DJ John Solitude LIVE - oudejaarsnacht, ergens in België

We waanden ons als Elvis.

We stoven toe om exact vijf minuten voor 'showtime'.

We vertrouwden op de 'backdoor security' om ons op tijd naar het podium te escorteren.

De klok tikte bijna tegen Nieuwjaar aan en 2 kleerkasten baanden ons een weg doorheen een 500-koppige meute (dat was het maximum volgens de brandweervoorschriften maar voor de uitbater was een kop cash cash).

Niet dat wij ons een sterrenstatus toeëigenden: 'comme d'habitude' arriveerden we met een papieren recyclagezak over ons hoofd. Niemand buiten enkele intimi en de uitbater wisten wie wij waren.

Mijn compagnon de route de lichtman was panisch voor grote menigten en ik genoot stiekem van al de teweeggebrachte commotie.

Onze luttele eisen tav het management bleven:

1) de mogelijkheid om bij aanvang van de show letterlijk een dik rookgordijn te spuwen

2) elk € 500 cash om gegarandeerd de meute naar een hoogtepunt te brengen.

Voor de uitbater was dat bedrag 'peanuts', zolang we maar 'volle bak' garandeerden, in entertainment voorzagen en de drankconsumptie naar een hoogtepunt stuwden.

We waren vet- maar zwartbetaalde loonslaven.

Mijn loyale lichtman zei: 'Vooruit met die koehandel, it's showtime.'
Hij was naast een briljante 'video-DJ' en lichtkunstenaar ook een verduiveld uitgekookte pokerspeler.

Ik voelde een druppel angstzweet op mijn voorhoofd brandden maar ik had alle vertrouwen in mijn co-piloot. Hij duwde op de rookknop, checkte de atoomklok en om exact 1 minuut voor middernacht was de dansvloer één mistige brei waarin hier en daar nog wat uitzinnige, veelal beschonken en gedrogeerde ledematen waren te herkennen. Dan duwde de lichtman op de 'record'-knop, zodat we later kritisch de teweeg gebrachte calamiteiten konden herbeluisteren. Onze gebruikelijke modus-operandus.

Ik gooide er 'Also Sprach Zarathustra' van Richard Strauss in, gemixt met een 'funky rhytm'. Bombast en pathos kwam altijd van pas bij de eindejaarswisseling. Het vloeide naadloos in elkaar over. De lichtman zei mij altijd: 'Je moet het niet doen, je moet het voelen.'

De lichtman dimde de zaallichten om een crescendo op te bouwen: een salvo stroboscooplichten en een welgemikte laser op een spiegelbal, zodat het licht als een prisma over het publiek versplinterde om exact middernacht.

Ik voelde 'de vibe' in de lucht: het publiek was gaarklaar om uit de bol te gaan,
het dak eraf te halen, een party in te zetten alsof het de laatste was.

Wij serveerden 'entertainment' tegen cash.

Kurt Cobain indachtig in zijn tijdloze song 'Smells Like Teen Spirit':

'With the lights out, it's less dangerous.

Here we are now, entertain us.'

Onze intro horen? Klik hier.