U vindt op dit weblog:
- het uiterst populaire interview met een leerkracht levensbeschouwing
- het controversiële interview met een ABVV-vakbondsafgevaardigde
- het surrealistisch interview met een beursspeculant
- een 14-jarige verwees naar dit weblog met de vraag voor een
interview voor zijn schoolopdracht - we werkten ook mee aan de thesis van een studente journalistiek
over de rol van sociale media
Waarom starten jullie elk optreden met ‘Also Sprach Zarathustra’ van Richard Strauss?
Hij had ook een enorm charisma,
wat je niet over ons kan schrijven (nvdr: schaterlach van beiden via de webcam).
Net als Elvis arriveren we 5 à 10 minuten voor ‘show-time’. We vluchten ook direct uit de zaal na afloop van onze performance. Dat heeft niets met sterallures te maken maar omdat we beiden stijf staan van plankenkoorts voor (over)volle zalen. Voor elke performance breekt ons letterlijk het angstzweet uit. Optreden is voor ons altijd opnieuw de confrontatie met angst aangaan, het went niet. Elke minuut ‘backstage’ voor het optreden is voor ons tandenknarsen.De adrenaline pompt en moet zo snel mogelijk ontladen. Tijdens onze performance van een 2-tal uren geven we ons voor het volle pond.Het optreden is een catharsis. Onze performance vergt veel concentratie en is voor ons ‘psychodrama’. Na de performance zijn we mentaal leeg.
Het klinkt misschien raar dat 2 introverte figuren op een podium belanden maar dat patroon lijkt ons normaal voor veel artiesten. Het is nét door, niet ondanks ons introverte persoonlijkheid dat we de podiumkunsten beoefenen. Noem het overcompensatie voor onze jeugdjaren vol afwijzingen door meisjes omdat we niet ‘alpha-males’ waren. We zijn vroeger in de 1ste plaats achter onze ‘discobar’ gekropen om meisjes te versieren.
Was het technisch mogelijk, lieten we ons ‘transporteren’ achter onze instrumenten en ons na de show terug ‘beamen’ naar onze vluchtwagen.
De video-dj spreekt graag over onze ‘batmobile’; we zijn beiden kinderen van de jaren ’70 en ’80; groeiden op in een pop- en beeldcultuur onder sterke Amerikaanse invloed.
Terzijde: de reden achter het fenomeen Elvis was dat platenproducers een blanke versie zochten van afro-Amerikanen of m.a.w. een voor een blank publiek 'koosjere' versie van blues, gospel en rock 'n roll. Wat de platenproducers niet voorzagen was dat Elvis, nét als de meeste afro-Amerikaanse performers, enorm heupwiegend en aanstekelijk tewerk ging. Zijn performances waren zelfs zo krachtig dat de meest populaire tv-show van dat moment (nvdr: de Ed Sullivan show) hem niet onder de gordel wou in beeld brengen. John Lennon gaf ooit de volgende ‘inside joke’ over Elvis: ‘Before Elvis there was nothing’. Ook Jim Morrison van ‘The Doors’ was, hoe vreemd dat ook mag klinken, een grote Elvis-fan.
en dat met volle overgave te doen.
Het iconografisch beeld van Elvis zijn pose op het einde van de show, waarin hij knielt voor het publiek en symbolisch zijn cape spreidt om weg te vliegen, verwerkten wij ook in de beelden van onze performance. Michael Jackson heeft later die pose van Elvis letterlijk overgenomen, door op live performances met een ‘jet-pak’
boven het publiek weg te vliegen.
Onze opening is ook een verwijzing naar de profeet 'Zarathustra' die historisch één van de eersten was om 'goed' vs. 'kwaad' te definiëren. In onze performance brengen we ook onze visie op de actualiteit via de videobeelden.
Of samengevat: ‘Also Sprach Zarathustra’ werd om veel redenen gekozen als de opening van onze performance en dan we spreken nog niet over onze haat-liefde verhouding met Nietzsche. Volgens ons de meest interessante filosoof, in dezelfde klasse van Sartre en de geniale Slavoj Zizék.
Dat volstaat wellicht als antwoord op je eerste vraag (nvdr: gegrinnik van beiden op de webcam). “
Waarom spuiten jullie de zaal vol met rook bij de start van jullie optredens? Is het niet wat ‘overkill’? Niemand ziet nog een steek voor ogen.
 |
| DJ John Solitude and VJ Light Man Live Intro op illegale rave-party - Foto door R.C. |
De bezoekers tutten zich meestal op voor een avondje uit. Vooral jongeren definiëren vaak hun persoonlijkheid met (merk)kledij.
