De keizer is naakt.

Muziektrack van de dag: 'Dirty Boulevard' - Lou Reed


"And back at the Wilshire, Pedro sits there dreaming
He's found a book on magic in a garbage can
He looks at the pictures and stares at the cracked ceiling
'At the count of 3' he says, 'I hope I can disappear'
And fly fly away, from this dirty boulevard"

Opgedragen aan Johan Anthierens (is het goed genoeg, Johan?)

Mijn select maar trouw lezerspubliekje houdt er van als ik nog eens hard van leer trek, uit mijn sloffen schiet en de keizer vertel dat hij naakt is. Jawel, we gaan nog eens in de beerput van bedrog, volkverlakkerij, populisme en demagogie duiken en het vel van de beer stropen.

Wie heeft de uitzending van Ter Zake op Canvas, 26 september 2006 gezien?

Het thema: gemeenteraadsverkiezingen in Oostende.

Géén burgemeester of schepenen in zicht maar wel Vandelanotte: de machtsgeile kameleon,
nochtans uitblinkend in afwezigheid op gemeenteraden in Oostende. Dat doet er overigens niet toe, want Vandelanotte houdt liever achter gesloten deurtjes zijn besprekingen.

Géén mens kan ontkennen dat Oostende ingrijpende plastische chirurgie heeft ondergaan:
vooral de toeristische landingsplaatsen en de prentenkaart locaties zien er tegenwoordig
stukken beter uit. Er worden dan ook véél fotootjes van getrokken tijdens de zomer.

En Oostende durft zich zelfs met evenementen als ‘Theater Aan Zee’ een cultureel
imago aanmeten. De stad, die wanneer de toeristen uit zicht verdwenen zijn, nog
niet eens een theaterzaal of cultureel centrum heeft.

Oostende, waar de SP.A electoraal weinig lonende sociale projecten zoals drugspreventie
doorschoof naar de CD&V, maar wel stevig grip hield op de buurthuizen waar Franky De
Block als een spring in ’t veld zich rept om met zijn smoelwerk op het buurtkrantje te
staan.

Oostende, waar het personeelsverloop in het stadhuis zijn weerga niet kent.
De kuddedieren -lees: wie ooit nog op een benoeming hoopt temidden van alle contractuelen- blijven, diegenen die al eens het sociaal beleid in vraag durven stellen worden al vlug buiten spel gezet.

Oostende, waar jongeren de stad verlaten omdat ze er toch niet welkom waren en de Langestraat, hun laatste pièce-de-resistance toch afgebroken wordt voor nog méér appartementen voor vermogende bejaarden: die komen tenminste met zakken vol centen en zonder frigoboxen.

Oostende, waar kansarmen zich laten lijmen met een pannenkoek en een dienstencheque als
aanvulling op de werkloosheidsuitkering.

Oostende, waar het gemiddelde van het aantal kinderen geboren in kansarme gezinnen en het
aantal werklozen gevoelig boven het Vlaams gemiddelde ligt.

En Oostende, stad als geen ander waar het bewijs ligt dat een absolute meerderheid, zij het nu van rood, blauw, oranje, groen of bruin ALTIJD een nefaste zaak is voor de democratie.

Oostende, de koningin der badsteden, net zoals het koningshuis uitblinkend in uiterlijke
pracht en praal, terwijl in den Opex, de Vuurtorenwijk en het Westerkwartier de ghetto’s van
morgen bloeien.

Maar geen nood, ook die bevolking komt aan de beurt in het Sociaal Huis, waarvan de grootste
verdienste is dat de armen nu maar één loket moeten passeren om een aalmoes te krijgen en daarna naar het buurthuis kunnen voor de pannenkoek: een biefstuk paste niet meer in de begroting, die ging immers naar Vandelanotte’s basketbaltempel.

Oostende, waar de pinten hevig schuimen.

Zo zien diegenen die geen Champagne kunnen betalen niet dat er minder bier in het glas zit.

'Mijn vriendin ziet jou wel zitten.'

Muziektrack van de dag: 'What else is there' (Thin White Duke Mix) - Röyksopp

"I`ve got a golden ear
I cut and I spear
And what else is there
Roads are getting nearer
We cover distance still not together"

‘Mijn vriendin ziet jou wel zitten.’

