'I feel the need ... the need for speed.' - Tom Cruise in 'Topgun'.
Waarom kicken sommige burgers erop hun leven bewust in gevaar te brengen?
U bent aan het goede adres voor een verantwoording:
op mijn curriculum van extreme activiteiten staan reeds:
- 'Benji-jumping' (voor de oningewijden: aan een elastieken koord spring je van een kraan of brug de afgrond in, waarbij je hopelijk terugveert voor de impact),
- 'Skydiving' (een variatie op het eerste maar dan met een valscherm vanop 10.000 meter hoogte, waarbij je het valscherm ongeveer 30 seconden lang niet opentrekt)
- en een illegale straatracer nodigde mij uit voor vlammend ritje in een Porsche 911 Turbo S. -waar ik overigens een Porsche fixatie aan overhield, vooral door hun slogan die voor één keer de waarheid spreekt: 'Porsche, there is no substitute.'
Waarom doet een mens, en dan voornamelijk mannen zoiets?
Ewel, omdat het magistraal opwindend is, omdat je ganse bewustzijn gefocust wordt op enkele luttele seconden of minuten van overlevingsinstinct.
Het zijn de grensmomenten die de adrenaline-junkie bijblijven, omdat ze vooral van de 'automatische piloot' sleur van het dagdagelijke leven afstaan.
En omdat mannen zich dan nog 'man' mogen voelen of zoiets.
Krijgers, jagers, de overlevenden van primitieve stammen met voor de huidige tijdsgeest ridicule en irrationele gebruiken. Omdat de participanten op zo'n evenementen elkaar aankijken met een blik van herkenning en niet van vervreemding. Alsof iemand tegen u zegt: 'Het is ok, je hoort bij ons, je bent hier welkom, we weten wat je voelt, het mag.'
Het is eros en thanatos.
Omdat mannen nauwelijks die sensatie kunnen delen met vrouwen, er vaak moraliserend wordt op neergekeken als infantiel gedrag.
Omdat ik verdomme wou weten, hoe het voelde om te vliegen zoals Jonathan Livingstone Seagull.
Vooral bevrijd te zijn van alles, en sneller alles achter mij latend als wou ik het afschudden.
Daarom dook de duiker in 'Le Grand Bleu'.
Daarom ging Colombus de wereldzeeën bevaren.
Daarom kroop Armstrong in een gammele raket naar de maan.
Omdat ik niets te verliezen heb, buiten een paar enkelingen die mij zouden missen, maar die evengoed beseffen dat ik zonder die bijna-doodservaringen als een neurotische tijger in een kooi, mij verpletterd voel door de verschrikking van futiliteiten: je veters knopen, de sleutel in het slot, de deur dichtklappen, ...
De sensatierituelen zijn traditioneel te herleiden tot de 'overgangsriten': een buitengewone ervaring waarbij de krijgers van een stam een gevaarlijke activiteit ondernamen om hun maturiteit te betonen. Ze zijn tijdloos en géén enkele preventiecampagne zal ze ooit voorkomen, want eigen aan de menselijke biologie.
't is natuurlijk niet voor twijfelaars: je moet weten wat je doet als je aan 240 km/u in vrije val naar beneden suist aan een valscherm, of als je aan 250 km/u de volgende scherpe bocht op je af ziet komen.
't Is niet zoals een spellingsfout of een verkeerd document afprinten.
't Is niet als de andere sleutel pakken als de eerste niet past.
't Is je leven. De dood recht in het gezicht kijken en er onversaagd een walsje mee doen.
Om te leven.
Op het verlanglijstje en binnenkort realiteit: een ritje op 'Der Nürnbergring' -bijgenaamd 'De groene hel'. Link voor de liefhebbers hier
Voor 15 € / ronde mag u voor één keer compleet loos gaan met een wagen naar keuze.
Verzekering: géén m.a.w. volledig op eigen verantwoordelijkheid.
Eénmaal op het circuit staat u er alleen voor.
Zoals in het leven.
Maar als u mij nu vraagt waarom, dan zeg ik vooral: omdat ik sneller dan het licht ergens anders wou zijn, ergens anders dan hier.
En omdat B. , 'de vlam' op zo'n moment eventjes ophoudt te bestaan.
Tot ik weer stilsta, het verleden mij inhaalt en ik moet gaan nadenken over een volgende adrenaline-trip om van haar blik te ontsnappen, die mij in één milliseconde wist te overtuigen om te blijven.
