Luister mee naar onze spetterende DJ finale in The Arena Times Square New York. Klik HIER.
De lichtman komt vandaag toe in New York.
Vanavond is het de nacht van de waarheid.
Vanavond is het de nacht van de waarheid.
Na 5 jaren draaien in een jeugdhuis, een dancing, wat studentenfeesten, een trouwfeest,
Berlijn, … is het e beurt aan The Arena, vlakbij Times New Square.
Zo’n uitnodiging is surrealistisch en bovendien meer een
kwestie van toeval dan van verdienste. Je leert een Amerikaan kennen die bevriend is met de
eigenaar van een prestigieuze club in New York en voilà: voor je het weet word
je uitgenodigd om achter de draaitafels te staan en aangekondigd te worden als
‘Please welcome, all the way from Belgium: DJ John Solitude and The Lightman.’
‘Please welcome, all the way from Belgium: DJ John Solitude and The Lightman.’
Ze weten hun DJ’s in de watten te leggen in New York. De
avond zelf worden we opgepikt aan ons hotel in een
limousine, kwestie van het prestige van de club nog wat te verhogen.
- - ‘Godverdomme’, zegt de lichtman. ‘Het is niet
mogelijk. Ik droom.’
- - ‘Je droomt’ zeg ik ‘en ik ook.’
- - ‘Als dit een droom is hoe komt het dan dat deze
Champagne zo uitstekend smaakt?’, vraagt de lichtman. Het cliché klopt: ze serveren in limousines wel degelijk Champagne of zoals de Amerikanen het zeggen 'Cristal'.
- - ‘Ik weet het niet maar als dit een droom is, dan
zal ik hem op zijn minst opschrijven.’, zeg ik.
We rijden in alle anonimiteit achter getinte vensters in een
typisch Amerikaanse slee Times Square op en de club binnen via een
achter garage. Ik zie nog net hoe vooraf een dichte drom mensen staat te wachten
om binnen te raken.
15 minuten voor ‘showtime’
- - ‘Are
you ready?’, vraagt de organisator. ‘Just
go for it; we’ll make the introduction and then it’s up to you guys. The club
is packed.’
- -‘We
are as ready as we’re ever gonna be. We have still not figured out if we’re
dreaming or if this is real?’
- - ‘Nothing
is real in New York’, zegt de organisator. ‘But if the appearance is good
enough, it becomes real.’
- - ‘I
need a drink’, zeg ik. ‘Margarita. A real one… not the frozen one.’
- - ‘Anything
you like. Do you prefer Casa Dragones or Avion Silver?’
- - ‘Euh… Casa Dragones.’ (achteraf kom ik te weten
dat één fles Casa Dragones zo’n $ 300 kost per fles maar ‘it’s on the house’.
Hoe het begon? Door de adrenaline die door ons heen gierde
kan ik het niet meer exact beschrijven… maar het was zoals het hoorde te zijn: top-of-the-notch
muziekinstallatie, meer dan behoorlijke vergoeding payed in cash, behandeld
worden als een ster terwijl je in eigen land niets voorstelt…
Maar het volstaat te zeggen dat we na de afgesproken twee uren afsloten met onze eigen remix van ‘Creep’ van Radiohead. Luidkeels meegezongen: het is een ‘joke’ op zich. Je ziet de jet set van New York ‘Creep’ zingen. Het is blijkbaar een universeel gevoel. Ik voelde ‘the flow’ en nam in de opwinding nog een stevige snuif van the quality stuff om mij door de finale heen te werken, terwijl mijn synapsen in overdrive zaten.
De Amerikanen verloren ‘the war on the drugs’. Het bewijs was in mijn neus. Hier boden ze het de artiesten aan bij wijze van ‘courtesy’. Gemakkelijk te begrijpen waarom Amerika hun grootste artiesten verloor aan drugs. Het wordt aangeboden als een service bij optredens.
Je kan de finale volgen door HIER te klikken.
Vraag me niet hoe ik deze mix er LIVE vanaf bracht: de topklasse Tequila en de 'candy' zat er ongetwijfeld voor iets tussen.
Vraag me niet hoe ik deze mix er LIVE vanaf bracht: de topklasse Tequila en de 'candy' zat er ongetwijfeld voor iets tussen.
- ‘Great show
man. Your driver is waiting.’
We gleden al net zo comfortabel in de anonimiteit als we kwamen.
De gigantische lichtreclames van Times Square gleden ons voorbij als in een droom.
