DJ John Solitude goes to China, Beijing (Peking)

Ligt 'het geluk' dan toch nog voor mij in het verschiet?

Zo vraag ik mij af, na ik 4 Westmalle Triple's nuttigde in Café Le Relais in Oostende.

Mijn 'Chinese Girl' is dominant aanwezig in mijn gevoelswereld.

In de lente zal ik welgeteld 7972 kilometer vliegen naar Beijing (Peking) in China om haar te zien.
Ik zal haar om haar hand vragen.
Tot nu dacht ik dat zo'n scenario enkel in de films gebeurd.

Maar dit is realiteit: een macht drijft mij die sterker is dan mijn eigen wil.
Het is geen keuze om haar te zien, het is een noodzaak.


Café Le Relais in Oostende: berucht én 'gevaarlijk' en mijn toevluchtsoord omdat mijn stamcafé Lautrec gesloten is op zondagavond.

In de rokersruimte van Café Le Relais vrijt een koppel bijna openlijk op de vloer.
In de comsumptieruimte van Café Le Relais is het aantal éénzamen van de nacht niet te tellen.
Aan een tafel van Café Le Relais zit ik.
Drinkend, rokend -niet in de rokersruimte- omdat het na middernacht is en de rookcontroleurs dan niet op bezoek komen.

De vrouw die net openlijk copuleerde op de vloer van de rokersruimte komt naar mij toe en vraagt mij: 'Of ik al veel geleerd heb?'.
 Ik las tot enkele minuten geleden bijna onopgemerkt de Knack.

Ik zeg haar dat ik iets leer over het rechtssysteem.
- 'Fuck the system', zegt ze, duidelijk aangeschoten, meer dan ik.
- 'Het is niet allemaal slecht', zeg ik.
Ik las net het artikel over de Afrikaanse vrouw die benoemd is als rechter aan het Hof van Den Haag.
- 'Er is nog hoop.', zeg ik.
- 'Ja, er is verdomme nog hoop.', zeg ik.


In Café Le Relais vind je de verworpenen van België. 
Zij die geen hoop meer hebben.
Omdat ze er geen kregen of er geen meer wilden.
Zij die drinken om te vergeten of om het leven draaglijk te houden.

Maar stiekem hou ik van deze mensen, 
ik kan mijzelf met hen identificeren.
Ik begrijp hen, bijna zonder reserves.


Maar in China, dichtbij Beijing leeft zij.

Zij copuleert niet openlijk op de rokersvloeren van café's, zegt zij.
Zij trouwt maar éénmaal en dan voor het leven, zegt zij.
Zij vindt de persoonlijkheid van een man belangrijker dan wat hij bezit, zegt zij.

'I think you are a good man.', zegt zij.

Ze is Chinees maar ze houdt van Kentucky Fried Chicken.
Ze is Chinees maar ze houdt van Batman.
Ze is Chinees, bloedmooi als een model maar op haar 29ste nog een maagd.

Ze is lichtjes verontrust als ze hoort dat ik al verschillende partners heb gehad maar 'I will not give you up', zegt mijn 'Chinese Girl.' -ja dat is een verwijzing naar het nummer van David Bowie.

'Are you casual sexy?', vraag zij.
Ze bedoelt daarmee of ik losbandig ben.
'No', zeg ik. 'I want to make love to a woman I really love.'

Maar ik biecht haar toch op dat ik al x aantal keren 'real love' heb bedreven.

Ze zegt dat ze éénmaal haar lichaam volledig zal geven als ze getrouwd is.
'If you do not believe me you will see the first time we make love.', zegt zij.
'The first time you will not experience pleasure but pain', zeg ik.

Maar ik geloof haar.
Omdat ik het nodig heb om haar te geloven.
Omdat ik als ik niemand vind om voor de volle 100 % lief te hebben, 'I will go into orbit' (citaat uit 'Two-Lane Blacktop' -de onvolprezen cultklassieker van de regisseur Monte Hellman uit 1971-.

Heeft Prince gelijk als hij 'There is only mountains and the sea. Love will conquer, you and me.' zingt?
Zingt Sinead 'O Connor oprecht als zij 'Nothing compares to you.' aanheft?
Ook in Café Le Relais in Oostende?

