Afgelopen maandag zat ik in Antwerpen voor een interview met de dienst Sociale Zaken.
Zoals gewoonlijk kom ik ruimschoots op tijd toe, zodat ik eerst wat kan 'acclimatiseren'. Bij temperaturen van boven de 30 graden is zoiets een onmogelijke opdracht, maar soit.
Bij voorkeur zit ik in stationsbuffetten, omdat ze mij altijd het bevrijdende gevoel geven dat ik terug op de trein kan springen, opstaan en weggaan.
En ik vraag mij af waar al die mensen naar onderweg zijn. Auto's, treinen, boten en vliegtuigen en de reizigers erop lijken altijd een duidelijke en vastomlijnde bestemming te hebben; een gevoel waarvan ik reeds decennialang ontstoken blijf.
Als ik op een transportmiddel stap, dan bekruipt mij vooral het verlangen om verder te rijden. Ik vraag mij af hoe het volgende station eruit ziet en dat erna?
Toen ik nog van het Go-Pass tarief genoot, heb ik mijzelf vaak geëntertaind door treintrajecten uit te stippelen waarvan het enige doel was om zolang mogelijk op de trein te zitten, liefst met zoveel mogelijk overstappen, zodat ik kort de plaatselijke ambiance kon verkennen, voor ik mijn reis kriskras vervolgde.
En zo zit ik afgelopen maandag in het (gerenoveerde) stationsbuffet van Antwerpen. De charme van een bruine reizigerskroeg heeft plaats gemaakt voor nogal steriele designmeubelen, maar de impressionante plafondfresco's zijn gelukkig gebleven en in ere hersteld. Zo krijg je nu hopelijk geen stukjes plaaster meer in je koffie.
Met enige tegenzin verlaat ik het stationsbuffet, want de afspraak voor het interview nadert.
Op het moment dat ik de zwaaideur opentrek, komt een moslimmeisje met hoofddoek mij tegemoet.
Ik hou keurig de deur voor haar open, zodat ze met gemak in het buffet kan binnenstappen. Ze lacht vriendelijk, een spontane en blijkbaar verraste glimlach, omdat iemand de tijd neemt om de deur voor haar open te houden, iemand die haar aankijkt en een handeling van beleefdheid betoond, iemand die haar niet als een vreemde behandeld met zo'n rare doek op het hoofd waarlangs je kijkt vanuit je ooghoeken.
Ze lacht, een hartverwarmende glimlach zoals je ze nog zelden ziet en ze kijkt mij voor eventjes aan, en ik voel een lichte krop in de keel, een gevoel van plaatsvervangende schaamte overvalt mij, voor politieke partijen als het Vlaams Belang, voor Antwerpen, voor ons, en tot wat het allemaal verworden is.
