'U beschikt tevens over een rijbewijs B en een eigen wagen'

Het schijt krijg ik ervan:

Alsof werken in de sociale sector, meer bepaald als 'maatschappelijk assistent' nog niet qua verloning of werkzekerheid onaantrekkelijk genoeg is (het regent part-time contracten van bepaalde duur of 'draaf-maar-op-wanneer-uw-leenheer-het-wenst' contracten, die door de vooropgestelde flexibiliteit qua werkuren nog moeilijk praktisch te combineren vallen met een andere part-time job); nu zie je in vacatures voor maatschappelijk assistenten ook steeds regelmatiger 'beschikt tevens over een rijbewijs B en een eigen wagen' opduiken.

Een werkgever uit de sociale sector mag mij gerust eens komen uitleggen hoe iemand die bvb. (noodgedwongen) een part-time betrekking invult en niet kan rekenen op de financiële of materiële steun vanuit zijn directe omgeving, erin slaagt om bvb. in zijn huisvesting en algemene levensbehoeften te voorzien en daarboven ook nog eens de kosten voor de aankoop, belastingen, de sterk gestegen brandstofprijzen en het onderhoud van een wagen te financieren? Misschien betaalt mama of papa dat wel, waardoor zoon- of dochterlief ook geen greintje inlevingsvermogen heeft t.a.v. sociale klassen waarin zo'n scenario niet evident is.

Wellicht gaan diezelfde werkgevers uit de sociale sector in hoofde van hun job wellicht zich steen en been beklagen over allerhande vormen van sociale discriminatie, terwijl ze er zelf aan meewerken als het op eigen zak aankomt. Selectief kakken in het kippehok noem ik dat.

Of wordt er verondersteld dat die werknemer dan voor een groot stuk gaat werken om de extra uitgaven, verbonden aan het aankopen van een eigen wagen voor de job te financieren?

Akkoord dat het beschikken over een rijbewijs, nog in het rijtje van verwachte vaardigheden kan thuishoren, net zoals administratieve knowhow of reeds opgebouwde professionele ervaring, maar dat het beschikken over een eigen wagen ook al steeds meer noodzaak is geworden om aan het profiel te voldoen?

Vanuit de overheid zijn er sinds jaar en dag toenemend diverse maatregelen genomen om het bezit van een eigen wagen te ontmoedigen: torenhoge wegenbelastingen, hoge accijnzen op de sowieso al fors toegenomen brandstofprijzen, en tel daarbij de weinig aantrekkelijke verzekeringprijzen in het bijzonder voor jongeren en de woekerprijzen op parkeergelegenheid in de steden.

Terwijl iemand al wegen- en gemeentebelasting betaalt, deinzen sommige steden er zelfs niet voor terug om een 'bewonerskaart' slechts tegen betaling uit te reiken. De eigenaar van een wagen betaalt dan eigenlijk een prijs om de weginfrastructuur te mogen gebruiken maar ook nog eens om zijn wagen te mogen parkeren in zijn eigen wijk. Je betaalt dus eigenlijk twee keer voor dezelfde infrastructuur: de 'openbare weg' en het stuk asfalt in je eigen straat.

Oudere en betaalbare tweedehandswagens blinken meestal niet uit in zuinige brandstofconsumptie en / of mechanische betrouwbaarheid bvb. de reële kilometerstand, nieuwere wagens zijn meestal al wat gevoeliger wat betreft de milieuproblematiek. Maar welke jongere en nog milieubewuste schoolverlater die niet uit een financieel welgesteld gezin komt, heeft er nu geld om een nieuwe meer milieuvriendelijke wagen te kopen?

Bijkomend probleem: werkgevers die eisen dat hun werknemers over een eigen wagen beschikken, betalen niet de reële kostprijs van het woon-werkverkeer.

Als ik bvb. over eigen vervoer moet beschikken voor mijn job, houdt dit ook in dat ik noodgedwongen het traject woon-werkverkeer met de wagen moet afleggen: ik word immers ontzegd in de keuze om voor het veel goedkopere en meer milieubewuste openbaar vervoer te kiezen.

Zo krijg je bvb. een situatie toen ik destijds werkte in Kortrijk, dat ik dagelijks met de wagen naar Kortrijk reed, slechts de reële kostprijs van dienstverplaatsingen vanuit Kortrijk kreeg terugbetaald en voor het traject woon-werkverkeer slechts de prijs van een treinabonnement -wat uiteraard slechts een aalmoes is in vergelijking met de reële kostprijs. De vergoeding die ik kreeg van mijn werkgever voor het woon-werkverkeer (de prijs van een treinabonnement, dus niet van de brandstof en slijtage van de wagen) werd bovendien nog eens belast: een sowieso al niet kosten dekkende vergoeding voor een uitgave die ik maakte om in de vereisten van mijn job te voldoen! Begrijpe wie kan.

