Hoe download je (illegaal) films, muziek en (gekraakte) software met Utorrent?
John Solitude legt het u uit (in het Engels) in 25 minuten op You Tube.
Komt aan bod:
- Wat zijn torrent files?
- Wat kan u allemaal legaal of illegaal downloaden?
- Welke torrent websites?
- Welke torrent software gebruiken?
- Welke torrent zoekmachine gebruiken?
- Hoe een torrent file downloaden?
Als u de info interessant vond, vergeet dan niet te 'liken', dat helpt mij vooruit op de ranglijst.
maandag, november 17, 2014
dinsdag, september 23, 2014
Filmfestival Oostende dag 5 (Kosmos, On The Edge, I Origins)
 |
| I Origins: meesterklasse |
'I Origins' wist zelfs een traan van uw verslaggever weg te pinken en krijgt dan ook het predicaat mee: 'niet te missen' (zie recensie onderaan).
Kosmos
Regie: Ruben Desière
Met: de bewoners van het Brusselse klooster Gesu
Kosmos is een sobere, pijnlijk accurate registratie over de levensomstandigheden van een Romaans gezin in een kraakpand. De 'acteurs' zijn bewoners en hun prestatie is meteen Cannes-waardig.
De woekerende dreiging en aantasting van het recht op een menswaardig bestaan worden zonder franjes geregistreerd in dit rauw sociaal realistisch docudrama.
Beoordeling John Solitude: 4,5/5
(trailer niet beschikbaar)
On The Edge (Lev Staerkt)
Regie: Christian E. Christiansen
Met: Cyron Melville, Jakob Oftebro
'On The Edge' start als een low-budget versie van 'The Fast and the Furious' (de Amerikaanse actiefilmreeks over het illegaal straatracecircuit) maar de film kiest voor een moraliserende richting als één van de straatracers een dodelijk verkeersongeval veroorzaakt.
De Dienst voor Verkeersveiligheid en bezorgde ouders zullen ongetwijfeld blij zijn met 'On The Edge' maar het geheel komt net iets te glad, te vlot en voorspelbaar over.
Beoordeling John Solitude; 3,5/5
I Origins
Regie: Mike Cahill
Met: Michael Pitt, Astrid Bergès-Frisbey
DE grote verrassing op het festival. Een Amerikaanse film nota bene over een bioloog die ogen bestudeert om de creationisten te weerleggen. Maar dan neemt de film een onverwachte wending door een love story tot een spiritueel ingrijpende gebeurtenis te transformeren bij de op feiten steunende wetenschapper.
Een film maken over een delicaat thema (zeker in het landschap van de Amerikaanse cinema) en 'en passant' ook een niet sentimentele en geloofwaardige romance neerzetten: faut le faire. Originele cinema van het beste kaliber.
Of om het kort te maken: ik was er niet goed van en greep nét als menig bezoeker naar mijn zakdoek. De film werd oa bekroond met de Alfred P. Sloanprijs op het Sundance festival.
In de categorie: absoluut niet te missen.
Beoordeling John Solitude: 5/5 (meesterwerk)
vrijdag, september 19, 2014
Filmfestival Oostende Winnaar 'The Taste of Europe' prijs (of welke film had moeten winnen)
Het is nu bijna zeker (donderdagavond 18 september 2014) dat de prijs van 'The Taste of Europe' naar de film 'Tangerines' gaat.
Raoul Servais, voorzitter van een 50-koppige amateurjury, maakte zijn voorkeur bekend donderdagavond 18 september 2014 in Kinepolis Oostende na de voorstelling van de laatste film in competitie.
'Tangerines' , een Estse-Georgische co-productie verhaalt over een mandarijnenboer in Abchazië die 2 gewonde militairen in huis verbergt tijdens de oorlog. De 2 gasten blijken echter uit de tegengestelde kampen. De boer wil vooral zijn mandarijnen oogsten maar krijgt er een taak bij: vermijden dat de 2 militairen elkaar vermoorden.
Raoul Servais verantwoordt zijn keuze voor 'Tangerines' als prijswinnaar vooral op basis van de humanistische inslag van de film.
"Tangerines" kan immers bezwaarlijk een vernieuwende film worden genoemd, integendeel, de opbouw is lineair klassiek, enig inzicht in de thematiek van de oorlog waarin het drama zich afspeelt zit er niet in en de finale is enigszins voorspelbaar.
De stemmen van de 50-koppige jury zijn nog niet geteld (volgens de organisatoren) maar de persoonlijke informele peilingen van John Solitude wijzen er op dat deze keuze hoogstwaarschijnlijk wordt bevestigd door de publieksjury.
Waar loopt het dan mis met de toekenning van de prijs 'The Taste of Europe' in het filmfestival Oostende?
De organisatoren maakten op dit moment van schrijven nog niet bekend aan de juryleden in hoever
de stem van de voorzitter doorweegt. Er werden wel voor de projectie van elke film in competitie stemformuliertjes rondgedeeld waarbij elk jurylid per film kon quoteren (resultaat op dit moment van schrijven nog niet meegedeeld). Na de bekendmaking van de voorkeur van de voorzitter kon elk jurylid nog een finaal stemformuliertje scheuren voor de beste film.
Als je als programmamaker van het festival maar liefst 4 films uit het Oostblok op het programma zet ('Tangerines', 'The Word', 'The Priests Children' en 'Redirected') en 2 films uit Skandinavië ('Waltz for Monica' en 'On The Edge') dan kan je het resultaat van zo'n prijskamp moeilijk representatief als 'The Taste of Europe' gaan betitelen.
Wat met de Franse, Italiaanse, Spaanse, Griekse, Turkse, Benelux of andere lidstaten? Of hadden die geen films waardig om mee te dingen in 'The Taste of Europe'?