De rook staat symbolisch voor eenmaking. Uiterlijk vertoon wordt overbodig. Het optreden speelt zich toch af in één grote rookpluim.
We kleden ons principieel alsof we dakloos zijn. Het overkwam ons zelfs dat wij als uitgenodigde performers de toegang werden geweigerd door ‘the security’ tot de organisator tussen beiden kwam.
Het rookgordijn verlaagt ook de sociale drempel om zich 'te laten gaan' op de dansvloer.
Nét als Elvis vragen wij ook om halfweg de performance alle zaallichten aan te steken. Als het publiek nog blijft dansen zonder het rookgordijn, hebben we ons doel bereikt.
Het publiek beseft vaak ook niet, wanneer er spots op je worden gericht, dat je vanop het podium maar een paar meters ziet. Maar in die paar minuten dat alle zaallichten branden gaan we de confrontatie met onze plankenkoorts aan: wij zien het publiek én zij zien ons. Het is een kort moment van wederzijdse erkenning. Niets liever dan dat ze beginnen te juichen en hun toeters bovenhalen.
Voor alle toekomstige bezoekers: wij houden van kermistoeters, breng ze mee.”
Jullie gebruiken vaak het woord 'performance' i.p.v. dj-optreden.
Wat is het verschil met andere dj-acts?
“We brengen niet enkel vermaak. De beelden bij onze act vragen aandacht voor maatschappelijke thema’s én nemen ook de (politieke) actualiteit op de korrel.
We geloven niet dat educatie en ‘entertainment’ zover uit elkaar moeten liggen. Kinderen leren bijvoorbeeld omdat ze dat zelf plezierig en interessant vinden.
Zelf kregen we pas interesse voor wiskunde en informatica toen we afstudeerden.
Dat was niet door onze leraars of professoren maar eerder desondanks hen.
We hebben maar 4 mentoren waar we erkentelijk aan zijn: leraar Nederlands Jan Hamers, docent psychologie Erik Van Rentergem, docent sociaal-cultureel werk Rudi Redant (in memoriam) en de voor ons buiten-elke-klasse professor ethiek Jaap Kruithof (in memoriam).
Zij deden wat volgens ons de hoofdtaak is van elke mentor-leraar, ongeacht het vak wat ze doceren: jongeren inspireren. We hebben ook sympathie voor ‘Sir’ Ken Robinson. Hij heeft het bij het rechte eind als hij stelt dat het onderwijs géén evolutie maar een revolutie behoeft. (nvdr: een beruchte toespraak kunt u bekijken door hier te klikken).
'Leren' en 'studeren' krijgen vaak een 'serieuze' bijklank, door de associaties die deze woorden oproepen: prestaties en resultaten meten, maatschappelijke status behalen. We speelden zelf een tijdlang 'het spel' mee en behaalden zelfs uitstekende studieresultaten. We zijn beiden officieel gediplomeerd ‘maatschappelijk assistenten’.
Achteraf beseften we welke onzin een groot deel van onze opleiding was:
leerstof 'reproduceren' is niet een voorbeeld dat er 'iets' werd geleerd maar louter werd ingeoefend, zoals een kind een stuk poëzie voordraagt zonder de draagwijdte te beseffen. Het woord ‘maatschappelijk assistent’ geeft al de indruk dat je een ‘cliënt’ begeleidt of assisteert in het bestaan in deze samenleving.
We zien ons dus als ‘maatschappelijk werkers’ i.p.v. ‘maatschappelijk assistenten’. Wij leven op een aardbol waar méér geld wordt besteed aan wapens, psycho-farmaca (antidepressiva, kalmeer- en slaapmiddelen), illegale en gelegaliseerde drugs (alcohol en sigaretten) dan aan educatie.
 |
| Grandmaster Flash and the The Furious Five - The Message |
Als 'Grandmaster Flash' bv. 'The Message' of Prince 'Sign of the Times' zingt, dan beschouw ik dat evenwaardig aan een les sociologie.
Als ‘The Beasty Boys’ hun ‘Fight For Your Right To Party’ of Public Enemy ‘Fight the Power’ zingen, dan beschouwen wij dat als de evenknie van Shakespeare voor de hedendaagse cultuur.
 |
| Public Enemy - Fight the Power |
Ik ken zelfs een leerkracht moraal die rapteksten analyseert, omdat het dicht bij de leefwereld staat van zijn leerlingen. Hij kwam in de problemen met het oudercomité omdat zij vonden dat hun kinderen iets anders dan teksten van rappers hoefden te analyseren. Het is een illustratie hoever de leefwereld van ‘ouders’ vaak is verwijderd van hun kinderen. Maar ‘Grandmaster Flash’, 'Eminem' en 'Public Enemy' zijn op hun best de Shakespeare van onze tijd.”
