om alle (vaak psychologisch en / of praktisch opgedrongen) luxe te bekostigen en daarboven moet er ook nog aandacht voor het huishouden en de kinderen zijn, bij voorkeur in gelijke mate door beide partners.

Een huisgezin die stelt over geen g.s.m.'s of een computer met internettoegang te beschikken, zal voor onderontwikkeld doorgaan.

De vrouw of man die actueel moedig durft toe te geven dat zijn of haar carrièrebesoignes ontegensprekelijk ten koste gaan het aantal uren dat ze direct contact hebben met hun kinderen, die zal wellicht te horen krijgen dat ze meer aan 'quality time management' moeten gaan doen: een woord uitgevonden door arbeidspsychologen en managers in loondienst van multi-nationals.

Evenredig met de luxe is ook de behoefte aan slaap- en kalmeermiddelen gestegen. Het budget dat op jaarbasis wordt uitgeven door particulieren aan chemische middelen om een storende gemoedstoestand te wijzigen is HOGER dan er wereldwijd wordt uitgegeven aan educatie. Ook het aantal leningen onder particulieren is fors gestegen om te kunnen blijven voldoen aan de levensstandaard, uiteraard tot groot jolijt (en de overwinning) van producenten.

Waar de ultraliberalen het natuurlijk nooit over hebben: rationeel gezien zullen door automatisatie en informatica het aantal jobs (per hoofd) blijven afnemen. Uiteraard zullen er verschuivingen zijn van handarbeid naar 'kennis' jobs maar één informaticus kan een heel netwerk beheren, terwijl er vroeger voor dezelfde taken een legertje klerken zouden nodig geweest zijn. Terwijl het drukproces vroeger een zaak was van arbeidsintensieve letterzetting kan de gemiddelde drukker nu méér woorden uitbraken en afprinten dan een korps letterzetters samen. Het korps letterzetters wordt echter niet vervangen door een evenredig aantal hoofden informatica, hard - en softwareproducenten. Softwarepaketten worden ontwikkeld door slechts een hele kleine fractie van het aantal arbeidskrachten die men nodig zou hebben wanneer de software er niet was.

De flexibiliteit van de mens kent ook grenzen: een persoon die voornamelijk op 'doen' is afgesteld, daar maak je geen intellectueel van of omgekeerd. Terwijl de vuilnisophaalman vaak een fractie verdiend van bvb. een bankmanager, vergeet men gemakkelijkheidshalve dat zonder de vuilinisophaalman in de kortste keren de ratten vrij spel zouden hebben.

De moderne mens wordt geregeerd door abstracte concepten die voornamelijk uit economische besoignes worden opgelegd van financieel vermogende partijen. Inherent aan de gelijke toetreding van beide seksen op de arbeidsmarkt is ook de werkloosheid toegenomen. Wanneer er meer personen zich kandidaat stellen voor een job, dan is een grotere groep werklozen uiteraard het gevolg. Jobs nemen nu éénmaal niet toe omdat het aantal kandidaten stijgt. Een groot aantal kandidaten is dan weer positief voor werkgevers die meer eisen kunnen stellen en tegelijk de loonkost kunnen drukken: de wet van vraag en aanbod gebiedt nu éénmaal dat je aan een legertje sollicitanten meer eisen kunt opleggen dan aan enkelingen.

Maar vooral: is het nu dit wat de moderne vrouw verlangde? Een man met een identiteitscrisis die voornamelijk te horen krijgt dat hij te weinig aandacht besteedt aan het huishouden, zijn partner en / of de kinderen, maar van wie er tegelijk ook wordt verlangd dat hij op alle eisen van de werkgever ingaat om toch maar een trapje hoger in de pikorde te stijgen? Ook t.a.v. vrouwen gelden nu dezelfde eisen: de nieuwe man ontslaat de nieuwe vrouw niet van haar aandeel in carrière en huishouden want dan zou er als het ware een omgekeerde discriminatie ontstaan.

En oh wee, als je als vrouw, net zoals prinses Mathilde zou durven toegeven dat je toch vooral verlangd om 16u thuis te zijn voor de kinderen.

Of is het dan toch niet zo plezierig in de arbeidsjungle dames? Is loonslaaf zijn te verkiezen boven het slaaf zijn van aanrecht? Beide seksen hebben immers hun offers gebracht in de indeling van hun levenstijd, maar wellicht schortte er voornamelijk iets aan de waardering van de beide seksen t.o.v. elkaar.

Of komt op termijn de 'oude man' die zich voor vrouw en kinderen dagelijks in de carrièrehel stortte en er in ruil van zijn vrouw warme maaltijden, propere onderbroeken en een onderhouden huis voor verwachtte weer in de mode?

Unie Vrijzinnige Verenigingen ( U.V.V. )

We leven in een tijdsgeest van top 10 lijstjes: de illusie dat alles naar waarde kan geschat worden op basis van verkoopscijfers. In socio-culturele organisaties wordt de top 10 tendens, al dan niet onder overheidsdruk, ingekleurd op basis van het aantal 'cliënten' of gerealiseerde projecten.

Opsommingen van feitelijkheden zijn handig: informatie wordt kernachtig samengebald tot een rapport die placht 'iets' te zeggen over de werkelijkheid.

Klassieke vragen:

- zegt kwantiteit iets over kwaliteit?
- hoe kwam de informatie tot stand?
- wie beslist welke informatie al dan niet belangrijk is?
- en vooral wie heeft er (persoonlijk) belang bij de finale interpretering van de informatie en een benoeming over wat nu eigenlijk de 'realiteit' is?

'Geschiedschrijving' is nooit een neutraal gegeven.

Het filteren van informatie op weg naar de top van een bombastische hiërarchie is per definitie het al dan niet moedwillig stelselmatig vernauwen van de 'werkelijkheid' gezien feiten steeds samenhangen met context. Wat als de ongefilterde informatie de lijstjesopstellers niet zint omdat het niet beantwoord aan een vooropgestelde 'realiteit'? Veelal komen er dan huurling 'experts' in dienst van dezelfde lijstjesopstellers aan te pas die op basis van 'rapporten' en een momentopname adviezen geven.

Zo'n rapport bleek dan in mijn geval bvb. niet te vallen onder het 'vrije onderzoek' die nochtans door mijn ex-werkgever zo hoog in het vaandel wordt gedragen: als subject van een verslag (nota bene mijn eigen verklaring) kreeg ik geen inzage in het verslag zelf, zelfs niet na een uitdrukkelijk verzoek via een vakbondsafgevaardigde. Nogal vreemd gezien ik meende dat in een rechtstaat zelfs de grootste crimineel recht heeft op inzage in het dossier, zeker wanneer het zijn eigen verklaring betreft.

'Vrij onderzoek', één van de pijlers van het gedachtegoed binnen het U.V.V. blijkt dus een relatief begrip te zijn naargelang de positie op de hiërarchische ladder, de 'gevoeligheid' van bepaalde informatie en vooral -het klassieke fenomeen- het belang van de 'geschiedschrijver'.

De manier waarop interpretering van feiten tot stand komt wordt minder bevraagd; de objecten -want zo voelde ik mijzelf behandeld destijds als ex-werknemer- of subjecten die worden ingelijfd in een bepaalde uitspraak dienen dit voor lief te nemen. Allerlei geleerde heren en dames hebben nu éénmaal beslist wat de parameters zijn om 'realiteit' te definiëren en zij zullen zelf rechter en jury zijn: een 'hogere' vaak ongenaakbare autoriteit die veraf staat van de 'gelijkwaardigheid' waar humanisten het dan vaak nogal sloganesk over hebben.

Als we het dan toch over top 10 lijstjes hebben:

Qua slechtste werkervaring ooit in de sociale sector staat de Unie Vrijzinnige Verenigingen bij mij met stip op nummer 1. Een nauwdenkend mens mag dan misschien een allusie naar 'verloning', extra legale voordelen of materiële werkomstandigheden verwachten, maar in mijn geval als ex-werknemer gaat het over over de schrijnende kloof die ik ervaarde tussen de 'mission statement' van het U.V.V. en de realisering ervan binnen eigen geledingen.

Wie zichzelf vrijzinnig acht wordt verondersteld een kritisch nadenkend mens te zijn die per definitie de 'realiteit' in vraag stelt via 'vrij onderzoek'. Of zoals de webmaster van het U.V.V. het zo mooi verwoord: 'Vrijzinnigen zijn bereid hun overtuigingen, mening en visie op de mens en wereld te toetsen aan de realiteit. Open discussie wordt niet uit de weg gegaan, persoonlijke overtuigingen en opvattingen kunnen worden herzien en ‘zekerheden’ kunnen opnieuw in vraag worden gesteld.' Met dit als doel heeft het U.V.V. destijds ook een 'geschillencommissie' opgericht voor het geval eerder verkregen 'zekerheden' in vraag worden gesteld bvb. analyses en bevindingen over geschillen tussen personeelsleden onderling en / of de hiërarchie. Ondanks de relatief hoge selectievoorwaarden aan het personeel van het U.V.V. blijkt tijdens de tewerkstelling nogal vaak een en ander mis te lopen: wanneer een sociale organisatie in de afgelopen jaren zo'n 10 % van het personeelsbestand ontslaat -terwijl er vanuit financieel oogpunt hier geen enkele noodzaak toe bestaat- kan men zich beginnen afvragen indien er geen structurele oorzaken aan de hoge personeelsuitval ten grondslag liggen?

Laat nu net 'of-all-organisations' het U.V.V. in het laatste bedje chronisch ziek zijn.

Het is eigen aan groeiende organisaties om een hiërarchie te ontwikkelen. Analoog met de katholieke kerk heeft het U.V.V. zijn paus (voorzitter Michel Magits) en kardinalen (het Dagelijks Bestuur). De leden van het Dagelijks Bestuur zijn dan weer vertegenwoordigers van lidorganisaties uit de vrijzinnige gemeenschap, zo'n beetje zoals een aartsbisschop deel uitmaakt van één of ander concilie die de nieuwe paus (in dit geval de voorzitter) met witte rook aankondigt. Diverse van die leden zitten dan ook nog eens in weinig transparante groeperingen met elitaire en sekte-achtige allures zoals 'De Loge': de club van de would-be verlichte broeders die hostie en geloofsbelijdenis inwisselden voor passer, winkelhaak en hand- en spandiensten binnen en buiten de tempel.

