Désenchantée - Mylène Farmer (De Lyrics: deel 1)

Hoelang is het geleden dat u nog eens een songtekst hoorde die u bij het nekvel greep?

Karamellenrijm waar Shakespeare onwel van wordt (shlagers), oneliners die samplematig worden herhaald (techno & house), een opsomming scheldreportorium (hip-hop) en teksten op biervilten voortgesproten uit drank- en drugexcessen (rock).

Hou het dan op een 'instrumental' als je tekstmatig niets interessants weet toe te voegen aan een nummer. En in het onverstaanbaar schreeuwen van die tekst (metal & hard-rock), daar heb ik als luisteraar helemaal niets aan.

Daarom hou ik ook van muziekgroepen als Tangerine Dream, Neu, en mensen als Steve Roach, Robert Rich en Michael Stearns (de heilige drievuldigheid), muziek waar ieder zijn eigen tekst bij bedenkt. Of misschien helemaal niets, om meer te genieten van de grote zorg die aan het auditieve aspect is gespendeerd.

Eén verkeerd woord op bvb. 'Going West' van Tangerine Dream op het voortreffelijke album 'Flashpoint' en 't is naar de vaan.

Maar er zijn ook artiesten die muziek en tekst naadloos samen breien. Ik heb al uitvoerig eerbetoon gebracht aan 'Eisbär' van Grauzone en 'The Game Above My Head' van Blancmange, vandaag neem ik mijn petje af voor 'Désenchantée' van Mylène Farmer. En als het effe kan, dan beluistert u de versie op 'Live a Bercy', haar volmaakste liveconcert tot nu toe (ook verkrijgbaar op DVD voor het ultieme audio-visuele genot).

Uit 'Désenchantée' van Mylène Farmer

"Je n´ai trouvé de repos
Que dans l´indifférence
Pourtant, je voudrais retrouver l´innocence
Mais rien n´a de sens, et rien ne va

Tout est chaos
A côté
Tous mes idéaux:
Des mots abimés...

Je cherche une âme
Qui Pourra m´aider
Je suis d´une géneration désenchantée,
Désenchantée"

... en dan zingt Mylène op de live versie 'Ce chanson est la vôtre, chanter l'avec moi.'. Zo'n uitnodiging sla ik niet af, en ik slaagde er vroeger als d.j. dan ook menigmaal in om een zorgvuldig naar een hoogtepunt geprepareerd publiek uit volle borst 'Désanchantée' te laten zingen.

Als je zo'n toonvaste en getrainde stem hebt als Mylène die haar emotie perfect weet over te brengen -en het haar bij tijd te machtig wordt, getuige haar live concerten-, een catchy melodie zoals 'Désenchantée' die balanceert tussen euforie en melancholie en je hebt een klassieker.

Merci Mylène. Je vervoegt sinds jaren obligaat elk van mijn ultieme playlists, en je gaat mee naar het onbewoonde eiland.

En nee, spreek mij a.u.b. niet over verkrachte 'covers' zo wansmakelijk als die van Kate Ryan.

Hoe wordt u een ICT-piraat? (deel 3: burnen) & Freya Van den Bossche

In het laatste deel van onze voorlopige trilogie 'Hoe wordt u een ICT-piraat?', vervolledigen we het rijtje 'downloaden', 'rippen' (zie vorige artikels) met de fijnere en delicatere kunst van het 'burnen'.

Het is van het grootste belang dat u de drie disciplines onder de knie krijgt, anders wordt u in het piratenmilieu op hoongelach onthaald. En, dan hebben we het nog niet over de zogenaamde 'hackers' gehad die software, servers, websites en computers van bvb. regeringsleden kraken voor de kunst en de kunde ervan, of om bepaalde 'delicate' informatie publiek ten grabbel te gooien, zodat de kiezers met volledige wetenschap en in een geest van ware democratie kunnen kleuren.

'Tiens Germain', dat doet mij eraan denken, hoe zou Koen Meulenaere, journalist van Knack, aan die informatie gekomen zijn dat Freya Vandenbossche niet eens zelf haar thesis schreef, maar net iets te vroeg al bvb. beroep deed op adviseurs voor ze in een nogal wonderlijke blitzkrieg carrière vicepremier werd?

Hierover staat trouwens te lezen in Knack nr.25 van 21 tot 27 juni 2006 pg. 3, ik citeer letterlijk:

'Door de klacht van vicepremier Freya Van den Bossche tegen Knack-redacteur Koen Meulenaere krijgt de zaak rond de thesis van de minister een juridische afwikkeling en zal het blad zich voorlopig van verdere commentaar onthouden. Ter staving van het thesis-verhaal beschikt Knack over meerdere, zeer betrouwbare bronnen, van wie het blad de anomiteit wil respecteren. Weliswaar zal Knack niet aarzelen, indien nodig, in een confrontatie voor de Raad voor de Journalistiek, de hoogste media-instantie de betrouwbaarheid van onze bronnen aan te tonen.'

De Koen publiceerde ooit mijn lezersbrief over het anti-democratisch gehalte en de machtsbestendiging van maatregelen als de kiesdrempel (destijds gesteund door alle grote partijen inclusief de VLD, SP-A, CD&V en Groen!) in Knack, en als de Koen stelt dat de Freya zelf haar thesis niet heeft geschreven, daar zal hij er wel voldoende kritische bronnen voor hebben :-)

Wat we wel héél zeker weten is dat onze huidige Minister van Begroting tijdens een radio-interview het antwoord schuldig bleef op de vraag 'Wat is de vierkantswortel van 25?'. En, zoals geparachuteerde politici die het antwoord niet weten zonder papa, toch al de kunst verstaat om zich er met een kwinkslag vanaf te maken.

Voor het hilarische en instant-klassieker interview klikt u hier. Let op de Freya-uitspraak 'Johan heeft het mij uitgelegd, voor Minister van Begroting moet je enkel kunnen optellen en aftrekken.'

Oh, en ik doe hierbij ook de groeten aan IP-nummer 193.191.208.195 toebehorend aan 'The Ministry Of Foreign Affairs Of Belgium', die sinds enkele dagen trouw dit weblog bezoekt. Die IP (= Internet Protocol) nummers en welk een lol men daarmee kan beleven, daar heb ik later nog eens over.
Maar goed, we hadden het dus over 'burnen'. Ik zou het ook kunnen vertalen als 'branden', maar gezien 'burnen' lekker bekt, hou ik het al is het maar om de Vlaams nationalisten te jennen op 'burnen'.

Kijk, het spreekt vanzelf, als u voortdurend informatie en bestanden van het internet of andere bronnen (cd's, dvd's) zit te af te tappen of 'extracten' of 'rippen' om er wat jargon tegen aan te gooien, dat het u begint te dagen dat u daarvan misschien een kopijtje wilt bvb. op een cd of een dvd. Dat kan een exacte kopij zijn van een cd (zie Exact Audio Copy in het artikel 'rippen') of dvd (zie DVD-clone in het artikel 'rippen), maar u kunt er ook een heerlijk hutsepotje van maken bvb. een compilatie.

Zonder een cd-of dvd-schrijver in uw computer kunt u dus niet véél ontvangen. Zo'n apparaatje is tegenwoordig heel betaalbaar (variërend tussen 50 en 100 €) maar één goede raad: u gaat beter voor een gereputeerd merk zoals bvb. Plextor die van cd's en dvd's bakken een kunst hebben gemaakt.
Er is nog een andere reden waarom 'Plextor' zo'n succes heeft in de piratencommunity: daar zit namelijk handige software bij genaamd 'Plextor Professional XL' waarmee u die onhandige schijfjes met kopieerbeveiliging toch nog kunt lezen en bijgevolg ook 'rippen' (zie gisteren).

En wie weet krijgt u van de computerverkoper zo'n dikke vet knipoog als u zo'n 'Plextor' cd-dvd-brander koopt, want men weet meteen dat u een fijnproever bent die op de hoogte is van de betere consumentenproducten des levens. Ja zo'n Plextor is géén wegwerpbrol met een degelijke garantie, zolang u die drive tenminste niet gebruikt als voorhamer om op nagels in te kloppen, waarvoor ze uiteindelijk ook niet is bedoeld.

Goed, we hebben dus een cd-of dvd-schrijver in onze computer steken en daar schuiven we een blanco cd of dvd schijfje in, hierop kunnen we van alles 'burnen': software, muziek, dvd's al dan niet in origineel formaat, word documenten met thesissen en dan kunnen we natuurlijk ook die schijfjes gaan distribueren onder de vriendenkring of zoals de 'kids' tegenwoordig doen: ze verkopen op school voor een fractie van de aankoopprijs van een originele 'game', 'cd' of 'dvd'. Over die blanco schijfjes valt ook 't een en 't ander te zeggen, maar als u meteen voor kwaliteit gaat dan koopt u best merken die ontwikkeld zijn in de Taiyo Yuden fabriek bvb. TDK en FUJI. U kunt natuurlijk ook gaan voor een goedkoper wegwerp wit product gaan maar dan zou u wel eens vroeger dan later tot de constatie kunnen komen dat u weggeschreven informatie enkele nulletjes en eentjes mist en daarmee onbruikbaar wordt.

Ok, cd-of-dvd-brander in de computer, blanco cd-of dvd-schijfje erin, en het enige wat we nog nodig hebben is zogenaamde 'burnsoftware'. Als u 'au serieux' wilt doorgaan, dan spreekt het vanzelf dat u dit niet doet met het gratis en overigens nogal onbetrouwbare 'Windows Media Player' (wat overigens gratis bij elk exemplaar van Windows wordt bijgeleverd of ook te downloaden is via de Microsoft site). Nee, we kiezen meteen bvb. voor Nero (nu al aan versie 7 toe, maar versie 6 is stabieler), die net als Plextor zich gespecialiseerd hebben in het ambacht van het 'burnen'.

