De postmoderne krijger

"I try to say goodbye… and I choke. I try to walk away… and I stumble."

I try - Macy Gray

Uw schrijver heeft zijn eigen pelgrimsoord:
de Nürenburg Ring Nordshleife.

Ik kende de bezoekers,
als de ingewijden van een besloten genootschap.

We wisselden geen sociale conventie gebaren uit,
maar een penetrante blik van loepzuivere intentie.

Verzameld voor de jacht,
verscheurend door het landschap.

De slagboom zou zich openen,
ik transformeerde tot postmoderne krijger.

Vlammend door het heelal,
verlangend, één te zijn,
met de antilope.

Onder:
8 minuten -on board- hoogst politiek incorrecte adrenaline poëzie,
op de Nürenberg Ring Nordshleife

druk tweemaal op de play-knop en zet het geluidsvolume open

Bijtijds vertelden mensen mij ...

“Wisdom too often never comes,
and so one ought not to reject it,
merely because it comes late”
- Felix Frankfurter

Bijtijds vertelden mensen mij,
over hun ‘serieuze’ relaties …

Mannen of vrouwen, maakte niet uit,
één van de stopzinnetjes over hun partners was,
iets in de trend van ‘ja, ik zie die nog wel graag … ‘
en toen kwam het grote MAAR.

Gevolgd door een lijst van onvolkomenheden,
vooral toe te schrijven,
aan de onhebbelijkheid van die partner.

Hij of zij was niet zus genoeg of zo,
en … dat ontbrak er ook nog aan,
en… ’t was toch wel erg dat,
en… dat hij of zij dat niet zag.

Vooral mannen moesten het ontgelden...
... ze waren ofwel niet nieuw,
... of dan weer niet mans genoeg,
... of niet tussen de twee.

En van vrouwen werd dan weer gezegd…
... dat ze vooral klaagden en zaagden,
... tot ze hun zin kregen,
... om dan weer over iets te anders te beginnen.

Uitgeput van al die onzinnige pogingen,
moe- en sufgestreden om territorium,
de andere te boetseren naar een platonisch ideaal,
gaven ze het na min of meer noeste volharding,
sim-pel-weg
OP.

Het grote échec.

De andere was in al zijn of haar wanstaltige realiteit doorgedrongen.

In het beste geval,
tolereerden ze nog elkaar,
in het licht van,
pragmatische, utilitaire
en weinig verheven dingen.

In het slechtste geval timmerden ze er regelmatig,
verbaal en zelfs fysiek op los,
aan huizen,
aan fermettes,
aan veranda’s,
aan nieuw behang
of ze verbouwden elkaar.

Of de complete apathie zette in:
die andere liep daar ook nog rond.

Als een vreemde,
als een obstakel,
als een desillusie.

De dagdagelijkse gang der zaken.
En niets meer of niets minder.

Vanaf heden,
zochten ze wat ze zochten,
bij vrienden of vriendinnen,
bij minaars en minnaressen,
bij psychiaters,
psychologen,
maatschappelijk assistenten,
in de kunst,
en op mijn weblog.

En toen ik de mensen vroeg naar het grote,
het mijns inzien toch pertinente ‘waarom’,
volgden de klassiekers der verantwoording:

- de gewoonte,
- de kinderen,
- de hypotheek,
- de schoonouders,
- de plicht,
- de laten-we-het-nog-eens-doen-want-we-zijn-nu-eenmaal-een-koppel,
- de schijn,
- de helaasheid der dingen,
- en de angst om niet alleen te zijn,

... omringd door al die doffe ellende.

Maar wat ze maar niet schenen te snappen,
dat het nergens zo éénzaam was,
als daar te zijn,
waar er niet echt meer werd gepraat,
over de liefde en de schoonheid,
en-ik-ben-gelukkig-dat-jij-hier-bent,
en ik niet op een ander,
maar op jou,
mijn hoofd kan leggen.

Maar er
sim-pel-weg,
niet langer,
niet authentiek,
meer werd bemind.

Het antwoord was vaak,
véél eenvoudiger,
dan het besef aankon.

"'l Amour est comme une cigarette"

“Love takes off the mask, we fear we cannot live without,

and know we cannot live within.” - James Arthur Baldwin

Stoppen met roken is…
zoals stoppen met illusies.

Het is de laatste sigaret doven,

die het moeilijkst is.

Het is die,

die je liever bewaart.

Het is die,

waarin je liever blijft geloven.

Het is die,

die je nog vult met verlangen.

Het is die,

die je ten volle kunt smaken.

Het is die,
waarvan je weet,
dat er na haar,
géén laatste,
meer is.

“Zij is, zoals die laatste sigaret.”,
zo zei ik,
geconfronteerd,
met de eeuwige waarom vraag.

"Ik geloof,
liever in haar,
dan in een ander,
omdat ik voor haar,
géén masker meer heb."

Misschien was het dat,

wat we bij elkaar vonden.

Want het grote JA,
is zelfs het enige voluit.

Het volmondige JA,
waarin je je gezicht toonde.

Het theaterspel voorbij,
de maskers af.

Misschien is het zelfs zo simpel als dat,

als twee mensen die graag met elkaar praten,
over wie ze zijn en wat ze verlangen,
en die daar soms wat ruzie over maken,

die koffie drinken en eten maken en kleren strijken,

en die tussendoor elkaar nog eens vastpakken,
en ook veel vrijen of toch minstens twee keer per dag.

“De onrust is nu weg", zo zei ik
"zo éénvoudig als thuiskomen,

zo volmaakt als naast haar wandelen,

omdat het precies op die plaats is,
dat je wilt zijn.

Als aanvaarding,

dat je het nergens anders meer kunt zoeken,

Als weten, dat ergens anders,

vooral verlangen is naar haar.

Als waarvoor,

je een leven lang zou kiezen,
want alles is één."

“Zo," zei ik, "zo voel ik mij bij haar".

En we waren het erover eens,
de laatste ridders van de ronde tafel,

er was nu geen ja-maar-en-meer,

ze waren onverdeeld en onversaagd,

face-à-face met de blik van Icarus:

Ze beaamden het:

"Ja, je houdt van haar."

Een volmondig JA.

Voor mijn vrienden

Ik heb goede vrienden.

Vrienden met hoofdletter V.

Zulke vrienden die je kunt opbellen in het midden van de nacht

Of die jou opbellen, zomaar omdat ze van je stem houden
Of omdat ze je gezelschap appreciëren, het is dan minder koud
Of omdat ze willen weten wat ik ervan vind
Of ik van hen

Van die zooi
Van die ellende
Van die verwondering
Van die schoonheid
Van wat-scheelt-er?

Vrienden die het,
met zo een eerlijkheid durven zeggen,
of soms ook fluisteren,
dat je het voelt:

Yeah, it's a friend.

The Kingdom Come

‘Been down one time. Been down two times.
But… I’m never going back again.’
Song of the heart – Prince


Het was in mijn duisterste uur, dat ik naar de bootleg ‘Kingdom Come’ (2006: label unknown) van Prince luisterde.

Een (officieuze) opname van Prince, de multi-instrumentalist, songwriter, producer, die na een resem halfbakken producties en een identiteitscrisis, zijn breedste repertoire opentrekt.

En dat repertoire kan maar op één degelijke manier gesavoureerd worden: live.

Op track 14 van cd 1 komt de finale verlichting ‘Song of the heart’: gospel en funk samengebald tot één krachtig spiritueel statement. Een publiek die minutenlang in extase ‘ALRIGHT’ chant en Prince als de opperpriester die ‘the scriptures’ voorleest. Bezwerend, voluit, één van die zeldzame momenten waarop een kunstenaar de juiste ‘sound’ vindt op exact het juiste moment.

Uw sceptische schrijver wordt ‘een believer’ op dat moment.

