Wie dit weblog met enige regelmaat volgt -het aantal regelmatige lezers stijgt gestaag, waarvoor dank-, zal -zoals het des mensen is- wellicht mij al gecatalogeerd hebben onder één van de volgende rubrieken of combinaties ervan:
cynicus, (ex)-romanticus, nihilist, arrogant, gevoelig, pervers, bot, seksist, emancipatorisch, misantroop, megalomaan, bescheiden, juist, fout, links-rechts-of-averechts, ex-d.j., schrijver, poëet, kunstenaar, maatschappelijk assistent, gek, geniaal, ...
In categories indelen, van etiketten voorzien en vervolgens classificeren geeft ons het wanidee dat we 'de realiteit' kunnen vatten of de ander tot een gemakkelijk hanteerbaar blokje kunnen reduceren met een kant en klaar handleidingsboekje.
Zelf heb ik er altijd van genoten om mensen op het verkeerde been te zetten door op sommige momenten bvb. standpunten te verdedigen waar ik persoonlijk totaal geen uitstaans mee had, puur om de relativiteit aan te tonen en het principe van de-twee-kanten-van-het-verhaal geen onrecht aan te doen.
Zelfs de grootste gek heeft valabele argumenten.
Ook zo'n uitdrukking als 'de twee kanten' is natuurlijk een belachelijke simplifiëring van de fenomenen, want er zijn een oneindig aantal nuances variërend per nanoseconde.
Maar goed, zo'n intellectuele oefening is natuurlijk een bij-voorbaat-tot-mislukking-gedoemde poging om ons eigen ego te overstijgen, maar aanbevelingswaardig, niettemin, al is het maar voor even onze eilanden vanuit vogelperspectief te bekijken.
En bovendien scoor je hiermee steevast hoog op testen in emotionele intelligentie, zoals ondergetekende. Ik speelde het ooit eens klaar om 'grote onderscheiding' te behalen als enige van meer dan 300 studenten, met als doorslaggevend vak 'psychologie' -goed voor 10 studiepunten- waarvoor ik een 19/20 kreeg toebedeeld. De docent in kwestie begroette mij enkele jaren geleden op een oudstudenten reunie als 'de beste student die deze instelling ooit heeft gehad'.
De realiteit is dat ik enkel de regels van het spel met succes analyseerde, wat grosso modo neerkomt op reproductie van de meest gangbare gedrag- en denkwijzen van een intellectuele elite klasse, die zichzelf masturberen op hun visie. Ik maakte er al snel komaf mee door te stellen dat het allemaal reductionistische onzin was en werd op slag minder populair.
Zo voel ik mij tot géén enkele partij aangetrokken die niet als logo alle kleuren van de regenboog heeft.
Minder is een wansmakelijke verkrachting en belachelijke simplifiëring van de werkelijkheid. Ik verwerp zelfs elke partij die verwacht dat zijn mandatarissen keurig 'in fractie' op het stemknopje drukken over diverse voorstellen, het riekt teveel naar intellectueel fascisme.
Met andere woorden: ik stem sinds het invoeren van de kiesdrempel blanco. Waarom zouden minderheidsstandpunten vertolkt door hun eigen vertegenwoordigers niet thuishoren in het parlement? Uiteraard is dit slechts een kwestie van macht met recuperatie door de grote partijen als inzet.
Laat nooit een ander voor u spreken, leer en durf het zelf, maar daarvoor moet je ook een eerlijke kans krijgen en de kiesdrempel ontzegt dit.
Overigens, omdat elke 'grote' partij, inclusief Groen! enkel variaties op het blauwe gedachtegoed verdedigt, wat uiteindelijk enkel logischerwijze catastrofaal zal blijken voor het voortbestaan van de mensheid -al vind ik zelfs dat niet echt een zonde, de mens is als biologisch wezen altijd gekenmerkt door grootheidswaanzin.
Laat ons hopen dat er na ons en de apocalyps betere species komen met meer intelligentie om hun eigen milieu niet stelselmatig te verwoesten.
Menswetenschappers houden nogal van deconstructivisme om de fenomenen te analyseren -dat maakt het gemakkelijker om de realiteit naar hun hand te zetten- maar de werkelijkheid is holistisch. We worden voortdurend beïnvloed, gemanipuleerd, niet alleen door de buitenwereld maar ook door onszelf en ons eigen verleden.
Wie er 'au fond' over nadenkt kan niet anders dan in een permanente staat van identiteitscrisis verkeren. Wie stelt zichzelf te kennen is een leugenaar, laat staan dat we de andere echt kunnen 'kennen'.
Enfin, met zo'n instelling kun je natuurlijk niet anders ambiëren dan de hoop om kunstenaar te worden of in een psychiatrische instelling te worden opgenomen.
Dat brengt mij uiteindelijk op de titel van deze column:
Vorig jaar kreeg ik de kans voor een 'live' performance in het Liquidrom van Berlijn. Ik combineerde audio-visuele kunsten tot één hallucinant geheel. De bezoekers dreven letterlijk op water op lichaamstemperatuur terwijl ze gebombardeerd werden met grafische kunst van eigen hand en een doorgedreven selectie van audio moesten ondergaan te beluisteren onder water. Een reproductie van de baarmoeder en de indrukken die een foetus ondergaat in een staat van symbiose.
Zowaar, ik waande mij effentjes een kunstenaar. Als de artistiek directeur van het complex mij meteen bombardeerde tot 'The electronic master from Belgium', dan is er al meteen een nieuwe categorie bijgekomen.
Verdomme, ik mis jou zo.
