Die nacht, in Oostende

Muziektrack van de dag: 'Dancing In The Sheets' - Shalamar

De trouwe lezers van dit weblog weten het: vroeger was ik een platenruiter, ik jongleerde met vinyl als met frisbees, op drie Technics platendraaiers tegelijk. 'Way back in the nineties' op een d.j.-contest de wereldvermaarde prijs als 'beste d.j. van de Vlaamse Jeugdhuizen' gewonnen. Achteraf gezien was dat wellicht mijn moment suprême, de bekroning op jaren noeste dienst in zweterige 'd.j.-booth's.'Bijna vijf jaar hield ik het vol, bijna elk weekend, toen Jeugdhuis De Kim nog zo'n 300 man wist te trekken op een zondagnamiddag.

De tijd van echte vrije radio's meegemaakt, waarin programmamakers geen 'format's' hadden, die nu elk programma in dezelfde dwangbuis met commercials dwingen. Ik ben schatplichtig aan een generatie die muziek draaide op de illegale zendmast van Radio Noordzee, waardoor 'de flikken' elk moment konden binnenvallen. Pionierswerk om de 'airwaves' te heroveren op de toen door de overheid streng gecontroleerde radio- en tv-uitzendingen.

Onze leuze was: 'The air belongs to the people.'
En daarmee stapte ik in de voetstappen van mijn illustere voorbeelden: de rebelse tiener in 'Pump Up The Volume' (een schitterende 'coming of age' film) en Barry Champlain, de zuur pissende presentator van 'Talk Radio' (vlijmscherpe socio-kritische prent van Oliver Stone) die vermoord werd door een luisteraar. Zo hebt u ondertussen weer twee films om aan te kruisen onder de categorie 'te bekijken'.

We voelden ons revolutionairen in de geest van 'Radio Veronica' die van op een schip in internationale wateren Nederland bestookten met vrijgevochten en onafhankelijke radio, waarin de draak werd gestoken met maatschappelijke kwesties. Veronica is nu een ultra-commercieel tv-station geworden, verworden tot het ergste van wat eerst werd bestreden: de noodzaak om het maatschappelijk bestel onafhankelijk in vraag te stellen, om erger te voorkomen.

Ah mensen, ik draaide op '100-dagen', 'in het West-Vlaams dialect beter gekend als 'hoedjesdag' en dat om jawel, 7 uur 's morgens ter opwarming van de losgelaten studenten, maar ook in een zomerdiscotheek te Oostende (het nu verloren gegane 'Griffins'), op trouwfeesten ter lande, op studentenfuiven in de Overpoort te Gent, met als hoogtepunt het Liquidrom te Berlijn.

Nu draai ik enkel nog deuntjes voor mijzelf en vrienden. Maar het nachtleven liet zijn schade na: ik lijd nog steeds aan 'insomnia' (slapeloosheid) al is dat nu om andere redenen, en bijtijds overvalt mij de drang om in het midden van de nacht muziek te draaien. Als een junkie op zoek naar vinyl, cd's, schuivers op het mengpaneel met als doel: het publiek opjutten.

En gelukkig ken ik nog hier en daar nog een overlevende uit het revolutionaire tijdperk die nog steeds aan knopjes zit te draaien. Dan stap ik daar binnen in het holst van de nacht, op zoek naar een krocht waar mensen wil dansen en opgezweept worden.

D.j. zijn is niet te onderschatten: je kunt je concentratie géén moment verliezen of je mixen lopen in de soep en de 'vibe' is een delicaat gegeven. Timing: daar gaat het allemaal om, de juiste plaat op het juiste moment, naadloos aaneengesmeed tot één groot crescendo, tot het dak erafgaat.

De zomerperiode is het ideale moment om mijn verslaving te onderhouden: er is altijd wel een oudgediende die een rustpauze kan gebruiken, of de occasionele inzinking krijgt na elke nacht geconfronteerd te worden met een meute toeristen en elke nacht dezelfde 'crowdpleasers' te moeten draaien. Daar maak ik dan uiteraard dankbaar gebruik van, voor 'de leute' van nog één keer het mengpaneel te bedienen en te scharten in platenbakken en cd-rekken.

Ik doe het nu enkel nog voor de lol, als onbezoldigde vrijwilliger en wanneer destijds de uitdaging eraf was ben ik het wijselijk gestopt. Een d.j. die enkel nog voor het geld draait, dat voel je, de 'drive' is weg. Het is zoals zovele andere dingen: wanneer mensen hun levenskeuzes worden bepaald aan de hand van financiële belangen, wordt de geest ALTIJD geknakt. Zonder geld trouwens ook.