Wanneer we het over een organisatie hebben, dan hebben we het over de noodzaak aan middelen om een infrastructuur en activiteiten uit te bouwen en vooral discussies over hoe een schaars goed -het toegekende gemeenschapsgeld- aan te wenden. In het U.V.V. , een koepelorganisatie doel ik op de twisten over de verdeling van middelen tussen de Centra Morele Dienstverlening (de zelf opgerichte paradepaardjes van het U.V.V.) en de externe lidorganisaties (verenigingen die onder het vrijzinnige vaandel een erkende organisatie opzetten).

De Centra Morele Dienstverlening die instaan voor 'morele consultaties' (een 'geladen' woord voor een verkapte en gratis vorm van vrijzinnige gesprekstherapie), 'vrijzinnige plechtigheden' (de vrijzinnige tegenhanger van klassieke geloofsrituelen) en allerlei socio-culturele activiteiten zitten dicht bij de geldkraan en kunnen traditioneel rekenen op de doorstroming van véél middelen. Probleem: waar begint en eindigt het werkveld van de C.M.D.'s en de externe organisaties; wie krijgt er welke middelen om wat te doen en is dit in verhouding met het succesvol bijeenvissen van vrijzinnige zieltjes in de vaak nogal krappe vijver?

In stadsbesturen kent men op het einde van het jaar het fenomeen waarin ambtenaren mondeling worden verzocht om de resterende activa op de balansen op te maken, kwestie van aan te tonen dat al de beschikbare middelen tot de laatste euro besteed zijn en dat ze het vooral héél druk hebben gehad. Jaarverslagen, gereviseerd door een diensthoofd kunnen dan weer positief aangewend worden over hoe goed werk we toch met zijn allen hebben geleverd om vooral de nood en de verantwoording voor nog meer Centra Morele Dienstverlening in de verf te zetten. Een beetje zoals een zelfverheerlijkende Amerikaan die verklaart dat er in elk mens een verscholen Amerikaan zit. Of zoals Mc Donald's die vooral nog meer hamburgers wil verkopen en in de aangezwengelde verkoop zijn bestaansreden vindt.

En oh ja, er zijn ook veel tijdschriften, folders en infoblaadjes nodig die op een incestueuze manier heen en weer worden gestuurd tussen de verschillende organisaties van de eigen kudde.

Vooral boekhouders hebben de handen vol met al die (betaalde) advertenties binnen eigen kringen.

Een vrijzinnig mens kan toch niet nalaten bij de doelstellingen van de organisatie waarmee hij zich veréénzelvigd af en toe een 'reality check' in eigen rangen door te voeren. In mijn geval ervaarde ik tijdens mijn tewerkstelling in het U.V.V. nogal véél 'manoeuvres' die net probeerden de 'realiteit' te verdoezelen, ontkennen of verheerlijken.

Het personeelsbestand van het U.V.V. kun je, net zoals in elke organisatie opdelen in enerzijds een overgrote meerderheid fatalistische makke kudde schapen die opportunistisch met de loonstrook en de hypotheek in gedachten, er het zwijgen toe doen - een quasi gecreëerde monddoodheid gezien op die manier ook géén enkele uitspraak tegen de boodschapper kan gebruikt worden - en enkelingen die in een vlaag van vrijzinnige zinsverbijstering de stem laten horen en zich hierbij uiterst kwetsbaar opstellen.

Voor klokkenluiders bestaat er geen organisatie, laat zoveel u duidelijk zijn.

Wanneer je het bvb. over hiërarchie hebt, dan heb je het over verantwoordelijkheid dragen en ook de loyaliteit van een vrijzinnige onderdaan aan zijn gedachtegoed om in vraag te stellen hoe iemand een bepaalde positie verwerft binnen een organisatie? Uiteraard zijn er allerlei door eigen rangen georganiseerde en bekrachtigde vormelijkheden maar is het bvb. ook mogelijk dat iemand diensthoofd wordt omdat hij de zoon is van één of andere hoge pief in vrijzinnige middens (wat wellicht toebehoord tot de wetenschap en de 'realiteit' van de erfelijkheid) of deel uitmaakt van een gesloten en niet democratisch bestek zoals De Loge? Is het mogelijk dat sommigen privéleges krijgen op basis van bloedafstamming?

Zoveel vragen, die tijdens mijn tewerkstelling een wat mij betreft onaanvaardbaar antwoord opleverden.

Of men kan bvb. ook in vraag stellen hoe het kan dat er aan het personeel relatief hoge vereisten worden opgelegd voor indiensttreding (een resem schriftelijke - en mondelinge examens en een diplomavereiste van minimaal hoger onderwijs voor moreel consulenten) terwijl voor de Secretaris-Generaal, een topfunctie een diploma van middelbaar onderwijs voldoet? Niet dat ik geloof dat éénder welke opleiding of diploma véél zegt over een persoon dan louter het feit dat iemand opgelegde kennis kon reproduceren en vooral de docenten niet tegen het hoofd stootte tijdens de gangbare indoctrinatie in de interpretering van kennis. Maar goed, redelijk kun je ervan uitgaan dat opgelegde vereisten voor de loopgrachten ook opgaan voor de bevelhebbers: ' 't is 't één of 't ander' en ieder wordt toch verondersteld gelijk te zijn voor de wet, of heeft het dan toch met hiërarchie te maken?

Moeten uitspraken van hiërarchische oversten voor de ultieme 'realiteit' doorgaan of is dit slechts een andere vorm van dogmatisch opgelegde interpretaties van 'realiteit'? Iets waar het U.V.V. graag de klassieke godsdiensten van beschuldigd.

Men kan zich afvragen indien er een 'geschillencommissie' wordt opgericht, indien niet elk personeelslid, zoals ik destijds, het recht heeft om zijn kandidatuur te stellen en toe te lichten middels een open brief. Meer nog, deelname aan zo'n geschillencommissie is voor een vrijzinnig persoon bijna een plicht verschuldigd aan zijn gedachtegoed: vooral wanneer er 'opbouwende twijfel' is over hoe een bepaalde 'realiteit' tot stand kwam om alsnog tot een 'open discussie' te komen.

Men kan ook de structuur van een geschillencommissie in vraag stellen: is er gelijkwaardigheid wanneer de oprichters (de werkgever) net iets meer inspraak hebben in het finale verdict? Komt men dan niet tot het klassieke geval van regimes waarin rechter en jury één zijn? Wat met de vooropgestelde 'open discussie'? Indien een open dialoog wordt vooropgesteld, waarom zou er dan noodzaak zijn aan een geschillencommissie waarin de ene partij het net iets meer voor het zeggen heeft dan de andere partij?

Een vrijzinnig persoon heeft volgens mij als taak elke 'hogere' authoriteit te verwerpen, al is dit nu een bovennatuurlijke entiteit, een paus of een voorzitter en op basis van rede te beslissen indien de gevestigde autoriteit deze naam waardig is. Volstaat het bvb. dat iemand jurist en zich vrijzinnig noemt, of komen er bij zo'n functie ook heel wat sociale vaardigheden en inlevingsvermogen kijken?

Als voormalig werknemer van het U.V.V. kon ik de laatste eigenschappen bvb. niet ontdekken bij de huidige voorzitter Michel Magits. En de Michel zal het mij als vrijzinnige wellicht ook niet kwalijk nemen dat ik deze 'opbouwende twijfel' uitdruk. Er bestaat naast allerlei vrijzinnige 'do's' and 'dont's' voor werknemers ook nog zoiets als het recht op vrije meningsuiting (of niet?).

Noch kan het mij als ex-werknemer kwalijk worden genomen dat ik het als mijn taak zag om de 'realiteit' te onderzoeken, en wanneer ik tot de conclusie kwam dat er nogal wat goochelwerk aan te pas kwam om illusies in stand te houden, hier het Dagelijks Bestuur rechtstreeks van inlichtte. Het nadeel aan hiërarchische organisaties is immers dat het voor werknemers aan de bodem van de ladder vaak nogal onduidelijk is welke informatie al dan niet in het top 10 lijstje terecht komt.
Gezien we het hier toch hebben over een organisatie die 'open discussie' en 'vrij onderzoek' promoot, kan het een werknemer niet kwalijk worden genomen indien hij deze zaken in de praktijk brengt binnen de eigen organisatie. Meer nog, wanneer een organisatie er niet in slaagt om zijn missie binnen eigen rangen te verwerkelijken stelt er zich de vraag over de geloofwaardigheid wanneer het buiten de eigen deur begint te vegen.

Of is 'realiteit' dan toch wat dogmatisch voorgescheven wordt door een hogere autoriteit, Michel?

Of behoort het psychisch intimideren van personeelsleden wanneer ze niet in de pas lopen van de vooropgezette 'realiteit' ook tot technieken van het vrijzinnige discours?

Kan een werknemer van het U.V.V. uberhaüpt de 'open discussie' in de praktijk brengen, zolang hij of zij tegelijk de loonstrook verhoopt op het einde van de maand?

Kortom, een negatieve werkervaring en een depressie later, kan ik het iedere liefhebber van het vrijzinnige gedachtegoed aanraden om vooral de 'realiteit' van het werken als moreel consulent binnen het U.V.V. in vraag te stellen.

U zou bvb. ook wijselijk na contacten met ex-werknemers kunnen beslissen voor een minder totalitair regime te kiezen waar top 10 lijstjes onderhevig zijn aan inhoud.

Martine Lauwers

Als ik mijn bunker verlaat, vergezelt een Sony Mp3-speler mij.

