donderdag, augustus 31, 2006

De Nürburgring - voor vrouwen

Muziektrack van de dag: 'Fire' - The Pointer Sisters

('You say you want to stay. I say I want to be alone. I say I don't love you, but you know I'm a liar, because when we kiss, ooooooooh, FIRE.')


Afgelopen juli bracht uw entertainer van dienst een bezoekje aan de Nürburgring (zie 'Ik overleefde de Nürburgring' -weblogpost op 1 augustus).

De Nürburgring is het sacrale racecircuit van alle adrenalinejunks en de bezoekerspopulatie is er quasi volstrekt mannelijk.

Het is met orgamisch genoegen dat ik unieke videobeelden voorschotel van de race-pilote Sabine Schmitz die een poging onderneemt om het volledige circuit (zo'n 21 km) in MINDER dan 10 minuten te temmen in een Ford Transit bestelwagen terwijl het circuit open is voor het brede publiek.

Ja, u leest het goed: een compleet waanzinnige onderneming.
En daarom Sabine Schmitz, vraag ik u bij deze ten huwelijk.

Spectaculaire beelden, door de crew van TopGear op BBC. Effe geduld nadat u de link aanklikt, het bestand dient eerst geladen te worden.


http://www.dumpalink.com/media/1135852351/Top_Gear_Nürburgring

woensdag, augustus 30, 2006

De dialogen (3)

Muziektrack van de dag: 'Nasty Girl' - Vanity Six ('I can not control it. I need seven inches or more.')


- 'Ik zie het niet meer zitten.'

- 'Wat niet?'

- 'Jou.'

Ze zette een puppy-uitdrukking op maar de pitbull momenten stonden me nabij.

- 'Ik zal proberen liever te zijn. Ik kan veranderen.'

- 'Mensen veranderen niet. Ze zetten hoogstens een ander masker op wanneer het schuim hen aan de lippen staat. Ik hou niet van carnaval.'

- 'Waarom ben je altijd zo negatief?'

- 'Mocht jij lief zijn, dan was je het ondertussen al geweest, niet nadat ik je er eerst attent op moet maken.'

- 'KLOOTZAK !'

Ik kreeg een déjà-vu moment en voelde alvast in mijn broekzak als ik mijn sleutels bij me had, zo kwam er later geen génânte scéne waarin ik later er om moest komen bedelen.

- 'Jullie zijn allemaal hetzelfde, het is jullie enkel om de seks te doen.'

- 'Wat is er verkeerd met seks? Jij lag toch ook te hijgen?'

- 'Ik dacht dat het tussen ons iets kon worden.'

- 'Betere seks misschien als we wat meer oefenen.'

- 'Zie je mij dan niet graag?'

- 'Ja, ik ZIE je graag.'





-

De dialogen (2)

Muziektrack van de dag: 'Duel (Y2k Mix)' - Propaganda ('Eye to eye, the winners and loosers, hurt by envy, cut by grief, face to face with all these illusions')


- 'Harder, dan voel ik het beter'

Ik pompte er mechanisch monotoon op los, anders geraakte ze nooit klaar. Seks met haar was een technische onderneming, een kwestie van de juiste plek raken als een goed gesmeerde aandrijfstang.


- 'Ja, zo, nog een beetje.'

- 'Spreid je benen wijder.', gebiedde ik. Daar hield ze van, dat ik haar volledig overmande. In bed de act van een dominante minnaar, een gehoorzaam watje in het dagelijkse leven.

- 'Kus mij.'

Kussen camoufleerde het hijgen voor de buren.

- 'Hou mijn handen vast.'

Ik klauwde haar handen tegen het donsdeken. Had ik haar ooit zo aangepakt in het dagelijks leven, dan zou ze mij verweten hebben een brute macho te zijn. Hier in bed diende ik op commando een ingrijpende persoonlijkheidstransformatie te ondergaan.


- 'Als je mij kunt laten klaarkomen, dan mag je in mijn mond klaarkomen.'

Met zo'n vooruitzicht ging ik tekeer als een boorplatform.

- 'Aaaarghhh ...'


De klus was geklaard, het zat er op. Nu zou zij mij pijpen, zodat ik er zelf ook nog wat genot aan beleefde.

Liefde was een zaak van geven en nemen.

maandag, augustus 28, 2006

Vlam

Muziektrack van de dag: 'Born To Be Wild' - Steppenwolf

Hij schakelde snel op naar zesde versnellling en vloerde het pedaal. De motor brulde een oerschreeuw.

Alles werd NU.

De gedachtestroom vernauwde zich tot het volgen van de witte lijn in de lichttunnel. Als een belofte lag de toekomst verder op, daar in de horizon, het verleden verdween in de achteruitkijkspiegel.

Enkel een ontzaglijk gevoel van vrijheid haalde hem in en kroop bij hem in de kabine. Als een oude vriend die nog eens op bezoek kwam.

'Komaan, Perceval , laat zien wat je kunt', zei hij tegen zijn wagen. En Perceval antwoordde met een nog hardere grol, want R. voerde het toerental nog hoger op.

Hier en nu was hij gelukkig, tot aan het volgende tankstation.

vrijdag, augustus 25, 2006

Perfectie

Muziektrack van de dag: 'Run Like Hell' - Pink Floyd

Tenzij u niet één van de volgende winkels hebt bezocht de laatste tijd: Fnac, Carrefour, Mediamarkt, ...,

tenzij u nooit de cultuurpagina's in uw krant of tijdschrift raadpleegt,

tenzij u een cultuurbarbaar bent,

tenzij u zo afgestompt bent door de routineuze dagelijkse handelingen,

dan weet u niet dat EINDELIJK het historische concert van Pink Floyd 'Pulse' op DVD verkrijgbaar is.

Vind ik superlatieven om de muzikale perfectie van het concert zelf, zowel als de technische transfer op DVD te bespreken: NEE.

JAREN werd eraan gewerkt: elke beeldje, elk frame, elke noot moest gerestaureerd en klaargemaakt worden voor de digitale transfer.

