Wat zou mijn leven zijn zonder muziek, ik zeg het u: ondraaglijk. Niet waard om geleefd te worden, als een weerbarstige noot waarop ik mijn gebit stuk bijt.
Al beluister ik nu muziek op mijn superieure studiokwaliteit Beyer Dynamic DT 911 hoofdtelefoon (rechts afgebeeld) -voor de conaisseurs-, op mijn inferieure massaproductie Sony MP3-speler (kwaliteit te slecht om te worden afgebeeld) , of op de op maat gemaakte Böse speakers van een Porsche 911, of JBL-boxen, aangesloten op inderhaast en amateuristisch ineengeknutselde p.a.'s van fuifjes ... maar spaar mij van de audioversterking in zalen als Flanders Expo of het Sportpaleis. Na een acoustisch débâcle van Prince tijdens een concert in Flanders heb ik gezworen daar nooit meer een voetstap binnen te zetten, die belofte houdt ondertussen al meer dan 8 jaar stand.
De organisatoren, inclusief de hele crew verantwoordelijk voor de geluidsversterking in Flanders Expo te Gent en het Sportpaleis van Antwerpen zouden wat mij betreft meteen in de cel moeten wegens audio folterpraktijken.
Prijs voor de akoestisch beste concertzaal in België: de Ancienne Belgique in Brussel. Voortreffelijk. Binnenkort ga ik misschien eens naar het concertgebouw in Brugge, dit schijnt qua akoestiek tot de absolute top te behoren.
Fuck, stel u voor dat ik nooit meer 'The Game Above My Head' van Blancmange kan beluisteren? Een nummer dat ik doorgaans al van achter naar voor en van voor naar achteren ken. Mijn epigram, mocht er mij iets overkomen, is mijn wens dat dit nummer gedraaid wordt op de uitvaart, uiteraard gevolgd door 'Eisbär' van Grauzone.
Mijn God -as a matter of speech-, de ondraaglijke gedachte niet meer te kunnen heupwiegen op 'Hey Little Girl' van Icehouse -bij voorkeur 'the extended dance mix'.
Stel u voor dat 'Tinseltown In The Rain' van Blue Nile plots van de aardbol verdwijnt: ik smijt meteen mijn kap over de haag.
Oh ja, en uitfreaken op 'Wondermooi' van Isabelle A, als u mij dit afneemt dan verval ik in een treurwilg.
Geef maar meteen 'Slow Emotion Replay' van The The erbij, want zoiets is een auditieve borrel voor een quasi non-alcoholist zoals ik.
De gedachte dat ik 'I Try' van Macy Gray, maar dan wel enkel de voortreffelijke vinyl bootleg versie van Junior Vasquez, genaamd de 'Twilo Zombie Remix', nooit meer in een wagen op zesde vitesse kan horen is te zwaar voor woorden. Voor zoiets neem ik de bekeuring erbij, dan zeg ik tegen mijn maat: 'Ik wil dat je voet niet meer van het pedaal komt tot het einde van het nummer.'
Nu ik eraan denk, geef maar meteen de ganse dubbelaar 'Pulse' van Pink Floyd ook mee, oh ja en de meeste albums van Tangerine Dream maar dan uit hun analoge synth periode, niet die shit die ze sinds de nineties maken.
Dan vergeet ik nog Kraftwerk, de peetvaders van de technologische muziekrevolutie, bij voorkeur het visionair album 'The Man Machine'. Heb ik overigens al vermeld dat ik speciaal naar Parijs reed om hen live te zien in een deftige zaal.
En Prince natuurlijk, onmogelijk te kiezen tussen de dubbelaar 'Sign Of The Times' en 'Purple Rain'.
En nu we toch op dreef zijn, geef dan ook maar meteen 'Close Encounters' van Michael Stearns, 'Propagation' van Robert Rich en 'Artifacts' van Steve Roach mee.
Ligeti's, 'Lux Aeternae', nog zo'n onmisbaar meesterwerk.
'Kind Of Blue' van Miles Davis.
'The End', nog éénmaal door een levende Jim Morisson horen vertolken en dan sterven, beter kan heus niet, zelfs den Jim zelf wist het.