Ik heb het nooit gehad voor I-Pod: eerst en vooral is de geluidskwaliteit inferieur aan andere Mp3-spelers maar blijkbaar is dat voor velen géén bezwaar in deze tijden van als-het-er-maar-leuk-uitziet.
Het aangename en vaak surrealistische van muziek beluisteren op buitenhuiselijke excursies, is de soundtrack die je als het ware zelf creëert bij wat je waarneemt. Zo heb ik al véél van die treffende ervaringen waarbij muziek als het ware de visuele prikkels ondersteunt, maar niets kan tippen aan de toevallige montage van gisteren.

Omstreeks 10u30 sta ik aan de bushalte te wachten aan de St-Jozefskerk in Oostende. Op de Mp3-speler hoor ik het 2de gedeelte van de 12" maxi van 'Tainted Love' van Soft Cell. De meeste lezers kennen wellicht de fuifklassieker 'Tainted Love' maar slechts weinigen kennen de schitterende langspeelversie waarin 'Tainted Love' naadloos overgaat in 'Where Did Our Love Go'. M.a.w. op de Mp3 speler klonk net het 2de deel 'Where did I love go?'.

Op dat moment passeert een zo'n klein wit persoonswagentje van Thuiszorg. Aan het stuur mijn grote jeugdliefde Martine Lauwers die ik al in jaren niet meer gezien heb. Normaal zit ik niet te gluren naar bestuurders van voorbijrijdende wagens maar nu dus wel. Zij leunt lichtjes over naar de passagierszetel. Als magneten vinden onze blikken elkaar moeiteloos gedurende ongeveer twee seconden. In dat luttel ogenblik zit een eeuwigheid verscholen. Martine Lauwers: mijn grote jeugdliefde waar ik ongeveer twee jaar een relatie mee had in het begin van mijn twintiger levensjaren.

En ondertussen klinkt de muziek 'Where Did I Love Go?' als een perfecte aanvulling op een scéne die in een film niet zou misstaan: een perfecte montage van beeld en geluid.

En ze zag er mooi en aantrekkelijk uit: nog steeds haar natuurlijke krullen en halflaag haar.

Zij zat in een rijdende wagen en ik stond plots verstard aan de bushalte en voor ongeveer twee seconden bevond ik mij tijdens die blik in een meer doorleefde wereld. Een te korte tijd om echt te reageren buiten die twee seconden intens met elkaar verbonden te zijn in één allesmovattende oogopslag.

Ik was te jong en te onbezonnen toen Martine: net als jou had ik géén ervaring met langdurige relaties. De maalstroom van het leven kwam over mij toen ik jou kende, ik zou het anders doen nu, zo'n 10 jaar later.

En ondertussen klonk 'Where Did I Love Go?' van Tainted Love op de Mp3-speler.

Toskana Therme: het aardsparadijs bestaat (2)

Ik kom net terug uit het aardsparadijs.

Eerlijk gezegd, ik had niet veel zin om terug te keren maar gezien het te kostelijk werd voor een langer verblijf bleef er geen andere optie over. Ook aardsparadijsen kennen hun prijs.

Vrijdag 25 november 16u

Avis stelt mij in plaats van een Opel Astra een Renault Mégane Scenic (full options) ter beschikking. No problem: méér comfort voor dezelfde uitleenprijs. Ik beschik sinds ruim een jaar niet meer over een eigen wagen: het voordeel is dat wanneer ik een wagen huur steeds de nieuwste modellen kan uitproberen die nog geuren alsof ze net uit de fabriek komen. De kilometerteller stond op 6.000 km. Wellicht is er één of andere Avis bediende die als job heeft na elke uitlening een spuitbus 'nieuwe geur wagen' te legen.

Het is bereweer: het weerbericht voorspelt zware sneeuwval en ijzel op weg naar onze bestemming: de Weimarstreek in Duitsland, het Toskanië van de Germanen. Welgeteld 789 km scheiden mij van de eindbestemming: de Toskana Therme in Bad Sulza.

Met de airconditioning op een stabiele 23° C scheur ik -behoedzaam- richting Gent voor de tweede passagier: Wim, die mij al vier jaar trouw vergezelt richting paradijs. Als ik al één ding geleerd heb in het leven is het dat ik voor een ontspannend uitje beter een andere Adam dan een Eva meeneem.


Vrijdag 25 november omstreeks middernacht

De Duitse snelwegen waar wij op rijden beantwoorden niet aan het cliché: geen verlichting, geen topsnelheden, ... Integendeel, we staan méér dan een uur in de file en wroeten ons letterlijk doorheen camions die er de brui aan geven en bergtoppen die niet zouden misstaan op een Kerstmis pretkaart. Op de audio-installatie: 'Road To Nowhere' van the Talking Heads.


Zaterdagmorgen 26 november 4u30

Na een odysee doorheen sneeuw, ijzel en filesmog bereiken we met ruim 3 uur vertraging de eindbestemming. Er is maar één plaats waarvan de blauwe schemer de aanhoudende onweersbui in mijn hoofd kan kalmeren: de Toskana Therme in Duitsland.

De inkom verwelkomt je meteen met een tropische maar aangename hitte. In het midden van de nacht liggen er hier (wat sommigen oneerbiedig als een 'zwembad' zouden omschrijven) mensen het baarmoedergevoel op te zoeken, sierlijk en als een blad op het water drijvend op het 37° warme water. Het ganse complex baadt in warme en wisselende kleuren.

Na de obligate wissel van knallende jeansbroek naar badjas en zwembroek, drink ik samen met mijn compagnon een 'Bitburger bier' waarvan de slogan is: 'Bitte eine Bit.' Een aangenaam 4 ° biertje om vijf uur 's morgens op een terras dat oogt als een Italiaans zomerterrasje.

En dan, hier komt ie: het moment waarop ik heb gewacht. Ik waad in het water, laat mij achterover hangen en voila, het water neemt mij op en draagt mij zonder veel moeite. In tegenstelling tot een normaal zwembad krijg je hier geen koude rillingen, het water voelt qua temperatuur aan als een 2de huid. De muziek hoef ik niet te missen want ook onder water is er een audio-installatie geïnstalleerd. Doorheen de glazen koepel zie ik een schitterende sterrenhemel. Waar is de zichtbaarheid van de sterren gebleven boven een grootstad, zo vraag ik mij af.

Wel, kortom de rest van de twee dagen zagen er ongeveer zo uit: drijven, stoombad, ligzetel, Bitburger bier, koffie, shnitzel, gefrituurde scholfilet, Italiaanse chocolademelk, drijven, stoombad, ligzetel en dat in verschillende combinaties.

Ooit al eens om 7 uur 's morgens poedelnaakt in de buitenlucht onder het vriespunt rondgelopen? Een waarlijk schitterende ervaring: ik dreef het zelfs zover om zowaar op een stoel te gaan zitten en op mijn gemak een sigaret te roken. Eerlijkheidshalve voeg ik eraan toe dat ik net een stoombad achter de rug had.

De Toskana Therme in Bad Sulza: het aardsparadijs bestaat en dat is geen overstatement.

Leuk en gezellig

Ik krijg er het schijt van, van al die 'leukigheid'.

Wat een 'leuk' truitje, zeg. Ja, ik val gadsekidee bijna tegen de grond van de leukigheid van een stuk textiel. En zo goedkoop zeg. Hartstikkend leuk. Je ziet er bijna net zo goed uit als een fletse kopie van één of ander siliconen supermodel aan een bushalte.

De moderne mens leeft op wishfull thinking. Koop een paar Nike's en waan jezelf een sportman - of vrouw. Stort 5 euro voor een goed doel en waan u zelf een weldoener.

'Laat ons alles ophopen tot er geen plaats en geen licht meer is voor meer.' Samuel Beckett

En dan gaan we met z'n allen koffie met gebak eten, met de plastiek zak op schoot van de Hema of de C&A. Eén of ander milieubewuste rakker die stopt de waren toch lekker in een hennazak, zo is iedereen tevree.

Milieubewust en maatschappijkritisch: natuurlijk zolang het niet teveel kost. Toch niet normaal dat koffie zoveel kost: er zal dringend nog bezuinigd moeten worden op de hongerlonen van koffieboonplukkers. Omlaag die prijs.

Wat is je hobby: shoppen. Zo kunnen we vooral veel lullen over wat het verschil is tussen wat er gisteren of vandaag in de vitrines ligt en hoe godverdomd leuk het allemaal is. Lekker met zijn allen in de file in de winkelstraat. Miljaar, 't is braderie: nog meer te koop voor minder geld. Voer die camions maar aan.

Meer consumeren, meer uitgeven, dat houdt de economie gezond. Doorgaan. Happiness is just around the corner.

Wat, heb jij één gsm? Zo iemand kun je toch niet serieus nemen: we moeten onderweg op straat ook tv kunnen kijken. Koop een nieuwe met een ultra high resolution lcd scherm. Zo één met dertigduizend bliepjes in plaats van 10.

'Jij denkt nogal veel na hé?'. Natuurlijk, heb jij geen brein dan?

Of vergast iemand op een paar stervende bloemen opgekweekt op pesticiden. Nou zeg, zo origineel, dat ik daar zelf niet aan heb gedacht. Tegenwoordig kun je ook rozen kopen, klaar met de doornen gevild. Praktisch toch, en zo heb je geen last van die onhandige prikkers.

Rozen zonder doornen, daar zat deze wereld op te wachten.

Ik eet mijn steak 'saignant': bloedend.

Hide your love away

Vandaag zag ik ernaar uit om eens iemand nieuw irl (= in real life) te ontmoeten, van het andere geslacht dan nog wel. Krijg nou wat. Die internet communicatie, dat blijft natuurlijk nogal een afstandige en omslachtige boel, tenzij je al iemand hebt leren kennen vooraleer je het internet als communicatiemiddel gebruikt.

Face to face: dat is en blijft het enige echte criterium om iemand in te schatten en ik beschouw mijzelf nogal arrogant als een meester in de pyschologische deconstructie van mensen maar ik zal mijzelf al gauw verantwoorden voor deze nogal botte verklaring:

Ik heb ooit als vrijwilliger gewerkt voor een psychologische hulplijn en daar kreeg ik zomaar eventjes de taak iemand die opbelde en er letterlijk een einde wou aan maken, op subtiele manier op andere gedachten te brengen. Ja, op zo'n moment praat je natuurlijk niet over koetjes en kalfjes maar dood of niet dood. Uiteraard werd dat 'op andere gedachten' brengen niet zo verwoord: het lag verscholen in de doelstelling van het initiatief zijnde 'preventie'.

