FFO 2017 - Filmfestival Oostende - An Inconvenient Sequel - Brigsby Bear - The Net - Ma 'Rosa

Het FFO (Film Festival Oostende) 2017 is aan zijn 11de jaargang toe en vindt plaats van 8 tem 16 september in Kinepolis Oostende.

Op deze blog vindt u meestal in primeur de filmrecensies van de programmatie op het Film Festival Oostende.

John Solitude is een onafhankelijke filmrecensent, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

Hieronder vindt u de recensies van:

• An Inconvenient Sequel: Truth to Power: 7 / 10
• Ma 'Rosa: 8 /10
• The Net: 8/ 10
• Brigsby Bear: 8 / 10

Voor meer filmrecensies van het Filmfestival Oostende zie de linkerbalk op deze blogspot of gebruik de zoekfunctie linksboven.

RECENSIE  AN INCONVENIENT SEQUEL: TRUTH TO POWER
(door John Solitude)
Regie:  Bonni Cohen, Jon Shenk
Cast:  Al Gore, George W. Bush, John Kerry

 

Het belang van een sequel op 'An Inconvenient Truth' of het nobele streefdoel van Al Gore valt niet te onderkennen: de voorganger maakte de urgentie van het 'greenhouse effect' voor een groot publiek bekend.

Je zou verwachten dat 'An Inconvenient Sequel: Truth to Power' een verdiepende analyse wordt van de huidige stand-van-zaken maar regisseurs Boni Cohen en John Shenks focussen vooral op Al Gore als mens waardoor de milieuanalyse nogal simplistisch uitvalt.

De premise in 'An Inconvenient Sequel' is als er maar meer zonnepanelen- en windmolens worden geïnstalleerd, dit de oplossing is voor het Co2-probleem maar uiteraard is dat een illusie voor de wat meer kritische kijker. 

Noch de overconsumptie, noch ons economisch model worden in vraag gesteld (wat voor een groot deel de steeds groter wordende vraag naar energie verklaart), noch wordt er ingegaan op de rol van ons voedingspatroon, noch wordt de vraag gesteld naar het effect van de bevolkingstoename op de stijgende vraag naar energie.

Nog méér storend is dat je verwacht van Al Gore dat hij een voorbeeldfunctie opneemt maar voortdurend te zien is in potige wagens én slechts éénmaal het openbaar vervoer gebruikt (pas nadat hij vast komt te zitten in het verkeer).

'An Inconvenient Sequel' kon een zeer belangrijke volgende stap zijn in het responsabiliseren van een groot publiek, maar het is teveel de 'Al Gore'-show én een reclamestunt voor zonne-energie fabrikanten geworden. Een gemiste kans. 


Waardering John Solitude: 7 / 10

RECENSIE  MA' ROSA (door John Solitude)
Regie:  Brillante Mendoza
Cast: Jaclyn Jose, Julio Diaz, Baron Geisler

 

Een Filippijnse film met een laag budget die volledig 'hand-held' werd gefilmd?
En met deze beperkte middelen een beklijvende inkijk bieden op het leven-zoals-het-is in de Filippijnse achterbuurten? 

Regisseur Brillante Mendosa neemt de corruptheid van de Filipijnse ordehandhavers op de korrel en gaat verder dan het enkel in beeld brengen van het kat-en-muis spel tussen dealers, verslaafden en politie. 
De hamvraag waarom er een toenemend drugsprobleem is in de Filipijnen wordt nooit uitgesproken maar Mendosa toont het.

Het camerawerk forceert de kijker in de rol van voyeuristische getuige die wordt meegezogen in lange 'travelling shots' startend bij een arrestatie in de chaotische achterbuurten tot in een politiekantoor.

Het resultaat is brutaal hyperrealistische en 'eye-opening' cinema.

Waardering John Solitude: 8 / 10


RECENSIE  THE NET (GEUMUL) (door John Solitude)
Regie: Ki-duk Kim
Cast: Seung-bum Ryoo, Won-geun Lee, Young-min Kim

 

De Zuid-Koreaanse regisseur Ki-duk Kim is voor 'connaisseurs' van de Aziatische cinema geen onbekende: hij blaasde al eerder pers en publiek omver met zijn ingetogen poëtische meesterwerken 'Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring' en 'Bin-Jip'. En ook zijn nieuwste 'The Net' (Geumul) is een Ki-duk Kim 'Grand Cru'.