Ik, als een volbloed cynicus,
ik, als een verwerper der sentiment,
ik, als een product van de westerse logica én commercie.

Ik verwerp en onderschrijf de 'force majeure' der passie.

Omdat ik géén perversie maar ontroering voel.
Ik smelt als zij tegen mij praat.

En ik zou,

toch willen bedanken voor zoveel schoonheid,
voor zoveel onbedorvenheid,
voor zoveel nederigheid,
voor zoveel respect,
voor zoveel stijl en elegantie,
voor zoveel goede wil.

Als in mijn 'China Girl'.


NOTHING compares to you Hanrui.


P.S.: David Bowie had gelijk.

"And when I get excited
 My little china girl says
 Oh baby just you shut your mouth
 She says ... shhhh
 She says ... shhhh'


Waar kan een man verdomme nog meer om vragen in het leven?

DJ John Solitude LIVE at THE ARENA TIMES SQUARE NYC

Luister mee naar onze spetterende DJ finale in The Arena Times Square New York. Klik HIER.

De lichtman komt vandaag toe in New York.
Vanavond is het de nacht van de waarheid.

Na 5 jaren draaien in een jeugdhuis, een dancing, wat studentenfeesten, een trouwfeest, Berlijn, … is het e beurt aan The Arena, vlakbij Times New Square.

Zo’n uitnodiging is surrealistisch en bovendien meer een kwestie van toeval dan van verdienste. Je leert een Amerikaan kennen die bevriend is met de eigenaar van een prestigieuze club in New York en voilà: voor je het weet word je uitgenodigd om achter de draaitafels te staan en aangekondigd te worden als

‘Please welcome, all the way from Belgium: DJ John Solitude and The Lightman.’

Ze weten hun DJ’s in de watten te leggen in New York. De avond zelf worden we opgepikt aan ons hotel in een limousine, kwestie van het prestige van de club nog wat te verhogen.

-      -    ‘Godverdomme’, zegt de lichtman. ‘Het is niet mogelijk. Ik droom.’

-       -   ‘Je droomt’ zeg ik ‘en ik ook.’

-       -   ‘Als dit een droom is hoe komt het dan dat deze Champagne zo uitstekend smaakt?’, vraagt de lichtman. Het cliché klopt: ze serveren in limousines wel degelijk Champagne of zoals de Amerikanen het zeggen 'Cristal'.

-      -   ‘Ik weet het niet maar als dit een droom is, dan zal ik hem op zijn minst opschrijven.’, zeg ik.

We rijden in alle anonimiteit achter getinte vensters in een typisch Amerikaanse slee Times Square op en de club binnen via een achter garage. Ik zie nog net hoe vooraf een dichte drom mensen staat te wachten om binnen te raken.

15 minuten voor ‘showtime’

-   - ‘Are you ready?’, vraagt de organisator.  ‘Just go for it; we’ll make the introduction and then it’s up to you guys. The club is packed.’

-    -‘We are as ready as we’re ever gonna be. We have still not figured out if we’re dreaming or if this is real?’

-    - ‘Nothing is real in New York’, zegt de organisator. ‘But if the appearance is good enough, it becomes real.’

-    -  ‘I need a drink’, zeg ik. ‘Margarita. A real one… not the frozen one.’

-    -    ‘Anything you like. Do you prefer Casa Dragones or Avion Silver?’

-    -     ‘Euh… Casa Dragones.’ (achteraf kom ik te weten dat één fles Casa Dragones zo’n $ 300 kost per fles maar ‘it’s on the house’.

Hoe het begon? Door de adrenaline die door ons heen gierde kan ik het niet meer exact beschrijven… maar het was zoals het hoorde te zijn: top-of-the-notch muziekinstallatie, meer dan behoorlijke vergoeding payed in cash, behandeld worden als een ster terwijl je in eigen land niets voorstelt…

Maar het volstaat te zeggen dat we na de afgesproken twee uren afsloten met onze eigen remix van ‘Creep’ van Radiohead. Luidkeels meegezongen: het is een ‘joke’ op zich. Je ziet de jet set van New York ‘Creep’ zingen. Het is blijkbaar een universeel gevoel. Ik voelde ‘the flow’ en nam in de opwinding nog een stevige snuif van the quality stuff om mij door de finale heen te werken, terwijl mijn synapsen in overdrive zaten.

