Hide your love away

Vandaag zag ik ernaar uit om eens iemand nieuw irl (= in real life) te ontmoeten, van het andere geslacht dan nog wel. Krijg nou wat. Die internet communicatie, dat blijft natuurlijk nogal een afstandige en omslachtige boel, tenzij je al iemand hebt leren kennen vooraleer je het internet als communicatiemiddel gebruikt.

Face to face: dat is en blijft het enige echte criterium om iemand in te schatten en ik beschouw mijzelf nogal arrogant als een meester in de pyschologische deconstructie van mensen maar ik zal mijzelf al gauw verantwoorden voor deze nogal botte verklaring:

Ik heb ooit als vrijwilliger gewerkt voor een psychologische hulplijn en daar kreeg ik zomaar eventjes de taak iemand die opbelde en er letterlijk een einde wou aan maken, op subtiele manier op andere gedachten te brengen. Ja, op zo'n moment praat je natuurlijk niet over koetjes en kalfjes maar dood of niet dood. Uiteraard werd dat 'op andere gedachten' brengen niet zo verwoord: het lag verscholen in de doelstelling van het initiatief zijnde 'preventie'.

Vaak dacht ik stiekem tijdens een gesprek: 'Eh, in jouw plaats dan zou ik waarschijnlijk zelfs niet meer opbellen maar al meteen een reeds aangename manier zoeken om een einde te maken aan al dat lijden.' 'Let's face the music': soms zijn zaken gewoon compleet hopeloos zoals politici bvb. Ik stem bvb. al jaren blanco, om nog niet zeggen dat ik vaak zin heb om het stembiljet te verscheuren maar zo'n statement zou mij enkel een boete opleveren en uiteindelijk weinig veranderen aan de kern van de zaak.

Vertel mij vooral niet dat lijden ergens goed voor is: dat is een verhaaltje voor de christelijke rakkers die nog steeds geloven als je maar voldoende afziet in het leven er een beter hiernamaals in het verschiet ligt. De reden waarom iemand gelooft dat er toch ergens 'een pointe' moet zijn aan het ganse bestaan, ligt natuurlijk in het feit dat zonder al dat geloof, al is het nu in Allah, God of een olifant met roze vlekken de realiteit al te ondraaglijk of absurd zou worden. Er is een groot verschil tussen inspanning opbrengen voor een bepaalde zaak, of zinloos lijden.

Ik stel het hier meteen duidelijk: als mij ooit een of andere vreselijke ziekte overkomt, laat maar komen de chemische exit. En gezien niemand ooit de keuze heeft gemaakt om hier te zijn, meen ik dat de keuze om er niet te zijn een onvervreemdbaar persoonlijk recht is. Baas over eigen genen, zeg maar.

Een goede vriendin van mij heeft zelf het moment gekozen om een einde aan haar leven te stellen. Het laatste was ze ons naliet was een kort berichtje: 'Wees blij voor mij.'

Maar om terug te komen op mijn inleiding: dat overkomt mij de laatste tijd niet meer zo vaak, dat gevoel nog iemand 'nieuw' te willen leren kennen: ik krijg nogal vaak 'déja vu's' op zulke momenten, vooral als het op meisjes aankomt. Maar goed, vandaag had ik dat gevoel dus wel.

John Lennon and Paul Mc Cartney waren wat mij betreft visionairen toen ze 'you've got to hide your love away' schreven. Er moeten gecompliceerde manoeuvres aan te pas komen vooraleer je bekend aan iemand dat je hen interessant vindt en hen beter wil leren kennen. Zomaar jezelf blootgeven en ronduit stellen 'Ik vind jou interessant, ik wil je ontmoeten' dat is vragen om e-mails die niet worden beantwoord. Het is zoiets als de vrije markt: je moet het product bewust schaars maken, zo stijgt het in waarde. Zo voorspel ik dat verse lucht binnenkort wellicht nog meer zal kosten dan water.

Als iemand zich voorstelt als niet gemakkelijk te doorgronden of moeilijk om een afspraak mee te krijgen, dan vergroot het enkel het mysterie. Vlakuit stellen: 'Ja, ik wil met jou praten' dat is quasi toegeven dat je bvb. op dat moment niet iemand anders hebt waarmee je wil praten.
Je moet vooral druk bezet zijn en een volle agenda hebben en zo. Gsm's moeten rinkelen en er moeten een bende sms'en verstuurd worden. Zomaar eventjes in een e-mail gaan stellen: 'Ok, ik vind jou interessant laat ons a.u.b. gauw eens afspreken' dat is natuurlijk belachelijk. Het idee zou immers kunnen ontstaan dat je een zielige sukkel hebt die zit te creveren om menselijke aandacht.

En what the fuck als dat zo is. Ewel dan nog, dat ga je dan toch niet toegeven zeker. Je kunt natuurlijk ook iemand de jungle insturen, door te stellen 't Zal wel eens passen.' dat maakt het allemaal wat minder gênant dan vlakuit zeggen 'Je kunt de boom in.'. Of je laat helemaal niets weten zoals mij bvb. vandaag overkwam. Het verlangen om nog eens iemand nieuws te ontmoeten is 'back where is started'.

Geef mij de flikkering van dit computerscherm en een aan-uit knop.