Ik was toen ongeveer twintig en zag bijna elk meisje wel zitten of liggen.
Zo’n redenering bleek achteraf nogal kortzichtig maar op zo’n leeftijd loop je rond als een hitsige hond.

‘Waar is ze?’

De vriendin wees haar vriendin aan.

Het was een aantrekkelijke brunette met een poppengezichtje. Ze had iets ontwapenend en was instant verleidelijk. Haar glooiende boezem, ingepakt in een strak op maat gesneden trui, priemde de sluiting van haar jeansvestje licht open.

Er lag belofte in zo’n postuur, zo dacht ik.

Ik zag haar ook zitten, meer nog, ik ZAG haar meteen graag.

Met een zelfingenomen air van ‘ik zal dat hier eens arrangeren’ stapte ik op haar af.
Ergens had ik opgevangen dat je vooral zelfzeker moest zijn: géén twijfel, recht op doel af.
De siddering van onzekerheid schudde ik onderweg van mij af.

Ondertussen weet ik niet meer welke aanpak het beste is: ik heb méér vragen dan toen hoewel ik nu bijna 17 jaar ouder ben.

Het gesprek met de brunette herinner ik mij niet, wel nog dat ik een half uurtje later met haar aan het tongzoenen was. Na zo’n feestelijke opening ging ik hoffelijk naar de bar om wat drankjes te halen. Kwestie van haar wat beter te leren kennen, dat hoorde zo. Liever had ik haar op een wat intiemere plaats betast en besprongen, maar zoiets leek nogal optimistisch en zelfingenomen in dit prille stadium...

We zouden ons tergend langzaam doorheen de schaamte naar die andere lippen toewerken.

Opeens voelde ik een snoeiharde vuistslag op mijn rug.

Op die leeftijd dacht ik niet in termen van: ‘Laat ons deze onenigheid met een redelijk gesprek oplossen. Vertel mij uw besoignes en misschien kunnen we tot een aanvaardbaar vergelijk komen.’

Nee, ik draaide me om, zag mijn belager en in een reflex greep ik zijn vest vast en duwde uit alle macht tot hij tegen de vlakte ging. Het luchtte op de vijand letterlijk neer te zien stuiken.
Het was overigens, zelfs nu, zeventien jaar later de beste paar seconden gratis therapie die ik ooit meemaakte.

Zijn vrienden sprongen op mij, mijn vrienden sprongen op hen en de portiers van de zaak op ons allen.

Eén krioelende bende van stompende en stampende lichamen.

De redelijke vraag: ‘Hoe is dit begonnen?’ bleef afwezig.

Even later stonden we met z’n allen op straat, vakkundig verwijderd door mannen die zoiets voor hun job deden: mensen buitenwippen.

Toen pas kwam de vraag: ‘Wat is er gebeurd?’

Bleek dat de brunette een relatie had met mijn belager. Ze was zo'n detail vergeten te vermelden voor het tongzoenen.

Bij deze vraag ik aan bedrogen partners om eerst een gesprekje met hun partner te hebben. Misschien vergaten ze te vertellen voor het tongzoenen dat ze al een partner hebben.

’t Is maar kwestie dat u het weet, vooraleer u op mij slaat, ik u omver duw en uw vrienden op mij springen en mijn vrienden op de uwe en de buitenwippers ons allemaal eruit zetten.

'Ja, nu.'

Muziektrack van de dag: 'The Passenger' - Iggy Pop

'Oh, the passenger
He rides and he rides
He sees things from under glass
He looks through his windows eye
He sees the things he knows are his
He sees the bright and hollow sky
He sees the city asleep at night
He sees the stars are out tonight'


Op vrijdagavond zet ik mijn Sony MP3-speler op een stevig clubvolume. Gehoorproblemen zijn voor later, nu bonst de volle bas lekker door op mijn Sennheiser CX300 oordopjes. In mijn hoofd dansen de goden extatisch.

Ik ben in een uitgelaten stemming, de onweerstaanbare drang naar vervoering krijgt deze nacht weer gestalte als co-piloot in een Porsche Carrera 4 S. Terwijl brave burgers na een noeste werkweek in de veiligheid van hun fauteuilzetel ploffen, reist uw verslaggever onder de vrijgeleide van de nacht naar de afgesproken plaats.