De Amerikanen verloren ‘the war on the drugs’. Het bewijs was in mijn neus. Hier boden ze het de artiesten aan bij wijze van ‘courtesy’. Gemakkelijk te begrijpen waarom Amerika hun grootste artiesten verloor aan drugs. Het wordt aangeboden als een service bij optredens.

Je kan de finale volgen door HIER te klikken.

Vraag me niet hoe ik deze mix er LIVE vanaf bracht: de topklasse Tequila en de 'candy' zat er ongetwijfeld voor iets tussen.

- ‘Great show man. Your driver is waiting.’

We gleden al net zo comfortabel in de anonimiteit als we kwamen.

De gigantische lichtreclames van Times Square gleden ons voorbij als in een droom.

John Solitude LIve in New York (Woody Allen at The Carlyle Cafe)

JA, ik zag hem. Oog in oog met mijn grootste held: Woody Allen. Alvast de beste reden om naar New York te gaan. In het exclusieve Café Carlyle van het Hotel Carlyle waar Woody Allen elke maandagavond twee uur lang een jamsessie houdt met zijn New Orleans band. Binnenin mochten géén foto's worden genomen maar gelukkig is er het wonder van de verborgen camera :-) Was het goed? Nee, het was fantastisch om Woody Allen live te zien, samen met 89 andere mensen. Ellen vertikt het om nog in grote zalen te spelen en verkiest de intimiteit van een zeer kleine nachtclub. Als u 2 maanden op voorhand reserveert en bereid bent 4 uur te wachten, dan kunt u er misschien ook bij zijn.

John Solitude LIve in OHIO Sandusky (4)

No time to write... we've got to ride this fucker.

120 mph ( = 193 km / u IN 4 SEC !!!

2nd fastest rollercoaster in the world !!!

ABSOLUTELY INSANE !!!!!!!!!!!!!!!!!

 

DJ John Solitude LIve in New York (deel 3)

Donderdagmorgen 4 oktober 2012

'Bon', op dit moment van schrijven is het al zondagavond 7 oktober 8:50 p.m. N(ew) Y(ork) C(ity) Time maar ik moet nog het reisverslag van donderdag tot nu beschrijven.

Het probleem is: ik vond net halfdronken van 'real' Russian wodka bij Tatjiana's op Brighton Beach, Brooklyn de weg terug naar het hotel en alles begint na 4 dagen New York een 'blur' te worden.

Woensdagavond 3 oktober (coda)

Na de uitstekende maaltijd bij HOP-KEE (zie deel 2) in Chinatown ben ik net op tijd terug op mijn hotelkamer om het eerste presidentiële debat tussen Obama en Romney 'live' te volgen. De presidentsverkiezingen én de debatten zorgen hier voor de hoogste kijkcijfers. Elk facet, tot het kleinste detail van de lichaamstaal wordt bestudeerd in de grote media. Het is een 'big show' en de meerderheid van de Amerikanen zitten voor hun beeldbuis gekluisterd.

Door mijn jetlag, een zware verkoudheid en oververmoeidheid val ik in slaap om midden in de nacht terug te ontwaken. De algemene consensus is dat Obama een belabberd figuur sloeg en dat Romney de 'twijfelaars' overtuigde in zijn voordeel.

Voor wie het niet weet: de Amerikaanse Republikeinse partij kan je vergelijken met een economisch liberale versie van de VLD én tegelijk een moreel conservatievere versie van de CD&V.

De Democratische partij is een combinatie van een economisch meer gematigde versie van de SP.A met een moreel linksere versie van de CD&V.

Obama moet strategisch zijn best doen om de conservatieve Christenen ('The Bible Belt'-staten) niet tegen de borst te stoten anders worden ze ingepikt door de Republikeinse partij. Zo'n strategische keuze van Obama stoort dan weer de 'the liberals' in zijn partij. 'The Liberals' zijn vergelijkbaar met de linkse 'progressieve' vleugel en dus niet met 'de liberalen' van de Belgen. 

