The girl with the most beautiful sad smile

The girl with the most beautiful sad smile

Als ik het allemaal overzie,
dan is er slechts één constante:
ik werd voortgejaagd door onrust.

Bijtijds dacht ik,
toen ik mij voor de zoveelste keer in een gênante,
levensbedreigende,
of onmogelijke situatie bevond:
how the hell did I get here,
in the middle of the desert.

Ik had:
lange en ultrakorte ‘relaties’ gehad of wat daarvoor moest doorgaan;
vrije val parachute springen beoefend;
aan een benji koord gebengeld;
over de Nürenbergring geraasd aan 200 km/u;
geëxperimenteerd met geestesverruimende drugs.

Honderden verhalen aanhoord en gezien,
uit 1ste of 2de bron,
gevuld met tragedie,
te kort, te lang,
of net niet.

Ik heb mensen gekend:
die over geen scrupules beschikten,
die ja en nee zeiden op hetzelfde moment,
of die in zo’n staat van wanhoop verkeerden,
dat alles schreeuwde om een uitweg.

Soms vroeg ik mij af hoe ik het overleefde,
het scheelde op twee keer een haar.

IK BEGREEP DE MONSTERS EN DE ENGELEN.

En ik kende ook dat moment van puur genot,
zoals toen zij naast mij liep,
the girl with the most beautiful sad smile,
en alles daarin besloten lag.