Tijdens jullie performances lijken jullie in trance. Gebruiken jullie drugs?
"We hebben een vast ritueel voor elke performance: we drinken elk een
Margarita-cocktail. Dat staat -naast enkele technische vereisten- ook als 'vereiste'
op onze 'flyer' naar de organisatoren: limoensap, zeezout en een fles Triple
Sec en Tequila. In de juiste verhouding mixen wij dat tot een Margarita-
cocktail. We voegen daar een extract aan toe van onze zelf gekweekte Peyote-cactussen. Deze perfecte Margarita-cocktail is zout, bitter en zoet, net als het
leven. We drinken ons niet ladderzat of 'skyhigh' maar nét voldoende om onze angst wat te temperen of 'to get loose'. Tijdens het optreden zijn we gefocust of 'in-the flow' of hoe je het ook wilt noemen.
 |
| Lophophora williamsii (Peyote Cactus) |
Fungiciden en planten worden al eeuwenlang gebruikt door vnl. indiaanse volkeren om (volgens hun interpretatie) in contact te treden met de goden. We zijn zelf agnostici en voelen het meeste affiniteit met de vrijzinnige en boeddhistische levensbeschouwingen. Wij gebruiken die middelen dus om het ‘nirwana’ of ‘de verlichting’ te vinden, al naargelang de invalshoek."
"Zijn de psychedelische drugs die jullie gebruiken een voorwaarde
om tot jullie 'act' te komen?"
Nee, maar wel een stimulans. Ik geloof nietdat je 'creatief’ wordt als
je maar de juiste 'drugs' gebruikt. Psychedelische drugs kunnen wél een creatieve of spirituele impuls versterken.
Het is ook géén toeval dat drugs meer worden gebruikt in een artistiek milieu: of uit armoede waarin zeer gevoelige mensen vaak belanden,
of als ontsnapping uit een grauwe werkelijkheid of om de grenzen van het bewustzijn– en perceptievermogen af te tasten. Wij gebruiken functioneel psychedelische middelen. Dat klinkt misschien pretentieus én gevaarlijk maar wij beschouwen psychedelische drugs (met als voorwaarde dat ze in de juiste ‘set’ en ‘setting’ worden gebruikt) meer als bewustzijnsverruimend dan - vernauwend.
Het consumeren van psychedelische drugs stelt vooral je eigen perceptie en bewustzijn in vraag. Het vereist een voorbereid mens om die confrontatie aan te gaan. Het is geen toeval dat het vaak mensen zijn die zeer sterk overtuigd zijn van hun perceptie over ‘de werkelijkheid’, die het meeste kans lopen op een ‘bad trip’ (nvdr: een zeer angstaanjagende psychotische ervaring).
Psychedelische middelen kregen een slechte reputatie toen de CIA deze
middelen als oorlogswapens wou gebruiken. Het resultaat was dat de rekruten die (onvoorbereid) aan de CIA-experimenten deelnamen vooral géén zin meer hadden om te vechten :-) Ze barstten in lachen uit alléén al bij het idee om bevelen uit te voeren. Daar bestaan videobeelden van die pas decennia later werden vrijgegeven. (nvdr: deze beelden vindt u door HIER te klikken).
Maar het moet ook gezegd dat sommigen ook (permanent) in de psychiatrie belandden, omdat ze onvoorbereid psychedelische substanties innamen.
Wie overweegt een psychedelisch experiment uit te voeren, raden we zeker aan wat literatuur door te nemen én dat enkel in het gezelschap van vertrouwenspersonen te doen. Antropoloog Carlos Castaneda’s ‘The Teachings Of Don Juan - A Jaqui Way Of Knowledge’, Aldous Huxley’s ‘The Doors Of Perception’ en Timothy Leary’s (voormalig Harvard professor psychologie) ‘The Psychedelic Experience: A Manual Based On The Book Of The Dead’ zijn interessante literatuur startpunten.Hoe beslis je welke nummers te mixen? Is het improvisatie 'on-the-spot' of vergt het veel voorbereiding?
“We bouwden een gigantische digitale database uit heel diverse muziekgenres.
Elk nummer is digitaal gekenmerkt volgens genre, toonaard én b(eats) p(er) m(inute). Uit al die elementen beslissen wij op het moment zelf wat te mixen.
Soms vragen bezoekers wie die-of-die remix maakte en dan zeggen we met trots dat we de meesten zelf maakten: Pavarotti op hip-hop, een speech van Obama op trance, Queen op reggae: niets is ons te gek. De video-dj ‘Light Man’ kent de meeste overgangen en beslist welke beelden de muziekmixen het beste begeleiden.