Bij het nalezen van de programmabrochure stel ik ook vast dat het 'professioneel' panel in de competitie 'Look' uit oa een Servische regisseur, een Kosovaarse actrice en een Poolse production designer bestaat.
Mag ik al de voorzichtige conclusie trekken dat statistisch de kans zeer groot is dat een film uit het Oostblok moest en zal winnen in de 'Taste of Europe' en dat dit 'Tangerines' moest worden?
Wedden dat?
Over de representativiteit van de de 50-koppige jury valt ook iets te zeggen. Blijkt dat deze bij een schouwing in de zaal vnl of toch voor 80 % uit senioren bestaat die meestal een wat klassiekere film prefereren en zich ook makkelijker kunnen identificeren met oudere personages. Met andere woorden hoofdzakelijk een jury op maat van 'Tangerines'.
Laat ons ook even de brochure met geprogrammeerde films voor Filmclub 62 ter hand nemen. De 62 staat heden voor de ongeveer gemiddelde leeftijd van de leden. Nou, daar zien we ook al 'Tangerines' en 'Waltz for Monica' in geprogrammeerd voor de toekomst. Niet toevallig de 2 films die voornamelijk gesmaakt worden door een wat oudere doelgroep. Laat er nu ook heel wat leden van de Filmclub 62 ook déél uitmaken van de amateurjury... tja, dan mag een film als 'The Word' het al helemaal vergeten.
De organisatoren hadden natuurlijk ook beroep kunnen doen op meer jongere mensen zodat de samenstelling van de 50-koppige jury ongeveer 50/50 was en meer vernieuwende films over jeugdthema's een kans kregen op de prijs. Niet dus.
De gemotiveerde keuze van John Solitude voor 'The Taste of Europe'
'Tangerines', het 'buddies in arms' drama is zeker géén slechte film maar de opbouw is vrij klassiek en de finale voorspelbaar. Technisch gezien is het ook geen hoogvlieger. Ik vraag mij ook af wat de 'humanistische' impact is om een etnisch conflict nogal simplistisch voor te stellen door een boer 2 militairen een lesje in moraliteit te geven. Beoordeling John Solitude: 3/5
'The Priests Children' bevat enkele grappige scènes maar overstijgt vaak niet het niveau van slapstick en gratuite onderbroekenlol. Gemakkelijke en makkelijk verteerbare maar al even snel vergeten cinema. Klik HIER voor de recensie. Beoordeling John Solitude: 3/5
'Redirected' gaat volledig de mist in met het vaak ergerlijke gecopycat van het Irvine Welsch universum. Je gaat met hoofdpijn naar huis na een overdaad van 'fucks', 'shits' en 'motherfuckers'. Klik HIER voor de recensie. Beoordeling John Solitude: 1/5
'On the Edge', de Deense inzending heeft duidelijk zowel qua stijl als montage de mosterd gehaald bij de Amerikaanse 'Fast and Furious' franchise maar dan wel met een moraliserend kantje. (volledige recensie nog te verschijnen)
Beoordeling John Solitude: 3/5
En dan hebben we 'Waltz for Monica', een Zweedse biografische innemende film over het gewroet van de jazzangeres Monica Zetterland naar de top. Klassiek drama, zonder meer vakkundig beklijvende cinema en met een 'happy end' zoals het hoort in Hollywood. (recensie John Solitude nog te verschijnen). Beoordeling John Solitude: 4/5
Maar de gewikt-en-gewogen stem van John Solitude gaat uit naar 'The Word', een Poolse thriller zonder franjes volgens de Dogma-stijl die hedendaagse jeugdthema's (de 'peer pressure' om vooral mooi en begeerd te zijn en de 'teenage angst' die ermee gepaard gaat) vat in het realistische drama waarin de veertienjarige Lila haar vriendje 24 uren de kans geeft om van haar rivale af te raken. De scéne waarin de hoofdrolspeelster uit de kleren gaat op Skype om haar vriendje te exciteren is alvast een klassieker.
Klik HIER voor de recensie. Beoordeling John Solitude: 4,5 /5
Kortom, was 'The Taste of Europe' een meer representatief evenement geweest, idem dito voor de samenstelling van de amateurjury, dan had 'The Word' (Obietnica) de prijs gewonnen wegens sociaal realisme, hedendaagse gedurfde thematiek en de kunst om cinema te maken met de (weinige) middelen die voorhanden zijn. De maker verdient er des te meer de € 5.000 prijs voor van de jury voor.
Maar u zal natuurlijk lezen dat 'Tangerines' de 'Taste of Europe' prijs gewonnen heeft. Dat geef ik u nu al op een blaadje voor de officiële bekendmaking.
Of het relaas hoe een Oostblok film moest winnen nog voor de prijskamp begonnen was.
Wedden dat u binnenkort affiches te zien krijgt van 'Tangerines' met daarop 'The Taste of Europe' prijswinnaar inclusief een wat groter budget én een betere distributie voor de betreffende filmmakers uit het Oostblok?
Wedden dat dit voor de duidelijke invloed van het Oostblok op de programmatie 'mission accomplished' is (en misschien ook voor de Belgische organisatoren)?
Wedden dat men stelt dat een 50-koppige jury zich achter deze keuze schaarde om het geheel nog wat meer gewicht te geven?
Wedden dat?
Wedden dat?
Wedden dat?
Wel, ik, als lid van de jury 'The Taste of Europe' had de prijs zeker niet aan 'Tangerines' gegeven.
Mijn complimenten aan de makers van 'The Word (Obietnica): u had de sterkste film volgens de smaak van John Solitude.
De prijs van John Solitude voor 'The Taste of Europe' (uit de niet representatieve inzendingen voor het filmfestival van Oostende) gaat naar het Poolse The Word (Obietnica).
Mijn felicitaties én geen geldprijs maar toch de verdiende winnaar.