Vaak dacht ik stiekem tijdens een gesprek: 'Eh, in jouw plaats dan zou ik waarschijnlijk zelfs niet meer opbellen maar al meteen een reeds aangename manier zoeken om een einde te maken aan al dat lijden.' 'Let's face the music': soms zijn zaken gewoon compleet hopeloos zoals politici bvb. Ik stem bvb. al jaren blanco, om nog niet zeggen dat ik vaak zin heb om het stembiljet te verscheuren maar zo'n statement zou mij enkel een boete opleveren en uiteindelijk weinig veranderen aan de kern van de zaak.

Vertel mij vooral niet dat lijden ergens goed voor is: dat is een verhaaltje voor de christelijke rakkers die nog steeds geloven als je maar voldoende afziet in het leven er een beter hiernamaals in het verschiet ligt. De reden waarom iemand gelooft dat er toch ergens 'een pointe' moet zijn aan het ganse bestaan, ligt natuurlijk in het feit dat zonder al dat geloof, al is het nu in Allah, God of een olifant met roze vlekken de realiteit al te ondraaglijk of absurd zou worden. Er is een groot verschil tussen inspanning opbrengen voor een bepaalde zaak, of zinloos lijden.

Ik stel het hier meteen duidelijk: als mij ooit een of andere vreselijke ziekte overkomt, laat maar komen de chemische exit. En gezien niemand ooit de keuze heeft gemaakt om hier te zijn, meen ik dat de keuze om er niet te zijn een onvervreemdbaar persoonlijk recht is. Baas over eigen genen, zeg maar.

Een goede vriendin van mij heeft zelf het moment gekozen om een einde aan haar leven te stellen. Het laatste was ze ons naliet was een kort berichtje: 'Wees blij voor mij.'

Maar om terug te komen op mijn inleiding: dat overkomt mij de laatste tijd niet meer zo vaak, dat gevoel nog iemand 'nieuw' te willen leren kennen: ik krijg nogal vaak 'déja vu's' op zulke momenten, vooral als het op meisjes aankomt. Maar goed, vandaag had ik dat gevoel dus wel.

John Lennon and Paul Mc Cartney waren wat mij betreft visionairen toen ze 'you've got to hide your love away' schreven. Er moeten gecompliceerde manoeuvres aan te pas komen vooraleer je bekend aan iemand dat je hen interessant vindt en hen beter wil leren kennen. Zomaar jezelf blootgeven en ronduit stellen 'Ik vind jou interessant, ik wil je ontmoeten' dat is vragen om e-mails die niet worden beantwoord. Het is zoiets als de vrije markt: je moet het product bewust schaars maken, zo stijgt het in waarde. Zo voorspel ik dat verse lucht binnenkort wellicht nog meer zal kosten dan water.

Als iemand zich voorstelt als niet gemakkelijk te doorgronden of moeilijk om een afspraak mee te krijgen, dan vergroot het enkel het mysterie. Vlakuit stellen: 'Ja, ik wil met jou praten' dat is quasi toegeven dat je bvb. op dat moment niet iemand anders hebt waarmee je wil praten.
Je moet vooral druk bezet zijn en een volle agenda hebben en zo. Gsm's moeten rinkelen en er moeten een bende sms'en verstuurd worden. Zomaar eventjes in een e-mail gaan stellen: 'Ok, ik vind jou interessant laat ons a.u.b. gauw eens afspreken' dat is natuurlijk belachelijk. Het idee zou immers kunnen ontstaan dat je een zielige sukkel hebt die zit te creveren om menselijke aandacht.

En what the fuck als dat zo is. Ewel dan nog, dat ga je dan toch niet toegeven zeker. Je kunt natuurlijk ook iemand de jungle insturen, door te stellen 't Zal wel eens passen.' dat maakt het allemaal wat minder gênant dan vlakuit zeggen 'Je kunt de boom in.'. Of je laat helemaal niets weten zoals mij bvb. vandaag overkwam. Het verlangen om nog eens iemand nieuws te ontmoeten is 'back where is started'.

Geef mij de flikkering van dit computerscherm en een aan-uit knop.

'Me and you and everyone we know' - De Filmgoden (1)

Ik zeg nog tegen mijzelf toen ik met dit weblog begon: je gaat toch weer niet zitten melken over films? De illusie van 'verandering' is weer doorbroken: het verleden haalt mij terug in.

Niet muziek maar 'movies were my first love' en als het zo verder gaat zoals nu 'they will be my last'. 'Movies of the future, and movies of the past'. De link naar de International Movie Database in de rechterkolom was al een weggever.

In een ver verleden heb ik filmrecensies geschreven voor de site www.moviegids.be . Wie naast mijn pseudononiem 'John Solitude' ook mijn echte naam echt, die kan mijn recensies op www.moviegids.be opvragen. Praktisch probleem: persvoorstellingen waren om 10u 's morgens, meestal in Kinepolis of UGC De Brouckère te Brussel. Nog los van het feit dat ik géén ochtendmens ben (ik HAAT vroeg opstaan en u hoeft mij dus niet zinnigs te vragen op een onmogelijk uur zoals 9u 's morgens), waren de verplaatsingen (die ik overigens uit eigen zak betaalde) er te veel aan om destijds mijn 'filmcarrière' verder uit te bouwen. Filmrecensent zijn is trouwens geen lachertje: gedaan met enkel potentiële filmparels bekijken. Als recensent ben je het aan je professie verplicht ook de grootste rommel te bekijken en wanneer je thuiskomt staat er een leeg blad naar je te staren. Ik kan gerust relateren aan filmcritici die bij wijlen ontiegelijk cru één of andere Hollywood buster compleet de grond inboren: bij overkill momenten had ik zelf ook vaak de behoefte om openlijk te kunnen schrijven: hoe is het mogelijk dat mensen 5 euro en meer uitgeven aan dergelijke cliché rommel?

Ik ben dus van plan om wanneer het mij zint in dit weblog enkel persoonlijke 'filmfavorieten' te bespreken. Er wordt al voldoende shit op ons netvlies losgelaten dat ik niet nog eens een letter vuil ga maken aan films waarvan commercie de eerste en laatste doelstelling is. Om het nog cultureel verrijkender te maken kies ik zelfs voor pellicule, mocht ik ze hier niet onder uw aandacht brengen, die kans maakt op schimmel vertoon vanwege grof gebrek aan aandacht van het publiek. Zo'n fenomeen al mijzelf dus.

'Me and you and everyone we know' is de debuutfilm van regisseur Miranda July. Iedereen die als opener zo'n meesterwerk als 'Me and you ... ' kan schrijven en bovendien regisseren verwerft bij mij meteen de status van held. Zoals dat gaat met films die 'ongewoon' zijn, waren de recensies (in tegenstelling tot wat DVD-covers u soms doen geloven) allesbehalve eensgezind. Op www.imdb.com is er trouwens nog steeds een 'thread' in een forum aan de gang waar fans en critici elkaar naarstig bekampen.

'Me and you ...' gaat in essentie over existentiële eenzaamheid en het knagend verlangen om die bewustzijnstoestand te doorbreken. Hoe onhandig, onmogelijk en shockerend mensen met het gegeven 'verlangen' omgaan getuigen de karakters: een schoenverkoper die als statement zijn hand in brand steekt bij de echtscheiding, een puber die de goorste pornodialogen aangaat via een chat op het internet, twee tienermeisjes die concurreren in hun seksualiteit door de buurjongen 'om ter best' een blowjob te geven, een performance artieste die vrijwilliger is in een taxidienst voor bejaarden om de communicatie met de buitenwereld te onderhouden, ...

Wat 'Me and you ...' zo bijzonder maakt is het volledig gebrek aan sentimentaliteit of bewuste 'weirdo' portrettering van de karakters. Geen enkel personage doet wat het wordt verondersteld te doen naar Hollywoodiaanse normen: een regelrechte fluim in het gezicht van het conventioneel denken over communicatie en het invullen van verlangen. Toch is 'Me and you ...' géén 'de-wereld-is-hopeloos' statement: de eindscéne 'in real life' tussen de pornochattende puber en zijn volwassen gesprekspartner is er zelfs één van ontroerende schoonheid en hoop.

Schaamteloos over het hoofd gezien in de zalen, maar hopelijk binnenkort een herkansing op DVD (of via het E-Mule circuit :-)

Toskana Therme: het aardsparadijs bestaat

Een mens moet op tijd en stond bezinnen waar hij of zij mee bezig is. Dat is voor mij geen probleem: ik ben nog net niet versteend in 'Le Penseur' van Rodin.

De dingen op een rijtje zetten en mijmeren, dat kun je natuurlijk vanuit horizontale ligging in je zetel, starend naar een bruine plek op het plafond, maar ik verkies het te doen terwijl ik letterlijk drijf op lichaamstemperatuur warm water. Bij voorkeur is er ambient muziek te horen onder water (zodat ik mijn hoofd niet uit het water hoef op te tillen) en een ballet van kleuren te zien aan het gesternte. Uiteraard wil ik weinig moeite doen om te drijven zoals bvb. krampachtig je adem in houden. Nee, je gaat gewoon languit achterover gaan liggen in het water, je ontspant je en hup je drijft. Zo geef ik mij compleet over aan het verlangen om terug in de baarmoeder te kruipen. Zoiets als de foto hieronder:
U zult mij al -vooroordelend als we zijn, niet waar- verdenken van het maken van drugallusies, maar u zit er althans toch deze keer volledig naast.

Er bestaat een plaats op aarde, waar honderden ik-verlang-om-terug-in-de-baarmoeder-te-kruipen-mensen naar toe trekken om drie dagen en nachten lang NIETS anders te doen dan zomaar wat rond te drijven op warm water. En ondergetekende maakt al vier jaar deel uit van die beweging. Naast al dat drijven is er ook sauna voorzien, watermassages, openlucht drijfbad (zelfs in het midden van de nacht) en dag en nacht is er spijs en drank verkrijgbaar.