It is indeed ALRIGHT.

The girl with the most beautiful sad smile

The girl with the most beautiful sad smile

Als ik het allemaal overzie,
dan is er slechts één constante:
ik werd voortgejaagd door onrust.

Bijtijds dacht ik,
toen ik mij voor de zoveelste keer in een gênante,
levensbedreigende,
of onmogelijke situatie bevond:
how the hell did I get here,
in the middle of the desert.

Ik had:
lange en ultrakorte ‘relaties’ gehad of wat daarvoor moest doorgaan;
vrije val parachute springen beoefend;
aan een benji koord gebengeld;
over de Nürenbergring geraasd aan 200 km/u;
geëxperimenteerd met geestesverruimende drugs.

Honderden verhalen aanhoord en gezien,
uit 1ste of 2de bron,
gevuld met tragedie,
te kort, te lang,
of net niet.

Ik heb mensen gekend:
die over geen scrupules beschikten,
die ja en nee zeiden op hetzelfde moment,
of die in zo’n staat van wanhoop verkeerden,
dat alles schreeuwde om een uitweg.

Soms vroeg ik mij af hoe ik het overleefde,
het scheelde op twee keer een haar.

IK BEGREEP DE MONSTERS EN DE ENGELEN.

En ik kende ook dat moment van puur genot,
zoals toen zij naast mij liep,
the girl with the most beautiful sad smile,
en alles daarin besloten lag.

Citeer eens... John Solitude

OVER VROUWEN

‘Vrouwen houden net zo veel van seks als mannen. Ze koppelen er enkel meer voorwaarden aan.’

‘Sommige vrouwen verstaan de kunst om zichzelf te etaleren als een bronstig konijn om dan aan te klagen dat mannen in hun verschijning geïnteresseerd zijn.’

‘Als je véél succes wil hebben bij vrouwen, dan komt het er vooral op aan zich schizofreen te gedragen: de zelfzekere macho, de tedere prins op het witte paard, de doe-het-zelver en diegene die zijn vrouw voor alles prijst.’

‘Als mannen tegenwoordig over zoveel kwaliteiten moeten beschikken, waarom zou een man die over al die kwaliteiten beschikt dan nog een vrouw willen, groots als hij is?’

‘Als vrouwen willen weten wat een man opwindt, vraag het dan aan een hoer.’

'Ziehier bij dubbele meerderheidsstemming het antwoord op de vraag waarom ze toch voor elkaar kozen:
- angst om alleen te zijn
- gegronde angst zo onaantrekkelijk te zijn, dat niemand hen nog wil
- en de rekeningen
Er waren geen amendementen zoals... omdat ik graag bij die persoon ben.'

‘Ja, ik hou van jou, maar vraag het mij morgen nog een keer.’

OVER DE SOCIALE SECTOR

‘Klaag over stresserende arbeidsomstandigheden en een hulpverlener zal je een cursus relaxatietechnieken aanpraten.’

‘Een klein kind weet wat hij graag heeft en wat niet. Maar omdat de socialisatie ons gaandeweg leert om dat te negeren, hebben we op lange termijn professionele hulpverleners nodig om nog de kloof te overzien.’

‘Verbied slaap-, kalmeer- en antidepressiva pillen en morgen breekt de revolutie uit.’

OVER WERK

‘U doet slechts uw job, en ik slechts de mijne, en zo gaan we gezamenlijk naar de filistijnen.’

‘Ikea wil de gemiddelde arbeidsduur over één jaar gespreid zien i.p.v. per week. Ikea wil ook openen op zondag en door de week langere openingsuren. Deze filosofie dient een dubbel doel: het zorgt er voor dat Ikea meer meubelen kan verkopen en ze bereiken ook een grotere doelgroep: de éénpersoonsgezinnen die ontstaan omdat hun sociaal leven steeds meer wordt ondermijnd ten gevolge van flexibele arbeidsuren.’

‘Tegenwoordig genieten vooral managers véél aanzien. Het past dan ook in de moderne tijdsgeest een ander te exploiteren om zelf voor succesvol te kunnen doorgaan.’


OVER VOORUITGANGSDENKEN

‘Decennia van vooruitgangsdenken hebben er uiteindelijk toe geleid dat we voortdurend gestimuleerd worden om meer te kopen. De mens is waarlijk een groots wezen.’

‘Een elite bezit het bruto nationaal product van meerdere landen, en een groter wordende groep wacht met spanning de rekeningen af: ziehier de vooruitgang.’


OVER POLITICI

‘Binnenkort heeft elke multinational een politieker in zijn uitstalraam.’

‘De grootste verwezenlijking van Agalev? Zij die het geld niet hebben mogen met glazen ipv plastieken flessen rondzeulen.’

‘We zullen afzien door steeds meer stresserende en onzekere werkomstandigheden maar op zijn minst zullen we het met propere longen doen.’

‘Ik moet tegenwoordig vooral voor snel, efficiënt, dynamisch en flexibel doorgaan, maar oh wee als ik op weg naar huis een snelheidsovertreding bega.’


OVER VRIJZINNIGHEID

‘Als ik moet kiezen tussen een imaginaire God of de mens om te aanbidden, dan zou ik rationeel gezien voor de 1ste kiezen.’


OVER WALT DISNEY

'I'm pretty fucking far from Walt Disney'
(vrije bewerking van een dialoog uit Pulp Fiction van Quentin Tarantino)

'Control' - De Filmgoden (Openingsfilm Oostends filmfestival)

'I feel it closing in. Day in, day out.'

Ian Curtis - leadzanger Joy Division

Oostende had na zijn theater- nu ook zijn filmfestival.

Detail: Oostende heeft in het niet-toeristisch seizoen geen theaterzaal die naam waardig.

Lees: de Kinepolis-groep die een multiplex aan de Oostendse renbaan neerpootte,
kon dringend wat publiciteit gebruiken.

De openingsfilm ‘Control’ van Anton Corbijn, liet ook mij op de 1ste dag van de voorverkoop naar Kinepolis rennen. Een gedurfde keuze dat moet gezegd, voor een multiplex wiens aanbod normaal bestaat uit de top 10 blockbusters.

‘In aanwezigheid van Anton Corbijn’ zo blokletterde de affiche.

De openingsentree voorspelde weinig goeds: in goedkope Hollywood-stijl lag de rode loper uitgerold waar een trits would-be vip’s over banjerden met de pretentie eigen aan hen die teveel met hun smoel op tv komen. Het Oostendse klootjesvolk aanzag het als het koningshuis die met vlag en wimpel in een gehucht arriveerde.

Eerste surprise: de betalende festivalbezoekers die komen om een film te zien, niet om te gaan ma-tu-vu’en in de ons-kent-ons champagnezaal, worden afgeleid naar zaal 3 (één van de kleinere zalen van het complex).

Zonder enige inleiding of verwelkoming, start de film. Des te beter: zo denk ik.
Het laatste wat ik nu wel wou horen of zien was een Oostendse politieker.

En dan was er ‘Control’. Een stemmige, sobere zwart-wit biografie over Ian Curtis, leadzanger van Joy Division. Ja, die van de new wave cultband uit de eighties, waarvan de meesten zich wellicht enkel nog de hit ‘Love will tear us apart’ herinneren.

In een rauwe, van vals sentiment of mythologiserende bespaarde toon, portreteert Anton Corbijn de getormenteerde rise-and-fall levensgang van Curtis. Hij-die-wou-ontsnappen aan de existentiële uitzichtloosheid van de sociale woonblokken en in de expressie van zijn wanhoop een brug te ver ging.

Curtis was 23 toen hij zich verhing als een van emotie uitgeperste en uitgeputte man.

De aftiteling loopt, de (betalende) bezoekers in Zaal 3 zitten uiteraard te wachten op Corbijn om hem een applaus te geven, want het fotografisch oeuvre van Corbijn is kunst met de grote K.