M.a.w. naarmate de afstand woon-werk groter is, verliest de werknemer verhoudingsgewijs een groter stuk van zijn of haar loon om aan de opgelegde vereisten van de werkgever te voldoen.
Vanuit financieel oogpunt kan het dan ook in sommige gevallen véél aantrekkelijker zijn om van een werkloosheidsuitkering te genieten, dan bvb. een part-time betrekking te aanvaarden waarvoor je over een eigen wagen moet beschikken.

Twee jaar later kun je wel eventueel nog een stuk van het bedrag terugvorderen via de post 'beroepskosten' op de fiscale aanslagbrief maar ook hier zijn het aantal in te brengen kilometers voor woon-werkverkeer begrenst en het teruggestorte bedrag is zeker niet in verhouding met de reële kostprijs van de aankoop en regelmatige kosten van een eigen wagen.

Bovendien werkt dit systeem allesbehalve efficiënt indien men het vanuit de milieu- en verkeersproblematiek bekijkt: het wagenpark zal zeker niet afnemen indien steeds meer werkgevers kunnen opleggen dat werknemers over een eigen wagen dienen te beschikken.

Het lijkt mij enkel logisch, rechtvaardig en milieubewust naar werknemers toe, indien een werkgever oplegt dat kandidaat werknemers over een eigen wagen beschikken, dat de werkgever ZELF er wettelijk toe verplicht wordt een wagenpark aan te leggen voor dienstverplaatsingen en daarvan ook de reële kosten moet dragen i.p.v. ze op de werknemer af te schuiven. Indien de functie zelf het kunnen beschikken over vervoer noodzakelijk maakt, dan is dit een kost rechtstreeks voortvloeiend uit de diensten die de werkgever aanbiedt aan zijn cliënten m.a.w. de werkgever moet er dan ook maar de reële kost van dragen en niet de werknemer.

En dan is er natuurlijk nog het pijnpunt van 'ervaring vereist'.

Akkoord dat voor sommige functies het aangewezen is dat een werknemer reeds over praktische affiniteit met de materie beschikt om de inwerkingsperiode zo kort mogelijk te maken, maar daar moet ook een wettelijk bepaalde anciënniteitsvergoeding tegenover staan i.p.v. op een koehandel onder de sollicitanten aan te sturen.

Kandidaat x die over dezelfde kwalificaties als kandidaat y beschikt, is natuurlijk voor de werkgever een financieel interessantere kandidaat als hij of zij bereidt is géén eisen te stellen i.v.m. de anciënniteit die in aanmerking dient te worden genomen.

Het lijkt mij enkel consequent indien een werkgever persé professioneel beslagen kandidaten wil aanwerven bvb. vooraf te bepalen één, drie, tien of twintig jaar ervaring vereist, dat er ook ruimte is voor een wettelijk correcte anciënniteitsvergoeding naargelang de opgelegde 'ervaring' waaraan een kandidaat moet voldoen, ongeacht als die kandidaten nu al dan niet voorheen in de privé of openbare sector hebben gewerkt.

Nu, als dit zo doorgaat, krijgen we in de sociale sector steeds meer vacatures met vereisten zoals:

- kandidaat beschikt over relevante ervaring (uiteraard liefst zoveel mogelijk)
- kandidaat beschikt over eigen wagen
- kandidaat krijgt een part-time contract met flexibele werkuren

EN

- kandidaat start steeds opnieuw met het laagste loonbarema, ongeacht de reeds opgebouwde professionele ervaring
- kandidaat komt al uit een financieel welgestelde situatie om een eigen wagen te kunnen financieren terwijl hij of zij slechts vooruitzicht heeft op part-time contracten van bepaalde duur

Wedden dat:

Men binnenkort gaat eisen dat men bvb. over 'ervaringsdeskundigheid' beschikt i.v.m. kansarme problematieken, terwijl de kandidaat in kwestie uit een financieel middenklasse gezin dient te komen vooraleer hij aan de eisen van het profiel voldoet?

Waar is de slagkracht gebleven van vakbonden en sociale organisaties? En van die politiekers met een blauw aangelopen identiteitscrisis die in de SP.A. durven zetelen en zich nog steeds socialist noemen?

Oh ja, die werven nu ook een goedkope kuisvrouw aan van buitenlands origine, want dan is toch lekker goedkoop en er is aan alle wettelijke vereisten voldaan. En nog het liefst met dienstencheques natuurlijk: zo hoef je helemaal géén anciënniteit meer te betalen voor de arme sloof die enkel maar voorziet in een hygiënische werkomgeving.