Karamellenrijm waar Shakespeare onwel van wordt (shlagers), oneliners die samplematig worden herhaald (techno & house), een opsomming scheldreportorium (hip-hop) en teksten op biervilten voortgesproten uit drank- en drugexcessen (rock).
Hou het dan op een 'instrumental' als je tekstmatig niets interessants weet toe te voegen aan een nummer. En in het onverstaanbaar schreeuwen van die tekst (metal & hard-rock), daar heb ik als luisteraar helemaal niets aan.
Daarom hou ik ook van muziekgroepen als Tangerine Dream, Neu, en mensen als Steve Roach, Robert Rich en Michael Stearns (de heilige drievuldigheid), muziek waar ieder zijn eigen tekst bij bedenkt. Of misschien helemaal niets, om meer te genieten van de grote zorg die aan het auditieve aspect is gespendeerd.
Eén verkeerd woord op bvb. 'Going West' van Tangerine Dream op het voortreffelijke album 'Flashpoint' en 't is naar de vaan.
Maar er zijn ook artiesten die muziek en tekst naadloos samen breien. Ik heb al uitvoerig eerbetoon gebracht aan 'Eisbär' van Grauzone en 'The Game Above My Head' van Blancmange, vandaag neem ik mijn petje af voor 'Désenchantée' van Mylène Farmer. En als het effe kan, dan beluistert u de versie op 'Live a Bercy', haar volmaakste liveconcert tot nu toe (ook verkrijgbaar op DVD voor het ultieme audio-visuele genot).
Uit 'Désenchantée' van Mylène Farmer
"Je n´ai trouvé de repos
Que dans l´indifférence
Pourtant, je voudrais retrouver l´innocence
Mais rien n´a de sens, et rien ne va
Tout est chaos
A côté
Tous mes idéaux:
Des mots abimés...
Je cherche une âme
Qui Pourra m´aider
Je suis d´une géneration désenchantée,
Désenchantée"
... en dan zingt Mylène op de live versie 'Ce chanson est la vôtre, chanter l'avec moi.'. Zo'n uitnodiging sla ik niet af, en ik slaagde er vroeger als d.j. dan ook menigmaal in om een zorgvuldig naar een hoogtepunt geprepareerd publiek uit volle borst 'Désanchantée' te laten zingen.
Als je zo'n toonvaste en getrainde stem hebt als Mylène die haar emotie perfect weet over te brengen -en het haar bij tijd te machtig wordt, getuige haar live concerten-, een catchy melodie zoals 'Désenchantée' die balanceert tussen euforie en melancholie en je hebt een klassieker.
Merci Mylène. Je vervoegt sinds jaren obligaat elk van mijn ultieme playlists, en je gaat mee naar het onbewoonde eiland.
En nee, spreek mij a.u.b. niet over verkrachte 'covers' zo wansmakelijk als die van Kate Ryan.