Onderweg stel ik mijzelf de vertrouwde vragen met dezelfde ambivalente antwoorden:

‘Ik ga omdat ik wil ontsnappen aan de zwaartekracht van het leven.’

‘Ik ga omdat ik wil vergeten.’

‘Ik ga omdat ik verlang.’

'Ik ga.'

Even na middernacht stuiven ze toe op de parking: de nomaden van de autosnelwegen.

De weg is het doel, een tussenstop het middel.

Hun kamelen ingewisseld voor auto’s met spitstechnologie: sensoren die de aandrijving per milliseconde registreren en corrigeren, stabiliteitssystemen, supergesofisticeerde elektronische injectie, …

Een vlammend zwart ros daagt aan de horizon: de Porsche Carrera 4 S. En zowaar, uw verslaggever is ontroerd als een kind, een krul verbijt zich op mijn lippen. De chauffeur zwaait enthousiast het portier open:

‘Ik ben wat vroeger, je vindt het wellicht niet erg.’

We begroeten elkaar als strijdmakkers van heimelijke fronten.

- ‘Hoe laat vertrekt de karavaan?’
- ‘Als x driemaal toetert.’

De éénvoud van de daad siert het gebeuren.

De sfeer is ingetogen maar vastberaden. Wie de plaats van de afspraak kent, maakt deel uit van een communiteit verbonden door cybernetwerken. Zonder centraal gezag zijn we op punt Omega uitkomen: vanavond op plaats x, zo laat, nu.

Er is één gemene deler: neergedrukt door de zwaartekracht van dagelijkse verzuchtingen willen ze sneller dan het verleden hen achterhaalt ergens anders zijn.

X toetert driemaal.

De zwerm stuift weg.

We vliegen op de snel-weg.

Hier en nu ben ik bevrijd. Sneller dan alles wat mij achterhaalt.

Ik word een sierlijke trekvogel.

Géén veiligheidsgordels om.

Sterven in een uiterste staat van vervoering, dat is nog géén zo’n slechte dood mij dunkt.

En ik besef, ja, zo zou ik willen gaan: in een staat van doorleefde verwondering.

Als in vrije vlucht stijgen we los doorheen het peloton naar de horizon.

‘Is het ok?’ Ben je er klaar voor?’, vraagt de chauffeur.

En ik zeg, zonder aarzeling:

‘JA, NU.’

De dialogen (5)

Muziektrack van de dag: 'Love On The Rocks' - Neil Diamond

"First, they say they want you
How they really need you
Suddenly you find you're out there
Walking in a storm"


- 'Ga je die trui aantrekken om mee te gaan naar mijn moeder?'

- 'Ja, wat is er verkeerd mee. Ik trek die toch anders ook aan.'

- 'Wel, ik zie ze niet graag.'

- 'Waarom heb je dat niet eerder gezegd?'

- 'Ik dacht dat jij dat ook wel zou beseffen.'

- 'Nee, ik besefte het niet. Trouwens, wil je mij aan je moeder laten zien of een trui?'

- 'Begin nou niet weer. En kun je niet wat geïnteresseerder zijn als je meegaat naar mij thuis?'

- 'Ik zie er echt tegenop. Al die achterklap over die en die. Als jullie die mensen niet kunnen uitstaan waarom gaan jullie er dan mee om?'

- 'Omdat ze ons uitnodigen.'

- 'Weet je wat, ga jij alleen, ik ben al die trouw-, begrafenis- en doopfeesten beu. Zeg dat ze bedankt zijn maar dat ik iets beters te doen had.'

- 'Egoïst.'

- 'Hypocriet.'

"Aprés nous le déluge"

Muziektrack van de dag: 'We Shall Overcome' - Bruce Springsteen

'Oh, deep in my heart, I do believe
We shall overcome, some day'

Wie de historiek van de filosofie doorneemt, kan niet rond de analyse dat wat ooit een levenshouding, een practicum was, weerspiegeld in het oog en de daad van de filosoof, nu verzeild is geraakt in een intellectueel spelletje, een favoriet tijdverdrijf in burgerlijke salons en logetempels, een fait divers voor cocktailparty's, om zich vol te voelen met ledigheid.

