'Play It Again Sam' is dan ook één van mijn all-time favoriete Woody Allen prenten die als geen ander troost verschaft op melancholische momenten, voorafgegaan door 'Casablanca', wellicht de meest romantische film aller tijden.
Beide films vullen elkaar overigens perfect aan, als antipoden: Allen vs Bogaert in een onvergetelijk episch duel met als inzet de worp op de realiteit van het verlangen: hoe 'juist' te handelen bij amoureuze perikelen.
Op een levenslijn van 36 mensenjaren is het mij welgeteld één keer overkomen dat één van mijn romances het vooropgestelde romantische ideaal -althans bij aanvang- kon waarmaken.
Ze heette Martine, ze was toen 19 en ik ongeveer 21. Ik kreeg haar in mijn vizier in Jeugdhuis De Kim terwijl ik net aan een uitputtende d.j.-sessie van vijf uren was begonnen. Noodgedwongen vroeg ik een collega d.j. als hij op haar af wou stappen om haar richting discobar te loodsen. Vroeg haar pardoes zonder omwegen: 'Heb je zin om samen eens uit te gaan?' en ze antwoordde simpelweg 'Ja'.
Bingo.
Geen complicaties, geen gesnuffel, geen tactische spelletjes, geen partners langs beide kanten: een volmondig JA. Qua kansberekening is zo'n situatie in de regionen van 0,000 ... 1 %.
En gedurende toch zeker anderhalf jaar was ik smoorverliefd op haar en zij op mij en dat was dat.
Nadien begon de tergende disintegratie van de cocon: de doorsijpelende realiteit van de andere vertoonde steeds minder gelijkenis met het sprookje 'en ze leefden nog lang en gelukkig'.
We waren beiden te onervaren om met indringende stemmen uit de buitenwereld en conflicten om te gaan. Er waren kapers op de kust langs beide oevers en het eindigde ermee dat we beiden onzeker en teleurgesteld werden over de andere. De realiteit has ons achterhaald in de koers om haar voor te blijven.
Voor Martine -de piek van de curve- en nadien kwam de rest: niet wederzijds beantwoordde verliefdheden, fastfood one night stands, praktische beslommeringen zoals geografische afstand, perverse seksuele verlangens door de andere niet bevredigbaar, ...
Naarmate je ouder wordt komt daarbij de groter wordende groep van mensen die een moedige poging ondernemen om een bestaande relatie op gang te houden, al dan niet gecombineerd met 'reserves'. Die laatste groep wordt volgens mij grof onderschat in de statistieken gezien het typisch heimelijke karakter van dergelijke hypocriete activiteiten -tenzij het met wederzijdse instemming gebeurt, een statistisch insignificante minderheidsgroep.
Onlangs meegemaakt:
Onbekend meisje onderhoudt een interessante e-mailcorrespondentie met de schrijver van dit blog.
De eerste indrukken waren veelbelovend: uit haar e-mails bleek dat ze wellicht een excellent stel hersenen had -uiteraard een vereiste gezien mijn eigen genialiteit-, interesses en visies die een aanvaardbare correlatie vertoonden met ondergetekende MAAR ze had een tamelijk kersverse relatie -wat het natuurlijk nog pijnlijker maakt, althans voor mijzelf.
Zoiets van 'waarom heb ik persoon x niet x aantal maanden vroeger leren kennen.' daagde.
Op zijn minst bleven de opties langs beide kanten dan toch open. Want uiteindelijk gaat het over aandelen en ik ga enkel voor een meerderheidsparticipatie op hersenen, borsten en kut.
De consensus onder de vriendenkring is dan: spreek op zijn minst eens af, 'je weet maar nooit' maar ik heb géén zin meer in complicaties, noch overnames. Smeulende nieuwgierigheid, verlangen uitdagen of zelfs gaan aanwakkeren door ontmoetingen te gaan organiseren, laat zich zeker niet blussen door feiten als persoon x heeft al een relatie, noch heb ik zin in een zitje op de reservebank.