Géén Corbijn te zien, ook géén presentator. Bedankt voor uw € 7.50 bijdrage aan het Kinepolis imperium, zo schreeuwt het in stilte (and now get the fuck out).

De genodigden die naar een andere zaal werden afgeleid zitten ondertussen te wachten op de champagne op het 1ste verdiep, uiteraard ontoegankelijk voor gewone bezoekers zoals u-en-ik. Misschien was Corbijn daar wel ‘aanwezig’.

Het laatavond VTM-nieuws van 6 september 2007 heeft het over 'vijf zalen waarin Corbijn de film van een inleiding voorzag'. Wellicht voor die gratis genodigden, maar niet voor zij die op de 1ste dag naar de cinema rennen om tickets.

Laat mij u dit vragen, waarde organisatoren van het Oostendse filmfestival: worden dit soort evenementen nog georganiseerd voor mensen die komen om een film te zien en hiervoor zelfs willen betalen of als een society feestje dat vooral op tv moet komen?

De rest van de programmatie van het Oostende filmfestival is wellicht al te downloaden,
wat ik de lezer dan ook aanraad te doen.

U kunt met de € 7,50 die u bespaart zelfs al driekwart van een champagnefles aankopen om thuis te drinken, lekker voor uw hometheatre.

Zo sponsort u tenminste niet, zij die het voor niets aangeboden krijgen.

"To Infinity AND Beyond" - Buzz Lightyear in Toy Story

'- Where we going, man?
- I don't know, but we got to go.'

uit 'On the road' van Jack Kerouac

Het universum vergastte ons bij wijlen op een samenloop van omstandigheden, waarbij zelfs de rationele mens knipperoogde.


07u30 p.m.

Een organisator van studentenfuiven, mij niet onbekend, belt mij op.
Of ik niet “om één uur voor een paar uur kan draaien?”
De voorziene dj kon niet van de verboden vruchten afblijven en is spoorloos verdwenen.

Dergelijke verhalen noopten mij niet langer tot een verraste reactie.

Een déjà vu zet in.

In deze tijd en dag, kende ik hierop nog slechts één respons:

ik dreef de vraagprijs op.


01u00 a.m.

De zaal is volgelopen met verwende studenten, die de 2de zit op kosten van hun ouders met een feestje inzetten.

Angstzweet breekt mij uit, 'comme 'd habitude' in plaatsen, waar er vooral teveel mensen zijn.

Déjà vu.

Ik denk aan mijn gage, het heeft het effect van een tranquilizer.

Mijn loyale lichtman en chauffeur start de inderhaast opgenomen nieuwe introjingle:

‘Please welcome, someone who will fuck up your mind and will take pleasure by doing so.
Especially if you are a good looking lady, fresh as the blossom of an appletree.
May we introduce to you, a shy fellow, a man with passion, a perverted mind.
Please welcome, DJ John Solitude.’

Terwijl ik de nieuwe introjingle aanhoor, denk ik bij mijzelf:

"Know thyself - and thou shall know all the mysteries of the gods and of the universe."

Wie de route van de zelfexploratie neemt, bedekt best de spiegels.

Gezichten van ex-geliefden doemen op.
Het onvermogen om in hun verlangens te voldoen en vice versa.
Het uitputtende gevecht om territorium,
de mentale uithoudingsstrijd,
de ontkenning,
tot de hoop finaal is geschift.

Déjà vu.

Ik observeer de zaal terwijl de extatische opener op volle p.a.-kracht inzet:
‘Without you’ (John O Callagan remix) van Dogzilla.

Prille twintigermeisjes beginnen te kronkelen in de slangenput. Eén heft haar armen naar het gespante, haar stijl lang haar spat als een rozet over haar glanzende schouders.

De geur van seksualiteit dampt op uit de golvende lijven.

De lichtman drukt op de rookmachine, de massa klit samen tot één witte liquide massa.

Ik garandeer de voortplanting.


04u00 a.m.

De organisator knipoogt naar mij: enkele medewerkers met teveel geld hebben een pokerwedstrijd opgezet met een setje aangekocht in Blokker.

Ze willen persé ‘no limit’ spelen ‘zoals op tv.’
Ze gooien de geldbriefjes op tafels 'zoals op tv.'
Ze dwarrelen de chips over de tafel 'zoals op tv.'

En ze hebben ook nog nooit van Pascal Blaise gehoord.

Of ik niet wil meedoen?


06u00 a.m.

Ik vertrek met een mooie extra bonus bovenop mijn dj-gage.


07u30 a.m.

Zonder slaap richting Nürburgring.


11u30 a.m.

Op de Nürbergring gebeuren tijdens het weekend gemiddeld vijf ongelukken.

En we kwamen van heinde en verre, we schoven er zelfs voor aan.

Sommigen om te kijken, met een zeker onbegrip.
Sommigen kwamen voor de ongelukken, zelfgenoegzaam knikkend.
Sommigen die kwamen omdat er hen niets weerhield.

Maar iedereen was er.

De hefboom opent zich:
de chauffeur schakelt naar boven, op het rechte stuk halen we een vlotte 200 km/u.

Plankgas schuif ik beide autovensters open en maak ik de autogordel los.

Het is politiek incorrect, verkwistend en totaal onverantwoord.

And it also feels great.

De luidsprekers brullen: ‘Sympathy for the devil’ van The Rolling Stones

en ik begrijp.

(onder: tijdens de openingsuren, zicht op de karavaan, net voor de hefboom opent en de stierenstampede begint)

Zen and the Art of Poker (deel 1)

Poker: it takes a half hour to learn, a lifetime to master.’
– Johnny Chan, tweevoudig wereldkampioen 1987-1988

De winnaar van de W(orld) S(eries) O(f) P(oker) 2007 is Yerry Yang, 39 jaar, vluchteling uit Laos, getrouwd met zes kinderen en nu goed en wel levend en werkend in Californië als psycholoog én maatschappelijk werker.

Met de W.S.O.P.-wereldtitel strijkt Yerry Yang een bedrag op van 8.500.000 $ (ja, u leest het goed).
Tien percent schenkt hij meteen weg aan goede doelen, de andere negentig procent zullen dienen voor een comfortabel leven voor zichzelf, zijn zes kinderen en zijn vrouw die in de 'graveyardshift' werkte én hulp voor zijn minder fortuinelijke landgenoten uit Laos.

Yang schreef hiermee historie: als de 'underdog' die een fervent maar amateur pokerspeler was, die het opnam en haalde tegen een schare van gehaaide beroepsspelers.

Mathematici, psychologen, schrijvers, filosofen, aandelenhandelaars, cowboys en zelfs (uit Nederland) een hoogleraar in de historiek maar ook Jan met de pet en Miet met het vergiet; pokerspelers vind je onder alle rangen en standen van de bevolking.

Met kansspelen heb ik een haat-liefdeverhouding.

Vóór 1999 had ik naast het lottoformulier en het occasionele kansbiljet nog nooit een casino van binnen uit gezien. Dat veranderde toen eind de jaren '90 in België de kansspelhallen oprukten. Casinospelen werden ‘gedemocratiseerd’: voortaan hadden de schaars gedoogde casino’s en de alomtegenwoordige Nationale Loterij niet langer het monopolie, wanneer het op de organisatie van kansspelen aankwam.

Terwijl één speljeton in een casino zo’n 2 € kost, kon de minder kapitaalkrachtige speler in kansspelhallen terecht, waar voor 0.25 € kon worden ingezet.

Twee vrienden, beiden postbode, gingen er voluit voor mét zeer nefaste financiële gevolgen.