Releases werden uitgesteld want 't was niet goe genoeg, talrijke berichten vloeiden in forums, Pink Floyd-fans kregen het bijna aan hun hart bij de gedachte dat dit meesterwerk verloren zou gaan.


Het 'Pulse'-concert van Pink Floyd is, houdt u vast, ja, hier komt het: DE PERFECTIE ZELF.

Het is zo magistraal dat ik een krop in mijn keel kreeg toen ik het voor eerst zelf hoorde en zag op een gigantische flatscreen in de FNAC.

Ik kocht de DVD, bekeek het opnieuw op mijn meer bescheiden tv en ik huilde toen Dave Gilmour 'Wish You Were Here' aanvatte.

Ik voelde mijzelf verheven boven de planeten bij 'Run Like Hell' en tussen dat alles in zat ik naar adem te happen.


Het was zo intens dat het bijna ondraaglijk is.

Zoveel schoonheid.

En nee, ik vind er niet meer woorden voor want ik zou enkel afbreuk plegen.

Ik gebied u: u gaat nu naar de winkel en u koopt de 'Pulse' DVD.

'Pulse' kopiëren is een misdaad tegen de mensheid die met de dood zou moeten bestraft worden.

Fuck

Muziektrack van de dag: 'Amoureux Solitaire' - Lio (briljante catchy popmuziek met lyrics waar zelfs Sartre trots op kan zijn):

'Eh toi, dis-moi que tu m'aimes
Même si c'est un mensonge puisque je sais que tu mens
La vie est si triste, dis-moi que tu m'aimes
Oublions tout nous-mêmes, ce que nous sommes vraiment'



Voilà, ik heb zin OM NOG EENS VAN DE GROND TE GAAN.

Te penetreren, rampetampen, beuken, neuken, en open gespat te blijven liggen.

Zonder complicaties.

Zonder koffie ’s morgens.

Zonder ‘wanneer spreken we nog eens af’.

Dierlijk, instinctief, dominant.

Pik in kut, kont en mond, hopla.

Een strooptocht naar een gelijkgestemde hitsige ziel waarvoor lange Jan spontaan salueert.

Een verlegen schaamteloos meisje, klaar om geperverteerd te worden.

En die op zijn minst een paar vage gelijkenissen met Jennifer Connolly, Erika Christensen, Kirsten Dunst, Isabelle Adam of Barbara van Mediamarkt, vertoont.

Het belooft weer een vermoeiende zoektocht te worden.

De boterhamdoos staat klaar.

En ik zal mijzelf weer moeten uitdossen.

Hip en flash voor de dag komen.

Onbereikbaar, mysterieus en intrigerend.

Gevoelig maar mannelijk.

Miljaar, ik word al moe als ik eraan denk.

Ik denk dat ik maar thuis blijf.

zondag, augustus 20, 2006

Foute muziek

Muziektrack van de dag: 'Buzz Buzz A Diddle It' - Matchbox

Deckers & Ornelis van het radioprogramma Q-Music ontdekten het gat in de cd-markt: laat ons net die muziek waar de cultuursnob de neus voor ophaalt, verzamelen op cd-compilaties. Als een dikke vette groene fluim in het gezicht van luisteraars die zweren bij Studio Brussel, Radio 1 of Klara.

En laat ons die cd's de 'foute cd' noemen. Intellectuelen en muziekrecensenten maakten er toch een sport van om zelfingenomen vanuit hun penthouse in de ivoren cultuurtoren, op het plebs neer te kijken.

De logica van de muzieksnob is dat alles wat een gigantisch succes kende in termen van platenverkoopcijfers 'fout' is. Het zou kunnen verklaren waarom véél groepen die vanuit de obscuriteit hun weg vonden naar een groot publiek, het tegelijk ook plots verkorven hebben bij de elitaire muziekliefhebber.

Het idee alleen al dat ook een grote massa net van die muziek zou kunnen houden die een plekje heeft in het brein van de snob, is natuurlijk onaangenaam als ze ervan uitgaan dat hun smaak zo verfijnt is, dat het enkel door hun hoogontwikkelde zintuigen kan geapprecieerd worden. Hen, en een clubje van intimi die met de nodige dedain snuivend voorbij het rek met de 'foute' cd's lopen.


Hoe herken je de muzieksnob? Hij of zij danst als een houten indiaan, verkrampt van die borstelsteel in hun kont en het nerveus zoeken naar de maat voor de pasjes.

Nummers zoals 'Que Sera Mi Vida' van de Gibson Brothers, 'Born To Be Alive' van Patrick Hernandez, 'You're the greatest lover' van Luv, 'That's the way I like it' van KC & The Sunshine Band, ... vonden hun weg naar véél harten, net omdat ze een aanstekelijk catchy deuntje hadden, het toegankelijke en licht verteerbare muziek was en niets meer pretendeerde dan ten dans te vragen of meegezongen te worden.

Wie heeft ooit bepaald dat muziek hermetisch moet zijn? Natuurlijk hopen de componisten achter 'hits' dat er zoveel mogelijk exemplaren van verkocht worden, maar denkt u heus dat Mozart, Beethoven of Bach tijdens hun noeste werk hoopten dat hun werk zo weinig mogelijk luisteraars zou hebben?

Het ware genie heeft altijd begrepen dat het géén kunst was om gecompliceerde zaken op een gecompliceerde zaak voor te stellen, maar eerder om het onaanschouwelijke voorstelbaar te maken.

En als we dan pretenderen dat muziek een alternatieve vorm van communicatie is om een boodschap voor de luisteraars in te verbergen, nou wat zegt er dan meer over de mens: 'De Vogeltjesdans' van 'De Electronica's' of 'de negende' van Beethoven?

De 'foute cd' is ook excellente therapie: wordt u weer bedolven onder weltschmerz wanneer u weer met één of andere wereldramp op t.v. wordt geconfronteerd? Nou, zet dan lekker de 'foute cd' op: het maakt het leven draaglijker.

vrijdag, augustus 18, 2006

Mannen onder elkaar

Muziektrack van de dag: 'Yes Sir, I Can Boogie' - Baccara (onweerstaanbare 'foute' muziek, met die kitscherig zwoele inleiding: 'Mister, your eyes are full of excitation, it makes me wonder what you are looking for?')

