Terloops in Terzake

Nauwelijks enige mediaconsternatie bij volgend item, gisteren op 30 mei 2006 op Terzake, het actualiteit duidingsmagazine van Canvas.

Door een lek in het veiligheidscordon rond de Amerikaanse machtshebbers, kwam nu pas aan het licht dat sommige van de beelden van Irakezen die met Amerikaanse vlaggen wapperden tijdens de invasie van Irak, niet afkomstig waren van het aanwezige mediacircus, maar van het Amerikaanse Ministerie.

Ja, u leest het goed: het bleek om geënsceneerde propagandabeelden te gaan, die onder de noemer journalistiek en 'actualiteit', wereldwijd zonder bronvermelding, werden overgenomen door 'onafhankelijke' en per definitie 'kritische' nieuwsredacties. Zo werd het journaal gevuld met feestelijke beelden en het was nog goedkoop ook: je hebt er zelfs geen cameracrew ter plaatse meer voor nodig. Zelfs geen verslaggevers, tenzij je diegene die de 'auto-cue' afleest als een journalist beschouwt.

Ook het manu militare omver trekken van het standbeeld van de dictator Sadam Hoessein, bleek keurig in scéne gezet met een draaiboek. Nochtans werden deze beelden door alle nieuwszenders gepresenteerd als zijnde een beeldfragment ter bewijs van de spontane vreugdeuitbarsting van de lokale bevolking om 'de bevrijding' te vieren.

De psychologische opzet is duidelijk: door het tonen van geënsceneerde vreugdekreten van mensen die als 'Irakezen' moeten doorgaan, hoopte men een pro-Amerikaanse hype aan te zwengelen.
Zo'n fenomeen als er één iemand uitbundig begint te lachen, je meteen een vrolijke reactie van de medemens krijgt. Daarom zet men ook een vooraf opgenomen lachband onder sommige tv-series, die anders niet te pruimen zijn. Daarom heb je bvb. ook 'aangevers' bij opnames van televisieseries die op commando het publiek instrueren wanneer in de handjes te klappen of ontzet te reageren.

En hoe de publieke opinie te manipuleren bij een oorlogje of zo, zoiets is keurig onderzocht en toegepast door menswetenschappers, die wellicht met veel punten voor het vak 'ethica', afstudeerden aan de univ.

De visionaire en briljante novelle van Larry Beinhart 'Wag The Dog', later even sterk verfilmd door Barry Levinson, maakte al een hilarische en tegelijk schockerende casestudie, hoe de publieke opinie met succes kon gemanipuleerd worden met geënsceneerde beelden, die als nieuwsitem werden gebracht. Toen Beinhart het boek schreef, had hij welicht niet verwacht dat de Bush familie zo'n devote fans zouden zijn. Wellicht hebben de laatsten niet begrepen dat Beinhart het boek als een aanklacht en niet als een handleiding bedoelde.

Een oorlog die win je tegenwoordig niet met wapens, die win je met de media.

En er was natuurlijk het wijzende vingertje van Siegfried Bracke, richting Amerikaanse media.

Maar vertel mij eens Siegfried: presenteerde u tijdens de vorige verkiezingen géén shows hier in Vlaanderen waarin voortdurend dezelfde kopstukken van dezelfde machtsblokken aan bod kwamen? Waar was uw aandacht voor alternatieve, afwijkende en vernieuwende stemmen van kandidaat politici, die nagenoeg moesten smeken om enige zendtijd?

Of kwamen zij niet in beeld omdat zij nu éénmaal nog niet dagelijks met hun smoel te zien waren op de tv? Als de voorwaarde is, dat je met je smoel op tv moet komen, om met je smoel op tv te komen, dan kunnen nieuwe partijen tijdens de volgende verkiezingen maar beter meteen een coup plegen op de VRT om nieuwswaarde te creëren. Dan zouden ze op zijn minst nog kunnen doorgaan voor gangsters die de gevestigde orde verstoren.

Zijn we vergeten Siegfried dat elke Belgische partij hun verlengstuk een gazet is? Dat zogenaamd kritisch denken, tof is en wordt aangemoedigd in humanoria en univ's, zolang het maar om 'de vijand' gaat en het de eigen kudde niet betreft? Of dat laatste, dat mag dan vriendelijk en bedekt binnenskamers, maar de eigen soort, zij het nu familie, collega's, verenigingsclubje of politieke partij daaraan ben je toch een soort verheven loyaliteit verschuldigd?

Gij zult uw clubjes eren.

Fuck it, dan voel ik mij liever Jonathan Livingston Seagull.

'Be as a page that aches for a word
Which speaks on a theme that is timeless'

En de Siegfried die zong: 'Blauw, blauw, blauw, keer ik terug naar jou'. - uit 'Blauw' van The Scène.

De confessie van een anti-materialist

Onder een bepaalde klasse van de bevolking -voornamelijk zij die géén geld hebben om te spenderen aan luxe- heerst een nep anti-materialistisch en anti-consumptie gedachtegoed, meestal omzwachteld met een milieubewuste verantwoording.

Als we 'materialisme' definiëren als het aanschaffen van producten die niet noodzakelijk zijn om de basis levensbehoeften te vervullen, dan zal je natuurlijk al een stukje verder moeten zoeken om echte anti-materialisten te vinden.

Zo heb je bvb. de cultuurliefhebbers als ik, die niet verzwelgen in de geneugten van een luxe-badkamer of -keuken, maar die wel een enorme verzameling van cd's, dvd's en literatuur bijéén vergaren. Ik zou het kunnen goedpraten door te stellen dat die cultuurverzameling mijn specifieke levensbehoeften vervuld, maar op die manier kan iedereen zijn consumptiegedrag goedpraten -wat dan ook meestal onbewust gebeurt. Of zoals Clint Eastwood het zo lyrisch uitdrukt in de film 'Dirty Harry':

'Opinions are like assholes, everybody has one.'

En bovendien, hoe komt het dat mijn verzameling cd's, dvd's en literatuur niet groter is?
Hoe komt het dat ik niet over een luxe-badkamer met een 'rainshower' en een jacuzzi beschik i.p.v. die ongezellige badkuip waarvan de emaille afschilfert? Is dat een bewuste keuze omdat ik inzit met de aanslag op het milieu om plastiek schijfjes te persen, bomen om te kappen om boeken van te drukken of industrie om deftige badkamers te produceren, of beschik ik gewoon niet over de nodige fondsen om de materialistische verworvenheden nog meer uit te breiden?

Je hebt bvb. ook die natuurliefhebbers die ganse werelddelen afreizen om stukjes ongerepte natuur te vinden en die er zelfgenoegzaam prat op gaan dat zij niet kiezen voor all-in-resorts, netjes afgeschermd van de plaatselijke bevolking. Die eerste groep 'backpack' toeristen vergeet gemakkelijkheidshalve dat al die reisjes naar exotische oorden, massa's kerosine voor het transport verbruiken m.a.w. als men echt milieubewust is, dat men dan beter van een exotische foto reisreportage in National Geographic kan leren genieten i.p.v. de halve aardbol afreizen.

Zo heb je nu ook van die wereldverbeteraars zoals Bono, die popmuziek het uitgelezen medium vinden om 'een boodschap' te verspreiden, maar diezelfde mensen baden wel in een orgie van milieuverslindend materialisme -zo liet Bono eens een privé-jet charteren omdat hij zijn favoriete hoed thuis vergeten was. Wellicht zou hij dan vanop het podium met zijn favoriete hoed op, zijn zegje doen dat we meer aandacht moeten hebben voor het amazonewoud.

En dan is er de anti-auto lobby, die als ze toch over een wagen beschikken steevast voor het goedkoopste model kiezen, onder het motto dat duurdere wagens met meer vermogen ook een grotere aanslag op de leefomgeving vormen. Dat er nogal wat scheef zit op het vlak van arbeidsomstandigheden om het goedkoopste segment van het wagenpark te produceren, zover had men natuurlijk niet gedacht.

Volgens een recent onderzoek van Testaankoop, zijn het net de luxewagens (met als koploper B.M.W., gevolgd door Volvo en Mercedes) die het meest ethische productieproces kunnen voorleggen. Onder 'ethisch' valt dan bvb. de milieuvriendelijke productie en recyclage, het gebruik van meer duurzame materialen en de billijke waardering van de arbeidskrachten.