Om géén pennestrijd te starten, vermeld ik al meteen dat er nog véél degelijke brandsoftware op de markt is zoals bvb. CD-Clone maar Nero laat een grotere creativiteit toe: bvb. aantal pauzeseconden tussen muzieknummers veranderen of ze zelfs laten in elkaar overlopen (handig voor mixen). Met Nero kunt u ook het volume wijzigen (handig bvb. als het ene muzieknummer 'volle bak' is opgenomen en het andere dan weer te stil) en belabberde MP3 opknappen, maar neem wat het laatste betreft van mij aan dat shit, ten hoogste gecamoufleerde shit kan worden.

Nu, als u alle bovenstaande elementen samenbrengt bent u in principe mits het vluchtig doornemen van de handleiding van uw geliefkoosde brandsoftware in principe klaar om al wat u belieft te downloaden of 'rippen' en branden.

En weze nog eens gewaarschuwd, nee het gaat juridisch niet op om de nieuwste films die nog in de zalen moeten verschijnen of cd's die vaak nog niet in de winkel liggen, al meteen via een 'download' te gaan voorproeven en ze desgewenst te branden om ze ook nog eens aan uw kameraden te distribueren. En nee, u wordt ook niet verondersteld dat zeldzame niet meer legaal verkrijgbare muzieknummer of film te gaan aanbieden in een 'downloadcliënt' zoals Bitcomet of Soulseek (zie het artikel 'downloaden').

Wat je bvb. wel kunt doen is dat Freya interview (zie boven) op een schijfje branden, en het distribueren onder vrienden en kennissen om hen te informeren over het genie van hun verkozenen.

Wanneer laat je nu i.p.v. je benen eens je tieten zien, Freya? Moet toch ook wat stemmen opleveren, zou je zo denken.

Hoe wordt u een ICT-piraat? (deel 2: rippen)

In een vorig artikel had ik het over 'downloaden' en welke kanalen er zoal worden gebruikt in het piratenmilieu.

Vooraleer u iets kunt downloaden, legaal of illegaal, moet er iemand ook iets aanbieden, hetzij software, audio, video, whatever, de ganse reutemeteut, zeg maar.

De digitale informatie die bvb. op een cd of dvd staat kan 'geript' worden. Onder 'geript' verstaan we dat je de digitale informatie op een cd of dvd kopieert naar bvb. je harde schijf of een blanco cd of dvd.

Er kunnen hiervoor trouwens vanuit de consument perfect aanvaardbare redenen voor bestaan bvb. de meest voorkomende: je hebt een ganse cd-muziekcollectie opgebouwd die je nu op je MP3-speler wil zien te krijgen. Of je wilt een compilatie maken van nummers, verspreid over verschillende cd's (die je uiteraard zelf bezit), netjes gebrand op één cd. Het spreekt vanzelf dat die 'compilaties' kunnen uitgewisseld worden met bvb. vrienden en er toevallig zo'n exemplaartje bij hen blijft liggen.

Je kunt natuurlijk de gewenste nummers in MP3-formaat aankopen in een online-winkel zoals I-Tunes, maar je kunt ook -wat eerder de normale gang van zaken is- een gratis programma zoals Exact Audio Copy (een aanrader) installeren, die netjes audio cd's leegzuigt en daarvan een exacte replica op je harde schijf neerpoot in wav of MP3-formaat (een doorgaans minderwaardig formaat).

Wat Exact Audio Copy zo geweldig maakt, is dat het programma:

1) volledig gratis is
2) inderdaad exacte digitale kopijen maakt en er ook een controlefunctie voorzien is, die nauwgezet elke bit informatie tussen de kopie en het origineel vergelijkt om na te zien als er geen foutjes in het omzettingsproces zijn geslopen, zodat u niet pas achteraf tijdens het beluisteren merkt dat uw kopij nogal sjofel van kwaliteit is

M.a.w. Exact Audio Copy is het gereedschap bij uitstek voor de audiopuriteinen en daarvoor zijn legale gebruikers en de piraten community de maker nog steeds dankbaar voor. Een degelijke nederlandstalige handleiding over Exact Audio Copy vindt u hier en het progamma kunt u hier downloaden (klik in de linkerkolom op 'download' en volg daarna de links).


Tot zover lijkt er juridisch gezien nog niet veel aan de hand: u maakt een kopij voor eigen gebruik bvb. om op uw MP3-speler te gebruiken of een compilatie voor eigen gebruik te brouwen, hoewel er nu ook discussie is in hoeverre een consument een kopij mag maken voor eigen gebruik.

Platenboeren zouden natuurlijk liever zien dat u bvb. én de originele cd aankoopt, én bvb. nog eens de nummers tegen betaling downloadt voor gebruik op de MP3-speler.

En laat ik het maar bij naam noemen: u kunt natuurlijk ook uw cd's 'rippen', tot MP3'tjes transfereren op uw harde schijf die dan 'toevallig' in een downloadprogramma worden aangeboden, zodat ook andere internetgebruikers kunnen meegenieten van uw muziekcollectie. Zo is het hek helemaal van de dam en bent u niet goed en zeker niet legaal bezig, daar is géén uitsluitsel over.

Helemaal link wordt het wanneer u bvb. een kopij maakt van een dvd of software. De consument kan als reden aanhalen dat dit een reservekopij is voor geval het originele schijfje stuk gaat (bvb. als u uw cd's of dvd's als onderleggers gebruikt) maar juridisch zal u op niet veel begrip hoeven te rekenen.

Clone DVD Copy is zo'n (gratis) programma: het maakt identieke kopijen van DVD's én omzeilt hierbij de kopieerbescherming. Hier bent u legaal op het slechte pad, gezien u bewust de kopieerbescherming omzeilt.

Terzijde, er is nu zelfs onder de auspicieën van de machtige Hollywoodstudio's en hun aandeelhouders een heksejacht aan de gang op websites die zelfs maar durven vernoemen dat er zo'n programma bestaat, laat staan de link aanbieden zoals ik doe, maar omdat ik een voorstander ben van de vrijheid van informatie kunnen ze hierbij mijn zak opblazen en steun ik mij als niet Amerikaan op de 'first amendement': the freedom of speech.

Biedt u deze kopij dan ook nog eens aan bvb. in een compressieformaat (zie uitleg beneden) zoals divX in een downloadprogramma aan, tja dan bent u mag zich zeker een gediplomeerd piraat noemen.

DivX werd trouwens al gauw een hit in de piratencommunity gezien een DivX film gemiddeld slechts 700 megabyte in data-omvang is, terwijl een DVD in origineel formaat tegen de 4 Gigabyte aantikt. Het is voldoende te weten dat 4 Gigabyte véél meer is dan 700 megabyte en zich dus ook véél trager laat versassen via een downloadcliënt. Natuurlijk worden er dan wel audiovisuele compromissen gemaakt: wilt u zeker zijn van optimale kwaliteit dan is uw beste keuze nog steeds om originele cd's en dvd's aan te kopen.

Eén ding dient toegegeven: de ict-piraten zijn inventieve en creatieve jongens. Het is dan ook voortdurend een cowboy en indianen spel tussen de piraten en de authoriteiten, waarbij het naargelang de invalshoek onduidelijk is wie er nu eigenlijk de cowboy's of indianen zijn.

En wat is dat trouwens een compressieformaat?

Digitale gegevens nemen plaats in op uw harde schijf, op een cd- of dvd-schijfje, net zoals u ook een aantal bladen papier nodig hebt mocht u willen u memoires neerschrijven.

Nu zijn er mensen die vonden dat de ganse zooi teveel plaats innam en het dus liever kleiner wilden, kleinere bestanden dus die minder plaats innemen. En dus werden gegevens plots 'gezipt' of 'gecompresseerd': zo neemt een MP3-audiobestand slechts een fractie van de plaats in in vergelijk met het originele bestand, hetzelfde geldt voor divX. 'Compressie' betekent echter ook er digitale gegevens verloren gaan m.a.w. een MP3-bestand is niet een exacte kopij maar een minderwaardige kopij van het origineel, hetzelfde geldt voor divX. Hoe meer compressie, hoe slechter de audio of videokwaliteit in vergelijk met het origineel.

Nu kan ik nog gaan ouwehoeren dat u bvb. best uw MP3-bestanden aan zeker minimaal 192 kbps (= kilobyte per second) transfereert (192 kbps is een uitdrukking van de hoeveelheid compressie), maar dat kan ik hier net evengoed een heel artikel schrijven over dit onderwerp alleen. Er circuleren ook MP3 bestanden van bvb. 128 kbps en 64 kbps, maar daar draait als audiopuritein mijn maag van om.

Bon, wat hebben we geleerd vandaag: uw cd's 'rippen' om er MP3-bestanden van te maken voor eigen gebruik op uw MP3-speler, of om er cd-compilaties van te maken voor eigen gebruik, dat lijkt mij perfect aanvaardbaar, maar als u zich waagt aan DVD's en cd's rippen (bvb. van de bibliotheek of de videotheek) om er kopijtjes van te maken voor eigen gebruik, of, ik mag er niet aan denken, om ze zelf via downloadprogramma's aan te bieden zodat ook uw medemens van uw muziek, film of software collectie te laten genieten gratis en voor niks, tja, dan bent u niets meer of minder dan een ICT-piraat.

Hoe wordt u een ICT-piraat ? (deel 1: downloaden)

Als IT en internetliefhebber van het eerste uur -ik herinner mij de tijd dat ik moeizaam DOS-commando's zat in te typen op een monochroom scherm en ik in Quickbasic zat te programmeren om met voldoening een 'ping' geluidssignaaltje uit de computer te krijgen- , krijg ik vaak vragen over 'downloaden'.

Maar ook over hoe je een server kunt 'hacken' (lees: inbreken of op hol laten slaan), hoe wanneer Windows 'crasht' de ganse zooi opnieuw te installeren, hoe jezelf te beschermen tegen ongedierte, hoe films en cd's te 'rippen' (lees: de digitale broninformatie uitlezen en kopiëren) om ze tot MP3, AVI of MPEG bestanden -auditief en visueel vaak minderwaardige formaten t.o.v. het originele cd en dvd formaat- om te vormen.