Steek heteroseksuele mannelijke vrienden in een kot en waar zullen ze het over hebben?

Ewel, over vrouwen, problemen in de relatie met hun partner of het gebrek aan een relatie. Vrouwen zijn HET centrale gespreksonderwerp, naast de laatste cultuurweetjes en last but not least: auto's.


Onder elkaar, mogen mannen nog machismo vertonen zonder een meewarige of afkeurende blik van hun partner. Dan zitten we gezellig samen te lachen over die vreemde wezens en hun rare gebruiken. Soms worden er al eens gewaagde omschrijvingen als 'mooie borsten' en 'lekker figuur' gebruikt, begot.

Onder elkaar, mogen mannen een vrouw nog sexy vinden, en samenzweerderig toegeven dat ze wel-dan-geen-partner de lust voelen of met die of die in bed te kruipen. Of waarom niet met drie, of vier of een hele harem? En wedden dat, mocht die kans er ook echt inzitten, dat ze op dat ultieme moment wel-dan-geen partner, ook zouden toegeven aan de lokroep van de nachtegaal?

We praten over vrouwen in alle maten en modellen, wie het sexappeal heeft van een nijlpaard en wie er 'la femme fatale' is. Uiteraard zullen er maar weinig mannen zoiets toegeven aan hun partner, omdat ze doorgaans al weten dat ze zich aan een pak gezeur mogen verwachten, dus we sparen zulke top-secret gesprekjes op voor de mannen-onder-elkaar momenten.

Dan word nog eens die ultieme vraag gesteld: 'Mocht je vrijuit mogen kiezen met welke vrouw je een nacht zou mogen doorbrengen -all-inclusive- (hahaha) wie zou je dan "pakken"?'

Ja, mannen onder elkaar durven het dan nog eens over 'pakken' hebben, en over compromisloze SEKS in allerlei variaties die meestal niet onder de noemer 'behoudsgezind' vallen.

Er zijn natuurlijk zoveel seksueel aantrekkelijke vrouwen dat ik eerst probeer de onmogelijke keuze te ontlopen van 'één vrouw' kiezen omdat er zich meteen in mijn hoofd een glossy prentenboek opent waarin waanzinnig aantrekkelijke vrouwelijke creaturen de revue passeren vooraleer ik er, om mij aan de hypothetische vraagstelling te houden, er één uitpik.

Onthuld, mijn ultiem lijstje voor de één-vrouw-voor-één-nacht-lijst:

- Jennifer Connolly (de bloedmooie brunette met weelderige boezem uit 'Requiem For A Dream', nu spijtig genoeg op haar fysieke retour maar stond enkele jaren met stip op nummer één, zie Venus haarzelf rechtsboven)

- Erika Christensen (nog een actrice, speelt bovendien 'la femme fatale' in de popcornmovie 'Swimfan' en de blonde highschool girl uit 'The Perfect Score' -beiden barslechte films, maar wanneer Christensen opdaagt, vallen wereldwijd mannelijke oogballen uit hun kassen)


- Kirsten Dunst (
Onweerstaanbaar in het ontroerende 'Crazy Beautiful' en ik miste voortdurend de stunts van 'Spiderman' omdat ik naar haar zat te gapen en ook in 'The Eternal Sunshine Of The Spotless Mind' was ze, nou ja, onweerstaanbaar of heb ik dat al gezegd? Kirsten Dunst is een misdaad tegen de mannelijke heterseksuele natuur. Zie foto rechts.)

- En met 'Isabelle Adam' zoeken we het dichter bij huis: nu op haar dertigste en ook op haar fysieke retour, maar we plaatsen haar onder de noemer 'nostalgie'.

- En nog dichter bij huis is er Barbara van Mediamarkt: toen ik haar ontmoette had ik zoiets van: 'Laat ons niet praten, laat mij gewoon naar jou staren en laat mij hier liggen in een staat van extase, want ik heb de perfectie gezien, na dit is alles verloren.'

Nee, mannen vragen zich niet eerst af als de deerne in kwestie over een interessante persoonlijkheid beschikt, ze willen vooral dat ze er als een opwindende, gewillige, maar niet ordinaire seksbom uitziet. Sexappeal en subtiel uitdagende klasse: mijn ultieme recepten voor 'la femme fatale'.


Trouwens, met zo'n lijf als bovenstaande dames ga je toch voor één nacht géén eisen stellen zeker.

En dan, als de vraag gesteld is, de antwoorden gegeven, verliezen wij mannen ons in een zuchtende blik, en dan trekken we terug naar huis, waar er wel-dan-geen-partner op ons wacht.

Dan doen we het nog eens: mechanisch, om aan de biologische lokroep te voldoen en 's nachts in onze dromen ligt Jennifer Connolly naast ons.

woensdag, augustus 16, 2006

Il est cinq heures, Ostende s'éveille

Muziektrack van de dag: 'Love me just a little bit more' - Dolly Dots

Vanmorgen zat ik om 9u30 op het 'ma-tu-vu' terras van de Cromwell op de grote markt van Oostende. Ik zette een koffie tegen mijn lippen, stak een sigaret op, zat zelfingenomen rond te turen en het was een heerlijk gevoel om de ganse boel te laten verrekken.

Zowaar, ik kon mij inleven met de andere terrasgangers die precies op die plaats post vatten om 9u30 's morgens, terwijl de andere horecazaken op dat uur om klanten verlegen zitten.


De klanten van de Cromwell zitten om géén geld verlegen (de goedkoopste koffie kost 2.30 €) en de ING-bank is vlakbij.

Ook in de ING-bank waren het keurige cliënten met propere en afgemeten kleren, die 'à propos' eens kwamen informeren hoe het met hun beleggingsportefeuille zat. Ja, in de ING-bank loop je niet zomaar naar een loket: je meldt je eerst bij de balie en dan word je doorverwezen naar een glimlachende en joviale bankbediende die u van financieel advies dient. Wat te doen met uw overschot. En dat het goed ging met de Euronext en de Bel-index en zo, maar dat u toch beter uw risico spreidt, wat u-weet-maar-nooit, hahaha (samenzweerderig lachje).