We overtreden alle auteursrechten omdat we het vertikken om toestemming te vragen -het beperkt het recht op creativiteit wat wij onszelf toeëigenen om gebruik te maken van culturele werken.De organisatoren betalen wel Sabam. We weten zelfs vaak niet voor de performance welke muziek of beelden we gaan gebruiken. We beschouwen ons gebruik van videobeelden, als wat in de Amerikaanse copyrightwetgeving als ‘fair use’ wordt beschouwd. Het gaat dan ook om korte videofragmenten in een muziek- of videocollage, voldoende om ‘onze boodschap’ over te brengen. We gebruiken beelden nét zoals je in een thesis verwijst naar citaten of verwijzingen aanbrengt.
Maar om op je vraag in te gaan: er komt een enorme voorbereiding bij te pas.
Een leven van intens luisteren naar zowel klassieke als hedendaagse muziek,
de actualiteit opvolgen, films, boeken en cultuur in het algemeen verslinden.
Wij experimenteren en destilleren daaruit onze eigen mix.
De liveshow is -op enkele vaste elementen na -vrije associatie. Het is het dj-equivalent van 'écriture automatique' van Marcel Proust. Aanvoelen wat op dat unieke moment 'werkt' en de grenzen proberen te verleggen. We proberen bewust genrepuriteinen op stang te jagen.
Het onderscheid tussen ‘hoge’ en ‘lage’ vormen van ‘kunst’ is volgens ons compleet absurd. Als Elvis in zijn topdagen ‘Suspicious Minds’ zong dan vinden we dat als artistieke expressie het equivalent van ‘De Toverfluit’ van Mozart of ‘de ‘5de Symfonie’ van Beethoven. Niet méér of niet minder.
Waar leerden jullie ‘het vak’?
“Ik leerde het ‘dj-vak' door 5 jaar in een jeugdhuis te draaien, waar een heel divers publiek over de vloer kwam. I.p.v. nummer na nummer te draaien, besliste ik om de meest uiteenlopende genres samen te mixen. Toen ik een prijs won als ‘beste dj’ van de jeugdhuizen, was dat een aanmoediging om op de ingeslagen weg verder te gaan. Dat was op het einde van de jaren ‘80. Of méér dan 20 jaar voor '2 Many DJ's' aan de oppervlakte kwamen. ‘2 Many DJ’s’ zijn bovendien héél schatplichtig aan de Canadese mash-up artiest ‘Girl Talk’. Het genie van de muziek-collage. Een moleculair bioloog die zijn job als onderzoeker opgaf, toen bleek dat hij nooit een middel tegen kanker kon vinden, omdat alle patenten zo beschermd zijn dat hij er vaak zelfs geen inzage in kreeg.
 |
| 'Girl Talk' - Live |
elke cultuur bouwt voort op het verleden.
Uit het vermengen van stijlen ontstaan nieuwe stijlen, interpretaties, covers en hommages zoals de ‘mash-up’ of de muziekcollage. Hetzelfde gebeurt in de beeldcultuur.
Muziek is voor jongeren vaak een uiting om zich te verbinden met een bepaalde subcultuur: new-waver’s, rappers, gabbers, reggae heads, trance-goa's, gothics, metal heads... Wij wilden een mix brengen die een brug slaat tussen al die subculturen. Omdat we beiden ook ons sociaal engagement wilden integreren in onze ‘performance’ ging de video-dj aan de slag met fragmenten uit de actualiteit.
Als video-dj ben ik volledig autodidact. Nooit één ‘formeel’ of ‘academisch’ uur kunstgeschiedenis, digitale beeldbewerking of fotografie gevolgd. Maar ik ben wel een groot fan van de wiskundige Mendelbrot en oefende obsessief met h(igh) d(ynamic) r(ange)-fotografie a.d.h.v. een digitale workshop van Trey Ratcliff. (nvdr: de website van Trey Ratcliff vindt u hier).
 |
| Klik HIER voor de foto-site van DJ John Solitude en VJ Light Man |
Mijn foto van een 'ordinaire' vuilnisbak werd uiteindelijk bekroond met de ‘Best of Flickr–award’ op de foto site Flickr. Als er elke dag op die site duizenden foto’s worden gepost en je foto wint de ‘Best of Flickr-award dan is dat toch al een mooie erkenning. Mijn ultieme streefdoel blijft nog steeds de psychedelische ervaring uit te drukken voor ‘niet-psychonauten’. We gebruiken ook fractalen in combinatie met fotografie en video die zowel uit de actualiteit, film, fantasy en games zijn geplukt.
Maken jullie ook eigen muziek- en beeldcomposities?
