Ik had er ook al vaak genoeg tussen gestaan, daar beneden. Op termijn begon vanuit dat perspectief het groter geheel je te ontglippen. Je voelde je tergend langzaam tot mier worden, aan een constructie bouwend waarvan de blauwdruk je niet beviel.
'Iets' moest gemaakt worden, maar wat het was, dat wist niemand. Het belangrijkste was dat je vooral bezig bleef met aarde verzetten.
De piramides waren nooit groot genoeg, ze zouden nooit tot aan de hemel reiken.
Overlevend naar vrijdag omstreeks 16 of 17u.
Losgelaten, als dieren uit de zoo, voor even wat langer bezoeksrecht van je voormalig biotoop.
Dromen en doelen werden opgeschoven naar morgen, volgende week, volgend jaar of als je op pensioen gaat. Vandaag was er aan ondergeschikt. Gisteren werd best vergeten want ook daar lag de toekomst al in.
De luxe werd duur betaald: met de afbetaling van je leven- voor consumptieéénheden.
Tik, tak.
Je kon nog altijd een cursus 'positief denken' volgen, aan 'yoga' doen, meditatielessen nemen, cursussen over 'omgaan met stress'. Zolang je maar bezig bleef en ervoor betaalde.
Nauwelijks een decennia geleden spraken politici volmondig over de behoefte van mensen aan meer vrije tijd en minder stress. Vandaag nemen ze maatregelen waardoor mensen langer moeten werken.
Ze leven inderdaad ook langer bvb. keurig opgesloten in instellingen waar de dood een muntstuk opgooit. Als je braaf was, mocht die spelfase ook iets minder lang duren maar daar gingen allerlei procedures aan vooraf, waarin anderen beslisten als het nu wel dan niet mocht.
Over je eigen leven: daarover kon je toch zelf niet beslissen. 'Specialisten' waren nodig die handtekeningen moesten zetten. Je mocht ook al niet volledig doorgedraaid zijn want dan moest je als straf de volledige rit uitzitten.
En dan was er de stilte.
Onberoerd door jouw aanwezigheid, hoorde je het universum zachtjes suizen met steeds dezelfde grondtoon. Boeddhistische monniken noemden het 'ohm' maar ik hoorde bijtijds 'aaargh'
Het voordeel van op zo'n moment in iemands ogen kijken, is dat je niet tegen een muur aankijkt.
Hoewel ogen niet altijd te preferen waren boven muren: de laatsten bleven immers staan om naar te kijken.
Haar pupillen weerkaatsen op mijn netvlies. Het hier en nu was bereikt.
En in die gedachte hoopte ik dat wij ons aan gene zijde van de tijd bevonden.