Een Noord-Koreaanse visser drift door motorpech over de grens naar Zuid-Korea en verzeilt hiermee in een Kafkaiaans drama. 'The Net' is moedige cinema in tijden waarin het lijkt alsof Noord-Korea de baarlijke duivel zelf is die beschaving moet ingepompt worden met westerse waarden.

In het oeuvre van Ki-duk Kim staat de mens centraal. Zijn cinema is een schreeuw naar méér humaniteit van een meer beschaafde soort. 

'The Net' is niet volmaakt omdat het plot net wat te voorspelbaar is, maar tegelijk is die voorspelbaarheid een voorbode voor wat de kijker al aanvoelt:
in het Noord-Zuid Koreaans conflict gaat het al lang niet meer om de bevolking van deze landen maar over het ego van de gezagsdragers.

Aziatische cinema ten top voor de fijnproevers.

Waardering John Solitude: 8 / 10


RECENSIE  BRIGSBY BEAR (door John Solitude)
Regie:  Dave McCary
Cast: Kyle Mooney, Mark Hamill, Jane Adams



James zijn wereld bestaat uit de 'Brigsby Bear' tv-show, waarin een man in een teddybeerpak de 'superhero' is die het opneemt tegen het kwaad in het universum. Méér vertellen zou een 'spoiler' zijn.

Brigsby Bear is een warmhartige ode aan de magie van de verbeelding waarin de vraag centraal staat als dromers hun tijd 'nuttig' invullen of simpelweg psychotisch zijn en moeten gerehabiliteerd worden in de psychiatrie.

Brigsby Bear zal uitgroeien tot een klassieker in het cult genre: het is géén volmaakte film, daarvoor valt de karakterontwikkeling nét iets te dunnetjes uit maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het magische originaliteit gehalte.

Een warme aanrader voor de dromers onder jullie en de liefhebbers van cult cinéma.

Waardering John Solitude: 8 / 10

FFO 2017 - Filmfestival Oostende - Vincent - Loving Vincent - Good Time

Het FFO (Film Festival Oostende) 2017 is aan zijn 11de jaargang toe en vindt plaats van 8 tem 16 september in Kinepolis Oostende.

Op deze blog vindt u meestal in primeur de filmrecensies van de programmatie op het Film Festival Oostende.

John Solitude is een onafhankelijke filmrecensent, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

Hieronder vindt u de recensies van:

• Vincent: 8,5 / 10
• Loving Vincent: 8 /10
• Good Time: 8 / 10

Voor meer filmrecensies van het filmfestival Oostende zie de linkerbalk op deze blogspot of gebruik de zoekfunctie linksbovenaan.


RECENSIE  VINCENT (door John Solitude)
Regie: Christophe Van Rompaey
Cast: Alexandra Lamy, Barbara Sarafian, Spencer Boogaert, Geert Van Rampelberg

 

Vincent is een zwaarmoedige tiener gebukt onder een stevige dosis weltschmerz. In zijn disfunctionele familie kan hij vooral rekenen op onbegrip. Redenen genoeg om zijn groot 'manifest' te schrijven voor hij met zijn suïcide de wereld tot verandering wil forceren.

Regisseur Christophe Van Rompaey verstaat de kunst om een zwaar existentieel thema (wat bovendien brandend actueel is -België kampt nog steeds met een zeer hoog suïcidecijfer-) te doorspekken met zwarte humor én onderbroekenlol om het verteerbaarder te maken voor een groot publiek. Maar nergens wordt er ingeboet op de geloofwaardigheid en de innemendheid van de protagonist.
Vincent slaat in zijn betoog nagels met koppen als hij 'de wereld' analyseert en erop los moraliseert... menig wereldverbeteraar of idealist op leeftijd zal zich kunnen identificeren.

Vincent wordt sterk geportretteerd door Spencer Bogaert, die de suïcidale tiener vertolkt als een jongvolwassene met een ethisch réveil en de ermee gepaard gaande existentiële crisis.

Samen met 'Black', 'Noces', 'C'est arriver près de chez vous' en het voltallig werk van de gebroeders Dardenne, behoort 'Vincent' tot het sterkste van de Belgische cinema. Te horen aan de reacties in de zaal was dit de echte publiekslieveling op het Oostendse filmfestival 2017.