Laat het duidelijk zijn dat ik als audiopuritein geen uitstaans heb met de vaak belabberde MP3 geluidsbestanden en ik voorstel om vanaf heden met z'n allen ten minste voor 192 kbps (= kilobyte per second) MP3 bestanden te gaan, tenzij u de originele studio-opnamen bewust wil vermassacreren tot compacte audiobrei.

Ook krijg ik vragen over 'Hoe maak ik een website?', 'Hoe krijg ik de kiekjes van mijn digitale camera op mijn computer?' of 'Hoe breng ik mijn collega in verlegenheid door plots op zijn scherm een pornokiekje te toveren?', de laatste is een klassieker op kantoren waar verveling troef is.

Behulpzaam als ik ben, hierbij een eerste bijdrage over 'downloaden' met interessante links voor verdere research. Gebruik op eigen risico en wees u bewust dat de meeste bestanden die circuleren in de onderstaande netwerken niet legaal zijn. Snel effe 'Cars' -de nieuwste animatieprent uit de Pixar-stal downloaden behoort inderdaad tot de mogelijkheden maar is zeker niet legaal.

Niemand 'downloadt' maar toch hebben 'P2P sharing' (lees Peer to Peer) netwerken een ongelooflijk en nog steeds stijgend succes. 'Peer to Peer' betekent dat er een internetverbinding tot stand komt tussen u en doorgaans een wild vreemde die enkele bestanden aanbiedt waarin u geïnteresseerd bent en die u graag als het effe kan zonder betalen wilt verwerven.

Misschien heeft u ook iets dat u wilt 'delen' met anderen en zo heb je al vlug een spinnewebachtige structuur waarin Jan en alleman 'files' (lees: bestanden) zit uit te wisselen, los van het feit als er op die bestanden nu al dan niet auteursrecht berust. In principe kunt u alles wat er zich op de harde schijf van uw computer bevindt, of op een cd of dvd 'delen' met andere internetgebruikers.

Zo laat het populaire download programmaatje Emule o.a. toe om de statistieken op te vragen van het aantal actieve verbindingen op het Gnuttela netwerk: op dit moment van schrijven 24 miljoen internationale gebruikers en maar liefst 792,4 miljoen files die worden 'geshared'. Uiteraard behoort u daar niet bij.

De piraten van de digitale snelweg kijken echter minzaam neer op programma's zoals Emule, E-Donkey 2000, Shareaza en -de verschrikking zelve- Kazaa.

Kenners opteren liever voor het 'torrents' netwerk met snellere verbindingen maar net iets minder gebruiksvriendelijkheid: eerst een zoekterm inbrengen op een Torrent zoekmachine, vervolgens doorgesluisd worden naar een site waarop je (soms) moet registreren zoals bvb. Demonoid , dan de link naar de gewenste torrent aanklikken en dan start een (gratis) torrent downloadprogramma als BitComet op.

Maar de echte schier professionele illegale distributeurs vind je op Usenet, beter gekend als nieuwsgroepen: véél snellere verbindingen, maar vaak slechts tijdelijke en fragmentarische beschikbaarheid van de vers gekraakte software en bioscoopfilms. Daarvoor gebruik je dan een progamma als Newsleecher en dien je even de juiste instellingen in te geven wat betreft de nieuwsservers van jouw provider: die vind je in de handleiding of website van uw provider onder de noemer 'nieuwsgroepen' of 'Usenet'.

En dan is er ook nog IRC, het avant-la-lettre chatforum van piraten en de lustige share- en chatcommunity. In doorgaans goed bewaakte kanalen, worden via bijna geheimtaal commando's, met een aantal drukken op de knop enkele gigabytes aan informatie versluisd. Alles behalve gebruiksvriendelijk maar als u een computertechneut bent, of wilt indruk maken op andere hackers, piraten en 'release' groepen dan is IRC uw keuze.

Muziek, moeilijk te vinden tracks, de laatste nieuwe obscure albums of bestofte parels, geen zorg, effe Soulseek installeren en opstarten: het muziekdownload programma van de 'conaisseur'.

Porno, elk standje en elke perversiteit vindt u op Empornium. Voor u toegang verwerft moet u zich even registreren op de site en om te 'downloaden' daar hebt u weer een 'Torrent' programmaatje voor nodig zoals bvb. Bitcomet (zie boven).


We kunnen een boom opzetten indien al dit download geweld wel correct is t.o.v. de auteursrechthebbenden, legaal is het in géén geval.

We kunnen ons afvragen waarom een cinematicket tegenwoordig méér dan 7 euro kost, drankje of frisco niet inbegrepen? Waarom succesvolle muziek- en filmsterren graag nogal decadent opzichtig pochen met hun rijkdom, waardoor ze van de piraten community niet op véél begrip moeten rekenen wanneer het op hun gederfde inkomsten aankomt.

We kunnen ons ook afvragen hoe, als je bvb. kinderen hebt, die zich in de meeste gevallen aangetrokken voelen tot de muziek- en filmcultuur, je als ouder regelmatig een (nieuwe) cd van gemiddeld nog steeds 12 tot 18 euro kunt bekostigen of hen regelmatig eens naar de cinema kunt sturen aan 7 € het stuk.

Downloaden heeft ontegensprekelijk de toegang tot audiovisuele bronnen méér gedemocratiseerd, dan eender welke regeringsmaatregel ooit heeft bewerkstelligd.

Wie het geld niet heeft om een cd aan te kopen of de laatste film te bekijken in de bioscoop, die kan mits toegang tot een internetverbinding zijn cultuurconsumptie snel op peil brengen. Wie geld heeft die koopt (hopelijk) het originele exemplaar, op voorwaarde natuurlijk dat het product voldoende interessant is om gekocht te worden in de eerste plaats. Daar schort het nogal vaak: zowel de muziek- als filmcultuur is steeds meer verworden tot een commerciële aangelegenheid én een wegwerpproduct, géén archivering of een (kostelijke) aankoop waardig. Een shnabbel, een proevertje, niet meer of niet minder, en de downloadcultuur speelt handig in op dit fenomeen.

Concreet vb.: de fans van het eerste uur kopen bvb. een nieuwe cd van Placebo, om enkele maanden na de eerste release geconfronteerd te worden met een nieuwe dubbeleditie release. Legaal aankopen betekent dat je twee keer in de portemonnee mag tasten, gezien de tweede cd van die dubbeleditie niet afzonderlijk verkrijgbaar is. Downloaden dan maar en een recensie schrijven op bvb. Amazon dat de platenboeren zakkevullers zijn.

Fans van Kraftwerk, zoals ondergetekende kopen een originele cd waarop een kopijbeveiliging zit, waardoor ik die cd op slechts belachelijk slechte MP3 geluidskwaliteit kan beluisteren op mijn pc. Ironie: ik was genoodzaakt om een illegale kopij te downloaden van een cd die ik legaal had aangekocht, om die cd in optimale geluidskwaliteit te kunnen beluisteren -zoals de auteurs, audiopuriteinen als ze zijn het ongetwijfeld bedoeld hadden. Is downloaden dan gerechtvaardigd, misschien niet, maar wel begrijpbaar vanuit het oogpunt van de consument.

In het lokale bioscoopcircuit -nochtans woon ik niet in een dorp- kan ik enkel het meest commerciële aanbod, de blockbusters bekijken: een alternatieve film in de cinéma zien veronderstelt dan al een verplaatsing naar Gent of Brussel en een toegangsticket van 7 €. Cultuurconsumptie wordt op die manier een zeer kostelijke en tijdrovende aangelegenheid.

Volgens BAF (= Belgische Antipiraterij Federatie) is elk gedownload exemplaar quasi gelijk aan gederfde inkomsten. Deze stelling gaat niet op, gezien:

1) Niet elke download ook (nog) verkrijgbaar is in de winkel (bvb. oude vinyl 12" maxi exemplaren van muzieknummers) of niet meer leverbare 'limited edition' DVD-edities. Die 'limited edition' is trouwens ook met een zoutvat te nemen, gezien er dan soms nog eens een 'ultimate edition' verschijnt.

2) Een gedownload exemplaar niet noodzakelijk betekent dat de persoon in kwestie het materiaal zou aangekocht hebben, mochten er géén downloads bestaan. Er zijn bvb. véél muziekliefhebbers die downloaden zoals ze een cd in de winkel zouden voorbeluisteren, vooraleer ze besluiten om hem aan te kopen. Downloads worden dan ook vaak na een aantal beluisteringen gewist wegens het slechts korte 'appeal' van het item.

3) Bezitters van originele muziek- of filmdragers lenen die vaak uit in de vriendenkring, waardoor je evengoed zou kunnen stellen dat elke uitlening van een muziek- of filmdrager gelijk staat met gederfde inkomsten.

4) Er tegenwoordig zo véél digitale varianten op verschillende formaten bestaan (originele audio-cd, MP3 en ATRAC-formaat), dat iemand die één originele variant bezit gemakkelijkheidshalve vaak een andere variant download bvb. voor gebruik op de draagbare MP3-speler i.p.v. moeizaam zijn cd's te rippen.

En eerlijkheidshalve heb ik er stront aan, wanneer artiesten als Britney Spears en Michael Jackson klagen over hun tanende inkomsten zodat ze net niet hun tiende paleis kunnen aankopen.

En 't is triestig dat 'I Try', de 'Junior Vasquez Twilo Zombie Remix' van Macy Gray nog steeds niet legaal verkrijgbaar is, anders had ik die al lang aangekocht, waardoor het nu noodgedwongen de eerste MP3-piratenhit in de DJ-cultuur is. Ik draai ze met plezier.