De olieprijs was gezakt na de interventie van de Verenigde Naties in Israël en dat is dan weer goed voor de economie. Uiteraard zou het nog beter zijn mocht die vervelende Hezbollah helemaal opgeruimd worden, want dat veroorzaakte nogal deiningen in de koersen al die stennis.

Zoiets kunnen we vooral niet hebben, we willen een keurige opwaartse en exponentiële curve.

En met die positieve financiële analyse, nou, dan kunnen we toch met zijn allen lekker een koffie drinken op het terras van de Cromwell, want alles is ok en onze spaarcenten zijn weer toegenomen.

In de Adolf Buylstraat, ook vlakbij, het willen-maar-niet-kunnen equivalent van de Brusselse Louisalaan, kun je dan weer je geld opmaken bvb. aan een blazer van Bikkemberg (zo'n 450 €) of Boss (nog goedkoper voor zo'n 400 €). Van al dat vermoeiende zoeken naar de juiste maat voor uw vette pens en het gezeul met shoppingzakken, kunt u bijkomen in Hotel Du Parc in Art Déco-stijl.

Weer lekker op het terras met onze zakjes mooi gedrapeerd op het zitje naast ons, zodat het stof van de straat onze waren niet contamineert. Af en toe mopperend over het lawaai van de vrachtwagens die de bijgelegen winkelstraat kwam bevoorraden.

En dan praten we wat over de dingen des levens en hoe erg het gesteld is met de jeugd van tegenwoordig, dat werkschuw tuig.

En daarom zit ik op het terras van de Cromwell om 9u30 's morgens.








maandag, augustus 14, 2006

'Naked' - De Filmgoden

Muziektrack van de dag: 'Oshawa' - Jake Fairley (een ingenieuze mengeling tussen melancholische en extatische techno)

Tijdje geleden, dat uw kunstenminnende verslaggever u meenam in zijn 'films-die-u-moet-gezien-hebben-lijstje', vandaar ...

'Naked' is een prent die mij nauw aan het hart ligt; de hoge identificatiefactor met het hoofdpersonage 'Johnny' en het psychologisch doorleefd hebben van zijn leefwereld op jongere leeftijd, zal daar wel voor iets tussen zitten.

Maar ook het verzameld filmrecentencorps bedolf in 1993 zowel de Britse regisseur Mike Leigh (u misschien bekend van het al even aangrijpende 'Truth and Lies') en de hallucinante acteerprestatie van David Thewlis onder een bloemenkrans gaande van Cannes tot Toronto.

'Naked' bekijken is een glas zoutzuur in het gezicht krijgen. De titel is een metafoor voor het ultrarauwe karakter van de film en dito fotografie: wat je krijgt is het inferno van Dante, getransplanteerd binnen de troosteloze arbeiderswijken van Engeland, een erfenis van Thatcher.

'Johnny' is een werk- en dakloze maar zeer intelligente afgestudeerde 'A-level' psycholoog, die in staat van oorlog leeft met zichzelf en de samenleving.
Zijn kennis is encyclopedisch, de analyse pijnlijk raak, zijn verpletterend betoog hyperkinetisch wisselend tussen humor en wanhoop. Maar 'Johnny' is niet verveeld, integendeel, zijn interesse in de fenomenen die hem omringen is oprecht, maar zoals hij zelf stelt:


'No matter how many books you read, there are things you will never, ever understand.'

'Naked' volgt de existentiële crisis van het hoofdpersonage, zinderend naar een catharsis: twee onvergetelijke dagen in het leven van 'Johnny' waarin hij de verbale confrontatie aangaat met een schare van al even exotische volksfiguren.

Favoriete 'Johnny' quote: 'Please give me a goblet, because my heart is bleeding.'

En zoals het gaat met films die een buitenbeetje zijn, kreeg deze prent nog maar tamelijk recent een (vrij slechte beeldtransfer) release op DVD dankzij de chef kunstredactie van het NRC Handelsblad. Belachelijk hoge eliteprijs in FNAC (25,90 euro) maar misschien kunt u uw bibliotheek overtuigen deze DVD in de filmklassieker collectie op te nemen.

Verplicht kijkvoer voor elke cinefiel, te bekijken zonder popcorn of hapjes.

zaterdag, augustus 12, 2006

De dialogen (1)

Muziektrack van de dag: 'Sympathy For The Devil' - The Rolling Stones


- 'Heb je een ander?'

- 'Nee.'

Het idee dat ik haar de bons gaf zonder een ander te hebben, leek nog een grotere belediging te zijn.

- 'Waarom ga je dan weg?'

- 'Omdat ik de koude oorlog beu ben.'

- 'KLOOTZAK !!!'

Mijzelf bewust dat deze conversatie géén verheven doelen meer dient, draai ik me om, richting nooduitgang. Ik hoor haar woest op mij afkomen, ze mept mij met volle vuist op de rug.

Omdat ik geloof in de gelijkwaardigheid van man en vrouw, draai ik mij om en knijp haar strottehoofd dicht, terwijl ik de epische woorden spreek:

- 'Luister, als je mij wilt neerkrijgen dan zul je harder moeten leren slaan, meisje.'

Ik laat haar los, ze deinst terug, onder de indruk van mijn kordate fysieke uitval.

Enkele maanden later zal ze mij vertellen dat ze de ganse scéne erotisch vond.

Ik stap de nachtelijke plensregen in, de smaak van vrijheid en haar kut op de lippen.

donderdag, augustus 10, 2006

'Vulle neute', onversaagd

Muziektrack van de dag: 'The TV Extra Band' - The Emperor Machine (van het voortreffelijke album 'Aimee Tallulah Is Hypnotised'

'Vulle neute', die West-Vlamingen toch met hun liederlijke beschrijvingen.