Het complex ligt in het onooglijk klein dorpje Bad Sulza midden in een vallei.

Jawel, van 25 tot en met 27 november 2005 is het weer zover: het jaarlijkse Liquidsound festival in de Toskana Therme in Bad Sulza, Duitsland. Het ganse concept is zo uniek dat er een patent is op genomen met als gevolg dat dergelijke vestigingen momenteel enkel maar in Duitsland te vinden zijn en NERGENS anders ter wereld.

Misschien doemen naar chloor stinkende Sun - en Center Parcs herinneringen op, maar weest gerust, in dit geval is het water afkomstig uit natuurlijke bronnen. Sun en Centerparcs hebben letterlijk geen rieken aan de Toskana Therme in Bad Sulza.

Qua concept is het 'Liquidsound Festival' het meest originele muziekfestival die uw schrijver ooit bezocht in zijn woelige leven. Daar komt mijn mentale storm volledig tot rust: zodra ik toekom in de Toskana Therme (traditioneel rond middernacht na vijf uur auto rijden) trek ik mijn zwembroek aan, neem ik een douche, spreid ik mijn handdoek over een ligzetel en voor de rest van het weekend doe ik niets anders dan liggen op mijn ligzetel of drijven op warm water. Oh ja, occasioneel loop ik ook wat rond in mijn badjas om eens de benen te strekken.

En terwijl je daar ligt te liggen of drijft te drijven, treden er bij nachte chill out bands op het grote hangende platform op. Als u al dat liggen en drijven beu bent, dan kunt u ook gewoon zitten bvb. op het terras terwijl u spijs en drank tot u neemt. Natuurlijk neem ik ook een boek en een paar tijdschriften mee maar vooral lig ik te liggen en drijf ik te drijven. U kunt overigens zoals ik ook een vriend meenemen want je kunt er bvb. ook praten met elkaar. De muziek staat er nu éénmaal op een relaxerend niveau in tegenstelling tot megadancings waar je een megafoon nodig hebt om jezelf verstaanbaar te maken.

Slapen: iedereen slaapt gewoon in zijn ligzetel in zijn badjas. Als je zin hebt om te drijven dan drijf je en als je zin hebt om te slapen dan slaap je: zo simpel kan het soms zijn. Ik slaap er beter dan in mijn eigen bed.

U zou ervan versteld staan hoe aangenaam drijven op warm water is: de ontwerper is een waar genie. Een genie die besefte dat veel mensen er naar verlangen om gewoon wat rond te drijven en dus maar een complex uit de grond stapte in the middle of nowhere waar je drijffantastiën bewaarheid worden.

De volledige infobrochure over het Liquidsoundfestival vind je hier: http://www.liquid-sound.de/site_new/ls_festival_flyer_gb.pdf en meer informatie over het Liquidsound concept hier: http://www.liquidsound.com/index_intro_fla.html De toegangsprijs voor het complete weekend bedraagt een zeer schappelijke 30 €.

Allen daarheen maar ook niet teveel, zodat ik op mijn gemak kan drijven.

Moderne Communicatie

Akkoord, het internet is een schitterend medium. De mogelijkheden zijn quasi onbeperkt en nog steeds in volle expansie waarvan de meest recente ontwikkelingen: Podcast, RSS-feeds, Skype, ...

Als u geen flauw idee heeft waarover ik het heb, dan raad ik een boek uit de serie 'Hoe word ik internetalfabeet voor Dummies' aan.

Zo e-mail ik nog deze morgen met het grappige Japanse meisje Ayumi die ik wellicht anders nooit had ontmoet (en die hopelijk binnenkort mijn privé-gids wil zijn in Japan ^-^) , luisterde ik vandaag naar 'Dance Department' op de Nederlandse Radio 538 http://www.radio538.nl/538/programmas/dancedepartment/index.jsp die niet te ontvangen is in dit pokkeland, kan ik vanavond bvb. een aflevering van Southpark bekijken (die de Vlamingen blijkbaar niet kunnen appreciëren getuige de korte tijd dat deze serie maar te zien was op VT4), snuister ik schaamteloos in andermans privé-leven gezien ze het toch te lezen gooien op hun blogs, en voor wie het allemaal niet te nauw neemt met de wetgeving rond downloaden kan tegenwoordig al een film bekijken nog VOOR hij in de Belgische zalen komt. Eindelijk gedaan met het irritante popcorn en chips gekrakeel.

En toch, het gevoel van vervreemding temidden van deze massa technologie en het aantal mensen die enkel nog weten te communiceren met smiley's is stijgende. Smiley's zijn gemakkelijk: zo hoef je zelf je mondhoeken niet in een ongemakkelijke plooi te leggen om nog emotie uit je vege lijf te persen.

Vroeger ging ik bvb. eens neuzen in 2de hands cd en boekenwinkels. Allesbehalve efficiënt wanneer je naar een specifiek item op zoek was. Tegenwoordig surf ik gewoon naar Google of E-Bay, en als iemand dat ding in een ander continent verkoopt: no problem. Gewoon betalen met Paypal en hoogstens een paar weken later ligt het in de bus.

Een boekenwinkel binnenstappen, forget it. Lekker naar www.amazon.com en je vindt het aanbod van 1000 Standaard Boekhandels en Fnac's op één site met reviews per artikel er bovenop. Zalig. Die pestverkopers die eindeloos lang mijn 'wish list' lieten liggen zijn een ergernis van het verleden: gewoon zelf bestellen.

Bezoeken aan claustrofobische dancings of cafe's: niet langer nodig. Spreekt er iemand van het andere geslacht mij aan om wat voor gefantaseerde reden ook, gewoon een mailtje schrijven. Knikkende knieën en vluchtig neer gekrabbelde poëzie op papieren tafelservetten bij een eerste toenadering zijn 'out'. Lekker vanuit die luie zetel duidelijk maken aan een digitaal personage dat ik haar IRL (= In Real Life) wilt ontmoeten. Geen antwoord: no problem, datingsites in overvloed.

Ik hou van nostalgische gadgets: zo heb ik mijn vroeger verzopen 'Drinking Bird' via Californië kunnen bestellen http://www.thedrinkingbird.com , heb ik
terug een deftige yoyo aangeschaft http://www.yoyojam.com en moest ik mij beheersen om geen pot slime http://www.physlink.com/estore/cart/GIDSlime.cfm of poprocks http://www.poprocks.com aan de 'shopping card' toe te voegen.

Soms fantaseer ik erover hoe, mocht ik financieel onafhankelijk zijn, ik mij gewoon zou opsluiten in een luxeuze bunker met een degelijke internetverbinding. Boodschappen online doen en aan de deur laten afleveren. Zalig.

Maar NIETS, maar dan ook NIETS kan het gevoel vervangen van de warme gloed voelen van de hand van het meisje waarvan je houdt.

Hoog tijd dat de technologie nog een handje toesteekt.

"When the music is over, turn out the lights"

Eén van mij 'all time' favoriete muzieknummers is 'On Islands' van New Music.

"We're all islands
In the sea
And the islands
Want to reach
Other islands
Passing by
An island"

De troost die uw schrijver vindt in het beluisteren van een stukje muziek die erin slaagt het onuitdrukbare te vertolken is zonder evenknie. Zo draaide ik menig uur 'The game above my head' van Blancmange, mijzelf afvragend: "Hoe kan ik ooit iets schrijven die zo volmaakt is?"

Om nog niet te spreken van "Once In A Lifetime" van the Talking Heads. Een mens, in dit geval David Byrne, die erin slaagt om al is het zijn hele leven niets van betekenis te doen, maar toch zo'n nummer als "Once In A Lifetime" te schrijven, ewel zo'n leven heeft pas zin gehad. Welke zin: het feit dat ik samen met duizenden anderen zo'n nummer honderden keren kan beluisteren (zelfs al staat het niet in de hitparade) en de briljante levensboodschap keer op keer opnieuw kan appreciëren.

Kunst is communicatie: op zijn best verpulvert het de universums die ons scheiden en brengt het een mens ertoe om zichzelf te overstijgen, al is het maar voor even, een bepaald gevoel of idee te delen. Snobs menen dat 'kunst' per definitie hermetisch en moeilijk is, maar dergelijke opvattingen gaan juist voorbij aan het meest essentiële aspect van kunst.

Ik citeer Willem Cloos: "Kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie."
Het uiten van emotie is een verlangen naar communicatie. Zoiets van "Ik herken dat, maar ik kon het zelf niet zo uitdrukken."

Natuurlijk kan een kunstenaar zo hoog op zijn wolk zitten, dat zijn uitingen quasi onverstaanbaar zijn. Maakt niets uit: indien het een menselijke emotie is, dan is er altijd wel iemand die de uiting zal herkennen en misschien er troost in zal vinden te weten dat men niet volstrekt alleen is met wat men voelt of doormaakt. Je kunt natuurlijk ook redeneren: ik creëer bewust iets wat 'moeilijk' is, maar dan houdt het op kunst te zijn want het is niet langer een authentieke emotie. Het wordt dan letterlijk "gekunsteld".

Popmuziek is dus zeker niet minderwaardig aan klassieke muziek, noch kun je stellen dat een of andere kunstvorm meer superieur zou zijn dan een andere.

De essentie van de zaak is: weet het te begeesteren, ontroeren, passie op te wekken, shockeren, ... brengt het iets los in het publiek? Wanneer de luisteraar, lezer, toeschouwer er compleet apatisch onder blijft, of de opgewekte gedachte slechts een loutere milliseconde blijft hangen, dan kunnen we het hebben over de waarde van één of ander kunstwerk. De waardering zal individueel zijn, laat u vooral nooit dwingend door een recensent voorschrijven wat wel dan niet te waarderen: apprecieer zelf.

