'Where have all the good men gone?
And where are all the gods?'
En wat ik ‘van de verkiezingen dacht?’
Occasioneel was iemand geïnteresseerd in mijn opinie.
Of ’t kon ook ‘making conversation’ zijn. We moesten toch ergens over praten. De leegte opvullen.
Het maakte zelfs helemaal niets uit wat ik erover dacht, getuige de uitslag.
Nee, ik deelde de hoera-stemming van Antwerpen niet.
Dewinter had tot spijt van wie het benijd voor één keer gelijk: ‘match nul’. Of nog dichter bij de feiten: het Vlaams Belang had nóg een half procent kiezers erbij in tegenstelling tot de vorige gemeenteraadsverkiezingen maar dat vertaalde zich niet in één zetel extra.
De monstercoalitie in Antwerpen had niet gewonnen, noch verloren, enkel de kleurtjes anders verdeeld. Feit was dat méér dan één kiezer op drie voor een partij met een fascistisch gedachtegoed had gekozen, …
Is dat nu iets om opgetogen over te zijn?
‘En trouwens,’ zei ik ‘in minder dan tien jaar zullen we volgens verschillende vooraanstaande wetenschappers, aangehaald in het niet geheel schitterende maar toch sterk aanbevelenswaardige "An Inconvenient Truth", een nieuwe huiveringwekkende wetenschappelijke docu, the-point-of-no-return bereiken.’
‘Ja,’, zeg ik ‘dan zullen we ons niet druk hoeven te maken over een fietspad, een buurthuis, een autochtoon, een verdraagzame samenleving méér of minder, dan zullen we met zijn allen meezwieren – en zwemmen in natuurcatastrofes zoals tsunami’s, cyclonen, windhozen en finaal opbranden in de zon.’
We zouden de gelijkheidwaardigheid bereiken in as.
Ik keek er al naar uit.