Laat mij u iets vertellen over de Engelsen die aanspoelen in Oostende: ja, ze zijn lawaaierig, ja ze zijn veelal dronken, ja ze kunnen agressief zijn, maar ook ja, ze weten zich ongegêneerd over te geven aan 'de vibe'. Ze zijn een zeer dankbaar en expressief publiek, in tegenstelling tot het Belgische publiek die vaak als houten indianen dansen, alsof ze een borstelsteel in hun kont hebben.

Nu, daar stap ik dus binnen want ik ken de d.j., met bij mij een pakketje keurig uitgezochte nummers. Mijn selectie 'grand cru's', zeg maar. De sfeer is er op dat moment al aardig opgewarmd en de d.j. laat mij de eer om zoals weleer ze naar een kookpunt te jagen. Ik steek een audiocasette in een deck om de festiviteiten op te nemen, ik draai de knop uit van de platendraaier waardoor de plaat langzaam tot stilstand komt: zo heb je meteen het volle pond aandacht, en een stilte inbouwen kan soms de meest strategische zet zijn vooraleer het geweld terug losbarst. De massa begint onrustig te worden en uiteindelijk te joelen:

'One more tune, one more tune, one more tune.'

Ik onderga in enkele seconden de gedaanteverwisseling van schuchterige observator tot extraverte d.j.

En ik adresseer het publiek door de micro:

- 'Hey, did you come here to fall a sleep, or do you want to party?'
- 'Party, party, party' (enkelingen scanderen het, klinkt niet overtuigd)
- 'I DID NOT HEAR YOU: DID YOU COME HERE TO FALL A SLEEP, OR DO YOU WANT TO PARTY?'
- 'PARTY, PARTY, PARTY' (de meute klampt aan bij de enkelingen, het koor groeit)
- 'NOW I WANT TO HEAR YOU SAY IT ONE MORE TIME: FALL A SLEEP OR PARTY?'
- 'PARTY, PARTY, PARTY, PARTY, ...' (de kuddegeest zet in, de bak is er klaar voor)

Hopla, en ik start 'Dancing with myself' van Billy Idol MAAR bewust op 33 toeren met de pitch op +8, terwijl een single normaal op 45 toeren wordt gedraaid. Hierdoor krijg je een zeer langzame maar begeesterende en opzwepende 'riff' (voor de oningewijden: een 'riff' is een ritmische repetitieve 'loop').

De vergaarde partygangers beginnen en masse mee te klappen op de trage, maar gebiedende dreun. Dat noemen ze in radio middens 'een intro', een smaakmaker voor het crescendo. En ik voel het, ze zijn er klaar voor, ik voel mij als vanouds de ringmeester, klaar om het spektakel te laten beginnen. Ik voel mij op slag 15 jaar jonger.

Een meisje, begin de twintig kijkt mij strak aan, niets is zo erotiserend als macht. In dit geval macht om een keet uit zijn dak te laten gaan. En ik kijk haar aan en start 'Dancing In The Sheets' van Shalamar. Een 'funky mellow' partyklassieker om de massa op temperatuur te brengen. De opzet slaagt, de kadans trekt als een golf door het bijeengepakte publiek.

Ze dansen, zij danst, ik dans, zij kijkt, ik kijk.

'You and I should be dancing in the sheets', zingt Shalamar.

En ik herinner mij terug waarom ik in allereerste instantie d.j. werd: om vrouwen te versieren. Wat destijds ook redelijk goed lukte, en vanavond misschien ook, zo denk ik.

Die nacht, in zwoel en zweterig Oostende.

Intermezzo - Den John verongelukt tijdens een sim

Een late voetnoot op het vorige artikel 'Mama, ik wil een autorace piloot worden.'

Afgelopen nacht tijdens een heftige race met internationale uitdagers (jawel, er waren zowel Fransen, Britten, Duitsers, Nederlanders en zelfs een Rus op het virtuele circuit) reed de John zijn virtuele Porsche 911 in de prak (zie onder).

De eerste forums voor 'simjunkies' zijn al een feit op het internet, zie hier.