Maar wat mij bijblijft: hier zijn verkiezingen nog een 'hot issue' voor de doorsnee Amerikaan. Debatten worden integraal live uitgezonden en ze zijn bijna het equivalent van een 'pop-show'. Beelden worden vergeleken hoe Obama en Romney van het vliegtuig stappen, of wat de lichaamstaal is van de opponent terwijl de andere aan het woord is. In sterk contrast dus met het ''je m-en-fou' ten aanzien van verkiezingen van de doorsnee Belg.

Als u het mij vraagt: ik  ben door het gebrek aan keuze naar Amerikaanse normen een 'Democrat' en zeker geen 'Republican' maar de realiteit is dat beide kandidaten stevig worden gesponsord door Wall Street. Mijn prognose na dit eerste debat: Obama haalt het deze keer niet: teveel beloftes die hij niet kon inlossen (door het strategisch geblokkeer van de Republikeinen). Het verhaal van de hoop van Obama van de vorige verkiezingen is over.

Donderdagmorgen 4 oktober dus...

De reisgidsen laten je graag geloven dat oriëntatie in 'The Big Apple' makkelijk is. Alle straten zijn chronologisch genummerd, stellen de reisgidsen. Dat klopt maar het probleem is dat dit systeem niet consequent werd doorgevoerd. Je hebt zowel een logische numerieke opeenvolging (zoals 52nd, 53th, 54th Street , ...) MAAR ook gewone straatnamen zoals oa 'Broadway' (wat ethymologisch afstamt van 'Brede Weg' - één van de eerste kolonisators van New York waren de Nederlanders), ''Spring Road' (waar de film 'After Hours' van Martin Scorsese werd opgenomen'', "Park Avenue" en 'Chrystie Street' waar ik logeer in Chinatown. Maar om het complexer te maken: sommige straten hebben zowel namen als nummers, andere hebben enkel namen en het merendeel enkel nummers.

Taxichauffeurs kennen meestal geen straatnamen of huisnummers: je moet je dus uitdrukken in termen van 'corner of 54th street and 7th avenue'. In hoeken dus... ik zeg het u maar  voor het geval als u naar The Big Apple komt en verwacht dat u met een straat en huisnummer er komt. Zoek vooraf via Google Earth want de dichtstbijzijnde HOEK is van de plaats wat u zoekt.

Gelukkig is er de essentiële website www.hopstop.com (die wel huisnummers herkent). Ik neem de metro ('the D-Train') op de hoek van Grand Street en Chrystie Street vlakbij mijn Comfort Inn hotel naar West 52nd Street & 5th Avenue. Of in mensentaal: dat is vlakbij 'Times New Square' (wat u misschien herkent van de gigantische led-reclames).

Dat is nog zoiets: 5th Avenue is de boulevard die Manhattan netjes doormidden snijdt over de volledige lengte van noord naar zuid. Alle dwarsstraten ten Westen van 5th Av(enue) is West én dan een nummer (zoals 52nd Street). Alles ten Oosten wordt... u raadt het al... East 52nd Street. Tip: neem dus (net zoals ik) een kompas mee als u niet over een smartphone met gps beschikt. Zo weet u tenminste al in welke windrichting u loopt.


Via het reisbureau Connections heb ik het pakket 'Super New York Tour'' bestelt. Drie dagen stressvrij rond touren op de 'Hop-On-Hop-Off' bussen die zowel Down-, Mid- en Uptown rondrijden met daarbovenop Brooklyn en de 'Night Tour'. Downtown ligt in het Zuiden van Manhattan, Uptown ligt in het Noorden van Manhattan. Het is dus voldoende om uw kompas boven te halen om te weten als u richting 'Downtown' of 'Uptown' loopt (of verdwaalt).

De snelste manier om ergens te raken in New York is de metro maar de leukste én voor toeristen meest interessante manier zijn de 'Hop-On-Hop-Off' bussen. Je kan zoveel op- en afstappen én ik kan het 3 dagen lang zoveel doen als ik wil. De gidsen geven onderweg zowel historische als 'fait-divers' uitleg bij het panorama en als je afstapt kan je ook vragen waar te eten of wat de meest interessante bezienswaardigheden zijn voor een bepaald district. Als u rechtstreeks wilt boeken zonder tussenkomst van Connections kan je terecht bij http://www.citysightsny.com/ 

Opvallend: in tegenstelling tot gidsen in België of Europa die meestal 'serieuze' mensen zijn, is het doorsnee van de gidsen hier vaak in de eerste plaats een 'entertainer'. Alles wordt vlotjes aan elkaar gepraat, vaak met een act die aan 'stand-up' comedy laat denken. Bij het standbeeld van 'The Bull' (dichtbij Battery Park) krijg ik dus géén historische data maar wel te horen dat in de nieuwe versie van de film 'Arthur', Batman er tegen reed waarbij zijn kompaan 'Robin' in euh... de private delen van 'The Bull' bleef steken.