Hun routineus leven en onderbetaalde zware fysieke job met weinig sociale status, dat wilden ze zoveel mogelijk vergeten, terwijl ze gaandeweg elk zo’n 5.000 € of meer verloren aan de roulettetafels in kansspelhallen. Gevraagd als ze het géén zonde vonden dat verkwiste en zuurverdiende geld, antwoorden ze steeds iets in de trend van...

ik leef als ik gok.

En dat klopte nog ook… Nooit had ik beiden zo geanimeerd en enthousiast gezien als toen aan die roulettetafels… maar de prijs was navenant voor die kortstondige momenten van euforie, waarop de bal op hun nummer eindigde én er meteen een rondje werd besteld.

Nergens heb ik méér kleurrijke figuren ontmoet dan in het gokmilieu.
Zo was er bvb. de kunstenaar die zijn gokfixatie sublimeerde in zijn schilderijen, er was de ex-docent die nu een alcohol- en gokverslaving combineerde, er was de mathematicus die elke inzet nauwgezet berekende, er was de filosoof met zijn discours, er was de madam met haar slecht huwelijk én geld te veel, er waren de waarzeggers…

Ze hadden fascinerende menselijke verhalen te vertellen; vol tragedie; vol daden van heldendom en menselijk tekort.

Ik begon gokliteratuur te verslinden.

Eén auteur waar er steeds naar werd gerefereerd was Blaise Pascal, samen met Fermat grondlegger van de waarschijnlijkheidsrekening. Pascal leerde mij hoe typische casinospelen als jackpots, roulette, baccarat (kaartspel) en craps (dobbelsteenspel) op lange termijn onvermijdelijk tot verlies voor de speler leiden.

De reden hiervoor is de wiskundig ongelijke verhouding tussen de uitbetaling bij winst van de speler én het risico voor diezelfde speler.

De meest éénvoudige vergelijking om dit duidelijk te maken: als een muntstuk wordt opgegooid dan is er 50 % kans op kop of munt of 1 kans op 2..
Als de speler wedt op kop of munt, dan zou het genomen risico evenredig dienen te worden beloond m.a.w. de speler zijn inzet wordt verdubbeld bij een correct gewedde uitkomst. In dit geval zou het onmogelijk zijn, noch voor de organisator, nog voor de speler om op lange termijn winst of verlies te maken, gezien de statistische verwachting dat het muntstuk, met inachtname van fluctuaties, gemiddeld evenveel op kop of munt zal vallen.

Hier komt de aap uit de mouw: de casino’s verdienen fortuinen door de uitbetaling voor het genomen risico van de speler nét iets kleiner te maken dan het door de speler genomen risico. De speler kan op korte termijn winnen door fluctuaties maar de lange termijn trend zal onvermijdelijk negatief zijn.

Maar volgens de vakliteratuur bestonden er wel degelijk beroepsgokkers…

Het percentage consistente lange termijnwinnaars wordt geschat op minder dan 5 % van alle spelers. Hoe slaagden zij erin om de negatieve verwachting op lange termijn toch te overwinnen: door evengoed gebruik van de waarschijnlijkheidsrekening.

De ingenieur Joseph Jaggers had bvb. in 1873 het Monte Carlo casino zeer zware financiële verliezen toegebracht, door via grote steekproeven van de uitkomsten van een roulettewiel, statistisch te achterhalen dat enkele cijfers van dat specifieke wiel een meer dan gemiddelde verwachte kans hadden om te vallen.

Joseph Jaggers identificeerde wat nu in het gokjargon welbekend is als een ‘bias’: door gebruiksslijtage van het roulettewiel, treden er vaak subtiele imperfecties op waardoor de kansen niet meer perfect gelijk verdeeld zijn. Vergelijk met een muntstuk dat zeer licht verbogen is, waardoor de kansen niet meer 50/50 zijn op kop of munt.

Joseph Jaggers gebruikte hiervoor een combinatie van binominale waarschijnlijkheidsrekening, standaard deviatieberekening en de Chi Square test.

Toen de ingenieur, na het nemen van een zeer geduldige steekproef, aan de slag ging met een bescheiden inzet op steeds dezelfde cijfers én hiermee winst begon te boeken, dachten de uitbaters van het casino eerst aan een ‘lucky streak’ (een speler wint door de geluksfactor méér dan gemiddeld gedurende een korte tijd). Maar toen de ‘streak’ bleef aanhouden én de ingenieur op de sympathie van het publiek kon rekenen, aarzelden de uitbaters om in te grijpen. De ingenieur bleef gestaag de inzet opvoeren tot uiteindelijk, de bank barstte (‘breaking the bank’): het moment waarop een casino niet méér voldoende in de kluis heeft om de uitbetalingen te kunnen garanderen) en het spel werd stilgelegd.

Gezien de ingenieur de spelregels niet had overtreden, was het Monte Carlo casino verplicht om de speler een netto gewonnen bedrag van 325.000 € uit te betalen (equivalent van 30.000.000 $) vandaag.

De strijd van David (de speler) tegen Goliath (het casino) nam hiermee epische proporties aan.

Een nieuwe generatie van beroepsgokkers verrees, geïnspireerd door het succesvolle voorbeeld van Jaggers en andere epigonen die voortdurend op zoek waren naar ‘the edge’ (een spelfase waarbij de kansen vaak zeer subtiel maar voldoende in het voordeel van de speler zijn gekanteld).

De beroepspeler is een combinatie van mens-machine. Tegelijk een connaiseur van menselijke gedragspatronen en een 'whizkid' in waarschijnlijkheidsrekening met maar één doel voor ogen: to find 'the edge'.: een inzet met een mathematisch positieve verwachting.

Beroepsgokkers legden zich in het bijzonder toe op Blackjack (éénentwintigen, waarbij spelers met een fenomenaal geheugen en enorm concentratievermogen, tijdens sommige spelfases een mathematisch voordeel konden halen op het casino) en poker (de meest complexe uitdaging van alle kansspelen, gezien de combinatie van menselijke en mathematische factoren).
Uw blog verslaggever besloot om de pokerwereld nader te onderzoeken, gewapend met een half dozijn pokerboeken én als participerend observant, want niets overtreft de ervaring.

Zodra ik de spelregels onder de knie had, én eerst begon te oefenen met 'monopolygeld' (nepcash), wist ik meteen:

ik ben niet langer een observator, ik ben en ben altijd geweest:
een pokerspeler.

(wordt vervolgd)

(onder: foto van Isabelle Mercier, geniale pokerspeelster uit Frankrijk;

handelsmerk: het frële meisje, die meedogenloos haar tegenspelers afmaakt)

Eurodisney: fake IS great

Muziektrack van de dag:

"I wanna be like you" - Louis Prima and his band

"Oh, oobee doo

I wanna be like you

I wanna walk like you

Talk like you, too

You'll see it's true

An ape like me

Can learn to be human too."

Mijn lezers kennen mij als de cynische verslaggever van dingen des mensen. Een verbitterd (ex)-romanticus die het sprookje van Sneeuwwitje gaandeweg inwisselde voor Histoire d’O.

Dat Walt Disney oerconservatief was, staat buiten discussie. Kwaadtongen beweren zelfs dat “good old Walt” een pederast of op zijn minst een “closet homosexual” was.

Zelf noemde ik de Walt ooit een seriemoordenaar: generaties vulde hij met traditionele moraal én torenhoog gegrepen idealen. Mannen ontdekten gaandeweg dat vrouwen géén prinsessen waren, hoewel ze vaak erop stonden zo behandeld te worden… just for the sake of it. Vrouwen zochten tevergeefs naar de ridder op het witte paard. We hebben een leven lang nodig om van Disney beeldcultuur af te kicken. Ondertussen sidderden de witte gordijnen vrolijk onder huishoudelijk geweld en de oorlog van de seksen.

Dus ging ik om mijn beklag te maken naar het hol van de leeuw: ‘The Magic Kingdom”, Eurodisney in Parijs, om te aanschouwen wat er overgebleven was van "that good old magic".