De organisatoren van het filmfestival van Oostende kunnen ook contact met mij opnemen indien ze al geïnteresseerd zouden zijn hoe je in de toekomst tot een representatief geldige jurykeuze of filmselectie kan komen van een 'Taste of Europe' evenement. Dan kan u voor alle duidelijkheid HIER. of per recht op antwoord onder dit artikel.
Vergeet dit bericht aub niet 'te liken' door op de Facebook knop te drukken indien u akkoord kan gaan met deze analyse.
 |
| Tangerines, of de gemanipuleerde prijswinnaar van de 'Taste of Europe'? |
Raoul Servais, voorzitter van een 50-koppige amateurjury, maakte zijn voorkeur bekend donderdagavond 18 september 2014 in Kinepolis Oostende na de voorstelling van de laatste film in competitie.
'Tangerines' , een Estse-Georgische co-productie verhaalt over een mandarijnenboer in Abchazië die 2 gewonde militairen in huis verbergt tijdens de oorlog. De 2 gasten blijken echter uit de tegengestelde kampen. De boer wil vooral zijn mandarijnen oogsten maar krijgt er een taak bij: vermijden dat de 2 militairen elkaar vermoorden.
Raoul Servais verantwoordt zijn keuze voor 'Tangerines' als prijswinnaar vooral op basis van de humanistische inslag van de film.
"Tangerines" kan immers bezwaarlijk een vernieuwende film worden genoemd, integendeel, de opbouw is lineair klassiek, enig inzicht in de thematiek van de oorlog waarin het drama zich afspeelt zit er niet in en de finale is enigszins voorspelbaar.
De stemmen van de 50-koppige jury zijn nog niet geteld (volgens de organisatoren) maar de persoonlijke informele peilingen van John Solitude wijzen er op dat deze keuze hoogstwaarschijnlijk wordt bevestigd door de publieksjury.
Waar loopt het dan mis met de toekenning van de prijs 'The Taste of Europe' in het filmfestival Oostende?
De organisatoren maakten op dit moment van schrijven nog niet bekend aan de juryleden in hoever
de stem van de voorzitter doorweegt. Er werden wel voor de projectie van elke film in competitie stemformuliertjes rondgedeeld waarbij elk jurylid per film kon quoteren (resultaat op dit moment van schrijven nog niet meegedeeld). Na de bekendmaking van de voorkeur van de voorzitter kon elk jurylid nog een finaal stemformuliertje scheuren voor de beste film.
 |
| The Priest's Children |
Wat met de Franse, Italiaanse, Spaanse, Griekse, Turkse, Benelux of andere lidstaten? Of hadden die geen films waardig om mee te dingen in 'The Taste of Europe'?
Bij het nalezen van de programmabrochure stel ik ook vast dat het 'professioneel' panel in de competitie 'Look' uit oa een Servische regisseur, een Kosovaarse actrice en een Poolse production designer bestaat.
Mag ik al de voorzichtige conclusie trekken dat statistisch de kans zeer groot is dat een film uit het Oostblok moest en zal winnen in de 'Taste of Europe' en dat dit 'Tangerines' moest worden?
Wedden dat?
Over de representativiteit van de de 50-koppige jury valt ook iets te zeggen. Blijkt dat deze bij een schouwing in de zaal vnl of toch voor 80 % uit senioren bestaat die meestal een wat klassiekere film prefereren en zich ook makkelijker kunnen identificeren met oudere personages. Met andere woorden hoofdzakelijk een jury op maat van 'Tangerines'.
Laat ons ook even de brochure met geprogrammeerde films voor Filmclub 62 ter hand nemen. De 62 staat heden voor de ongeveer gemiddelde leeftijd van de leden. Nou, daar zien we ook al 'Tangerines' en 'Waltz for Monica' in geprogrammeerd voor de toekomst. Niet toevallig de 2 films die voornamelijk gesmaakt worden door een wat oudere doelgroep. Laat er nu ook heel wat leden van de Filmclub 62 ook déél uitmaken van de amateurjury... tja, dan mag een film als 'The Word' het al helemaal vergeten.
De organisatoren hadden natuurlijk ook beroep kunnen doen op meer jongere mensen zodat de samenstelling van de 50-koppige jury ongeveer 50/50 was en meer vernieuwende films over jeugdthema's een kans kregen op de prijs. Niet dus.
De gemotiveerde keuze van John Solitude voor 'The Taste of Europe'
'Tangerines', het 'buddies in arms' drama is zeker géén slechte film maar de opbouw is vrij klassiek en de finale voorspelbaar. Technisch gezien is het ook geen hoogvlieger. Ik vraag mij ook af wat de 'humanistische' impact is om een etnisch conflict nogal simplistisch voor te stellen door een boer 2 militairen een lesje in moraliteit te geven. Beoordeling John Solitude: 3/5
'The Priests Children' bevat enkele grappige scènes maar overstijgt vaak niet het niveau van slapstick en gratuite onderbroekenlol. Gemakkelijke en makkelijk verteerbare maar al even snel vergeten cinema. Klik HIER voor de recensie. Beoordeling John Solitude: 3/5'Redirected' gaat volledig de mist in met het vaak ergerlijke gecopycat van het Irvine Welsch universum. Je gaat met hoofdpijn naar huis na een overdaad van 'fucks', 'shits' en 'motherfuckers'. Klik HIER voor de recensie. Beoordeling John Solitude: 1/5
'On the Edge', de Deense inzending heeft duidelijk zowel qua stijl als montage de mosterd gehaald bij de Amerikaanse 'Fast and Furious' franchise maar dan wel met een moraliserend kantje. (volledige recensie nog te verschijnen)
Beoordeling John Solitude: 3/5
En dan hebben we 'Waltz for Monica', een Zweedse biografische innemende film over het gewroet van de jazzangeres Monica Zetterland naar de top. Klassiek drama, zonder meer vakkundig beklijvende cinema en met een 'happy end' zoals het hoort in Hollywood. (recensie John Solitude nog te verschijnen). Beoordeling John Solitude: 4/5Maar de gewikt-en-gewogen stem van John Solitude gaat uit naar 'The Word', een Poolse thriller zonder franjes volgens de Dogma-stijl die hedendaagse jeugdthema's (de 'peer pressure' om vooral mooi en begeerd te zijn en de 'teenage angst' die ermee gepaard gaat) vat in het realistische drama waarin de veertienjarige Lila haar vriendje 24 uren de kans geeft om van haar rivale af te raken. De scéne waarin de hoofdrolspeelster uit de kleren gaat op Skype om haar vriendje te exciteren is alvast een klassieker.
