Afwijzingen

Vraag een man naar zijn meest memorabele tragische levenservaringen, en na wat graafwerk onder de minder gênante anekdotes, komt hij gegarandeerd uit op mislukte toenadering tot het vrouwelijk geslacht.

Althans ondergetekende.

Een afwijzing door een meisje waar ik mijn zintuigen op had gezet voelde aan als diarree uitgekakt worden op het trottoir. Elke herinnering eraan als een voorbijganger die voluit in de smurrie stapte.

Heden ben ik volledig voor de emancipatie van de vrouw, inclusief de plicht om voortaan zelf ondubbelzinnig hun aantrekkingskracht t.o.v. mij of een ander bekend te maken.

Als jongeman liep ik achter de torenhoge clichés aan waaronder de klassieker 'let op de lichaamstaal van een vrouw'. In de prille polsende inswingergesprekken zat ik met arendsogen te speuren naar ieder non verbaal signaal die kon beduiden op 'Ik wil je': haar die plots werd losgemaakt of achterover gegooid, dromerige puppyogen, giechelende of kirrende geluidjes, ... Het sterkte de moed het risico te nemen vlakuit kwetsbaar te gaan liggen, klaar voor de hiel. Me Tarzan, you Jane?

Verlegen als ik was prepareerde ik een aanval tot in de puntjes voor: poëzie in combinatie met bloemen, voorzichtige aftastingsgesprekken. Het cliché was dat vrouwen nu éénmaal gevoelige en subtiele wezens waren (althans toch meer dan mannen). Het leek niet gepermitteerd om vlak op doel af te stormen: er dienden allerlei gecompliceerde spelstrategieën aan vooraf te gaan en de handleiding was in een buitenlandse taal.

De eerste breuk in de verheerlijking van vrouwen, kwam er toen ik als tiener merkte dat gasten met een arrogante grote bek en veel showallure statistisch significant beter scoorden in piratenveroveringen. Zulke gasten met een attitude van: 'ik neem gewoon wat mij toekomt' en die zich wel later zouden storen aan non compatibele systeemvereisten.

Ook vaak gehoord: 'vrouwen zijn niet zo gefixeerd op uiterlijk als mannen.'

Compleet boerenbedrog.

De gasten die eruit zagen alsof ze net uit een exotische jeans- of parfumreclame waren gestapt kwamen stukken beter aan hun trekken. Vrouwen wisten zulke constateringen te counteren: het ging om de 'uitstraling', zeiden ze dan. Inderdaad straalde de mooiprater als een goedkope oliekachel: als kerel zag je natuurlijk meteen de doorzichtige façade van de Don Juan.

'We kunnen toch vrienden blijven'; nog zo'n klassieker uit het vrouwenrepertoire. Zeker, ik zag het meteen zitten om gezellig te keuvelen tot er een betere kandidaat op de proppen kwam die naast de vriendschap ook het privélege seks erbij kreeg.

Vrouwen een beter ethisch bewustzijn of socialer dan mannen? Larie en apekool. Er zijn thans nogal wat vrouwen die durven toegeven dat ze bvb. liever in het gezelschap verkeerden van mannen dan met hun eigen geslachtsgenoten omdat er minder jaloezie en roddel van doen was. Er zijn tegenwoordig ook nogal wat mannen die liever in het gezelschap van mannen verkeren omdat ze dan een breder gesprek kunnen voeren dan enkel over shoppen, binnenhuisinrichting en een 'nieuwe' man worden.

Leven is voornamelijk het tergend langzaam sterven van illusies. Misschien zijn die illusies in de eerste plaats nodig om te kunnen overleven, want de realiteit is als het ontwaken uit een wishfull thinking droom.