Sexy Vrouwen Top 5 2015

Zie hier John Solitude's volstrekt seksistische top 5 van meest sexy vrouwen in 2015 (vooral om feministen die recht wil pissen en die eruit zien als man-wijven tegen het hoofd te stoten).

Jawel, de top 5 meest sexy vrouwen gooien hun curven in de weegschaal maar ze beschikken ook over een berg talent (de ene al méér dan de andere).
Maar vooral, en bovenal, ze durven nog ongegeneerd SEXY te zijn en verleiden is hun grootste kunst.

Geloof me vrij, meisjes en dames die dit lezen:

DIT is wat mannen willen (al zal de ene het al met meer schaamrood toegeven aan zijn partner dan de andere). Want mocht mannen dit niet willen, hoe verklaart u dan dat elk van deze onderstaande vrouwen een fortuin opbouwde in de verleidingsbusiness. Intelligent zijn, kunnen zingen of acteren is simpelweg niet goed genoeg; deze vrouwen zijn allemaal zonder uitzondering STOMEND sexy en spelen dat uit.

Om de spanning erin te houden...
hieronder het lijstje van nummer 5
tot de absolute nummer 1.

Nummer 5

EMMA STONE (geboren 6 november 1988, Arizona US)

Emma Stone is niet alleen een getalenteerde actrice met een lijstje nominaties op haar c.v. voor zowel soft-komedie films als 'Easy A.' en serieuze drama's als 'Birdman'; Emma Stone is vooral ook grappig én sexy.

John Solitude verloor het noorden voor Emma Stone toen hij haar bezig zag in de hilarische komedie 'Crazy, Stupid, Love' (2011) waarin Emma Stone een verleidingsduel aangaat met Ryan Gosling. Het fragment hieronder maakt méér duidelijk dan duizend woorden.




Nummer 4

TAYLOR SWIFT (geboren 13 december 1989, Penssylvania US)

Een ultrasuccesvolle pop-songwriter die zich uit een country-achtergrond in Nashville opwerkte tot één van de rijkste vrouwen in de hedendaagse pop-business. Haar stem is verre van top maar Taylor Swift maakt dat ruimschoots goed door nét zoals Emma Stone naast sexy ook grappig te zijn.
Taylor Swift tekende voor één van de leukste videoclips van de afgelopen jaren waar ze haarzelf doorheen stuntelt. Vrouwen die naast sexy zijn zichzelf ook weten te relativeren; een onweerstaanbare sexy combinatie.



Nummer 3

SELENA GOMEZ (geboren 22 juli 1992, Mexico-Texas US)

Ze is een middelmatige zangeres, haar acteertalent reikt niet ver maar ze gebruikt een troefkaart om die onvolkomenheden weg te werken: ze bespeelt die ultieme onweerstaanbare combinatie van 'sexy and cute'.
Het uiterlijk van een tiener-vrouwtje die naast haar succesvolle pop-carrière ook een klein fashion imperium opbouwde. Hoewel ze steevast als een wat mooi dom wicht overkomt is ze tegelijk een gehaaide businessvrouw.

Maar vooral en bovenal ze tekende voor een videoclip bij de single 'Good For You' (2015) die nét geen liquide porno was. Pwah... Selena Gomez... er zijn geen woorden voor om de impact van dit soort sexy op den John te beschrijven. Onweerstaanbaar... oordeel zelf via de onderstaande videoclip 'Good For You'.



Nummer 2

NATALIE PORTMAN (geboren 9 juni 1981, Israël)

De intelligentste vrouw in dit top 5 lijstje is Natalie Portman. Een Harvard-graduaat, sociaal en progressief activiste, meermaals bekroond actrice met een Oscar en een Golden Globe op haar schouw. Ze steelde een generatie jongensharten met de rol als prinses in 'Star Wars' maar toonde ook haar dynamiek als actrice in de rol van een ballerina in het snoeiharde drama 'Black Swan' van Darren Aranofsky. Ze  was 'hotter' dan 'hot' in de vederlichte komedie 'No Strings Attached'... en alleen Natalie Portman maakt het laatste gedrocht van Terrence Mallick regisseur 'King of Cups' bekijkenswaardig.

Natalie Portman heeft het bijna allemaal: intelligent, stijl, elegant, klasse, ... het predikaat ultra-ultra sexy is hier op zijn plaats.




Nummer 1

ARIANA GRANDE
(geboren 26 juni 1993, Italië - Florida US)

Om de nummer 1 plaats te behalen in de John Solitude lijst is het niet voldoende om alleen super sexy te zijn; een vrouw moet ook intelligent én grappig zijn maar bovenal ze moet den John kunnen ontroeren tot ik er een krop van in de keel krijg bij het aanzien van zoveel schoonheid.

Hoewel Ariana Grande in het begin van haar carrière versleten werd als een 'starlet' (lees: dom mooi wicht), toonde ze dat ze een ongelooflijk dynamische en toonvaste stem heeft die elk genre aankan gaande van pop, over klassiek tot jazz.

Ze veegt de vloer aan met Madonna, Beyoncé, Lady Gaga en Britney Spears qua stembereik, ze hoeft niet (goedkoop) te choqueren zoals Madonna om aandacht te trekken en ze heeft de excentrieke outfits van Lady Gaga niet nodig.

Ze zong zowel op Broadway op haar 13de , als op uitnodiging van Obama zelf in het Witte Huis én de moeder van Whitney Houston gaf haar een staande ovatie.

Muziekpedagogen analyseerden haar stembereik en stellen dat ze een perfect gehoor heeft en een toonbereik van VIER octaven !!! Tijdens interviews komt ze steevast assertief en grappig uit de hoek, ze werd gebannen van live-uitzendingen op MTV omdat ze in een live-uitzending 'FUCK' zong.

Maar wat vooral de doorslag gaf om Ariana Grande te verkiezen als méést sexy vrouw: John Solitude had het geluk op DRIE meter van Ariana Grande te staan in een uitverkocht Antwerps Sportpaleis en toen deed Ariana Grande wat géén enkele van de bovenstaande vrouwen kan; ze liet den John huilen van ontroering toen ze vlakbij hem perfect en werkelijk live een ongelooflijke vertolking gaf van 'Tattooed Heart'.