Lachen met taal (deel 1)

Een collectie van taaluitdrukkingen, die mijns inziens te weinig in de dagdagelijkse omgang worden benuttigd. Uw medewerking wordt gevraagd om met een kwinkslag volgende termen in toekomstige conversaties in te bouwen, tot de verbazing van uw luisteraars over uw creatief taalgebruik:

Strapatsen = bvb. je hebt een strapats uitgehaald; een ondoordachte handeling of uitspraak

Calamiteiten = bvb. mijn vorige relaties draaiden steeds uit op calamiteiten; rampen

Twee man en een paardekop = bvb. in de zaal zat twee man en een paardekop; een praktische lege zaal

Op een houtje bijten = bvb. de laatste dagen van de maand op een houtje bijten; aan lager wal zitten

De kap over de haag gooien = bvb. na diverse desillusies gooide hij de kap over de haag; ermee ophouden, het aftrappen

Tsjokken = bvb. in bed zat hij maar wat te tsjokken; een pompende mechanische beweging maken

John Solituden = bvb. na al dat gezeik ga ik lekker wat John Solituden; alles laten verrekken, het aftrappen

De Soundtrack Van Mijn Leven (deel 3)

Wat zou mijn leven zijn zonder muziek, ik zeg het u: ondraaglijk. Niet waard om geleefd te worden, als een weerbarstige noot waarop ik mijn gebit stuk bijt.

Al beluister ik nu muziek op mijn superieure studiokwaliteit Beyer Dynamic DT 911 hoofdtelefoon (rechts afgebeeld) -voor de conaisseurs-, op mijn inferieure massaproductie Sony MP3-speler (kwaliteit te slecht om te worden afgebeeld) , of op de op maat gemaakte Böse speakers van een Porsche 911, of JBL-boxen, aangesloten op inderhaast en amateuristisch ineengeknutselde p.a.'s van fuifjes ... maar spaar mij van de audioversterking in zalen als Flanders Expo of het Sportpaleis. Na een acoustisch débâcle van Prince tijdens een concert in Flanders heb ik gezworen daar nooit meer een voetstap binnen te zetten, die belofte houdt ondertussen al meer dan 8 jaar stand.

De organisatoren, inclusief de hele crew verantwoordelijk voor de geluidsversterking in Flanders Expo te Gent en het Sportpaleis van Antwerpen zouden wat mij betreft meteen in de cel moeten wegens audio folterpraktijken.

Prijs voor de akoestisch beste concertzaal in België: de Ancienne Belgique in Brussel. Voortreffelijk. Binnenkort ga ik misschien eens naar het concertgebouw in Brugge, dit schijnt qua akoestiek tot de absolute top te behoren.


Fuck, stel u voor dat ik nooit meer 'The Game Above My Head' van Blancmange kan beluisteren? Een nummer dat ik doorgaans al van achter naar voor en van voor naar achteren ken. Mijn epigram, mocht er mij iets overkomen, is mijn wens dat dit nummer gedraaid wordt op de uitvaart, uiteraard gevolgd door 'Eisbär' van Grauzone.

Mijn God -as a matter of speech-, de ondraaglijke gedachte niet meer te kunnen heupwiegen op 'Hey Little Girl' van Icehouse -bij voorkeur 'the extended dance mix'.

Stel u voor dat 'Tinseltown In The Rain' van Blue Nile plots van de aardbol verdwijnt: ik smijt meteen mijn kap over de haag.

Oh ja, en uitfreaken op 'Wondermooi' van Isabelle A, als u mij dit afneemt dan verval ik in een treurwilg.

Geef maar meteen 'Slow Emotion Replay' van The The erbij, want zoiets is een auditieve borrel voor een quasi non-alcoholist zoals ik.

De gedachte dat ik 'I Try' van Macy Gray, maar dan wel enkel de voortreffelijke vinyl bootleg versie van Junior Vasquez, genaamd de 'Twilo Zombie Remix', nooit meer in een wagen op zesde vitesse kan horen is te zwaar voor woorden. Voor zoiets neem ik de bekeuring erbij, dan zeg ik tegen mijn maat: 'Ik wil dat je voet niet meer van het pedaal komt tot het einde van het nummer.'

Nu ik eraan denk, geef maar meteen de ganse dubbelaar 'Pulse' van Pink Floyd ook mee, oh ja en de meeste albums van Tangerine Dream maar dan uit hun analoge synth periode, niet die shit die ze sinds de nineties maken.

Dan vergeet ik nog Kraftwerk, de peetvaders van de technologische muziekrevolutie, bij voorkeur het visionair album 'The Man Machine'. Heb ik overigens al vermeld dat ik speciaal naar Parijs reed om hen live te zien in een deftige zaal.

En Prince natuurlijk, onmogelijk te kiezen tussen de dubbelaar 'Sign Of The Times' en 'Purple Rain'.

En nu we toch op dreef zijn, geef dan ook maar meteen 'Close Encounters' van Michael Stearns, 'Propagation' van Robert Rich en 'Artifacts' van Steve Roach mee.

Ligeti's, 'Lux Aeternae', nog zo'n onmisbaar meesterwerk.

'Kind Of Blue' van Miles Davis.

'The End', nog éénmaal door een levende Jim Morisson horen vertolken en dan sterven, beter kan heus niet, zelfs den Jim zelf wist het.

Zaterdagnacht, ergens in België

Zaterdagnacht, ergens in België.

Ah, de charme van de autosnelweg bij duister. De witte streep naar de kim. De gele zweem van de verlichtingspalen.

Mensen die afspreken op schemerig verlichte parkings van pompstations om het parcours van een illegale race uit te stippelen. Gewone mensen zoals u en ik: bedienden, arbeiders, werklozen, doorgaans brave huisvaders. Deze nacht transformeren we voor even tot 'outlaws'. Verenigd door een onverzadigbaar verlangen om hun routinematig leven te overstijgen met de occasionele adrenaline uitbarsting. Alles zouden ze opgeven, voor de catharsis van de topsnelheid om als eerste over de imaginaire eindstreep te gaan.

De sfeer heeft iets samenzweerderigs. Wie hier is heeft voeling met een alternatieve en parallele realiteitsbeleving. En, er zijn géén vrouwen om te zeuren over de absurditeit van het gebeuren. Wellicht zitten de partners thuis te wachten of zijn ze met vriendinnen op stap in de veronderstelling dat hun wederhelft met een kameraad aan het bijpraten is. Ze zouden eens moeten weten.

Maar hoe leg je de deelname aan zo'n evenement uit, een gebeuren dat enkel kan begrepen worden door adrenalinejunkies. De mannen hier zijn tegelijk slachtoffer en dader: slaaf van hun biochemische samenstelling die verlangt naar de 'kick', dader om hun leven en dat van andere weggebruikers in gevaar te brengen.

Dit is 'Fight Club' maar dan met wagens voorzien van anti-radar technologie en c.b.s om wegblokkades snel door te geven aan de andere participanten.

En te midden ervan uw verslaggever, een nochtans milieubewuste, redelijke jongen maar met een verslavingsproblematiek aan snelheid. Ja, hij diegene die zelf géén wagen meer bezit uit financiële en praktische overwegingen, maar die af en toe behoefte heeft aan een ritje met de snelheid van het licht.

Het is zoiets als een roker: je rookt niet constant maar af en toe heb je een 'shot' nodig. Na de 'trek' daalt het verlangen, tot de nicotine je terug bij het nekvel grijpt, creverend om een inhaal.

De snelheidsduivels nemen graag een co-piloot mee: zoals zovele ervaringen wordt plezier groter door het te delen. Het is als iemand die een sigaret vraagt op straat: je kunt je identificeren met dat verlangen, je geeft er één, hopend op een wederzijds gebaar wanneer jij zonder zit.

Sommigen zitten op zaterdagnacht voor hun tv, in de bioscoop, in het theater, in dancings, wij staan op een parking op een geheime locatie die slechts enkele uren voordien wordt bekendgemaakt. Wie hier is prijst zich gelukkig deel uit te maken van dit gesloten genootschap of via via de juiste weg naar de startplaats gevonden te hebben.

Eén van de wagens is een Porsche 911, een 'driver' zonder co-piloot en mijn kans op een ritje met de meest perfecte wagen ooit gemaakt -daar zijn autojournalisten het eensgezind over eens: de Porsche 911 is verfijnde kunst op wielen. De productie ervan is ambacht in tegenstelling tot de wegwerp consumenten auto's die heden ten dage van de band rollen. Een wagen zonder commerciële compromissen: peperduur maar volmaakt. Perfectie is een kostelijke affaire omdat het gegeven zo schaar is in deze doorgaans onvolmaakte wereld.

Plato zou tevreden zijn: dit is de beeldenwereld, niet de schaduw.

De eigenaar is géén decadente megaverdiener, zijn met zorg gespaard geld ging op aan het kopen van een jongensdroom. Géén gezin, géén kinderen, géén villa, maar wel bezitter van de ultieme wagen. Het leven bestaat uit keuzes.

De 'driver' nodigt mij uit, een wildvreemde en ik zijn plots verbonden door 'the need for speed'. Ik stap in, want ik geloof in participerende observatie.

Het is mijn verlangen géén vooroordelen meer te hebben, maar alles te begrijpen. Het menselijke gedrag te doorwroeten en te kunnen stellen: er was binnen de context van het gegeven géén andere weg. Uit A vloeide B. Instappen was determinisme.

Ik heb een aantal cd's compilaties bij me, keurig samengesteld voor ritten met droomwagens.

Daarop staan o.a.

Cars - Gary Numan
Flying Turns - Crash Course In Science
Bridge Burner - Daan
Weapon Of Choice - Fatboy Slim
Autobahn - Kraftwerk
The Race (Razormaid Mix) - Yello
Don't Look Back - Fleetwood Mac
I Try (Junior Vasquez Twilo Zombie Remix) - Macy Gray
Behind The Wheel - Depeche Mode
Never Let Me Down Again - Depeche Mode
The Passenger - Iggy Pop
Driving To Heaven - 16 b & Morel
Pulse - Covenant
Autobahn - Kraftwerk
Feel So Real - Moby
...