Ontdek "Personal Jezus" van Depeche Mode (beluister de akoestische versie: om kippevel van te krijgen), "Heroes" van David Bowie (jawel, draai dit voor mij op mijn crematie met de volumeknop op 10), "The Day Before You Came" van Abba (het einde van de romance, krachtig gebundeld in één popnummer), "Tansmuzik" van Kraftwerk (elektronische muziek is nooit zo sprookjesachtig mooi en intriest geweest), "Slow Emotion Replay" van The The (de doorsnee mannelijke psyche krachtig gebundeld), "A Horse With No Name" van America (met zoveel verlangen naar uitgestrekte vlaktes waar geen mens ons kent van masker).

Maar laat het niet allemaal kommer en kwel zijn: geef mij "I Feel Love" van Donna Summer of "Cowgirl" van Underworld zodat ik extatisch kan dansen zoals primitieve stammen die begeestering en verlossing zochten in het hypnotische ritme van een drumbeat. Of geef mij die passionele baritonstem van Barry White, de passie van Elvis of de geniale waanzin van Jim Morrison "You are all a bunch of slaves". Het geile van Prince, het etherische van Tangerine Dream, het ijle van Pink Floyd, ... de emotie en de passie is hun en mij niet vreemd.

En foert, ik geneer mij niet langer om te declareren dat "Hé Lekker Beest" van Isabelle A de nagel op de kop sloeg over de weemoed naar vervlogen kalverliefde en nog steeds in mijn persoonlijke top 20 staat.

Maar spaar mij van de "Marie Louise gaat op en neer" en "E viva in Spanje".

Geef mij "Ik ben zo éénzaam zonder jou" van Will Tura en ik zal aan ieder die niet te bekakt is om het te horen zeggen: deze man is een kunstenaar, want hij geeft waarlijk op een zeer simpele maar toch accurate manier een diepmenselijk en universeel gevoel vertolkt. En ja, dat is pas KUNST.

De gekke ontwerper

Jaloers ben ik, op 'gelovige' mensen, die tegen alle rede in er van overtuigd zijn dat er een 'pointe' is aan het gewroet van de mens in haar bestaan.

Voor de mens die gelooft in één of ander boven- of buitenaards fenomeen bestaat er namelijk een handleiding: De Bijbel, De Koran, De Tora, ... die een mens vertelt wat te doen en wat te laten. De voorschriften kunnen heel concreet zijn zoals 'eet geen zwijnevlees' of voor brede interpretering vatbaar zoals 'hij zult uw vader en moeder eren.'

De beloning om zich strikt aan de voorschriften te houden ligt ergens in het hiernamaals. De opties variëren gaande van massa's mooie maagden die zich over een man zullen ontfermen - inderdaad een verleidelijke zaak om naar uit te zien wanneer je het een leven lang met een verlepte, drellerige of geen vrouw hebt moeten stellen - , tot opgenomen worden in een hemels rijk waar alles ok is -hopelijk is er veel entertainment om de eeuwige tijd te verdrijven-. Sommige bronnen beweren dat we ook alle 'geliefden' zullen terugzien, maar daar pas ik voor. Misschien ligt er een keuzeformulier bij de ingang?

Vooraleer dat punt bereikt gaat er een aards leven aan vooraf die meestal niet zoveel gelijkenis met een paradijs vertoont. Integendeel: tragische romances en afwijzingen, de onbereikbaarheid van Jennifer Conolly, desillusies, presidenten zoals Bush, ziekte, kommer en kwel van allerlei aard zullen uw deel zijn in uw doorgang op de aardkloot. Zoiets als een test om te kijken hoe vaak u tegen de vlakte kunt stuiteren vooraleer u finaal knockout blijft liggen.

Een mens zoals ik, met een geleerd woord een 'agnost' genaamd, die weet het eigenlijk allemaal niet zo goed wat al die goden en hiernamaalsen betreft.

Wat ik wel zeker weet: mocht er één volstrekte absolute waarheid bestaan dan zouden er niet zoveel handleidingen in omloop zijn die vaak nogal tegenstrijdig advies bevatten. Het volstaat immers dat één of andere hallucinerende charimatische nitwit een nieuw instructieboek schrijft en voldoende volgelingen ronselt om een nieuwe waarheid te openbaren.

Eén van de zaken waar ik een denkbeeldige God van beschuldig sedert ik ongeveer 10 jaar was, is dat zijn of haar (want we gaan toch niet seksistisch doen) ontwerp nogal wat designfouten vertoont. Stel u voor dat u morgen per interim voor één keer een nieuwe wereld compleet vanaf scratch zou mogen ontwerpen. Wel, dat ga je toch behoorlijk afwegen, zodat allerlei machtsconflicten op uw planeet niet dreigen tot de complete ondergang van uw creatie? U zou er toch voor zorgen dat er harmonie mogelijk is zodat uw schepsels elkaar niet constant uitmoorden? De moeder van Bambi zou toch niet horen te sterven?

Dat brengt mij ertoe de volgende stelling te poneren:

Als er een 'intelligente' ontwerper is van het universum, dan is hij of zij zonder twijfel:

a) een sadist
b) een seksueel pervert
c) een liefhebber van vuurwerk
d) een architect die zijn opleiding niet afmaakte
e) een dronkelap die bij wijze van grap eens iets nieuws uitprobeerde tijdens een delerium tremens
f) een combinatie van al het voorgaande

Tegenstanders van mijn analyse zullen al gauw de klassieker opwerpen dat een mens geschapen werd 'met een vrije wil'. M.a.w. ook een wil die tot de meest gruwelijke daden kan overgaan bvb. terreuraanslagen op mensen die helemaal geen uitstaans hebben met een bepaald conflict, genocide, pedofilie, genadeloze exploitatie van minder financieel vermogenden, ...

De slachtoffers van de vrije wil van sommige individuen kunnen er waarschijnlijk niet mee lachen dat de schepper een nogal behoorlijk scala aan keuzes mogelijk maakte in ieder individu.

Als een mens perverse daden kan plegen, dan betekent het dat de ontwerper die keuzemogelijkheid in zijn ras heeft ingeprogrammeerd EN ook zelf die perverse neigingen kent, anders zou de mogelijkheid ertoe in het ontwerp niet bestaan. Als u nu bvb. een kleurenpalet hebt met enkel wit en zwart dan kun je toch géén kleurentelevisie maken? Bovendien, als u een vogel ontwerpt en u vergeet de vleugels, dan bent u toch wel aansprakelijk zeker als je een pinguin in de plaats krijgt?

Bijgevolg is voor elk mogelijk gedrag, elke constructiefout, hoe weerzinwekkend ook de gevolgen, de oorspronkelijke schepper aansprakelijk. God wordt toch verondersteld 'allesziend', 'alleswetend' en zo verder te zijn? Misschien is het gewoon een krankzinnige die in een vlaag van razernij plots atomen in het wildeweg rondkeilde om eens te kijken wat er gebeurde indien je bvb. man en vrouw schepte i.p.v. een androgyn wezen?

Ik stel dus voor dat we een bende topadvocaten onder de arm nemen, een megaclaim opstellen en die per aangetekende met raket het universum inschieten.

Wedden dat er geen antwoord komt? God is wellicht verhuisd om een mededaderschap veroordeling te ontvluchten.

Jongerenrevolte in Frankrijk

Heden krijgt een tv-kijker tijdens het avondjournaal een 'best of' van de nachtelijke rellen in de achterwijken van Parijs. Na de fragmenten volgt er krijgslustige taal van de premier die qua evolutie niet verder staat dan het oproepen van een hard-tegen-hard filosofie: het inzetten van een legertje 'ordebewakers' om de geterroriseerde wijken te gaan 'redden' van nog meer geweld.

Molotovcocktails en stenen, blind geweld en destructie. Het beeld van een los geslagen en ondankbare jeugd die wordt verondersteld snel terug in het gareel te lopen middels het beantwoorden van geweld met nog meer geweld: een guerillastrijd op de straatstenen.

Wat diezelfde premier niet vernoemde: de gestage toename aan ghettowijken waar werkloosheid, druggebruik en criminaliteit de dienst uitmaken.

Jongeren worden vaak al op school 'voorgesorteerd': studenten die weten de les te reproduceren krijgen pluimen, jongeren waarvan de thuis - of economische situatie niet optimaal is om zich ten volle in te zetten voor schoolresultaten, zijn niet geliefd door het onderwijsinstituut: slechte punten en psychologische ondermijning van het zelfbeeld het gevolg. Om te presteren is er een draagvlak nodig: het verondersteld dat persoon x over voldoende energie en middelen beschikt om een uitdaging aan te gaan. Deel uitmaken van een fortuinelijke familie met een breed invloedrijk sociaal netwerk kan natuurlijk ook helpen in het verwerven van een aangenamere toekomstige positie in de pikorde.

De nieuwe generatie wordt elke dag geconfronteerd met de puinhoop waaraan politici en de oudere generatie al dan niet bewust aan heeft meegewerkt: de vrije markt als oplossing voor het indelen van de levenssfeer, de toekomst is aan de ongebreidelde productie en consumptie.

De realiteit van massaproductie en globalisering is dagelijks vast te stellen: ondernemers in de ban van het grote concurrentiespel zijn voortdurend op zoek naar de locaties waar de productiefactoren (inbegrepen mensen) het goedkoopst zijn. Tegelijk moet de afzet ook nog verkocht geraken.

Zelfs in de eigen woning ontsnapt men niet aan agressieve reclame: bekijk tv, beluister radio, surf op het internet, sla een tijdschrift open, de gemene deler is reclame. Er moet vooral veel geconsumeerd worden want dat is de motor van onze economie. De verkwisting aan grondstoffen en de aanslag op het milieu door het verschaffen van weinig duurzame wegwerpartikelen, het zijn zorgen voor later.

De keerzijde van de ratrace: een angstaanjagend groter wordende groep van de bevolking heeft geen uitzicht op een redelijke betaalde betrekking en diegenen die er één hebben moeten onder druk van de economische realiteit meestappen in de steeds sneller draaiende tredmolen.

