Ik zeg nog tegen mijzelf toen ik met dit weblog begon: je gaat toch weer niet zitten melken over films? De illusie van 'verandering' is weer doorbroken: het verleden haalt mij terug in.
Niet muziek maar 'movies were my first love' en als het zo verder gaat zoals nu 'they will be my last'. 'Movies of the future, and movies of the past'. De link naar de International Movie Database in de rechterkolom was al een weggever.
In een ver verleden heb ik filmrecensies geschreven voor de site www.moviegids.be . Wie naast mijn pseudononiem 'John Solitude' ook mijn echte naam echt, die kan mijn recensies op www.moviegids.be opvragen. Praktisch probleem: persvoorstellingen waren om 10u 's morgens, meestal in Kinepolis of UGC De Brouckère te Brussel. Nog los van het feit dat ik géén ochtendmens ben (ik HAAT vroeg opstaan en u hoeft mij dus niet zinnigs te vragen op een onmogelijk uur zoals 9u 's morgens), waren de verplaatsingen (die ik overigens uit eigen zak betaalde) er te veel aan om destijds mijn 'filmcarrière' verder uit te bouwen. Filmrecensent zijn is trouwens geen lachertje: gedaan met enkel potentiële filmparels bekijken. Als recensent ben je het aan je professie verplicht ook de grootste rommel te bekijken en wanneer je thuiskomt staat er een leeg blad naar je te staren. Ik kan gerust relateren aan filmcritici die bij wijlen ontiegelijk cru één of andere Hollywood buster compleet de grond inboren: bij overkill momenten had ik zelf ook vaak de behoefte om openlijk te kunnen schrijven: hoe is het mogelijk dat mensen 5 euro en meer uitgeven aan dergelijke cliché rommel?
Ik ben dus van plan om wanneer het mij zint in dit weblog enkel persoonlijke 'filmfavorieten' te bespreken. Er wordt al voldoende shit op ons netvlies losgelaten dat ik niet nog eens een letter vuil ga maken aan films waarvan commercie de eerste en laatste doelstelling is. Om het nog cultureel verrijkender te maken kies ik zelfs voor pellicule, mocht ik ze hier niet onder uw aandacht brengen, die kans maakt op schimmel vertoon vanwege grof gebrek aan aandacht van het publiek. Zo'n fenomeen al mijzelf dus.
'Me and you and everyone we know' is de debuutfilm van regisseur Miranda July. Iedereen die als opener zo'n meesterwerk als 'Me and you ... ' kan schrijven en bovendien regisseren verwerft bij mij meteen de status van held. Zoals dat gaat met films die 'ongewoon' zijn, waren de recensies (in tegenstelling tot wat DVD-covers u soms doen geloven) allesbehalve eensgezind. Op www.imdb.com is er trouwens nog steeds een 'thread' in een forum aan de gang waar fans en critici elkaar naarstig bekampen.
'Me and you ...' gaat in essentie over existentiële eenzaamheid en het knagend verlangen om die bewustzijnstoestand te doorbreken. Hoe onhandig, onmogelijk en shockerend mensen met het gegeven 'verlangen' omgaan getuigen de karakters: een schoenverkoper die als statement zijn hand in brand steekt bij de echtscheiding, een puber die de goorste pornodialogen aangaat via een chat op het internet, twee tienermeisjes die concurreren in hun seksualiteit door de buurjongen 'om ter best' een blowjob te geven, een performance artieste die vrijwilliger is in een taxidienst voor bejaarden om de communicatie met de buitenwereld te onderhouden, ...
Wat 'Me and you ...' zo bijzonder maakt is het volledig gebrek aan sentimentaliteit of bewuste 'weirdo' portrettering van de karakters. Geen enkel personage doet wat het wordt verondersteld te doen naar Hollywoodiaanse normen: een regelrechte fluim in het gezicht van het conventioneel denken over communicatie en het invullen van verlangen. Toch is 'Me and you ...' géén 'de-wereld-is-hopeloos' statement: de eindscéne 'in real life' tussen de pornochattende puber en zijn volwassen gesprekspartner is er zelfs één van ontroerende schoonheid en hoop.
Schaamteloos over het hoofd gezien in de zalen, maar hopelijk binnenkort een herkansing op DVD (of via het E-Mule circuit :-)