M.a.w. als u nog eens minachtend neerkijkt op 'de kapitalist' die met een b.m.w. rondrijdt, besef dan dat die wagen met méér inachtname voor ethische factoren is gebouwd dan bvb. uw Lada, Skoda, Renault, Peugeot of Citroën. Als u een Rolls Royce, een Bentley of een Porsche koopt dan kunt u zelfs stellen dat u erop staat de werkkrachten ruim te vergoeden, gezien deze merken prat gaan op ambachtelijk handwerk door degelijk betaalde werkkrachten uit eigen regio.

De anti-materialisten kopen vaak de goedkoopste spullen, maar gemakkelijkheidshalve wordt vergeten dat er een prijskaartje tegenover hangt die véél meer is dan waarvoor u betaalt.

Uw goedkope en weinig duurzame spullen uit Ikea (meestal spaanderhout i.p.v. duurzame houtsoorten) zijn voor het overgrote deel niet geproduceerd in de Europese Unie maar in lageloonlanden waar de werkkrachten een habbekrats krijgen om uw kastje in elkaar te zetten. M.a.w. als u bij een ervaren vakman of designer uit eigen regio, een kast in elkaar laat zetten van inheemse boomsoorten voor een fors geldbedrag dan bent u eigenlijk véél beter bezig.

Zo heb je bvb. de situatie van een vegetariër die het nogal misprijzend over carnivoren heeft, maar die er zijn hand niet voor omdraait om steevast de goedkoopste producten aan te kopen, ongeacht de ethische factor.

Ethica à la carte: zo noem ik dat.

En als u een megaduur Armani pak koopt, dan kunt u zelfs ronduit stellen dat u zeer milieubewust bezig bent, want zo'n kostuum op maat uit de fijnste materialen gaat ook véél langer dan die brol uit de C & A of de H & M. die na enkele wasbeurten verkleuringen vertoond. In zo'n Armani pak, daar zit liefde voor het ontwerpen in, dat voel je.

In de grabbelbak van de solden bij de C & A voel je enkel goedkoop winstbejag, zowel van de consument als de producent.

Ook psychologisch is het betalen van duurdere prijzen voor luxeproducten, tegelijk een voorwaarde voor een langere waardering en gebruiksgenot ervan. Wie bvb. een Ferrari aanschaft, die heeft zo'n wagen intens lief en conserveert met liefde zo'n object, dan dat u bvb. een massaproduct als een Citroën aanschaft, waarvan om de haverklap nieuwe modellen worden uitgebracht. Wist u dat bvb. 60 % van alle ooit geproduceerde Porsches nog steeds worden geconserveerd, zulke cijfers kan géén enkel goedkoop merk voorleggen.

Maar Jan en alleman moest natuurlijk persé over een auto kunnen beschikken en als dat ook voor alle Chinezen geldt, dan kunnen we net evengoed meteen de zondvloed van de poolkappen starten.

Ziezo, nu hebt u eindelijk een geldig rationeel onderbouwd betoog, wanneer u i.p.v. in den Aldi, den Ikea, den C & A of de H & M, zoveel mogelijk probeert aan te schaffen voor de laagste prijs, u zich rept naar de duurste rekken van de luxewinkelier om er enkel producten van de allerbeste kwaliteit aan te schaffen.

Ik heb alvast de Weekendknack ter hand gepakt en uitgerekend hoeveel arbeidsjaren het mij zal kosten op een op maat gemaakte Rolls Royce aan te schaffen.

Misschien in een volgend leven. Vrijdag is er weer Euromillions.

We onderbreken dit weblog voor reclame

Reclame: ik krijg er wat van, vooral van die weinig inventieve tv-reclame blokken, die ongevraagd op uw netvlies belanden.

Maar, toegegeven, de beste publiciteitsclips weten de magie te vatten, het idee dat u koopt als u kiest voor product x. De ideale publiciteit laat je wegdromen, dat als je product x koopt, uw leven echt aangenamer wordt.

En onderstaande, is één van de allermooiste clips. Wat zeg ik, dit is poëzie. Reclame als kunst.

VERGEET HET GELUID NIET OP TE ZETTEN.

(klik op onderstaande link om clip automatisch op te starten - kan afhankelijk van uw verbinding een tijdje duren)

http://video.google.com/videoplay?docid=914097855814595808&q=Porsche+commercial

Zonder en Met

Zonder en Met

'Trek je kleren uit,'

gebiedde hij

Zonder breedvoerigheid

Zonder verantwoording

Zonder sentimentaliteit

Zonder excuus

Zonder gêne

Zij trok haar kleren uit

Met misnoegdheid

Met vragen

Met antwoorden

Met een agenda

Met gêne

Hij hield van zonder

Zij hield van met



http://www.paragonhouse.com/catalog/product_info.php?products_id=20

De 'Da Vinci Code' - nieuwe mythes voor het volk

Grappig toch hoe de katholieke kerk van leer trekt tegen de 'Da Vinci Code' van Dan Brown.
Het is niet tot publieke boekverbrandingen gekomen, anders zouden de parallellen met andere schandvlekken in de geschiedenis (de inquisitie, de kruistochten en de boekverbrandingen onder Hitler) volledig zijn geweest.

De 'Da Vinci Code' is onzin, stellen historici en academici in koor, waarbij impliciet de indruk wordt gegeven dat de klassieke interpretatie van het Jezus verhaal minder absurd is. Is het dan aannemelijker om te geloven dat de Christusfiguur na de kruisiging is verrezen, dan in plaats van de martelaar uit te hangen, te trouwen met Maria Magdalena?

Er zijn voor de laatste interpretatie wel degelijk historische aanwijzingen bvb. in het gospel van Philip, te vinden (vertaald uit de originele perkamenttekst):

"...the companion of the Savior is Mary Magdalene. But Christ loved her more than all the disciples, and used to kiss her often on her mouth. The rest of the disciples were offended... " 18

Dan Brown's interpretatie haalt de Christusfiguur letterlijk van zijn sokkel, om hem tot een sterveling te maken die soelaas zocht bij een vrouw. Een man die vleselijke passie had gekend, stel u voor, misschien zelfs zijn piemel in haar vagina had gestopt, godbeter het. En dan nog van een hoer, ewel merci. Zoiets past natuurlijk niet in de klassieke leer, waardoor katholieke priesters tot op de dag van vandaag ontzegd worden van seks (tenzij in het geniep met kostsschooljongetjes).

Ook de Markies De Sade, trok destijds hard van leer tegen de katholieke kerk -lees bvb. 'Justine of de tegenspoed van de deugdzaamheid'- , wat hij letterlijk moest bekopen met de dood in de Bastille.

De Sade werd in de eerste plaats versleten als een pervert, zijn ware misdaad en intentie was het morele gezag van de katholieke gezagsdragers te ondermijnen. Wat minder bekend is over De Sade, is dat zijn uitgever hem aanmaande 'om er nog een schepje bovenop te doen' omdat hierdoor nog méér exemplaren werden verkocht.

Veel interessantere lectuur dan de 'Da Vinci Code' zijn de gnostische teksten of beter gekend als 'de rollen van de dode zee' (uitgegeven bij Pinguin Classics), waarvan de inhoud door de inmenging van de katholieke kerk decennialang angstvallig geheim werd gehouden.

De teksten in 'de rollen van de dode zee' laten Jezus voornamelijk zien als een intelligente filosofische mens met een communistisch gedachtegoed, wiens ideëen gevaarlijk waren voor de machtshebbers van zijn tijd.

Lees hiervoor het gospel van Thomas (volledige vertaling online) -ja, Thomas is diegene waarvan later de uitdrukking 'De ongelovige Thomas' is afgeleid. M.a.w. Thomas was een scepticus en wellicht de meest kritische 'volgeling'.

Het maakt niet uit als men nu gelooft in de klassieke interpretatie of de Da Vinci Code: ze zijn beiden producten van de verbeelding en de behoefte tot mystificatie van het banale.

Alle verhalen over Jezus zijn slechts gekend door overlevering, niet via zijn authentieke geschriften. U kent dat wel: als u tegen Piet A zegt, dan maakt Piet daar B van voor Mie.

Van heinde en verre komen er bvb. nog steeds pelgrims naar Brugge om naar de 'bloedprocessie' af te zakken. Wanneer horen we de aartsbisschop en publique verklaren dat het 'heilige bloed' in Brugge waarschijnlijk zelfs niet stamt uit de periode van Christus? De lijkwade van Turijn is na wetenschappelijk onderzoek ontmaskert als een vervalsing, hetzelfde geldt voor diverse gralen en artefacten in kerken, die er tentoongesteld worden om toeristen en m.a.w. inkomsten te genereren.