Zo dicht stond den John erbij: zie hieronder Ariana Grande live in het Antwerps Sportpaleis in 2015 zoals den John het zag. Simpelweg verpletterend...  en ze gaf bovendien ook de beste live pop-performance die ik ooit door een vrouw zag.
Op haar 21ste heeft ze zowel de US, Europa en Azië veroverd en ik noem haar nu al 'The Queen of Pop', zoals Michael Jackson 'The King of Pop' was.

DE MEEST SEXY VROUW VAN 2015 IS ARIANA GRANDE
De ultieme combinatie van talent, intelligent, sexy, grappig en cute.

(zie hieronder Ariana Grande zoals den John het zag, vlakbij haar).

Vond u dit een 'leuk' artikel, vergeet dan niet te klikken op de 'like' knop van Facebook hieronder.

Beste Mannenparfum - Heren Eau de Toilette 2015

In december 2015 ging John Solitude op zoek in de schappen van oa Planet Parfum, Paris XL, Inno, ‘l Occitane, Rituals en de Bodyshop naar het beste mannen - herenparfum of Eau de Toilette van 2015.

Alle parfums werden getest in ideale omstandigheden ttz in de originele verpakking, niet als een kleine 'sample' verstuiver maar uit dezelfde flacon als waarin u het koopt. Zowel een verstuiving op een kartonnen teststrip als een test op de huid werden uitgevoerd.

In totaal werden zo’n 60 parfums getest in sessies van 10 om vermoeidheid van de reukzin te vermijden. Na de testsessie volgde research over de samenstelling van het parfum én de opinie van experts. Bij twijfel werd hetzelfde parfum 2-maal getest, éénmaal zonder voorkennis, een 2-de maal met voorkennis van experts.
John Solitude is een onafhankelijk criticus, niet commercieel verbonden met de parfumindustrie en dient géén enkel ander belang dan de lezer te informeren. John Solitude haalt géén enkel financieel of materieel belang uit deze recensie. De waardering van een herenparfum is zeer persoonlijk; in de hiernavolgende besprekingen wordt ook objectief geargumenteerd hoe deze top 3 is samengesteld.

Om in aanmerking te komen voor de  prijs John Solitude ‘Beste Mannen Heren Parfum of Eau de Toilette 2015’ moet de geur voldoen aan de volgende 5 voorwaarden:

• een uitgesproken mannelijk karakter maw niet te zoeterig en dus geen ‘unisex’ geur
• een originele en gedurfde compositie met een uitgesproken eigen karakter maw géén geur van dertien in een dozijn
• géén ultra populaire geur; de reden hiervoor is dat geen enkele man als compliment wil horen dat hij ruikt als een andere man  –bestsellers en populaire namen als bv One Million van Paco Rabanne, Eau Sauvage en Fahrenheit van Dior en ‘l Homme van Yves Saint Laurent werden uitgesloten van deelname vanwege te mainstream geworden
• verpakking, geur en uitstraling moeten naadloos één concept vormen
• het parfum moet niet noodzakelijk in 2015 zijn uitgebracht; dit is een top 3 ‘all-time’ van mannelijke parfums die gangbaar verkrijgbaar zijn in de Benelux in 2015 (parfums die enkel online verkrijgbaar zijn in het buitenland werden uitgesloten van deelname)

Om de spanning erin te houden,

de top 3 in omgekeerde volgorde van 3 naar de absolute nummer 1.


Nummer 3
LOLITA LEMPICKA - AU MASCULIN INTENSE
Au Masculin Eau de Parfum Intense van Lolita Lempicka is een oriëntaalse houtachtige geur voor heren uitgebracht in 2015. Dit is een herformulering van het origineel uitgebracht in 2006.

Compositie door topneus in de parfumbusiness Annick Menardo

Samenstelling

Topnoten: bergamot en steranijs.
Hartnoten: vetiver en agarhout (oud)
Basisnoten: mirre en iris.

Beoordeling John Solitude

De herformulering in 2015 heeft een méér uitgesproken mannelijk karakter dan het origineel door het weglaten van vanille, wat het origineel uit 2006 een nét iets te vrouwelijke touch gaf. De vorm van de flacon bleef hetzelfde maar het nogal speelse hemelsblauw van het origineel krijgt dit keer een meer toepasselijk diep mosgroene geur.

Dit is een gedurfde én originele compositie die zich sterk onderscheidt van doorsnee en populaire mannenparfums.

Enig punt van kritiek is de naam; het merk Lolita Lempicka roept nu éénmaal een vrouwelijke associatie op, zowel in de verpakking als het totaalconcept. Sommige mannen kunnen de vormgeving als te feminien ervaren, vooral de flacon doet nogal speels aan.
Als we enkel de geur beoordelen is dit bij de absolute top. Ook hoog gewaardeerd bij parfumexperts en enthousiastelingen op de internet communiteit.

Nummer 2

KENZO - KENZO POUR HOMME
Kenzo pour Homme van Kenzo is een aromatisch-aquatische geur voor heren uitgebracht in 1991.

Compositie: Christian Mathieu

Samenstelling
Topnoten: mahoniehout, salie, bergamot, citroen en zeenoten
Hartnoten: nootmuskaat, anjer, jeneverbes, orris wortel (Iris Germanica), perzik, jasmijn, karwijzaad, lelietje-van-dalen, roos en den;
Basisnoten: sandelhout, amber, muskus, balsem spar, eikenmos, vetiver, ceder en labdanum.

Beoordeling John Solitude:

Kenzo pour Homme is een uitgesproken originele en mannelijke geur die zowel citrus- als houttoetsen feilloos combineert tot één onweerstaanbare zeer complexe 'blend' die véél elementen bevat.
Kenzo pour Homme leent zich uitstekend als een fris mannelijk zomerparfum door de citrus elementen maar het bevat ook voldoende houttoetsen om in de winter te dragen. Multifunctioneel, niet offensief, uitgesproken fris én met voldoende karakter om opgemerkt te worden. Quasi onvergelijkbaar met andere merken, dus zeer origineel qua compositie.

Kenzo pour Homme is véél populairder dan de John Solitude nummer 3 Lolita Lempicka Au Masculin Intense maar nét niet mainstream genoeg om het risico te lopen hetzelfde te dragen als iemand anders. Ook de prijssetting is zeer gunstig.