Klik HIER voor de recensie. Beoordeling John Solitude: 4,5 /5
Kortom, was 'The Taste of Europe' een meer representatief evenement geweest, idem dito voor de samenstelling van de amateurjury, dan had 'The Word' (Obietnica) de prijs gewonnen wegens sociaal realisme, hedendaagse gedurfde thematiek en de kunst om cinema te maken met de (weinige) middelen die voorhanden zijn. De maker verdient er des te meer de € 5.000 prijs voor van de jury voor.
Maar u zal natuurlijk lezen dat 'Tangerines' de 'Taste of Europe' prijs gewonnen heeft. Dat geef ik u nu al op een blaadje voor de officiële bekendmaking.
Of het relaas hoe een Oostblok film moest winnen nog voor de prijskamp begonnen was.
Wedden dat u binnenkort affiches te zien krijgt van 'Tangerines' met daarop 'The Taste of Europe' prijswinnaar inclusief een wat groter budget én een betere distributie voor de betreffende filmmakers uit het Oostblok?
Wedden dat dit voor de duidelijke invloed van het Oostblok op de programmatie 'mission accomplished' is (en misschien ook voor de Belgische organisatoren)?
Wedden dat men stelt dat een 50-koppige jury zich achter deze keuze schaarde om het geheel nog wat meer gewicht te geven?
Wedden dat?
Wedden dat?
Wedden dat?
Wel, ik, als lid van de jury 'The Taste of Europe' had de prijs zeker niet aan 'Tangerines' gegeven.
Mijn complimenten aan de makers van 'The Word (Obietnica): u had de sterkste film volgens de smaak van John Solitude.
De prijs van John Solitude voor 'The Taste of Europe' (uit de niet representatieve inzendingen voor het filmfestival van Oostende) gaat naar het Poolse The Word (Obietnica).
Mijn felicitaties én geen geldprijs maar toch de verdiende winnaar.
De organisatoren van het filmfestival van Oostende kunnen ook contact met mij opnemen indien ze al geïnteresseerd zouden zijn hoe je in de toekomst tot een representatief geldige jurykeuze of filmselectie kan komen van een 'Taste of Europe' evenement. Dan kan u voor alle duidelijkheid HIER. of per recht op antwoord onder dit artikel.
Vergeet dit bericht aub niet 'te liken' door op de Facebook knop te drukken indien u akkoord kan gaan met deze analyse.
donderdag, september 18, 2014
Filmfestival Oostende dag 4 (The November Man, Redirected, The Trip to Italy)
(alle trailers vindt u onder de recensies)
Dag 4, of welke films u beter mijdt.
'The November Man' is een zwakke James Bond-kloon spionagethriller met Pierce Brosnan, 'Redirected' poogt het universum van schrijver Irvine Welsch op te wekken maar komt niet verder dan vooral véél vuilbekkerij en 'The Trip to Italy' is het resultaat als je 2 zelfingenomen comedians zonder script op een reisje stuurt naar Italië.
The November Man
Regie: Roger Donaldson
Met: Pierce Brosnan, Olga Kurylenko
Pierce Brosnan (ex James Bond) werkt deze keer niet voor 'Her Majesty's Secret Service' maar wel voor de CIA. Op rust wordt hij teruggeroepen om een getuige te beschermen (Olga Kurylenko, ex James Bond girl).
Of hoe probeer je de kassa te laten rinkelen door een zwakke spionagethriller te maken met een oeverloos complex en warrig scenario zonder vervolgd te worden door de producers van de originele James Bond films.
Beoordeling: 2/5
Redirected
Regie: Emilis Velyvis
Met: Vinnie Jones, Oliver Jackson
De regisseur is duidelijk fan van zwarte platte humor en het taalgebruik in actiefilms à la 'Lock & Stock & Two Smoking Barrels', 'Sexy Beast' en 'Trainspotting'. Maar wanneer je zulke illustere en geslaagde voorbeelden kiest is het makkelijk om enkel de 'fucks', 'shits' en 'motherfuckers' te imiteren.
Vier criminele would-be's belanden na een mislukte casino-overval in het Oostblok. Dat geeft aanleiding tot een paar geslaagde grappen maar vooral véél geraas en getier in een hoofdpijnmontage.
Ultra schreeuwerig tot het vervelende toe en vooral een voorbeeld hoe het niet moet als je persé een Irvine Welsch universum wilt neerzetten.
Beoordeling: 1/5
The Trip to Italy
Regie: Michael Winterbottom
Met: Steve Coogan, Rob Brydon
Wie deel 1 'The Trip' zag was al gewaarschuwd. Ondanks dat dit vehikel geregisseerd is door Michael Winterbottom staat u in deel 2 nog meer geïmproviseerd irritant gelul te wachten van Coogan en Brydon die persé grappig moeten wezen. Af en toe komen er gerechten op tafel zonder veel toelichting en vista's van Italië moeten het geheel verteerbaar maken.
Je kan je niet van de indruk ontdoen dat zowel Winterbottom, Coogan en Brydon vooral de kijker in de zak zetten: er is géén script die naam waardig, de grappen zijn voorspelbaar (we zijn in Italië laat ons dus The Godfather, Marlon Brando en Al Pacino imiteren) en er een paar mooie panoramische beelden in monteren. Et voilà: je hebt een betaalde vakantie voor de crew, betaald door de bioscoopbezoeker.