Waardering John Solitude: 8,5 / 10


RECENSIE  LOVING VINCENT (door John Solitude)
Regie: Dorota Kobiela, Hugh Welchman
Cast: Saoirse Ronan, Jerome Flynn, Aidan Turner

 

Loving Vincent is een huzarenstuk in de geschiedenis van de animatiefilm:
er werkte een team van meer dan 100 beeldende kunstenaars aan de olieschilderijen én hiermee is 'Loving Vincent' de eerste volledig geschilderde langspeelfilm.

De keuze om de animatie bijna volledig (op enkele stemmige zwart-wit scènes na) in de stijl van Vincent Van Gogh te behouden is begrijpelijk. De beelden zijn dan ook verbluffend mooi én brengen letterlijk het werk van de schilder tot leven. Het nadeel is dat het voortdurend fluctueren van de typische penseelstreken vermoeiend werken op het netvlies.

Voor wie niet vertrouwd is met de biografie van Vincent Van Gogh is Love Vincent een must: alle hoogtepunten uit het oeuvre van Van Gogh zitten in de animaties vervat. 

Je zit vooral te staren naar de beeldenpracht; de personages en dialogen daarentegen voelen soms wat houterig aan. Maar als 'Vincent' van Don Mc Lean klinkt en je voelt een slik door de zaal gaan dan weet je dat de makers raak sloegen.

Waardering John Solitude: 8 / 10


RECENSIE  GOOD TIME (door John Solitude)
Regie:  Benny Safdie, Josh Safdie
Cast:  Robert Pattinson, Benny Safdie, Taliah Webster

 

Constantin (vertolkt door Robert Pattinson in bloedvorm) faalt om samen mét zijn mentaal gehandicapte broer een bank te overvallen. Het startsein voor een hyperkinetische trip door de onderwereld op een nerveus pulserende elektronische soundtrack van Daniel Lopatin.

Good Time is een beproeving van de zintuigen: de cinematografie is claustrofobisch en de klankband is prominent aanwezig om de nerveuze gejaagdheid van de protagonist te versterken. Dat leidt soms tot 'overkill' want de kijker wordt nauwelijks een adempauze gegund.

Good Time trekt en sleurt aan de conventies van het Heist- en thrillergenre:
nagelbijtende cinema maar bij sommige kijkers zullen de synapsen dermate overbelast worden, dat ze na de eerste act de rest van de film in een staat van verdoving of mét hoofdpijn beleven.

Good Time werd genomineerd voor de Palme d'Or op Cannes.

Waardering John Solitude: 8 / 10

FFO 2017 - Filmfestival Oostende - Detroit - Le Redoutable - The Young Karl Marx

Het FFO (Film Festival Oostende) 2017 is aan zijn 11de jaargang toe en vindt plaats van 8 tem 16 september in Kinepolis Oostende.

Op deze blog vindt u meestal in primeur de filmrecensies van de programmatie op het Film Festival Oostende.

John Solitude is een onafhankelijke filmrecensent, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

Hieronder vindt u de recensies van:

• Detroit: 9 / 10
• Le Redoutable: 7 /10
• The Young Karl Marx: 7 / 10

Voor meer filmrecensies van het filmfestival Oostende zie de linkerbalk op deze blogspot.


RECENSIE  DETROIT (door John Solitude)
Regie:  Kathryn Bigelow
Cast: John Boyega, Anthony Mackie, Algee Smith

 

Dat regisseur Kathryn Bigelow de kunst verstaat om op feiten gebaseerde verhalen op een gedramatiseerde, indringende en spannende manier in beeld te brengen wisten we al door haar vorige meesterwerken 'The Hurt Locker' en 'Zero Dark Thirty'.

Detroit verplaatst je op een zeer overtuigende en realistische wijze naar de rassenrellen van 1967, waarbij zelfs het leger werd ingeschakeld in de achterbuurten van Detroit. Centraal staat het conflict in het Algiers hotel, waar 3 afro-amerikanen het leven lieten in het machtsmisbruik van de ordehandhavers.

