Deckers & Ornelis van het radioprogramma Q-Music ontdekten het gat in de cd-markt: laat ons net die muziek waar de cultuursnob de neus voor ophaalt, verzamelen op cd-compilaties. Als een dikke vette groene fluim in het gezicht van luisteraars die zweren bij Studio Brussel, Radio 1 of Klara.
En laat ons die cd's de 'foute cd' noemen. Intellectuelen en muziekrecensenten maakten er toch een sport van om zelfingenomen vanuit hun penthouse in de ivoren cultuurtoren, op het plebs neer te kijken.
De logica van de muzieksnob is dat alles wat een gigantisch succes kende in termen van platenverkoopcijfers 'fout' is. Het zou kunnen verklaren waarom véél groepen die vanuit de obscuriteit hun weg vonden naar een groot publiek, het tegelijk ook plots verkorven hebben bij de elitaire muziekliefhebber.
Het idee alleen al dat ook een grote massa net van die muziek zou kunnen houden die een plekje heeft in het brein van de snob, is natuurlijk onaangenaam als ze ervan uitgaan dat hun smaak zo verfijnt is, dat het enkel door hun hoogontwikkelde zintuigen kan geapprecieerd worden. Hen, en een clubje van intimi die met de nodige dedain snuivend voorbij het rek met de 'foute' cd's lopen.
Hoe herken je de muzieksnob? Hij of zij danst als een houten indiaan, verkrampt van die borstelsteel in hun kont en het nerveus zoeken naar de maat voor de pasjes.
Nummers zoals 'Que Sera Mi Vida' van de Gibson Brothers, 'Born To Be Alive' van Patrick Hernandez, 'You're the greatest lover' van Luv, 'That's the way I like it' van KC & The Sunshine Band, ... vonden hun weg naar véél harten, net omdat ze een aanstekelijk catchy deuntje hadden, het toegankelijke en licht verteerbare muziek was en niets meer pretendeerde dan ten dans te vragen of meegezongen te worden.
Wie heeft ooit bepaald dat muziek hermetisch moet zijn? Natuurlijk hopen de componisten achter 'hits' dat er zoveel mogelijk exemplaren van verkocht worden, maar denkt u heus dat Mozart, Beethoven of Bach tijdens hun noeste werk hoopten dat hun werk zo weinig mogelijk luisteraars zou hebben?
Het ware genie heeft altijd begrepen dat het géén kunst was om gecompliceerde zaken op een gecompliceerde zaak voor te stellen, maar eerder om het onaanschouwelijke voorstelbaar te maken.
En als we dan pretenderen dat muziek een alternatieve vorm van communicatie is om een boodschap voor de luisteraars in te verbergen, nou wat zegt er dan meer over de mens: 'De Vogeltjesdans' van 'De Electronica's' of 'de negende' van Beethoven?
De 'foute cd' is ook excellente therapie: wordt u weer bedolven onder weltschmerz wanneer u weer met één of andere wereldramp op t.v. wordt geconfronteerd? Nou, zet dan lekker de 'foute cd' op: het maakt het leven draaglijker.