De chauffeur knikt goedkeurend naar de cd-tracklist en zet meteen 'Flying Turns' van Crash Course In Science op. Luid pompend op de Böse boxen. Zelfs de akoestiek en de hifi-installatie is volmaakt.

Perfectie ontroert mij in elke vorm.

Er is onder de deelnemers een code van handsignalen en subtiele gezichtsuitdrukkingen. Als een organisme voelt het geheel aan dat het tijd is om als een troep ganzen voor de gezamenlijke trektocht te kiezen.

Koplichten worden ontstoken, een geïmproviseerde formatie wordt op een spontane manier gevormd. De parking van het pompstation ontwaakt als een zonsopgang. De hartslag van de karavaan stijgt, het lichaam treedt in een verhoogde staat van alertheid en bewustzijn.

Ik voel hoe mijn hart het leven doorheen mijn aderen pompt. Ik leef, meer dan een half uur geleden toen ik nog op automatische piloot zat. De zintuigen snuiven indrukken op, de deuren van de perceptie gaan open.

De karavaan zet zich in beweging, behoedzaam op de oprit maar éénmaal op de snelweg is het ieder voor zich, als schichten spurten ze om de horizon te ontmoeten. Of misschien, om alles wat zich in de achteruitkijkspiegel bevindt, te verlaten.

De 'driver' vloert het pedaal, schakelt vloeiend naar zesde en door de opgewekte G-krachten word ik in de kuipzetel gedrukt. De motor klimt hoog in de toeren boven de 250 km/u. Links en rechts worden wagens gepasseerd, ingehaald en voorbijgestoken als een woeste kudde buffalo's op stampede. Het asfalt als een lichttunnel.

Ik voel mij als opgestaan uit de doden.

Pikant detail: de meeste deelnemers dragen bewust géén autogordels omdat ze bij een ongeluk liever meteen op slag dood zijn, dan als een verhakkeld lichaam verder te leven. Dat mag macho klinken, maar eigenlijk is het doordacht: als je dan toch kiest om een activiteit te ondernemen die levensgevaarlijk is, dan is bij een ongeluk een snelle flitsende dood te preferen boven een verlamde lijdensweg.

Ik kijk even naar de gezichtsuitdrukking van de 'driver' en ik herken een dieper welbevinden. Dat mag voor buitenstaanders ironisch klinken, maar voor mij is het duidelijk dat het genot hier van een lang uitgerekt orgasmisch gevoel is. Ja, op dit moment voel ik mij meer één met 'de driver' en de Porsche, dan ik mij ooit samen met een vrouw heb gevoeld. Dit is een vereniging van de zintuigen op een hoger niveau. De driver heeft een voldane en oprechte glimlach op de lippen, de motor glimlacht met een lage grondtoon, ik lach, we vliegen.

Dit is geluk, dit is perfect.

We vlammen niet als eerste over de eindstreep, maar de 'driver' is vastberaden om het de volgende keer nog beter, -lees sneller- te doen. De deelnemers fragmenteren zich terug op de afritten, verdwijnen al even mysterieus als ze samengekomen zijn. En toch zullen ze elkaar de volgende keer terugvinden.

Ik begrijp.

'The Assassination Of Richard Nixon' - De Filmgoden

'The Assassination of Richard Nixon' uit 2004 is een antwoord waarom op 9/11/2001 mensen besloten om met een passagiersvliegtuig het World Trade Center te torpederen.

En bovenal 'The Assassination ...' is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal uit 1974, waarin een bijna gelijkaardig scenario zich voltrok met deze keer 'The White House' in het vizier.

Samuel, hallucinant geloofwaardig vertolkt door Sean Penn, is een gedesillusioneerde Amerikaanse tweederangs verkoper in een meubelzaak.

Geïntimideerd door zijn baas en verlaten door zijn vrouw, verlangt hij naar een daad van verzet.
'The American Dream' slipt langzaam door zijn vingers en hij ontdekt een véél hardere realiteit waarin Richard Nixon -het symbool van de ultieme bedrieger- de toon aangeeft.

'The Assassination ...', schier geruisloos gepasseerd in het bioscoopcircuit is nu gelukkig uit op DVD, maar zelfs hier flikkert FNAC ze al buiten aan € 7.50. Het geeft te kennen dat het grote publiek zelden geïnteresseerd is in authentieke menselijke vertellingen zonder 'happy end'.

Wie wel een film wil zien, waarin zelden als te voor, de desintegratie van een mens op een sublieme wijze wordt vertolkt, die koopt een exemplaar van 'The Assassination ...'. Al is het maar als steunbetuiging aan de volharding van de cineasten: maar liefst zes jaar duurde het vooraleer er financiers waren gevonden. Het bewijs dat eender welke kritische prent die de westerse samenleving op een prangende manier in vraag stelt op niet véél sympathie moet rekenen van de Hollywoodfinanciers.

Een onvolprezen meesterwerk.

Tony Mary For President

Managers zijn niet mijn slag mensen qua persoonlijkheid: veelal hebben ze een zeer enge realiteit, waarin de enige doelstelling is om zoveel mogelijk winst te produceren voor hun broodheren en de aandeelhouders, ongeacht de sociale dimensie.

Wanneer je als overheid een manager neerpoot in een openbare instelling met een publieke opdracht, in kwestie het managen van de openbare omroep, dan verwacht je natuurlijk dat die manager braaf ja knikt op elke beslissing van bovenhand: den Tony wordt immers royaal betaald door die opdrachtgever.

Dat was buiten Tony Mary gerekend: er worden tegenwoordig nogal wat stijgende eisen gesteld aan de VRT. Programma's maken voor letterlijk Jan en alleman m.a.w. zowel De Kampioenen, Ter Zake als KLARA en dat met zo weinig mogelijk middelen en minder sponsoring.

Bij de VTM is het simpel: je maakt géén programma's voor kleine minderheden onder de kijkers, die moeten maar hun soelaas op de kijkbuis ergens anders zoeken. En als er géén sponsors zijn voor een bepaald programma, dan programmeer je toch gewoon iets anders met meer kijkcijfers.

Op VTM ook géén consumentenprogramma. Nochtans zijn alle burgers consumenten en die zijn wellicht wel geïnteresseerd indien ze beter product A dan B kopen, maar je zou wel eens de broodheren van de reclameblokken tegen het lijf kunnen stoten, vooral mocht hun product na objectief onderzoek eigenlijk niet 'de beste koop' zijn.

Op VTM ook géén cultuurrubriek met recensies die naam waardig: tja, reclameblokken voor een nieuwe blockbuster en dan een recensent die stelt dat de Da Vinci Code vooral slaapverwekkend is, is nogal gênant.

De VTM zijn grootste opdracht is het produceren van hapklaar kijkvoer die net voldoende aantrekkelijk is om kijkers te lokken voor de reclameblokken. Zodat er nog meer worsten kunnen worden verkocht.

En die Tony Mary, die zegt: kijk, als jullie als overheid een kwalitatieve openbare omroep willen, klaar voor de digitale evolutie, waarin niet enkel aandacht is voor De Kampioenen maar ook bvb. voor theatergezelschap huppeldepup, dat kan, maar dat kost dan natuurlijk wel. 't Is nu éénmaal gemakkelijker om een commercial voor een blockbuster te draaien onder de noemer informatie, dan met een recensent op bezoek te gaan bij minder populaire cultuur- en kunstgezelschappen en daar een reportage die naam waardig over te maken.

Je kunt hoogstaande documentaires met onderzoeksjournalistiek programmeren, maar 't is nogal wiedes dat zoiets méér kost en slechts een kleiner segment kijkers aanspreekt dan pakweg De Pfaff's. Dus brengt de VTM géén onderzoeksjournalistiek, ze bedient zich in het beste geval van een huurling als Yves Desmedt.

Toen spitste de regering Tony Mary een beheersovereenkomst in de maag en de Tony zei: dat teken ik niet. Wat jullie willen en wat ik krijg als middelen is niet realistisch. Van de Tony werd natuurlijk verwacht dat hij braafjes zijn handtekening zette en dan wordt hij verondersteld de gebakken peren op te eten, wanneer in de toekomst blijkt dat de beheersovereenkomst niet realistisch is qua begroting en verwachte resultaten.

Dan zou men zeggen tegen de Tony: als dit géén realistische beheersovereenkomst was, waarom heb je dan getekend?

En dan zijn er natuurlijk die politieke stemmen, misnoegd over zoveel eigenzinnigheid, die zeggen dat de Tony dan maar moet opstappen als hij niet zonder voorbehoud tekent.

Ja, die politiekers zijn ondertussen al zo gewoon hun ambtenaren als marionetten te behandelen, dat je zo'n kritische werknemer kunt missen in je organisatie.

En de Tony die tekende niet, en die nam ook géén ontslag. De Tony zei: als ik word verondersteld mijn job naar behoren te doen, dan moet ik er ook de middelen voor krijgen. De Tony blijft omdat hij zijn job goed doet: weigeren dat de publieke omroep verzakt in hetzelfde statuut als de socio-culturele vzw's die voortdurend moeten bedelen om middelen, om dan te horen te krijgen dat ze niet geslaagd zijn in hun doelstellingen.

Ach Tony, we kunnen iemand zoals jou gebruiken bij het afsluiten van de C.A.O.'s in de socio-culturele sector: je kookt nu éénmaal geen patatten zonder water.

Go Tony.

Een ontmoeting met Barosso

Ze waren er allemaal gisteren, de hoge koppen, voor de opnames van De Zevende Dag, het infotainment programma van VRT Eén op zondagmiddag.

- Barosso, voorzitter van de Europese Commissie
- Verhofstadt, eerste minister
- Vandelanotte, minister van begroting
- Vanhecke, voorzitter Vlaams Belang

... en nog een andere trist hoogwaardigheidbekleders.