Het 3de artikel op rij al over de geneugten van een bewustzijnstoestand in 'overdrive', dat belooft weinig goeds of een auteur op de pieken van zijn neurotransmitorconnecties, 't is een kwestie van perspectief.

'Every reality is an opinion.', schreef de geniale Timothy Leary en hij had overschot van gelijk.

Wanneer ik mij voor het eerst bewust werd van mijn psychische pieken en dalen, rolde ik zoals de meesten de klinische hulpverlening binnen.

'Nou, dat zat niet goed', zeiden ze dan, daar kon medisch -lees: pillen nemen- wel iets aan gedaan worden, ware het niet dat je 'kunstmatige' bewustzijnstoestand het meest gelijkenis vertoond met een apathische 'numb' gewaardwording. De impulsen worden afgevlakt tot alles er vervelend vlak uit ziet.

Ik resideerde kort in 'Brave New World' van Huxley waarin ik mits toegevoegde of ontzegde chemicaliën elke gewenste bewustzijnstoestand kon oproepen.


Iets meer dan drie jaar geleden smeet ik wijselijk alle chemische smeerlapperij de deur uit -een vriend met gelijkaardige symptomen deed dat overigens niet en belandde ondanks het continu braaf nemen van de voorgeschreven middeltjes voor maanden in de psychiatrie. Daar gaat men overigens stug en plichtsbewust door met het rehabiliteren van zijn persoonlijkheid tot hij perfect in het plaatje past van de efficiënte en dynamische consument-producent. Op tijd opstaan en slapengaan, structuur, een maatpak voor de prestatiegerichte maatschappij is men van hem aan het maken.

Dan zeg ik tegen hem:

- J., luister er is maar één iets wat jij nodig hebt en dat is hier opstappen. Laat ons reserveren in Hof van Cleve (voor de niet gastronomisch aangelegden: het toprestaurant van België) i.p.v. je geld te verliezen aan 'erelonen'.

- Ok, ik weet ook wel dat de psychiatrie een industrie is.


- Lees eens iets van 'Thomas Szasz, ben de titel kwijt. Szatz was de pionier van de anti-psychiatrische stroming. Hij heeft meer zinnigs gezegd over de psychiatrie dan alle experts hier samen.


- Nou, ik ga er eens over nadenken.


- Fuck it, ik ga reserveren in Hof van Cleve. En heb je de tickets al besteld voor 'The Human League' -de beste electroband van de eighties- binnenkort in het concertgebouw in Brugge?


Terwijl ik naar buiten stap, word ik weer geconfronteerd met die poster waarop staat: 'Heer, leer ons bidden.' Ik mik er deze keer een welgemeende fluim op, de samengevouwen handen op de poster vangen hem liefdevol op. Dat mag ook wel, rekening houdend met de erelonen voor de loopjongens van het establishment. Ik bedenk mijzelf dat ze wellicht een nederig sloverige import-kuisvrouw in dienst hebben voor het opkuisen van fluimen en veeg hem zelf af. Wellicht zullen ze haar in een later stadium ook van psychotherapie voorzien.

Ik zal ze met andere middelen moeten bekampen, met deze letteren bijvoorbeeld.

Want ik zie hoe J. zienderogen uitgewist door de tranquilizers een modelpatiënt wordt.

- 'Hoe gaat het?'
- 'Goed'

Dat is het correcte antwoord, dat leer je wel. De psychiatrie gedient zich als géén ander van beloning-bevestiging voor het gewenste gedrag. Next question.

Hier is het meer oprechte antwoord van John Solitude in dergelijke verplichte nummertjes.

- 'Hoe gaat het?'

- 'Fuck man, bijtijds kronkel ik de vloer op van weltschmerz, de andere keer hang ik in de luchter van extase. Ik heb soms zin om 10 vrouwen tegelijk te neuken, de andere keer hoeven ze bij mij niet in de beurt te komen. Ja, ik heb soms zin in gezelschap maar na het orgasme vraag ik mij af hoe al die andere vrouwen in bed zijn. Het ware drama is dat schoonheid vergankelijk is. Soms verlang ik zo naar troost dat zelfs een lik van een straathond welkom is. Leven is een moreel dilemma, sterven ook. Laatst scheurde ik aan meer dan 200 km/u over een racetrack en toen vond ik op het rechte stuk verlossing, het liet me denken dat geen god, noch een vrouw maar een Porsche 911 carrera de verlossing is.'

Wedden dat je met zo'n antwoord meteen één of ander ziektebeeld wordt opgeplakt?

Op persoonlijkheidstesten, wanneer gevraagd: 'Voel je soms de neiging om van een hoog gebouw te springen?' antwoord ik steevast JA. Natuurlijk, ik heb altijd al willen vliegen en soms leken de seconden waarin dat kon, interessanter dan de eeuwigheid waarin je ervan wordt ontzegd.

So what? 't Is een kwestie van voorkeur.

We worden nu éénmaal verondersteld ons allen zo verrekte efficiënt, dynamisch, flexibel en getraind zindelijk te schikken binnen de opgelegde realiteit dat een andere bewustzijnstoestand op zijn minst al de wenkbrauwen laat fronsen.

'If that's all there is, let's bring out the booze'
denk ik dan, terwijl ik nauwelijks alcohol aanraak, tenzij als noodzakelijke verdoving tijdens familiefeesten.


'Vulle neute', een lege auto-snel-weg bij nachte, snel opkoppelen naar zesde, plankgas op het 3de baanvak, extatische muziek op de speakers en alles wat ik wil vergeten in de achteruitkijkspiegel. Herhalen zo vaak als nodig.

Oh ja, en geef mij het liefst een bankrekening met een paar miljoen euro's op en ik kan u garanderen, waarde heer, mevrouw psychiater dat ik mij zelfs beter in mijn vel zal voelen dan u.

Ziedaar, mijn therapie, werkt feilloos.










woensdag, augustus 09, 2006

Rouler, die super sensatie, en nog een beetje sneller?

Muziektrack van de dag: 'Energy Flash' - Joey Beltram

Een titel die klinkt als een 'foorattractie', géén toeval.