In de categorie absoluut te mijden. Wie méér wil weten over Italië of de fantastisch cuisine kiest beter voor een docu van Discovery of National Geographic; u zal alvast minder geërgerd worden.
Beoordeling: 0/5
Dag 4, of welke films u beter mijdt.
 |
| The November Man |
'The November Man' is een zwakke James Bond-kloon spionagethriller met Pierce Brosnan, 'Redirected' poogt het universum van schrijver Irvine Welsch op te wekken maar komt niet verder dan vooral véél vuilbekkerij en 'The Trip to Italy' is het resultaat als je 2 zelfingenomen comedians zonder script op een reisje stuurt naar Italië.
The November Man
Regie: Roger Donaldson
Met: Pierce Brosnan, Olga Kurylenko
Pierce Brosnan (ex James Bond) werkt deze keer niet voor 'Her Majesty's Secret Service' maar wel voor de CIA. Op rust wordt hij teruggeroepen om een getuige te beschermen (Olga Kurylenko, ex James Bond girl).
Of hoe probeer je de kassa te laten rinkelen door een zwakke spionagethriller te maken met een oeverloos complex en warrig scenario zonder vervolgd te worden door de producers van de originele James Bond films.
Beoordeling: 2/5
Redirected
Regie: Emilis Velyvis
Met: Vinnie Jones, Oliver Jackson
De regisseur is duidelijk fan van zwarte platte humor en het taalgebruik in actiefilms à la 'Lock & Stock & Two Smoking Barrels', 'Sexy Beast' en 'Trainspotting'. Maar wanneer je zulke illustere en geslaagde voorbeelden kiest is het makkelijk om enkel de 'fucks', 'shits' en 'motherfuckers' te imiteren.
Vier criminele would-be's belanden na een mislukte casino-overval in het Oostblok. Dat geeft aanleiding tot een paar geslaagde grappen maar vooral véél geraas en getier in een hoofdpijnmontage.
Ultra schreeuwerig tot het vervelende toe en vooral een voorbeeld hoe het niet moet als je persé een Irvine Welsch universum wilt neerzetten.
Beoordeling: 1/5
The Trip to Italy
Regie: Michael Winterbottom
Met: Steve Coogan, Rob Brydon
Wie deel 1 'The Trip' zag was al gewaarschuwd. Ondanks dat dit vehikel geregisseerd is door Michael Winterbottom staat u in deel 2 nog meer geïmproviseerd irritant gelul te wachten van Coogan en Brydon die persé grappig moeten wezen. Af en toe komen er gerechten op tafel zonder veel toelichting en vista's van Italië moeten het geheel verteerbaar maken.
Je kan je niet van de indruk ontdoen dat zowel Winterbottom, Coogan en Brydon vooral de kijker in de zak zetten: er is géén script die naam waardig, de grappen zijn voorspelbaar (we zijn in Italië laat ons dus The Godfather, Marlon Brando en Al Pacino imiteren) en er een paar mooie panoramische beelden in monteren. Et voilà: je hebt een betaalde vakantie voor de crew, betaald door de bioscoopbezoeker.
In de categorie absoluut te mijden. Wie méér wil weten over Italië of de fantastisch cuisine kiest beter voor een docu van Discovery of National Geographic; u zal alvast minder geërgerd worden.
Beoordeling: 0/5
woensdag, september 17, 2014
Filmfestival Oostende Dag 3: A Most Wanted Man, The Priests Children en Kreuzweg
(alle trailers vindt u onder de recensies)
Het meesterwerk van festivaldag drie was zonder twijfel 'Kreuzweg' (zie recensie onderaan; een niet te missen meesterwerk).
'A Most Wanted Man', het afscheid van acteur Philip Seymour Hoffman is zeker een aanrader voor liefhebbers van de spionagefilm.
De tragikomedie 'The Priest's Children' was bijwijlen grappig maar oversteeg vaak niet het niveau van een billenkletser.
A Most Wanted Man
Regie: Anton Corbijn
Met: Philip Seymour Hoffman en Willem Dafoe
De in februari aan een heroïnedosis overleden betreurde acteur Philip Seymour Hoffman speelt het hoofd van een anti-terreurbrigade in Berlijn.
Een intelligente spionagethriller die bewijst dat boeiende actiefilms ook mogelijk zijn zonder explosies of een paar dozijn moorden. Geregisseerd door Anton Corbijn op basis van een boek van klassiek spionageauteur John Le Carre.
Dat Corbijn voorheen ook fotograaf was, merk je aan de uitgepuurde en knap gestilleerde cinematografie.
Een aanrader voor wie zich wel eens durft te laten verleiden door een psychologische actiefilm. Tevens een waardig afscheid van Philip Seymour Hofman.
Beoordeling: 4/5
The Priest's Children
Regie: Vinko Bresan
Met: Cresimir Mikic en Niksa Butijer
Vertoond in het kader van de reeks 'Taste of Europe' waarvan ik jurylid ben.
Een Croatische-Servische tragikomedie waarin een dorpspriester zijn volgelingen het vruchtbare ophelpt door hun condooms heimelijk te doorprikken.
Een balansact op het slappe koord tussen onderbroekenlol, slapstick en de gevolgen van ongewenste zwangerschap. Enkele grappige scénes kunnen niet verbergen dat het basisgegeven net iets veel wordt uigemolken.
Beoordeling: 3,5 /5
Kreuzweg
Regie: Dietrich Brüggemann
Met: Lea van Acken, Lucie Aron
Dit Duits drama toont op pijnlijk genânte manier hoe een tienermeisje, geïndoctrineerd door haar fanatiek katholieke moeder en aangemoedigd door een priester voor het pad van Christus kiest.
