Waarom starten met een weblog?

Waarom starten met een weblog?

Het zou toch wel de eerste vraag mogen zijn die een weldenkend mens zich stelt, of niet?

Ik ga ervan uit dat die vraag ofwel weinig wordt gesteld, ofwel een nogal ondoordacht antwoord krijgt.

Getuige van het laatste: de vele weblogs stijl 'mijn-kat-is-ziek', 'ik-ben-gaan-shoppen-en-ik-heb-een-beeldig-mooi-roze-truitje-gekocht' zijn niet meer te overzien.

Getuige van het eerste: wie zou er werkelijk geïnteresseerd zijn in jouw creperende kat, tenzij om de topic te behandelen als een 'slecht-weer-vandaag' opvulsel in de verpletterende maalstroom van de menselijke existentie?

Eén grote brei met anekdotes over het menselijk onvermogen om met 'high tech' communicatiemiddelen iets anders te melden dan met enige trots te verkondigen dat je hebt bijgedragen tot de afvalberg, omdat je weer persé moest gaan consumeren en één of ander wegwerp stuk textiel (gemaakt in lageloonlanden) in je klerenkast hebt bijgepropt om de leegte op te vullen. Maar het was een koopje nietwaar? En je staat er toch o zo beeldig mee.

Laat het mij u meteen recht voor de raap stellen dames: het maakt niet uit wat je om je vege lijf stroopt om er aantrekkelijker uit te zien. Als het lijf zelf niet om aan te zien is, dan komt iemand daar heus wel eens achter. Wanneer u het licht laat branden in de slaapkamer bvb. tijdens de copulatieact of wanneer de eerste gezamenlijke vleeskeurings douches eraan komen.

Of misschien komt u er gewoon achter wanneer uw lief het spuugzat is om u over uw complexen heen te praten, door gedwee ja te knikken wanneer je voor de honderduizendste keer naar bevestiging zoeket. Natuurlijk ben je te vadsig, heb je o-benen, konijnetanden, een te dik gat, en beantwoordt u slechts door de ogen van een zwaar bijziende aan het schoonheidsideaal.

Geen klerenkast kan op tegen zweterige, kwabberige of puisterige contouren. En natuurlijk had uw lief wellicht liever met pakweg Jennifer Connelly in bed gelegen, maar gezien dat geen optie was, bent u steeds een 2de keus tegenover haar of één of andere sexgodin die er altijd beter zal uitzien dan u, zelfs met ingrijpende plastische chirurgie en zonder het koopje van de roze trui in de Hema of de C & A.

Toen ik voor het eerste neusde in de weblog gemeenschap, kreeg ik het zuur.

Nauwelijks straight-in-your-face of beklijvende verhalen gelezen. Wel véél meldingen over nieuwe kamerplanten, kleren, katten, potjes, receptjes, uitstapjes, gezelligheid alom.

Wie is er verdomme in geïnteresseerd dat je afgelopen zaterdag in Bokrijk was en de boerderijtjes er zo schattig uit zagen of dat je gisterenavond naar één of andere melige Amerikaanse tv-serie hebt gekeken?

En dan de foto's stijl ik-ben-hier-ook-geweest. Natuurlijk is die foto al duizend keer veel vakkundiger gemaakt, vooral omdat uw besmettend smoelwerk er niet op stond.

Wie leest die weblogs? Het lijkt wel alsof de weblog gemeenschap zichzelf onderhoud door in links te voorzien naar andere weblogs die ook niets anders hebben te melden dan fait divers uit de burgerlijke kneuterigheid.

En dan zijn er die weblogs die braafjes over hun werksituatie rapporteren. Natuurlijk geen letter te lezen over x die incompetent is, of die zijn eigen weinig benijdenswaardige status van loonslaaf in stand houdt door zijn werk o zo belangrijk te vinden. Niets te lezen over weinig transparante beslissingen tot promotie of ontslag. Of simpelweg dat u die job gewoon doet om de centen bij elkaar te krijgen voor de aankoop van die roze trui of andere rommel.

En waarom begin ik met een weblog? Omdat ik enige voldoening vindt om de mediocriteit, hypocrisie, van het menselijk ras aan de kaak te stellen inclusief mijn eigen onvermogen.

Een nieuwe weblog is geboren. Hoera.