Door een lek in het veiligheidscordon rond de Amerikaanse machtshebbers, kwam nu pas aan het licht dat sommige van de beelden van Irakezen die met Amerikaanse vlaggen wapperden tijdens de invasie van Irak, niet afkomstig waren van het aanwezige mediacircus, maar van het Amerikaanse Ministerie.
Ja, u leest het goed: het bleek om geënsceneerde propagandabeelden te gaan, die onder de noemer journalistiek en 'actualiteit', wereldwijd zonder bronvermelding, werden overgenomen door 'onafhankelijke' en per definitie 'kritische' nieuwsredacties. Zo werd het journaal gevuld met feestelijke beelden en het was nog goedkoop ook: je hebt er zelfs geen cameracrew ter plaatse meer voor nodig. Zelfs geen verslaggevers, tenzij je diegene die de 'auto-cue' afleest als een journalist beschouwt.
Ook het manu militare omver trekken van het standbeeld van de dictator Sadam Hoessein, bleek keurig in scéne gezet met een draaiboek. Nochtans werden deze beelden door alle nieuwszenders gepresenteerd als zijnde een beeldfragment ter bewijs van de spontane vreugdeuitbarsting van de lokale bevolking om 'de bevrijding' te vieren.
De psychologische opzet is duidelijk: door het tonen van geënsceneerde vreugdekreten van mensen die als 'Irakezen' moeten doorgaan, hoopte men een pro-Amerikaanse hype aan te zwengelen.
Zo'n fenomeen als er één iemand uitbundig begint te lachen, je meteen een vrolijke reactie van de medemens krijgt. Daarom zet men ook een vooraf opgenomen lachband onder sommige tv-series, die anders niet te pruimen zijn. Daarom heb je bvb. ook 'aangevers' bij opnames van televisieseries die op commando het publiek instrueren wanneer in de handjes te klappen of ontzet te reageren.
En hoe de publieke opinie te manipuleren bij een oorlogje of zo, zoiets is keurig onderzocht en toegepast door menswetenschappers, die wellicht met veel punten voor het vak 'ethica', afstudeerden aan de univ. De visionaire en briljante novelle van Larry Beinhart 'Wag The Dog', later even sterk verfilmd door Barry Levinson, maakte al een hilarische en tegelijk schockerende casestudie, hoe de publieke opinie met succes kon gemanipuleerd worden met geënsceneerde beelden, die als nieuwsitem werden gebracht. Toen Beinhart het boek schreef, had hij welicht niet verwacht dat de Bush familie zo'n devote fans zouden zijn. Wellicht hebben de laatsten niet begrepen dat Beinhart het boek als een aanklacht en niet als een handleiding bedoelde.
Een oorlog die win je tegenwoordig niet met wapens, die win je met de media.
En er was natuurlijk het wijzende vingertje van Siegfried Bracke, richting Amerikaanse media.
Maar vertel mij eens Siegfried: presenteerde u tijdens de vorige verkiezingen géén shows hier in Vlaanderen waarin voortdurend dezelfde kopstukken van dezelfde machtsblokken aan bod kwamen? Waar was uw aandacht voor alternatieve, afwijkende en vernieuwende stemmen van kandidaat politici, die nagenoeg moesten smeken om enige zendtijd?
Of kwamen zij niet in beeld omdat zij nu éénmaal nog niet dagelijks met hun smoel te zien waren op de tv? Als de voorwaarde is, dat je met je smoel op tv moet komen, om met je smoel op tv te komen, dan kunnen nieuwe partijen tijdens de volgende verkiezingen maar beter meteen een coup plegen op de VRT om nieuwswaarde te creëren. Dan zouden ze op zijn minst nog kunnen doorgaan voor gangsters die de gevestigde orde verstoren.
Zijn we vergeten Siegfried dat elke Belgische partij hun verlengstuk een gazet is? Dat zogenaamd kritisch denken, tof is en wordt aangemoedigd in humanoria en univ's, zolang het maar om 'de vijand' gaat en het de eigen kudde niet betreft? Of dat laatste, dat mag dan vriendelijk en bedekt binnenskamers, maar de eigen soort, zij het nu familie, collega's, verenigingsclubje of politieke partij daaraan ben je toch een soort verheven loyaliteit verschuldigd?
Gij zult uw clubjes eren.
Fuck it, dan voel ik mij liever Jonathan Livingston Seagull.
'Be as a page that aches for a word
Which speaks on a theme that is timeless'
En de Siegfried die zong: 'Blauw, blauw, blauw, keer ik terug naar jou'. - uit 'Blauw' van The Scène.