Verpakking, concept en uitstraling sluiten feilloos bij elkaar aan in tegenstelling tot Lolita Lempicka’s Au Masculin Intense; daarom Kenzo pour Homme op nummer 2 van John Solitude’s Beste Mannenparfums 2015.

Nummer 1
LALIQUE - ENCRE NOIRE

Encre Noire van Lalique is een houtachtige aromatische geur voor heren uitgebracht in 2006.

Compositie: Nathalie Lorson

Samenstelling
Topnoot: cipres
Hartnoot: vetiver
Basisnoten: muskus en Kasjmier hout

Beoordeling:

Encre Noire is een tijdloze cultklassieker. De kans is bijzonder groot dat u nog nooit van deze heren Eau de Toilette hoorde maar een kleine groep enthousiaste volgelingen maakt dat deze Eau de Toilette al sinds 2006 op de markt is.

Lalique maakt in tegenstelling tot de grote kanonnen als Dior, Armani en Calvin Klein slechts op een bescheiden schaal publiciteit voor hun producten dus Encre Noir moet het hebben van mond-aan-mondreclame en doorgaans zeer positieve recensies van parfumexperts.

Om de kunst van Encre Noire te begrijpen is het noodzakelijk dat u na het verstuiven minstens 10 à 15 seconden wacht vooraleer aan de teststrip te ruiken anders ruikt u enkel de topnoten. Véél beter is het op uw huid te verstuiven en op te merken hoe de geur evolueert. Zelfs al is uw eerste indruk niet verpletterend; verstuif het bv op uw pols en beoordeel over de tijdspanne van enkele uren. Dit is een geur waar uw reukzin moet aan wennen omdat het zo volstrekt eigenzinnig en uniek is. Omdat de opening vrij krachtig is hebben veel testers de verkeerde indruk dat deze geur een walm rondom u genereert maar dit klopt niet. Na 1 uur zal de geur zeker nog waarneembaar zijn voor omstaanders maar op een niet offensieve manier.

Uitgesproken mannelijk, volstrekt origineel, klasse, elegant, gedurfd en distinctief. De kans dat iemand anders deze geur (her)kent, laat staan draagt in de kamer is quasi nihil. Bereid u voor op vragen in de positieve zin als 'Wat is het?', lach dan eens en houdt het geheim voor uzelf.

Geur, verpakking en concept sluiten naadloos bij elkaar aan. De flacon is een stijlvolle zwarte inktpot met een houten deksel. De geur evoceert inderdaad een associatie met (Indische) inkt. Geen overtollige tierlantijnen in de design, pure geurkunst. prachtig design. Grote prijsverschillen tussen de verschillende retailers, vergelijken loont financieel de moeite.

In 2015 werd Encre Noire à l’Extreme uitgebracht maar John Solitude kiest voor het origineel.

Een meesterwerk behoeft géén herformulering; pure klasse en jawel kunst.

Vond u deze recensie interessant. Vergeet dan aub niet op de 'like' knop te klikken onder dit artikel; dat helpt om dit weblog te laten groeien.

SPECTRE JAMES BOND Filmrecensie

Regisseur: Sam Mendes
Cast: Daniel Craig, Léa Seydoux, Christoph Waltz, Monica Belluci

SPECTRE James Bond Filmrecensie door John Solitude

Sam Mendes (regisseur van het voortreffelijke 'American Beauty') treedt met SPECTRE aan voor zijn 2de Bond-regie na het door zowel critici als publiek gesmaakte 'Skyfall'.

SPECTRE in de bios vanaf 04/11/2015

Daniel Craig, de ooit fel gecontesteerde 'blonde' Bond is ook terug voor ondertussen zijn 4de Bond-vertolking. Omdat chronologie bij de nieuwe lichting Bond-films belangrijker is dan bij de voorgangers, bereidt u zich best voor op 'SPECTRE' door in die volgorde 'Casino Royale', 'Quantum Solace' en 'Skyfall' te (her)bekijken.

Het zou moeilijk worden om de hoge verwachtingen na 'Skyfall' in te lossen. Om te antwoorden op de hamvraag: 'Is SPECTRE de beste Bond uit de reeks?' ... het antwoord is een ondubbelzinnig NEE. 

'SPECTRE' is de moeder aller criminaliteitsorganisaties uit de James Bond-reeks. Het scenario is dan ook 'bigger than life'. Na een spectaculaire opener in Mexico komt Bond via een omweg in Rome en de obligate autoachtervolging op het spoor van één van zijn aartsrivalen: Blofeld (jawel, die met de witte kat én het litteken over het rechteroog voor wie zijn Bond-klassiekers kent).

Bloedmooie cinematografie van Hoyte van Hoytema, een zinderend efficiënte soundtrack van Thomas Newman, een solide acteerprestatie van Daniel Craig en een ravissante Bond-lady Léa Seydoux, verhullen niet dat 'SPECTRE' teveel op genreclichés teert zoals tijdbommen, over-the-top explosies, Bond die hangend aan de vingertoppen zich kan redden en de oeroude gadgets in het nieuw jasje van de Aston Martin. Bovendien is het script ook incoherent in de chronologie; tegelijk is SPECTRE een prequel (omdat er een vijand -Blofeld- wordt opgevoerd die al geëlimineerd was) én een sequel aangepast aan de moderne tijdsgeest zoals een jonge hacker Q.  Bond kan er gelukkig zelf ook om lachen wanneer Q hem een balpen overhandigt die enkel schrijft.

Sam Mendes had met voorganger Skyfall de ambitie om Bond een menselijker verleden aan te meten om zo de franchise te redden van tot wat Bond verworden was na matige vertolkingen door Pierce Brosnan: wat toen overschoot was een ongenaakbare superheld zonder ziel. Maar het was in een ver verleden vooral Roger Moore die met 'English gentleman' kwinkslagen Bond een véél mooiere balans gaf tussen actie en zelf relativerende humor.

Daniel Craig daarentegen speelt Bond méér in de trend van Sean Connery; een beenhouwer met een pak aan. Af en toe mag er met Daniel Craig droog worden gelachen, Bond heeft nu zowaar ook een verleden die hem iets kwetsbaarder maakt maar in SPECTRE primeert dan toch vooral weer snoeiharde en bloedserieuze actie. Bond heeft met Craig een hart gekregen maar dan toch vooral één van beton.