Hoewel Bigelow duidelijk stelling kiest, wordt het conflict vanuit beide zijden getoond: er is het politiekorps en het leger geconfronteerd met de chaos veroorzaakt door politieke keuzes en er is de afro-amerikaanse gemeenschap die het beu is als tweederangsburgers te worden behandeld en hun frustraties ventileert naar de lakeien van de macht: de ordehandhavers.

Detroit is meesterlijke cinema op het scherp van de snee, zowel cinematografisch, naar scenario toe én met excellente vertolkingen:
dit is Oscar-voer, daar kan u nu al op wedden.

Waardering John Solitude: 9 / 10


RECENSIE  LE REDOUTABLE (door John Solitude)
Regie: Michel Hazanavicius
Cast:  Louis Garrel, Stacy Martin, Bérénice Bejo

 

Jean-Luc Godard-fans zullen niet opgezet zijn met deze biopic, waarin het boegbeeld van de Franse 'Nouveau Vague' als een neurotische, onhebbelijke en zelfdestructieve melancholicus wordt neergezet.

In Le Redoutable wordt Godard gevolgd vanaf het regisseren van 'La Chinoise' waar hij op set de actrice en later zijn vrouw Anne Wiazemski leerde kennen. Het scenario is gebaseerd op de memoires van Wiazemski.

We zien een Godard die steeds radicaler voor politiek activisme kiest en zich afkeert tov zijn eigen klassiekers 'Au Bout Du Souffle' en 'Le Mépris', waardoor hij een groot deel van zijn publiek verliest en in een existentiële crisis verzeild geraakt.

Een biografie over Jean-Luc Godard was welkom geweest maar in plaats koos de regisseur voor het uitlichten van een romance van Godard, geplaatst in een beperkt tijdsverloop: dit resulteert in nerveuze dialogen en een bij vlagen ronduit irritant schouwspel met pretentieuze knipoogjes naar het werk van de meester. 

Eén ding is zeker: de regisseur van Le Redoutable ontbreekt het talent van Jean-Luc Godard.

Waardering John Solitude: 7 / 10


RECENSIE  THE YOUNG KARL MARX (door John Solitude)
Regie:  Raoul Peck
Cast:  August Diehl, Stefan Konarske, Vicky Krieps

 

Wie naar The Young Karl Marx gaat kijken en een inleiding verwacht hoe 'Das Kapital' vorm kreeg, zal zich vooral ergeren dat er heel wat filosofen én theorieën aan bod komen maar die onvoldoende worden toegelicht voor niet filosofisch geschoolden.

We zien een Marx die zich ergert aan de salongeschriften van het magazine waar hij aanvankelijk voor werkt en samen met zijn vriend Engels kiest voor een uitgesproken benoeming en veroordeling van de klassenstructuur. Het is de start van een Marx die in ballingschap gaat én de periode die in The Young Karl Marx wordt belicht.

De regisseur weifelt tussen een voor een groot publiek toegankelijk scenario (met de obligate romantiek tussen Jenny en Karl Marx) of een dieper gravende analyse door een ganse resem filosofische voor-en tegenstanders van Marx te introduceren die voor een groot publiek onbekend zijn.

The Young Karl Marx is mossel noch vis: de dialogen tussen Marx en zijn tijdgenoten zijn vaak te complex voor een breed publiek zonder achtergrondkennis, terwijl wie vertrouwd is met filosofie zich vooral zal ergeren dat er in romantische uitstapjes worden voorzien.

Waardering John Solitude: 7 / 10

FFO 2017 - Filmfestival Oostende - Hampshire - I Know You Are There - The Only Living Boy in New York

Het FFO (Film Festival Oostende) 2017 is aan zijn 11de jaargang toe en vindt plaats van 8 tem 16 september in Kinepolis Oostende.

Op deze blog vindt u meestal in primeur de filmrecensies van de programmatie op het Film Festival Oostende.

John Solitude is een onafhankelijke filmrecensent, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

Hieronder vindt u de recensies van:

• I Know You Are There (Docu): 8 / 10
• Hampshire: 7 /10
• The Only Living Boy in New York: 7 / 10

Voor meer filmrecensies van het filmfestival Oostende zie de linkerbalk op deze blogspot.


RECENSIE I KNOW YOU ARE THERE (door John Solitude)
Regie: Thorn Vander Beken
Cast: Quentin & familie, Staf Coma Science Group

 

Quentin is in een toestand van 'minimaal bewustzijn' na een verkeersongeval. Hij reageert nog reflexmatig op testen en het is de vraag voor familie én de medische staf in hoeverre Quentin zich nog bewust is van zijn toestand én als er nog beterschap te verwachten valt.

