'The Dark Side Of The Moon', de plaat die volledig baanbrekend was zowel qua stijl, opnametechniek als visie. Meer dan 30 jaar na opname tijdloos. Een monument dat zonder remixen de striemen der tijd overleeft.
Breathe (opgedragen aan J.)
Breathe, breathe in the air
Don't be afraid to care
Leave but don't leave me
Look around and chose your own ground
For long you live and high you fly
And smiles you'll give and tears you'll cry
And all you touch and all you see
Is all your life will ever be
Run, run rabbit run
Dig that hole, forget the sun
And when at last the work is done
Don't sit down it's time to dig another one
For long you live and high you fly
But only if you ride the tide
And balanced on the biggest wave
You race toward an early grave
J. weet wat de tekst betekent: dat is voldoende.
Station Oostende, 14u. Snikheet. Van geen seizoenen bewust trok ik mijn plunje aan.
Zij houdt van de winter, ik van de herfst.
Terwijl ik denk aan J. start ik 'De Entertainer': ik vertel verhalen zoals ik er duizenden ken.
Waar gebeurd. Geromantiseerd en gestilleerd. Het heeft iets uit de tv-show 'This is your life'.
De episode wordt steeds langer.
Een absorberend publiek.
Af en toe heeft elke podiumkunstenaar wat bevestiging nodig
- 'Verveel ik je niet?'
- 'Nee.' (later zou blijken enkel maar af en toe een beetje, ik moet nog wat verder sleutelen aan de rol)
Op de top van de pier voel ik mij ter plaatste ouder worden. Gepensioneerden, op de terugtrek van het Zuiden, zijn er neergestreken. Dit is nu al mijn lievelings landingplaats, het geeft te kennen.
Ik staar naar het topje van mijn sigaret, hoe tabak tot vuur wordt, verschroeid tot as en vlucht in rook.
Zij observeert mij meestal strak. Ik bouw stiltes in. Ze zegt dat ik wat 'stilgevallen' ben.
Ze laat het initiatief grotendeels aan mij.
Ik sputter verder een jukebox van verhalen uit het grote dierenbos. Over literatuur, cinema, over het-leven-zoals-het-is in het het sociaal werk, over pragmatische politici die stemmelen ronselen met mythes, over de extinctie van helden na een paar krachtige schreeuwen in het universum.
Over J.
Over de nood ons bewustzijn te verruimen.
Te aanvaarden zonder oordeel en hoe moeilijk dat is.
En te begrijpen.
Ik vraag mij af hoe ze er naakt zou uitzien, vastgebonden aan vier bedsplinten.
Hoe ik haar borsten zou beroeren en haar berijden.
En in elk orgasme de fantasie wat meer zou doden.
En ertussen in verhalen opdissend tot ik uitverteld ben of in herhaling val.
Tot een andere entertainer met nog meer tot de verbeelding sprekende verhalen het publiek herovert.
En hoe een man de nood voelt om zachtjes zijn hoofd neer te vleien op twee melkwitte kussens, te slapen en over een betere wereld te dromen.
