In een staat van euforie, nauwelijks getemperd door mijn analytische persoonlijkheid die doorgaans gewetensgetrouw de nuances tussen ying en yang overweegt tot alles grijs wordt.
De deuren van de perceptie staan open tot in de horizon en nieuwe inzichten flitsen aan de plankgassnelheid van een Porsche 911 voorbij.
Ik zeg u, in mijn huidige bewustzijnstoestand dat het leven Alice in Wonderland is. Dat in ieder het hoofdpersonage van 'Grizzly Man' (de briljante docu van Werner Herzog) leeft.
En ik zet 'Xanadu' van Olivia Newton John nog eens op 10, raas in sneltreinvaart doorheen de cybernetwerken van het internet, en ik word overweldigd door alle fenomenale muziek, literatuur en films die ik nog eens (opnieuw) moet horen, lezen of zien.
Hoewel ik naarstig probeer deze gemoedstoestand te beschrijven in de letteren, zijn de impulsen zo overweldigend dat het ene woord al een andere gedachte afvuurt.
Ik loop de gedachtenflitsen achterna als een gekke professor met een vlindernet.
Geen drugs nodig. Mijn eigen hersenen zijn de dealer die mij in ravijnen stort en de melkweg invuurt. Op naar het licht, los van de zwaartekracht, van verleden en toekomst bevrijd, de sublieme ervaring van het NU.
De pychofarmaceutische industrie heeft vanuit economische overwegingen doorgaans dure middeltjes ontwikkeld om elke mens in een genivelleerde bewustzijnstoestand te brengen: de efficiënte producent-consument. De standaard mens, aangenaam versuft, het gemiddelde, waarbij afwijkingen op de norm inderhaast één of ander ziektebeeld opgeplakt krijgen.
En ik zeg nee tegen de hulpverleninggindustrie gesponsord door Big Brother. Geef mij een ticket voor de rollercoasterrit met loopings en kurketrekkers, de tergende klim opwaarts, complentatieve panorama's, de euforie van de vrije val, de positieve en negatieve G-krachten.
Welk kind wou niet vliegen? Herinnert u zich nog die gedachte?
Leef ze, en als u neder stort, troost u:
U hebt gevlogen.