Méér dan 48 uren géén slaap en daar heb ik géén wit poeder (lees: speed of cocaïne) voor nodig. Niet dat ik vooroordelen heb tegen het gebruik van dergelijke middelen. Verre van, als de vleesgeworden promotor van u-moet-alles-eens-proberen (behalve heroïne, 'crack' en pcp 'angeldust') ken ik uit eigen ervaring de effecten van al dan niet natuurlijke substanties, maar mijn brein lijkt bijtijds op spontane manier in dergelijke staat van grensverleggende opwinding te geraken.

Na twee dagen zonder slaap komt de noodlanding eraan, maar voor het zover is ga ik nog een bijdrage op mijn weblog planten, opgedragen aan de verlichten en gekwelden van geest die de polen van de extastische hemel en wanhoop hel nog kennen.

Als puber verlangde ik naar de komst van de 'grote foor' en ging ik tijdens het ineenzetten van de kramen ongeduldig op zoek naar de attractie die er het meest opwindend uitzag. Ik herinner mij nog de namen van die supersensatie attracties vol belofte op uitdagende zintuigelijke gewaardwordingen: Breakdance, Entreprise, Polyp (zie hiernaast), Boomerang, Inferno, ... alsof elke benaming de andere in spektakel wou overtreffen.

Bij valavond en twinkelende kitscherige verlichting kocht ik met de daver op het lijf mijn kaartje aan de kassa, zoals de ceremoniemeester van het kraam door de micro gebiedde: 'Aller rouler, en koop uw kaartje aan de kassa.'

En toen kwamen de adrenaline strooptochten in de pretparken: de G-kracht tartende 'whiplashlaunch' aan katapultsnelheid van de 'Sirocco' (nu 'Turbine' genoemd) in Walibi, de geschifte waanzin van de 'Boomerang' achtbaan in Bellewaarde (zie hiernaast), de wilde 'Goldmine' rit in een pseudo mijnkarretje in Phantasialand -de laatste is overigens enkele jaren geleden letterlijk volledig uitgebrand-.

Gaandeweg stelde ik mijn legamenten verder op de proef met 'skydiving' (waarvan één sprong met bijna fatale gevolgen waarna ik er wijselijk mee ben gestopt) en 'benjijumpen'. Ik keerde zelfs terug naar mijn vroegere uitvalsbasis de foor om mijzelf met een katapult schietstoel de nachtelijke horizon in te laten vuren.

Zelfs een illegale straatrace daar deinsde ik niet voor terug en ik krijg een orgasme -better than sex- bij het symfonisch gebrul, de 'torque' en de acceleratie van een 'Porsche 911 Carrera' of een Ferrari F430.

En waarom doet een mens zoiets: om in een staat van extase verzeild te geraken. Om de wetten van de zwaartekracht te tarten die ons neerdrukken als mistroostige kruipdieren.

Omdat ik een god wilde zijn in het diepst van mijn gedachten.

Zo werd ik gaandeweg een adrenalinejunkie die bijtijds zijn kick moet hebben anders word ik als een treurwilg. Het is bovendien mijn hoogst unieke hypothese -vrij voor wetenschappelijk onderzoek- dat het ultieme middel tegen depressie het opzoeken van extatische ervaringen is in de ruimste zin van het woord. Er zijn voldoende biologische aanwijzingen, vooral dan bij mannen, dat het ondergaan van grensverleggende en potentieel levensbedreigende ervaringen een fysieke en psychologische noodzaak is om een gezond evenwicht te bewaren. Alle bovengenoemde ervaringen zijn te catalogeren onder een hedendaagse hoogtechnologische substituut voor het zwieren aan lianen.

De extase ervaring, gekoesterd door wat westerlingen neerbuigend primitieve stammen noemen -ach het klassieke antropologisch centrisme van de wetenschappers-, is voor mij van levensbelang om de gruwel van utilitaire rituelen als het dagelijks schoenveters knopen, tanden poetsen en het sluiten van de huisdeur te doorbreken.

Ik heb zelfs doorheen de jaren een muziekrepertorium samengesteld om als soundtrack te dienen bij geesteservaringen tussen hemel en hel, zoals Aldous Huxley het zo treffend uitdrukt.

En als u bijtijds ook een extase ervaring opzoekt, waarom zou u de volgende nummers dan op maximaal volume niet door uw luidsprekers of hoofdtelefoon jagen? En neem het van een ex-d.j. met vijf jaar ervaring in het opjutten van mensen aan: de specifieke mix van het nummer, indien voorhanden keurig vermeld tussen de haakjes is in dit geval zeer belangrijk. U gaat bij voorkeur enkel deze zeer specifieke versie van het betreffende nummer downloaden, want het zijn deze producers die enkel en alleen tot doel hadden een nummer tot voortreffelijke trance hoogten te jagen.

Bij deze John Solitude's ultieme lijstje 'high energy' extasenummers, bij voorkeur te beluisteren wanneer u met valscherm of elastiek uit een vliegtuig of van een brug springt of u -bij voorkeur- een Porsche 911 Carrera plankglas vloert, of gewoon als u zin hebt om eens compleet uit uw dak te gaan. De kunst bij de extase ervaring is de complete overgave, het overwinnen van de rationalisatie om deze te vervangen door pure zintuigelijke ervaring.

En wat zocht ik dan, zo mag u vragen? Ik zocht de verlossing, de bevrijding, het loskomen en achterlaten van alles wat restrictief is. En mocht ik ooit bij één van mijn exploten het loodje leggen, weest u dan gerust: ik deed het in een staat van vervoering, niet van aftakeling.