Het is een surrealistische wereld wanneer een oplichter een andere oplichter beschuldigt.
De ware inzet is het alleenrecht op het creëren van mythes die centen opleveren.

Mijn petje af voor Dan Brown die als een moderne messias inzicht heeft in massapsychologie en een roman wist te publiceren die het gezag van het katholieke emperium wist te ondermijnen. Het is inderdaad aan één ieder gegeven om iets op papier te zetten en via de verbeelding alles wat voor onwrikbaar wordt versleten, terug in vraag te stellen en ruimte te laten voor persoonlijk onderzoek.

De Johnny Therapie

'Het was me het weekendje wel', is een 'understatement'. De sublieme zintuigelijke waarnemingen tijdens de afgelopen drie dagen, inspireerden mij tot het lanceren van tips voor de uitgebluste medemens.

Voor eender welke (ingebeelde of aangepraatte) psychische aandoening is er tegenwoordig wel een exotisch kostelijke therapie te vinden. Relatietherapeuten, mentale coaches, stress- and 'anger' management cursussen, geïnstitutionaliseerde vormen van psychologische of psychiatrische hulpverlening of begeleiding, 'new-age' kwakzalvers stijl leg-een-kristal-op-uw-kont, ... een mens zou moedeloos en nerveus worden van het aanbod alleen al.

Met enige trots, stel ik u dan ook -en bovendien als gediplomeerd hulpverlener- de auteursrechtelijk beschermde 'Johnny therapie' voor.


Primaire doelgroepen

- intellectuelen die rondlopen alsof ze een borstelsteel in hun kont hebben
- brave en saaie burgers met een schrijnend tekort aan verbeelding en inlevingsvermogen voor 'abnormale' medemensen
- gezondheidsfreaks
- moraalridders


Benodigdheden

- een rijbewijs categorie B
- een personenwagen met een decadent aantal p.k.'s die vlot accelereert tot zeker minimum 200 km/u (kan ook gehuurd worden voor een prijs die slechts een schijntje bedraagt, in vergelijk met allerlei therapieën)
- een auto-hifi-installatie waarvan de bas doorheen uw longen pulseert
- een cd met daarop het nummer 'Ghostriders In The Sky', bij voorkeur de versie te vinden op de soundtrack van Blues Brothers 2000

Locatie (enkel tijdens de daluren en bij voorkeur na zonsondergang)

- Duitsland, bij voorkeur de autosnelweg richting Berlijn (voordeel: géén snelheidsbeperkingen)
- België, bij voorkeur de autosnelweg tussen Brussel en Luik (contra-indicaties: de wettelijk maximum toegelaten snelheid bedraagt 120 km/u maar gezien het hier grotendeels een pijlrecht stuk asfalt betreft waarvan de middenberm te smal is om politievoertuigen op te plaatsen, kunt u een gokje wagen)


Werkwijze

- Eénmaal op de gewenste locatie start u het nummer 'Ghostriders In The Sky' op het maximale geluidvolume en manouvreert u naar het 3de baanvak. Trap nu plankgas in 5de of bij voorkeur 6de versnelling. Over de verkeersborden en snelheidsbeperkingen hoeft u zich niet druk te maken: éénmaal boven de 180 km/u kunt u ze toch nauwelijks mentaal registreren. Wees niet bezorgd over uw medeweggebruikers, neem van mij aan dat zij ook niet echt met u inzitten. In een samenleving van ieder voor zich, kunt u maar beter zorgen dat u aan uw trekken komt 'before the whole shithouse goes up in flames'- Jim Morrison

- Durf uw angst te confronteren: het is inderdaad mogelijk dat u tijdens het ondergaan van deze therapie betrokken raakt in een ongeval, maar in vergelijk met uw dagelijks leven dat toch aanvoelt als één grote suffe bedoening, kan deze gedachte zelfs een heilzaam karakter hebben.

- Hier komt het: éénmaal op maximumsnelheid, bij voorkeur boven de 200 km/u opent u alle autoramen, en met uw linkerarm door het venster maakt u een zwengelbeweging alsof u een lasso zou weggooien, enkel nog met uw rechterhand bestuurt u de wagen.

- Zing nu luidkeels mee met de muziek van 'Ghostriders In The Sky': 'Yipee Yayee, Yipee Yayoo'

- Voor nog meer jolijt zwaait u even naar de verbouwereerde bestuurders op de andere baanvakken, terwijl u hen het nakijken geeft.


Wetenschappelijke verantwoording:

- Deze sensatie bevordert de aanmaak van endorfine, een lichaamseigen stof nodig voor uw biochemisch mentaal welbevinden.


Opties:

- Na de snelheidssensatie rijdt u naar de meest bijgelegen 'drive-in' fastfood keten, waar u een maxi menu bestelt, door te spoelen met een 1 liter frisdrank naar keuze. Achteraf luidkeels boeren is toegelaten om de spijsvertering te bevorderen.


Opmerking:

Om de snelheidssensatie volledig te appreciëren is het belangrijk om de ervaring, zoals bvb. in een Porsche 911 aan 230 km/u over de snelweg razen, niet te intellectualiseren. Durf de zintuigelijke sensatie te ondergaan i.p.v. ze verstandelijk te benaderen: zelf uitproberen is altijd de sleutel tot het begrijpen waarom, zoals ondergetekende, mensen kunnen kicken op waanzinnige snelheden.

Wedden dat, als u de volgende keer een wagen aan een rotgang ziet voorbijscheuren op het 3de baanvak, u uw medemens beter begrijpt die op dat moment zijn moment suprême beleeft?

Jawel, misschien draait u op dat moment ook uw venstertje open om even te wuiven naar de Porsche die als een raket richting horizon stuift i.p.v. afgunstig te zijn.

De promotiejongens van Porsche hebben voor één keer gelijk: 'Porsche, there is no substitute.'

Steun Lithuania voor Eurosong : They ARE the winners

Steun Lithuania voor het Eurosongfestival / Stem voor LT United / Steun de underdog

Voor het Eurosongfestival, het hoogtepunt van satelliet tv-straalverbindingen en de natte droom van één verenigd Europa waarin de burgers ook om elkaar geven, daar blijft u toch wel voor thuis voor de buis zeker?

Effe de Bolkestein perikelen vergeten, het lak aan opzetten van sociaal beschermende maatregelen voor de zwakste burgers in de Europese Unie, de Polen die in België komen knutselen en 'den elektriek' leggen voor een zwarte vergoeding, waarvoor zelfs de amateur handige Harry van om de hoek het niet meer doet ... on with the show.

De openingsshot van de halve finale: meteen van het hoogste Eurosong kaliber.

Gastland Griekenland installeerde een podium dat eruit ziet als een kitscherig zwembad, waarover een orgie van blinkers en sterretjes werd uitgekieperd. Restte als kijker je disco zonnebril op te zetten om je netvlies nog enigszins intact te houden.

Kijk, dat was nu klasse: als je alle 'camp' remmen los wil gooien, dan moet je ook durven plankgas geven en het niet halfslachtig doen, en dat had gastland Griekenland getuige de waanzinnige belichtingseffecten goed begrepen.

Het was oogverblindend afgrijselijk schoon.

En als Europees burger, meer nog als wereldburger, stem ik toch wel voor het land met de interessantste artistieke inzending zeker? Nee, ik ga toch niet als een nationaal-socialistische chauvinist zitten s.m.s.'en voor Kate Ryan omdat zij nu éénmaal Belg is en ik daar toevallig woon. 'Je 't adore' is gepolijste dance met een 'catchy tune', goed geproduceerd maar gaaaaaaaaap, het klinkt als déjà-attendu, een zwakker broertje van véél sterkere 'dance' acts die géén Eurosong ambiëren maar gewoon goed willen 'marcheren' op de dansvloer.


Zoals gewoonlijk was de overgrote meerderheid van de nummers nauwelijks om aan te horen, maar dat maakt het Eurovisiesong festival ook zo onweerstaanbaar. Als een potpourri van hoe klinkt een song die dwangmatig in elkaar geflanst is op-maat-van-de-grootste-gemene-deler:

Als brol.

En vooral om te lachen, maar sommigen namen het nogal au serieux op.


En dan kwam Lituania:

Keurig in maatpak, verwachtte ik mij al aan de zoveelste 'boysband' ballade, op leest van de klassieke Eurosong formule ... maar toen begon de leadzanger meteen op een electronische beat met zin voor ironie te scanderen 'We are the winners'.