Regisseur Thorn Vander Beken brengt het menselijk drama op een waardige en serene wijze in beeld en verkent op een gepast traag tempo de dagelijkse routines van Quentin: verpleging, testen, familieleden komen op bezoek mét als catharsis het medisch oordeel.

De euthanasievraag wordt aangekaart maar dit wordt (voorzichtigheidshalve?) enkel behandeld via de duidelijke stellingname van de zus van Quentin én niet via de visie van de experts of morele gezagsdragers, waardoor de vraag wat in het midden blijft hangen. 

Als dit een bewuste keuze was van de regisseur of eerder het wat ontwijken van de hamvraag: 'Mag of kan euthanasie in dit geval én van wiens finaal oordeel zal deze keuze afhangen: de familie die met een uitzichtloos drama wordt geconfronteerd of de medische wetenschap die erin geslaagd is het leven steeds verder kunstmatig te verlengen, maar de vraag wat nog een waardig leven is lijkt uit de weg te gaan?', blijft aan het oordeel van de kijker over. 

Waardering John Solitude: 8 / 10


RECENSIE HAMPSTEAD (door John Solitude)
Regie:  Joel Hopkins
Cast:  Brendan Gleeson, James Norton, Diane Keaton

 

Donald Horner (Brendan Gleeson) woont al 17 jaar in een zelf gebouwde schuur op een leegstaand erf. Wanneer vastgoedontwikkelaars plannen ontwikkelen dreigt hij zijn thuis te verliezen.
Hampstead, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, probeert een lans te breken voor de 'little common men' maar breit daar een romantisch verhaaltje aan om het geheel wat verteerbaarder te maken. Het is vooral dankzij stevige acteerprestaties van Brendan Gleeson en Diane Keaton dat dit brave, geromantiseerde relaas overeind blijft. Dit is niet het stevige en brandend actuele drama wat het had kunnen worden maar eerder een weifelende keuze tussen een doorsnee rom-com of een biopic.

Waardering John Solitude: 7 / 10


RECENSIE THE ONLY LIVING BOY IN NEW YORK (door John Solitude)
Regie:  Marc Webb
Cast:  Callum Turner, Kate Beckinsale, Pierce Brosnan

 

Thomas Webb's (Callum Turner) biotoop is de 'upper-mid-class' van New York. Nét afgestudeerd van de univ heeft hij door zijn rijke vader de luxe om wat rond te hangen en te mijmeren over de verdere invulling van zijn leven. 
Hij ambieert het schrijverschap maar muizenissen over een one-night-stand met zijn 'buddie' vriendin staan in de weg. Als hij zijn vader betrapt op overspel en er ook nog een mysterieuze 'wijze' man in zijn leven verschijnt, ligt de weg open voor dit nogal ongeloofwaardig en pretentieus drama die vooral drijft op de uitstekende vertolking van Jeff Bridges, als de mentor van Thomas Webb. 

Waardering John Solitude: 7 / 10

FFO 2017 - Filmfestival Oostende - Rien n'est Pardonné - Tschick - Walk With Me

Het FFO (Film Festival Oostende) 2017 is aan zijn 11de jaargang toe en vindt plaats van 8 tem 16 september in Kinepolis Oostende.

Op deze blog vindt u meestal in primeur de filmrecensies van de programmatie op het Film Festival Oostende.

John Solitude is een onafhankelijke filmrecensent, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

Hieronder vindt u de recensies van:

• Rien n'est Pardonné: 10 / 10
• Tschick: 8 /10
• Walk with Me: 7 / 10

Voor meer filmrecensies van het filmfestival Oostende zie de linkerbalk op deze blogspot.


RECENSIE RIEN N'EST PARDONNE (door John Solitude)
Regie: Vincent Coen en Guillaume Vandenberghe
Cast: Zineb El Rhazoui

 

Journaliste en activiste Zineb El Rhazoui ontvluchtte haar thuisland Marokko.
In Parijs ging ze aan de slag bij Charlie Hebdo waar de islam-terreur haar bleef achtervolgen. Sindsdien is ze activiste onder constante bewaking. 

