Zo'n clown met een opgeverfde rode grote glimlach en een wit traantje onder zijn oog.
Op feestjes, veilig verscholen achter zijn tafel, draait de d.j. deuntjes van vandaag en gisteren.
En wat de d.j., net als elke kunstenaar wil, is zijn publiek tot reactie dwingen.
Ze liefst in extase laten dansen, alsof er geen morgen is.
Het publiek die één golf wordt en drijft op de harteklop van een tribaal ritme.
Wat een wondermooi zicht is dat.
Daarin ligt de kunst.
Dit is DE herinnering die ik meedraag uit mijn carrière als ex-dj
(met heden een occasionele 'guest appearance' voor de fans):
In elke d.j.-set, draaide ik altijd met zekerheid één nummer: 'Eisbär' van Grauzone.
En zoals dat gaat in het d.j.-milieu met elk 'klassiek' nummer, bestaan er tientallen herwerkte mixen van het origineel. Ik legde destijds mijn hand op de nu zelden te horen coverversie van 'Eisbär' door de groep 'Iglu', omdat ik de herwerkte 'intro' zo passend vond, en schakelde dan over naar de originele versie van Grauzone.
'Eisbär' draaien was en is nog steeds zo'n beetje mijn muzikale handtekening en statement.
Mijn vast publiek wist dat en zoals dat gaat krijg je dan al snel een bijnaam: De Ijsbeer.
En na een tijdje, begon het vaste publiek het refrein van het nummer -al dan niet in staat van dronkenschap- mee te scanderen.
En zo gebeurde het dat op één dag, op het stomende hoogtepunt van een d.j.-set, toen ik wist van: 'Ik heb het publiek hier in mijn zak', Eisbär draaide, de 'fader' (voor niet ingewijden: dit is de schuiver op het mengpaneel waarmee een d.j. het volume bepaalt) volledig naar beneden haalde en het publiek uit volle borst verder bleef scanderen, de massa mij strak aankeek en er één stem luidkeels klonk:
'Eisbär, Eisbär, Eisbär, ... ' , terwijl ze erbij klapten en stampten.
300 opééngepakte mensen die 'Eisbär' zingen in een snikhete keet, een hoogst surrealistisch zicht. Enkel een gevoelige ziel weet dat zo'n moment poëzie van de meest ontroerende soort is.
En hoewel velen gezien de Duitstalige tekst wellicht niet volledig beseften welk refrein ze zongen, gaf mij dat voor enkele luttele momenten het gevoel van:
We zitten hier toch maar allemaal met zijn allen mooi samengepakt op Antartica.
Hierna volgt de volledige vrije Nederlandstalige vertaling van Eisbär van Grauzone
(inclusief de introtekst later toegevoegd in de versie door de groep 'Iglu'):
De ijsbeer is de heer van Antartica
Koning van de Polen
De vorst van het eeuwige ijs
Eenzaam maar trots trekt de Ijsbeer over land en meer
naar de warmte van de zon in het Noorden
Twee lichtende ogen en een scherpe snuit
Volkomen alleen kan enkel een echte ijsbeer zijn
Ik wou dat ik een ijsbeer was
Dan zou ik niet meer triest zijn, tot inzicht komen:
Ijsberen moeten niet huilen
En als u nu zich enigszins kunt identificeren met deze kleine 'memoire' van een ex-d.j.,
doe hem dan een plezier, en draai 'Eisbär'.