Van enige samenzang, chorus of keurig uitgevoerde choreografie was nauwelijks sprake, noch zin om 'aimabel' te zijn

Als debiele volksmenners riepen ze om ter luidst:

- 'We are the winners'
- 'Vote for us, because we are the winners'
- 'Vote for the winners.'
- 'Everyday you here us on the radio, and everyday you see us on the news, so we are the winners',
- 'We are here to represent the truth'
- 'We are to the winners of Eurovision so vote for the winners.'

en wie goed luisterde hoorde ook

'Ils chantent la même chanson, but we have it going on'.

En dat allemaal op een pompende, recht toe, recht aan electrobeat waarin nauwelijks enige melodie te ontwaren viel, met uitzondering van enkele welgemikte hard aangeslagen akkoorden.

Wellicht in elkaar gezet als laatavondgrap op een jam waarop teveel drank werd verzet.

Als een grote hilarische glimmende fluim. Als een blasfemie tegenover al die acts die nog zo hun best hadden gedaan om hun danspasjes robotieus uit te voeren met dito songs verzwolgen in honing arrangementen.

Alsof de zes-koppige band 'LT United' uit Lithuania een statement maakte van 'Kijk, het is allemaal zo'n gezeik zonder weerga', dat we puur door zo'n eigenzinnige performance te brengen, al de winnaar zijn van gans dit circus.

En zoals het gaat, met performances die naam waardig, was er achteraf grote consternatie in het publiek, dat in onzekerheid verkeerde als het beleefd moest juichen of joelen.


Ik nam meteen mijn g.s.m. ter hand en s.m.s.'te mijn stem voor deze gedurfde en hoogst originele inzending: ja, de underdog heeft u steun nodig om te kunnen winnen. Het zal niet vanzelf gebeuren.
En voor één keer wonnen de rebellen van het bezettingsleger: 'We are the winners' haalde een finaleplaats en ik ben verheugd dat ik er als 'publieksjury' aan bijdroeg.

Er is nog hoop voor het Eurosongfestival.

De hilarische videoclip (downloaden kan een tijdje duren) is hier te zien:

http://www.winnersofeurovision.com/video/LT_united_music_video_medium.mpg

En de website van LT United

http://www.winnersofeurovision.com


Tv-commentator Bart Peeters droop moe af, onbegrijpend hoe zo'n 'no-song' (quote Bart Peeters) het haalde van het schattig swingende 'Je 't Adore'.

De Kate had haar pasjes toch mooi uitgevoerd. Bart noemde het 'een schande' dat zo'n onding als Lithuania de aan Kate Ryan voorbehouden plaats had ingenomen op de finale.

Nee, Bart, een schande is een presentator die geen flauw benul heeft van persiflage en parodie en wiens enig idee van succes 'Let's Go Swimming In The Pool' of 'I'm Into Folk' is.

En daar zaten in de nok de heren uit Lithunia, hoog verheven boven de drek.

Zodat ze vrijelijk en met een fermgeplaatste uithaal de steen in de beerput konden gooien.

Points from John Solitude: 12

Voor zoveel schoonheid

Muziek, literatuur, beeldende kunsten ... ja, ik heb ze intens lief als een levenselixir, als een euthanasie pil, als een exorcisme tot iets tastbaar, als een catharsis tot wat je kunt aan- en overschouwen, om te voelen, ten lange leste: 'Dit is volmaakt.'

Want perfectie scheppen, het aanschouwen, voelen en je laten overspoelen, dat is de overwinning op het banale, en zij die even de sluier kunnen tippen om het tijdloze te tonen, dat wat ons persoonlijk vervult en drijft, dat onnoembare sacrale en aardse tot een vorm te kneden als was het brood van het laatste avondmaal, en dat te delen, dat beschouw ik als het allerhoogste, dat is de enige religie die ik als waarheid erken in alle expressievormen en tegenstellingen waarin het zich openbaart.

En zo heb ik als vurig tegenstander van eender welke georganiseerde vorm van religie, of in tegenstelling to zij die het dictatuur patent opeisen op het antwoord op 'De Vraag', toch mijn Zen-momenten, van ontzag, van euforie en tristesse, van wanhoop en verlossing, waarin enkele luttele minuten of een seconde het bestaan omspant, uitgedrukt in enkele klanken, woorden of beelden, alles ondergeschikt aan de ervaring van het nu.

Dat magnifieke en veschrikkelijke universum.

Hier en nu, in die muziek, in die zinnen, in die beelden.

Zo zat ik daarnet koffie te drinken en sigaretten te roken, en luisterde ik naar 'Take Me (As I Am)' van Solomon Burke en toen overviel en verpletterde mij de waarachtigheid van Solomon's blues, doorregen van passie, als de puurste destillatie uitgedrukt in een tijdloze klaagzang om acceptatie. Alsof Solomon uit de doden was opgestaan en een optreden voor mij alleen gaf en zei: 'Dit is mijn cadeau, dit is mijn leven. Enjoy.' Wat een klasse, wat een cadeau, merci Burke.

Of ik herinner mij toen ik in het Paleis Voor Schone Kunsten naar een optreden van het koor Scala ging kijken en zij de volmaakste cover ooit van 'Bitch' van Meredith Brooks brachten.
Die engelachtige tienermeisjes, die 'Bitch' in unison zongen, de confrontatie tussen klank en beeld kon moeilijk nog meer opgedreven worden. En ook dat was waarachtig. Merci meisjes van Scala.

En toen hoorde ik Bowie 'Heroes' zingen op Werchter, en ik keek mijn vriend in de ogen en in die gespleten sekonde bracht Bowie meer teweeg, dan menig literator in een ganse roman kon huisvesten. Merci David.

Of ik herbekeek voor de zoveelste keer 'Apocalypse Now' van Francis Ford Coppola en in de eindscène tussen Marlon Brando en Martin Sheen, wel daarin ligt de perfectie zo zinderend in de dialoog dat ik vergeet te ademen, want zo'n ondraaglijk aangehouden intensiteit is zo zeldzaam als goud vinden in een riool. Merci Marlon, Martin en Francis.

Voor de zoveelste keer valt in de kamer mijn blik op de reproductie van 'The Scream' van Edvard Munch, en dan denk ik: wie zoiets kan vastleggen in een schilderij die kan zich met trots geestesgestoord noemen. Dan denk ik van: al zou Munch maar enkele uren hebben gewerkt in zijn hele leven, om toch zoiets volmaakts te baren, ja, dan heeft hij meer kinderen gebaard dan menig vroedvrouw. In een bio-docu over 'The Scream' kwam ik te weten dat Münch jaren aan de compositie had gesleuteld en het enige wat hem dreef was het zoeken naar de meest volmaakte uitdrukkingsvorm. En zo geschiedde. Merci Edvard.

En Rocco Siffredi die neukte minstens duizend vrouwen in honderden pornofilms, zijn sperma verspreidend in elke lichaamsopening als was hij de messias, en dat iemand zo kon vrijen, zo totaal, zo obsessief, zo hitsig, zo gespaard van enige gêne als was het zijn enige bestaansreden, ja, ook daarin lag het aanschijn van de hemel. 'This is a fucking work of art' en dat kan letterlijk worden geïnterpreteerd. Merci Rocco, en merci aan alle al dan niet uitgebuite porno actrices om uw lichaam ten dienste ten stellen van de 'Italian Stallion' en merci voor cleanex doekjes.

Is het een zonde dat 'Jim Morrison' er niet meer is, nadat hij de ultieme versie van 'The End' zong, en in een volmaakt samengaan van compositie, lyrics en presence méér toonde dan menig middelmatig artiest in twintig albums doet? Nee, dan is het géén zonde, eerder een vanzelfsprekendheid. Merci Jim.

En Jeroen Brouwers, ja, die schreef mijn Bijbel en het woord was 'Zonsopgangen Boven Zee'.

En licht scheen in de duisternis.

En Martin Sorscese, die regisseerde het evangelie en noemde het 'Taxi Driver'.

En God creëerde de mens in zijn aanschijns.