Rien n'est pardonné is een beklijvend portret van El Rhazoui:
in tegenstelling tot de gematigde houding bij sommige politieke strekkingen, zalft Rhazoui niet over islam maar duidt de ideologie aan als rechtstreekse oorzaak voor de terreur én onderdrukking van moslimvrouwen.
In deze geheel politiek incorrecte documentaire benoemt El Rhazoui passages in de koran die de motivatie scheppen voor terreur maar nuanceert door te stellen dat niet alle moslims terroristen worden maar dat alle aanslagen wel door moslims werden gepleegd én de basis hiervan wél degelijk de inspiratie in de islam-bronnen, de koran zelf is.

El Rhazoui durft wat links geïnspireerde politici vaak niet durven: ze verschoont en minimaliseert niet, ze zoekt niet naar een strategisch electoraal voordeel noch links, noch rechts maar legt op een overtuigende én beargumenteerde manier de vinger in de gapende wonde met gevaar voor eigen leven. 

De stem van El Rhazoui, haar intellect, de moed, de kracht waarmee ze haar verzet tegen de onderdrukking wordt voorbij de pijngrens gevat in dit waardig én méér dan verdiend eerbetoon.

Waardering John Solitude: 10 / 10


RECENSIE TSCHICK (door John Solitude)
Regie: Fatih Akin
Cast:  Tristan Göbel, Aniya Wendel, Justina Humpf

 

Maik is een gevoelige 14-jarige jongen die worstelt om opgemerkt te worden door 'het mooiste meisje van de wereld' in zijn klas. Thuis wordt hij dan weer geconfronteerd met een alcoholische moeder en een tirannieke afwezige vader.
Méér dan redenen genoeg wanneer een nieuwe rebelse klasgenoot hem inviteert op een 'joyride' om in de wagen te stappen.

Tschick is de meest toegankelijke film tot nu toe van regisseur Fatih Akin ('Gegen die Wand'). De roadtrip wordt met humor en in een vlot tempo afgereden maar met voldoende aandacht voor karakterontwikkeling én het groeiproces wat de twee tieners afleggen op weg naar de horizon om deze nieuwe 'Akin' boven de brei van teenage romcom flicks te tillen.

Waardering John Solitude: 8 / 10


RECENSIE WALK WITH ME (door John Solitude)
Regie:  Marc J. Francis
Cast:  Benedict Cumberbatch, Brother Pháp De,Brother Pháp Dung

 

Walk with me biedt een inkijk op het leven van een Zen-boeddhistisch geïnspireerde kloostergemeenschap onder leiding van de Vietnamese meester Thich Nhat Hanh, die in Frankrijk 'Plum Village' oprichtte: waar zowel boeddhistische monniken als nonnen terecht kunnen.

Het in beeld brengen van contemplatieve rituelen is al een uitdaging op zich maar tegelijk proberen de boeddhistische filosofie toe te lichten voor een breder publiek, mits wat brave en schaarse dialoog was een brug te ver. 

Vaak komt de regisseur niet verder dan de gebruikelijke clichés maar er wordt te weinig doorgevraagd naar de motivatie waarom iemand er uiteindelijk ook voor kiest om aan bijna alles te verzaken inclusief seksuele gemeenschap, het bezit van goederen of het hebben van enig comfort. Storender in deze ideologie is dat deze keuze vaak omfloerst worden als een plicht om 'anderen te helpen', terwijl uiteindelijk de monnik of non vooral kiest voor introspectie en het afstoten van de buitenomgeving.

Ronduit ergerlijk is bijna continu gebruik van 'shallow depth of field', waardoor slechts een deeltje van het frame in focus is én de film hierdoor nog méér als een zweverige promo voor mindfulness overkomt, dan als een wat meer substantiële analyse van de boeddhistische ideologie. De lijzige 'off screen' narratie van Cumberbatch roept dan weer te veel sérieux op.

Kritische vragen worden nauwelijks gesteld; het ruikt te veel naar de new age van 'Love and Peace' maar met te weinig ballen in de kosmische soep.


Waardering John Solitude: 7 / 10

FFO 2017 - Filmfestival Oostende - American Made - Wind River

Het FFO (Film Festival Oostende) 2017 is aan zijn 11de jaargang toe en vindt plaats van 8 tem 16 september in Kinepolis Oostende.

