Op 25 mei kiest België 21 Europarlementsleden, 150 Volksvertegenwoordigers
en 50 Senatoren.
‘Op wie moet ik nu weer stemmen?’ of ‘Het zijn allemaal
zakkenvullers.’ zijn bekende opmerkingen.
Voor twijfelaars, nieuwe kiezers of voor wie niet weet wat
de standpunten zijn van de partijen, biedt dit artikel u in klare taal een overzicht.
Ik baseer mij hiervoor op de actuele partijprogramma’s.
Ik heb géén politiek mandaat, noch een partijkaart.
Bij elke partij vindt u een persoonlijk ‘mijn inziens’ met pro’s en contra’s over de partij.
HET DOEL is om u een geïnformeerde en evenwichtige keuze te bieden in toegankelijke taal.
Omdat de kleinere partijen het minst aan bod komen in de media én België ook een ondemocratische kiesdrempel hanteert, draai ik de zaken om en starten we met een analyse van de kleinere partijen om met de grote kanonnen te eindigen.
Dit artikel wordt voortdurend aangevuld met alle partijen verkiesbaar in
Vlaanderen.
Op deze pagina vindt u reeds de analyses van:
- P.V.D.A. +
- L.D.D.
Op deze pagina vindt u reeds de analyses van:
- P.V.D.A. +
- L.D.D.
Draai deze pagina verder naar beneden tot u het logo ziet van de partij waarover u informatie wilt opvragen.
De P.V.D.A. +
Wat?
- De Partij Van De Arbeid
- De meest linkse partij van België.
- Strijdkreet: ‘Laat de rijken de crisis betalen.’
- Sterkste politieke figuren: Peter Mertens (voorzitter en socioloog) en Kris Merckx (arts voor Geneeskunde voor het Volk)
Belangrijkste partijstandpunten
- Is een uitgesproken voorstander van het behoud én de versterking van de sociale zekerheid.
- Ook de publieke sector moet behouden blijven en én de vrije markteconomie strikter gereguleerd. Vooral de toenemende inkomensongelijkheid en de steeds groter geconcentreerde megavermogens zitten de P.V.D.A. + dwars.
- Strijdt voor een meer rechtvaardige belasting op arbeid en kapitaal.
- Om de welvaartstaat te behouden is de P.V.D.A. voorstander van het aanleggen
van een vermogenskadaster én een vermogensbelasting. Vermogen wordt in België in tegenstelling tot arbeid minder belast.
U leest het goed: een poetsvrouw bij een multinational in ons land betaalt in verhouding tot haar inkomen nog steeds procentueel méér belastingen dan sommige multinationals. De vraag is dan of de belasting op arbeid omlaag moet of de belasting op grote vermogens omhoog? In België bezit een laag van 10 % van de burgers 50 % van alle rijkdom.
De P.V.D.A. kiest voor de laatste aanpak: een belasting op vermogen vanaf € 1.000.000 met 1 %, op € 2.000.000 met 2 % en een maximum van 3 % vanaf € 3.000.000
Mijn inziens durft de P.V.D.A. een vuist te maken tegen onrechtvaardige én discriminerende economische mechanismen in onze samenleving.
De P.V.D.A. + profileert zich als de partij van de ‘kleine man’ in de straat die zich rot ergert aan megakapitalen en vermogens die mits een legertje fiscale topadviseurs én achterpoortjes de belastingdans (soms ook legaal) kunnen ontspringen.
De P.V.D.A. kan dan ook een ruim electoraat aanboren die het beu is te horen dat er aan ‘loonmatiging’ moet worden gedaan, terwijl het verhogen van de lonen van bestuursleden in bedrijven (zelfs in tijden van crisis) én toplonen van € 1.000.000 én meer voor sommige ceo’s en bestuursleden dan blijkbaar wél geen probleem is.
De grote uitdaging van de P.V.D.A. is een sluitende wetgeving maken en een vermogenskadaster te realiseren waarbij de fiscale achterpoortjes worden gedicht en een méér rechtvaardige belasting naar vermogen mogelijk te maken. Volgens de P.V.D.A. kan het invoeren van een correct geïnde ‘miljonairstaks’ tot 8 miljard euro opbrengen. De opbrengst wordt gebruikt om de sociale zekerheid en de openbare dienstverlening voor iedereen te versterken.
Tegenstanders voorspellen een grote kapitaalvlucht bij het invoeren van een vermogensbelasting maar in Frankrijk is ze al realiteit. Wie er niet meer akkoord was (zoals Gerard Depardieu) stond het vrij om te gaan.