En ik, ik was er ook: de gewone sterveling zonder titel en faam, de burger. Uitgepikt tussen 85 andere inzendingen, om samen met vijf andere burgers een rechtstreekse vraag te stellen aan Barosso. Titels, authoriteit en de bijhorende rollenspelletjes hebben nooit veel indruk op mij gemaakt, dus kun je net evengoed 'on air' meteen een vraag stellen aan de baas van heel het spel: Barosso himself.

Eerste vaststelling bij aankomst op de VRT op de Reyerslaan omstreeks 13u45 op 20/06/2006: er is nauwelijks enige controle. Ik geef mijn naam, zeg dat ik voor de opnames kom voor De Zevende Dag en zonder identiteitscontrole of fouille, zelfs géén metaaldetector kan ik naar de opnamestudio's. Ik kon, had ik gewild, eigenlijk met veel gemak een wapen, een bom of een taart met 'crème fraîche' meegesmokkeld hebben om de opnames wat animositeit bij te zetten.

Vooraf nog een uurtje 'briefing' door twee zeer behulpzame medewerkers van De Zevende Dag: mijn vraag die oorspronkelijk uit acht lijntjes tekst was opgebouwd, blijkt plots ingekort tot twee lijntjes, hetzelfde geldt voor de andere vragenstellers.

'Ja, anders bestaat de kans dat de kijkers hun aandacht verliezen', is het argument van de medewerkers. De vijf andere mensen die samen met mij vragen mochten stellen worden het meermaals vriendelijk ingepeperd: bondig en concreet want 'het moest vooruit gaan'.

Vooraf draven de andere uitgenodigde vragenstellers, op commando nog snel even hun vraagje op. Twee van hen gaan in de verdediging, ze laten hun zorgvuldig opgebouwde vraagstelling niet zomaar platwelsen tot een oneliner die gemakkelijk kan gepareerd worden met een ontwijkend standaardantwoord.

'Ja maar, Barosso zijn team eiste dat al de vragen vooraf moeten overgemaakt worden.' - De nieuwe versie van twee lijntjes dus.- Zodoende kan zijn team elke netelige vraag vooraf dissecteren, de strategie bepalen en ontstaan er geen gênante situaties tijdens vragen van burgers.

De medewerkers van De Zevende Dag waren zeer vriendelijk en behulpzaam, daar niet van, we mochten hen van alles vragen, er was ook niet alchololische drank in overvloed in de V.I.P.-bar, zolang we maar niet afweken van het vooropgestelde scenario, want Barosso had vooral géén tijd te verliezen en het moest vooruitgaan -of hoor ik hier een echo van een vorige zin-.

Omstreeks 15u30 komt Barosso toe in de aanwezigheid van minstens één lijfwacht, een aantal mensen die druk bezig zijn met hem te coachen en vermoedelijk ook zijn eigen tolk.

En dan hup, showtime. Alain Coninx en Frieda Van Wijck verwelkomen Barosso en dan worden wij, symbool van de burgers, neergepoot op de ronde divan in het midden van het halfrond.
Snel even soundchecken, en hup actie: 'Mijnheer Barosso, kunt u mij uitleggen wat de voordelen van de Europese Unie zijn voor de Belgische vrouw en man in de straat die slechts over een klein tot gemiddeld inkomen beschikken?'

Dan de tolk via het oortelefoontje en Barosso vernoemt de euro als betaalmiddel: minder inflatie en zo hoef je ook géén geld meer te wisselen aan de landsgrenzen. Dat zal die burger met een klein tot gemiddeld inkomen wellicht een grootste verwezenlijking vinden. Over die minder inflatie, daar is Jan met de pet wellicht ook niet van overtuigd want het leven lijkt vooral duurder sinds de euro, die cijfertjes na de komma lijken nogal eens afgerond te worden naar boven.

Alain Coninx, zich wellicht bewust van de nogal lamme vertoning tijdens de eerste vraag, geeft mij de kans om nog een vraag te stellen. Kijk, dat vond ik nu sympathiek: als Barosso dan toch wil ingaan op vragen van burgers -kwestie van de kloof te dichten-, dan kan hij ook niet verwachten dat al die vraagjes zomaar netjes vooraf worden ingestudeerd. Het is dan ook wachten op de eerste burger die de vraag durft stellen hoe je tegelijk kan pleiten voor bezuinigingen en begrotingsevenwicht terwijl de Europese instellingen een nooit geziene megalomane geldverslindende decadentie hebben vertoond.

Soit, het vervolg krijg u nu zondag 25 juni 2006 om 11 u in De Zevende Dag op VRT één.

Het is vooral uitkijken naar de bitse aanvaring tussen Vandelanotte met een toegenomen profileringsdrang -de verkiezingen zijn weer in aantocht- die Barosso de les spelt over de Europees opgelegde concurrentieregels i.v.m. de gezondheidszorg.

Maar het mooiste stukje spontane tv is voorbehouden voor een collega-vragensteller: nadat Barosso zijn gebruikelijk discours in verband met de CO2 emissienormen had afgestoken, stelde de burger volgende gênante bijvraag: hoe komt het dat u dan, als rolmodel, met een wagen rondrijdt die quasi het dubbele van de gewenste normen uitstoot?

Barosso verzekerde de vragensteller dat hij niet véél tijd had om met die persoonlijke wagen rond te rijden. Zijn job was goed voor 12 tot 14 werkuren per dag en hij had zelfs weinig tijd voor familie en kinderen.

Je zou het Barosso bijna vergeven: als je zoveel werkt voor zo'n megaloon, dan mag de man toch ook zijn pleziertje hebben zeker. Barosso, kwam zelfs als een sympatieke mens uit het debat: hij onderging het gebeuren met een bijna monnikachtige stoicijnsheid, klaar voor een gematigd en genuanceerd antwoord op elke vraag. In een ver zondig jeugdverleden bleek hij zelfs sympathie voor het Maoistisch gedachtegoed te hebben, maar naarmate je ouder wordt bezie je dat als naïviteit en toen destijds in zijn land, was Mao in vergelijk met de machtshebbers een ideaal.

Zelfs Alain Coninx, zei het in de schminkkamer achteraf: 'Barosso was goed hé'. De schminkster beaamde het. Alain zei ook dat hij blij was dat hij met vakantie kon want 'de ideeën waren op'.

Het was er duidelijk aan te merken dat Alain Coninx niet véél van doens had met die 'vragen stellen door kijkers': een handdruk of een blik voor die kijkers konden er nauwelijks van af. Maar de Frieda, die kwam ons in de wandelgangen een vriendelijke hand toesteken.

Het was voor Frieda haar laatste uitzending, ze wordt bedankt met bloemen en bloopers en zij verhuist naar 'De Laatste Show', als dat geen woordspeling is.

Kijken dus naar de speciale Europese uitzending van De Zevende Dag nu zondag 25/06/2006 om 11u. Er wacht infotainment op u.

John Solitude LIVE

De mooiste dingen laten zich niet plannen. Ze overkomen je, als was het om je nog eens duidelijk te maken dat ons leven niet meer is dan een blad opgelicht door een wervelwind.

Gisterennacht, brengt de slapeloosheid mij in de ingewanden van de stad. De regen valt met bakken uit de lucht en ik zoek toevlucht in een zaak waar het licht nog brand en de bezoekers willen feesten. Zichzelf verliezen op de harteklop van een deuntje. Oplossen tot één.

De feestzaal is afgeladen vol en de zengende hitte van de afgelopen dagen condenseert op de wanden. Er hangt seks in de lucht en de mensen schurken zich door plaatsgebrek tegen elkaar aan op de dansvloer.

De d.j. van dienst, is een oudgediende waar ik vroeger menig nacht mee verloren heb.

John - Hola, leef je nog?
DJ - Ik doe mijn best.
John - En, krijg je ze wat op gang?
DJ - Fuck man, ik ben stik kapot en mijn kop staat op springen.
John - Weer aan de pillen gezeten?
DJ - Ah, je weet hoe dat gaat. Zeg, heb je goesting om dat hier wat over te pakken? Jij hebt toch vroeger ook nog gedraaid?

Er zit op dat moment zo'n 300-tal man in de zaak, vol met verwachting dat er hier iets te beleven valt. Als er wel één iets is wat mij boeit, dan is het de psychologie om een massa in extase op te jutten tot ze in unison, als één deinende massieve golf bewegen op de bas.

Ik begin als een bezetene in het vinyl en de cd's te rammelen. In mijn hoofd vormt zich een denkbeeldige symfonie, een 'playlist', vol met 'crowdpleasers' en obscure muziekparels.

DJ - En, zie je 't zitten?
John - Luister, dit is als een tijdje geleden, ik zal ze wat moeten opwarmen en ze wat laten sudderen. Als het hier begin een uur niet raak is, dan stop ik ermee.

Ik regel de equalizing wat bij: de treble wat hoger, de bas wat lager, om die typische 'clubsound' te krijgen. De kunst van het d.j.'en zit in de details. Wie niet eens het gehoor heeft om een muziekinstallatie deftig af te regelen, zou zich best nooit aan de kunst van het plaatjes draaien wagen.

Mijn bevende hand legt de eerste schijf op: 'Where did our love go?' van Soft Cell (enkel verkrijgbaar op 12" maxi vinyl).

Dat is in d.j. termen 'een inswinger': het effect van de herkenning speelt. De dertigers herinneren zich de hoogdagen van de eighties, toen ze nog onbezorgd om de dag erna, op studentenfuiven nog een zoveelste pint bestelden. De equalising en het volume nog wat bijregelen, een lekker warme sound met een pulserende bas. Niet overstuurd, niet te luid, niet te stil, mmm ik voel de 'vibe' komen.

Ik voel dat ze bereid zijn om zich over te geven, ze willen ervoor gaan, en als d.j. ga ik ze geven wat ze willen: een nacht die ze zich zullen herinneren. Zo iets van: 'Weet je nog, toen hebben we ons geamuseerd, goeie en aanstekelijke muziek.'