Op deze blog vindt u meestal in primeur de filmrecensies van de programmatie op het Film Festival Oostende.

John Solitude is een onafhankelijke filmrecensent, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

Hieronder vindt u de recensies van:

• American Made: 8,5 / 10
• Wind River: 8 / 10

Voor meer filmrecensies van het filmfestival Oostende zie de linkerbalk op deze blogspot.

RECENSIE AMERICAN MADE (door John Solitude)
Regie: Doug Liman
Cast: Tom Cruise, Domhnall Gleeson, Sarah Wright

 


Tom Cruise legde een lange weg af: van 'posterboy' in de Amerikaanse propaganda van 'Top Gun' tot de vertolking van Barry Seal in 'American Made'. Een wat uitgebluste én verveelde lijnpiloot klust bij met sigarensmokkel maar na te worden betrapt wordt hij zich gechanteerd om voor de CIA te klussen.

Terwijl in 'Top Gun' de wereld zwart-wit was, de Amerikanen de 'goeden' en de Russen de 'slechten' is 'American Made' naar Hollywood-normen een gedurfde sneer -gebaseerd op waargebeurde feiten- over de onfrisse inmenging van de CIA in Zuid-Amerika onder het Reagan-tijdperk.

Cruise was in Top Gun nog een ééndimensionale held, in 'American Made' is hij geëvolueerd tot de antiheld: hij denkt in de 1ste plaats aan de eigen zak, vliegt voor wie er cash op tafel legt, al zijn het nu duistere wapenleveringen aan de poulains van de US in Zuid-Amerika of drugstrafiek voor Pablo Escobar. 

'American Made' is in de 1ste plaats vlot en professioneel ingeblikt 'entertainment' maar dan wel mét een stekende angel en een hertekende geschiedenisles voor de USA.

Met wat ironie kan je dit Top Gun II noemen: de flamboyante rokkenjager is volwassen geworden, koos voor 'wife en kids' maar finaal lonkt de zin voor avontuur. De patriottistische waarden ruimden plaats voor fast cash.

Je kan Tom Cruise afrekenen op zijn 'American Scientology'-capriolen maar niet op zijn werk als acteur of als als producer. 'American Made' mag dan wel mikken op het brede publiek van de multiplexen maar ondertussen wordt er ook geschiedenisles gegeven.

Waardering John Solitude: 8,5 / 10


RECENSIE WIND RIVER (door John Solitude)
Regie: Doug Liman
Cast: Tom Cruise, Domhnall Gleeson, Sarah Wright

 


'Wind River' is het sterk geanticipeerd debuut van Taylor Sheridan, die voordien al meeschreef aan het positief ontvangen 'Hell or High Water' en 'Sicario'.

De uitgestrekte én desolate sneeuwlandschappen van Wyoming vormen het indrukwekkend decor voor een misdaaddrama met een boodschap.
Een wildjager vindt het bevroren én verkrachte lichaam van een 'American Native'. Wat volgt is een indringende contemplatieve thriller over de impact van desolaatheid op het menselijk gedrag én wat er overblijft van de endogene bevolking na de doortocht van 'de beschaving'.

Sheridan kiest voor karakterontwikkeling en duiding in tegenstelling tot het doorsnee Hollywood-actie vehikel. Het geweld is spaarzaam maar dreigend aanwezig waardoor het zijn impact niet mist, wanneer Sheridan de kan met wormen opentrekt én schakelt naar een catharsis.

Een zeer verdienstelijk debuut met nog wat twijfelende stijl verkenningen maar zeker één van de betere selecties op het filmfestival Oostende. 


Waardering John Solitude: 8 / 10

FFO 2017 - Filmfestival Oostende - Openingsfilm 'Cargo'

Het FFO (Film Festival Oostende) 2017 is aan zijn 11de jaargang toe en vindt plaats van 8 tem 16 september in Kinepolis Oostende.

Op deze blog vindt u meestal in primeur de recensies van de films op het Film Festival Oostende.

John Solitude is een onafhankelijke filmrecensent, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

Hieronder vindt u de recensie van:

• Cargo: 7,5 / 10

Voor meer filmrecensies van het filmfestival Oostende zie op de linkerbalk van deze blogspot.