Mama, ik wil later een autorace piloot worden

Muziektrack van de dag: 'Never Let Me Down Again' - Depeche Mode


Belachelijk die hitte, ik stroop net niet mijn vel af. Moedeloos word ik ervan, alsof de atmosfeer niet in harmonie is met mijn gemoedgesteldheid: geef mij onweer, inslaande bliksem en donderende bombardementen.

Immigratie naar IJsland wordt een valabele optie.

De verzengende gelegenheid bij uitstek om u een muziek ‘playlist’ te presenteren, bij voorkeur te beluisteren in een open ‘cabrio’ wagen die aan een hels tempo op het 3de baan vak, richting Noordpool scheurt.

Voor minder financieel behoeden zoals ik, die momenteel niet (meer) over een wagen beschikken, bestaat er sinds kort een valabel alternatief: koop uzelf voor de democratische prijs van ongeveer 15 euro een exemplaar van het excellente en zeer realistische racesimulatie pc-spel ‘GTR Fia GT Racing Game’ (zie schermafdruk hiernaast).

Er is geen inschrijvingstaks, geen torenhoge benzinekosten en u koopt uzelf meteen een virtueel exquisiet wagenpark om u tegen te zeggen: Porsche's, Lamborghini's, Ferrari's, BMW's, Jaguar's, Viper's, ... Enkel een degelijke grafische kaart is nodig en een pc die geen antiek is (m.a.w. niet ouder dan ongeveer 3 à 4 jaar).

Nostalgische geesten kiezen voor de versie ‘GT Legends’ waarin u de kans krijgt achter het wiel te kruipen van een uitgelezen selectie klassiekers zoals de originele Mini Cooper, de Lotus Cortina, de Shelby, de Corvette Stingray, de originele Porsche 911 e.d. markante wagens die een stadsdecor tekenden. (zie schermafbeelding rechtsonder)

En voor het geval u als autofreak mocht denken, weeral zo’n onrealistisch vlam-er-maar-op-los-en-crash tienerspelletje: allesbehalve, de virtuele wagens zijn exacte wiskundige replica's van de originele wagens, waardoor er behoorlijk wat rijvaardigheid is vereist om uw wagen doorheen het parcours te loodsen. Alle karakteristieken zoals vermogen, tractie, weggedrag en rijplezier zijn gebaseerd op ‘the real thing. U zult dus duchtig mogen schakelen en een bocht met realistische snelheid aansnijden of u eindigt in het decor, waarna u weliswaar zonder lichamelijke schade terug naar de ‘pitstop’ wordt verwezen. En rubber verslijt dus een ‘donut’ draaien is niet aan te bevelen wi u de race uitrijden, heftig accelereren resulteert in weinig strategisch benzineverbruik en brute aanrakingen met de ‘curbstone’ ontwrichten de uitlijning van de wagen. Stunt rijden en 'driften' behoort niet tot de opties wil u niet als laatste de meet wil halen.

Ik kan het streven naar perfectie appreciëren op elk vlak, zij het nu bloemschikken, gastronomie, shlagers of literatuur, en het moet gezegd: ‘GTR Fia GT Racing Game’ en ‘GT Legends’ is angstaanjagend dicht bij de perfecte virtuele autosimulatie. De autofreaks die het spel programmeerden, gingen zelfs zover dat ze niet alleen over de originele blauwdrukken van de gerepliceerde wagens beschikten, maar zelfs ter plaatse de motorgeluiden gingen opnemen. Enkel de geur van benzine en verbrand rubber ontbreekt, maar misschien komen er spuitbussen in de handel om ook de reukzinsensatie te complementeren. Wilt u de simulatie helemaal perfectioneren, dan koopt u best een Logitech Momo racewiel, compleet met pedalen en versnellingspook om op de USB-bus van uw pc aan te sluiten.

Dit pc-spel is een ideaal cadeautje voor uw man, mochten vrouwen ten minste dit artikel tot op dit punt lezen. En vrouw die niet kan parkeren, noch ‘feeling’ heeft wanneer te schakelen of hoe de bocht aan te snijden en de ideale rijlijn te vinden, kan het zelfs gebruiken om haar rijvaardigheid te verhogen.

Hou er echter rekening mocht manlief van autorijden houden, hij met een exemplaar van ‘GTR Fie GT Racing Game’ wellicht urenlang de pc zal bezetten, met een blik van stoor-mij-niet terwijl hij zijn jongensdromen herleeft en met andere internationale uitdagers de virtuele wedstrijden aangaat op de parkoersen van o.a. Monza, Nürnberg, Franchorchamps, Zolder, … die eveneens exacte virtuele replica’s zijn van ‘the real thing.’

