Als cinefiel heb ik de neiging om naar die ene obscure parel te zoeken en die op te duiken voor de zwijnen. Dan kun je uitpakken: 'Heb je die film van die Kroatische regisseur al gezien, ja, die film die maar op 2 rollen pellicule verkrijgbaar is, die het land moesten uitgesmokkeld worden om op festival x vertoond te worden en daar prijs x wonnen. Heb je die echt niet gezien, hoh, wat een gat in jouw cultuur zeg, ben jij toch een onderontwikkeld wezen.' -uiteraard, om de welvoeglijke en respectvolle sfeer van de conversatie te bewaren, wordt de laatste opmerking er niet aan toegevoegd.
Daarom zong Noordkaap ook 'Zou een heel klein beetje oorlog niet beter zijn', maar enkel een bruut begrijpt zo'n opmerking niet.
Enfin, weetjes van bovenstaande slag hebben meestal niet tot doel uw medemens te verrijken door hem of haar in kennis te stellen van een stukje kunst waarop u kwijlt, maar om uzelf nog eens op de rug te kloppen, hoe fijnzinnig en cultuurontwikkeld u wel bent, vooral hoe verheven boven het plebs, daar ver beneden in de afgrond waarin u spuugt.
Hoewel ik kan stellen over een encyclopedische kennis over het filmmedium -om nog niet over muziek te spreken- te beschikken, maak ik mij doorgaans na de obligate en gesmaakte inswingers, weinig populair in intellectuele kringen, door opzettelijk de steen in de kikkerpoel te gooien en ronduit te stellen dat ik bvb. ook van 'Jackass' houdt.
Ik hou namelijk niet van clubjes waarvan de leden zelfgenoegzaam elitair op elkaars rug kloppen om bevestiging te vinden in hun claustrofische cultuurappreciatie.
'Jackass', die serie van enkele jaren geleden op MTV, met Johnny Knoxville als hoofdaanstoker, waarin enkele figuren die al te gemakkelijk als leeghoofden kunnen afgeschilderd worden, bewezen dat ze meer inzicht hadden in de hedendaagse jeugdcultuur dan menig sociologische studie. Wat de 'gang' van 'Jackass' bracht was niet minder dan een ode aan het leven, aan het recht op leute en ridicuul gedrag en dat te verheffen tot een zekere 'Je ne sais quoi'.
En hetzelfde kan gesteld worden over John Hughes, die in de mid eighties een aantal films regisseerde, op het eerste zich regelrecht op maat van het popcorn vretende jeugdsegment. Films zoals 'The Breakfast Club', 'Pretty In Pink' en 'Sixteen Candles', waarvan 'The Breakfast Club' en 'Ferris Bueller's Day Off' in het filmpanthenon van de klassiekers mogen verheven worden.
'Ferris Bueller' is vandaag, twee decennia later, nog steeds de tiener die elke 'kid' wil zijn: zelfzeker, grappig en iemand die magistraal op kousevoeten de 'authoriteiten' zoals lamme schoolinstituties en burgerlijke conventies weet te verschalken. Ferris Bueller is de pellicule evenknie van 'l'homme revolté': een ieder die consequent handelt naar eigen inzicht en enkel hieraan ondergeschikt is in het bepalen van zijn levenspad. Diegene die een welgemeende 'fuck you' plaatst tegenover ieder die u vertelt wat te doen en te laten.
En Ferris komt zo tot die briljante uitspraak: 'Life moves pretty fast. If you don't stop and look around for a while, you might miss it.' Nog zo'n pittige onliner 'The question is not what are we going to do today, but what are we NOT going to day today'.
En om 'het' niet te missen, besluit Ferris om zichzelf nog een zoveelste snipperdag toe te kennen, en te 'brossen', waarbij hij op superieure wijze zowel de ouderlijke macht als de onderwijsinstanties een hak zet om zijn eigen wijsheden na te streven.
Symbool voor de verdorvenheid van authoriteit is de schooldirecteur, beledigd door zoveel eigenwijsheid van één van zijn afvallige pupillen, gedreven om het symbool van vrijheid neer te halen.
'Serieuze' cinefielen zullen het repertoire van John Hughes, snel catalogeren onder popcornvermaak, en Hughes heeft een aantal echte stinkers gemaakt, maar in 'The Breakfast Club' en 'Ferris Bueller's Day Off', bewees Hughes dat hij als scenarioschrijver en regisseur personages kon creëren die decennia later nog steeds tot de verbeelding spreken. Zodat een oude zak als ik op hun 36ste 'Ferris Bueller's Day Off' en 'The Breakfast Club' op DVD kopen, omdat ze inherent deel uitmaken van de beeldcultuur die mij sterk beïnvloedde. En ik ben gelukkig hierin niet alleen, gezien de grotendeels laaiend positieve recensies op bvb. Amazon en IMDB.
Mocht ik bvb. leraar moraal of godsdienst zijn, dan zou ik John Hughes zijn werk als educatief materiaal gebruiken, want dan weet je: dit zijn verhalen en personages waarmee jongeren zich kunnen identificeren, die iets wezenlijks uitdrukken over het verlangen naar een doorleefder en authentieker bestaan, waarin de f van Fun niet ontbreekt.
'Ferris Bueller's Day Off' en 'The Breakfast Club' zijn tegenwoordig voor een prikje (5 a 7 €) op DVD verkrijgbaar in Media Market, ja die megaketen waarvan de fondsen tot de oprichting in een nazi verleden worden gesitueerd.
Ze zijn ook verkrijgbaar in FNAC en Proxis, voor een méérprijs, waarbij nog eens bewezen is dat ethica ook een prijs kent, een duurdere wel te verstaan.