De James Bond-franchise was ooit toonaangevend voor het actiegenre maar lijkt nu vooral de eigen gecreëerde clichés achter na te lopen. De vroeger door het publiek gesmaakte nummertjes (het intermezzo van half seniele Q met zijn absurde gadgets) zijn verdwenen maar andere 'evergreens' zoals de Bond girl blijven bestaan, al is het nu in een wat meer feministisch jasje, niet als de 'damsel in distress' maar een vrouw die ook Bond kan redden in plaats van omgekeerd. Aan de kern wordt niet geraakt, vrouwen zijn nu hoogstens wat weerbaarder maar uiteindelijk duiken ze wéér allemaal met Bond in bed.

De vernieuwingsoperatie van Sam Mendes en Daniel Craig loopt in 'SPECTRE' echter strop op teveel makkelijk aangewende clichés; de actie in SPECTRE primeert op een wat meer geleidelijke opbouw én als toeschouwer zit je het geheel wat plat gewalst aan te kijken; als naar een circus waarvan je wéét wat er komt en deze vertoning was zeker niet de beste.

Waardering: 7 / 10

 

FFO 2015 - Filmfestival Oostende - Cafard - De Applausman - Gardenia - The Anarchists - The Here After

CAFARD
Regie: Jan Bultheel
Cast: Wim Willaert,  Sebastien Dewaele, Dinara Drukarova, Benoit Gob

Cafard recensie:

Cafard is een 'motion capture' animatiefilm waarin het epos van het historische ACM-korps tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt gevolgd.

De animatiestijl van regisseur Jan Bultheel is voer voor discussie: soms lijken de personages, in het bijzonder het hoofdpersonage, nogal cru afgewerkt. 'Motion capture' wil zeggen dat acteurs de scènes voorspelen, waarna de opname op een gesofisticeerde manier wordt 'overgecalceerd' naar grafiek. Qua 'look' laat Cafard denken aan 'A Scanner Darkly', hoewel die laatste voor een wat fijnere afwerking kiest (maar waardoor de animatie ook drukker oogt). Bultheel kiest voor een wat minimalerere 'look' waarin vooral de sfeervolle kleur harmonieën opvallen. 

Vooral de zeer herkenbare stem van Wim Willaert brengt het hoofdpersonage tot leven. Wie vertrouwd is met Oostends dialect, kan wél opmerken dat niet alle stemmen 'van de streek' zijn. Arno had bv als stem niet misstaan bij deze animatie, omdat hij zowat internationaal ambassadeur is van Oostends dialect. De film loopt mét ondertitels want zelfs voor West-Vlamingen is de uitdrukkelijke keuze voor dialect soms moeilijk te volgen maar het verhoogt wel de authenticiteit.

Cafard is voor liefhebbers van het oorlogsverleden en in het bijzonder West-Vlamingen verplichte kost; je merkt de grote aandacht die werd besteed aan het animeren van bekende sites zoals het voormalig casino van Oostende.

Al bij al is Cafard een boeiende ervaring, met een eigenzinnige look en een must voor wie in het oorlogsverleden is geïnteresseerd.

Waardering Cafard: 8 / 10


DE APPLAUSMAN
Regie:  Ruben Vermeersch
Cast: Antoon De Pauw en kennissenkring

(trailer niet beschikbaar)

De Applausman recensie:

Antoon De Pauw was een cultfiguur in de jaren '90. In de pers kreeg hij de bijnaam 'de applausstreaker' omdat hij ongevraagd talrijke podia beklom om applaus te stelen. Aanvankelijk wist de pers en het publiek niet wat er van te maken: was het een performance act van een kunstenaar om de cultus van het succes in vraag te stellen, een psychiatrische patiënt of zomaar iemand die verlegen zat om wat aandacht?

De applausman is een warm, ontroerend onderzoek over een zonderlinge figuur. Via interviews met een cameraman die De Applausman vergezelde tijdens zijn 'streaks', zijn ex-vrouw en de artiesten wiens applaus hij stal, is deze docu een waardig eerbetoon aan vooral een lieve man.

Waardering De Applausman: 8;5 / 10


GARDENIA - BEFORE THE LAST CURTAIN FALLS

Regie: Thomas Wallner
Cast: Gerrit Becker, Richard Dierick, Vanessa Van Durme


Gardenia - Before The Last Curtain Falls recensie:

Gardenia was een glamoureuze theatershow geregisseerd door Alain Platel over de 'coming out' van travestieten en transgenderes. Het éne moment victorieus en zelfzeker paraderend in de spotlight maar de éénzaamheid volgt als het laatste doek gevallen is en ouderdom zijn littekens laat zien.

Deze documentaire brengt fragmenten van het laatste optreden in het NTG maar focust vooral via interviews naar de motivatie van de acteurs om zich als travestiet of transgender te uiten. Dat levert soms 'pakkende' emotionele momenten op, maar voor een kijker die niet geïnteresseerd is in het thema zal deze docu nét iets te lang uitvallen (90 min).

Waardering Gardenia - Before The Last Curtain Falls: 8 / 10


THE ANARCHISTS (LES ANARCHISTES)
Regie: Elie Wajeman
Cast:  Tahar Rahim, Adèle Exarchopoulos, Swann Arlaud



The Anarchists recensie:

Een combinatie tussen een historisch politiedrama tijdens het einde van de 19de eeuw, een romance én een kostuumfilm in Parijs.

Tahar ('Un Prophete') Rakim krijgt opdracht om te infiltreren in een anarchistenbeweging. En passant ontstaat een romance mét Adéle ('La Vie d'Adèle) Exarchopoulos.

Hoewel er duidelijk geld, tijd en moeite is gespendeerd aan de 'look' van de film, ontbreekt het scenario aan spanningskracht om de kijker mee te voeren. Ook het liefdesverhaal voelt wat misplaatst en geforceerd aan alsof de scriptschrijver geen keuze kon maken tussen historisch drama of een romantische film.

Waardering The Anarchists: 7 / 10


THE HERE AFTER (EFTERSKALV)
Regie: Magnus von Horn
Cast:  Sven Ahlström, Mats Blomgren, Stefan Cronwall


The Here After recensie:

Uit de stal van Lars Von Triers productiehuis Zentropa komt 'The Here After' een debuutfilm van Magnus Van Horn.