En Mozes kwam van de berg met zijn stenen tafels

En daarop stond geschreven

GOD IS KUNST

En Mohammed, en alle profeten, goden en filosofen uit het universum zij bogen nederig

Voor zoveel schoonheid

De Helden

'To those who do not feel what horror is, there will never be enough words to explain'

- uit 'Apocalypse Now' van Francis Ford Coppola

De helden

Als een bedreigde diersoort
zo sterven helden

Als een curiosum in boeken
op rommelmarkten

Als tranen verdampt
tot zout

Als schorpioenen

door eigen angel

Als Samoerai zonder leenheer
liever door eigen zwaard

Want helden zij falen nimmer
ze houden enkel op te bestaan

'U beschikt tevens over een rijbewijs B en een eigen wagen'

Het schijt krijg ik ervan:

Alsof werken in de sociale sector, meer bepaald als 'maatschappelijk assistent' nog niet qua verloning of werkzekerheid onaantrekkelijk genoeg is (het regent part-time contracten van bepaalde duur of 'draaf-maar-op-wanneer-uw-leenheer-het-wenst' contracten, die door de vooropgestelde flexibiliteit qua werkuren nog moeilijk praktisch te combineren vallen met een andere part-time job); nu zie je in vacatures voor maatschappelijk assistenten ook steeds regelmatiger 'beschikt tevens over een rijbewijs B en een eigen wagen' opduiken.

Een werkgever uit de sociale sector mag mij gerust eens komen uitleggen hoe iemand die bvb. (noodgedwongen) een part-time betrekking invult en niet kan rekenen op de financiële of materiële steun vanuit zijn directe omgeving, erin slaagt om bvb. in zijn huisvesting en algemene levensbehoeften te voorzien en daarboven ook nog eens de kosten voor de aankoop, belastingen, de sterk gestegen brandstofprijzen en het onderhoud van een wagen te financieren? Misschien betaalt mama of papa dat wel, waardoor zoon- of dochterlief ook geen greintje inlevingsvermogen heeft t.a.v. sociale klassen waarin zo'n scenario niet evident is.

Wellicht gaan diezelfde werkgevers uit de sociale sector in hoofde van hun job wellicht zich steen en been beklagen over allerhande vormen van sociale discriminatie, terwijl ze er zelf aan meewerken als het op eigen zak aankomt. Selectief kakken in het kippehok noem ik dat.

Of wordt er verondersteld dat die werknemer dan voor een groot stuk gaat werken om de extra uitgaven, verbonden aan het aankopen van een eigen wagen voor de job te financieren?

Akkoord dat het beschikken over een rijbewijs, nog in het rijtje van verwachte vaardigheden kan thuishoren, net zoals administratieve knowhow of reeds opgebouwde professionele ervaring, maar dat het beschikken over een eigen wagen ook al steeds meer noodzaak is geworden om aan het profiel te voldoen?

Vanuit de overheid zijn er sinds jaar en dag toenemend diverse maatregelen genomen om het bezit van een eigen wagen te ontmoedigen: torenhoge wegenbelastingen, hoge accijnzen op de sowieso al fors toegenomen brandstofprijzen, en tel daarbij de weinig aantrekkelijke verzekeringprijzen in het bijzonder voor jongeren en de woekerprijzen op parkeergelegenheid in de steden.

Terwijl iemand al wegen- en gemeentebelasting betaalt, deinzen sommige steden er zelfs niet voor terug om een 'bewonerskaart' slechts tegen betaling uit te reiken. De eigenaar van een wagen betaalt dan eigenlijk een prijs om de weginfrastructuur te mogen gebruiken maar ook nog eens om zijn wagen te mogen parkeren in zijn eigen wijk. Je betaalt dus eigenlijk twee keer voor dezelfde infrastructuur: de 'openbare weg' en het stuk asfalt in je eigen straat.

Oudere en betaalbare tweedehandswagens blinken meestal niet uit in zuinige brandstofconsumptie en / of mechanische betrouwbaarheid bvb. de reële kilometerstand, nieuwere wagens zijn meestal al wat gevoeliger wat betreft de milieuproblematiek. Maar welke jongere en nog milieubewuste schoolverlater die niet uit een financieel welgesteld gezin komt, heeft er nu geld om een nieuwe meer milieuvriendelijke wagen te kopen?

Bijkomend probleem: werkgevers die eisen dat hun werknemers over een eigen wagen beschikken, betalen niet de reële kostprijs van het woon-werkverkeer.

Als ik bvb. over eigen vervoer moet beschikken voor mijn job, houdt dit ook in dat ik noodgedwongen het traject woon-werkverkeer met de wagen moet afleggen: ik word immers ontzegd in de keuze om voor het veel goedkopere en meer milieubewuste openbaar vervoer te kiezen.

Zo krijg je bvb. een situatie toen ik destijds werkte in Kortrijk, dat ik dagelijks met de wagen naar Kortrijk reed, slechts de reële kostprijs van dienstverplaatsingen vanuit Kortrijk kreeg terugbetaald en voor het traject woon-werkverkeer slechts de prijs van een treinabonnement -wat uiteraard slechts een aalmoes is in vergelijking met de reële kostprijs. De vergoeding die ik kreeg van mijn werkgever voor het woon-werkverkeer (de prijs van een treinabonnement, dus niet van de brandstof en slijtage van de wagen) werd bovendien nog eens belast: een sowieso al niet kosten dekkende vergoeding voor een uitgave die ik maakte om in de vereisten van mijn job te voldoen! Begrijpe wie kan.

M.a.w. naarmate de afstand woon-werk groter is, verliest de werknemer verhoudingsgewijs een groter stuk van zijn of haar loon om aan de opgelegde vereisten van de werkgever te voldoen.
Vanuit financieel oogpunt kan het dan ook in sommige gevallen véél aantrekkelijker zijn om van een werkloosheidsuitkering te genieten, dan bvb. een part-time betrekking te aanvaarden waarvoor je over een eigen wagen moet beschikken.

Twee jaar later kun je wel eventueel nog een stuk van het bedrag terugvorderen via de post 'beroepskosten' op de fiscale aanslagbrief maar ook hier zijn het aantal in te brengen kilometers voor woon-werkverkeer begrenst en het teruggestorte bedrag is zeker niet in verhouding met de reële kostprijs van de aankoop en regelmatige kosten van een eigen wagen.

Bovendien werkt dit systeem allesbehalve efficiënt indien men het vanuit de milieu- en verkeersproblematiek bekijkt: het wagenpark zal zeker niet afnemen indien steeds meer werkgevers kunnen opleggen dat werknemers over een eigen wagen dienen te beschikken.

Het lijkt mij enkel logisch, rechtvaardig en milieubewust naar werknemers toe, indien een werkgever oplegt dat kandidaat werknemers over een eigen wagen beschikken, dat de werkgever ZELF er wettelijk toe verplicht wordt een wagenpark aan te leggen voor dienstverplaatsingen en daarvan ook de reële kosten moet dragen i.p.v. ze op de werknemer af te schuiven. Indien de functie zelf het kunnen beschikken over vervoer noodzakelijk maakt, dan is dit een kost rechtstreeks voortvloeiend uit de diensten die de werkgever aanbiedt aan zijn cliënten m.a.w. de werkgever moet er dan ook maar de reële kost van dragen en niet de werknemer.

En dan is er natuurlijk nog het pijnpunt van 'ervaring vereist'.

Akkoord dat voor sommige functies het aangewezen is dat een werknemer reeds over praktische affiniteit met de materie beschikt om de inwerkingsperiode zo kort mogelijk te maken, maar daar moet ook een wettelijk bepaalde anciënniteitsvergoeding tegenover staan i.p.v. op een koehandel onder de sollicitanten aan te sturen.

Kandidaat x die over dezelfde kwalificaties als kandidaat y beschikt, is natuurlijk voor de werkgever een financieel interessantere kandidaat als hij of zij bereidt is géén eisen te stellen i.v.m. de anciënniteit die in aanmerking dient te worden genomen.

Het lijkt mij enkel consequent indien een werkgever persé professioneel beslagen kandidaten wil aanwerven bvb. vooraf te bepalen één, drie, tien of twintig jaar ervaring vereist, dat er ook ruimte is voor een wettelijk correcte anciënniteitsvergoeding naargelang de opgelegde 'ervaring' waaraan een kandidaat moet voldoen, ongeacht als die kandidaten nu al dan niet voorheen in de privé of openbare sector hebben gewerkt.

