Woensdagavond (NYC Time) 3 oktober
Mijn snot loopt vrijuit, de koorts neemt niet af en zonder slaap in 36 uur loop ik mijn hotel uit én de gezellige chaos van Chinatown binnen.
Enkel gewapend met een mentaal plannetje wat ik 5 minuten eerder snel opdiepte via Google Earth.
Vertelde ik het u al: de Comfort Inn Manhattan Bridge is een aangenaam 'no frills' hotel; het biedt wat u nodig hebt (in mijn geval: 'gratis' WIFI internet, een 'big ass' lcd televisie met kabel, ontbijt inbegrepen én een grandioze ligging met zicht op de Manhattan Bridge). Kostprijs: € 110 / nacht; de eerste 2 nachten zijn op kosten van Connections als u via de promotie een vlucht naar New York boekt.
Op momenten van lichamelijke ontbering en mentale ontreddering, waarop ik beter mijn bed zou inkruipen haalt mijn nieuwsgierigheid het: ik WIL naar het restaurant HOP-KEE in Mott Street. Het is vlakbij het hotel.
Aanbevolen door Anthony Bourdain; hij zegt dat u er 'Pan Fried Flounder' moet eten.
Rechts op 'Canal Street', over 'The Bowery' (de buurt waar Martin Scorsese's 'Gangs Of New York' zich afspeelde), links naar 'Mott Street'. Chnatown passeert aan mij als in een 'mirage'. Vochtig, mistig, broeierig, lawaaierig maar van een onmiskenbare charme.
Ik vind het vlotjes. Verrassing: aan HOP KEE hangt er zelfs geen menukaart én geen prijzen buiten... de ingang is in de kelder. Ik twijfel even (in België ben je anders gewoon) maar ik wandel het keldergat binnen... want Bourdain zei in de aflevering 'No Reservations Disappearing Manhattan' dat het hier fantastisch is.
Het interieur van HOP KEE is meer 'basic' dan 'basic'. Eén ding is zeker: hier zijn zeker geen kosten verloren gegaan aan interieur-frivoliteiten. Er zijn een paar tafels bezet met Aziaten, de rest is vrij: ik mag mijn tafel kiezen. Geen westerlingen te bespeuren. Ik ben hier de minderheid.
De ober zet meteen warme thee én ijswater op mijn tafel... even denk ik dat hij het stomend schuim op mijn voorhoofd opmerkte maar zo leer ik later... dat is hier gebruikelijk. Stap een Chinees restaurant binnen en de thee wordt meteen (zonder meerkost) opgediend.
Ik neus op de kaart met de specialiteiten en daar staat het 'Pan Fried Flounder'. $ 24.
En aan de kassa zie ik plots de handtekening van 'Anthony Bourdain'. De 'rock 'n roll' chef die zichzelf oversteeg tot (culinair) schrijver en wereldreiziger. Ja, ik zit hier wel degelijk op de juiste plaats in dit krocht wat je nooit vindt mocht je het niet weten dat her er is.
'May I have the Pan Fried Flounder?', vraag ik aan de schuchtere ober. Hij lijkt er niet aan gewoon dat er hier veel westerlingen komen.
Ik heb geen idee wat het is, behalve dat het vis is.
Geen uitleg op de kaart, behalve wat Chinese karakters.
Zo'n 20 minuten later wordt er een kanjer van een gebakken vis voor mij neergezet. In zijn geheel maar zonder kop en staart. Het ziet er uit als een uit de kluiten gewassen pladijs. De enige garnituur: wat verse bonen, bamboescheuten en witte rijst. Géén citroen, géén brood, géén boter, géén eieren.
Vis en rijst en bonen en bamboescheuten en waarschijnlijk wat sojasaus.
Hier komt het: de eerste hap.
En dan overvalt het me:
- deze vis is zo vers dat ze bijna levend is
- deze vis is zo perfect gebakken dat ze langs de buitenkant lekker knapperig maar binnenin nét gaar is
- deze vis smaakt zoals ik dacht dat de beste vis zou moeten smaken
- deze vis is zo lekker, dat het, DAT HET...
- dat het zonder overdrijven de beste vis is die ik al ooit in mijn leven at
vanwege... zo simpel maar zo perfect klaargemaakt.
Geen roomsaus, geen witte wijn, geen verhullende sausen.
NIETS... behalve wat verse bonen en bamboescheuten, wat witte rijst en een kanjer van een vis. En ja, wat sojasaus.
Ik weet niet of het van mijn zware verkoudheid is, of van ontroering over deze PERFECTIE maar een traan rolt over mijn wangen.
'How is it?', vraagt de ober. Schuchter, nederig. Niet gespeeld.
'This is the best fish I ever ate. I am not joking.', zeg ik.
'Ach... thank you very much.', zegt hij. Zich duidelijk niet bewust welk wonder hij voor mij hier op de tafel zette.
'I am thankful to you and everyone who brought me this fish.', zeg ik.
Hij buigt, ik knik.
We zijn van andere culturen maar in dat simpel gebaar ligt het wederzijds respect.
Dit is New York, dit is de eerste dag.
En ik word verliefd.
Hop Kee, 21 Mott Street, Pan Fried Flounder: betaalbare perfectie van topklasse niveau in de mantel der nederigheid.