Een tienerdelinquent probeert zich te re-integreren in de samenleving. Hoewel zijn 'straf' erop zit, zijn sommige schoolgenoten en de goegemeente erop gebrand om hem een tweede maal boete te laten ondergaan.

The Here After (Efterskalv) start beloftevol met een trage opbouw én kan rekenen op uitstekende cinematografie van Lukasz Zal, maar in de tweede act steekt er te weinig tempo en spankracht om het tot een emotioneel drama op te tillen.

Waardering The Here After: 6,5 / 10

FFO 2015 - Filmfestival Oostende - Youth - Everest - Sworn Virgin

Op de 8ste dag van het filmfestival Oostende (FFO 2015) keken fans van 'La Grande Bellezza' uit naar 'Youth', de nieuwe Sorrentino. De Nepalese vzw Samayuda verzorgde de inleiding van 'Everest' in de nasleep van de aardbeving in Nepal. Voor de doordouwers was er nog het loodzware 'Sworn Virgin' over de onderdrukking van de vrouw in een gemeenschap in het Albanees gebergte.

Alle hierna volgende filmrecensies door John Solitude, onafhankelijk filmcriticus, niet commercieel verbonden met het filmfestival in Oostende of de filmindustrie.


YOUTH (LA GIOVINEZZA)
Regie: Paolo Sorrentino
Cast: Michael Caine, Harvey Keitel, Rachel Weisz

Recensie Youth:
Na het meesterwerk 'La Grande Bellezza' keken fans uit naar Youth; de nieuwe stijloefening van maestro cineast Paolo Sorrentino.

Michael Caine en Harvey Keitel zijn 2 cynische kunstenaars op rust in een Zwitsers kuuroord, de eerste een succesvol dirigent, de tweede een sukkelende scriptschrijver. Net zoals in 'La Grande Bellezza'  wordt er véél gemijmerd vooral over de liefde en de vergankelijkheid ervan. De uitstekende prestaties van Caine en Keitel in prachtige sets mét een eclectische efficiënte soundtrack, kunnen niet verhullen niet dat de plot te weinig om het lijf heeft om 2 uur lang te boeien.

Sorrentino drukt net als die andere eigenwijze cineast Wes Anderson sterk zijn stempel op de 'look' en 'feel' maar Youth is teveel uit hetzelfde vaatje getapt als 'La Grande Bellezza'; soms emotioneel raak maar vaker te lang ter plaatse trappelend. 'La Grande Bellezza' wordt moeilijk te overtreffen maar fans zullen niettemin genieten van 'Youth'.

Waardering Youth: 8 / 10


EVEREST
Regie: Baltasar Kormákur
Cast:  Jason Clarke, Ang Phula Sherpa, Thomas M. Wright

Recensie Everest:

Het beklimmen van de Mount Everest in Nepal is tot een toeristische attractie verworden. 'Adventure'-organisaties die geld roken, sleuren tegenwoordig zelfs minder ervaren klimmers de top op via plat gelopen paden en op door Sherpa's klaargezette ladders met voorgeknoopte touwen. Het halen van de top blijft een niet te onderschatten onderneming. Everest is gebaseerd op waargebeurde feiten en het relaas van een mislukte expeditie.

Regisseur Baltasar Kormakur neemt zijn tijd voor karakteropbouw én probeert niet in de val te trappen van de dertien-in-een-dozijn rampenfilms uit Hollywood. Op het grote scherm komt de majestueuze cinematografie optimaal tot zijn recht en je krijgt dan ook kippenvel bij het zien van de ijle hoogtes. Everest is genietbare en toegankelijke cinema die een goede balans vindt tussen drama en actie.

Everest kaart ook indirect de gevolgen aan van een toeristenindustrie. De inheemse bevolking mag dan wel méér inkomen hebben, finaal moeten mensen hun leven riskeren om rijke toeristen in nood te depanneren die er zelf voor kozen hun eigen leven in gevaar te brengen.

Waardering Everest: 8 / 10


SWORN VIRGIN
Regie: Laura Bispuri
Cast: Alba Rohrwacher, Emily Ferratello, Lars Eidinger 

Recensie Sworn Virgin:

Sworn Virgin toont de onderdrukking van vrouwen die leven in een gemeenschap in het Albanees gebergte. De samenleving is gevat in eeuwenoude, bestendigde tradities en rituelen. De vooruitgang ligt op de loer en om te ontsnappen aan een verstikkend voorgeprogrammeerd man-vrouw rollenspel én de vrijheid te herwinnen, transformeert het androgyne vrouwelijke hoofdpersonage zichzelf tot man.

Ideologisch is Sworn Virgin een sterk statement. Maar artistiek is het resultaat een loodzware deprimerende kijk op een traditionele gemeenschap waarin het drama géén enkele adempauze krijgt.

Waardering Sworn Virgin: 7 / 10

FFO 2015 - Filmfestival Oostende - Maryland - Virgin Mountain (Füsi)

En op dag 7 kwam Matthias Schoenaerts naar het FFO. Is zijn film even sterk als de hype? Hierna vind je de recensies van Maryland en Virgin Mountain.

Alle filmrecensies door John Solitude, onafhankelijk filmcriticus, niet commercieel verbonden met het filmfestival van Oostende of de filmindustrie.


MARYLAND
Regie: Alice Winocour
Cast:  Matthias Schoenaerts, Diane Kruger, Jean-Louis Coulloc'h 


Recensie Maryland:

Matthias Schoenaerts, de ondertussen méér dan bekende viriele acteur uit 'Rundskop' en 'De Rouille et d'Os' tekent met Maryland voor zijn eerste psychologische actie-thriller.

In Maryland is Schoenaerts een soldaat-bodyguard met PST (post traumatisch stress syndroom). Tijdens de bewaking van de familie van een Libanese wapenhandelaar is het niet steeds duidelijk of er een werkelijke dreiging is of als Schoenaerts enkel schimmen ziet.

Regisseur Alice Winocour kiest in tegenstelling tot veel Hollywood-actiefilms zelden voor expliciete actiescènes maar voor een suggestieve dreigende spanning. Als er dan toch actie op het scherm komt mist het zijn impact niet: via een snedige montage én nog maar eens uitstekend acteerwerk van Schoenaerts groeit Maryland uit tot een thriller die tot ver boven de middelmaat uitkomt.

