Zaterdagnacht, ergens in België.
Ah, de charme van de autosnelweg bij duister. De witte streep naar de kim. De gele zweem van de verlichtingspalen.
Mensen die afspreken op schemerig verlichte parkings van pompstations om het parcours van een illegale race uit te stippelen. Gewone mensen zoals u en ik: bedienden, arbeiders, werklozen, doorgaans brave huisvaders. Deze nacht transformeren we voor even tot 'outlaws'. Verenigd door een onverzadigbaar verlangen om hun routinematig leven te overstijgen met de occasionele adrenaline uitbarsting. Alles zouden ze opgeven, voor de catharsis van de topsnelheid om als eerste over de imaginaire eindstreep te gaan.
De sfeer heeft iets samenzweerderigs. Wie hier is heeft voeling met een alternatieve en parallele realiteitsbeleving. En, er zijn géén vrouwen om te zeuren over de absurditeit van het gebeuren. Wellicht zitten de partners thuis te wachten of zijn ze met vriendinnen op stap in de veronderstelling dat hun wederhelft met een kameraad aan het bijpraten is. Ze zouden eens moeten weten.
Maar hoe leg je de deelname aan zo'n evenement uit, een gebeuren dat enkel kan begrepen worden door adrenalinejunkies. De mannen hier zijn tegelijk slachtoffer en dader: slaaf van hun biochemische samenstelling die verlangt naar de 'kick', dader om hun leven en dat van andere weggebruikers in gevaar te brengen.
Dit is 'Fight Club' maar dan met wagens voorzien van anti-radar technologie en c.b.s om wegblokkades snel door te geven aan de andere participanten.
En te midden ervan uw verslaggever, een nochtans milieubewuste, redelijke jongen maar met een verslavingsproblematiek aan snelheid. Ja, hij diegene die zelf géén wagen meer bezit uit financiële en praktische overwegingen, maar die af en toe behoefte heeft aan een ritje met de snelheid van het licht.
Het is zoiets als een roker: je rookt niet constant maar af en toe heb je een 'shot' nodig. Na de 'trek' daalt het verlangen, tot de nicotine je terug bij het nekvel grijpt, creverend om een inhaal.
De snelheidsduivels nemen graag een co-piloot mee: zoals zovele ervaringen wordt plezier groter door het te delen. Het is als iemand die een sigaret vraagt op straat: je kunt je identificeren met dat verlangen, je geeft er één, hopend op een wederzijds gebaar wanneer jij zonder zit.
Sommigen zitten op zaterdagnacht voor hun tv, in de bioscoop, in het theater, in dancings, wij staan op een parking op een geheime locatie die slechts enkele uren voordien wordt bekendgemaakt. Wie hier is prijst zich gelukkig deel uit te maken van dit gesloten genootschap of via via de juiste weg naar de startplaats gevonden te hebben.
Eén van de wagens is een Porsche 911, een 'driver' zonder co-piloot en mijn kans op een ritje met de meest perfecte wagen ooit gemaakt -daar zijn autojournalisten het eensgezind over eens: de Porsche 911 is verfijnde kunst op wielen. De productie ervan is ambacht in tegenstelling tot de wegwerp consumenten auto's die heden ten dage van de band rollen. Een wagen zonder commerciële compromissen: peperduur maar volmaakt. Perfectie is een kostelijke affaire omdat het gegeven zo schaar is in deze doorgaans onvolmaakte wereld.
Plato zou tevreden zijn: dit is de beeldenwereld, niet de schaduw.
De eigenaar is géén decadente megaverdiener, zijn met zorg gespaard geld ging op aan het kopen van een jongensdroom. Géén gezin, géén kinderen, géén villa, maar wel bezitter van de ultieme wagen. Het leven bestaat uit keuzes.
De 'driver' nodigt mij uit, een wildvreemde en ik zijn plots verbonden door 'the need for speed'. Ik stap in, want ik geloof in participerende observatie.