"Ja, maar niets wat tot-nu-toe kan tippen aan de nummers die we uitkiezen voor onze performances. Wij componeren wél in die zin dat we nieuwe mixen maken en verbanden leggen tussen muziek- en beeldfragmenten die niet meteen in elkaars verlengde liggen. We maken ook onze eigen remixen voor niet commerciële doeleinden maar enkel als herinterpretaties van de originele nummers.
We beschouwen ons als collage-artiesten, net als Future Sound of London, Art of Noise, Roy Lichtenstein of Andy Warhol."
Er rukt véél technologie aan bij jullie optredens. Wat is jullie ‘set-.up’?
“Wij vragen aan de organisatoren om in 2, liefst 3 Pioneer CDJ-2000 cd-spelers te voorzien. Het neusje van de zalm in de dj-cultuur. Met minder gaat ook maar het beperkt wel onze creatieve mogelijkheden. Vroeger draaiden we uitsluitend met de voortreffelijke Technics-platendraaiers maar die werden uit productie gehaald en zijn nu verzamelobjecten.
Maar waarom nog zeulen met bakkenvol vinyl als je méér dan het equivalent kan meenemen op een harddisk of een usb-stick?
Waarom op het gehoor mixen als software toelaat perfecte beat-mixen te maken? De nieuwe technologische opties doen niets af aan de creativiteit van het ‘mixen’ maar bieden nét nieuwe mogelijkheden. We kunnen uit de slag met zowel ‘old-skool’-apparatuur (of met platendraaiers mixen) als mét de allernieuwste technologie.
Als video-dj kan ik nog steeds foto’s ontwikkelen in een donkere kamer maar ik ben ondertussen al lang overgestapt op digitale fotografie en de ‘Creative Suite’ van Adobe omdat het vanuit creatief oogpunt zoveel méér opties biedt dan chemische ontwikkeling –en dan heb ik het nog niet over het ecologisch aspect.
We hebben niets tegen technologie; integendeel. De technologische evolutie dreigt wel zo snel te gaan dat steeds meer mensen niet over de financiële middelen, de tijd of de ‘know-how’ beschikken om ermee te leren omgaan. Dan is technologie géén vernieuwing maar wordt het onderdeel van discriminatie.
We hebben er niets op tegen dat jobs worden vervangen door technologie: waarom zou je iemand een afstompende job laten doen die nét zo goed door een machine kan gebeuren? De vraag zit hem in wie over de technologie bezit en ermee kan omgaan in oppositie tot wie niet over de financiële middelen of 'know-how' beschikt om ermee om te gaan.
 |
| AudioMulch |
We brengen 2 laptops mee waarop de software Ableton Live, Audio-Mulch, Virtual DJ en Electric Sheep draaien. De laptops zijn verbonden met 2 externe hard-drives van elk 2 terabytes met onze muziek- en beeldendatabase én de Pioneer-decks.
Het bewerken van muziek- en beeldloops gebeurt vooraf met Adobe Audition, Première en After Effects. Voor de fractalen maken we gebruik van de ‘open source’-software ‘Apophysis’ en Electric Sheep. We betuigen ook ons respect aan de kunstenaar Scott Draves of het genie achter de software ‘Electric Sheep’.
 |
| Electric Sheep - Scott Draves |
We brengen ook een hoge definitie projector mee.
De beelden worden dan gesynchroniseerd met de muziek. Naast de audiovisuele technologie hebben we ook een ‘analoge’ fabriekssirene en een krachtige rookmachine bij.”
De fabriekssirene is één van de vaste elementen in jullie performance. Is het enkel een ‘gimmick’ of is er ook een symbolische interpretatie?
“We komen beiden uit arbeidersklassemiddens. De fabriekssirene is een verwijzing hoe de start- en shifttijden worden aangekondigd in een fabriek.
Je kan het ook associëren met het industriële tijdperk, de voetbal, de kermis of volksvermaak. We voelen nog steeds een sterke binding met de ‘arbeidersklasse’, want daar liggen de wortels van onze ouders.
Wat wij bieden is hopelijk een meerwaarde op kijken naar ‘de voetbal’ of ‘de koers’. We blijven uit de ‘clubcultuur’ omdat clubs zoals ‘La Rocca’, ‘Culture Club’, ‘Cherry Moon’ of ‘Krush’ voornamelijk worden bezocht door een (b)on (c)hic (b)on (g)enre- of ‘ma-tu-vu’-publiek. We willen absoluut niet ‘trendy’ zijn: wij pretenderen ook niet iets vernieuwend of modieus te brengen. Rappers uit de getto-buurten die zich op ‘scratchen’ en ‘beatmixen’ toelegden waren ons decennia voor. We hebben het dj- en vj -concept enkel in een nieuw technologisch jasje gestopt en vertaald naar een globale context, anno 21ste eeuw.