En de lol houdt niet op: autorijden is voor mij onlosmakelijk verbonden met muziek, en ook daaraan hebben de ontwerpers van 'GTR' gedacht: importeer gewoon uw eigen mp3's in het spel.

Hieronder een suggestie ter beluistering terwijl u zich moeizaam een weg doorheen het peloton ploetert of voor de zoveelste keer al te enthousiast de bocht uitschuift. Zet de mp3 files in de map ‘Music’ van bovenstaande pc-spelletjes, zet de ventilator op en zoek eensgezinde geesten op het internet die zin hebben in een race. Ja, u zult het niet geloven maar in deze verzengende hitte zijn er een massa’s mensen die virtueel autoraces beslechten op het scherp van de snee.

En zo kan een playlist er bvb. uitzien als u op zoek bent naar de ideale aanvullende soundtrack voor op de virtuele autospeakers:

Fast Car – Tracy Chapman
Cars - Gary Numan
The ballad Of Lucy Jordan – Marianne Faithfull
Never let me down again – Depeche Mode
Flying Turns – Crash Course In Science
Driving To Heaven - 16b and Morel
Don’t look behind – Fleetwood Mac
On The Run – Pink Floyd
Out Of The Races And On To The Track – The Rapture
The Race – Yello
Autobahn – Kraftwerk

Voilà, ik steek voor de zoveelste keer de sleutel in het virtuele contact.

Franchorchamps, here I come.

Niet ieder

Muziektrack van de dag: 'Blind Vision' - Blancmange



Niet ieder

Niet ieder die zwerft is zonder doel

Zoekend naar waarheid

Niet gevonden

In dat is

Het schrijverschap - Zoals het is

Muziektrack van de dag: 'Danke Schoen' - Wayne Newton


In mijn vrienden- en kennissenkring ken ik een paar mensen die zich al dan niet professioneel met schrijven bezighouden.

Zoals de meesten die een actieve liefde voor de letteren koesteren, heb ik over een 'full time' betrekking als 'schrijver' gefantaseerd. En met 'letterkunsten' bedoel ik niet journalistiek -toch niet bij de grote door concerns gecontroleerde kranten en magazines-, en ook géén stations- of detectiveromans.

Als ik, als man zijnde, aan een schrijver denk, daagt mij het portret van Bukowski, Beckett (zie hiernaast), Hesse, Huxley, Brouwers, Dagerman, ...

Het stereotiepe van de introverte observator, bij voorkeur grijzend met een diep getekend gezicht vol psychische littekens en een doortastende blik van -ik heb het hier allemaal wel gezien, nu moet ik het enkel nog opschrijven-.

Het klassieke beeld van de lijdende kunstenaar zeg maar, die via de letteren de demonen uitdrijft en het sublimeert tot kunst. En uiteraard véél liefhebbende lezers die plomp achterover vallen bij zulke rake inzichten en noeste ambacht om letters tot zinnen, tot een captiverend verhaal te smeden.

Ja, vooral rijen met hopelijk voor mij vrouwelijke lezers die voor openingsuur aan de FNAC of de Standaard Boekhandel staan om de eerste editie van het nieuwe meesterwerk te kopen. En dan loop ik daar incognito rond om wat reacties op te vangen, waarna een aanbidster mij herkend en meteen security moet ingeschakeld worden om mij uit het gebouw te onzetten waarna er op de speakers klinkt:

'John Solitude has left the building, please remain calm.'

Isabelle A die mij fanmail stuurt waarin ze stelt dat mijn boek haar zo heeft geraakt dat ze mij meteen wil ontmoeten. Oh ja, en ze vraagt ook welk standje ik prefereer. En B. die haar huwelijk meteen aflast en mij om de nek vliegt. En dan gaan B. en Isabelle elkaar te lijf met als inzet mijzelf.

Voor zoiets word ik meteen schrijver.

De realiteit is dat er in België nauwelijks zelfbedruipende romanciers bestaan -tenzij ze over een mecenas beschikken, of steeds een variatie op hetzelfde verhaal schrijven zoals Brusselmans, of Agatha Christie achterna lopen -Pieter Aspe-.

Ja, als partner van een schrijver kun je maar beter een traditionele carrière nastreven om de eindjes aan elkaar te knopen, of voor geval uw schrijvende medemens in een depressie verzinkt of aan de drank raakt.