Soms denk ik dan wel eens, nadat ik het contact had verbroken 'wat als en dan' maar het feit is dat 'wat als en dan' logischerwijze enkel tot complicaties leidt, waarin er één van de partijen of de partner onzeker wordt, misnoegd op zijn honger blijft zitten, in het slechtste geval wordt bedrogen of de laan wordt uitgestuurd.
Ik word er al vermoeid van als ik denk wat er weer misschien al dan niet had kunnen gebeuren -met als favoriete scenario: je wordt beiden smoorverliefd op elkaar en bevredigd elkaar in de meest 'kinky' seksuele handelingen, op zoek naar een symbiotisch orgasme en je leeft nog lang en gelukkig, zelfs al krijg je met de tijd een huid als perkamentvel en kun je je stoelgang niet meer ophouden.
Na 36 jaar levenskunst, na de grenzen te hebben afgetest stijl 'to-boldly-go-where-no-man-has-gone-before', stel ik het u volmondig, gebaseerd op persoonlijke ervaringsdeskundigheid en professionele anekdotes:
'Vriendschappelijke' relaties tussen de twee geslachten -en ook tussen hetzelfde geslacht om de homo's en lesbiennes niet te discrimineren- waarbij één van de partijen een vaste partner heeft, en de andere meer verlangd dan een louter vriendschappelijke relatie werken niet. Het verzeilt steeds in een machtssituatie waarin de ene iets niet kan verwerven wat de andere bezit en zoiets geeft enkel aanleiding tot frustratie.
De enige uitweg is de dans ontspringen en Boeddha indachtig zijn: 'Volg het licht in uzelf, het is de enige waarheid'. Niet uw partner, niet uw vrienden, niet uw familie, niet uw docenten, niet uw kunstenaars, zelfs niet de schrijver van dit blog -jawel, zelfs hij, kunnen u van de juiste antwoorden bedienen, maar enkel gij zelf staat moederziel alleen in de exploratie van de 'juiste' antwoorden op levenskeuzen.
Anderen kiezen er dan weer voor om een pragmatische variant zoals minaars of minaressen, gecombineerd met een traditionele klassieke relatie te onderhouden, maar zoiets is verwoestend voor de psyche van de bedrogen partner als het zonder ongedwongen instemming gebeurt.
Het is géén pretje voor de mens die eerst denkt en dan handelt. Je kunt natuurlijk ook als een kip zonder kop rondlopen en wellicht is het een even valabel antwoord waarvoor er argumenten zijn.
However, Ik stel het volmondig aan alle vrouwen die al dan niet bewust op de wedren met twee spelen:
U zult andere hengsten moeten zoeken om u te entertainen wanneer de twijfel, de sleur en het banale kandidaat 1 met ter tijd onderuit halen en enkel nog het pragmatische overblijft. U kunt de pot op met die dooddoeners als 'we kunnen toch altijd vrienden blijven' voor een contract met onbepaalde duur.
't is wat mij betreft merg, been en vriendschap of helemaal niets.
Oh ja, nu ik goed of dreef ben, nog een boodschap voor aspirant koppels aller tijden:
Oh ja, nu ik goed of dreef ben, nog een boodschap voor aspirant koppels aller tijden:
Niet het manisch volproppen van tijd met allerlei bezigheidstherapie activiteit voor koppels stijl 'oh-wat-passen-wij-toch-goed-bij-elkaar-want-we-zijn-voortdurend-samen', is het antwoord tegen de tand des tijds. 'Samen zijn' of constant samen buitenshuis andere prikkels gaan opzoeken is niet het synoniem van 'samen passen'.
De ware en gevaarlijkste test die uitsluitsel geeft is de stilte:
Wie dan nog zijn partner met verlangen recht in de ogen kan kijken en zich verheugd kan voelen zich op dat eigenste moment zich op die plaats bij die persoon te bevinden, zonder persé iets te moeten gaan doen, ondernemen of zeggen, jawel dat mensen, dat is de persoon die u zoekt.
Wie echt het geluk heeft gevonden heeft niet de behoefte om het breed te etaleren om zichzelf ervan te overtuigen in de ogen van anderen, maar geniet ervan in alle intimiteit die het meebrengt.
Geluk is stil, niet schreeuwerig of druk bezet.