RECENSIE CARGO (door John Solitude)
Regie:  Gilles Coulier
Cast:  Sam Louwyck, Wim Willaert, Sebastien Dewaele


'Comme d'Habitude' startte de presentatrice met een hoera-verhaal: 
volgens haar waren er maar liefst '3.300 aanwezigen' op de openingsavond, verspreid over een 8-tal zalen voor openingsfilm 'Cargo' van Brugse regisseur Gilles Coulier (beter bekend als 'die' van Bevergem). 

Het grote aantal aanwezigen anders toegelicht: in ons klein Vlaams medialandschap is iedereen die een scheet laat plots een 'bekende Vlaming' en zij worden gratis uitgenodigd, samen met een waslijst vertegenwoordigers en personeelsleden van sponsors en ook tante Jeanne en nonkel Jef wonnen een filmticket met de tombola... want als er een week geleden nog tickets mét een prijs op over waren, dan kreeg Georgette ook nog een ticket. 

En zo creëert het filmfestival Oostende comme d'habitude én telkens weer opnieuw zijn eigen succesverhaal waarin er incestueus schouderklopjes worden uitgedeeld: als De Lijn gratis was, dan zitten de bussen én de trams plots ook overvol, maar niet omdat mensen persé liever het openbaar vervoer nemen.

De 'echt' betalende toeschouwers, de die hard liefhebbers van film, die waren comme d'habitude te vinden in de kleinere zaaltjes van Kinepolis Oostende.
In het Casino Kursaal zit op de openingsavond de elite of de brood sponsors van het medialandschap, in de grotere zalen van Kinepolis zitten de personeelsleden van sponsors die een gratis ticket kregen voor een filmavondje uit onder groepsdruk en uw recensent die zat in zaal 3 van Kinepolis voor het plebs: dat kleinere zaaltje dus want die 'echte' filmliefhebbers betalen er doorgaans nog voor ook -maar krijgen dan wel geen gratis consumptie: daarvoor moet u op zijn minst 'uitgenodigd' zijn.

De vraag blijft: zou het filmfestival Oostende vollopen als de aanwezigen de normale cinema prijs moeten ophoesten voor een film over de 'Oostendsche Zeevisscherij'?

'Cargo' van regisseur 'Gilles Coulier' is een gitzwart rauw en realistisch sfeerbeeld over de teloorgang van de (Oostendse) kleinschalige zee visserij. Wanneer de nestor van een vissersfamilie overboord springt én in een coma belandt, probeert de oudste van de zonen met een schuldenberg en 2 broers die met hun eigen demonen kampen het familiebedrijf nog boven water te houden.

Cargo drijft op sfeerschepping door uitstekende cinematografie én een sobere maar efficiënte 'soundscape' soundtrack. Voeg de dynamiek toe tussen Sam Louwijck, Wim Willaert én Sebastien Dewaele voor de nodige dramatische spanningsboog. Alle elementen lijken aanwezig voor een topper in de Vlaamse cinema...

Regisseur Gilles Coulier (ja, die van Bevergem) lijkt wel te vergeten dat het hier over het medium langspeelfilm en niet een serie gaat én propt teveel loodzware thema's in een film die afklokt op slechts 91 minuten (minus de aftiteling). Alsof de hoofdplot, de socio-economische impact op een vissersfamilie nog niet voldoende was, wordt en passant ook nog het thema homoseksualiteit én de vluchtelingenproblematiek erbij gesleurd. 'Cargo' staat dan ook garant voor een deprimerend schouwspel waarin slechts één scene wat verlossing biedt. 

Geen nood: de genodigden kunnen met die gratis consumptie erbovenop het zielenleed doorspoelen... het was de eerste gedachte toen de aftiteling rolde: I need a drink.

'Cargo' is een gedurfd debuut in de Vlaamse cinema van een regisseur die zijn sporen al verdiende in het tv-landschap maar als er ook evenveel enthousiast bioscooppubliek voor te vinden is - zo'n publiek die ook 'echt' betaald voor zijn zitje- daar heeft uw recensent zijn twijfels bij. 

Wie zich aan de vlotte en gezwinde lol van Bevergem verwacht, gelieve zich te onthouden: dit is zwoegend zware cinema van een regisseur die nét iets te veel probeerde zichzelf te bewijzen.

Waardering John Solitude: 7,5 / 10