Kijk, van de mensen die ik ken in het schrijversmilieu kan ik nog enkele mythes ontkrachten:

Gezien het creatieve mensen zijn, hebben ze allen een kinderlijke speelsheid bewaard die meestal niet naar voor komt op officiële presentaties waar ze als 'de serieuze mens' worden opgedraafd.

Nee, ze zitten niet de ganse dag in een eikehouten leunstoel, omringd door kamerbrede muren vol muffe boeken te wachten op de volgende inval.

Bwah, nee ... ik ken persoonlijk een schrijver die zijn tijd, wanneer hij niet schrijft -en dat is het overgrote deel van de tijd- zoek maakt door bvb. Tetris, Age Of Empires of GTR autosimulatie op de p.c. te spelen. Via het internet met ik met hem te koersen en komt literatuur zelfs niet ter sprake. Bovendien leest hij zelf nauwelijks iets en heeft hij een gloeiende hekel aan intellectueel gezwam. Hij mijdt dwangmatig de boekenbeurs, tenzij zijn uitgever hem het mes op de keel zet en aan adorerende uitspraken van zijn lezers op zo'n evenement bijt hij zijn lip stuk tijdens het zetten van de zoveelste handtekening.

Een andere journalistieke schrijver -van wie ik hier de naam niet kan noemen omdat hij anders wellicht met ontslag wordt bedreigd- stelt ronduit dat 'redactionele onafhankelijkheid' bij de commerciële pers een complete illusie is. Dagelijks worden artikels waarvan de broodheren al te véél in de wieken worden geschoten, verticaal geklasseerd of er wordt een brave afgezwakte diplomatische versie van geschreven waaruit alle ziel verdwenen is. Als hij niet schrijft zuipt hij, en hij zuipt om zich ermee te kunnen verzoenen dat zijn idealisme verwaterd is tot het halen van de volgende paycheck.

Maar 't is waar: schrijvers zijn -of toch de exemplaren die ik ken- gevoelige en kwetsbare mensen, die als een radar elke situatie aftasten om tot een dieper bewustzijn te komen over de fenomenen die ons omringen. Niet echt een bewuste keuze: hun persoonlijkheid dwingt hen ertoe, schrijven is een vorm van therapie omdat ze het anders zouden uitschreeuwen. Je zou kunnen stellen dat ze teveel 'input' ontvangen, waardoor er iets hun drijft om die 'input' out te putten of anders geraken ze finaal in de put of komt de cheque van Sabam niet.

En bovendien kunnen ze zo tot de middag in hun bed blijven liggen -zonder uitzondering één van de lievelingsbezigheden-, niet verlamd door afstompende activiteiten als het openbaar vervoer in het spitsuur nemen -ach de hel- of neurotische collega's die leven in functie van de loonstrook en verlangen naar hun pensioen.

Ze hebben een hekel aan 9 to 5 structuren omdat het een demper zet op hun creatieve bestaan, die zich aan gene zijde van de tijd bevindt. En dus spelen ze bvb. in de namiddag nog een spelletje GTR Racing Simulation, als een kind dat met matchbox autootjes speelt en vooral de weg in de achteruitkijkspiegel achter zich wil laten:

zo snel mogelijk.

En bij tijden denken ze eens, vooral 's nachts, diep afgedaald in hun psychische ravijnen over de mens en het leven en dan schrijven ze nog een stukje, want een mens moet toch iets doen en vooral de kost verdienen, ook aan dergelijke pragmatische handelingen ontsnapt een schrijver niet.

Of ze krijgen een leefloon zoals Berckmans. Berckmans, de geniale compromisloze Antwerpse schrijver die bij uitstek schrijft over-het-leven-zoals-het-is, maar geen lezers die het willen weten: het herinnert hen wellicht te pijnlijk aan hun ordinaire slavenbestaan, waarin ze met een Judas gemak hun medemens verraden.

Oh ja, en vraag ze niet wat hun beroepsaspiraties zijn, ze hebben er geen idee van, ze doen maar wat en dat schrijven ze dan op, en als ze geluk hebben dan brengt dat wat auteursrechten op.

Dat is het schrijversbestaan.

De Nürnbergring - De groene hel

Muziektrack van de dag: 'Slave To Love' - Roxy Music

'I feel the need ... the need for speed.' - Tom Cruise in 'Topgun'.

Waarom kicken sommige burgers erop hun leven bewust in gevaar te brengen?