De video-dj draait aan de fabriekssirene als de performance op een climax zit, nét zoals de uitbater van een spectaculaire foorattractie de sirene opzet wanneer de ‘supervitesse’ wordt bereikt. De VJ Light Man zegt dan tegen mij ‘Aller rouler… die super-attractie’. Het is een ‘ínside joke’.”
Het is een cliché-vraag, maar ik stel ze jullie toch.
Jullie mogen slechts 10 muzieknummers meenemen naar een eiland.
Welke nummers worden het?
“Inderdaad een cliché-vraag en onmogelijk te beantwoorden want het lijstje doet onrecht aan véél muziek wat we niet vermelden. Een mislukte poging:
In niet-chronologische volgorde:
- De maxi-single van ‘The Game Above My Head’ van Blancmange: één van die zeldzame nummers waarin melodie, toonaard en tekst elkaar perfect aanvullen. Ik (dj John Solitude) eis zelfs in mijn testament dat het tijdens mijn crematieplechtigheid wordt gedraaid.
- ‘Also Sprach Zarathustra’ van Richard Strauss om al aangehaalde redenen. Eén van de meest impressionante opera-ouvertures ooit geschreven.
- De live-versie van ‘The End’ van The Doors. Zo rijk aan symboliek dat het onbegonnen werk is de tekst te analyseren. Morrison, de ‘leadzanger’ van ‘The Doors’ werd gearresteerd tijdens de uitvoering wegens ‘obsceen’ gedrag’. ‘The End’ verwijst naar het Oedipuscomplex, Freud en Nietzsche en geldt nog steeds als één van de meest poëtische ‘rock’-songteksten –hoewel het eigenlijk buiten elke categorie valt. Dit nummer staat ook op beiden ons testament als ‘verplichte kost’ voor de plechtigheden. ‘Desperately in need of a strangers hand in a desperate land.’: rake lyrics. We krijgen nog altijd een krop in onze keel als we de live-versie van ‘The End’ van The Doors horen. Een meesterwerk.
- De volledige cd ‘Encounter’ van Michael Stearns. Hij is het elektronische equivalent van de allergrootste ‘klassieke componisten’. Stearns wisselde klassieke instrumenten voor een elektronisch alternatief: de modulaire synthesizer; het equivalent van een planetaire orkestbak. Zijn werk ‘Sacred Sites’, ‘Close Encounters’ en ‘Planetary Unfolding’ zijn voor ons het summum van wat je met modulaire analoge synthesizers kan bereiken. Zelfs nu is het onmogelijk, ondanks alle technologische evolutie, om digitaal het equivalent van analoge synthesizers te bereiken.
- De Patrick Cowley–remix van ‘I Feel Love’ van Donna Summer. Een vast onderdeel en hoogtepunt van onze show. Het genie achter dit nummer is de producer Georgio Moroder. Patrick Cowley ver-volmaakte het tot een bijna 15-minuten durend meesterwerk. Dit is trance, bijna 15 jaar ‘avant-la¬-lettre’. Toen Brian Eno ‘I Feel Love’ voor het eerst hoorde, zei hij: ‘The future of dance music is born.’ –hij kreeg gelijk. Hadden we dit zelf geschreven en geprodu-ceerd dan kropen we met vol-doening onze grafkist in. ‘I Feel Love’ is en blijft de ultieme elektronische dansplaat. We willen er letterlijk mee worden verbrand.
- ‘Bye Bye Love’ in de musical-uitvoering van Roy Scheider in de film ‘All That Jazz’. De film verhaalt over een Broadway-musical-choreograaf die zijn gezondheid ondermijnt om aan zijn finale show te werken. Schitterende vertolking van Roy Scheider en volgens ons de krachtigste vertolking van ‘Bye Bye Love’ ooit.
- ‘Suspicious Minds’ van Elvis Presley maar in de live ‘Las Vegas’-versie. Ruim 30 jaar na het overleden van ‘The King’, woonden wij een hommage aan ‘The King’ bij, gebracht door zijn originele bandleden in een compleet uitverkochte arena. Zelfs toen ging de zaal plat tijdens ‘Suspicious Minds’. Voor even was ‘The King’ werkelijk ‘In the Building’.
- ‘Wish you were here’ van Pink Floyd in de live-‘Pulse’-uitvoering. ‘Wish You Were Here’ is een hommage van Pink Floyd aan hun voormalig bandlid Syd Barrett –die in een psychiatrische instelling werd opgenomen na een overdosis lsd. ‘Wish you were here’ is volgens ons ook de ultieme liefdessong.