Nu, als dit zo doorgaat, krijgen we in de sociale sector steeds meer vacatures met vereisten zoals:

- kandidaat beschikt over relevante ervaring (uiteraard liefst zoveel mogelijk)
- kandidaat beschikt over eigen wagen
- kandidaat krijgt een part-time contract met flexibele werkuren

EN

- kandidaat start steeds opnieuw met het laagste loonbarema, ongeacht de reeds opgebouwde professionele ervaring
- kandidaat komt al uit een financieel welgestelde situatie om een eigen wagen te kunnen financieren terwijl hij of zij slechts vooruitzicht heeft op part-time contracten van bepaalde duur

Wedden dat:

Men binnenkort gaat eisen dat men bvb. over 'ervaringsdeskundigheid' beschikt i.v.m. kansarme problematieken, terwijl de kandidaat in kwestie uit een financieel middenklasse gezin dient te komen vooraleer hij aan de eisen van het profiel voldoet?

Waar is de slagkracht gebleven van vakbonden en sociale organisaties? En van die politiekers met een blauw aangelopen identiteitscrisis die in de SP.A. durven zetelen en zich nog steeds socialist noemen?

Oh ja, die werven nu ook een goedkope kuisvrouw aan van buitenlands origine, want dan is toch lekker goedkoop en er is aan alle wettelijke vereisten voldaan. En nog het liefst met dienstencheques natuurlijk: zo hoef je helemaal géén anciënniteit meer te betalen voor de arme sloof die enkel maar voorziet in een hygiënische werkomgeving.

Familiefeest - 'Voe mien nog è pinzje'

In het dagelijks leven raak ik nauwelijks een druppel alcohol aan. Nodig mij uit op een 'familiefeest' van mijn vader en ik zet het meteen op een zuipen.

Op het aperitief gooide ik drie glazen slechte schuimwijn achterover, gecombineerd met twee pintjes. Handig: tegenwoordig brengt Jupiler flesjes met een schroef kroonkurk op de markt -dat is pas vooruitgang. Je kunt nu minder opzichtelijk een nieuw flesje soldaat maken, zonder te moeten informeren in het gezelschap naar een flessenopener.

Tijdens de maaltijd, 'tomates crevettes' met frieten, nog drie glazen Chileense witte wijn -ja, van die goedkope. Het enige wat nog ontbrak was een goede 'afzakker' om met zwabberende knieën de festiviteiten uit te waggelen.

Het gezelschap bestond tegenwoordig uit de 3de kandidaat officiële levenspartner van mijn vader en haar kroost bestaande uit drie kinderen, respectievelijke partners en kleinkinderen.

Ik heb al wat aangetrouwde of gescheiden bloedverwanten leren kennen in mijn leven: géén wonder dat ik soms de namen wat door elkaar haalde. Een organigram, dat had ik nodig, zodat ik de ganse zooi kon in kaart brengen.

Het overzien.

Mijn vader deed zijn best, hij was een nogal kleurloze mens en wellicht was daarom één vrouw niet genoeg in zijn leven om het plaatje wat in te kleuren. Of zij hadden geen zin om samen met hem te blijven aankladderen, dat kon ook. Er was mijn biologische moeder -nu restproduct van mijn vader, daarna wat twijfelende pogingen zonder trouwboek, daarna een huwelijk die hem een zware financiële kater opleverde en nu was er M.

In tegenstelling tot I., de vorige vrouw van mijn vader, was M., de huidige vrouw van mijn vader, een sociale mens. Bij de vorige vrouw was ik als aanhangsel uit een vorig huwelijk niet welkom en M. was de complete tegenpool van I.: voor alles was er een feestje denkbaar, waarop ik 'noblesse oblige' werd uitgenodigd als zoon uit een vorig huwelijk.

Er was ook 'Laura Lynn' als de passende ondersteunende soundtrack bij het gebeuren.

Eén van haar kinderen, N. zat met trillende handen Tourtel achterover te kappen, toonbeeld van de twijfelende alcoholist. De andere, S. had zijn soelaas gezocht in een polygame relatie met twee meisjes, beiden aanwezig. En tot slot was er ook de dochter N. met haar man M., notoire figuur uit het nachtleven, wat de brede levensstijl van N. betaalbaar maakte. De dochter N. en zoon N. hadden zichzelf ook nog eens voortgeplant wat dochters F. en M. opleverde.

Zowaar, een complexe opdracht om een stamboom op te zetten, zeker als u halfzat het ganse gebeuren ondergaat.

'Familie': ik noem het micro sociaal-nationalisme. Mini Vlaams Belang, waarin bloedverwantschap de centrale voorwaarde was om willens nillens deel uit te maken van de clan, op een 2de plaats gevolgd door 'aangetrouwde' figuren of inwijkelingen en hun meute.

Hoe dan ook, je werd verondersteld één of andere binding te voelen en te onderhouden want het was nu toch éénmaal je vader, je misschien toekomstige schoonbroer of één van de kleinkinderen. Mochten we evengoed dezelfde mensen per toeval tegen het lijf lopen in het dagelijkse leven, kon je net evengoed beslist hebben dat je er totaal géén uitstaans mee had.

Nu zat je ermee opgescheept op familiefeesten.

Het is voldoende dat er iemand zijn pik in een vagina steekt en een trouwboek ondertekent en je hebt er plots een ganse rits schoonfamilie bij. Als het tegenzit ook nog wat bastaardkinderen. Nu waren de combinaties pik in kont, of vagina en vagina, gecombineerd met trouwboek ook mogelijk, de zaken zouden er zeker niet eenvoudiger op worden om het amalgaam van menselijke relaties in kaart te brengen.

Als je vader of moeder dan scheidt, dan is schoonfamilie niet meer zo schoon, het is zelfs geen familie meer. Dan wordt je ineens niet meer uitgenodigd, want het zou teveel herinneren aan pogingen tot familie met faling.

Maar goed, zolang de familie nog schoon was, werd je verondersteld op te draven op vreet - en zuipevenementen onder het mom vooral sociaal te zijn. En je werd toch verondersteld ook enige affiniteit met de nieuwe takken aan de boom te voelen, tot treurens toe verantwoordingen over 'wat doe je' en klassiekers als 'alles goed met de kinderen' aan te gaan. Je op één of andere manier plots verbonden te voelen met voorheen wildvreemden, enkel omdat je vader of moeder een nieuw nest had uitgekozen.

En dus zat ik maar wat te zuipen, en mensen te leren kennen, afwachtend tot ik weer zou uitgenodigd worden voor een volgende meeting in al dan niet gewijzigde bezetting.

Lenny Bruce For President

"I'm sorry if I'm not very funny tonight, but I'm not a comedian, I'm Lenny Bruce."
- Lenny Bruce

"If Jesus had been killed twenty years ago, Catholic school children would be wearing little electric chairs around their necks instead of crosses." - Lenny Bruce

Lenny Bruce was het prototype van de hedendaagse 'stand-up comedian'. Tegelijk roepen de meeste 'stand-up comedians' van vandaag slechts een schamele of zelfs wansmakelijke schim -om de abominatie Geert Hoste niet te noemen- op van zijn illustere voorbeeld.

Lenny was de scherpste socio-culturele observator en podiumkunstenaar van de 'fifties' en 'sixties'.
De satirische anti-held die enkel gewapend met het woord Amerika een profetische spiegel voorhield en schreeuwde om bezinning.

Een beeldenstormer die géén heilig huisje overeind liet staan: de paus, de president, de handhavers van orde en goede smaak, de 'brave burger' in de straat, allen werden ze op het appel geroepen. Zijn podium was tegelijk een biechtstoel als een aanklacht.

Bruce aanvaardde géén excuses, géén uitvluchten, ook niet van zichzelf. Hij was de creatie van zijn eigen autoriteit en enkel daaraan ondergeschikt.

Zijn sociale impact werd door de pennelikkers als zo groot en 'gevaarlijk' geacht, dat tijdens het hoogtepunt van zijn redenaarssessies voortdurend handhavers van de wet in de zaal aanwezig waren, klaar voor de arrestatie, zodra hij één of andere onzichtbare grens had overschreden.

De beschuldiging: obsceniteit en verstoring van de openbare orde en zeden.

Zelfs na een opeenstapeling van processen, wist Lenny van géén ophouden. Gebaseerd op het praktiseren van 'the first amendement', wat de vrijheid van religie en expressie garandeert, ongemoeid van overheidsinmenging, zou Lenny een zelfdestructieve martelaarstrijd voeren.

In de autopsie staat geschreven dat Lenny stierf aan een overdosis. De waarlijke doodsoorzaak was de isolate hoogte van zijn lessenaar en de volstrekte éénzaamheid die ermee gepaard ging.