U bent aan het goede adres voor een verantwoording:

op mijn curriculum van extreme activiteiten staan reeds:

- 'Benji-jumping' (voor de oningewijden: aan een elastieken koord spring je van een kraan of brug de afgrond in, waarbij je hopelijk terugveert voor de impact),

- 'Skydiving' (een variatie op het eerste maar dan met een valscherm vanop 10.000 meter hoogte, waarbij je het valscherm ongeveer 30 seconden lang niet opentrekt)

- en een illegale straatracer nodigde mij uit voor vlammend ritje in een Porsche 911 Turbo S. -waar ik overigens een Porsche fixatie aan overhield, vooral door hun slogan die voor één keer de waarheid spreekt: 'Porsche, there is no substitute.'

Waarom doet een mens, en dan voornamelijk mannen zoiets?

Ewel, omdat het magistraal opwindend is, omdat je ganse bewustzijn gefocust wordt op enkele luttele seconden of minuten van overlevingsinstinct.

Het zijn de grensmomenten die de adrenaline-junkie bijblijven, omdat ze vooral van de 'automatische piloot' sleur van het dagdagelijke leven afstaan.

En omdat mannen zich dan nog 'man' mogen voelen of zoiets.

Krijgers, jagers, de overlevenden van primitieve stammen met voor de huidige tijdsgeest ridicule en irrationele gebruiken. Omdat de participanten op zo'n evenementen elkaar aankijken met een blik van herkenning en niet van vervreemding. Alsof iemand tegen u zegt: 'Het is ok, je hoort bij ons, je bent hier welkom, we weten wat je voelt, het mag.'

Het is eros en thanatos.

Omdat mannen nauwelijks die sensatie kunnen delen met vrouwen, er vaak moraliserend wordt op neergekeken als infantiel gedrag.

Omdat ik verdomme wou weten, hoe het voelde om te vliegen zoals Jonathan Livingstone Seagull.

Vooral bevrijd te zijn van alles, en sneller alles achter mij latend als wou ik het afschudden.

Daarom dook de duiker in 'Le Grand Bleu'.

Daarom ging Colombus de wereldzeeën bevaren.

Daarom kroop Armstrong in een gammele raket naar de maan.

Omdat ik niets te verliezen heb, buiten een paar enkelingen die mij zouden missen, maar die evengoed beseffen dat ik zonder die bijna-doodservaringen als een neurotische tijger in een kooi, mij verpletterd voel door de verschrikking van futiliteiten: je veters knopen, de sleutel in het slot, de deur dichtklappen, ...

De sensatierituelen zijn traditioneel te herleiden tot de 'overgangsriten': een buitengewone ervaring waarbij de krijgers van een stam een gevaarlijke activiteit ondernamen om hun maturiteit te betonen. Ze zijn tijdloos en géén enkele preventiecampagne zal ze ooit voorkomen, want eigen aan de menselijke biologie.

't is natuurlijk niet voor twijfelaars: je moet weten wat je doet als je aan 240 km/u in vrije val naar beneden suist aan een valscherm, of als je aan 250 km/u de volgende scherpe bocht op je af ziet komen.

't Is niet zoals een spellingsfout of een verkeerd document afprinten.

't Is niet als de andere sleutel pakken als de eerste niet past.

't Is je leven. De dood recht in het gezicht kijken en er onversaagd een walsje mee doen.

Om te leven.

Op het verlanglijstje en binnenkort realiteit: een ritje op 'Der Nürnbergring' -bijgenaamd 'De groene hel'. Link voor de liefhebbers hier

Voor 15 € / ronde mag u voor één keer compleet loos gaan met een wagen naar keuze.

Verzekering: géén m.a.w. volledig op eigen verantwoordelijkheid.

Eénmaal op het circuit staat u er alleen voor.

Zoals in het leven.

Maar als u mij nu vraagt waarom, dan zeg ik vooral: omdat ik sneller dan het licht ergens anders wou zijn, ergens anders dan hier.

En omdat B. , 'de vlam' op zo'n moment eventjes ophoudt te bestaan.

Tot ik weer stilsta, het verleden mij inhaalt en ik moet gaan nadenken over een volgende adrenaline-trip om van haar blik te ontsnappen, die mij in één milliseconde wist te overtuigen om te blijven.

Bewustzijn

Opmerking vooraf: vanaf heden zal ik elk artikel laten voorafgaan door de 'muziektrack van de dag'. Zo weet u ook waar de auteur op dit moment naar luisterde terwijl hij het internet afschuimde of zijn artikels samenstelde op Blogspot.

