John Solitude LIVE - The Trojan Horse

Muziektrack van de dag: 'Trojan Horse' - Luv


Om kwart voor één 's nachts stapte ik in gezelschap van mijn gevolg de pompende keet binnen.

Het had iets heldhaftigs. Ik voelde mij als kapitein Kirk van de Starship Entreprise.

Het gevoel verwacht te worden om de zaak te klaren.

Een druppel angstzweet priemde zich als een naald door mijn voorhoofd.

- 'Luister, kan ik hier niet via een zijingang bij de discobar komen?
Ik haat het om met mijn spullen doorheen een massa te waden.'

Dat had niets met sterallures van doen: een menigte gaf mij altijd het gevoel alsof er iets onheilspellend stond te gebeuren. Zoiets als soldaten die begonnen te marcheren omdat één of andere nitwit hen daartoe had verleid.

De nitwit, dat was ik, in dit geval.

Al meer dan tien jaar geleden zocht ik soelaas achter de discobar, eerder dan ervoor.

'The master of ceremony' kon er tenminste nog zelf één bedenken.

De bodybuilder van dienst aan de ingang, begon meteen op de toetsen van zijn g.s.m. te trommelen. Hij had mijn boodschap begrepen: hier stond in wezen een verlegen en onzeker jongetje dat wat bescherming kon gebruiken.

Maar de mensen waren gekomen om de man te zien: de entertainer, de spreker, de leider.

Binnen enkele minuten daagden er nog twee kleerkasten op.

- 'Volg hen, ze effenen wel het pad.', grinnikte de portier.

Nu voelde ik mij als een bokser die naar de ring werd geleid. Het tafereel kreeg iets surrealistisch: wilde en uitzinnige partydieren die je onderweg iets uitzinnig toeschreeuwden.

Ik ving een echo op van een kreet:'Fuck art, let's dance.'

Mijn loyaal gevolg sprak mij moed in:

- 'Ze zijn er klaar voor, je moet enkel nog doen zoals je het altijd doet. Hier en nu kameleon.'

- 'Heb je nog iets nodig?'.

- 'Eén Margarita.'

De perfecte Margarita was zoutzoetzuur moet u weten: als het leven.

De mensenzee opende zich bruut voor mij, mits twee testeronbundels voor mij als ijsbreker.

Reikhalzend kwam de dj-booth dichterbij. Als een modern altaar torende het uit.

Trap op. Deur open. Deur dicht. Alleen.

Ik tsjipte het zout van het mij inderhaast aangereikte glas Margarita en zwolg.

Het haalde 'the edge' ervan, of zoiets.

Stak een sigaret op en bedacht dat het gezondheidsfundamentalisme compleet aan mij voorbij was gegaan. Wat waren de gezondheidsfreaks anders dan een zoveelste tergeefse gooi naar het eeuwige leven. De dood: dat kon men nog steeds niet verteren. We leken als mieren in het aanschijn ervan.
Was het géén leven vol verlangen naar een hiernamaals, dan was het een leven vol ontzegging in het heden.

Ik keek uit op een uit zijn voegen barstende zaal.

Er is geen plaats waar een mens zich volstrekter alleen kan voelen dan omringd met mensen.

Dan deed ik, zoals ik gewoon deed: ik nam hen in mij op, 'las' het publiek.
'Wie zijn ze, wat doen ze, ...', zoiets. Op welke knoppen moet ik hier drukken om hun tot extase te vervoeren. Elk publiek is anders moet u weten: een d.j. is bedreven in sociale experimenten.

Het moest een majestueuze intro worden, alsof er iets groots stond te gebeuren, een teken van verlossing uit hun volstrekst routineus leven. Ik dacht aan doedelzakken.

Daarom kwamen mensen op dit soort massa-evenementen af: er moest toch iets zijn, iets anders, iets beter. Iets wat de verplettering van het dagdagelijkse oversteeg. Het kon niet gemist worden, we moesten erbij zijn.

Toen viel mij het meisje met de netkousen op. Ze had een lieflijke uitstraling en daar wou ik graag in geloven, al was het maar even. Ze glimlachte nadrukkelijk in mijn richting.

Vooral daarom was ik d.j. geworden.

Omdat ik als een dief in de nacht was gekomen, leek 'The Trojan Horse' van de Nederlandse meidengroep 'Luv', mij op zijn plaats.

Dan de intro.

'He is a man on a mission
A lost and lonely knight in a dark and dangerous world.
Get ready to expand your mind and senses.
This is not a d.j.-set.
This is a transcendental experience.
Please welcome, D.J. John Solitude'

- 'IT'S SHOWTIME: GO GO GO', schreeuwde mijn loyale compaan, de lichtman.

De sirene brulde. De gezichten keken nadrukkelijker in mijn richting:
hier en nu, kwam het, de verlossing.

- 'Hij zou ons amuseren.' -

Volksmenners waren van alle tijden. Het volk kon niet zonder hen.

- 'Laten we hen dan tenminste een oprecht antwoord geven.', zo dacht ik.

Eén van toenadering.

Ik wenkte naar het meisje. Ze kwam naar me toe.

- 'Wil je hier bij mij komen staan? Je kunt je niet voorstellen hoe alleen ik mij hier voel.'
- 'Hoe kom ik bij jou?'
- 'Dat kan moeilijk worden. Maar voor nu volstaat het als je hier links de trap neemt.'

Ze vertrok in de aangegeven richting. Trap op. Deur open. Deur dicht. Met twee alleen.

En Luv zong 'You came, you saw and you conquered.'

De massa bewoog.

- 'Now, beam me up Scotty', zei ik tegen de lichtman.
- 'If I'll take it any further, she might blow captain', zei de lichtman.
- 'I NEED warpspeed, Scotty'.
- 'Allright then, here it comes, captain.'

De laserbal opende zich, een spectrum van kleuren dwarrelde over de dansende mensen.

- 'Well done, Scotty. Mission accomplished.'

Het meisje met de netkousen kuste mij.

Voor even zouden we één zijn.


En als u even de soundtrack bij dit verhaal wil horen, dan klikt u hier.