Het is mijn verlangen géén vooroordelen meer te hebben, maar alles te begrijpen. Het menselijke gedrag te doorwroeten en te kunnen stellen: er was binnen de context van het gegeven géén andere weg. Uit A vloeide B. Instappen was determinisme.
Ik heb een aantal cd's compilaties bij me, keurig samengesteld voor ritten met droomwagens.
Daarop staan o.a.
Cars - Gary Numan
Flying Turns - Crash Course In Science
Bridge Burner - Daan
Weapon Of Choice - Fatboy Slim
Autobahn - Kraftwerk
The Race (Razormaid Mix) - Yello
Don't Look Back - Fleetwood Mac
I Try (Junior Vasquez Twilo Zombie Remix) - Macy Gray
Behind The Wheel - Depeche Mode
Never Let Me Down Again - Depeche Mode
The Passenger - Iggy Pop
Driving To Heaven - 16 b & Morel
Pulse - Covenant
Autobahn - Kraftwerk
Feel So Real - Moby
...
De chauffeur knikt goedkeurend naar de cd-tracklist en zet meteen 'Flying Turns' van Crash Course In Science op. Luid pompend op de Böse boxen. Zelfs de akoestiek en de hifi-installatie is volmaakt.
Perfectie ontroert mij in elke vorm.
Er is onder de deelnemers een code van handsignalen en subtiele gezichtsuitdrukkingen. Als een organisme voelt het geheel aan dat het tijd is om als een troep ganzen voor de gezamenlijke trektocht te kiezen.
Koplichten worden ontstoken, een geïmproviseerde formatie wordt op een spontane manier gevormd. De parking van het pompstation ontwaakt als een zonsopgang. De hartslag van de karavaan stijgt, het lichaam treedt in een verhoogde staat van alertheid en bewustzijn.
Ik voel hoe mijn hart het leven doorheen mijn aderen pompt. Ik leef, meer dan een half uur geleden toen ik nog op automatische piloot zat. De zintuigen snuiven indrukken op, de deuren van de perceptie gaan open.
De karavaan zet zich in beweging, behoedzaam op de oprit maar éénmaal op de snelweg is het ieder voor zich, als schichten spurten ze om de horizon te ontmoeten. Of misschien, om alles wat zich in de achteruitkijkspiegel bevindt, te verlaten.
De 'driver' vloert het pedaal, schakelt vloeiend naar zesde en door de opgewekte G-krachten word ik in de kuipzetel gedrukt. De motor klimt hoog in de toeren boven de 250 km/u. Links en rechts worden wagens gepasseerd, ingehaald en voorbijgestoken als een woeste kudde buffalo's op stampede. Het asfalt als een lichttunnel.
Ik voel mij als opgestaan uit de doden.
Pikant detail: de meeste deelnemers dragen bewust géén autogordels omdat ze bij een ongeluk liever meteen op slag dood zijn, dan als een verhakkeld lichaam verder te leven. Dat mag macho klinken, maar eigenlijk is het doordacht: als je dan toch kiest om een activiteit te ondernemen die levensgevaarlijk is, dan is bij een ongeluk een snelle flitsende dood te preferen boven een verlamde lijdensweg.
Ik kijk even naar de gezichtsuitdrukking van de 'driver' en ik herken een dieper welbevinden. Dat mag voor buitenstaanders ironisch klinken, maar voor mij is het duidelijk dat het genot hier van een lang uitgerekt orgasmisch gevoel is. Ja, op dit moment voel ik mij meer één met 'de driver' en de Porsche, dan ik mij ooit samen met een vrouw heb gevoeld. Dit is een vereniging van de zintuigen op een hoger niveau. De driver heeft een voldane en oprechte glimlach op de lippen, de motor glimlacht met een lage grondtoon, ik lach, we vliegen.
Dit is geluk, dit is perfect.
We vlammen niet als eerste over de eindstreep, maar de 'driver' is vastberaden om het de volgende keer nog beter, -lees sneller- te doen. De deelnemers fragmenteren zich terug op de afritten, verdwijnen al even mysterieus als ze samengekomen zijn. En toch zullen ze elkaar de volgende keer terugvinden.
Ik begrijp.