Muziektrack van de dag: 'Empire State Human' van 'The Human League'.


Een vriend die filosofie studeerde vertelde mij vroeger dat alle problemen konden herleid worden tot bewustzijn.

Wat is daar tegen in te brengen?

Het is inderdaad een feit dat wat voor de ene een onoverkombaar probleem is, voor de andere nauwelijks een punt vormt.

Sommigen kijken prentjes op het tv-journaal in zombie bewustzijn, anderen winden zich op wanneer ze voor de zoveelste keer worden geconfronteerd met de wansmakelijke pogingen van Israël om Palestinië te bezetten. Of met de oprukkende Amerikaanse oliemaatschappijen in Irak.

Wat scheidt de ene van de andere: bewustzijn.

Het is niet enkel academische kennis die het verschil maakt, want dan zouden alle personen die iets afweten van de politieke en historische situatie in het Midden-Oosten zich opwinden wanneer ze beelden zien van gemutileerde burgers.

En ja, er bestaan wel degelijk mensen die het klaarspelen om kennis te hebben van allerhande gruwelijke situaties, maar die emotioneel daar nauwelijks iets bij registreren. Kennis kan wel een onderdeel zijn van het bewustzijnsproces, maar louter informatie maakt nog niet dat de ene zelf als het ware een pijnscheut voelt en de andere schier onbewogen blijft.

De ene slaagt erin om elke dag routineus een aantal taken uit te voeren, de andere voelt hoe op die manier de creativiteit van de menselijke geest stelselmatig wordt gekortwiekt.

Sommige mensen dumpen de ene partner voor de andere onder het motto 'er zijn er genoeg', voor anderen is het verlies van een partner vergezeld van een lange en pijnlijke rouwperiode.

Bij een hoge staat van bewustzijn, ben je sensitiever voor de prikkels van de mensen en de dingen rondom je heen, wie met mentale oogkleppen door het leven trekt is minder gevoelig voor externe prikkels.

Laat nu net eigenlijk de laatste klasse mensen in deze tijden bijna een Darwinistische overlevingsreflex hebben. 'Let's face it': je elke avond opwinden bij de beelden van de nieuwsredactie heeft weinig zin zonder actie. Je druk maken over de staat der dingen ondermijnt bovendien je gezondheid. Iemand met een laag bewustzijnspeil is eigenlijk goed af: het maakt hem of haar niet uit wat er rondom hem of haar gebeurt: de prikkels missen aansluiting in de cortex. Je gaat gewoon verder met je leven en dat is dat, alsof er niets gebeurt is.

Maar ik hou mijzelf voor dat ik tot het eind der dagen de dingen wil blijven voelen: messcherp, zonder nevel of onder een maskerend sausje van diplomatie.

Het is niet echt een keuze: voor zover ik mij herinner ben ik in de eerste plaats altijd al iemand geweest die zeer gevoelig was voor signalen uit de buitenwereld, en dat te ontkennen zou mijzelf verloochenen zijn.

Bewust te zijn en te voelen: voila, het recept van den schrijver, den muzikant, den fotograaf.

Voelen.

Antwerpen - Een cultuuroverschrijdend moment

Afgelopen maandag zat ik in Antwerpen voor een interview met de dienst Sociale Zaken.

Zoals gewoonlijk kom ik ruimschoots op tijd toe, zodat ik eerst wat kan 'acclimatiseren'. Bij temperaturen van boven de 30 graden is zoiets een onmogelijke opdracht, maar soit.

Bij voorkeur zit ik in stationsbuffetten, omdat ze mij altijd het bevrijdende gevoel geven dat ik terug op de trein kan springen, opstaan en weggaan.

En ik vraag mij af waar al die mensen naar onderweg zijn. Auto's, treinen, boten en vliegtuigen en de reizigers erop lijken altijd een duidelijke en vastomlijnde bestemming te hebben; een gevoel waarvan ik reeds decennialang ontstoken blijf.

Als ik op een transportmiddel stap, dan bekruipt mij vooral het verlangen om verder te rijden. Ik vraag mij af hoe het volgende station eruit ziet en dat erna?

Toen ik nog van het Go-Pass tarief genoot, heb ik mijzelf vaak geëntertaind door treintrajecten uit te stippelen waarvan het enige doel was om zolang mogelijk op de trein te zitten, liefst met zoveel mogelijk overstappen, zodat ik kort de plaatselijke ambiance kon verkennen, voor ik mijn reis kriskras vervolgde.