Hopla, en ik 'cut' (d.j. term voor plots een nummer 'faden' en switchen naar een ander nummer) 'Zombienation' van 'Kernkraft 400' in de mix. Een nerveus housenummer om ze wakker te schudden.

Volume wat hoger, nagenoeg onmerkbaar, maar genoeg om het gewenste psychologische effect te bereiken: het gevoel creëren dat je op de dansvloer steeds meer wordt opgeslokt door muziekgolven. Het mist zijn effect niet, ik zie dat de massa zich zuigt naar het midden van de dansvloer waar er niet te ontsnappen is aan de muziekfrekwenties. Ze zijn gewillig, ze willen meer, ik voel hoe ik ze zoals vroeger zal kneden als broodjes, klaar voor de oven.

Dan wat truukjes met de schuifregelaar: volume agressief hoger en lager in snakken. Volgend nummer opzoeken, hopla, de 12" Junior Vasquez vinyl dansremix van 'I Try' van Macy Gray. Puristen van Macy Gray draaien zich wellicht om in hun graf bij deze versie, maar het het mist zijn effect niet op fuiven. Vasquez, een vermaarde 'dance' producer uit NY zou van elk nummer een aanstekelijk partynummer maken.

Nou, daar gaan ze dan, ik zie ze steeds meer samentroepen als geile palingen op de arena vlak voor mij. Nu de klassieke d.j.-truuk: volume wat lager bij de strofes, maar klaar om het volume er helemaal in te rammen wanneer de melodie van 'I Try' eraan komt.

Hop en een milliseconde, voor de pompende bas eraan komt, draai ik het volume helemaal open en de bas mokert als een donderslag. Gejuich in de zaal, hiervoor zijn ze gekomen: voor een orkaan die hen opheft uit hun saai dagelijks bestaan.

Ik trek mijn vest uit en bestel een Perrier. Nu is het kwestie van zelf het hoofd koel te houden en de zaak tot een sauna te maken.

Drie uur later ben ik nog steeds aan de gang. Kapot van de concentratie om de playlist tot één grote langgerekte climax te jagen, maar voldaan.

Ik wenk naar de d.j. wiens werk ik hier zit te doen, en vraag hem:

- Zeg, heb je hier ergens de Iglu remix van Eisbär?
- Ja, fuck man, ik herinner mij dat je dat vroeger altijd draaide in jouw sets, ik zal hem even moeten uit de rekken boven halen.
- Doe dat

10 minuten later draait de herwerkte intro van Eisbär.

En weer speelt de herkenning: ik zie de ondertussen wat uitgeraasde massa in hun collectief geheugen scharten.Ik draai het volume wat naar beneden, danslustigen hebben dan altijd de neiging om zich wat naar de discobar te richten, bijna vragend van 'komt er nog wat van'.

Het refrein zet in, met een kickdrum eronder: ze zingen mee. Het is voor mij steeds het hoogtepunt van een set, mijn signatuur.

Een walm van ontroering trekt door mij. En dan zie ik haar: jong, hitsig, kronkelend, transpirerend als een sappige glimmende appel, klaar om geplukt te worden.

Ik verlaat de discobar en stap op haar af. Ze weet dat ik de aanstoker van de sfeer ben.

Ik pak haar vast, zonder vragen, zonder excuus, zonder verantwoording maar ze wrikt zich niet los, ze lacht, kirt vriendelijk, uitnodigend. En ik weet meteen, hier ligt een opportuniteit, het behoort tot de mogelijkheid, een warm lichaam om naast te ontwaken.

En ondertussen draait 'Eisbär'. De d.j. neemt over en draait 'Addicted To Love' van Robert Palmer: wellicht één van de meest hitsige nummers ooit gemaakt.

Zoals ik al zei, een goede d.j. die communiceert via zijn setlist. Ik kijk even om en hij knipoogt, wat betekent 'Ga ervoor'.

En zij zingt uitdagend mee: 'Might as well face it, you're addicted to love. A pretty young girl is all you grieve'.

En ik denk 'That's right, honey' en ik zet mijn lippen op de hare, we kronkelen nat tegen elkaar op als geile sidderalen en ik vraag mijzelf ondertussen af hoe haar borsten zullen aanvoelen in het ochtendgloren.

Open brief aan Inge Vervotte en Frank Vandenbroucke

Den John, ewel die was het beu: na vanmorgen de verse lading vacatures als maatschappelijk assistent te hebben geraadpleegd en nog maar eens met eisen als 'u beschikt over een eigen wagen' te worden geconfronteerd, kroop den John in de pen om de heren politici, middels een open brief aan hun kabinet, erop attent te maken dat je tegenwoordig steeds zotter moet zijn om nog in de sociale dienstensector te werken.

Hierna volgt een kopij van de volledige brief zoals verstuurd aan de kabinetten van Inge Vervotte (Vlaams Minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin) en Frank Vandenbroucke (Vice Minister President van de Vlaamse Regering en Vlaams Minister van Werk, Onderwijs en Vorming).


Open brief van een burger + wetsvoorstel i.v.m. vacatures socio-culturele en welzijnssector

Geachte,

Als 36-jarige met een opleiding maatschappelijk assistent, word ik momenteel (opnieuw) geconfronteerd met de zoektocht naar werk in de sociale dienstensector.

Bij het doornemen van de vacatures in de welzijn - of socio-culturele sector, valt het mij sterk op dat in tegenstelling tot een klein decennia geleden, het aantal jobs met tijdelijke en part-time contracten sterk is toegenomen. Helaas beschik ik niet over officiële cijfers, noch ben ik in kennis indien er hierover specifiek onderzoek bestaat, maar subjectief meen ik dat de verhouding part-time vs full-time sterk is toegenomen in het voordeel van tijdelijke en halftijdse tewerkstellingen.

Ergerlijker is dat ook in de sociale sector een steeds meer doorgedreven ‘kostenbesparend’ beleid wordt gevoerd waarvan de werknemers het slachtoffer worden bvb. de vele part-time betrekkingen die door hun vaak in de praktijk flexibele spreiding over vijf werkdagen, praktisch gezien niet meer gecombineerd kunnen worden met een aanvullende betrekking. Bovendien appelleert men op de nodige dosis idealisme, waardoor een part-time job in de praktijk vaak veel meer (onbetaalde) arbeidsuren betekent.

Gezien het principe ‘er zijn nog zoveel kandidaten na u’, beschikt de werknemer bvb. als maatschappelijk assistent, vaak over weinig slagkracht om mistoestanden in organisaties of openbare besturen aan te klagen. Symptoombestrijding i.p.v. het werken aan reële structurele oorzaken zijn dan ook meer regel dan uitzondering.

In Stad Oostende bvb. is het merendeel van de personen tewerkgesteld onder de Veiligheids- en Samenlevingscontracten, aangesteld met contracten van één jaar, waardoor de al wat kritische werknemer die het beleid in vraag durft te stellen, zeer kwetsbaar is om geen verlenging van het arbeidscontract te krijgen. Nochtans is er in Oostende een coalitie waarin de SP.A. een meerderheid heeft. Dergelijke zaken zijn nefast voor de continuïteit en geloofwaardigheid van projecten, gezien het grote personeelsverloop.

Wat part-time betrekkingen in de sociale sector betreft, betekent dit voor de werknemer dat hij vaak noodgedwongen een betrekking invult, waarvoor hij naargelang het aantal arbeidsuren soms minder verdient dan een werkloosheidsuitkering als gezinshoofd en waarvan de praktische kans zeer klein is dat hij ze nog kan combineren met een andere betrekking om zijn inkomen tot een volwaardig loon aan te vullen. Een part-time job betekent in het beste geval het financiële status quo bewaren, in het slechtste geval brengen de kosten (bvb. kinderopvang, verplaatsingen van en naar werk) mee, dat het uitoefenen van een part-time job netto financieel nadeliger is, dan van een werkloosheidsuitkering te leven.

En als klap op de vuurpijl zijn er veel ‘sociale’ organisaties die niet alleen van flexibele part-time contracten eerder regel dan uitzondering hebben gemaakt, maar bovendien in hun vacatures opleggen, dat de kandidaten over ‘eigen vervoer’ moeten beschikken. Het is voldoende om de V.D.A.B.-website te raadplegen om geregeld voorbeelden hiervan te vinden.

Vacatures als een tijdelijk part-time contract en de verwachting dat de kandidaat over een eigen wagen beschikt komen regelmatig voor. Men vraagt zich dan wellicht af, hoe het komt dat er voor bepaalde vacatures geen gemotiveerde kandidaten te vinden zijn.

Het is bovendien zinloos als men beleidsmatig het bezit van een eigen wagen via allerlei heffingen probeert te ontraden en het openbaar vervoer aantrekkelijker te maken, als werkgevers als eis kunnen opleggen dat kandidaten over een eigen wagen beschikken in functie van de job. Dergelijke praktijken gaan terug tot een tijd waarin van arbeiders geëist werd dat ze zelf voor de kosten van hun gereedschap opdraaiden.

Een verantwoordelijke van een ‘sociale’ organisatie die dergelijke eis stelt t.a.v. kandidaat werknemers, mag mij uitleggen hoe iemand financieel in staat is om bvb. als alleenstaande met een part-time job in de sociale sector, zowel over een eigen wagen te beschikken, huishuur of hypotheek te betalen en te voorzien in dagelijkse behoeften?

Hiernaast wordt het ook als evident –maar minder uitgesproken- beschouwd dat je wellicht beschikt over een computer –voor iemand die niet beschikt over een computer is het vaak niet mogelijk om vlot administratieve toepassingen te leren gebruiken- en wie heden ten dage géén e-mailadres of gsm-nummer kan voorleggen, kan voor analfabeet doorgaan.

Er dient dringend gewerkt aan een wettelijk kader, waarbij het werkgevers onmogelijk wordt gemaakt om eisen als ‘over eigen vervoer beschikken’ op te leggen.