De scénes, vaak opgenomen met één statische camera die soms tot 10 minuten lang blijft registeren uit één camerahoek, toont wat de kracht van cinema kan zijn. Als kijker voel je bijna plaatsvervangende schaamte in dit meesterlijk geacteerde en geregisseerde drama.
Dit valt onder categorie absoluut niet te missen.
Beoordeling: 5/5 (meesterwerk)
 |
| Kreuzweg |
'A Most Wanted Man', het afscheid van acteur Philip Seymour Hoffman is zeker een aanrader voor liefhebbers van de spionagefilm.
De tragikomedie 'The Priest's Children' was bijwijlen grappig maar oversteeg vaak niet het niveau van een billenkletser.
A Most Wanted Man
Regie: Anton Corbijn
Met: Philip Seymour Hoffman en Willem Dafoe
De in februari aan een heroïnedosis overleden betreurde acteur Philip Seymour Hoffman speelt het hoofd van een anti-terreurbrigade in Berlijn.
Een intelligente spionagethriller die bewijst dat boeiende actiefilms ook mogelijk zijn zonder explosies of een paar dozijn moorden. Geregisseerd door Anton Corbijn op basis van een boek van klassiek spionageauteur John Le Carre.
Dat Corbijn voorheen ook fotograaf was, merk je aan de uitgepuurde en knap gestilleerde cinematografie.
Een aanrader voor wie zich wel eens durft te laten verleiden door een psychologische actiefilm. Tevens een waardig afscheid van Philip Seymour Hofman.
Beoordeling: 4/5
The Priest's Children
Regie: Vinko Bresan
Met: Cresimir Mikic en Niksa Butijer
Vertoond in het kader van de reeks 'Taste of Europe' waarvan ik jurylid ben.
Een Croatische-Servische tragikomedie waarin een dorpspriester zijn volgelingen het vruchtbare ophelpt door hun condooms heimelijk te doorprikken.
Een balansact op het slappe koord tussen onderbroekenlol, slapstick en de gevolgen van ongewenste zwangerschap. Enkele grappige scénes kunnen niet verbergen dat het basisgegeven net iets veel wordt uigemolken.
Beoordeling: 3,5 /5
Kreuzweg
Regie: Dietrich Brüggemann
Met: Lea van Acken, Lucie Aron
Dit Duits drama toont op pijnlijk genânte manier hoe een tienermeisje, geïndoctrineerd door haar fanatiek katholieke moeder en aangemoedigd door een priester voor het pad van Christus kiest.
De scénes, vaak opgenomen met één statische camera die soms tot 10 minuten lang blijft registeren uit één camerahoek, toont wat de kracht van cinema kan zijn. Als kijker voel je bijna plaatsvervangende schaamte in dit meesterlijk geacteerde en geregisseerde drama.
Dit valt onder categorie absoluut niet te missen.
Beoordeling: 5/5 (meesterwerk)
maandag, september 15, 2014
Filmfestival Oostende dag 2 (of hoe de organisatoren een mediahype creëren)
Pierce Brosnan (ex James Bond) arriveerde zondagavond met de grote trom voor de vertoning van 'The November Man'.
Gevolg: de buitendeuren van Kinepolis werden afgesloten voor het publiek zodat festival - en gewone Kinepolis bezoekers noch binnen, noch buiten konden en dat een half uur lang.
En dat allemaal voor één acteur die heden gedwongen is op kleinere festivals de goederen te verkopen.
Gevolg: bezoekers staan noodgedwongen buiten te wachten wat een kleine massa veroorzaakt.
Wedden dat zoiets mooie plaatjes geeft op televisie?
Maar erger was dat de vertoning van 'Drift' in Zaal 4 om 22u30 met maar liefst driekwartier werd uitgesteld.
Gevolg: ik stap op.
Maar toch ook een lichtpunt:
De vertoning van 'The Word' (Obietnica) in het kader van 'The Taste of Europe' waarvoor ik jurylid ben. Een Deens 'teenage angst' drama waarin de uitstekend acterende onbekende Eliza Rycembel haar vriendje opzet om haar rivale te vermoorden. Tergend traag met veel karakter slow motion beelden maar toch beklijvend. Enkele memorable scenes zoals de hoofdrolspeelster die op Skype uit de kleren gaat om haar vriendje te exciteren blijven nazinderen.
Mijn score 4,5/5 (en mag ik eraan toevoegen tot nu toe mijn kandidaat voor de prijs 'Taste of Europe'
Gevolg: de buitendeuren van Kinepolis werden afgesloten voor het publiek zodat festival - en gewone Kinepolis bezoekers noch binnen, noch buiten konden en dat een half uur lang.
En dat allemaal voor één acteur die heden gedwongen is op kleinere festivals de goederen te verkopen.
Gevolg: bezoekers staan noodgedwongen buiten te wachten wat een kleine massa veroorzaakt.
Wedden dat zoiets mooie plaatjes geeft op televisie?
Maar erger was dat de vertoning van 'Drift' in Zaal 4 om 22u30 met maar liefst driekwartier werd uitgesteld.
Gevolg: ik stap op.
Maar toch ook een lichtpunt:
De vertoning van 'The Word' (Obietnica) in het kader van 'The Taste of Europe' waarvoor ik jurylid ben. Een Deens 'teenage angst' drama waarin de uitstekend acterende onbekende Eliza Rycembel haar vriendje opzet om haar rivale te vermoorden. Tergend traag met veel karakter slow motion beelden maar toch beklijvend. Enkele memorable scenes zoals de hoofdrolspeelster die op Skype uit de kleren gaat om haar vriendje te exciteren blijven nazinderen.
Mijn score 4,5/5 (en mag ik eraan toevoegen tot nu toe mijn kandidaat voor de prijs 'Taste of Europe'
donderdag, juni 12, 2014
Breaking News: Jezus supports the Belgium Red Devils Soccer Team
Shot on a cheap Huawei Ascend G6 smartphone with the standard HDR-app of the smartphone.