En zo zit ik afgelopen maandag in het (gerenoveerde) stationsbuffet van Antwerpen. De charme van een bruine reizigerskroeg heeft plaats gemaakt voor nogal steriele designmeubelen, maar de impressionante plafondfresco's zijn gelukkig gebleven en in ere hersteld. Zo krijg je nu hopelijk geen stukjes plaaster meer in je koffie.

Met enige tegenzin verlaat ik het stationsbuffet, want de afspraak voor het interview nadert.

Op het moment dat ik de zwaaideur opentrek, komt een moslimmeisje met hoofddoek mij tegemoet.
Ik hou keurig de deur voor haar open, zodat ze met gemak in het buffet kan binnenstappen. Ze lacht vriendelijk, een spontane en blijkbaar verraste glimlach, omdat iemand de tijd neemt om de deur voor haar open te houden, iemand die haar aankijkt en een handeling van beleefdheid betoond, iemand die haar niet als een vreemde behandeld met zo'n rare doek op het hoofd waarlangs je kijkt vanuit je ooghoeken.

Ze lacht, een hartverwarmende glimlach zoals je ze nog zelden ziet en ze kijkt mij voor eventjes aan, en ik voel een lichte krop in de keel, een gevoel van plaatsvervangende schaamte overvalt mij, voor politieke partijen als het Vlaams Belang, voor Antwerpen, voor ons, en tot wat het allemaal verworden is.

'The Man Comes Around - Johnny Cash (De Lyrics: deel 2)

Ik ben géén 'gelovige' mens t.t.z. ik denk niet dat er een god met een baard bestaat die ons onzinnig leven gadeslaat vanuit de balkonloge.

Maar één ding weet ik zeker: als je een hoogst eigenzinnige religieuze tekst wilt, verwerkt in een opzwepende 'singer-songwriter-song', dan behoort 'The Man Comes Around' van Johnny Cash in de categorie meesterwerken.

Wie erin slaagt zo'n symbolische lyrics te schrijven over het Armageddon, de dag des oordeels, vermengd met de pertinente vraag wat schuld is en wie de vinger zal wijzen, ewel, daar buig ik nederig voor. Ja, dan overpeins ik mij soms wel eens dat ik als agnosticus iets mis: de overtuiging dat er één of ander meesterplan is achter de waanzin, dat er een dag komt waarop een hogere entiteit de verworpenen der aarde zal opnemen in 'The Kingdom Come'.

De lyrics van 'The Man Comes Around' analyseren en er hier een (persoonlijke) academische interpretatie van neerschrijven, zou dit kunstwerk onrecht aandoen: u moet het zelf ontdekken.

Merci Johnny, u maakt deel uit van de ultieme playlist voor het onbewoonde eiland. Obligaat op elk van mijn playlists, ik draaide u zelfs al eens op een trouwfeest, want zelfs daar leek uw tekst mij op zijn plaats.


The Man Comes Around - Johnny Cash

"And I heard, as it were, the noise of thunder: One of the four beasts saying: "Come and see."

And I saw. And behold, a white horse.

There's a man goin' 'round takin' names.
An' he decides who to free and who to blame.
Everybody won't be treated all the same.
There'll be a golden ladder reaching down.
When the man comes around.

The hairs on your arm will stand up.
At the terror in each sip and in each sup.
For you partake of that last offered cup, or disappear into the potter's ground.
When the man comes around.

Hear the trumpets, hear the pipers.
One hundred million angels singin'.
Multitudes are marching to the big kettle drum.
Voices callin', voices cryin'.
Some are born an' some are dyin'.
It's Alpha's and Omega's Kingdom come.

And the whirlwind is in the thorn tree.
The virgins are all trimming their wicks.
The whirlwind is in the thorn tree.
It's hard for thee to kick against the pricks.

Till Armageddon, no Shalam, no Shalom.
Then the father hen will call his chickens home.
The wise men will bow down before the throne.
And at his feet they'll cast their golden crown.
When the man comes around.

Whoever is unjust, let him be unjust still.
Whoever is righteous, let him be righteous still.
Whoever is filthy, let him be filthy still.
Listen to the words long written down,
When the man comes around.

And I heard a voice in the midst of the four beasts,
And I looked and behold: a pale horse.

And his name, that sat on him, was Death.
And Hell followed with him."