Waardering Maryland: 8/10


VIRGIN MOUNTAIN (FÜSI)
Regie:  Dagur Kári
Cast:  Gunnar Jónsson, Ilmur Kristjánsdóttir, Sigurjón Kjartansson



Recensie Virgin Mountain:

Uit Ijsland komt een onderkoeld traag drama over Füsi; een 43-jarige mannelijke maagd die inwoont bij zijn moeder. De wereld van Füsi bestaat uit het naspelen van veldslagen uit W.O. II en wekelijks in een Thai restaurant hetzelfde gerecht eten. Op zijn werk is hij het mikpunt van pesterijen over zijn zwaarlijvigheid. Wanneer de vriend van zijn moeder hem inschrijft voor 'line dancing' toont een vrouwelijke deelneemster wat interesse voor hem.

Regisseur Dagur Käri neemt zijn tijd om Virgin Mountain op te bouwen en probeert via enkele absurde scènes de uitzichtloze wereld van Füsi wat lichter te maken. Toch schiet er zwaar-op-de-hand drama over met nét iets te weinig tempo en dramatische wendingen om de aandacht vast te houden.

Virgin Mountain roept qua sfeer vage herinneringen op aan  'A Short Film About Love' van Kieslowski maar deze laatste trapt qua emotionele impact toch een stuk hoger binnen dan Virgin Mountain.

Waardering Virgin Mountain: 7,5 /10

FFO 2015 - Filmfestival Oostende - Embrace of the Serpent - Keeper - In God's Hands

Op dag 6 van het FFO waren er enkele filmparels te ontdekken...

... maar de organisatie van het FFO blunderde zeer amateuristisch bij de avant-première van Embrace of the Serpent. In een volle zaal 7 mét juryleden aanwezig duurt het bijna 10 (tien!) minuten voor de organisatie inziet dat de Engelstalige ondertitels niet worden geprojecteerd. Géén klein ongemak omdat de film in het Spaans is.

Dat er eerst een toeschouwer uit de zaal moet lopen om de organisatoren hierop te wijzen toonde aan dat noch de operateur, noch de ticketcontroleurs, noch de organisatoren, de start van de projectie volgen... Het zou niet misstaan dat de organisatoren méér aandacht hebben voor de kwaliteit van de selectie én projectie ipv voor de vele sponsorfeestjes...

Een technisch defect kan de besten overkomen maar dat je zoiets pas opmerkt nadat een film al bijna 10 (tien !) minuten loopt zonder ondertitel én een toeschouwer de organisatie hierop moet wijzen? Onvoorstelbaar maar waar.

Maar ook een 2de herstart bracht géén soelaas. Een vertoning die om 19u45 moest starten werd verplaatst naar 21u20 in een kleinere zaal. Ook die vertoning start pas om 21u40... De aangeboden gratis consumptiebon als sorry voor het ongemak was een schrale troost voor zij die over een ticket beschikten om 22u30 voor een andere film. Hierdoor kon uw verslaggever niet de avant-première van 'Boomerang' om 22u30 bijwonen.

Maar het moet gezegd, wie besliste om niet te wachten op de vertoning van 'Embrace of the Serpent' ... had ongelijk, het bleek één van de sterkste inzendingen van het festival.

Hierna leest u de recensies van 'Embrace of the Serpent', 'Keeper' en 'In God's Hands'.
Alle filmrecensies geschreven door John Solitude, onafhankelijk filmcriticus, niet commercieel  verbonden met het filmfestival van Oostende of de filmindustrie.


EMBRACE OF THE SERPENT (EL ABRAZO DE LA SERPENT)
Regie: Ciro Guerra
Cast: Nilbio Torres, Jan Bijvoet, Antonio Bolivar



Recensie Embrace of the Serpent:

Jan Bijvoet levert een uitstekende acteerprestatie als Theodor Koch-Grunberg, een Duitse etnoloog die rond 1900 de inheemse bevolking van Venezuela en Brazilië bestudeerde. Als hij ziek wordt gaat hij samen met een sjamaan op zoek naar een geneeskundige plant.

Een film in het Amazonewoud in een licht sepia getint zwart-wit? Een zeer gedurfde en eigenzinnige keuze. De beelden zijn bezwerend en majestueus... maar toch bleef ik mij afvragen hoe het er in kleur zou uitzien. De zoektocht van de wetenschapper en de sjamaan legt de aanklacht van de film bloot: de invasie van de blanke veroveraars voor rubber én de vernietigende culturele impact van de kerstening op de indianen. Embrace of the Serpent roept qua thema's en sfeer herinneringen op aan 'The Mission' van Roland Joffé en 'Apocalypse Now' van Francis Ford Coppola.

Prachtige cinematografie, excellente acteerprestaties van niet alleen Jan Bijvoet maar de volledige cast. Boeiend, educatief, onthutsend, krachtig. Een scherpe sneer die zijn impact niet mist. Volgens John Solitude de sterkste inzending voor het filmfestival Oostende tot nu toe.

Waardering Embrace of the Serpent: 9 / 10


KEEPER
Regie: Guillaume Senez
Cast:  Galatéa Bellugi, Laetitia Dosch, Corentin Lobet


Recensie Keeper:

De sterkste inzendingen uit België voor het filmfestival in Oostende kwamen, het moet gezegd, ontegensprekelijk uit Wallonië. Als de zelfgenoegzame Ensor-prijzen minder chauvinistisch waren, dan ging voor mijn part de prijs naar het uitstekende sociaal-realistische tienerdrama Keeper. Des te meer omdat dit een wel zéér sterk debuut is van regisseur Guillaume Senez. Hou die naam in de gaten voor de toekomst!

Maxime en Melanie zijn een 15-jarig romantisch tienerkoppel. Wanneer Melanie onverwacht zwanger wordt, komen hun relatie en toekomstdromen onder druk te staan.

De kracht van Keeper zit in de uitstekende acteerprestaties van de hoofdrolspelers Galatéa Bellugi en Laetitia Dosch. Samen leveren ze een geloofwaardige prestatie in een script die knap opgebouwd de uitdagingen en conflicten tonen bij een tienerzwangerschap.