Klaar voor de extatische soundtrack? Hier is de audiobegeleiding, liefdevol samengesteld na meer dan twee decennia experimenteren door een 'connaisseur':

- I Feel Love (Patrick Cowley Mix) - Donna Summer (sta mij toe te vermelden dat de betreffende versie van dit nummer een monument is binnen de electronische scene die meer dan twee decennia na de eerste persing nog steeds opduikt in 'conaisseurs' lijstjes; de originele vinyl plaat is onbetaalbaar dus u hoeft dus niet op mijn uiterst zeldzaam vinylexemplaar te bieden :-)

- She Has A Way (12 inch extended mix) - Bobby Orlando
- Shoot Your Shot (dance mix) - Divine
- Empire State Human - Human League
- I Need A Hero - Bonnie Tyler ('where have all the good man gone, where are all the Gods')
- Beachball (Club Mix) - Nalin & Kane (met die heerlijke 'catchphrase': 'People, get ready to fly')
- Follow Me - Jam & Spoon
- Energy Flash - Joey Beltram
- Universal Nation (original mix) - Push
- Rigor Mortis - Flesh & Bones
- Machine Sublime - Vive La Fête
- Oshama - Jake Fairley
- Monique - Kiko
- Symphony Of Love - Phi Phi & Greg D
- Calling the ships to port (album version) - Covenant
- The Difference It Makes (original version) - The MFA
- Hayling (Kosmas Epsilon Mix) - FC Kahuna
- Lifeformation (Infernal Machine Mix) - Epsilon 9 (enkel plankgas te beluisteren in de Porsche 911, Ferrari 575, Lamborghini Murcielago of BMW M-series)
- These Days (instrumental version) - Petter vs Baby Ford (het ultieme nummer bij een 'skydive')
- I Try (Junior Vasquez Twilo Zombie mix) - Macy Gray


En als u uiteindelijk, moe maar voldaan landt, en alles is rustig en vredevol dan zet u bvb. 'Anthem Part 2' van Philip Glass op. Dichter bij het aanraken van het zwerk kan ik u niet brengen, het spijt me zeer, u zult zelf moeten leren vliegen.

zaterdag, augustus 05, 2006

Daar gaan de neurotransmitoren

En hopla, mijn neurotransmitoren zijn weer in 'overdrive'.

In een staat van euforie, nauwelijks getemperd door mijn analytische persoonlijkheid die doorgaans gewetensgetrouw de nuances tussen ying en yang overweegt tot alles grijs wordt.

De deuren van de perceptie staan open tot in de horizon en nieuwe inzichten flitsen aan de plankgassnelheid van een Porsche 911 voorbij.

Ik zeg u, in mijn huidige
bewustzijnstoestand dat het leven Alice in Wonderland is. Dat in ieder het hoofdpersonage van 'Grizzly Man' (de briljante docu van Werner Herzog) leeft.

En ik zet 'Xanadu' van Olivia Newton John nog eens op 10, raas in sneltreinvaart doorheen de cybernetwerken van het internet, en ik word overweldigd door alle fenomenale muziek, literatuur en films die ik nog eens (opnieuw) moet horen, lezen of zien.

Hoewel ik naarstig probeer deze gemoedstoestand te beschrijven in de letteren, zijn de impulsen zo overweldigend dat het ene woord al een andere gedachte afvuurt.

Ik loop de gedachtenflitsen achterna als een gekke professor met een vlindernet.
Geen drugs nodig. Mijn eigen hersenen zijn de dealer die mij in ravijnen stort en de melkweg invuurt. Op naar het licht, los van de zwaartekracht, van verleden en toekomst bevrijd, de sublieme ervaring van het NU.

De pychofarmaceutische industrie heeft vanuit economische overwegingen doorgaans dure middeltjes ontwikkeld om elke mens in een genivelleerde bewustzijnstoestand te brengen: de efficiënte producent-consument. De standaard mens, aangenaam versuft, het gemiddelde, waarbij afwijkingen op de norm inderhaast één of ander ziektebeeld opgeplakt krijgen.

En ik zeg nee tegen de hulpverleninggindustrie gesponsord door Big Brother. Geef mij een ticket voor de rollercoasterrit met loopings en kurketrekkers, de tergende klim opwaarts, complentatieve panorama's, de euforie van de vrije val, de positieve en negatieve G-krachten.

Welk kind wou niet vliegen? Herinnert u zich nog die gedachte?

Leef ze, en als u neder stort, troost u:


U hebt gevlogen.

woensdag, augustus 02, 2006

In staat van permanente oorlog

Muziektrack van de dag: 'Xanadu' - Olivia Newton John

Bij momenten vraag ik mijzelf af: kon je niet voor een gebruikelijker levensscenario hebben gekozen: carrière, een vaste partner, kinderen, huis tuin en dier, de ganse reutemeteut?

Bwah nee, ik hoef enkel mijn kenissenkring te observeren en ik word eraan herinnerd waarom mijn leven er allesbehalve 'normaal' uitziet. Na zes jaar uit de wieg werd ik al geconfronteerd met de vechtscheiding van mijn ouders, in mijn tienerjaren kwam de bewustwording dat Disney een geperverteerd figuur is en in mijn eigen familie- en vriendenkring zie ik voortdurend de schaduwen achter de witte gordijnen van de 'serieuze' relaties: een constante koude oorlog waarin de ene 'liefdes'partner de andere het leven dicteert.

Eénmaal je de angst om alleen te zijn overwint, daar begint de vrijheid.

Eénmaal je de moed hebt en de financiële consequenties erbij neemt om niet als een aap die een kunstje verkoopt te dansen naar de toegeworpen bananen van je werkgever, daar begint de vrijheid.

Het ergste leek mij steeds dat ik mijn kinderen zou volproppen met illusies en idealistische waarden en normen, om hen dan later stilaan diets te maken dat ze beter af en toe eens hun idealen verloochenen willen ze 'een positie' verwerven.

Ach, ik heb ze zien komen en gaan, de filosoof die dweepte met Pierre Bourdieu en Jaap Kruithof en die dan later diplomaat in functie van de Belgische overheid werd.


Ik heb ze gekend de ordinaire 'vrienden' waarvan je verraad het minste verwachtte maar die er niet voor terugdeinsden om in een zatte bui op je vriendin te kruipen.

Ik heb ermee aan tafel gezeten die schepenen die ambtenaren probeerden te lijmen met een zeetong op restaurant.

Ik heb ze geneukt, de romantici die eeuwige trouw bezworen maar je in de steek lieten als je overmand werd door de demonen.