'It's all good fun' maar als we aan de site van het W(orld) T(rade) C(enter) passeren, is het duidelijk dat dit voor géén enkele van de gidsen verteerd is. De luchtige manier van presenteren ruimt plots plaats voor bloedserieuze ernst, vaak met een krop in de keel en zonder pathos.

Ik heb ruim vooraf een (gratis) online ticket voor de WTC-memorial moeten bestellen anders raakt u er simpelweg niet binnen: ter plaatse worden uit veiligheidsoverwegingen GEEN tickets verkocht.

In het volgende deel beschrijf ik het bezoek aan de WTC-memorial en de New York Harbor Tour.

DJ John Solitude LIve in New York (2)

Woensdagavond (NYC Time) 3 oktober

Mijn snot loopt vrijuit, de koorts neemt niet af en zonder slaap in 36 uur loop ik mijn hotel uit én de gezellige chaos van Chinatown binnen. 

Enkel gewapend met een mentaal plannetje wat ik 5 minuten eerder snel opdiepte via Google Earth.

Vertelde ik het u al: de Comfort Inn Manhattan Bridge is een aangenaam 'no frills' hotel; het biedt wat u nodig hebt (in mijn geval: 'gratis' WIFI internet, een 'big ass' lcd televisie met kabel, ontbijt inbegrepen én een grandioze ligging met zicht op de Manhattan Bridge). Kostprijs: € 110 / nacht; de eerste 2 nachten zijn op kosten van Connections als u via de promotie een vlucht naar New York boekt.

Op momenten van lichamelijke ontbering en mentale ontreddering, waarop ik beter mijn bed zou inkruipen haalt mijn nieuwsgierigheid het: ik WIL naar het restaurant HOP-KEE in Mott Street. Het is vlakbij het hotel.

Aanbevolen door Anthony Bourdain; hij zegt dat u er 'Pan Fried Flounder' moet eten.

Rechts op 'Canal Street', over 'The Bowery' (de buurt waar Martin Scorsese's 'Gangs Of New York' zich afspeelde), links naar 'Mott Street'. Chnatown passeert aan mij als in een 'mirage'. Vochtig, mistig, broeierig, lawaaierig maar van een onmiskenbare charme.

Ik vind het vlotjes. Verrassing: aan HOP KEE hangt er zelfs geen menukaart én geen prijzen buiten... de ingang is in de kelder. Ik twijfel even (in België ben je anders gewoon) maar ik wandel het keldergat binnen... want Bourdain zei in de aflevering 'No Reservations Disappearing Manhattan' dat het hier fantastisch is.

Het interieur van HOP KEE is meer 'basic' dan 'basic'. Eén ding is zeker: hier zijn zeker geen kosten verloren gegaan aan interieur-frivoliteiten. Er zijn een paar tafels bezet met Aziaten, de rest is vrij: ik mag mijn tafel kiezen. Geen westerlingen te bespeuren. Ik ben hier de minderheid.

De ober zet meteen warme thee én ijswater op mijn tafel... even denk ik dat hij het stomend schuim op mijn voorhoofd opmerkte maar zo leer ik later... dat is hier gebruikelijk. Stap een Chinees restaurant binnen en de thee wordt meteen (zonder meerkost) opgediend.

Ik neus op de kaart met de specialiteiten en daar staat het 'Pan Fried Flounder'. $ 24.

En aan de kassa zie ik plots de handtekening van 'Anthony Bourdain'. De 'rock 'n roll' chef die zichzelf oversteeg tot (culinair) schrijver en wereldreiziger. Ja, ik zit hier wel degelijk op de juiste plaats in dit krocht wat je nooit vindt mocht je het niet weten dat her er is.