Only minor adjustments were needed with free Google online tools.
Taken in the coastal city of Oostende at the Mediamarkt store.
Only minor adjustments were needed with free Google online tools.
Taken in the coastal city of Oostende at the Mediamarkt store.
dinsdag, mei 20, 2014
Buy Buy Europe (vijfdelige webserie naar het boek 'Hoe durven ze?' van Peter Mertens
Bekijk nu gratis de vijfdelige webserie 'Hoe durven ze?',
gebaseerd op het boek van Peter Mertens (PVDA+).
gebaseerd op het boek van Peter Mertens (PVDA+).
vrijdag, april 25, 2014
Propaganda Documentary (complete version)
As westerners we tend to look with superior (and prejudiced) eyes to other cultures.
Although some of us are aware of this fact and try to transcendent our own culture, even then we are never watching 'neutrally'. There is always someone observing and a preconceived concept is already lurking in our minds, dictating our ideas and the ones that follow, no matter how hard one tries to be aware of the observer.
For this reason, the documentary 'Propaganda' by New Zealand documentary makers (not by North Koreans as wrongly assumed) is a true masterpiece.
It shows us westerners in the mirror, in the looking glass and how deep the rabbit hole goes.
It may change your perception about western culture, how typical words like 'freedom', 'liberty', 'democracy' ... are often merely words, without true meaning in practice. Words we like to recite to justify our superior way of thinking, even impose it on others.
This documentary examines meaning and association and puts western concepts to the ultimate hard test of reality.
This is the full and complete version.
Please watch when you are able to reserve 1 hour and 35 minutes,
and a lifetime to think about it.
Although some of us are aware of this fact and try to transcendent our own culture, even then we are never watching 'neutrally'. There is always someone observing and a preconceived concept is already lurking in our minds, dictating our ideas and the ones that follow, no matter how hard one tries to be aware of the observer.
For this reason, the documentary 'Propaganda' by New Zealand documentary makers (not by North Koreans as wrongly assumed) is a true masterpiece.
It shows us westerners in the mirror, in the looking glass and how deep the rabbit hole goes.
It may change your perception about western culture, how typical words like 'freedom', 'liberty', 'democracy' ... are often merely words, without true meaning in practice. Words we like to recite to justify our superior way of thinking, even impose it on others.
This documentary examines meaning and association and puts western concepts to the ultimate hard test of reality.
This is the full and complete version.
Please watch when you are able to reserve 1 hour and 35 minutes,
and a lifetime to think about it.
donderdag, april 10, 2014
Verkiezingen België 2014 - Op wie stemmen? (analyse partijprogramma's in heldere taal)
Op 25 mei kiest België 21 Europarlementsleden, 150 Volksvertegenwoordigers
en 50 Senatoren.
‘Op wie moet ik nu weer stemmen?’ of ‘Het zijn allemaal
zakkenvullers.’ zijn bekende opmerkingen.
Voor twijfelaars, nieuwe kiezers of voor wie niet weet wat
de standpunten zijn van de partijen, biedt dit artikel u in klare taal een overzicht.
Ik baseer mij hiervoor op de actuele partijprogramma’s.
Ik heb géén politiek mandaat, noch een partijkaart.
Bij elke partij vindt u een persoonlijk ‘mijn inziens’ met pro’s en contra’s over de partij.
HET DOEL is om u een geïnformeerde en evenwichtige keuze te bieden in toegankelijke taal.
Omdat de kleinere partijen het minst aan bod komen in de media én België ook een ondemocratische kiesdrempel hanteert, draai ik de zaken om en starten we met een analyse van de kleinere partijen om met de grote kanonnen te eindigen.
Dit artikel wordt voortdurend aangevuld met alle partijen verkiesbaar in
Vlaanderen.
Op deze pagina vindt u reeds de analyses van:
- P.V.D.A. +
- L.D.D.
Op deze pagina vindt u reeds de analyses van:
- P.V.D.A. +
- L.D.D.
Draai deze pagina verder naar beneden tot u het logo ziet van de partij waarover u informatie wilt opvragen.
De P.V.D.A. +
Wat?
- De Partij Van De Arbeid
- De meest linkse partij van België.
- Strijdkreet: ‘Laat de rijken de crisis betalen.’
- Sterkste politieke figuren: Peter Mertens (voorzitter en socioloog) en Kris Merckx (arts voor Geneeskunde voor het Volk)
Belangrijkste partijstandpunten
- Is een uitgesproken voorstander van het behoud én de versterking van de sociale zekerheid.
- Ook de publieke sector moet behouden blijven en én de vrije markteconomie strikter gereguleerd. Vooral de toenemende inkomensongelijkheid en de steeds groter geconcentreerde megavermogens zitten de P.V.D.A. + dwars.
- Strijdt voor een meer rechtvaardige belasting op arbeid en kapitaal.
- Om de welvaartstaat te behouden is de P.V.D.A. voorstander van het aanleggen
van een vermogenskadaster én een vermogensbelasting. Vermogen wordt in België in tegenstelling tot arbeid minder belast.
U leest het goed: een poetsvrouw bij een multinational in ons land betaalt in verhouding tot haar inkomen nog steeds procentueel méér belastingen dan sommige multinationals. De vraag is dan of de belasting op arbeid omlaag moet of de belasting op grote vermogens omhoog? In België bezit een laag van 10 % van de burgers 50 % van alle rijkdom.
De P.V.D.A. kiest voor de laatste aanpak: een belasting op vermogen vanaf € 1.000.000 met 1 %, op € 2.000.000 met 2 % en een maximum van 3 % vanaf € 3.000.000
Mijn inziens durft de P.V.D.A. een vuist te maken tegen onrechtvaardige én discriminerende economische mechanismen in onze samenleving.
