Over werk en geen werk gepraat, over Volvo en haar lief die daar werkt -Volvo, het merk dat ik associeer met een lompe blokkendoos i.p.v. met een auto-, over mijn groeiende weerzin t.o.v. de 'sociale' sector -de specialisten van het wijzende vingertje die erin slagen hun personeel al even 'flexibel' en 'dynamisch' te behandelen zoals in de private sector, alleen plakken ze er een ander etiket op-, over film -'Guantanamo Bay', de nieuwe van Michael Winterbottom al gezien?-, over literatuur -'On The Road' van Jack Kerouac of 'Island' van Aldous Huxley al gelezen?, spacecake en psilocibyne paddestoelen en de zooi dat het hier is. Over de zooi op haar werk, en het feit dat werkloos zijn ook niet materiële voordelen biedt: geen gezeik aan je kop -ach, de onbetaalbare geneugten van zoiets-.
Wat is het verschil tussen onbetaalde overuren kloppen in de private - en de sociale sector?
Er is geen: de private werkgever verwacht dat je het doet uit loyaliteit t.o.v. het bedrijf, de 'sociale' werkgever verwacht dat je het doet uit idealisme tout court.
Het slechtste wat je kan overkomen om tot een open gesprek met een vrouw te komen is verliefd op haar zijn. Gezien ik niet verliefd ben op P. kan ik bijtijds ook een gezellige en onomfloerste conversatie hebben, dat was anders met M., I., G., en K. en nog een aantal andere letters uit het alfabet. Als je niet amoureus bent, dan ken je ook de drang niet om 'iets' te moeten bewijzen t.o.v. de gesprekspartner van de andere sekse, je opinies moet bijschaven en wikken en wegen om tot een consensus om-de-lieve-vrede-en-de-illusie-te-bewaren te komen.
En je zegt vooral ook niet aan je lief dat je ook wel eens zin hebt om met een ander in bed te duiken, als je voor de zoveelste keer mechanisch begint te pompen. Of dat je liever in een wagen zou springen om weg te sprinten van het ganse gebeuren, dan ooit aan kinderen te denken.
Wellicht denken snelheidsduivels zoals ik nog het meest daaraan als ze plankgas geven:
weg van dit alles, sneller vooraleer de tijd mij achterhaalt. Het panorama veranderen van een statisch gebeuren tot iets wat voorbijschuift. Als iets wat je achterlaat, tot het verdwijnt in de horizon.
En om af te sluiten van dat gesprek met die weblogger, bestelde ik een Duvel op mijn nuchtere maag, want ik was 's avonds uitgenodigd voor een familiefeest. Zo'n surrealistisch gebeuren, zoiets durf ik niet tegemoet te treden in nuchtere staat. En zo dachten ook de andere genodigden want de Bernard Massart schuimwijn stond al te borrelen, gevolgd door zwelgen rode wijn voor bij de 'gourmet'-maaltijd.
En het was weer reuzegezellig, alleen waren er daar sloten alcohol bij nodig zodat we onszelf niet te vaak afvroegen wat we daar met zijn allen zaten te doen.
En de gastvrouw des huizes legde in benevelde toestand nog eens 'Laura Lynn' op: zowaar de ideale soundtrack bij zo'n gebeuren, want het rook naar biertenten en mensen die naar het toilet informeren om er in alle vrijheid te kotsen.
Er is iets aandoenlijks aan volksmensen die proberen sjiek te doen. Zo heb je bvb. het drankje 'Kirr' dat vrij populair is: oorspronkelijk ontstaan om goedkope zerpe witte wijn toch nog drinkbaar te maken door ze aan te lengen met 'crème de cassis', een siroopachtig goedje om de bittere tannine in wegwerpwijn te camoufleren. En goedkope olijven en ansjovis uit den Delhaize, verzopen in olie, lekker smeuig. Enkel nog de nep kaviaar met kleurstoffen op industriële toastjes, ontbrak of 'surimi': nep krab keurig voorgeperst in sticks. Tips voor het volgende gebeuren, alleen zou de gastvrouw wellicht de ironie van zo'n voorstel niet vatten.
En toch, onder deze wansmaak lag een stille hoop verbonden: dat we met z'n allen fysiek samen waren, de mogelijkheden waren grenzeloos, er diende enkel nog ten gronde te worden gepraat en vooral aanvaard dat we heden ten dage enkel nog biologisch of via aangetrouwde stambomen aan elkaar waren verbonden.
't Is moeilijk als je zoals mij zowel van Dostojewski als van Big Brother houdt. De cultuursnobs minachten de VTM-kijkers al even erg, zoals je bij de laatsten niet met literatuur -tenzij uit de 'Boeketreeks'- moet komen aanzetten. De laatsten houden niet van 'stadhuiswoorden', de eersten niet van 'fuck', 'shit' of 'godverdomme'.
Ja, ik kan de smaak van een Big Mac appreciëren, al net evengoed als een Bollinger Millisimè Champagne en een godenmaaltijd in 'De Karmeliet'.
Ja, ik begrijp waarom iemand op het 3de baanvak aan een rotvaart voorbijscheurt, net zoals ik de 'matig uw snelheid' campagnes begrijp.
Zelf ben ik het ontwortelde product van beide invloeden: als een immigrant van de 2de en 3de generatie, verloren in niemandsland. 'l' Etranger c'est moi'.