Een arrangement van drie dagen met twee overnachtingen in een Disney “resort”: The Sequoia Lodge (afbeelding rechts) moest volstaan.

De Walt sloeg al meteen bij de ontvangst keihard toe: in The Sequoia Lodge Resort werd ik welkom geheten door “park rangers” in vol ornaat. Het aardetinten interieur en de omgeving wasemde de sfeer uit van een Amerikaans natuurpark, inclusief aangeplante mastodonte dennenbomen die het hotel omringen.

Elk “Disney resort” is volledig gethematiseerd: zo is het “Disney Hotel” een ode aan het Victoriaans tijdperk, "Newport Bay" is een replica van de Amerikaanse Oostkust, "Santa Fe" een pueblo in New Mexico (weliswaar zonder grensposten, border police en uitgemergelde migranten), New York Resort is de stek van Big Apples met heimwee…

Vanaf de ontvangst verloopt alles met een zelden geziene efficiëntie. Ik krijg twee magnetische kaarten: één voor de hotelkamer en één voor “The Magic Kingdom” wat bestaat uit vijf parken: Fantasy-, Adventure-, Frontier- en Discoveryland en de Walt Disney Studio’s. En met gethematiseerd bedoel ik niet wat decorstukjes die in allerijl zijn neergezet: attracties, costumage van de staff, catering, fauna en flora zijn volledig “in sync” met het thema.

Wie met een cowboy complex rondloopt voelt zich meteen thuis in Frontierland (inclusief o.a. Mississippi riverboat, goudzoekersrit met op hol geslagen mijnwagentjes in Big Thunder Mountain en authentieke stoomtrein).

Astronauten trekken naar Discoveryland (voor o.a. een zeer indrukwekkende rollercoaster ruimtereis in The Space Mountain –niet voor hartpatiënten, en dat is zelfs géén overstatement), met laserpistolen spelen in Buzz Lightyears Laser Blast of een briljante Star Wars simulatie met een kloon die u meeneemt op zijn "maiden trip."

Peter Pan complicaties zijn perfect te behandelen in Fantasyland (gelieve u te wenden tot Peter Pan’s droomvlucht of het "bigger than life" Assepoester kasteel).

Was u liever Mowgli gebleven uit The Jungle Book, hebt u Indiana Jones of Pirates Of The Caribean aspiraties: rep u naar Adventureland. Louis Prima’s ‘I wanna be like you’ brengt u meteen in de stemming, terwijl u door het tropische regenwoud loopt.

Een Hollywood-complex? Het Disney Studio park is uw ding: in Armageddon wordt u ruimteschip getroffen door meteoren, in Aerosmiths rock coaster suist u met Walk This Way op het audiosysteem IN de wagentjes door loopings en kurketrekkers.

Wie overnacht in een Disney resort krijgt onmisbare privileges: de magnetische kaart is goed voor een onbeperkt aantal ‘Fastline’ tickets. De lange wachtrijen aan de populairste attracties worden hierdoor gereduceerd tot 1/3 of minder van de normale wachttijd. Je krijgt bijna een schuldgevoel t.o.v. de dagjestoeristen die veroordeeld zijn tot wachtrijen van een half uur tot in extreme gevallen negentig minuten voor de populairste attracties. Maar… ik kan u garanderen, dat went.

Kijk, het zit zo: de 1ste dag probeerde ik nog te weerstaan onder het mompelen van de mantra "It’s all fake." maar tegen de 2de dag had Disney mij volledig bij de ballen.

Ik betrapte mijzelf erop mij kostelijk te amuseren terwijl ik in de rol van "space ranger" met een laserpistool zwaaide in Buzz Lightyears Laser Blast om de aardbol te verdedigen tegen Zurg, of door een Black Hole verdween in The Space Mountain, als een goudzoeker de verschrikkingen van Big Thunder Mountain trotseerde of mijzelf na wilde avonturen op een voortreffelijke, op houtskool gebakken T-bone steak in The Golden Nugget saloon trakteerde.

Drie dagen Disney bracht mij zelfs zover dat ik op de 2de dag een echte Stetson-cowboy hoed (Made in USA) aanschafte en door het park paradeerde als The Lone Ranger. Een kind kwam zelfs op mij af om te vragen als ik “Woody” (het gelijknamige karakter uit “Toy Story”) was. Waarop ik repliceerde: “I sure am.”

Ik heb die Stetson hoed niet meer afgenomen, zelfs toen ik op de stagecoach (eh, de bus) wachtte in Oostende.

Zijn er dan géén kanttekeningen bij een bezoek aan The Magic Kingdom?
Natuurlijk is dit een zeer welgeoliede multinational money making machine.

De arrangementprijzen (twee overnachtingen in een Disney resort en drie dagen ongelimiteerde toegang tot de parken, inclusief Fast Pass privelege) zijn relatief democratisch in verhouding tot de “eye candy” maar de catering en merchandising in de parken zijn de echte “moneygrabbers”:
- 50 cl frisdrank: 2.70 €
- één bol ijskreem: 2.45 €
- één giant Hotdog: 4,75 €
- fastfood menu: 10,99 €
- pluchen Mickey Mouse (Made in China): 15 €

Maar de ganse Disney entourage is erop gericht u dat te laten vergeten én ze slagen daar bovendien wonderwel in.

Waart de geest van Disney nog steeds door de parken? Kunt u er magie vinden?
Is Eurodisney een werk van entertainment perfectie dat als géén ander het kind in uzelf terug kan bovenhalen?

Affirmatief. Ik ben schuldig edelachtbare. I ENJOYED EVERY MINUTE OF IT.

Maar ook zelfironie is de makers van het park niet vreemd, getuige de niet te missen openingsceremonie, elke morgen om 10u van het Walt Disney Studio park: de bezoekers worden eerst verzameld in een gigantische replica van een fifties Hollywood neon set.

De lichten doven, de onzichtbare ceremoniemeester start zijn intro:

‘Spotlight on…, camera…, sound…, cast members ready, 3 … 2 … 1 … ACTION!’ , waarop de toegangsdeuren openzwaaien.

Zodra u The Magic Kingdom betreedt bent u "On set", het personeel is een "cast member".

Als perfectie niet van deze wereld is, well at least at Eurodisney they did a great job faking it.

Prince in Las Vegas - The Ultimate (Bootleg) Collection

Muziekcollectie van de dag:

'Prince in Las Vegas - The Ultimate Collection - volumes 1 - 4'

'Here we are folks. The dream we all dreamed of.

Boy versus girl.

The world series of love.

You walked in.

I woke up.

Never seen a pretty girl look so tough.' - 'U got the look' - Prince

Prince werd in 2006 door het prestigieuze Rio in Las Vegas Nevada uitgenodigd om een reeks ‘night club’ shows te geven.

De man ging aan de slag en creëerde een totaalconcept:

wie zich tot de gelukkige ticketbezitters kon rekenen, kreeg niet alleen een ‘night club performance’ van het bovenste schap maar ook een ‘diner’ van een chef door ‘the man himself’ uitgekozen.

Na een identiteitscrisis en enkele flauwe afkookselplaten uitgespuwd door de critici, keert Prince EINDELIJK terug naar zijn roots: die onweerstaanbaar stomende groove van funk, rock, gospel, blues en jazz met een hoog improvisatiegehalte.

Dit is een performer pur sang ‘just walking on stage just having fun’;

dit is … het soort optreden waarbij ik vervoerd tot euforische regionen uit het venster zou springen.

Waarom?

Omdat plots dat ondraaglijke besef komt opzetten van: ‘voor-we-nog-zoiets-te-horen-krijgen-is-het-verdomd-lang-wachten.’

Waarom?