In hoever de PVDA hun standpunten federaal en Europees kunnen doordrukken blijft de vraag maar ze stelden de cruciale hamvraag:
Hoe komt het dat sommigen véél te véél en anderen veel te weinig hebben en berusten deze verschillen louter op inzet, talent of zijn ze ingebakken in ons economisch systeem?
Het is een vraag van alle tijden beantwoordt door een partij met het hart op de juiste plaats en nog vol idealisme.
Wat?
- Lijst De Decker
- Liberaal rechtse partij
- Sterkste politieke figuur: Jean-Marie Dedecker (voormalig Olympisch judo-coach en ondernemer)
- Strijdkreet: ‘Uw waakhond in het parlement’
- de oplossing voor economische problemen ligt vnl in het verder uitbouwen én dereguleren van de vrije markteconomie (de vlaktaks)
- de belasting op arbeid verlagen
- een strenger migratiebeleid (het afschaffen van de snel Belg wet)
De meest in het oog springende maatregel is ‘de vlaktaks’ : één en hetzelfde belastingtarief voor iedereen zonder aftrekposten
waardoor de transparantie wordt verhoogd.
Deze vlaktaks garandeert wel een vrijstelling voor de laagste inkomens.
Deze vlaktaks garandeert wel een vrijstelling voor de laagste inkomens.
Tegenstanders stellen dat voornamelijk de hogere inkomens met een vlaktaks gebaat zijn. Voor hen zou de belastingverlaging aanzienlijk hun netto inkomen verhogen, terwijl voor de laagste lonen dit slechts een matige verhoging van hun netto inkomen betekent.
Mijn inziens is Dedecker een scherp,
bekwaam, brutaal en kritisch politicus die de kunst verstaat om politieke wantoestanden
op een eigenzinnige volkse manier aan te kaarten. Voornamelijk Johan Van
de Lanotte (SP.A) maar ook de partij waarvan de Dedecker zich afscheurde (de
Open VLD), de SP.A en PS moeten het ontgelden.
Het is vaak lachen wanneer Dedecker zich ingraaft in dossiers en er hard tegenaan gaat. Dedecker is –hij zal het niet graag horen- in zijn stijl geïnspireerd door de brute stijl van Jean-Pierre van Rossem.
Ik moet toegeven dat De Decker een noodzakelijke nar en ‘enfant terrible’ is die met een arendsoog toeziet en een sterk oppositievoerder is. Soms gaat De Decker er wél over via de vaak gebruikte techniek van de 'overdrijving' en het bewust de sensatie opzoeken.
Persoonlijk zie ik De Decker wél liever verkozen dan niet vooral voor zijn uitstekende rol als 'waakhond'.
Het zwakke punt van LDD is dat het nog steeds een één man partij is met meerdere medewerkers maar die zich niet of nauwelijks kunnen profileren in de media. Ook werden er cadeautjes uitgedeeld aan politiek weinig opmerkelijke figuren zoals Ulla Werbrouck.
Lijst De Decker blijft in de praktijk een partij die valt of staat met De Decker en die het voornamelijk moet hebben van kritiek op anderen. Op de vlaktaks na, komen er van deze partij niet zoveel standpunten die aanzienlijk verschillen van andere (traditionele) partijen.
Het is vaak lachen wanneer Dedecker zich ingraaft in dossiers en er hard tegenaan gaat. Dedecker is –hij zal het niet graag horen- in zijn stijl geïnspireerd door de brute stijl van Jean-Pierre van Rossem.
Ik moet toegeven dat De Decker een noodzakelijke nar en ‘enfant terrible’ is die met een arendsoog toeziet en een sterk oppositievoerder is. Soms gaat De Decker er wél over via de vaak gebruikte techniek van de 'overdrijving' en het bewust de sensatie opzoeken.
Persoonlijk zie ik De Decker wél liever verkozen dan niet vooral voor zijn uitstekende rol als 'waakhond'.
Het zwakke punt van LDD is dat het nog steeds een één man partij is met meerdere medewerkers maar die zich niet of nauwelijks kunnen profileren in de media. Ook werden er cadeautjes uitgedeeld aan politiek weinig opmerkelijke figuren zoals Ulla Werbrouck.
Lijst De Decker blijft in de praktijk een partij die valt of staat met De Decker en die het voornamelijk moet hebben van kritiek op anderen. Op de vlaktaks na, komen er van deze partij niet zoveel standpunten die aanzienlijk verschillen van andere (traditionele) partijen.