Als iemand uit het onderwijs deze recensie mocht lezen: Keeper behoort volgens mij tot het verplichte kijkvoer van een les zedenleer of godsdienst. 

Waardering Keeper: 8,5 / 10


IN GOD'S HANDS
Regie: Peter Woditsch
Cast:  Horst Hermann, Luc Hessel, Adolf Holl

(geen trailer beschikbaar)

Recensie In God's Hands:

Regisseur Peter Woditsch volgt in deze documentaire drie uitgetreden priesters uit België, Duitsland en Oostenrijk. Elk met hun persoonlijke beweegredenen om uit de Kerk te stappen maar samen hebben ze gemeen dat vooral het machtsmisbruik en de grove onverdraagzaamheid van het Vaticaan voor hén een brug te ver is.

In God's Hand is op zich een sterke documentaire maar als kijker overvalt je een déjà-vu.  Het machtsmisbruik van de Kerk werd al uitgebreid besproken én veroordeeld in de pers, deze documentaire komt dan ook rijkelijk laat. Als kijker blijf je ook op je honger zit bij de vraag waarom priesters die al bij de intreding wisten dat ze kozen voor een leven in celibaat, dit achteraf gaan aanvechten. Niet toetreden zou een logischer keuze geweest zijn. Wie niet racistisch is, treedt immers ook niet toe tot het Vlaams Blok.

In God's Hand toont dan ook in zoveel woorden van een uitgetreden priester dat zijn poging om de Kerk van binnenuit te veranderen op niets is uitgelopen... 


Waardering In God's Hands: 8 / 10

FFO 2015 - Filmfestival Oostende - Masaan - Mr. Kaplan - Galloping Mind

Dag 5 van het FFO was een nogal magere selectie van de programmatoren met als enig hoogtepunt 'Masaan', een Indisch debuut. Er was de tegenvallende 1ste langspeler van Wim Vandekeybus 'Galloping Mind' en ook 'Mr. Kaplan', aangekondigd als de 1ste komedie uit Uruguay kon niet aan de verwachtingen voldoen.

Hierna de recensies door John Solitude, onafhankelijk filmcriticus, niet commercieel verbonden met het Filmfestival Oostende of de filmindustrie.

MASAAN
Regie: Neeraj Ghaywan
Cast: Richa Chadda, Sanjay Mishra, Vicky Kaushal


Recensie Masaan:

Masaan won de 'Avenir prijs' in de selectie 'Un Certain Regard' op het filmfestival in Cannes. 'Avenir' betekent toekomst en in die zin moet je ook het debuut van de Indiaanse regisseur Neerja Ghaywan bekijken. Masaan is een beloftevol debuut maar maakt niet de hype waar die door slimme marketing trucs ontstond.

Vanuit ideologisch standpunt -een scherpe kritiek op het traditionele kastensysteem in Indië- valt Masaan aan te prijzen, maar artistiek is de hoofdplot te licht om deze langspeler te dragen. Centraal staat de zelfmoord van een student nadat de politie op brutale manier zijn hotelkamer binnenviel waar hij een amoureus moment met zijn liefje beleefde. Om niet eerloos in de pers te worden verhuisd, stemt de vader van het meisje in om smeergeld aan de politie te betalen. Parallel loopt een romantisch liefdesverhaal tussen een jongen uit een lagere - met een meisje uit de hogere kaste. De regisseur opteerde om de 2 verhalen uiteindelijk op een nogal zoeterige wijze met elkaar te verbinden, waardoor de film strandt als een semi-spiritueel werkstuk.

Wat Masaan toch bekijkenswaardig maakt is vooral de cinematografie en de Indische muziek -voor de liefhebbers- maar het is niet het sterke drama wat het had kunnen worden.

Waardering Masaan: 7,5 / 10


MR. KAPLAN
Regie:  Álvaro Brechner
Cast: Héctor Noguera, Néstor Guzzini, Rolf Becker


Recensie Mr. Kaplan:

Inderdaad, ik heb nog géén Uruguayaanse komedie gezien om te antwoorden op de vraag in de persfolder. En uitgaand van Mr. Kaplan zal het nog een tijdje duren tot ik een volgende Uruguayaanse komedie wil zien.

Mr. Kaplan is een verveelde burgerlijke Joodse gepensioneerde in Uruguay. Op een dag meent hij een oude nazi uit Auschwitz te herkennen en roept hij de hulp in van een politieagent om in Simon Wiesenthal-stijl tot een ontvoering en berechting over te gaan.

Dat levert een aantal voorspelbare 'senior' grappen in slapstick stijl op, maar uiteindelijk valt het flinterdun verhaaltje nét iets te licht uit om de kijker mee te slepen in de 'manhunt'. Charmant, occasioneel grappig maar te makkelijk verteer- en voorspelbaar om na te branden.

Waardering Mr. Kaplan: 7 / 10


GALLOPING MIND
Regie: Wim Vandekeybus
Cast:  Matt Devere, Natali Broods, Jerry Killick



Recensie Galloping Mind:

De eerste langspeler van Wim Vandekeybus, ja de Belgische choreograaf.

Galloping Mind lijdt onder hetzelfde probleem zoals véél films die gemaakt worden met 'tax shelter' - (lees taks ontvluchting) middelen. Meerdere lidstaten van de Europese Unie zetten een systeem op waarbij financiers een deel van hun belastingen kunnen ontlopen door het te investeren in de filmindustrie. Op zich een goede zaak voor de culturele sector, was het niet dat co-producties tussen verschillende landen (in het geval van Galloping Mind een Belgisch-Nederlandse-Hongaarse co-productie) soms ongeloofwaardige combinaties in de cast en de setting oplevert.

Matt Devere is een DJ die een Engelstalig radio-programma heeft in Hongarije (op zijn minst al vreemd maar omdat Hongarije co-produceerde was dit waarschijnlijk al een compromis). Natali Broods, de partner van Devere in de film is dan weer Belgisch maar spreekt Engels met een Nederlandse tongval. Beiden hebben een problematische relatie waarin het al-dan-niet verwekken van een kind centraal staat. Naast de hoofdplot is er de subplot waarin de aandacht uitgaat naar een bende straatkinderen die een kudde wilde paarden -Vandekeybus zijn stokpaardje- vinden én daarmee de stad doorkruisen.