Het is die organisch broeiend hete gitaar riff,

het uitdagende schurken met muziekinstrumenten,

ontaardend in het seksueel crescendo ‘,

die met een ‘cockring’ op naar het orgasme wordt geleid.

Het is hij die zelfvoldaan over de aangerichte orgie in het publiek stelt:

We are all brothers and sisters, ain’t that right?

There is only one God, one people, one song.

Let’s turn all the lights out.

Way out ...

Now, let's feel each other.

Don’t matter what goes on outside,

just matters what goes on inside.

That's where the journey at,

that IS where the journey at.

Vergeet de studio-opnames,

zelfs van zijn beste werk (Purple Rain, Sign Of The Times).

Zoek als een razende cybersurfer naar de gelekte ‘bootleg’ opnames (overigens in uitstekende Flac geluidskwaliteit) ‘Prince Las Vegas - The Ultimate Collection’, volumes 1 to 4 (in totaal goed voor acht cd’s).

Op Ebay worden nu al prijzen van $ 80 en méér geboden per volume van twee cd's.

Zet ‘Never going back again’ en ‘Song Of The Heart’ op (volume 1 - cd 1 – tracks 17 en 18),

Besef:

dit is hoe perfectie klinkt,

dit is one great fuck with the universe.

Merci purperen hoogheid,

't is waar,

u hebt mij zelfs als vrijdenker overtuigd:

"There is only one God, there is only one song, one people"

en hun naam is Prince.

Hoera-cijfers. Nu nog de menselijke dimensie

Boek van de dag:
'Poker voor Dummies' - Richard D. Harroch en Lou Krieger, Pearson Education Benelux, 2006

“Minder dan 6 procent Vlaamse werklozenDe Vlaamse werkloosheidsgraad zakte in mei tot 5,94 procent. Er zijn nu nog 167.302 werkzoekenden. Dat is het laagste cijfer sinds juni 2002. Voor het eerst sinds lang daalde de werkloosheid ook bij de 50-plussers. Toch waarschuwt de Vlaamse minister van Werk, Frank Vandenbroucke (sp.a), voor euforie.”

Op vrijdag 1 juni 2007 kopt de krant De Tijd met de bovenstaande inswinger.
Zoals gebruikelijk met instanties die macro-economisch de realiteit benaderen, wordt de sociale dimensie achter de statistieken angstvallig vermeden:

Kanttekeningen zoals:

• steeg het aantal mensen die van een leefloon leven? (JA)
• steeg het aantal mensen die geschorst werden door de RVA? (JA)
• steeg het armoedecijfer (ondanks de toenemende tewerkstelling)? (JA)
• steeg de ongelijke inkomensverdeling tussen rijk en arm? (JA)
• steeg het aantal mensen die nu werken voor ongeveer hetzelfde netto-inkomen als een werkloosheidsuitkering? (JA)
• steeg het aantal mensen tewerkgesteld in onzekere en uiterst flexibele hamburgerjobs? (JA)
• steeg het gebruik van anti-depressiva middelen? (JA)

… horen thuis in een ander artikel, met een andere kop, met andere cijfers uit andere bronnen, met andere indicatoren van andere belangengroepen.

Voor de aandeelhouders zijn dalende werkloosheidscijfers de topic van de dag,
voor de regeringspartijen een welkome verkiezingsstunt,
voor de man en vrouw in de straat die nu met een onzeker arbeidsstatuut wordt geconfronteerd met vaak zeer flexibele arbeidsvoorwaarden, een fluim in het gezicht.


De V.D.A.B. ontdekte door de ‘sluitende aanpak’ van werklozen dat:

• een aanzienlijk aantal ‘werkzoekenden’ laaggeletterd waren
• een toenemend aantal mensen niet meer kunnen functioneren binnen onze uiterst competitieve samenleving
• de menselijke ‘flexibiliteit’ niet groot is als van een software-programma die men ‘update’ met een druk op de knop.
  

De arbeidsduurvermindering die voorheen als remedie werd voorgeschreven, wordt nu betaald met zicht op een verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd. We zullen met zijn allen langer leven met behulp van de producten uit de farmaceutische industrie. We zijn op het punt gearriveerd dat onze menselijke bedrijvigheid en decadente verkwisting van natuurlijke bronnen een invloed heeft op de seizoenen en de klimaten.


Regeringsleiders zullen weten te verkopen dat:

• een economisch model wordt verdedigd dat in essentie niets anders nastreeft dan een verhoging van de productiviteit, verscherping van het concurrentievermogen en een toename van de consumptie
• en er tegelijk dringend een meer milieubewuste politiek dient gevoerd, willen toekomstige generaties niet met natuurcatastrofes worden geconfronteerd
  

Vice-presidenten zullen documentaires maken over 'An Inconvenient Truth' en tegelijk zelf in een kast van een huis wonen met navenante energievoorziening.

Heden planten mensen een sanseveria op hun vensterbank en noemen dat 'Back to nature.'

In Japan werden de hoera-cijfers over de veeleisende economische activiteit, gekantmerkt door het fenomeen ‘Hikikomori’: jongeren die zich volledig isoleren van de samenleving omdat ze de torenhoge verwachtingen niet meer konden inlossen. Het fenomeen wordt voorzichtig op 3,5 % van de jongvolwassenen geschat.

Toen de zender BBC hierover een documentaire maakte, werd de redactie overspoeld met reacties van jongeren die zich als ‘Hikikomori’ herkenden.

In België is volgens de krant De Morgen het anti-depressiva gebruik tussen 1996 en 2006 ongeveer verdrievoudigd van 260.000 tot 890.000 dagelijkse gebruikers.

België behoort nog steeds tot de top van de suïcidecijfers in de Europese Unie.

‘Something is rotten in the state of Denmark’ schreef William Shakespeare in ‘Hamlet.’
... maar ik dacht aan België toen ik de kop in de De Tijd las.

Voor P.

"Some people never go crazy.
What truly horrible lives they must lead."
- Charles Bukowski

"Leeft gij nog? Lang geleden dat we nog iets nieuws konden lezen." - P.

Als ik een tijdje niets post op dit blog,
krijg ik wel eens reactie van een lezer.

Elke post op dit log is dan ook als een fles in cyberspace.

Uitgaande van de opfleurende ondertoon van dit weblog,
contacteren regelmatige lezers mij wel eens:

a) om te checken als ik nog leef
b) of ik niet in een staat van catatonie verkeer
c) of euforisch te pletter ben gereden in een Porsche 911 op de Nurembergring
d) of in een marathonsessie poker ben verzeild geraakt

Maar weest gerust:

Ik destructueer elke dag maar een beetje, ik blijf verbeten roken,
ik krijg geregeld mijn dosis catatonie, ik zet de tv open
en ik neem elke dag één vitaminepil, want appels daar wen ik maar niet aan.

Ik word de perfecte consumer:
in vlagen van onrust koop ik nog iets.
En de rest spaar ik, voor later.
Voor de grote pensioenuitkering.

Soms ga ik naar de cinema, tegenwoordig steek ik meer een DVD in de lade.
Blader wat in een boek, op zoek naar iets wat het allemaal uitdrukt.

Maar fuck, mijn leven lijkt nog altijd niet op Walt Disney,
de prinses blijft mijlenver uit zicht,
graag had ik haar gebondeerd,
al schrok ze daar wel wat van,
van mijn authenticiteit die ze zo graag wou kennen,
en dan ja, zijn er de herinneringen ...

zoals aan P.

Hoe zou hem vergaan zijn?
Leidde hij nu een bevredigend leven?
Kon hij op een boezem zonder een knipperend oog het hoofd ten ruste leggen,
vond hij troost ad infinitum?

Was het bekken al verbreed?
De cellulitis zichtbaar?
De rimpels ingekerfd?

Was hij gelukkig nu?
Of soms een beetje.