Hoewel zijn discours anno 2006 enigszins gedateerd mag lijken, is zijn lijdend (met lange ij) voorbeeld nooit geëvenaard: Lenny was géén act, noch een entertainer, hij was de belichaming van ' l' homme revolté '.

Meer info over Lenny Bruce vindt u hier.

Aanbevolen werk: The Trials Of Lenny Bruce

De Entertainer

'Here we are now, entertain us.' - Kurt Cobain

De Entertainer

Lachen, gieren, brullen

Bescheurend schuddebuikend

de grond op

Tenenkrullend en schuimbekkend

In een deuk

Niet meer bijkomend

Van grap tot grol

Het graf in

Tips voor een betere samenleving

Algemene tips voor een betere samenleving

• Een hardgekookt ei keihard tegen uw voorhoofd slaan en hopen dat het uw schaal is die breekt.

• Een 'grote' met mayonaisse en stoofvleessaus bestellen. Opschransen en doorgieten met een halve liter frisdrank. U in de sofa neerploffen en al boerend en schetend de inwendige mens ontdekken.

• Op een drukke werkdag in uw bed blijven liggen tot u uitgeslapen bent. Wanneer uw werkgever opbelt om 11u, stellen dat u had vernomen dat de bedrijfswereld bezorgd is om zijn werknemers en dat u dus 'net bent begonnen met een ontstress kuur'. Vragen waar u 'de onkostennota mag indienen'.

• Overdag tijdens de ramadan aanbellen bij uw uitgehongerde moslimbuur en vragen als hij géén zin heeft u te vergezellen naar een restaurant. Gastvrijheid kost géén geld.

• Naar een psychiater stappen en vragen hoeveel geld hij of zij over heeft om met u te praten.

Tips voor koppels

• Uw vriendin langs achter pakken, de andere ingang nemen en sentimenteel zuchten: 'Schatje, met jou blijft seks altijd spannend.'

• Op de verjaardag van uw vriend een knappe vriendin uitnodigen en hem liefdevol geruststellen 'dat het voor één keer mag'.

• Wanneer uw nieuwe nog timide vriendin voor het eerst op huisbezoek komt, uw pornocollectie op de tafel spreiden en vragen naar welke film haar voorkeur uitgaat.

• Naar de dierenwinkel gaan samen met uw vriendin. De verkoopster aanklampen i.v.m. de aankoop van een leiband. Wanneer ze vraagt 'Voor welk ras is het?' met een uitgestreken gelaat stellen dat het voor uw vriendin is. Dat wordt lachen geblazen.

• Op familiefeestjes van schoonouders u steevast in de vernieling drinken en kotsend de tafel verlaten. Zo wordt u de volgende keer niet meer uitgenodigd, tenzij ze zelf alcholisten zijn. In geval van het laatste, geheelonthouder worden voor het gewenste resultaat.

Tips voor verstokte rokers

• Het boek 'Hoe stop ik met roken' van Allen Carr kopen. Zo blijft uw verslaving intact maar kunt u er enkel minder van genieten.

• Bij een ex-roker gaan staan, een sigaret opsteken, een diepe inhaal nemen, zuchtend exhaleren en stellen 'dat het toch kan smaken zo'n sigaretje'. In de fronsen op het voorhoofd van de ex-roker u ervan vergewissen dat u blij bent niet in zijn plaats te zijn.

Charles Bukowski For President

In de reeks 'For President' een nominatie voor Charles Bukowski, poëet die de aardkloot verliet in 1994.

Had ik nog maar net bij iemand wat verbale reclame gemaakt voor Bukowski, in de Knack Focus van deze week, editie 18 van 3 tot 8 mei 2006, staat te lezen pg. 90:

"Jean Genet en Jean-Paul Sartre noemden hem Amerika's grootste poëet. Ooit schreef de 'dirty old man': 'There are so many, who go by the name of poet. There's no workmanship, no care, simply a demand to be accepted.' "

Bukowski onderscheidt zich van het gros der hedendaagse literators door zijn ongekunstelde directheid. Hoewel Bukowski zeker een literair erfgoed absorbeerde (als ongeschoolde 'nietsnut' en 'armoezaaier' zocht hij vaak toevlucht in de bibliotheek), is zijn taal en verhaal wars van enige academische pretentie.

Bukowski lezen is als een fluim: provocerend, de schaamte voorbij, wadend doorheen de modderpoelen van vals sentiment.

Hier is een man die stelt: 'Voilà: dat ben ik: alcoholist, luierik, 'bum', verworpene, loonslaaf, ... '.

En toch is Bukowski geen gratuite 'fuck you' literatuur: zijn sociaal engagement druipt tussen de lijnen. Bukowski werd wereldliteratuur omdat hij een herkenbare stem gaf aan een grote meerderheid, geëxploiteerd door huisjesmelkers, bazen en banken, langzaam leeggezogen van persoonlijkheid, door de opgelegde vereisten van zij die over de centen beschikken en er enkel maar meer willen.

Het alcoholisme van Bukowski wordt hierdoor een antwoord op een spiritueel uitzichtloos leven, een verzet door het vluchten in de roes, een ontsnapping aan wat anders te pijnlijk reëel en uitzichtloos is. Maar ook alcoholisme als voortdurende drempelverlaging t.o.v. geijkte vormen van zogenaamde beleefde communicatie, opgelegd door de etiquette van zij die hun waarlijke bedoelingen liefst niet kenbaar maken.

Bukowski schrijft niet vanuit de 'comfy' zetel van de intellectueel die het geheel vanuit het eikehouten salon overzag; Bukowski's relaas is authentiek vanuit wat hij zelf onderging: kansarme verwachtingen voor zij die om tal van gegronde redenen 'het spel' niet konden of weigerden mee te spelen.

Het geeft te kennen dat één van de authentiekste schrijvers van de laatste decennia niet het gebruikelijk parcours van germanist of dokter in de taalkunde had doorlopen: Bukowski's referentiepunt was zijn plaats in het universum en vanuit genadeloze introspectie legde hij de westerse samenleving met een hakbijl bloot.

Aanbevolen werk: de roman 'The Postoffice' en de poëziebundel 'Septuagenarian Stew'


Citaat uit 'Septuagenerian Stew', Blacksparrow Press

My Father

My father was a truly amazing man
he pretended to be rich even though we lived on beans and mush and weenies
when we sat down to eat, he said,"not everybody can eat like this."

and because he wanted to be rich or because he actually thought he was rich he always voted Republican and he voted for Hoover against Roosevelt
and he lost and then he voted for Alf Landon against Roosevelt and he lost again saying,

"I don't know what this world is coming to, now we've got that god damned Red in there again and the Russians will be in our backyard next!"

I think it was my father who made me decide to become a bum.
I decided that if a man like that wants to be rich then I want to be poor.
and I became a bum.

I lived on nickles and dimes and in cheap rooms and on park benches.
I thought maybe the bums knew something.

but I found out that most of the bums wanted to be rich too
they had just failed at that.

so caught between my father and the bums
I had no place to go and I went there fast and slow

never voted Republican
never voted.

buried him like an oddity of the earth
like a hundred thousand oddities
like millions of other oddities,

wasted.

Daar staat een huis

Aan het station van Brugge, daar staat een huis.

Met torentjes, ornamenten en een onze-lieve-vrouw beeld boven de ingang.

Keurig opgedeeld in afdelingen worden vreemde en aparte mensen er ondergebracht.

Volgens hun aandoening.

Voor rehabilitatie of permanent verblijf.

Tot ze voldoen aan de norm.

En in dat huis hangt een affiche:

'Heer, help ons bidden'


J. en de norm, dat klikte niet. Het knarste en het knetterende tot J. etterde.

Tot hij nekdiep in de pus stond, geen zeepbel meer in zicht en de smurrie hem overmande.


Structuur en hiërarchie, de bouwstenen van onze beschaafde samenleving, daar had J. niet echt 'voeling' mee. Of de beschaving had geen voeling met hem, dat kon ook.

Hij vroeg mij wanneer Jan Bucquoy -een miskend genie wie ik het voorrecht had ooit eens te ontmoeten- een volgende aanslag voorbereidde.

Nee, J. en rehabilitatie, dat zat er niet in. Hij wist het, ik wist het. De norm voelde hem aan als een dwangbuis. Steeds opnieuw zou hij zijn buik opspannen om de naden te laten knappen.

Omdat hij wou ademen.

Dus bestelden we maar wat koffie en staken nog een sigaret op.