Dergelijke eisen zijn discriminerend t.o.v. mensen die om financiële of principiële redenen niet over een eigen wagen (kunnen) beschikken. Bovendien als individueel vervoer een noodzakelijk element is om de job zelf te vervullen bvb. veldwerk of voorzien in huisbezoeken, lijkt het mij evident dat de organisatie zelf hiertoe de middelen krijgt en vrijmaakt om een klein wagenpark aan te leggen. Hierdoor heeft de werknemer ook een reële keuze indien hij een auto aanschaft of van het openbaar vervoer gebruik gemaakt voor zijn thuis-werk verplaatsing.

Over een eigen wagen beschikken dient een keuze te zijn, géén noodzaak –wat het steeds méér en méér wordt- om zijn kansen op een tewerkstelling in de sociale sector te verhogen.

Zo was ik bvb. destijds werkzaam in Kortrijk waardoor ik genoodzaakt was het traject Oostende-Kortrijk met eigen wagen af te leggen (gezien de eis dat ik over eigen vervoer diende te beschikken) maar voor het thuis-werk traject kreeg ik enkel de prijs van een abonnement terugbetaald, waarop ik bovendien belast werd –een uitgave die ik nota bene deed in functie van mijn job. De reële kosten (benzine + onderhoud) kreeg ik slechts gedeeltelijk een tweetal jaar later terug via de belastingsaangifte.

Het ironische is dat je tegenwoordig al over véél idealisme moet beschikken om nog te werken in de sociale sector, zowel qua waardering (de verloning voor bvb. bejaardenhelpsters op A2-niveau –een maatschappelijk zeer waardevolle functie- is ronduit beledigend voor dergelijk emotioneel en fysiek zwaar belastend werk) als qua zekerheid van de betrekking (vaak tijdelijke projecten die naargelang de politieke wind draait afgeschaft worden).

Binnenkort word het wellicht evident gevonden dat je als maatschappelijk assistent zelf in de kosten van je job voorziet onder de noemer idealisme. Zelf heb ik elk geval reeds meer dan een jaar geleden mijn wagen verkocht, met als gevolg dat er momenteel tientallen vacatures in de sociale sector zijn waarvoor ik zelfs niet kan solliciteren want ik voldoe niet aan het profiel ‘u beschikt over een eigen wagen.’

Om een verdere ontsporing van het eisenpakket bij werkgevers in de sociale sector te voorkomen, vraag ik met aandrang deze mistoestanden te bestuderen en in gepaste maatregelen te voorzien.

'Ferris Bueller's Day Off' - De Filmgoden / For President

In dit weblog heb ik al een resem 'intellectuele' films aangeprezen, de ene al wat pretentieuzer dan de andere.

Als cinefiel heb ik de neiging om naar die ene obscure parel te zoeken en die op te duiken voor de zwijnen. Dan kun je uitpakken: 'Heb je die film van die Kroatische regisseur al gezien, ja, die film die maar op 2 rollen pellicule verkrijgbaar is, die het land moesten uitgesmokkeld worden om op festival x vertoond te worden en daar prijs x wonnen. Heb je die echt niet gezien, hoh, wat een gat in jouw cultuur zeg, ben jij toch een onderontwikkeld wezen.' -uiteraard, om de welvoeglijke en respectvolle sfeer van de conversatie te bewaren, wordt de laatste opmerking er niet aan toegevoegd.

Daarom zong Noordkaap ook 'Zou een heel klein beetje oorlog niet beter zijn', maar enkel een bruut begrijpt zo'n opmerking niet.

Enfin, weetjes van bovenstaande slag hebben meestal niet tot doel uw medemens te verrijken door hem of haar in kennis te stellen van een stukje kunst waarop u kwijlt, maar om uzelf nog eens op de rug te kloppen, hoe fijnzinnig en cultuurontwikkeld u wel bent, vooral hoe verheven boven het plebs, daar ver beneden in de afgrond waarin u spuugt.

Hoewel ik kan stellen over een encyclopedische kennis over het filmmedium -om nog niet over muziek te spreken- te beschikken, maak ik mij doorgaans na de obligate en gesmaakte inswingers, weinig populair in intellectuele kringen, door opzettelijk de steen in de kikkerpoel te gooien en ronduit te stellen dat ik bvb. ook van 'Jackass' houdt.

Ik hou namelijk niet van clubjes waarvan de leden zelfgenoegzaam elitair op elkaars rug kloppen om bevestiging te vinden in hun claustrofische cultuurappreciatie.

'Jackass', die serie van enkele jaren geleden op MTV, met Johnny Knoxville als hoofdaanstoker, waarin enkele figuren die al te gemakkelijk als leeghoofden kunnen afgeschilderd worden, bewezen dat ze meer inzicht hadden in de hedendaagse jeugdcultuur dan menig sociologische studie. Wat de 'gang' van 'Jackass' bracht was niet minder dan een ode aan het leven, aan het recht op leute en ridicuul gedrag en dat te verheffen tot een zekere 'Je ne sais quoi'.

En hetzelfde kan gesteld worden over John Hughes, die in de mid eighties een aantal films regisseerde, op het eerste zich regelrecht op maat van het popcorn vretende jeugdsegment. Films zoals 'The Breakfast Club', 'Pretty In Pink' en 'Sixteen Candles', waarvan 'The Breakfast Club' en 'Ferris Bueller's Day Off' in het filmpanthenon van de klassiekers mogen verheven worden.

'Ferris Bueller' is vandaag, twee decennia later, nog steeds de tiener die elke 'kid' wil zijn: zelfzeker, grappig en iemand die magistraal op kousevoeten de 'authoriteiten' zoals lamme schoolinstituties en burgerlijke conventies weet te verschalken. Ferris Bueller is de pellicule evenknie van 'l'homme revolté': een ieder die consequent handelt naar eigen inzicht en enkel hieraan ondergeschikt is in het bepalen van zijn levenspad. Diegene die een welgemeende 'fuck you' plaatst tegenover ieder die u vertelt wat te doen en te laten.

En Ferris komt zo tot die briljante uitspraak: 'Life moves pretty fast. If you don't stop and look around for a while, you might miss it.' Nog zo'n pittige onliner 'The question is not what are we going to do today, but what are we NOT going to day today'.

En om 'het' niet te missen, besluit Ferris om zichzelf nog een zoveelste snipperdag toe te kennen, en te 'brossen', waarbij hij op superieure wijze zowel de ouderlijke macht als de onderwijsinstanties een hak zet om zijn eigen wijsheden na te streven.

Symbool voor de verdorvenheid van authoriteit is de schooldirecteur, beledigd door zoveel eigenwijsheid van één van zijn afvallige pupillen, gedreven om het symbool van vrijheid neer te halen.

'Serieuze' cinefielen zullen het repertoire van John Hughes, snel catalogeren onder popcornvermaak, en Hughes heeft een aantal echte stinkers gemaakt, maar in 'The Breakfast Club' en 'Ferris Bueller's Day Off', bewees Hughes dat hij als scenarioschrijver en regisseur personages kon creëren die decennia later nog steeds tot de verbeelding spreken. Zodat een oude zak als ik op hun 36ste 'Ferris Bueller's Day Off' en 'The Breakfast Club' op DVD kopen, omdat ze inherent deel uitmaken van de beeldcultuur die mij sterk beïnvloedde. En ik ben gelukkig hierin niet alleen, gezien de grotendeels laaiend positieve recensies op bvb. Amazon en IMDB.

Mocht ik bvb. leraar moraal of godsdienst zijn, dan zou ik John Hughes zijn werk als educatief materiaal gebruiken, want dan weet je: dit zijn verhalen en personages waarmee jongeren zich kunnen identificeren, die iets wezenlijks uitdrukken over het verlangen naar een doorleefder en authentieker bestaan, waarin de f van Fun niet ontbreekt.

'Ferris Bueller's Day Off' en 'The Breakfast Club' zijn tegenwoordig voor een prikje (5 a 7 €) op DVD verkrijgbaar in Media Market, ja die megaketen waarvan de fondsen tot de oprichting in een nazi verleden worden gesitueerd.

Ze zijn ook verkrijgbaar in FNAC en Proxis, voor een méérprijs, waarbij nog eens bewezen is dat ethica ook een prijs kent, een duurdere wel te verstaan.

Jef Sleeckx For President

'De socialistische partijtop is kwaad op mij, dat is allang zo. Maar ik zeg u één ding: ik heb het socialisme niet verlaten, dat hebben zij gedaan.' - Jef Sleeckx in Knack, 24 mei 2006, pg. 19

Opgedragen aan en verstuurd naar Jef Sleeckx

Ach Jef

Ach Jef

Jij durfde het nog eens zeggen:

Wat had de SP nog met socialisme te maken?

Ze noemden je een dissident

Versleten voor een ouwe seniele gek
Je weigerde het gouden horloge

Ze hielden niet van je, de partijtop

Met hun marketeers en hun managers

Want rimpels maskeren ze tegenwoordig met Photoshop

Jij vroeg die aangeplakte A, waar slaat dat op?

Op een fille-de-papa,
zij die van de blote P-benen campagne?

Op een cafébaas die cumuleert bij Ethias?

Op geef ze nog wat pinten en een barbecue?

De voetbal en nog wat kansspelen, de sukkels?
Dan kunnen ze tenminste nog dromen over rijk zijn?

Op het generatiepact?

Op een Europese grondwet voor aannemers?

Op amnestie voor Luxemburgse Belgen?

Ja, zeg mij Johan, die A van Anders, waar slaat dat op?

Terwijl de teletubbies nog leerden spellen

Kende de Jef al het alfabet

Het totale bezit van de Belgen bedraagt 1300 miljard euro of 52.190 miljard Bef. De helft hiervan is in handen van 10 percent Belgen. De kloof tussen arm en rijk neemt dus niet enkel toe Zuid versus Noord, maar zelfs in eigen land.