Daar zochten we rusteloos naar,
dat moet u weten.
Dat was de gemene deler,
doorheen de tumult.

Ach P., soms mis ik je veel, soms ook een beetje niet.
Het hangt ervan af, wat ik mij wil herinneren.

Van jou, een beetje veel.

Deschooling society

Boek van de dag:
'Ritualization of progress' - Ivan Illich (uit 'Deschooling Society')

"Once the self-taught man or woman has been discredited, all nonprofessional activity is rendered suspect. In school we are taught that valuable learning is the result of attendance; that the value of learning increases with the amount of input; and, finally, that this value can be measured and documented by grades and certificates.
In fact, learning is the human activity which least needs manipulation by others. Most learning is not the result of instruction. It is rather the result of unhampered participation in a meaningful setting."

Bijtijds vraag ik mij af welke ervaringen in een levensloop, de menselijke persoonlijkheid vormen, als er al sprake is van zoiets als een te vatten 'persoonlijkheid'.

Tijdens de storm van het leven, de eerste mentoren, de indrukken, de toegevoegde kennis, de genetische determinatie, de cultuur, de al dan niet vrijwillige of bewuste keuzes, ontstond er een referentiekader:

- de stugge filter die de menselijke perceptie (wat wij al dan niet bewust waarnamen),
- de interpretatie (hoe de perceptie wordt getransformeerd tot 'dit' heb ik gezien en dat denk of voel ik erbij)
- en de gevoels- en denkwereld bepaalde (ik voel of denk zus en zo).

Schrijvers onderzoeken de realiteit aan de hand van andere parameters dan wetenschappers.

Terwijl sociale wetenschappers, alle elementen die niet 'objectiveerbaar' zijn, buiten beschouwing laten om tot uitspraken te komen, die vaak, hoewel anders voorgesteld, slechts geldig waren binnen de restricties van het gesimplifieerde onderzoek, ploegden schrijvers stug voort via zelfonderzoek en communicatie in een vermetele poging 'de realiteit' te vatten in de letteren.

'Waarheid' wordt wat door de meerderheid als waarheid wordt aangenomen.

Zelfs de 'exacte' wetenschappen zijn al even tijd- en cultuurgebonden als de rots die tot zand wordt vermalen. Ze waren een zeer betrouwbare bron maar niettemin onvolledig. Het was onmogelijk om het geheel volledig te overzien en tot uitspraken te komen die volstrekt en tijdloos universeel geldig zouden zijn, als een richtsnoer.

Ons verlangen ernaar, zou even groot blijven, als de onmogelijkheid ertoe.

Misschien was het daarom dat sommige individuen zo'n fascinatie teweeg konden brengen:
de illusie dat zij kennis hadden van het tijdloze en hieruit volgde wat wij moesten doen.

Het is de rol die mythes, goddelijke figuren, priesters, sjamanen, sociale wetenschappers, psychiaters en schrijvers vervulden: als een al dan niet absolute landkaart voor de chaos fungeren.

Wanneer alles terug stil werd, na de indrukken van de dag, en alle stemmen tot stilte waren bedwongen, dacht ik na, over de dingen.

Ik handelde niet meer, ik overschouwde, reflecteerde met anderen of mijzelf, stelde terug alles in vraag.

En morgen was er terug een nieuwe dag, waarin ik handelde naar wat ik naar mijn beste maar beperkte inschattingsvermogen kon overzien.

Naar wat ik als mijn bescheiden en onvolmaakte vorm van waarheid beschouwde.

DJ John Solitude LIVE - Underworld vs Paulo Freire

Muziektrack van de dag: "The Pedagogy Of Freedom" van Paulo Freire.

"I'm not impartial or objective. Not a fixed observer of fact and happening."


- "We willen dat je ze compleet uit hun bol laat gaan."

Sommige studenten hadden het geluk over een geniale mentor te beschikken.
Hetzij in de overgedragen letteren, hetzij in persoon.

Want sommige mentoren hun woord droeg zo wijd,
sprak zo tot de verbeelding en aanmoediging van zij die het hoorden,
dat zelfs in hun fysieke afwezigheid, hun invloed onmiskenbaar is en blijft.

Niet door slaafs opgelegde autoriteit,
niet door rampestampen,
maar uit erkenning in de harten en het geheugen van zij,
die er de ware mentoren aan laten herinneren,
dat hun levenswerk niet vergeefs is geweest.

Paulo Freire was zo'n visionaire pedagoog:
leren als een spiritueel proces.

"I'm not impartial or objective. Not a fixed observer of fact and happenings."

Zijn critici waren vooral te vinden onder hen die er in hun
"fixed point of objective view"
er nooit iets van konden, of zouden snappen.

Jaap Kruithof leerde,
vooreerst zijn studenten na te denken,
vooral niet te reproduceren.

Hij was één van de enige professoren destijds aan de RUG die met volle recht
een educator en mentor kon worden genoemd.

Hij stortte zijn 'leer' niet alleen uit over zijn studenten, hij vroeg ook wat zij dachten.
Leren als een proces van wederzijdse beïnvloeding.
Actief luisteren.
Interactie.

Het spirituele failliet van het klassiek onderwijs is te vinden in:

"de uiteenzetting."

Zo liet Kruithof zich ooit eens ontvallen:

- "Wie met een geldig argument mijn discours kan ondermijnen,
hoeft zelfs geen examen af te leggen."

Tot groot protest van zij die zich al op een potje gedichtje leren hadden verheugd.

Het had het effect wat hij beoogde:
mondige studenten die de letter van de meester in vraag stelden.

Verhitte discussies over de leerinhoud,
waardoor inhoud levende materie werd,
niet langer dode letter herkauwd naar het examen.

Gewikt en gewogen.
In het licht van de tijd.
Zoals het hoort met 'kennis'.

Een doorn in het oog van het onderwijssysteem,
geplaagd met overvolle klassen onder de noemer schaalvergroting,
waaraan zoveel 'socialistische' ministers hebben meegewerkt,
geilend en beoordelend op het uitspuwen van voorgekauwde definities,
en masturbatie van zij die ze bedachten.

Napraten én kritische analyses reproduceren,
maar ze niet zelf leren beoefenen.

Waar docenten onder het mom van kapitalistische efficiëntie,
éénzijdig in de rol van zender worden gedwongen met hun studenten als ontvanger.

En kwantiteit een synoniem voor kwaliteit werd.

Misschien is het daarom dat deze tijdsgeest zo wordt geplaagd
door een ontstellend gebrek aan originele ideeën, creativiteit en toenadering.

Daar dacht ik dus aan,
dat leek mij toepasselijk,
net voor ik,
aan een dj-set zou beginnen,
op uitnodiging van studenten van de Hogeschool.

Diezelfde Hogeschool waar ik jaren geleden als lid van de studentenraad meehielp een massaal opgevolgde studentenstaking op te zetten, wat het blauwe departementshoofd in nauwe schoentjes bracht, waardoor hij enige tijd later 'out of the picture' verdween.

Mijn docent van psychologie ontving mij enkele jaren geleden op een reuniefuif met de gevleugelde woorden: 'De beste student van SOAG.' Ik had bij hem destijds een 19/20 op een examen gescoord:
ongevraagd had ik een kritische analyse aan een examenvraag toegevoegd, waarin ik een vraag met een compleet andere bron belichtte dan de cursus én uit een denkbeeldig aangenomen perspectief.

Een oefening in transcendentie.

Op het gevaar af door andere docenten voor eigenzinnig versleten te worden (lees: bedreigend), hield ik op met dergelijke wapenfeiten. Op de middelbare school was ik nl. een zeer slechte leerling:
ik verveelde mij er voornamelijk te pletter.

Mijn jarenlange onthouding van alles wat maar naar klassiek onderwijs rook,
bleek uiteindelijk mijn spirituele en creatieve redding.