'May I have the Pan Fried Flounder?', vraag ik aan de schuchtere ober. Hij lijkt er niet aan gewoon dat er hier veel westerlingen komen.

Ik heb geen idee wat het is, behalve dat het vis is.
Geen uitleg op de kaart, behalve wat Chinese karakters.

Zo'n 20 minuten later wordt er een kanjer van een gebakken vis voor mij neergezet. In zijn geheel maar zonder kop en staart. Het ziet er uit als een uit de kluiten gewassen pladijs. De enige garnituur: wat verse bonen, bamboescheuten en witte rijst. Géén citroen, géén brood, géén boter, géén eieren.

Vis en rijst en bonen en bamboescheuten en waarschijnlijk wat sojasaus.

Hier komt het: de eerste hap.

En dan overvalt het me: 
- deze vis is zo vers dat ze bijna levend is
- deze vis is zo perfect gebakken dat ze langs de buitenkant lekker knapperig maar binnenin nét gaar is
- deze vis smaakt zoals ik dacht dat de beste vis zou moeten smaken
- deze vis is zo lekker, dat het, DAT HET...
- dat het zonder overdrijven de beste vis is die ik al ooit in mijn leven at

vanwege... zo simpel maar zo perfect klaargemaakt.

Geen roomsaus, geen witte wijn, geen verhullende sausen.

NIETS... behalve wat verse bonen en bamboescheuten, wat witte rijst en een kanjer van een vis. En ja, wat sojasaus.

Ik weet niet of het van mijn zware verkoudheid is, of van ontroering over deze PERFECTIE maar een traan rolt over mijn wangen.

'How is it?', vraagt de ober. Schuchter, nederig. Niet gespeeld.

'This is the best fish I ever ate. I am not joking.', zeg ik.

'Ach... thank you very much.', zegt hij. Zich duidelijk niet bewust welk wonder hij voor mij hier op de tafel zette.

'I am thankful to you and everyone who brought me this fish.', zeg ik.

Hij buigt, ik knik.

We zijn van andere culturen maar in dat simpel gebaar ligt het wederzijds respect.

Dit is New York, dit is de eerste dag.
En ik word verliefd.


Hop Kee, 21 Mott Street, Pan Fried Flounder: betaalbare perfectie van topklasse niveau in de mantel der nederigheid.

DJ John Solitude LIve In New York (1)

2 oktober 2012

De trip naar New York start in mineur. De N.M.B.S. staakt op woensdag 3 oktober, de dag waarop ik vertrek.

Het enige hotel in de onmiddellijke nabijheid van Brussels National Airport is het Sheraton; vlak tegenover de vertrekhal. Ik wil mijn trip niet starten met een overdosis stress door gezeul met bagage op de metro of bussen in de vroege morgen.

'So, the Sheraton it will be.' € 189 voor één nacht: dat wordt grote klasse denk ik dan. Dat wordt verdomme genieten met grote G denk ik dan.

De kamer is 'nice' maar voor die prijs verwacht ik een suite. Dat krijg je voor zo'n prijs in de States (ngl de regio). Niet in het Sheraton maar in eender welke minder prestigieuze keten zoals Best Western of Comfort Inn. Minder 'nice' en zelfs bedroevend is de hotelkeuken van het Sheraton. € 16 voor stoofvlees met frieten die het culinair niveau niet overstijgt van de het frietkot om de hoek. Zelfs geen verse frieten: 'never eat at the Sheraton unless you absolutely need to.' De receptionist spreekt zelfs geen Nederlands: in mijn eigen land verwacht ik voor zo'n prijs in mijn moedertaal te worden aangesproken. 

Erger is: ik vertrok naar Brussel met een stevige verkoudheid, tegen de avond heb ik koorts. Ik kan net als zoveel andere nachten niet slapen. Dat heeft een medische oorzaak; voor het geval u het nog niet wist; ik ben officieel medisch gediagnostiseerd als 'manisch depressief'. Dus trek ik terug mijn kleren aan en slenter door de vertrekhal 'by night'. Sommigen vragen mij als ik het niet erg vind 'om alleen op reis te gaan'. Op zo'n nacht als dit wel; je verwacht dat iemand je met liefde verse soep opdient. 'But all I've got is this shitty Sheraton cuisine.'