Mijn grootste held, sinds jaar en dag, is Socrates. Hij die onversaagd voor lijf en leden de essentiële vragen durfde te stellen, niet bevooroordeeld door rang of stand, hij die elke onzinnige constructie doorprikte, verlangend naar iets dat tijdloos, dat authentiek was.

Socrates, opgelegd om te zwijgen met de dreiging van executie door de goegemeente, koos om de gifbeker te drinken.

Opgedragen aan de cavalier seul, der Einzelgänger, de rebel met een cause, de kritisch-analytische geest, de incontournables, de vragenstellers aller landen, verenigt u.

Incontournable

Nee, 't is niet gemakkelijk, noch een keuze.

't Is een overtuiging, een drang, al klinkt dat raar

De 'ja-knikkers' te schofferen

De schapeblikken erbij te nemen

De wolven te zien, geen rechtsomkeer maken

Geen zelfbehoud te vragen

De analyse te maken

Om te vinden, zelfs wat u niet zint

De vraag te stellen


En ontziet vooral uw zelve niet

Om te vinden

Wat tijdloos is.

Heden ben ik vrij

Muziektrack van de dag: 'While You See A Chance' - Steve Winwood

'Stand up in a clear blue morning
Until you see
What can be alone in a cold day dawning
Are you still free
Can you be'


Een leven vol met vrouwen nalopen, dat gaat in je kleren zitten en vooral je fut ondermijnen.

Dat ‘nalopen’ kunt u letterlijk opnemen, zelden was ik ze voor.

Het aantal keren dat ik afgewezen, vernederd, geridiculiseerd of met een hautaine blik van ‘hoe-durf-jij-nietig-reptiel-mij-aankijken’ werd gedoodbliksemd is niet meer te tellen.

De statistische kans op succes was niet significant. Zoiets als op de lotto spelen: je speelt om te hopen. Te hopen op hoop.

En toch, steeds opnieuw werd ik verleid door porseleinen gezichten, pronkerige boezems, de drang om te speleologen, hun occasionele momenten van zwakte waarin ze als uitgeput opgejaagd wild zichzelf gewonnen gaven en een toenadering mogelijk bleek –al stelde ik mijzelf vaak kansen voor om het gebrek eraan minder pijnlijk te maken.

Als een neuroot speurde ik naar de kleinste signalen in hun taalgebruik en lichaamstaal: ergens was ik geïndoctrineerd door het idee dat vrouwen zo’n subtiele wezens waren, gevoelig en zo, dat ik sensitiever moest worden, relatieboeken over planeten moest lezen, ik geloofde vooral dat ze beter waren dan mannen, wij mannen deden alles vooral te weinig.

De exemplaren die ik wel intiemer leerde kennen –ik kroop ermee in bed maar hun psyche bleef onpenetreerbaar- bleken achteraf gezien neurotisch, psychotisch of hun veelbesproken gevoeligheid was van schuurpapier.

Ik was er niet trots op, op mijn veroveringen maar op sommige momenten was de éénzaamheid en het verlangen naar een warm lichaam en geborgheid zo totaal, dat ik zelfs in het monster van Lochness kon geloven, hopend dat uit een kikker een prinses kon komen.

Mocht Walt Disney nog leven ik vermoordde hem.

Maar goed, in al mijn gedrevenheid, doorzettingsvermogen en vooral omdat ik achter de lust aanliep, lukte het bij uitzondering, althans voor een tijdje. Dan was het gevoel van overwinning zo totaal dat ik hun labiele fases, hun dominant vragen naar aandacht en irritante persoonlijkheid erbij nam.

Ik kan het woord 'veranderen' niet meer horen.

Zoiets moest je hen vergeven, want het waren nu éénmaal vrouwen, zo werd gezegd tussen pot en pint als de moegepeigerde vrienden elkaar nog eens vonden.

Heden ben ik vrij van dwanggedachten en illusies.

Enkel mijn lul dient nog afgekapt.

De ontroering

Muziektrack van de dag: Rise (Bob Clearmountain Remix) - Public Image Limited

'They put a hot wire to my head
Cos of the things I did and said
And made these feelings go away
Model citizen in every way

Anger is an energy'

De ontroering


Hoe ze koffie schenkt

Zeven uur 's morgens

Mijn eerste sigaret


Het tienerkoppel op de straat

Hun eerste kus

De hoop op hoop


De dakloze aan de G.B.