- ‘I’ve Seen That Face Before (Libertango)’ in de Grace Jones interpretatie. Ook een vast onderdeel van onze set. Is het de ultieme vertolking van het déjà-vu gevoel of het charisma van Grace Jones of beiden? We weten het niet maar we draaien het elke keer en krijgen er nog steeds kippenvel bij.
- ‘Alive’ van Josh Gabriel. Het nummer wasemt een gevoel van ‘joie-de-vivre’ en extase uit. We kunnen ons voorstellen dat ‘coke heads’ dit nummer mét genoegen mee neuriën. Maar zelfs voor de nuchtere geesten onder ons, zoals wij, komt het in de nabijheid van ‘I Feel Love’ van Donna Summer.
- ‘Eisbär’ van Grauzone. Vaste kost op onze sets. Er bestaan 100-en-1 covers maar het origineel blijft overeind als de sterkste uitvoering. De originele band ‘Grauzone’ linkte het aan het dadaïsme. We draaien dit nummer op elke set, omdat we willen dat er méér zonder gêne wordt gehuild. Of m.a.w. toon wat méér mededogen mensen: die dakloze, verwaarloosde mens daar op straat, dat zou u kunnen zijn, jawel hoor…
- ‘Sympathy for the devil’ van The Rolling Stones. Een ode aan de ‘dark side’ of Bacchus. The Rolling Stones schetsten in dit meesterwerk de historische schaduwkant van de mensheid. Wie zichzelf waarlijk kent, kan niet ontkennen dat ‘goed’-en-‘kwaad’ in ieder van ons schuilt. Yin en Yang liggen in elkaars verlengde.
- ‘Hopeloos’ van Will Tura. Dat lijkt een vreemde eend in deze bijt van opgenoemde grootheden maar ik garandeer je: als wij dit draaien in onze geremixte versie, dan gaat elke zaal in Vlaanderen plat. Er wordt zelfs luidkeels meegezongen. Tura appelleerde met deze kitscherige disco ‘tearjerker’ aan een universeel (l)ief (d)es (v)er (d)riet-gevoel. Of in ons dialect l.d.v.d. Ja, we zijn ook fans van Will Tura en Bobbejaan Schoepen. Vooral in jeugdhuizen, zalen en clubs waarin zoiets als ‘not done’ wordt beschouwd, houden we eraan om ZEKER Bobbejaan of Tura op te leggen. Kunnen we er nog eentje aan toevoegen: ‘Kennedy Boulevard’ van Axelle Red. Wie luistert naar de songtekst behoeft geen uitleg.
Jullie weigeren optredens aan te kondigen of zelfs op een affiche te worden vernoemd. Dat is waarschijnlijk een nachtmerrie voor promotors.
We rekenen op mond¬-aan-mond reclame en gebruiken de digitale sociale media. We zijn onze eigen managers en boekingsbureau. Na elke performance krijgen de aanwezigen de mogelijkheid om hun e-mail na te laten. Vanuit ‘marketing’ termen kan je stellen dat we proberen een ‘hype’ te creëren via (digitale) mond-aan-mond-reclame. We besparen zo de uitbaters van zalen een kapitaal aan drukwerk. En we kunnen volop gebruik maken van het verrassingseffect. We hopen dat wie aanwezig was, het woord verspreidt: ‘Ik heb iets buitengewoon meegemaakt en ik kan zelfs niet zeggen waar of wanneer ze de volgende keer optreden.’ Zo’n concept is origineel in een wereld waarin iedereen probeert naambekendheid te verwerven in zo groot mogelijke neon-blokletters.”
Tijdens jullie laatste performance haalden jullie keihard uit naar Rudy De Leeuw, de voorzitter van het ABVV en enkele SP.A.-coryfeeën zoals Stevaert, Tuybens en Vande Lanotte. Is er ook een politieke boodschap?
Een enigszins respectvol mens kan in die positie nog slechts één zaak doen: onmiddellijk aftreden omdat hij niet langer geloofwaardig is in zijn functie. Wij eisen ook zijn ontslag in onze beelden tijdens onze performances. We hebben beiden ons ABVV-lidmaatschap opgegeven tot De Leeuw aftreedt. Nog los van de dubbele moraal van De Leeuw in dit dossier, verwijzen we ook naar het onderzoek door privé-detectives van VOKA naar de decadente privé handel-en-wandel van De Leeuw. (nvdr: meer leest u hier op de de website 'De Rechtzetting' ).