De P.V.D.A. + profileert zich als de partij van de ‘kleine man’ in de straat die zich rot ergert aan megakapitalen en vermogens die mits een legertje fiscale topadviseurs én achterpoortjes de belastingdans (soms ook legaal) kunnen ontspringen.
De P.V.D.A. kan dan ook een ruim electoraat aanboren die het beu is te horen dat er aan ‘loonmatiging’ moet worden gedaan, terwijl het verhogen van de lonen van bestuursleden in bedrijven (zelfs in tijden van crisis) én toplonen van € 1.000.000 én meer voor sommige ceo’s en bestuursleden dan blijkbaar wél geen probleem is.
De grote uitdaging van de P.V.D.A. is een sluitende wetgeving maken en een vermogenskadaster te realiseren waarbij de fiscale achterpoortjes worden gedicht en een méér rechtvaardige belasting naar vermogen mogelijk te maken. Volgens de P.V.D.A. kan het invoeren van een correct geïnde ‘miljonairstaks’ tot 8 miljard euro opbrengen. De opbrengst wordt gebruikt om de sociale zekerheid en de openbare dienstverlening voor iedereen te versterken.
Tegenstanders voorspellen een grote kapitaalvlucht bij het invoeren van een vermogensbelasting maar in Frankrijk is ze al realiteit. Wie er niet meer akkoord was (zoals Gerard Depardieu) stond het vrij om te gaan.
In hoever de PVDA hun standpunten federaal en Europees kunnen doordrukken blijft de vraag maar ze stelden de cruciale hamvraag:
Hoe komt het dat sommigen véél te véél en anderen veel te weinig hebben en berusten deze verschillen louter op inzet, talent of zijn ze ingebakken in ons economisch systeem?
Het is een vraag van alle tijden beantwoordt door een partij met het hart op de juiste plaats en nog vol idealisme.
Wat?
- Lijst De Decker
- Liberaal rechtse partij
- Sterkste politieke figuur: Jean-Marie Dedecker (voormalig Olympisch judo-coach en ondernemer)
- Strijdkreet: ‘Uw waakhond in het parlement’
- de oplossing voor economische problemen ligt vnl in het verder uitbouwen én dereguleren van de vrije markteconomie (de vlaktaks)
- de belasting op arbeid verlagen
- een strenger migratiebeleid (het afschaffen van de snel Belg wet)
De meest in het oog springende maatregel is ‘de vlaktaks’ : één en hetzelfde belastingtarief voor iedereen zonder aftrekposten
waardoor de transparantie wordt verhoogd.
Deze vlaktaks garandeert wel een vrijstelling voor de laagste inkomens.
Deze vlaktaks garandeert wel een vrijstelling voor de laagste inkomens.
Tegenstanders stellen dat voornamelijk de hogere inkomens met een vlaktaks gebaat zijn. Voor hen zou de belastingverlaging aanzienlijk hun netto inkomen verhogen, terwijl voor de laagste lonen dit slechts een matige verhoging van hun netto inkomen betekent.
Mijn inziens is Dedecker een scherp,
bekwaam, brutaal en kritisch politicus die de kunst verstaat om politieke wantoestanden
op een eigenzinnige volkse manier aan te kaarten. Voornamelijk Johan Van
de Lanotte (SP.A) maar ook de partij waarvan de Dedecker zich afscheurde (de
Open VLD), de SP.A en PS moeten het ontgelden.
Het is vaak lachen wanneer Dedecker zich ingraaft in dossiers en er hard tegenaan gaat. Dedecker is –hij zal het niet graag horen- in zijn stijl geïnspireerd door de brute stijl van Jean-Pierre van Rossem.
Ik moet toegeven dat De Decker een noodzakelijke nar en ‘enfant terrible’ is die met een arendsoog toeziet en een sterk oppositievoerder is. Soms gaat De Decker er wél over via de vaak gebruikte techniek van de 'overdrijving' en het bewust de sensatie opzoeken.
Persoonlijk zie ik De Decker wél liever verkozen dan niet vooral voor zijn uitstekende rol als 'waakhond'.
Het zwakke punt van LDD is dat het nog steeds een één man partij is met meerdere medewerkers maar die zich niet of nauwelijks kunnen profileren in de media. Ook werden er cadeautjes uitgedeeld aan politiek weinig opmerkelijke figuren zoals Ulla Werbrouck.
Lijst De Decker blijft in de praktijk een partij die valt of staat met De Decker en die het voornamelijk moet hebben van kritiek op anderen. Op de vlaktaks na, komen er van deze partij niet zoveel standpunten die aanzienlijk verschillen van andere (traditionele) partijen.
Het is vaak lachen wanneer Dedecker zich ingraaft in dossiers en er hard tegenaan gaat. Dedecker is –hij zal het niet graag horen- in zijn stijl geïnspireerd door de brute stijl van Jean-Pierre van Rossem.
Ik moet toegeven dat De Decker een noodzakelijke nar en ‘enfant terrible’ is die met een arendsoog toeziet en een sterk oppositievoerder is. Soms gaat De Decker er wél over via de vaak gebruikte techniek van de 'overdrijving' en het bewust de sensatie opzoeken.
Persoonlijk zie ik De Decker wél liever verkozen dan niet vooral voor zijn uitstekende rol als 'waakhond'.
Het zwakke punt van LDD is dat het nog steeds een één man partij is met meerdere medewerkers maar die zich niet of nauwelijks kunnen profileren in de media. Ook werden er cadeautjes uitgedeeld aan politiek weinig opmerkelijke figuren zoals Ulla Werbrouck.
Lijst De Decker blijft in de praktijk een partij die valt of staat met De Decker en die het voornamelijk moet hebben van kritiek op anderen. Op de vlaktaks na, komen er van deze partij niet zoveel standpunten die aanzienlijk verschillen van andere (traditionele) partijen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