Ik heb ze gezien de onderkruipers die voor een nulletje méér een hoofdrol speelden in Faust.

De mooipraters, de welbespraakten, de notabelen, de gesofisticeerden, de artsy fartsy liefhebbers die rolden met hun kont en 'shaken' met hun reet zolang er maar een authoriteit hun oplegde wat te doen, dan konden ze nog altijd de ultieme dooddoener laten horen: ik doe gewoon mijn job, zoals de stormtroepen van de Führer.

De receptiegangers met hun keurig uitgestippeld handjes- en knipoogparcours, de onderdanige überslaven in hun keurig met ziel gekochte kostuumpakjes en afzichtelijke fermettes, de wereldverbeteraars die alles wilden veranderen zolang er aan hun keurig bijeengesprokkelde privéleges niet werd geraakt.

En ik ben blij dat ik ze niet vergeten ben, dat ik tegen hen allen een minder diplomatische 'fuck of' heb geponeerd, soms met slaande en gapende wonden tot gevolg, maar een 'je ne regrette rien' op het slotakkoord.

Hoewel ik ze kan waarderen de fijnste Champagnes en gastronomie, de volmaakste wagens met hun symfonische motoren, de betere zitjes, het design en de duurdere (en meestal kwalitatievere) producten... ik zeg ik u, u mag ze houden als u mij probeert te corrumperen met uw bevelen of uw 'incentives'.

Spaar mij van de middelmatigen, de kuddebeesten, de grijze mus, de onderdanigen, de diplomaten, de zoetgevoosden, de politici, de notabelen, de psychiaters, de anti-depressiva ...

en geef mij de opluchting om braaksel van walging over hen allen uit te storten.



dinsdag, augustus 01, 2006

Ik overleefde de Nürburgring Nordschleife

Muziektrack van de dag: 'Cars' - Gary Numan

Als surrealistische ervaring kan het tellen: men neme een idyllisch groen glooiend landschap, een rustiek Duits bergdorpje, waar men bij nachte nog de krekels hoort en een sterrepracht ziet EN DAAR PLANT JE DAN EEN KNOERT VAN EEN RACECIRCUIT IN.

't Is decadent, een ware aanslag op het milieu en tegelijk ook onweerstaanbaar: het Nürburgcircuit is voor snelheidsjunkies zoals mijzelf van een onweerstaanbare lokroep. Een plaats waar gelijkgezinden voor één keer volledig loos kunnen gaan en dat temidden van ontzagwekkende panorama's.

En als dat niet genoeg is, dan geeft de overheid 'carte blanche' aan eender wie die een auto of een moto bezit om als een gek over het zeer verradelijke circuit te razen; een linke asfaltkoers van 22 km bochtend kronkelend door valleien en groene rotsen met enorme niveauverschillen.

Daar moeten ongelukken van komen, zo denkt u dan en dat is ook zo: tijdens onze observatie van een 3-tal uur gebeurden er maar liefst drie ongevallen met serieuze blikschade maar gelukkig géén gewonden. Wachten tot er een spectaculair ongeval gebeurt is DE publieke attractie van de Nürburgring Nordschleife. Dan wordt voor even de razernij wat getemperd met gele vlaggen, alvorens de snelheidsduivels terug vrijgeleide krijgen om plankgas voluit over het asfalt vlammen met eender welk gemotoriseerd voertuig met wielen.

Nee, er is géén indeling in categorieën van paardekracht of model, er is géén gezamenlijke start: de barrière opent en dan is het ieder voor zich. U doet maar en hoopt dat uw rijvaardigheden voldoende zijn om de finish te halen.

Zo zagen wij bvb. een BMW Z3 overenthousiast overstuur door de bocht gaan en weinig elegant deel worden van het decor. Resultaat: 'perds totale'. De verzekering houdt hier zijn handen van af: uw wagen gebruiken op een racecircuit wordt niet als 'normaal' gebruik beschouwd. U bent bij voorbaat gewaarschuwd mocht u zich aan dit avontuur wagen.

En terwijl mijn vriend en ik zelf de adrenaline door ons lijf voelden gieren vanop het circuit zagen we onderweg een BMW M5 genadeloos een oude Mini Cooper van de weg aframmen. Als je met een oldtimer Mini Cooper je wilt meten met een BMW M5 is dat natuurlijk bijna vragen om ongelukken.

Onverantwoord? Natuurlijk, maar dat maakt de pretfactor net zo hoog. Van heinde en verre komen ze als bijen op de Nürburgring af: het aantal nummerplaten uit Engeland, Nederland en Frankrijk waren niet op twee handen te tellen.

Op de parking aan de ingang tot het circuit voel je het testosteron bijna zichtbaar borrelen, als hitsige stieren staan ze aan te schuiven om voor één keer voluit te gaan niet gehinderd door snelheidsbeperkingen. Mensen van elke slag en stand: 'Johnny's' met opgefokte opzichtige wagens maar ook keurige brave huisvaders met de familiewagen, voor één keer verlost van het gezeur van hun vrouw. Je voelt ze een gedaanteverwisseling ondergaan: 'Vandaag ben ik een racepiloot'.

De Nürburgring is van een vreemd soort poëzie: een symfonie van brullende motoren, verbrand rubber, potentie, het gevecht tussen mens, machine en natuur. Onvergetelijk.

Eén 'lap' kost u 15 euro. Mocht u zichzelf, uw wagen of mededingers schade toebrengen dan kunt u het op eigen conto schrijven. Ironisch: aan de ingang staat voortdurend een 'politiecombie', een ambulance en takelwagens paraat voor de volgende 'casualty'.

We hebben de demonen getrotseerd en zijn er zonder blikschade vanaf gekomen. Had er mij iets moeten overkomen dan kon ik enkel hopen: laat het dan instant zijn, want sterven op de Nürburgring zou net van een 'joie de vivre' getuigen, ' because it's better to burn up than to fade away.' Daarom rijden we als gekken op de Nordschleife, bijnaam 'De groene hel.': om het leven op de grens van de afgrond te voelen, omdat het panorama op de grens zo overweldigend mooi is.