In ons vagevuur wonnen de indianen van de cowboys.

De ontmoeting

Ter eerbetoon aan J. (zie gisteren) draaide ik 'Breathe' uit 'The Dark Side Of The Moon' van Pink Floyd op 10, op 'repeat' op de mp3-speler.

'The Dark Side Of The Moon', de plaat die volledig baanbrekend was zowel qua stijl, opnametechniek als visie. Meer dan 30 jaar na opname tijdloos. Een monument dat zonder remixen de striemen der tijd overleeft.

Breathe (opgedragen aan J.)

Breathe, breathe in the air
Don't be afraid to care
Leave but don't leave me
Look around and chose your own ground

For long you live and high you fly
And smiles you'll give and tears you'll cry
And all you touch and all you see
Is all your life will ever be

Run, run rabbit run
Dig that hole, forget the sun
And when at last the work is done
Don't sit down it's time to dig another one

For long you live and high you fly
But only if you ride the tide
And balanced on the biggest wave
You race toward an early grave

J. weet wat de tekst betekent: dat is voldoende.


Station Oostende, 14u. Snikheet. Van geen seizoenen bewust trok ik mijn plunje aan.

Zij houdt van de winter, ik van de herfst.

Terwijl ik denk aan J. start ik 'De Entertainer': ik vertel verhalen zoals ik er duizenden ken.

Waar gebeurd. Geromantiseerd en gestilleerd. Het heeft iets uit de tv-show 'This is your life'.
De episode wordt steeds langer.

Een absorberend publiek.

Af en toe heeft elke podiumkunstenaar wat bevestiging nodig

- 'Verveel ik je niet?'
- 'Nee.' (later zou blijken enkel maar af en toe een beetje, ik moet nog wat verder sleutelen aan de rol)

Op de top van de pier voel ik mij ter plaatste ouder worden. Gepensioneerden, op de terugtrek van het Zuiden, zijn er neergestreken. Dit is nu al mijn lievelings landingplaats, het geeft te kennen.

Ik staar naar het topje van mijn sigaret, hoe tabak tot vuur wordt, verschroeid tot as en vlucht in rook.

Zij observeert mij meestal strak. Ik bouw stiltes in. Ze zegt dat ik wat 'stilgevallen' ben.
Ze laat het initiatief grotendeels aan mij.

Ik sputter verder een jukebox van verhalen uit het grote dierenbos. Over literatuur, cinema, over het-leven-zoals-het-is in het het sociaal werk, over pragmatische politici die stemmelen ronselen met mythes, over de extinctie van helden na een paar krachtige schreeuwen in het universum.

Over J.

Over de nood ons bewustzijn te verruimen.

Te aanvaarden zonder oordeel en hoe moeilijk dat is.

En te begrijpen.



Ik vraag mij af hoe ze er naakt zou uitzien, vastgebonden aan vier bedsplinten.
Hoe ik haar borsten zou beroeren en haar berijden.

En in elk orgasme de fantasie wat meer zou doden.

En ertussen in verhalen opdissend tot ik uitverteld ben of in herhaling val.

Tot een andere entertainer met nog meer tot de verbeelding sprekende verhalen het publiek herovert.

En hoe een man de nood voelt om zachtjes zijn hoofd neer te vleien op twee melkwitte kussens, te slapen en over een betere wereld te dromen.

'Ben je wakker?'

Vanmorgen omstreeks 10u ontvang ik een sms: 'Ben je wakker?'

Ondertussen ken ik mijn vrienden door merg en been om meteen te weten over wie het gaat, zelfs zonder de afzender te lezen.

J. had in een impulsieve bui besloten meteen zijn restje voorgeschreven chemische middelen in één keer naar binnen te werken. De vriend waar hij mee samenwoont had hem 's morgens bewusteloos gevonden: de M.U.G. voerde hem af, een zoveelste nummer in de suïcidepoging statistieken.

Een legertje hulpverleners zou hem opvangen en proberen te brainwashen, maar gezien J. zelf alle kermistruuken uit het boek kende, zou dat weinig soelaas brengen.

Er zouden evenveel antwoorden als vragen worden verzonnen: allen goed, allen verkeerd.

J. is niet gek, noch een freak, integendeel, hij is uitermate intelligent en de beschuldiging die tegen hem wordt gevoerd is dat hij 'te gevoelig' is. Dat zou moeten veranderen, dat laatste, of het was niet leefbaar. 'Hulpverleners' zouden hem proberen te transformeren tot een modelrat in het wiel maar J. zag het wiel en besloot dat het bullshit was.

Morgen ga ik op bezoek: als naar een versuft dier kijken in de zoo. Opgehokt in een kooi, voor even aan het oog van het publiek ontnomen. Lamgelegd met de middelen van de pharmaceutische industrie.

Met J. voer ik alle gesprekken waarvan buitenstaanders vaak niets begrijpen. Daarom stuurt J. mij een s.m.s.: 'Ben je wakker?'

Ik zal hem niet vertellen dat 'alles wel in orde zal komen'. J. houdt niet van die zoethouders.


Vanmiddag heb ik een 'blind date'. Mijn eerste 'blind' date.
Trouwens zelfs niet echt een 'date' want ze heeft al een lief.

Misschien kunnen we elkaars reserve worden. Ik ben haar gids en gezelschaps heer bij een bezoekje aan Oostende. Dan kent ze later alle leuke plaatsjes als ze eens met haar lief komt.

De wereld is te realistisch om te vatten in letters.

Aan gene zijde van de tijd

Weinig zaken zo aangenaam als vanuit de spionkop de ganse boel overzien.

Ik had er ook al vaak genoeg tussen gestaan, daar beneden. Op termijn begon vanuit dat perspectief het groter geheel je te ontglippen. Je voelde je tergend langzaam tot mier worden, aan een constructie bouwend waarvan de blauwdruk je niet beviel.

'Iets' moest gemaakt worden, maar wat het was, dat wist niemand. Het belangrijkste was dat je vooral bezig bleef met aarde verzetten.

De piramides waren nooit groot genoeg, ze zouden nooit tot aan de hemel reiken.


Overlevend naar vrijdag omstreeks 16 of 17u.

Losgelaten, als dieren uit de zoo, voor even wat langer bezoeksrecht van je voormalig biotoop.

Dromen en doelen werden opgeschoven naar morgen, volgende week, volgend jaar of als je op pensioen gaat. Vandaag was er aan ondergeschikt. Gisteren werd best vergeten want ook daar lag de toekomst al in.


De luxe werd duur betaald: met de afbetaling van je leven- voor consumptieéénheden.

Tik, tak.

Je kon nog altijd een cursus 'positief denken' volgen, aan 'yoga' doen, meditatielessen nemen, cursussen over 'omgaan met stress'. Zolang je maar bezig bleef en ervoor betaalde.

Nauwelijks een decennia geleden spraken politici volmondig over de behoefte van mensen aan meer vrije tijd en minder stress. Vandaag nemen ze maatregelen waardoor mensen langer moeten werken.

Ze leven inderdaad ook langer bvb. keurig opgesloten in instellingen waar de dood een muntstuk opgooit. Als je braaf was, mocht die spelfase ook iets minder lang duren maar daar gingen allerlei procedures aan vooraf, waarin anderen beslisten als het nu wel dan niet mocht.

Over je eigen leven: daarover kon je toch zelf niet beslissen. 'Specialisten' waren nodig die handtekeningen moesten zetten. Je mocht ook al niet volledig doorgedraaid zijn want dan moest je als straf de volledige rit uitzitten.


En dan was er de stilte.

Onberoerd door jouw aanwezigheid, hoorde je het universum zachtjes suizen met steeds dezelfde grondtoon. Boeddhistische monniken noemden het 'ohm' maar ik hoorde bijtijds 'aaargh'

Het voordeel van op zo'n moment in iemands ogen kijken, is dat je niet tegen een muur aankijkt.

Hoewel ogen niet altijd te preferen waren boven muren: de laatsten bleven immers staan om naar te kijken.

Haar pupillen weerkaatsen op mijn netvlies. Het hier en nu was bereikt.

En in die gedachte hoopte ik dat wij ons aan gene zijde van de tijd bevonden.

Poëtische prozei

Na de splinterbommen
Een kaarslichtje
Het stond nog overeind

Ze was gebleven

Hij voelde zich als een piloot
Heel al overschouwend
Zijn vlucht in een vacuum zonder sterren

Niet de zwaartekracht
maar het licht

Liet hem landen