Martin Luther King's 'I have a dream'-speech

Pink Floyd in Londen's Earl Court


De blik van een vreemde

Een nanoseconde brug

Tussen eilanden

De dialogen (4)

Muziektrack van de dag: 'Tinseltown In The Rain' - Blue Nile

'Do I love you? Yes I love you
Will we always be happy go lucky?
Do I love you? Yes I love you
But it's easy come, and it's easy go
All this talking is only bravado'


HOERA!

Ik heb een vrouw versierd.

Ik stapte op haar af en …


OMZWACHTELDE HAAR MET SERPENTINES

Plofte pardoes een papieren kroon op haar hoofd

(Bij gebrek aan edele metalen)

En zei:


‘Ik ZIE je graag’.


Ze monsterde mij met opengesperde ogen

Angstig, gereserveerd

Alsof ik een gek was

STEL U VOOR


En ik declareerde:

Met een gevoel van Napoleon bij Waterloo

‘Ik heb u versierd, nu is het jouw beurt.’

Ethica à la carte

Muziektrack van de dag: ‘Ik ben aanwezig’ – Gorky

(‘Men eist een verklaring, waarom ik niet kan komen, op onze man zijn afscheidsfeest.Onze man waar wij van hielden. Er zal geween zijn en tandengeknars, maar ook vaak mooie verhalen. Over hoe hij ons leidde, streng maar rechtvaardig.’)


Onder mijn vrienden en kennissen tel ik drie vegetariërs.

Men zou denken, ‘aha, milieubewuste mensen’, zoiets valt toe te juichen.

Maar zoals bij de overgrote meerderheid van de gezondheidsfreaks is de consistentie om tot een beter milieu te komen ver te zoeken.

Ethica ‘à la carte’ noem ik dat.

Stel nu dat iemand enkel groenten eet omdat hij of zij dat lekkerder vindt dan vlees of vis. Of omdat je er minder snel dik van wordt? Of omdat je dan langer leeft (wat slecht is, want dan vervuilt u langer de planeet).

Kan men dan stellen dat zo'n persoon uit milieubewuste redenen handelt? Zijn of haar gedrag wordt immers niet bepaald door ethische idealen maar door een genotfactor (’t is lekkerder’), een schoonheidsideaal (‘ik zie er niet uit als een vrouw op een doek van Rubens’) of grootheidswaanzin ('ik wil het eeuwige leven').

Ik moet de eerste vegetariër nog ontmoeten die getuigt: ‘Ik heb een gloeiende hekel aan groenten en ik geef groen fluim op maar ik groenzel uit ideologische redenen’.

Dat zou pas van idealisme getuigen.

Zo houdt één van mijn plantenminnende vrienden bvb. ook van autorijden. Hij zou dat ook regelmatiger doen in een performantere wagen mocht het niet zo’n kostelijke hobby zijn.
De realiteit dat hij nu met een minder benzineverstokende wagen rijdt heeft niets te maken met milieubewustzijn maar met de economische realiteit dat hij zich geen duurdere wagen kan veroorloven. Heeft dus weer niets te maken met milieubewust handelen maar met centen: enkel groenten en een wagen met minder pk’s zijn minder kostelijk dan elke dag vlees of vis op tafel en een dikke vette Porsche voor de deur.

Bijtijden laat hij 'à propos' vallen dat hij zin heeft in een Giant van de Quick en drinkt hij er een milkshake uit een wellicht gerecycleerde beker.

Een andere groene vriend koopt regelmatig boeken of cd’s en houdt van reizen. Hij shopt in de natuurwinkel een resem biologische verantwoorde producten bij elkaar en stapt daarna het vliegtuig op waardoor kerosine-uitstoot over de velden valt met diezelfde groenten op. Ondertussen leest hij op het vliegtuig een boekje waar een stukje boom van het Amazonewoud in zit.

Als ik hem dan zeg dat alles één is, dan denkt hij dat ik een spiritualist ben.

