'Vulle neute', die West-Vlamingen toch met hun liederlijke beschrijvingen.
Het 3de artikel op rij al over de geneugten van een bewustzijnstoestand in 'overdrive', dat belooft weinig goeds of een auteur op de pieken van zijn neurotransmitorconnecties, 't is een kwestie van perspectief.
'Every reality is an opinion.', schreef de geniale Timothy Leary en hij had overschot van gelijk.
Wanneer ik mij voor het eerst bewust werd van mijn psychische pieken en dalen, rolde ik zoals de meesten de klinische hulpverlening binnen.
'Nou, dat zat niet goed', zeiden ze dan, daar kon medisch -lees: pillen nemen- wel iets aan gedaan worden, ware het niet dat je 'kunstmatige' bewustzijnstoestand het meest gelijkenis vertoond met een apathische 'numb' gewaardwording. De impulsen worden afgevlakt tot alles er vervelend vlak uit ziet.
Ik resideerde kort in 'Brave New World' van Huxley waarin ik mits toegevoegde of ontzegde chemicaliën elke gewenste bewustzijnstoestand kon oproepen.
Iets meer dan drie jaar geleden smeet ik wijselijk alle chemische smeerlapperij de deur uit -een vriend met gelijkaardige symptomen deed dat overigens niet en belandde ondanks het continu braaf nemen van de voorgeschreven middeltjes voor maanden in de psychiatrie. Daar gaat men overigens stug en plichtsbewust door met het rehabiliteren van zijn persoonlijkheid tot hij perfect in het plaatje past van de efficiënte en dynamische consument-producent. Op tijd opstaan en slapengaan, structuur, een maatpak voor de prestatiegerichte maatschappij is men van hem aan het maken.
Dan zeg ik tegen hem:
- J., luister er is maar één iets wat jij nodig hebt en dat is hier opstappen. Laat ons reserveren in Hof van Cleve (voor de niet gastronomisch aangelegden: het toprestaurant van België) i.p.v. je geld te verliezen aan 'erelonen'.
- Ok, ik weet ook wel dat de psychiatrie een industrie is.
- Lees eens iets van 'Thomas Szasz, ben de titel kwijt. Szatz was de pionier van de anti-psychiatrische stroming. Hij heeft meer zinnigs gezegd over de psychiatrie dan alle experts hier samen.
- Nou, ik ga er eens over nadenken.
- Fuck it, ik ga reserveren in Hof van Cleve. En heb je de tickets al besteld voor 'The Human League' -de beste electroband van de eighties- binnenkort in het concertgebouw in Brugge?
Terwijl ik naar buiten stap, word ik weer geconfronteerd met die poster waarop staat: 'Heer, leer ons bidden.' Ik mik er deze keer een welgemeende fluim op, de samengevouwen handen op de poster vangen hem liefdevol op. Dat mag ook wel, rekening houdend met de erelonen voor de loopjongens van het establishment. Ik bedenk mijzelf dat ze wellicht een nederig sloverige import-kuisvrouw in dienst hebben voor het opkuisen van fluimen en veeg hem zelf af. Wellicht zullen ze haar in een later stadium ook van psychotherapie voorzien.
Ik zal ze met andere middelen moeten bekampen, met deze letteren bijvoorbeeld.
Want ik zie hoe J. zienderogen uitgewist door de tranquilizers een modelpatiënt wordt.
- 'Hoe gaat het?'
- 'Goed'
Dat is het correcte antwoord, dat leer je wel. De psychiatrie gedient zich als géén ander van beloning-bevestiging voor het gewenste gedrag. Next question.
Hier is het meer oprechte antwoord van John Solitude in dergelijke verplichte nummertjes.
- 'Hoe gaat het?'
- 'Fuck man, bijtijds kronkel ik de vloer op van weltschmerz, de andere keer hang ik in de luchter van extase. Ik heb soms zin om 10 vrouwen tegelijk te neuken, de andere keer hoeven ze bij mij niet in de beurt te komen. Ja, ik heb soms zin in gezelschap maar na het orgasme vraag ik mij af hoe al die andere vrouwen in bed zijn. Het ware drama is dat schoonheid vergankelijk is. Soms verlang ik zo naar troost dat zelfs een lik van een straathond welkom is. Leven is een moreel dilemma, sterven ook. Laatst scheurde ik aan meer dan 200 km/u over een racetrack en toen vond ik op het rechte stuk verlossing, het liet me denken dat geen god, noch een vrouw maar een Porsche 911 carrera de verlossing is.'
Wedden dat je met zo'n antwoord meteen één of ander ziektebeeld wordt opgeplakt?
Op persoonlijkheidstesten, wanneer gevraagd: 'Voel je soms de neiging om van een hoog gebouw te springen?' antwoord ik steevast JA. Natuurlijk, ik heb altijd al willen vliegen en soms leken de seconden waarin dat kon, interessanter dan de eeuwigheid waarin je ervan wordt ontzegd.
So what? 't Is een kwestie van voorkeur.
We worden nu éénmaal verondersteld ons allen zo verrekte efficiënt, dynamisch, flexibel en getraind zindelijk te schikken binnen de opgelegde realiteit dat een andere bewustzijnstoestand op zijn minst al de wenkbrauwen laat fronsen.
'If that's all there is, let's bring out the booze' denk ik dan, terwijl ik nauwelijks alcohol aanraak, tenzij als noodzakelijke verdoving tijdens familiefeesten.
'Vulle neute', een lege auto-snel-weg bij nachte, snel opkoppelen naar zesde, plankgas op het 3de baanvak, extatische muziek op de speakers en alles wat ik wil vergeten in de achteruitkijkspiegel. Herhalen zo vaak als nodig.
Oh ja, en geef mij het liefst een bankrekening met een paar miljoen euro's op en ik kan u garanderen, waarde heer, mevrouw psychiater dat ik mij zelfs beter in mijn vel zal voelen dan u.
Ziedaar, mijn therapie, werkt feilloos.