Ik werd een einzelgänger, het romanpersonage pseudoniem John Solitude werd geboren.

Heden gebruik ik dat pseudoniem nog steeds als intro voor elke d.j.-set,

Zoals hier,
op uitnodiging van de studenten van de Sociale Hogeschool,
voor het tribunaal van ex-docenten,
en met de groeten aan het ex-departementshoofd,
legde ik als statement een audio uittreksel van "Paulo Freire" himself op,
uit "The Pedagogy Of Freedom" met daaronder de euforische muziek van "Underworld".

- "We willen dat je ze compleet uit hun bol laat gaan."

Mijn "partner in crime" drukte op de sirene,
startte mijn intro "Please welcome, mister John Solitude."
ik maakte met midden- en wijsvinger het overwinningsteken naar het departementshoofd,
zag hoe een gefascineerde menigte studenten mij aankeek,
er niet aan gewoon een dj-set tot een statement te zien verworden.

Ze veerden op tijdens het minutenlang opgebouwde crescendo intro,
terwijl het audiofragment van Paulo Freire hen in de ban hield,
uitmondend in de harteklop en ontlading van het ritme.

En ik zei tegen de studentenvertegenwoordiger,
terwijl de zaak in een dansend extatisch pandemonium werd herschapen,
de zaalddeuren voor nog meer toegestroomde nieuwsgierigen werd afgesloten,
op last van de 'hulpdiensten':

"Onthoud vooral: het gaat hier niet over hen uit de bol laten gaan.
Het gaat hier over denken outside the box."

En als u zelf ook de intro van het boven besproken statement wil horen,
-met als enige voorwaarde dat u uw geluidsboxen op 10 zet-,
dan klikt u hier. U moet het wel effe unzippen (3 MB bestand).

John Solitude LIVE - The Trojan Horse

Muziektrack van de dag: 'Trojan Horse' - Luv


Om kwart voor één 's nachts stapte ik in gezelschap van mijn gevolg de pompende keet binnen.

Het had iets heldhaftigs. Ik voelde mij als kapitein Kirk van de Starship Entreprise.

Het gevoel verwacht te worden om de zaak te klaren.

Een druppel angstzweet priemde zich als een naald door mijn voorhoofd.

- 'Luister, kan ik hier niet via een zijingang bij de discobar komen?
Ik haat het om met mijn spullen doorheen een massa te waden.'

Dat had niets met sterallures van doen: een menigte gaf mij altijd het gevoel alsof er iets onheilspellend stond te gebeuren. Zoiets als soldaten die begonnen te marcheren omdat één of andere nitwit hen daartoe had verleid.

De nitwit, dat was ik, in dit geval.

Al meer dan tien jaar geleden zocht ik soelaas achter de discobar, eerder dan ervoor.

'The master of ceremony' kon er tenminste nog zelf één bedenken.

De bodybuilder van dienst aan de ingang, begon meteen op de toetsen van zijn g.s.m. te trommelen. Hij had mijn boodschap begrepen: hier stond in wezen een verlegen en onzeker jongetje dat wat bescherming kon gebruiken.

Maar de mensen waren gekomen om de man te zien: de entertainer, de spreker, de leider.

Binnen enkele minuten daagden er nog twee kleerkasten op.

- 'Volg hen, ze effenen wel het pad.', grinnikte de portier.

Nu voelde ik mij als een bokser die naar de ring werd geleid. Het tafereel kreeg iets surrealistisch: wilde en uitzinnige partydieren die je onderweg iets uitzinnig toeschreeuwden.

Ik ving een echo op van een kreet:'Fuck art, let's dance.'

Mijn loyaal gevolg sprak mij moed in:

- 'Ze zijn er klaar voor, je moet enkel nog doen zoals je het altijd doet. Hier en nu kameleon.'

- 'Heb je nog iets nodig?'.

- 'Eén Margarita.'

De perfecte Margarita was zoutzoetzuur moet u weten: als het leven.

De mensenzee opende zich bruut voor mij, mits twee testeronbundels voor mij als ijsbreker.

Reikhalzend kwam de dj-booth dichterbij. Als een modern altaar torende het uit.

Trap op. Deur open. Deur dicht. Alleen.

Ik tsjipte het zout van het mij inderhaast aangereikte glas Margarita en zwolg.

Het haalde 'the edge' ervan, of zoiets.

Stak een sigaret op en bedacht dat het gezondheidsfundamentalisme compleet aan mij voorbij was gegaan. Wat waren de gezondheidsfreaks anders dan een zoveelste tergeefse gooi naar het eeuwige leven. De dood: dat kon men nog steeds niet verteren. We leken als mieren in het aanschijn ervan.
Was het géén leven vol verlangen naar een hiernamaals, dan was het een leven vol ontzegging in het heden.

Ik keek uit op een uit zijn voegen barstende zaal.

Er is geen plaats waar een mens zich volstrekter alleen kan voelen dan omringd met mensen.

Dan deed ik, zoals ik gewoon deed: ik nam hen in mij op, 'las' het publiek.
'Wie zijn ze, wat doen ze, ...', zoiets. Op welke knoppen moet ik hier drukken om hun tot extase te vervoeren. Elk publiek is anders moet u weten: een d.j. is bedreven in sociale experimenten.

Het moest een majestueuze intro worden, alsof er iets groots stond te gebeuren, een teken van verlossing uit hun volstrekst routineus leven. Ik dacht aan doedelzakken.

Daarom kwamen mensen op dit soort massa-evenementen af: er moest toch iets zijn, iets anders, iets beter. Iets wat de verplettering van het dagdagelijkse oversteeg. Het kon niet gemist worden, we moesten erbij zijn.

Toen viel mij het meisje met de netkousen op. Ze had een lieflijke uitstraling en daar wou ik graag in geloven, al was het maar even. Ze glimlachte nadrukkelijk in mijn richting.

Vooral daarom was ik d.j. geworden.

Omdat ik als een dief in de nacht was gekomen, leek 'The Trojan Horse' van de Nederlandse meidengroep 'Luv', mij op zijn plaats.

Dan de intro.

'He is a man on a mission
A lost and lonely knight in a dark and dangerous world.
Get ready to expand your mind and senses.
This is not a d.j.-set.
This is a transcendental experience.
Please welcome, D.J. John Solitude'

- 'IT'S SHOWTIME: GO GO GO', schreeuwde mijn loyale compaan, de lichtman.

De sirene brulde. De gezichten keken nadrukkelijker in mijn richting:
hier en nu, kwam het, de verlossing.

- 'Hij zou ons amuseren.' -

Volksmenners waren van alle tijden. Het volk kon niet zonder hen.

- 'Laten we hen dan tenminste een oprecht antwoord geven.', zo dacht ik.

Eén van toenadering.

Ik wenkte naar het meisje. Ze kwam naar me toe.

- 'Wil je hier bij mij komen staan? Je kunt je niet voorstellen hoe alleen ik mij hier voel.'
- 'Hoe kom ik bij jou?'
- 'Dat kan moeilijk worden. Maar voor nu volstaat het als je hier links de trap neemt.'

Ze vertrok in de aangegeven richting. Trap op. Deur open. Deur dicht. Met twee alleen.

En Luv zong 'You came, you saw and you conquered.'

De massa bewoog.

- 'Now, beam me up Scotty', zei ik tegen de lichtman.
- 'If I'll take it any further, she might blow captain', zei de lichtman.
- 'I NEED warpspeed, Scotty'.
- 'Allright then, here it comes, captain.'

De laserbal opende zich, een spectrum van kleuren dwarrelde over de dansende mensen.

- 'Well done, Scotty. Mission accomplished.'

Het meisje met de netkousen kuste mij.

Voor even zouden we één zijn.


En als u even de soundtrack bij dit verhaal wil horen, dan klikt u hier.