Het nieuwe credo, het aanscherpen van de concurrentie kan logischerwijze enkel tot nog hardere concurrentie leiden: een vicieuze cirkel. Het dalen van de belastingen onder chantage van ondernemers ondermijnt de financiële inkomsten van regeringen om te investeren in aanbestedingen van openbaar nut en een herverdelingsmachanisme toe te passen. Dergelijke maatregelen zijn natuurlijk nooit zonder gevolg: een gepolariseerde maatschappij ingedeeld in 'winners' and 'loosers' is het lange termijn resultaat. Steeds meer financiële middelen komen in handen van een kleiner wordende elite groep: de kaders en managers van de multinationals en de groot industrie, het bankwezen en de immobiliën sector.

Tegenwoordig kijkt een niet hoog geschoolde jongere tegen de volgende situatie aan: in het beste geval levenslang een sociaal ondergewaardeerde, onderbetaalde en weinig werkzekere job uitoefenen (onder het mom 'je mag al blij zijn als je werk hebt'), in het slechtste geval werkloosheid. Enkelingen slagen erin op zelfstandige basis een 'gat in de markt' te vinden vanwege een uitzonderlijk talent in een economisch bevraagd segment. De illusie van The American Dream is steeds gepromoot op basis van enkelingen, nooit op het resultaat voor de volledige levensgemeenschap.

Een toenemende groep ervaart dat zij geen deel zullen hebben aan een onbezorgde toekomst, integendeel het wordt een struggle for life. Het is of beter scoren dan je medemens op een batterij testen of de job aan de neus zien voorbijgaan. De medemens als vijand: je moet vooral sneller, efficiënter, meer flexibel en dynamisch zijn en vooral ook over minder scrupules beschikken. Wie braaf is en mooi meeloopt in de ratrace krijgt lekkers, wie stout is de roe.

Waar de eerdere generatie nog enigszins op werkzekerheid kon rekenen zelfs met laaggeschoolde diploma's, is het voor de tegenwoordige jongere die niet over allerlei kwalificaties beschikt steeds moeilijker om nog aan de bak te komen. Vaak dringt de keuze zich op tussen zich laten exploiteren in een hamburger-job (waar hij of zij nauwelijks financieel genoeg aan overhoudt om enige reserve op te bouwen, een gezin te onderhouden of bvb. een hypotheek af te sluiten), de criminaliteit induiken of via drugs ontsnapping te zoeken voor een verpletterende realiteit. Tegelijk krijgt diezelfde groep elke dag een eindeloze stroom beelden over luxe artikelen over zich heen.

De rellen in Parijs zijn enkel een voorhoede van de stoottroepen: eerzame burgers hebben zich vaak geërgerd aan het toenemende druggebruik of de groeiende apathie van jongeren. Vandaag is er een klasse opgestaan die zich niet langer in slaap laat wiegen middels het kunstmatig beleven van een catharsis van ongenoegengevoelens in videogames en tv-series.

Wellicht worden er naast het cordon legertroepen ook een bataljon psychologen, opvoeders en maatschappelijk assistenten opgetrommeld om de situatie te ontvlammen. Alvast dienen nieuwe jeugdinstellingen te worden gebouwd om de delinquenten een leven lang in op te sluiten.

Vandaag zeg ik u als maatschappelijk assistent: zie hier uw brandhaarden waarde heren politici, economisten en vooraanstaande burgers: ik stel voor dat u zelf eens met die jongeren gaat praten. Een Playstation meebrengen zal wellicht niet genoeg zijn.

Afwijzingen

Vraag een man naar zijn meest memorabele tragische levenservaringen, en na wat graafwerk onder de minder gênante anekdotes, komt hij gegarandeerd uit op mislukte toenadering tot het vrouwelijk geslacht.

Althans ondergetekende.

Een afwijzing door een meisje waar ik mijn zintuigen op had gezet voelde aan als diarree uitgekakt worden op het trottoir. Elke herinnering eraan als een voorbijganger die voluit in de smurrie stapte.

Heden ben ik volledig voor de emancipatie van de vrouw, inclusief de plicht om voortaan zelf ondubbelzinnig hun aantrekkingskracht t.o.v. mij of een ander bekend te maken.

Als jongeman liep ik achter de torenhoge clichés aan waaronder de klassieker 'let op de lichaamstaal van een vrouw'. In de prille polsende inswingergesprekken zat ik met arendsogen te speuren naar ieder non verbaal signaal die kon beduiden op 'Ik wil je': haar die plots werd losgemaakt of achterover gegooid, dromerige puppyogen, giechelende of kirrende geluidjes, ... Het sterkte de moed het risico te nemen vlakuit kwetsbaar te gaan liggen, klaar voor de hiel. Me Tarzan, you Jane?

Verlegen als ik was prepareerde ik een aanval tot in de puntjes voor: poëzie in combinatie met bloemen, voorzichtige aftastingsgesprekken. Het cliché was dat vrouwen nu éénmaal gevoelige en subtiele wezens waren (althans toch meer dan mannen). Het leek niet gepermitteerd om vlak op doel af te stormen: er dienden allerlei gecompliceerde spelstrategieën aan vooraf te gaan en de handleiding was in een buitenlandse taal.

De eerste breuk in de verheerlijking van vrouwen, kwam er toen ik als tiener merkte dat gasten met een arrogante grote bek en veel showallure statistisch significant beter scoorden in piratenveroveringen. Zulke gasten met een attitude van: 'ik neem gewoon wat mij toekomt' en die zich wel later zouden storen aan non compatibele systeemvereisten.

Ook vaak gehoord: 'vrouwen zijn niet zo gefixeerd op uiterlijk als mannen.'

Compleet boerenbedrog.

De gasten die eruit zagen alsof ze net uit een exotische jeans- of parfumreclame waren gestapt kwamen stukken beter aan hun trekken. Vrouwen wisten zulke constateringen te counteren: het ging om de 'uitstraling', zeiden ze dan. Inderdaad straalde de mooiprater als een goedkope oliekachel: als kerel zag je natuurlijk meteen de doorzichtige façade van de Don Juan.

'We kunnen toch vrienden blijven'; nog zo'n klassieker uit het vrouwenrepertoire. Zeker, ik zag het meteen zitten om gezellig te keuvelen tot er een betere kandidaat op de proppen kwam die naast de vriendschap ook het privélege seks erbij kreeg.

Vrouwen een beter ethisch bewustzijn of socialer dan mannen? Larie en apekool. Er zijn thans nogal wat vrouwen die durven toegeven dat ze bvb. liever in het gezelschap verkeerden van mannen dan met hun eigen geslachtsgenoten omdat er minder jaloezie en roddel van doen was. Er zijn tegenwoordig ook nogal wat mannen die liever in het gezelschap van mannen verkeren omdat ze dan een breder gesprek kunnen voeren dan enkel over shoppen, binnenhuisinrichting en een 'nieuwe' man worden.

Leven is voornamelijk het tergend langzaam sterven van illusies. Misschien zijn die illusies in de eerste plaats nodig om te kunnen overleven, want de realiteit is als het ontwaken uit een wishfull thinking droom.

New Age (Halloween)

In deze periode van het jaar bent u wellicht reeds vergast op pompoenen, spinnewebben, 'Scream'-maskers, Draculatanden, weerwolvenkreten, ... en ander onheil.

Ik ben nog één van diegenen die zich afvraagt:

Hoe komt het dat in periode x van het jaar, wij worden versteld als een gek een pompoen met een soeplepel uit te hollen of in een ander seizoen dan weer onder de belaging van mieren chocoladen eieren in de tuin te rapen?

Los van de commercanten die zich al in de handen wrijven wanneer u wordt verondersteld snel een cadeau voor uw lief te kopen omdat het nu éénmaal St.-Valentijn is (op straffe van na vergetelheid door uw teergeliefde neergebliksemd te worden met onheilsblikken à la 'nee, t'is niet erg schatje'), zijn deze tradities volstrekt idioot en letterlijk van een ander tijdperk.

In ver vervlogen eeuwen toen mensen nog geloofden dat de bliksem het gevolg was van de toorn van één of andere god - er zijn natuurlijk nog steeds voldoende mensen die geloven dat eender wat het gevolg is van één of andere god-, was het een angstaanjagende ervaring wanneer de bomen gezamenlijk hun bladeren begonnen te verliezen en de temperatuur aanzienlijk zakte.

U kunt zich voorstellen, mocht u niet met zekerheid weten dat na de herfst, de winter komt, om vervolgens weer alles in bloei te zetten in de lente, u wel eens tot de gedachte zou komen: 'voila, 't is er hier mee gedaan, alles sterft af, het einde is nabij'. Als de goden kwaad waren, ewel, dan moest er toch ook een manier bestaan om ze gunstig te stemmen bvb. door dingen in brand te steken, dieren of mensen, maakt niet uit, zolang het maar ophoudt met hier zo koud te zijn.

En dus ging de primitieve mens wild tekeer in het aanschijns van de winter, verzoekend aan de goden om de natuur terug tot leven te wekken. Dat zou sowieso ook gebeuren in de lente, ook zonder feestjes, maar zo ver had men nog niet gedacht, men kon het letterlijk niet overzien. Integendeel, toen na enkele maanden afzien bleek dat het terug warmer werd, maakte men de reflectie dat zulke fortuinelijke tijden het rechtstreekse gevolg waren van de eerder opgevoerde rituelen.

Men kan zoiets 'dom' vinden, maar ook in dit tijdperk zijn er nog steeds mensen die geloven als ze maar voldoende weesgegroeten prevelen in het ijle, de verhoopte zaken die hen daarna overkomen, het rechtstreekse gevolg zijn van het eerste.

'Als het niet baat, dan deert het niet', zo placht een opportunist te denken.

En als het dan nog niet lukt met al die offerandes en zo, ewel, 't is dan teken dat één of andere god heeft beslist dat het niet anders of beter kan: 't' is 't lot zegt' zegt men dan.

Je zou je er maar beter letterlijk bij neerleggen, want als het met Lourdeswater, bidprentjes en exorcismen nog niet lukt dan is het compleet hopeloos.