3 oktober 2012

Ik sliep de ganse nacht niet. Van de 'fancy bathroom' in het Sheraton maakte ik gebruik om mijn hoofd bijna kaal te scheren. Tegen de morgen is de koorts nog gestegen. Ik wankel naar de vertrekhal om 9u 's morgens. Vergeet de regel dat je 3 uur voor je vlucht op Zaventem moet zijn: die regel bestaat enkel voor de 'tax-free' winkels waar Zaventem hoopt dat u gaat shoppen uit verveling tegen het wachten op de vlucht. Dat doe ik ook: ik koop 2 fardes Gauloise Blondes voor € 24. Reizen naar een ander continent heeft ook zijn tax-vrije voordelen. Vooral een cadeautje voor zij die het kunnen permitteren om voortdurend te reizen.

Ik loop naar de 'boarding gate' van Delta. 'Take-off' om 11u. Economy is 'the poor man' klasse op het vliegtuig: weinig beenruimte en u komt gegarandeerd zonder slaap toe op uw bestemming: het wordt nooit donker, integendeel de tijd gaat er op achteruit. Je vliegt ongeveer 8 uur naar de Verenigde Staten maar als u er toekomt is het in New York 6 uur vroeger.

Landing op JFK om 13u: volgens Anthony Bourdain (de New Yorkse kok die fantastische tv-programma's als No Reservations en Layover maakt voor de Travel Channel -meer daarover later) is het de slechtste plaats om te landen in New York. La Guardia is beter. Ik moet met een 'Shuttle' die een half uur op zich laat wachten dwars door Queens naar Manhattan. De 'Shuttle' pikt ook nog andere passagiers op van andere terminals. De trip naar Manhattan is mijn eerste kennismaking met het New Yorkse verkeersinfarct maar het is niet zo erg als de reisgidsen die u erop voorbereiden. Anderhalf uur later sta ik aan mijn hotel: de Comfort Inn Manhattan Bridge.

Eerste indruk: vanop JFK herkent u het iconografische New York niet. Het motregent en is mistig. De stad dient zich aan als grijs, slap en mistroostig. Misschien is het mijn chronische depressie die uithaalt, of ik heb teveel prentkaarten van New York gezien. Maar dan rijden we Chinatown binnen: dit is het New York van Martin Scorsese (één van de New York regisseurs die mij naar de stad zogen; voor de absolute cultuurbarbaren onder u: Scorsese regisseerde oa Taxi Driver -mijn 'all time favorite movie', Chinatown is 'grundgy', véél gebouwen zijn vervallen, de gevels verweert en u vindt er geen wolkenkrabbers.

Ik stap uit de Shuttle aan het Comfort Inn Manhattan Bridge Hotel. Misschien met zicht op de Manhattan Bridge, zo belooft de reisgids van Connections.

Mijn persoonlijke tip om betere hotelkamers te krijgen in de Verenigde Staten: kom piekfijn in kostuum gekleed toe, niet in short en t-shirt. In het ene geval bent u een 'businessman', in het andere geval 'another tourist'. Maar er is nog een andere reden waarom ik mijn kostuum aantrok: je hebt er één nodig om binnen te raken in het Carlyle Hotel waar Woody Allen op maandag 8 oktober optreedt. En nog voor enkele andere 'fancy' restaurants waar ik in het voorbeeld van Anthony Bourdain wil gaan dineren.

Met een kanjer van een jetlag -no sleep till Brooklyn- en koorts worstel ik mij naar de kamer. Room 912 op de 9de verdieping. De kamer is minstens even ruim als het Sheraton; ik kreeg van Connections zelfs 2 nachten gratis. EN DAN... ik tuur met bloeddoorlopen ogen ('red eye flight') door het venster en 'there it is': Manhattan Bridge; duidelijk zichtbaar. Majesteus, verbluffend, ik sta er een moment 'paf' van. Het venster is niet open te krijgen; dus dat wordt later jongleren met het statief.

De Comfort Inn Manhattan Bridge op Chrystie Street in Chinatown in New York, Lover East Side. Ik kan het u aanbevelen als u tenminste het 'oude' downtown New York wilt zien. Kom vooral toe in kostuum zoals ik.

Wordt vervolgd (foto's zijn in aantocht).