Vandekeybus werkt graag met metaforen en kiest voor een magisch realistische sfeer, maar als de ontknoping er aan komt, zit de kans er dik in dat u ondertussen aan de boodschappen denkt.

Pretentieus, vervelend én een zoveelste voorbeeld dat de 'tax shelter' co-producties tussen verschillende EU-lidstaten vaak een film opleveren die noch mossel, noch vis is.

Waardering Galloping Mind: 6 / 10

FFO 2015 - Filmfestival Oostende - Under Electric Clouds - Alléluia - Un Début Prometteur - Marguerite

Op dag 4 van het FFO waren er zowel kleine filmparels als zwijnen.

Ik heb de indruk dat de programmatoren zo om avant-premières verlegen zitten én zo uitdrukkelijk al wat maar enigszins Vlaams is willen promoten, dat zelfs een niemendalletje als 'Un Début Prometteur' (met Veerle Baetens) -tevens de zwakste film van het festival- toch de selectie haalt.

'Marguerite' tip ik al  kanshebber voor de Look-competitie. Wie zijn psychologische horror graag gruwelijk wilt, kan niet missen met 'Alléluia', de beste verrassing uit Wallonië.

Hieronder vind je filmrecensies van Marguerite, Under Electric Clouds, Alléluia en Un Début Prometteur. Alle recensies geschreven door John Solitude, onafhankelijk filmcriticus, niet commercieel verbonden met de filmindustrie of het filmfestival Oostende.

MARGUERITE
Regie:  Xavier Giannoli
Cast: Catherine Frot, André Marcon, Denis Mpunga 


Recensie Marguerite

Marguerite behoort tot de aristocratische klasse in Frankrijk. Haar leven vult ze met pompeuze society feestjes én vooral met klassieke muziek. Ze waant zichzelf een grote operazangeres maar niemand durft haar te vertellen dat ze zo vals zingt als een kat. Daarvoor zijn haar sociale kringen ofwel te financieel afhankelijk van haar of men vindt het te gênant om aan te kaarten.

Deze tragi-komische analyse over roem en succes is een schot in de roos voor de Franse regisseur Xavier Giannoli. Marguerite grossiert in plaatsvervangende schaamte, startend als een komedie waarin het publiek méélacht met de verwaande pogingen van Marguerite maar langzaam schuilt de film op richting tragedie. De kunst van het script en de regie zit hem erin dat de evolutie van het verhaal voortdurend geloofwaardig blijft; de intriges worden langzaam opgebouwd en je voelt als kijker hoe Marguerite gedoemd is tot een tragisch noodlot.

Sterke cinematografie en acteerprestaties gehuld in somptueuze decors en kostumage, Marguerite tip ik nu al als winnaar van de Look-competitie.

Waardering Marguerite: 8,5 / 10

ALLELUIA
Regie: Fabrice Du Welz
Cast: Lola Dueñas, Laurent Lucas, Héléna Noguerra


Recensie Alléluia

Geïnspireerd op The Lonely Hearts Killers, een Amerikaans koppel die minstens twintig vrouwen op een brutale manier om het leven brachten.

Regisseur Fabrice Du Welz (bekend van Calvaire) transporteert het verhaal richting Ardennen. Laurant Lucas is de gigolo van oudere alleenstaande vrouwen om hun geld af te troggelen. Wanneer één van zijn doelwitten passioneel verliefd op hem wordt en zijn beweegredenen inziet worden ze samen een moorddadig koppel.

Door het claustrofobische camerawerk met ultra-close ups, de bloederige moordscènes en de gedreven acteerprestaties van Lucas en Duenas is dit een ongemakkelijke en bij vlagen angstaanjagende thriller geworden. Een zeer sterke inzending van onze Waalse buren en het moet gezegd tot nu toe de beste Belgische film van dit festival.

Waardering Alléluia: 8 / 10


UNDER ELECTRIC CLOUDS
Regie:  Aleksey German
Cast:  Louis Franck, Merab Ninidze, Viktoria Korotkova


Recensie Under Electric Clouds
Personages dwalen rond in nevelige post-apocalyptische decors bij valavond. Wat ze doen en waar ze naar toe op weg zijn wordt niet verklaard. De film lijkt een aaneenschakeling van momentopnames en indrukken. De sterke cinematografie kan niet verhullen dat het ontbreekt aan een coherent verhaal én opbouw om de kijker mee te voeren.

Wat overblijft is een loodzware kijkervaring, een beproeving om het uit te zitten. Geslaagd als stijloefening maar te veel een film door intellectuelen voor intellectuelen en zelfs die laatsten verlieten verveeld in bosjes de zaal.

Waardering Under Electric Clouds: 4 /10


UN DEBUT PROMETTEUR
Regie:  Emma Luchini
Cast: Veerle Baetens, Zacharie Chasseriaud, Fabrice Luchini


Recensie Un Début Prometteur

Dit Franse niemendalletje is zo licht én slaapverwekkend dat ik véél moeite had om niet op te stijgen richting dromenland. Uw recensent bleef niettemin plichtmatig (en tot grote verveling toe) bij de les om een plot te zien wat zo onuitgewerkt en absurd ridicuul is qua opbouw en geloofwaardigheid, dat ik plaatsvervangende schaamte voelde bij de ergerlijke 'happy' promotalk na de vertoning.

Martin (gespeeld door Fabrice Luchine) is full-time cynicus, dronkaard en pillenslikker, zijn jonger broertje van 16 wordt om de haverklap verliefd én deze keer op Veerle Baetens; een vrouw van in de 30. Baetens zelf is de would-be vamp met gokschulden die uit de financiële nood wordt geholpen door jonger (en ouder) broertje. De rest kan je zowat al raden.

Ik moet mijzelf forceren om er iets positief over te schrijven en dat is dat vooral Veerle Baetens grote moeite doet om dit onding nog enig leven in te blazen. Daartegenover speelt Fabrice Lucine de dronkaard als een houten indiaan; quasi emotieloos en op enige verklaring of voorgeschiedenis voor zijn drinkgedrag hoef je ook niet te rekenen in het script.

Wat rest is een flutverhaaltje over mensen die voldoende geld hebben of om te zuipen, of om te gokken en zich voor de rest vooral te vervelen nét als de kijker.

Waardering Un Début Prometteur: 2 / 10