Nu zijn er ook mensen die bvb. al gestopt zijn met de ganse katholieke reutemeteut omdat het niet het verhoopte resultaat opleverde, maar de ganse koehandel hebben ingewisseld voor een andere bedrijfstak bvb. new age producten. En zo gaat het dus maar door: al zijn het nu wierookstokken, kristallen, nijlpaardenhorens of stierekloten, er is altijd wel iets waarop men zijn gemoederen ten weke kan leggen in de hoop op ontdooiing.

En 't is bovendien goed voor de economie, het produceren van al die brol.

Zo stonden er destijds elk jaar weer feestjes op het programma, en stonden er elk jaar weer zaken te roosteren (want rook gaat omhoog, dus moest het toch de goden bereiken daarboven) om het natuurlijk leven weer op gang te krijgen.

Tel daarbij toenemende duisternis, roofdieren die wachten tot het vuur uit is, enz ... en je hebt natuurlijk een goede basis om millenia later nog steeds bij het vallen van 't blad een uitgelezen moment te hebben om weer met iets bezig te zijn bvb. uw kinderen de schrik van hun leven te bezorgen op Halloween.

Herinnering (1) Caroline (1)

In deze tijden van populaire Amerikaanse vervolgseries, kan ik niet op de massale vraag van het publiek achterblijven en presenteer ik hieronder de officiële opening van de serie 'Herinnering'.

En weest getroost, de luttele vaste lezers zullen géén week op hun honger moeten zitten om bvb. op het eind van de column met een in twee gekapte zin te worden geconfronteerd met daarachter een 'wordt vervolgd' stopzin.

De serie die ik nog bij elkaar dien te schrijven wordt een saga: 'een kroniekachtige prozavertelling'. Een kroniek is dan weer een 'verhaal dat op zichzelf staande feiten vermeldt in chronologische orde'. Gezien ook het woord proza werd vernoemd, gaat het hier over ''niet door vers en rijm beheerste taal' in een 'ongebonden stijl'.

Mocht u denken dat ik al deze definities zomaar uit het hoofd opzeg: ik heb hier het Wolters 'Verklarend Handwoordenboek Der Nederlandse Taal' uit 1981 voor mij liggen, om ook t.o.v. mijzelf te verklaren waar ik in hemelsnaam mee bezig ben.

Bijgevolg kan ik nu op denkbeeldige cocktailparty's gewichtig uit de hoek komen, en als fait divers vermelden dat mijn weblog schrijfsels worden gekenmerkt door een prozaïsche stijlvorm met een kroniekallure. Wat die chronologie van een kroniek betreft: daar heb ik objecties tegen. Nu we toch goed op dreef zijn in het etaleren van gewichtige woordenschat, dacht ik van voilà, ik gooi er nog zo'n ministerwoord tegenaan.

Herinnering is nooit chronologisch, des spijts onze verzuchtingen om op tijd en stond op te ruimen en alles voorzien van een leuk etiket in archiefdozen van Ikea te proppen. Nee, een herinnering is meer als een gebroken Ming vaas die u bij tijd en stond probeert te lijmen, terwijl er zich voortdurend nieuwe barsten vormen met scherven tot gevolg.

Zo bent u godganse dagen met stoffer en blik in de weer en loopt u voortdurend de feiten voorbij, niet achterna, want herinnering is per definitie verleden tijd. Wat dan ook weer niet correct is, gezien u over een herinnering 'on this very moment' mijmert.

Nog straffer uitgedrukt: als persoon bent u op dit moment en het volgende niet meer of minder dan een samenraapsel van herinneringen, amechtig samengestoofd tot een broeierige hutsepot die u de rest van uw leven zal smaken. Laat ons hopen dat het 'goeie' stoofpot is.

En van die puzzel maakt ieder voortdurend nieuwe stukken. 't Is zoals bij de beenhouwerij: een schelletje hier, een schelletje daar, 'ist zo dik genoeg madam?'.

Nooit komt er een einde aan: morgen of overmorgen (of binnen een maand, als u tenminste een grote diepvriezer hebt) zult u weer bij één of andere vleeshal toespijs halen. Tot u uiteindelijk bezwijkt, aan een of andere vreselijke ziekte of aan overgewicht, en uw persoonlijke herinneringen oplossen tot prut, en als-het-goed-zit u nog lang een ander kunt pesten als deel van zijn of haar herinneringen.

Je kunt ook voorzorgsmaatregelen nemen en alles opschrijven, zoals ik. En er een backup van maken voor in 't ergste geval.

't Is onbegonnen werk om het allemaal te archiveren. Ik word al moe als ik eraan denk, aan al die herinneringen en ik heb dan ook al meer dan eens zin gehad om er mee te kappen, mocht ik tenminste de 'power off' knop kunnen vinden. Tot zolang, zullen de herinneringen mij blijven vergezellen, als engelen en demonen doorheen de verre weg door het boze donkere bos, op zoek naar een hutje op een purperen prairie (als het even kan liefst een bungalow met veranda en hangmat).

Om u in dit eerste stuk u niet verder te vermoeien met een inleiding (kwestie van de kijkcijfers), schrijf ik nu gewoon 'Caroline'.

Lezers die mij breedvoerigheid ten laste leggen, zullen er niet omheen kunnen dat 'Caroline' kernachtig is.

Ik herinner mij niet meer precies hoe oud ik was, ik schat 23, en ik bevond mij in de nu teloor gegane discotheek 'Yab Yum' in de Langestraat van Oostende. Mannen zonder vrouwelijke partner reppen zich naar een discotheek om naar vrouwen te kijken en in het beste geval met tenminste één naar buiten te komen voor verdere belevenissen. Laat niemand u anders vertellen.

Zoals gewoonlijk -want ik was een habitué in die dancing, ik kwam in de overgrote meerderheid van de bezoeken zonder vrouw naar buiten, anderen verloor ik onderweg, waardoor ik voortdurend terug moest gaan-, stond ik nogal ongemakkelijk en zoekend naar beschutting de aanwezige exemplaren van het vrouwelijk geslacht te monsteren.

Zo'n een-twee-drie handeling als kordaat op één van die vrouwen afstappen om ronduit te verklaren 'ik zoek een vrouw', zoiets was niet aan mij besteed. Ik zou uren kijken en kijken en kijken en uiteindelijk ging dan zo'n vrouw zonder mij naar buiten en dat was dat.

Niemand had mij kunnen voorbereiden op wat er die avond gebeurde: een vrouw stapte gewoon op mij af. Krijg nou wat.

De verwarring was te groot om mij nog te herinneren wat haar eerste woorden waren. Ze sprak Engels of Frans. Later zou blijken dat ze een Amerikaanse was die aan de Sorbonne in Parijs haar Frans bij spijkerde, waardoor verwarring over het aanvankelijke taalgebruik al aannemelijker wordt.

De reden waarom ze specifiek op mij afstapte en bvb. niet op een ander, was omdat mijn vriend C (zo'n onbeschoft type die na een strenge roofdierenblik pardoes op vrouwen afstapte om 'kennis te maken') een kwartiertje geleden haar vriendin Thérese (een Parisienne) had beslopen en daar nu naarstig aan een weg naar buiten aan het timmeren was.

Caroline, zo noemde ze dus, vond er waarschijnlijk niets beter op dan op de vriend van de vriend die haar vriendin versierde af te stappen. Kwestie van later bij groepsafspraken alles efficiënt te houden.
Ik heb er geen flauw idee van waar Caroline en ik het over hadden, want ik was dan ook druk bezig met haar verschijning aan het opnemen: ongeveer 1m60, mooi gewelfde boezem gehuld in kort manteljasje -deftig, maar niet afstotelijk sjiek-, donkerbruin halflang licht krullend haar, kleine poezelige handen, begin de twintig levenscyclus.

Ze had iets schattig en gevaarlijk tegelijk. Ze zou natuurlijk met een even grote trefzekerheid een andere man kunnen belagen.

Ik was verliefd: on the spot.

Omdat deze column geen roman wordt, laat mij samenvatten dat mijn vriend C en zijn nieuwe aanwinst T en ik en Caroline al snel de exit vonden want buiten een dancing kon je ook echt verstaan waar die andere het nu eigenlijk over had.

Ieder koppel ging voor het vervolg van de nacht hun eigen weg en zo had ik het privélege om met Caroline beschutting te zoeken in tavernes, cafe's en het kipperestaurant 'De Koekoek'.

Geen gênante stiltes, we wisselden spontaan allerlei levensanekdotes uit, er was oprechte interesse in wat die ander te vertellen had. We hoorden bij elkaar, zoveel was duidelijk, althans zo dacht ik.

Ik weet nu nog steeds (of zo hou ik mij voor, dat is minder pijnlijk mocht het niet kloppen) voor het volle pond, dat ook Caroline het zo aanvoelde: daar in die dancing leerden twee mensen elkaar kennen, het begin van een groots verhaal.

Toen vroeg ik (ondertussen zijn we al de volgende dag -zonder enige slaap ertussenin-) romantisch op de pier van Oostende:

- 'May I hold your hand?' (krop in de keel, net niet stamelend)
- 'Are you asking me if you may hold my hand?' ('t klonk als of ze zoiets niet gewoon was, dat een man zoiets vraagt in plaats van snel te grabbelen)
- 'Yes' (er was geen weg terug, het was wat ik op dat moment boven alle anderen dingen ter wereld verlangde: haar poezelige kleine hand vasthouden, niets meer, niets minder, maar toegegeven haar boezem sprak mij ook aan, al zou dat nogal een zicht zijn zomaar met je hand op de boezem van je geliefde flaneren op de boulevard)
- 'You may'

En ik herinner mij die warme gloed die door mij heen hing. De trots om aan alle wandelaars ter hoogte van de pier in Oostende te laten zien: 'kijk, ik hou de hand van dit meisje vast, dit is mijn meisje.' Zoiets als een klein kind die bij het uithalen van apekunstjes roept: 'Kijk mama, papa, ik kan het.'

Er moest niets gezegd worden, dit simpel gebaar vatte het allemaal samen: we maken hier en nu een symbolische verbintenis door onze vingers in elkaar te strengelen als klimplanten die zich hechten rond de schors.

(wordt vervolgd)