Bij momenten vraag ik mijzelf af: kon je niet voor een gebruikelijker levensscenario hebben gekozen: carrière, een vaste partner, kinderen, huis tuin en dier, de ganse reutemeteut?
Bwah nee, ik hoef enkel mijn kenissenkring te observeren en ik word eraan herinnerd waarom mijn leven er allesbehalve 'normaal' uitziet. Na zes jaar uit de wieg werd ik al geconfronteerd met de vechtscheiding van mijn ouders, in mijn tienerjaren kwam de bewustwording dat Disney een geperverteerd figuur is en in mijn eigen familie- en vriendenkring zie ik voortdurend de schaduwen achter de witte gordijnen van de 'serieuze' relaties: een constante koude oorlog waarin de ene 'liefdes'partner de andere het leven dicteert.
Eénmaal je de angst om alleen te zijn overwint, daar begint de vrijheid.
Eénmaal je de moed hebt en de financiële consequenties erbij neemt om niet als een aap die een kunstje verkoopt te dansen naar de toegeworpen bananen van je werkgever, daar begint de vrijheid.
Het ergste leek mij steeds dat ik mijn kinderen zou
volproppen met illusies en idealistische waarden en normen, om hen dan later stilaan diets te maken dat ze beter af en toe eens hun idealen verloochenen willen ze 'een positie' verwerven.Ach, ik heb ze zien komen en gaan, de filosoof die dweepte met Pierre Bourdieu en Jaap Kruithof en die dan later diplomaat in functie van de Belgische overheid werd.
Ik heb ze gekend de ordinaire 'vrienden' waarvan je verraad het minste verwachtte maar die er niet voor terugdeinsden om in een zatte bui op je vriendin te kruipen.
Ik heb ermee aan tafel gezeten die schepenen die ambtenaren probeerden te lijmen met een zeetong op restaurant.
Ik heb ze geneukt, de romantici die eeuwige trouw bezworen maar je in de steek lieten als je overmand werd door de demonen.
Ik heb ze gezien de onderkruipers die voor een nulletje méér een hoofdrol speelden in Faust.
De mooipraters, de welbespraakten, de notabelen, de gesofisticeerden, de artsy fartsy liefhebbers die rolden met hun kont en 'shaken' met hun reet zolang er maar een authoriteit hun oplegde wat te doen, dan konden ze nog altijd de ultieme dooddoener laten horen: ik doe gewoon mijn job, zoals de stormtroepen van de Führer.
De receptiegangers met hun keurig uitgestippeld handjes- en knipoogparcours, de onderdanige überslaven in hun keurig met ziel gekochte kostuumpakjes en afzichtelijke fermettes, de wereldverbeteraars die alles wilden veranderen zolang er aan hun keurig bijeengesprokkelde privéleges niet werd geraakt.
En ik ben blij dat ik ze niet vergeten ben, dat ik tegen hen allen een minder diplomatische 'fuck of' heb geponeerd, soms met slaande en gapende wonden tot gevolg, maar een 'je ne regrette rien' op het slotakkoord.
Hoewel ik ze kan waarderen de fijnste Champagnes en gastronomie, de volmaakste wagens met hun symfonische motoren, de betere zitjes, het design en de duurdere (en meestal kwalitatievere) producten... ik zeg ik u, u mag ze houden als u mij probeert te corrumperen met uw bevelen of uw 'incentives'.
Spaar mij van de middelmatigen, de kuddebeesten, de grijze mus, de onderdanigen, de diplomaten, de zoetgevoosden, de politici, de notabelen, de psychiaters, de anti-depressiva ...
en geef mij de opluchting om braaksel van walging over hen allen uit te storten.