Toch is de logische analyse géén belemmering om niet te stellen van ‘Ik heb zin om naar huppeldepup’ te reizen, dus boekt hij een vliegtuigticket, eet een slaatje tijdens de vlucht, zet zijn niet 100 % recycleerbare mp3-speler op en slaat een vers boek open waarvoor ooit een boom werd omgekapt.

Wat is nu de moraal van het verhaal?

Dat er géén is.

We stellen ons voor dat we een steentje bijdragen tot een betere wereld, terwijl het een afvalhoop is. Ook hier geldt de drogreden dat we het toch mooi hebben gesorteerd. Sorteren is een equivalent geworden van milieubewustzijn terwijl in realiteit de afval de ijle lucht ingaat of wordt gedumpt (zo'n 30 à 50 % afhankelijk van de bron -zie onder-).

Om er te liggen tot ex eternae.

Om te bedelven met restassen van nog meer afval.

Wie er een westerse levenswijze op nahoudt d.w.z. u woont niet in een huis dat volledig is opgetrokken uit 100 % recycleerbare materialen, u koopt regelmatig eens boeken of cd’s en bijtijden gaat u ook op reis met de auto, trein of vliegtuig, ewel die is pertinenent niet milieubewust bezig en is al puur door zijn existentie een belasting voor de planeet.

U zelf oplossen in een compostvat is de meest efficiënte keuze. Ik heb hierbij ontegensprekelijk aangetoond dat eenieder die op Groen! stemt best onmiddelijk suïcide pleegt.

Een minder drastische oplossing is u niet voortplanten. Laat het nu net Groen! zijn die bijtijden een kindvriendelijk imago aanneemt, terwijl nieuwe mensen net de planeet nog méér gaan belasten.

Maar die mensen willen uiteraard ook verkozen worden, ethica à la carte.

'Er worden inderdaad regelmatig stortplaatsen gesloten: omdat ze vol zijn. De harde realiteit is dat we straks nieuwe stortplaatsen zullen moeten openen, of bestaande stortplaatsen moeten uitbreiden. Dat blijkt uit alweer een andere jaarlijkse publicatie van OVAM, tarieven van storten en verbranden. De restcapaciteit van onze (openbare) stortplaatsen bedroeg eind 2004 ongeveer 15 miljoen ton. Gerekend aan het huidige tempo van aanvoer zijn ze over tien jaar volgestort. Als we zo nog honderd jaar doorgaan, zullen we ons op afval moeten gaan wonen.'

- bron 'Knack' jaargang nr.34 van 23 augustus 2006, pg. 46

Stoelendans

Muziektrack van de dag:

‘A Pain That I’m Used To’ (Jacques Lu Cont Remix)– Depeche Mode


De papierslag is begonnen: dezer dagen krijgt u pakketten al dan niet gerecycleerd Amazonewoud in uw gleuf. Propaganda die u een betere gemeente, dorp of straattegel belooft.

En omdat alles beter wordt, als partij x of y het voor het zeggen krijgt, overlopen we in een notendop welke partij er voor wat staat en vooral –dat is pas leuk- wat is er in de afgelopen jaren in de praktijk van werd gebakken.

V.L.D.: De partij van de vrijheid (althans voor sommigen).

In de praktijk: méér vrije markteconomie, deregulering, minder belastingen, langer werken, meer flexibiliteit. Dat de kloof tussen ‘have’ en ‘have not’ groter wordt is een detail: hopelijk concurreert u zich een weg in de eerste groep. Een natte droom voor multinationals, bedrijven, K.M.O.’s en aandeelhouders, tenzij u er in loondienst werkt en geen kaderfunctie hebt. Maar wees getroost: als u nog werk hebt en niet bezwijkt aan de stress wordt ook uw loonstrook waarschijnlijk met enkele euro’s méér gespijsd, al zult u niet op vastheid van betrekking hoeven te rekenen en als u zoals bij Ford –dolgedraaid van de lopende band- af en toe eens wat ziektekwaaltjes begint te vertonen, zoek dan alvast een andere werkgever want er moet vooral méér en sneller geproduceerd worden. Stem V.L.D.


SP.A.: ‘De sossen.’ De sociaal-democratische (arbeiders)partij moest anders, vandaar de A.