De SP-A en de PS zijn al sinds de Agusta-affaire een schertspartij. Door het recente gedrag van topfiguren van de SP.A. als Stevaert (nvdr: de afpersaffaire van een Marokkaanse prostituee; meer leest u hier), Tuybens (nvdr: trok hard van leer tegen de decadente bonussen van bankiers maar cashte zelf meer in -nvdr: meer hierover leest u hier) en Vande Lanotte (belangenvermenging -nvdr: meer hierover leest u hier) hebben deze partijen alle geloofwaardigheid verloren, vooral als zij hun opwerpen als rechtvaardige verdedigers van het socialisme en de werknemers. Normvervaging is het woord: véél van deze figuren zijn zich zelfs niet meer bewust dat dergelijke affaires net socialisten ertoe dwingt niet meer op de SP.A. of PS te stemmen.
Wij maken er ook geen geheim van dat wij socialistisch geïnspireerd zijn én net daarom stemmen wij ook nooit op de SP-A, tenzij schertsfiguren à la Vande Lanotte en Tuybens opstappen.
Wij promoten tijdens onze performances ook steeds het boek ‘Hoe durven ze?’ van Peter Mertens en we hopen daarmee ons klein steentje bij te dragen, dat het boek nu een bestseller is geworden.”
Van de 2 performances die ik bijwoonde, eindigden jullie steeds met dezelfde 3 nummers.
Die sequentie bracht altijd een gigantische ontlading bij jullie publiek teweeg. Het herinnert zelfs aan de chaos waarmee ‘The Doors’ hun optredens meestal eindigden. Willen jullie hierover nog iets kwijt?
“Merci voor het compliment. Vernoemd worden in één lijn met The Doors of Elvis kunnen we enkel als een compliment beschouwen. We willen enkel een tipje van de sluier oplichten door mee te geven dat één van die 3 nummers onze remix is van ‘Your Love Keeps Lifting Me Higher’ van Jackie Wilson.
Op dat ogenblik is het publiek hopelijk in een natuurlijke staat van extase.
Daarna duwt de video-dj op de rookmachine, zodat we ongezien ‘backstage’ kunnen verdwijnen. We beschouwen ons als een hedendaagse versie van sjamanen met dat verschil dat we zelf niet de antwoorden pretenderen te kennen… enfin, of misschien toch een paar.”
Nog een finale boodschap?
“Het is onze doel dat het publiek de zaal verlaat met een gevoel van welzijn en mededogen, eerder dan haat. Maar we vinden dat de burgers terecht het recht hebben om kwaad te zijn -vooral in het licht van de praktijken van zij die hen als 'het volk' vertegenwoordigen. Hopelijk hebben de aanwezigen ook iets van de performance opgestoken: het lijkt hoog gegrepen maar het blijft ons ultiem doel.
We weigeren zelfs op te treden in zalen waarin zoiets als een ‘door policy’
of 'dress code’ bestaat. Akkoord dat uitbaters hun zaak willen beschermen maar discrimineren op basis van al-dan-niet (trendy) kledij kan volgens ons net zo min als discriminatie op basis van huidskleur. Als je een pak aantrekt word je daarmee nog géén respectabel mens, het is enkel een uiting van status.
We maken er zelfs zaak van om zo haveloos gekleed toe te komen –in tegenstelling tot sommige SP-A ‘ers die pronken met dure maatpakken.
Als ze ooit iets van het socialisme hadden begrepen of een les ideologie bijgewoond, dan hadden ze de aankoop of de sponsoring ervan beter weggeschonken aan een socialistisch doel.
Oh ja, nog een 2de boodschap: stem niet op het –laat het ons bij naam noemen- fascistoïde Vlaams Belang of de xenofoben van de NV.A. Het gaat in tegen alles waarvoor wij staan. Wie iets van onze performance heeft begrepen, stemt de volgende keer hopelijk ‘Groen’ of op de ‘PVDA’ of een andere partij die nog op geloofwaardige wijze het woord socialisme in de mond kan nemen. De SP.A of ‘de socialisten, hoe ‘anders’ ze zichzelf ook willen noemen, zijn die naam al lang niet meer waardig. De VLD is én blijft een partij voor zij die al beter bij kas zitten en we willen toch weeral niet opgezadeld zitten met ‘de tsjeven’.”
Met deze uitspraak hebben we een ongeschreven marketingregel overtreden: blijf neutraal als artiest want het kan je méér afzet geven.
Fuck it: wij zijn niet neutraal en geen enkele artiest, die naam waardig, kan neutraal zijn anders is haar of zijn werk betekenisloos. We zijn nog altijd geen nihilisten geworden, hoewel toegegeven dat zo’n invalshoek stukken makkelijker zou zijn. De dag dat onze performances enkel entertainment zijn stoppen we ermee.”