In de praktijk: de SP.A. keurde o.a. met de V.L.D. de fiscale amnestie goed waardoor decennia van belastingontduiking, mits een zeer milde afkoopsom, beloond werd. Als ‘democratische’ partij zag de SP ook géén graten in een verhoging van de kiesdrempel. Als klap op de vuurpijl, kregeb de loontrekkenden die dagelijks om de oren worden geslagen met méér flexibiliteit en minder werkzekerheid, ook het generatiepact in de maag gespitst, of kortom langer werken.
Géén nood: gratis pannenkoeken in het buurthuis, want biefstukken passen niet meer in de begroting. U kunt ook een verzekering afsluiten bij Stevaert, want die verdient daar tegenwoordig een aardig centje mee bij. Maar ’t moet gezegd: met de sossen wordt basisonderwijs misschien ooit echt gratis, althans daar werden we nog eens aan herinnerd in de aanloop naar de verkiezingen. Als u ooit aan de dop komt en niet meteen een andere ‘passende’ betrekking vindt, dan krijgt u verschoning: u mag blijven stempelen al zal uw uitkering wellicht niet genoeg zijn om de huishuur te betalen want de werkloosheidsuitkeringen zijn niet welvaartsvast. Toon nog eens je blote sexy benen (en uw thesis), Freya. Stem SP.A.


CD&V: ‘De tsjeven.’.

Kom niet klagen als u uw laatste dagen immobiel, incontinent en moe geleefd in een ziekenhuisbed slijt. U zult uw lijden waardig dragen zoals Christus en u krijgt er een massa pijnstillers bij in de palliatieve zorg want euthanasie dat was net zoals abortus decennialang njet. Alternatief seksueel geaarden die willen trouwen, daar fronst men nog altijd –zij het vriendelijk en deftig vroom katholiek- de wenkbrauwen bij. Hebt u een gezin en twee kinderen zoals het hoort, stem dan CD&V.


Groen! ‘De geitenwollensokkenbreiers’

Voorheen Agalev en nu nog groener, zeker nadat ze op federaal vlak niet meer aan het beleid konden deelnemen dankzij de kiesdrempel die ze, uiteraard als democraten, zelf mee goedkeurden. Groen! neemt geen duidelijke stelling in tegen een kapitalistische economie en u moet mij eens vertellen hoe een economie gebaseerd op méér productie en méér consumptie te rijmen valt met een milieubewust beleid. Groen! weet het ook niet, maar pak alvast uw vélo, sorteer uw brol, kweek wat biologische tomaten en alles komt wel in orde. Stem Groen!


Vlaams Blok, eh, Vlaams Belang. ‘De zwarthemden’.

Denkt u met weemoed terug aan het derde rijk, gaat uw rechterhand spontaan gestrekt de lucht in wanneer u een Duitse shlager hoort, vindt u Vlaamse kermissen, De Strangers en bloemkool het toppunt van cultuur en huivert u bij bruine mensen met of zonder baarden, stem dan Vlaams Belang. Eigen troep eerst.


De NV&A en Spirit: 'De grijshemden'

België is een schort groot, maar het moet vooral nog kleiner. Bent u die francofonen beu, staat u graag Vlaamse liederen te chanten aan de toren van Diksmuide of in een biertent met Laura Lynn, dan bent u hier zeker aan het goede adres. Voornaamste wapenfeit van Bert Anciaux: een megasubsidie voor een commercieel Engelstalig dance nummer van Kate Ryan die er zelfs de halve finale van het eurosongfestival niet mee haalde. Stem NV&A of Spirit.

Op wie te stemmen?

Take your pick.

Anders en beter

Muziektrack van de dag: 'Music for a found harmonium' - The Penguin Café Orchestra


Mijn grootste vaardigheid is om de tristesse in de dagelijkse fenomenen te zien.

De koppels die breken vooraleer ze het zelf beseffen.

De blik van de puberjongen met eczeem die verlangt om het mooiste meisje van de klas te versieren.

De ambtenaren die tijdens hun pendeltrip af en toe het zwerk afspeuren om er zich een oogwenk in te verliezen.

De politici die een nanosekonde twijfelen vooraleer ze routineus hun volgende speech afsteken om het vertrouwen te herwinnen.

De hoop gevestigd op een nieuwgeborene, dat het anders en beter mag zijn.